Widzę cudeńko … ja to mówię naprawdę A co do tego odliczania 1/50 jest mi miło strasznie, ale ja to tak znów z przekory powiedziałam starczy jeden bo wiesz jak to jest? Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego pozdrawiam mocno i się strasznie wesoło uśmiecham

To efekt dziury w niskich, burzowych chmurach, przez którą na minutę wyjrzało słoneczko . Nagroda?! Ojej! Zrobię co w mojej mocy!

siostra, fotografia niesamowita ! kolory bajeczne!

Codziennie rano czekam na taki wlasnie widok. Poki nie dane mi bedzie zobaczyc tego w rzeczywistosci- zawsze tu powroce.

Ten widok jest az nieprawdopodobny, znowu silny kontrast chmury-słońce, efekt doskonały. Jeszcze raz pochwalam pomysł z rozdzielczością, twoje zdjęcia to po prostu sztuka! pozdrawiam!

Kilka osób publikuje swoje wiersze pod zdjęciami. Może do nich dołączysz? Zapraszam

ileż tu powietrza….

Jest to po prostu CUDO! I wspaniale sie w takim rozmiarze oglada.

Niesamowite są te chmury fakt w takiej rozdzielczości całkiem inaczej odbiera się efekty )) pozdrawiam

WSPANIAŁE ))

no tak, tymi zdjęciami bezlitośnie wzbudzasz tęknotę za wyczekiwanym (jak co roku) urlopikiem w górach… a to jeszcze kawałek czasu…

Klimat, wiosna,kolory…

Jesiennie jakoś, a nie majowo prześwieca słońce przez kwiecie na drzewach. Jakbym poczuła powiew babiego lata na twarzy, tego sprzed wielu, wielu lat … Słyszysz skrzypienie żurawia przy studni i muczenie krów ? Stań w miejscu i wsłuchaj się ! Kobiecy śpiew niesie się przez ukwiecony sad: ‘Maty, moja maty, za szto ty mne była …’ Miarowy klekot kijanek nad strumieniem jej odpowiada: „Sztoby ty panycza ne balamucyła …’ …baby piorą pościel nad strugą.Nie wiem, jak naprawdę było i czy tak śpiewały chłopki, i jakimi słowami wyrażały rozpierającą ich radość życia … dawno, dawno temu.

siemka fajny blog! zgłoś się do konkursu na naj bloga na http://www.ivonaaa.blog.onet.pl masz naprawde duże szanse

masz super bloga i extra zdjęcia, aj tez bardzo lubie góry i chodzenie po nich a zwłaszcza latem pa jak masz czas to wpadnij na mojego bloga http://blog.tenbit.pl/gela z góry dziex

niesamowicie błogie jest to zdjęcie … i energia tego światła

jak patrzę na to zdjęcie to bardziej na myśl przychodzi mi jesień niż wiosna…

Swietne zdjecia.

Tatry tez pięknie wiosennie wyglądały podczas długiego labowania, ale najwspanialej prezentowały sie kwitnące drzewa, zielone brzózki i pełno iglaków a nad ich koronami królowały ośnieżone Tatry coś cudownego aż dech zapierał taki widok. Ten widok też jest ujmujący i taki delikatny…

W Warszawie wiekszosć drzew kwitnących na biało juz przekwitło, teraz w parkach i ogródkach króluje róż kwitnących jabłoni PozdrawiamRenata

Pierwsze skojarzenie- obraz impresjonistow. Plamki piekna malowane przez wiosne.

Widząc te piękne widoki gór przypominają mi się dobre czasy, kiedy to ja również podziwiałam ich niezwykły urok )

sliczny blogasek zgłos sie do konkursu na naj blogaska na http://www.judyta1993.blog.onet.pl

Ja planuje wypad w góry jakoś czerwcu ale na króciutko… ech, dobre i to sama muszę pstryknąć jakieś fotki…

Piekne to,piekne… A ja w gorach moze bede za rok.

Ja też już jutro będę w górach:))) Nie mogę się doczekać- marzyłam o tym już od dłuższego czasu. Pozdrawiam i ściskam wszystkich ciepło, zajrzę tu znowu za kilka dni, żeby powspominać to, co przez chwilę sama mogłam dotknąć i poczuć ))

Jak bajecznie… jak przez mgłę przypominam sobie mój pierwszy obóz wędrowny w Bieszczadach… Zakochałam się w tych górach i tak mi zostało, teraz jak oglądam takie zdjęcia to nie sposób spędzić uśmiechu z mojej twarzy

Nie chcialabym zyc w swiecie bez drzew. Czuje sie jakby byly moimi przyjaciolmi. Takie spokojne, ciche i cierpliwe. Gdyby drzewa mogly mowic, mialy by tyle do powiedzenia, tyle madrosci do przekazania! uwielbiam przebywac w ich towarzystwie, lubie z nimi rozmawiac, kto sie wslucha uslyszy ich szept. Czesto siedze u ich boku, piszac. Czesto tez zasypiam wsrod gałęzi, wysoko, daleko od ludzi. Pozdrawiam

Jakie piekne okolice… nieuczesane drzewa i polana w tle… ślicznie

A chyba człowiek powinien czuć się przez takie rzeczy bogatszy, bo to naprawdę wzbogaca,przynajmniej mnie.

Piękne stare drzewa… W w tle łąka z roześmianymi (bo przecież one się śmieją prawda?) kwiatkami… Drzewa mojego dzieciństwa… Tylko, że tamte były młodsze…

A ja dla odmiany jako mały chłopiec spędziłem duż czasu w towarzystwie takich drzew. Były wspaniałym terenem zabawy. Wchodziliśmy na nie, a nawet do środka, gdzie było dosyć miejsca dla kiku z nas. Odkryśmy, że w ciemności wilgotne próchno świeci na zielono… gdy o tym myślę znów czuje jego zapach… Wiosenne, pełne soków patyki dostarczały materiału na gwizdki wyrabiane syzorykiem. Nie czuję się przez to bogatszy, ale kocham takie drzewa i gdy ktróreś zostaje wycięte lub powali go czas, czuję jakby odchodziła jakaś cząsta mojego świata.

Tak szukam w pamięci i zastanawiam się czy takie drzewo na oczy, w sensie na żywo widziałam. Wniosek: uboga jestem.