Blog roku 2005

Monthly archive

 

 

 

 

  

Komentarze: 

  • ~marysia

    piekne ujecia, cudowne kolory, niesamowite zdjecia!jestem pod wrazeniem ;]


  • No te zdjęcia są niesamowite ;-)



  • ~Carrmelita

    Byś nie zabłądził ( i każdy z nas w tej mierze ), wyszeptajmy modlitwę zapisaną przez poetę A. Ziemianina:”Aniele grudniowyzimny do połowyzostań trochę z nami.Zagrzej sobie nogi.Aniele styczniowyzmiłuj się nad nami,jeszcze zdążysz poznaćniebieskie polany.”Na poczatku myślałam, że to jeden i ten sam krzyż przy drodze, ale potem dostrzegłam różnice między nimi. Najpierw w otoczeniu, a potem w kształcie i konstrukcji krzyża. Ten ozdobiony „gwiazdką śniegu” w białych zaroślach skojarzył mi się ( nie wiem dlaczego ) z grafikami Starowiejskiego. Jest w tym zdjęciu styl, faktura i nastrój mistrza Franciszka, ale jest ono pozbawione organicznego, cielesnego pierwiastka ludzko-zwierzęcego, jaki pojawia się prawie zawsze u malarz. Wiem ! Ten pierwiastek siedzi w nas -patrzących na zdjęcie, przyczaił się, czyha, ale nie śmie wskoczyć w obraz … Powstrzymuje nas misterny chłód, koronkowy i kruchy detal, alabastrowy, rozmyty błękit i czysta siła zamrożonej materii, nie skażonej tchnieniem człowieka.



  • ~mama

    Chyba nas nie opuściłeś….pilnuj drogowskazów…czekamy.:)))))))



  • ~Kadia

    Hejka fajny blog;-) :D wejdż na http://www.cool-girl-kaga.blog.onet.pl wejdź też na mój drugi blog i zgłoś swojego bloga do oceny http://www.ocenki-by-klaudia.blog.onet.pl



  • ~rude wredne

    abyśMY nie zabłądzili… czasem mam wrażenie, że po to tu jestem każdego dnia. i że po to Ty jesteś dla nas tutaj. żebyśmy nie zabłądzili za bardzo w rutynę i codzienność… dla niektórych zachwyt jest jak chleb powszedni – tak bardzo potrzebny…pozdrawiam!


  • Zycze Panu udanego 2007 roku pelnego wypraw w ukochane gory,wiele zdrowia i pomyslnosci.Wszystkiego najlepszego!



  • ~Julia

    Nowego Roku obfitujacego w piekne chwile, wspaniale miejsca, nowe wrazenia, werdowca w sobie, ktory wciaz ma chec wedrowac- zycze najpiekniej! A fotografie -jak zwykle sa niesamowite w swym przekazie.



  • ~ola

    zima… piękna! i niech tak pozostanie, piękn azima na cudownych zdjęciach:) pozdrawiam



  • ~Iza

    Kilkanaście lat temu, w średnio wczesnej młodości postanowiłam nie robić zdjęć wyłącznie Naturze. Bo wydawała mi się przegrywać konkurencję z najpiękniejszymi na świecie dziecięcymi uśmiechami (mój synek był wtedy malutki). Trzymałam się tego poglądu długo. Do dnia, w którym trafiłam do Pana. Długo patrzyłam i myślałam, jak to możliwe, że tak zachwycają mnie miejsca zupełnie mi obce. Tysiące razy oglądałam wszak zdjęcia pokazywane przez znajomych, zrobione znakomitym aparatem, w niezwykle pieknych miejscach. Nudziły mnie po prostu. W końcu zrozumiałam, że obrazy, które się utrwala, muszą być oglądane nie tylko oczami. Trzeba kochać to, co się fotografuje, aby móc pokazać to, co najpiekniejsze, co szarpie duszę i wyciska łzy wzruszenia. „Turystyczne ” pstrykanie jest jedynie pamiatką dla pstrykającego. Pan daje swoim zdjęciom duszę. Serdecznie dziękuję.



