Archiwum miesięczne

Jest piękny, nawet po roku przebywania na Czadowej wystawie. Tylko dlaczego drakiewnik? Liście wskazują na Chabra austriackiego. Tak czy owak, na widok tego piękna zrobiło się cieplej- a pogoda dzisiaj listopadowa.

„Centaurea scabiosa”. Jak to tajemniczo i dostojnie brzmi. Dla mnie to był zawsze bardzo pospolity kwiatek. Dzięki Tobie bardzo u mnie awansował, choć od zawsze nie wiem czemu więcej sympatii budzi u mnie to co rośnie dziko niż najbardziej wypasione kwiaty w ogródku. Dziękuję za te fachowe nazwy i jeśli można proszę o jeszcze. Pozdrawiam serdecznie.

Widzisz, czado, ściągnęłam Ci iwonke na bloga:) Iwonke-botanika. Teraz będzie rozpoznawała wszystkie roślinki, nawet po korzeniach i ułożeniu plamek na łodydze.

wszystkie zdjęcia z tą różową poświatą są CUDOWNE !!!jestem pod niemałym wrażenie

matko!nie wiedzialam ze Centaurea scabiosa moze byc taka piekna-niby zwykle ziele a wyglada …niezwykle:)

Nie można przejść obojętnie obok piekna tych zdjęć, bo …życie ma tyle kolorów, ile potrafisz w nim dostrzec…., a Ty to robisz doskonale.

W zasadzie, ja także nie wiem – z szacunku zapewne:) ale mogę przestać, szacunek zostanie przecież;)Ach, i wolę jednak myśleć, że od Ciebie to ciepło Twoich Fotorgrafii – czasem dobrze jest żyć w nieświadomości;) Ale skoro już wiem, jak to się ‘robi’, więc teraz będzie to nieświadomość wtórna;)

Skojarzenie z babcią bardzo trafne. Mnie takie kadry przypominają dzieciństwo, bo wtedy często leżałem w trawie i miałem bardzo bliski kontakt z przyrodą – wszystkimi zmysłami.Ciepło na tym zdjęciu pochodzi od barwy słońca będącego bardzo nisko nad horyzontem (ok. 15 min przed zachodem). Uchwyci je każdy apart, w którym da się wyłączyć automatykę balansu bieli WB (ustaw na sloneczko lub chmurkę) i ekspozycji (ustaw minus 1 EV). Powodzenia

Jestem pełna uznania… Coś pięknego. Mam wrażenie, że zaczyna się noc świętojańska.

Ta podswietlona zachodzacym sloncem, jesienna paproc prezentuje sie niczym dzielo artysty-zlotnika. Piekny motyw, naprawde piekny…

O no właśnie. Pytałam o to koleżanke, a ona powiedziała, że „jest wiele odmian głogu, więc to pewnie jest głóg” A to zdjęcie z paprocią jest super! Strzelałabym nawet jaki to rodzaj, ale po ostatnich wpadkach wolę już nic nie mówic, bo się jeszcze okaże, że to jakiś dziki rododendron czy karłowaty baobab jest:) Pozdrawiam serdecznie i czekam na dalsze zdjęcia!zalogowane dziwadlo:)

Prawie Miałaś rację z tym głogiem, a ja nie.

miałam już na pulpicie jedno z Twoich trochę już jesiennych zdjęć, ale dziś się rozmysliłam i wstawiłam Twoje brzózki. Chcę się łudzić, że to wciąż lato, że do zimy to jeszcze hohoho. Pozdrawiam Cię serdecznie.

