Nostalgia?

Witam! Zdjęcia są naprawdę piękne! Jestem pod wrażeniem, w wolnej chwili przejrzę archiwum bo ciekawi mnie czy inne miesiące utrwalasz równie pięknie. Pozdrawiam!

http://www.na100latka94.blog.onet.plwww.na100latka94.blog.onet.plwww.na100latka94.blog.onet.pl konkurs ……………ale wejdz sprawdz

Przepiękne

inspirujesz mnie bardzo i dajesz wytchnienie tym, co tu pokazujesz. przemycasz nie tylko obrazy ale i przestrzenie, odczucia, wyniesione z gór ! mam ochotę namalować coś na podstawie Twoich zdjęć! dziękuję )

Świetne zdjęcia. Jakim aparatem je pstrykasz ?

Życzę ci, aby nowy rok przyniósł ci siłę i wytrwałość w tym co robisz, bo robisz to naprawdę dobrze i sprawiasz ludziom wiele radości:)

Koniecznie zobacz > http://anecia1343.blog.onet.pl

Nasza ziemia nosi na sobie „zapiski z przeszłości”, ślady naszego mozołu, naszych wczorajszych błądzeń, niespełnień … W melancholijnym nastroju odczytujemy hieroglify ludzkiej szarpaniny, jak te ślady orki na polu… W tęsknocie za czymś, patrzymy na plątaninę naszych ścieżek. Cóż, przekleństwem naszego świata są półśrodki. Stąd nostalgia za pełnią ! A tu półprawdy, półświęci i uczucia w połowie nie do wyrażenia. Snu połowa, pensji połowa, marzeń połowa do spełnienia i … pół-zima przed oczami.Niech to …. Na szczęście na drugim zdjęciu złotym, pełnym głosem śpiewa Grechuta:”Świat wokół ciebie się zmieniaprzez ciebie płynie niepokójpłyną chmury po niebiepod białą flagą obłokówobłoków wiedza tajemnaobłoków fantasmagoriaobłoków cudze spojrzeniaobłoków pewność ulotnajak obłok …”

twoje zdjęcia są niesamowite…. można się w nie wpatrywać cała wieczność… Masz szczęście że możesz sobie tak ”podróżować”…. byle tak dalej

dzieki:) śliczne niebo… takie kojace… pozdrawiam:)

A początek Nowego Roku zapowiadał się taki radosny…tak się wszyscy cieszyliśmy, a tu widzę Nostalgia ? się pojawia…Stare nie chce odejść, a nowe nie chce nadejść. Odczytuję pewne zwątpienie w odwieczne prawa natury, w jej cykl przemiany i odnowy…Czyżby około sto lat temu w czasach Młodej Polski, też którejś zimy nie chciał padać śnieg ?…Bo właśnie wtedy w malarstwie, a szczególnie w grafice przedstawiano samotne drzewa, opuszczone sady skryte pod cienką warstwą śniegu albo bezkresne, „gołe” pola, a wszystko to ukazane w jakimś bezruchu, trwaniu, oczekiwaniu. Podobnie jak na Twoich zdjęciach Czado. Już wcześniej chciałam zwrócić uwagę na samotnie stojące drzewa, których ostatnio (poza zdjęciami zimy) tyle się pojawiło na blogu.Czy to przypadek ? A może poszukiwanie głębszej symboliki w ich przedstawieniach nie będzie wcale nadinterpretacją ? Z pewnością jest tak, że zdjęcia pojawiające się tu odzwierciedlają Twój nastrój…musisz strasznie za czymś tęsknic. Oby to była tylko tęsknota za zimą, a nie za czymś, co trudno określić w czasie i przestrzeni, bo i takie „ciągoty-tęsknoty” się zdarzają, ale z nimi trudniej „walczyć”. Czado głowa do góry! Ta zima w końcu kiedyś nastanie, nie może jej przecież zabraknąć – to wbrew naturze.Ja właśnie wczoraj swoje zobowiązania wobec zimy wypełniłam, teraz ona musi dotrzymać słowa – obiecała, obiecała Pola rozciągające się na wzgózu skojarzyły mi się z dywanami. A dlaczego? Kiedyś czytałam, że w Azji (m.in. Turcja, Pakistan) – będącej kolebką ręcznej „produkcji” dywanów – by nadac im szlachetności, najpierw kilkakrotnie je moczono, a pózniej rozkładano na skałach, by pod wpływem słońca sfilcowały się i trochę wypłowiały (inna kultura to i inne pojęcie szlachetności). Widziałm też zdjęcia, na których niezmierzone połacie tych dywanów „wygrzewało” się w słońcu.Na dzisiejszym foto nie ma kolorowych tureckich dywanów, ale nasze rodzime, o ziemistej kolorystyce, skromne polskie kobierce.Boże…jakże polski krajobraz jest piękny – rosochate wierzby, zaorane pola, drogi przemykajace między nimi – nic więcej nie potrzeba… Z pewnością nie jeden z nas taki właśnie obraz Polski w sercu chowa – Polski trochę melancholijnej, trochę niekiedy smutnej, bo mocno losem doświadczonej, ale zawsze skromnej i dumnej.I tu możnaby zacytowac fragment z dramatu „Wesele” Wyspiańskiego – to pointa dialogu miedzy Poetą a Panną Młodą (pamietajmy, Polska była pod zaborami, gdy Wyspiański pisał te słowa)POETAPo całym świeciemożesz szukać Polski, panno młoda,i nigdzie jej nie najdziecie.PANNA MŁODATo może i szukać szkodaPOETAA jest jedna mała klatka -o, niech tak Jagusia przymknierękę pod pierś.PANNA MŁODATo zakładkagorseta, zeszyta trochę przyciaśnie.POETAA tam puka?PANNA MŁODAI cóż za tako nauka?Serce !?POETAA TO POLSKA WŁAŚNIEGdy ujrzałam górne zdjęcie, na myśl przyszły mi słowa ostatniego wersu, dlatego ten fragment „Wesela” wyszukałam i tu wstawiłam. Czado, tym razem uwieczniłeś taki pejzaż – „fragment” Polski, który w sercu noszę. I nie wiem dlaczego, ale Polska jako nasza Ojczyzna zawsze kojarzy mi się z ziemią – zaoraną ziemią i z polami, takimi jakie są na dzisiejszym foto:…Czem ta ziemia?- Mą ojczyzną.- Czem zdobyta?- Krwią i blizną.- Czy ją kochasz?- Kocham szczerze.- A w co wierzysz?- W Polskę wierzę….(fragm. Kto Ty jesteś ?)Nie wiadomo skąd ta zaduma nad Polską mi przyszła i zebrało się na rozmyślania, może to przez ten padający deszcz…? Czyżby nostalgia?P.S. I tak na koniec zupełnie przypadkowo (ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu)…ze słownika Kopalińskiego: „nostalgia” – tęsknota za ojczyzną. Etym. – n.łac. (tłum. z nm. Heimweh) „jw.”; gr. nostos „powrót”;Czado, czyżby tytuł maił ukryty podtekst – głębsze treści?Czy to tylko moja nadinterpretacja…

ślicznie nostalgicznie…