  • ~par

    Co to za kapliczka?



  • ~Li

    Czado, znalazłeś najpewniejszy drogowskaz, na Nowy Rok i na zawsze życzę Ci żebyś nie zabłądził. Jak zawsze dzięki za Drogę i Swiatło, które pokazujesz.



  • ~Tadeusz

    Niesamowite. Jesteś prawdziwym mistrzem.



  • ~^^Happy New Year^^ extra blogasek... zapraszam do mnei na www.be-cool.blog.onet.pl

    ^^Happy New Year^^ extra blogasek… zapraszam do mnei na http://www.be-cool.blog.onet.pl



  • ~^^Happy New Year^^ extra blogasek... zapraszam do mnei na www.be-cool.blog.onet.pl

    ^^Happy New Year^^ extra blogasek… zapraszam do mnei na http://www.be-cool.blog.onet.pl



  • ~Ewka ;)

    Te wszystkie fotki są znakomite.Whow!!! ;)


  • sliczne…niby zima, a jednak to zdjecie ma w sobie tyle ciepla…



  • ~Aneta

    Fajnie wykorzystujesz światło na swoich fotografiach , barwę , mają klimat , podobają mi się … Pozdrawiam ,życzę szczęśliwego NR, dużo wspaniałych kadrów i pięknego światełka :) zapraszam na mojego fotobloga http://www.fotokreatywni.blog.onet.pl



  • ~kasia_89

    ehh cudowne zdjęcia:) i te wdwa wcześniejsze i te z tak pięknie oszronionymi drzewami:D życzę ci do siego roku, duzo miłosci i szczęścia oraz odkrywania jak najwięcej ścieżek:) pozdrawiam:*



  • ~Martyna

    spoko blog i fotki wpadnij do mnie http://www.moje-zycionko-isprawy.blog.onet.pl



  • ~broszka

    Wszelkiej pomyślności w Nowym Roku, wielu przewędrowanych szlaków, wspaniałych ujęć, wytrwałości w prowadzeniu blogu i spełnienia marzeń, życzy z całego serca broszka.



  • ~kd

    Super blog :) od niedawna zagladam … jestem pod wrazeniem, szczesliwego 2007 roku



  • ~Dobrej Nocy

    Znowu cos pieknego, fajnie zaczac dzien od Towich „spojrzen”. Zycze Ci Czado wspanialego Nowgo Roku, wiele dobroci, prawdziwych przyjaciol, wieczorow przy cieplym ogniu, ciepla gor.Dziekuje, ze publikujesz swoje zdjecia.



  • ~ameli

    Cóż za subtelny błękit – piękny, aż chce się wstrzymać oddech, by tej ulotności tchnieniem nie zniszczyć (gdy dłużej wpatruję się w błękit on naprawdę znika).Niesamowita delikatność i kruchość przez ten motyw przemawia, mam wrażenie, że gdy zamknę oczy i ponownie je otworzę wszystko zniknie niczym ulotne zjawisko. Wstrzymajmy oddech, by chwila nie uleciała…by trwała wiecznie.Czado, swoją niezwykłą wrażliwością posyrzegania uzmysławiasz nam piękno i to nie tylko to empiryczne – „namacalne”, które dostrzegamy w zjawiskach, barwach, krajobrazach, ale i…to, którego wzrok i słuch nie wychwycą. Piękno, które jest zaledwie odczuciem, takim ciepłem w sercu, ale jakże czasami niezwykle silnym. Takie kapliczki są dla mnie symbolem owego piękna – piękna duchowego, piękna wiary, miłości. Są takie ciche, ale głośniej potrafią do naszych serc, przemówić niż ksiądz z wysokiej ambony. I rzeczywiście, póki będą istniały na bezdrożach – tych rzeczywistych i tych w przenośni – w odpowiednim momencie przypomną nam którędy iść, by dalej nie błądzić. Dzisiejsze niebo nieme jest i światłem nie wzywa, ale na ziemi znaki trwają. Te niepozorne, niekiedy zapomniane, wyczekują cierpliwie „wędrowca”… wprowadzają w zadumę i z nieopisaną skromnością, sobie tylko właściwą podpowiadają właściwą „drogę”. Jak dobrze, że jeszcze istnieją…ciche strażniczki „zbłąkanej wiary”.