” lecz czasem dziwny głos przed siebie każe biec…” piękne

…dzięki za odpowiedź, w niedzielę wsiadam w pociąg i jadę do Łańcuta, a potem dalej na wieś, do mojej mamy kochanej… więc będę trochę mniej zazdrosna, bo może do lasu, bo może na pola, bo może gdzieś wyjdę…utlenię sie tlenem!!!Moje kurczę małe 16-ego października kończy rok, a duże ma trzy lata. Bardzo potrzebują adoracji, koncentracji, jedzenia, picia, ciepła itd.Robię im fotki, bo fotografie to za dużo powiedziane…www.stopklatka.ekiert.orgDo Ciebie zaglądam i dostaje po oczach!!!I zapominam o kominach dymiących za oknem!!!pozdrowieniagienia

Tak, chodzę lub biegam po górach każdego dnia. Jest to o tyle proste, że w górach mieszkam. Przez to chodzenie rozumiem pobyt w lesie lub na łące, a nie spacer po parku czy ulicy. Do lasu mam trzy minuty. Gdy w jakimś dniu nie byłem – czuję się nieswojo, gdy nie byłem dwa dni, ogarnia mnie niepokój, po tygodniu jestem sfrustrowany i nie nadaję się do życia – wszystko mnie boli i popadam w melancholię, po dwóch jestem w głębokiej depresji, dłużej nigdy się nie zdarzyło i nawet nie chę myśleć co mogłoby się stać. Jestem uzależniony od gór, lasu, łąk, przyrody i już nie próbuję się z tego leczyć. Ale by być w zgodzie z prawdą nie codzienne jestem na Ukrainie czy w Bieszczadach. Takie dalsze i dłuższe wyjazdy zdarzają się kilka razy w roku. Zgodnie z „regulaminem”, który sam sobie narzuciłem, publikuję zdjęcia „stosownie do pory roku”, co może oznaczać niewielkie opóźnienie. Kilkudniowy pobyt w górach oznacza zwykle kilkadziesiąt zdjęć, które publikuję przez kilka kolejnych dni – nie wszystkie oczywiście. Zdarzało się, gdy długo nie było pogody i nie dało się wyjść, że „na pociechę” wyciągałem z archiwum zrobione coś rok lub dwa lata temu dokładnie o tej porze. „Zapasy” mam na kilka lat i ciągle się powiększają, bo pokazuję tylko część tego co pstrykam. Napisałem chyba najdłuższą wypowiedź na tym blogu, choć mnie w nogach rwie by gdzieś pobiec – pogoda taka śliczna. A wszysto dlatego, że bardzo spodobało mi się to ciepłe określenie „Tu gospodyni udomowiona, zazdrosna jak jasna cholera…” . Też kiedyś byłem takim udomowionym kogutem, ale moje kurczęta nauczyły się latać samodzielnie i czesto opuszczają gniazdo, więc ja nie muszę tak bardzo go pilnować. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo proszę, nie jedno

Tu gospodyni udomowiona, zazdrosna jak jasna cholera, czy Ty Człowieku każdego dnia chodzisz po górach???Czy może jestś aniołem???Czekam na odpowiedź … bo nie mogę sprzątać, gotować, biegać za dziatwą…bo zazdrość mnie dusi… ściska za szyję i nie puszcza.Pozdrawiam gorąco…zaglądam i uczę się każdego dniauczę się patrzeniauczę się wstawania rano bez marudzeniagieniawww.stopklatka.ekiert.org

ufff…szkoda ze nie naznaczyles szlaku…:) , marzenie

Co Wy z tym głogiem, herbaty z /głodu/ głogu się napijcie!!!To są czerwone koralezielone chusteczkii niebieskie tło. O!

Masz rację! To jest głóg! To o czym ja myślałem, że jest głogiemm jest dziką różą. Nauka co innego, lokalne nazewnictwo, które przejąłem w dzieciństwiem co innego

piękne zdjęcia, bardzo podobają mi się takie zbliżenia, szczególnie z rozmytym tłem, pozdrawiam

Głóg znam bardzo dobrze… to nie jest głóg.

Wydaje mi się,że ta roślinka to głóg….

Nie wiem rośnie na łąkach obok lasu.

mala rzecz a cieszy

Masz piękne zdjęcia

a ja mam grzyb na nazwisko

Co za wielopokoleniowa ta rodzinka.. ;.)