 

…ile spojrzeń

   

Komentarze: 

  • ~czado

    Owszem, bo np. Tatry należą do Karpat, ale Beskidy to też Karpaty, a tam szczyty są wypłaszczone, a często porośnięte lasem.



  • ~kasia

    czy góry karpackie są szpiczaste



  • ~kasia

    czy karpaty są szpiczaste



  • ~Monique

    niesamowity klimat.. Tajemniczy i pięknyhttp://avangarda.bloog.pl



  • ~anette

    świat może być piękny, trzeba tylko nauczyć zmysły go takim widzieć, czuć, słyszeć, smakować…



  • ~Carrmelita

    … ile obrazów … tyle skojarzeń i animacji. Oto jedna z nich: Senne, puste, zmarźnięte Pole nudziło się strasznie w swoim bezkresie. Zamarzyły mu się łańcuchy górskie na horyzoncie. „Byłoby co podziwiać …” -pomyślało. Wiatr, co właśnie przelatywał i zawsze musiał coś zmalować, dogadał się ze słońcem i …. zagonił do kupy, stłoczył ciemne chmury przy samej ziemi i tam przytrzymał. Na ten moment słońce tylko czakało i „dorzuciło swoje trzy grosze”. Pole westchnęło z zachwytu, oniemiało i o zimnie zapomniało. Przed nim roztoczył się widok na nieznane szczyty nieznanych gór w nierzeczywistym śniegu …



  • Bebes

    Piekne zdjecia. az czlowiekowi robi sie zal ze siedzi w miescie i sniegu nie ma na ulicach



  • Kasiakatia

    Fantastyczne krajobrazy, ale u nas na warmii tez jest super! zapraszam ;D



  • ~mama

    Piękne obrazy i macie trochę śniegu…..ale fajnie.:)))))))))



  • ~Tadeusz

    Tak dawno nie byłem w górach zimą, a przecież każda pora roku niesie w sobie ślad ponadczasowego piękna. Tęsknię do nich.http://teblog.blog.onet.pl/



  • ~Julia

    To taki moment , w ktorym Niebo chce do nas przemowic. I teraz wypada nam tylko sluchac …



  • ~smiled_girl

    czuje się jakbym była w jakiejś fantastycznej krainie … przepiękne



  • Dagmar_a

    Klimat niczym z filmu science-fiction albo preludium do horroru ale bardzo bardzo z dreszczykiem jak dla mnie:)bardzo mi sie podoba taki klimat, taki dreszczyk:)

 

w Bałuciance, Beskid Niski okolice Rmanowa Zdroju.

   

Komentarze: 

  • ~Carrmelita

    Powiem Ci, Ameli, że nie spodziewałam się aż takich tłumów w lato w Tatrach, jak opisujesz. Cóż, faktycznie trzeba w Tatry iść w październiku, gdy już przewali się stado wakacyjnych wczasowiczów. Mam nadzieję, że odnajdę jeszcze w Tatrach smak dawnych jesiennych tras ze Świnicy na Zawrat, dalej przez Orlą Perć na Kozi Wierch ( z niego jest chyba najlepszy widok na Dol. Pięciu Stawów z jednej strony, a za plecami na Dol. Gąsienicową ) i dalej na na Wołoszyn. I pomyśleć, że były takie lata, w których był zakaz wchodzenia na Orlą Perć … Pozdrawiam.



  • ~ameli

    Oj tak Carrmelito, chcielibyśmy życzyć sobie, by Tatry były „wyludnione”, ale już chyba nie w tej „epoce”. Obawiasz się, że dzisiejsze Tatry Cię rozczarują, ja nie chcę Cię zasmucać, ale z mną tak właśnie się stało. Mało po Tatrach chodziłam, było to zaledwie kilka szlaków, ale ludzi zawsze sporo. Do dziś nie zapomnę jak czekałam w kolejce, by wspiąć się na sam szczyt Giewontu, a tam tak ciasno, że nawet nie było sposobności, by na dłuższą chwilę przycupnąć i odpocząć – aparaty, flesze dzwoniące telefony komórkowe, liczne smsy i gwar – to głównie pozostało mi w pamięci z tej wyprawy. Głupio się przyznać, ale krzyż na Giewoncie większe robił na mnie wrażenie, gdy podziwiałam go z oddali, skrytego w groźnych, burzowych chmurach. Gdy do niego dotarłam był taki…”zagubiony”, obdarty ze swojego majestatu. Chciałabym odkryć go na nowo i inne wspomnienia z takiej wyprawy zachować. Marzą mi się też Czerwone Wierchy, z zazdrością patrzyłam na malutkich ludzików przemykających tymi szczytami. W tym roku w Tatrach byłam w połowie sierpnia – chyba szczyt sezonu wtedy przypadał, albo trafiłam w miejsce bardzo popularne wśród turystów. Gdy zbliżała się godz. 17.00 od Wodogrzmotów Mickiewicza ruszyła „procesja” chcących opuścić Park – dosłownie lawina ludzi, nigdy bym nie przypuszczała, że tyle może wędrować szlakami w ciągu dnia. Ale trzeba chyba zrozumieć, że każdy chce, choć trochę piękna gór doświadczyć, a ja wtedy byłam jedną z nich. Smutno mi było, że tak muszę z wszystkimi się tłoczyć, z zazdrością i tęsknotą patrzyłam na pojedyńczych łazików, którzy szli z plecakami pod prąd. Gdzieś na tym blogu Czado pozostawił takie spostrzeżenie…, gdy już wszyscy schodzą w dół do samochodów, łazienek z prysznicem, czy dyskotek on się nie śpieszy, bo jest u siebie – to jego dom i żal mu opuszczać góry (mam nadzieję, że nie „przeinaczyłam” myśli). Taki żal i mi zawsze towarzyszy tym bardziej, jeśli wiem że dopiero za rok będę mogła w góry powrócić. Chciałabym tak kiedyś nie być poganiana zachodzącym słońcem, nie śpieszyć się i nocne niebo móc przywitać na Połoninie lub w innym górskim zakątku. Nigdy nie biwakowałam w górach…wstyd się przyznać, nawet nie spałam w żadnym schronisku. Zawsze moje wędrówki były takie „na pętelkę” – wyjść z pkt. A obejść alfabet i wrócić do punktu wyjściowego, nad czym bardzo ubolewam, bo to zawsze strasznie ograniczało prawdziwe „łazikowanie” i pozbawiało tej wolności, której tyle się czuje patrząc na zdjęcia Waldka.Powracając do Tatr miejmy nadzieję, że „moda” na nie wkrótce minie, a wraz z nią te tłumy ludzi. A jak nie to pozostaje maj, wrzesień czy październik, które ostatnimi czasy zaskakują nas piękną pogodą.