Dżizas…znów się skompromitowałam:P Drugi raz w ciągu dnia na 1 blogu:PEee….to jak coś, jakby kto pytał, to mam grypę i gorączkę i nie wiem co mowię, a tym bardziej pisze:)O..już mi sie literki rozjeżdżają… A co do grzybków to wiem, jak wyglądają maślaki:) Przynajmniej mi sie wydaje, ze wiem:)

Te są jadalne – to opieńki.

Wedlug mnie- mozna poleciec nawet bardzo daleko, ale …korzenie nie odrosna. One pozostana tam, gdzie wbily sie w ziemie gleboko. No, chyba, ze to nie byly korzenie a slabe korzonki- to wtedy jest inna sprawa.

moc tak poszybowac , hen …nad gory, lasy rzeki …pozdrawiam

Jaki śliczny blog… piekne zdjecia, kocham chmury i przyrode. sliczne zdjecia. kolezanka polecila mi pana blog, poniewaz dostala go od kogos. a ze ja kocham niebo, ziemie i przyrode od razu weszlam na ten blog. sadze ze na najlepszy blog 2006 dostanie pan 1 miejsce…!!! Gratuluje takiego bloga tzn. takich pieknych zdjec :) pozdrawiam goraco

Byłam tu! Rymanów Zdrój. 6 lat temu byłam w uzdrowisku „Anna” [jak się nie mylę] z mamą i bratem. Cały Rymanów jest piękny! [www.zapiski-magdy.blog.onet.pl] PS. Odwiedziam pana już od daiwen dawna,a le dopiero teraz odważylam się skomentować

Złota polska jesień byłaby najcudownieszą porą roku, gdyby nie była zapowiedzią chłodów. Nieustannie zachwycona pieknem blogu..

No i bylo latoi juz nie ma lataa szkodabardzo szkodapozdrawiamfotos_kowiczka

Oby nie brakło, nigdy ich nie brakło…Oby czasu starczyło, by choć skrawek tego piękna zobaczyć…To tak, jakby niebo było górami a góry niebem:)Aż nie mogę w domu na miejscu usiedzieć, człowiek ma chęć spakować plecak i wyruszuć daleko…Pozdrawiam Cię ciepło i dziękuję za takie piękne zdjęcia.I jak to już ktoś wcześniej tu napisał, niech właśnie tak będzie w niebie:)

Slicznie tam jest…Pozdrawiam Cie serdecznie!

Tak pewnie będzie wyglądać Niebo Nadzyczajne…

BRAWO –bardzo dobra robota jak mozna tak powiedziec – dobre oko ktore potrafi widziec to co niektorzy wogole niezaowazaja-przyjemnie to ogladac tu w Kanadzie – Henry.

Wszystko zaczyna się od poznania odpowiednich ludzi. Najlepiej takich, którzy w górach byli, mają jakieś doświadczenie. Tak było kiedyś ze mną…Pozdrawiam

)) tak

Oglądami napatrzyć się nie mogętęsknię za moim Bieszczademprzychodzę tui tęsknię bardzieji będę przychodzićbo wygląda tu przecudnie

Piękne, piękne, piękne !!!!!

To jest cudowne, na serio brakuje słów, żeby opisać. Zapraszam do mnie… oczywiście nie porównuję się z Twoimi zdjęciami, bo dopiero zaczynam się wdrażać w fotografię -> http://awangardowo.blog.onet.pl

!00 % „piękna w pięknie”…

Witam. To jedno z najlepszych pana zdjęć. Na prawdę świetne. Doceniam, że chciało się panu wstać o tej porze. Mi się nigdy na Ukrainie nie chcialo wstawać tak wcześnie. Pozdrawiam i zapraszam ponownie na http://foto-impresje.blog.onet.pl/

Góry spowite mgłą o wschodzie słońca? Przecudny widok. Też bychciała kiedyś takie zjawisko zobaczyć. Brak słów.Pozdrowionka

to zdjecie ma taki dziwny klimat .. jakby byl to plan filmowy, te swiatlo.

Ostatnio nareszcie pochodzilam sobie po gorach. Z humorem moge powiedziec, ze „do bolu” bo ciezki plecak dal sie we znaki ramionom i kolanom… szczegolnie przy schodzeniu z Wysokiej (Pieniny).Lecz tego, czego bardzo mi barkowalo to tytulowej ciszy (wypad byl „grupowy”) i ciepla promieni zachodzacego slonca, jak na foto powyzszym i tym majowym. Kazdego wieczoru do snu otulala nas mgla lub deszcz nucil kolysanke. Jedank chmurna pogoda miala swoje plusy, dzieki niej na podejsciach bylo rzezko i mniej meczaco … no i nie zalilam sobie zbytnio, ze aparatu nie wzielam. Choc raz, o poranku w chatce pod Niemcowa (Beskid Sadecki) bardzo mi go brakowalo…kiedy to po dwoch dniach szarugi slonce witalo dzien tanczac z mglami nad zielonymi szczytami… i to dla takich wlasnie chwil warto te 0,5 kg dzwigac ze soba, tylko……kondycja licha Pozdrawiam cieplutko… Czarodzieju Marzen P.S. Dawno nie zagladalam do archiwum, ale ilekroc je odwiedzam zachwyt jest tak „czysty” i radosny, jak za pierwszym razem, gdy zawitalam na Twoj blog i ciesze sie ogromnie, ze moze i ja z pieknem, jakie chwytasz obiektywem, spotkam sie „na zywo”. Swoimi fotografiami dajesz sny, dajesz marzenia i chcialoby sie kazde z nich zapamietac, by miec je zawsze przy sobie.P.S.Sorry, ale gdzies uciekly mi polskie literki :/

Zgadzam się z Ewą,to jest serce naszej ziemi.

Bardzio ładne zdjęcia , niejesteś amatorem tylko profesjonalistą . Jakiego aparatu używasz jesli mógł bym wiedzieć ??

Bardzo piękny blog… piękne zdjęcia… jeszcze nigdy nie widziałam tak wspaniałych zdjeć… nie wiedziałam ze jedno spojrzenie na ktores z tych zdjeć uświadnomi mi to co wazne.. ze tak łatwo jest przejść koło tego co jest naprawde piękne… :) zapraszam też do mnie http://www.aghatka1989.blog.onet.pl jesli znajdzie sie czas zapraszam

Super kolory ))

Dziękuję… za dedykację

przepieknie uchwycone zachodzace slonce, a cisza w duszy gra

Zachwycajace kolory, pejzaż wszystko…. i wcale nie musi się wyjeżdżać w dalekie kraje żeby zobaczyć piękno.

Mistrzostwo świata!:)Pozdrawiam!

To zdjęcie jest przecudowne… Naprawdę, nie mogę się na nie napatrzeć )

No i nie mogę się oprzeć , by nie naskrobać tu troszeczkę. Ta fotka to jedna z tych , które kocham.Cisza,spokój, góry,las i jeszcze ten przepieknie ujęty zachód słońca w lesie. Tylko tam być i ……………….. . Pozdrawiam serdecznie.

Przepraszam ale muszę napisać to raz jeszcze – bajecznie! I tyle tam spokoju…I harmonii…Nie zmącone.

Te zdjęcia są przepiękne.Mają duszę i budzą tęsknotę aby tam być.Dziękuję za możliwość przeżywania tego pięknaUmieszczam je stopniowo na pulpicie komputera i są podziwiane przezkorzystających z niegoDziękuję.

Może i tak, ale tu też jest jeszcze wiele do zrobienia.Pozdrawiam.

tam nie ma karpackich pejzazy

Coś dla mnie panie Waldku

Dziękuję …za listki wierzbowe…

Bardzo wymowny wiersz, głęboko zapada w pamięci, może dzięki prostym słowom mówiącym o uczuciach, stanch i wrażeniach płynących z obcowania z naturą. W jego słowach czuje się ogromną tęsknotę, a wzgórze schowane za kurtyną świerków wzmaga to uczucie – taką interpretację. Wiersz mówi też o trudzie jaki często musimy włożyć w wędrówkę zanim będziemy się zachwycać, ale może właśnie ten fizyczny ból pozwala nam wszystko lepiej zapamietać? Tak bywa u mnie, często wracam z „kontuzjami”, które składają się na historię moich wypraw. Niekiedy nie potrafię sobie przypomnieć gdzie dane zdjęcie zrobiłam i co przedstawia, ale że zaczęłam kuleć w takim, a nie innym miejscu i jak się wtedy trudno szło – doskonale pamiętam. Trochę mi głupio, że taka ze nie łamaga, i że takie wspomnienia z gór przynoszę, ale jakoś nigdy z tego powodu nie było mi przykro. Jeśli człowiek może zmagać się z samym sobą ma wtedy okazję, by lepiej siebie samego poznać.

Dzięki, widziałem kiedyś coś takiego tylko nie wiedzialem, że się tak nazywa. Bardzo mnie denerwuje jak coś na ekranie rusza się, mruga, skacze bądź wrzeszczy z głośników. Od razu stamtąd spadam nie zwracjąc uwagi na zawartość.Pozdrawiam

Brakuje, bardzo brakuje. Pozdrawiam serdecznie.

Witam !Tak sobie czytam Twojego bloga, i postanowiłem ze zaproszę cie na moją stronę … http://www.fotografia.1i.pl/Pozdrawiam

Niedźwiedzie bardziej boją się nas, niż my ich

Nie no co ty… Bez szans… Kolorki kiepskie, czarny znamiast różowego, notki krótkie i bez sensu, tylko obrazki, żadnych dollsów ani gifków…:)))

Siemka!! Wpadłam tu przypadkiem ale bardzo podoba mi sie ten blog!!! Wpadnij do mnie na http://www.byckochana.blog.onet.pl i zostaw komentarzyk;]

Czy spotkales na swej drodze jakies wieksze zwierzeta? Pytam, bo widzac takie lasy, gory i pustke- troche mnie to osobiscie przeraza. Ale , ze to jest piekne- nie watpie ani chwili!

Piękne…ale nic może przecież wiecznie trwać….Szkoda.

super blog mysle ze ma duze szanse w konkursie na http://www.agatolla.blog.onet.pl naprwde sie opłaca

No to już wiem do czego wykorzystam mój obiektyw Zenitha 135/2,8 – trochę inne parametry, ale razem z konwertrami warto bedzie powalczyć, by choć namistkę uzyskać tego, co Tobie się udało. Wyć się chce z zachwytu…niewiele brakuje a Małego Księcia byśmy ujżeli, bo wulkany które czyścił są. Mam jeszcze pytanie, czy obiektyw Zenith mocowałeś do cyfrówki i jak długi mógł być czas naświetlania? Z góry za odpowiedź dziekuję…P.S. Bardzo szkoda, że nie ma śniegu, bo do kolejnej pełni zostało chyba 18 dni, a ten śnieg coś tak się nie kwapi by padać i „zabielić” wszystko. Mi nadal się marzy pełnia w otoczeniu chmur nad wzgórzmi (może Rymanowa

Niom Zdjęćka są wypaśne!!! Też miałam się tym zająć i chyba to zrobie aale jak narazie skupiam sie na nauce no i malowaniu;p moje małe arcydzieła nie są jeszcze doskonałe ale kto wie…;p Wpadnij czasem na http://okazyjny-blog.blog.onet.plZgóry dzięki Pozdrówka *: Muah

Czym jest digart?

Nie

Cudowne.

widzialam wczoraj. w birmingham wygladal zupelnbie tak samo. a u mnie na blogui juz niedlugo tez cos w twoim stylu. pozdrwiamwww.aiisha.blog.onet.pl

Masz niezły zoom! Takie zbliżenie…

A jak on niesamowicie świecił! On sam przyćmiewał wszystkie latarnie przy mojej ulicy, cudowne zdjęcie.

Wczorajszy wieczór był stworzony do obserwacji, ciepło, jasno, magicznie. Cudowny taki wrzesień.

Jedną z najpiekniejszych kobiet w Polsce jest….Matka Natura:)! To fantastyczne, że możemy się delektować z każdej pory roku tym, co najlepsze. Wszystkiego mamy po trochu w idealnie wysmakowanych proporcjach. Mamy góry, jeziora, morza, rzeki, pustynie….. 4 pory roku…. i na prawdę mało „dolegliwości” przyrodniczych jak tornada, trzęsienia ziemi, susze czy jadowite robaki ….POD TYM WZDLĘDEM NA PRAWDĘ DOBRZE JEST TU MIESZKAĆ! Może dobrze, że jeszcze nie bardzo zdajemy sobie z tego sprawę… bo jak człowiek zacznie z czegoś korzystać, to zacznie to chronić jak już będzie za późno…. a przyroda sama sobie świetnie daje radę…..na szczęście!:)Zdjęcia…..miodzio!!!!:)

Nieuchronnie, ale na szczęście u Ciebie kolorowo i świetliście. A tak poza tym to fajnie że już nadchodzi kolejna zmiana , przez co ciekawiej niż taka monotonia. Człowiek to taka istota, która lubi zmiany, a pory roku i wszystkie ich odcienie w przyrodzie to przecież urok tych zmian. Pozdrowionka

Wiesz, myślę że ta nieuchronność przemijania, następstwa pór roku, zmian w przyrodzie nas otaczającej – to jest w sumie nasze szczęście i dar od Boga. Bo mogliśmy się urodzić np. w „zielonym piekle” dżungli równikowej, gdzie ZAWSZE zieleń wygląda tak samo: nierealnie zielona, porywająca bogactwem gatunków, kipiąca gorączkowym życiem, a jednocześnie duszna, przytłaczająca, męcząca, obca człowiekowi z Pogórza, nie-swoja a więc nieoswojona, nieschodzona nogami babci i dziadka, ani na pol, ani na papirówke, ani uzbirać do gemby nawet…

skad ptaszki wiedzialy ze to pieknie wyjdzie

Wolnosc …

Przepiękne zdjęcie, choć podobno same gołębie takie pokojowe nie są.

Wulkan i to nawet konkretny…góra Fuji, która była bardzo popularna około sto lat temu wśród artystów, a to za sprawą mody na japońszczyznę, jak wtedy panowała. Efekt orientalnego motywu wzmacniają kosodrzewiny (o ile źle tych drzewek nie nazywam), które kojarzą mi się z drzewkami bonzai

To jest makrofotografia. W rzeczywistości te porosty są 5-10 x mniejsze.

Ludzie! To przecież skała obrośnięta porostami!(Tak, czado?:)))

Zielony ładniejszy! zdjęcie inspirujące bo może się kojarzyć ze światem mikrobów ale takze z kosmosem. Kolorystycznie byłaby piękna tkanina. Dobrego tygodnia!

Czy można byłoby prosić o szerszą perspektywę(szersze ujęcie) ? Ciekawe jak to wyglada w szerszym otoczeniu?

Na Wodogrzmotach Mickiewicza w Tatrach widziałam podobne porosty? Ale do dziś mnie ciekawi, czy to rzeczywiście nie była jakaś farba, bo kolor ich był ciemniejszy, zbliżony do karminu i te”namalowane” czerwone „placki” wydawały się zupełnie płaskie, bez takiej zamszowej faktury jak tutaj. Jednak myślę sobie, że to raczej dzieło natury, bo po co miałby ktoś malować kamienie na czarwono i to w dodatkuw w Parku Narodowym, gdzie bardzo dba się o naturalne piekno przyrody. Ale zagadka nadal istnieje… bo nikt mnie jeszcze nie utwierdził w prawdzie, iż mogą to być porosty

Po prostu śliczne, oryginalne, zachwycające…

Wygląda jakbyś „startą” cegłą posypał. Super !

Nie jestem ekspertem, ale wg mojej wiedzy gorgan to nazwa luźnych kamieni pokrywającech najwyższe partie gór i od nich wlaśnie pochodzi nawzwa pasma górskiego GORGANY.

Po prostu śliczne, oryginalne, zachwycające…

a ja kocham niebo! A Ty je fotografujesz rewelacyjnie

Oj, piekne te drzewa! A i niebo cudownie niebieskie. Milo znow powrocic …