  • ~Carrmelita

    Dziękuję, Ameli, za pełną otuchy odpowiedź na moje wspomnienie z Tatr. Tęsknię za tym światłem z dzieciństwa, ale masz rację, że wiele jeszcze przed nami cudownych krajobrazów, tajemniczych ścieżek, zakrętów i górskich polan zalanych światłem. Jak mówi Pismo Święte: „szukajcie, a znajdziecie”… Co do moich górskich „podbojów” :P , to nie było ich tak wiele. Pewnie trochę ponad średnią statystyczną na głowę Polaka, ale nie w tym rzecz. Chodzi o pasję, tęsknotę za górami i o to, że w ostatnich latach wracam do częstotliwości wypraw, z jaką chodziłam w szkole średniej i na studiach. To jest fantastyczne uczucie znów być łazikiem … Marzę o Wysokich Tatrach w lecie, ale obawiam się właśnie tych tłumów ludzi w dolinach i na trasach w niższych partiach gór. Warunkiem jest jeszcze kondycja – zaryzykuję Tatry dopiero, gdy bezboleśnie przewędruje Bieszczady w tym roku na jesieni. Tatry to zupełnie inna opowieść …. mam dla nich wielki podziw, szacunek i respekt. One mogą cię zahipnotyzować i sprawić, że z ochotą wyplujesz płuca, wchodząć na szczyt … Obawiam się, że Tatry są obecnie zbyt zadeptane latem. Dlatego wyprawę w nie trzeba planować na koniec września i początek października. Kiedy byłaś teraz w Tatrach ? W jakiej porze roku ? Mówisz, że nie dojrzałaś do takich wypraw … ? Do zatłoczonych gór nikt nie chce dojrzeć ! Co do mnie, obawiam się, że Tatry dzisiejsze mnie rozczarują i nie wytrzymają porównania z przeszłością z ww. powodów. Co do „Rogasia z Doliny Roztoki”, gdy ją czytałam jako lekturę, to miałam przed oczami obrazy z własnych spacerów po Tatrach i po Roztoce z wczesnego dzieciństwa. Pierwszy raz weszłam na Giewont ( w większości na plecach taty ), gdy miałam trzy lata. Potem prawie co roku byłam w Tatrach, Sudetach lub Beskidzie Śląskim. Pasja i wrażliwość kształtuje się w nas od małego … Życzę Tobie, Ameli, także sobie i innym wędrowcom, aby nasze Tatry okazały się równie niedostępne, wyludnione i niebezpieczne jak za dawnych lat. Niech każdy sporadycznie spotkany turysta będzie dla nas jak strumień żywej wody – radosny i wytęskniony – jak igła w stogu siana.



  • ~ameli

    Czado, takie cudowne światło, tyle razy znajduje, to i Tobie, nam – może się poszczęści…z pewnością takiego samego światła, co kiedyś już było nie odnajdziemy, bo nikt z nas, na powrót nie będzie mały, a świat na heraklitejską modlę się toczy…ale inne, równie piękne, które na długo pozostanie w pamięci – z pewnością tak. Trzeba wytrwale szukać, a mamy z kogo brać przykład :) Więc nie traćmy nadzieji, bądźmy cierpliwi, wytrwali i szukajmy światła, światełka, gdzie się tylo da. Pewnie, że to w przestrzeni napotkane robi największe wrażenie – mnajbadziej nęci i mami – szczególnie nas, „miastowych”, którzy za przestrzenią tak bardzo tęsknimy – ale nawet w „mroku” światełko dostrzeżone może być cudem.P.S. Carrmelito, czytając Twoje opowiadania domyślam się, że w „podpojach gór” jesteś dobrze zaprawiona.Ja w tym roku, bardzo chciałm zobaczyć Dolinę Roztoki – zainspirował mnie Rogaś z książki M. Kownackiej (dawna szkolna lektura) – ale nie doszłam, w dużym stopniu zniechęcili mnie – najpierw gigantyczny korek samochodów na Łysą Polanę a później ludzie, których tam tak dużo było. Może jeszcze do takich wędrówek nie dojrzłam…często się nad tym zasanawiam. No i cóż…zaraz przywitamy Nowy Rok 2007 – więc pozostając przy temacie – nie pozostaje mi nic innego jak tylko życzyć najpiekniejszego światła jakie tylko natura w sobie skrywa i by nam wszystkim drogi rozświetlało i do szczęścia prowadziło. Do Siego Roku…



  • ~Carrmelita

    Dobrze, gdy tylko światła brakuje do zrobienia dobrego zdjęcia …U mnie na krańcach Warszawy ( przed Kampinosem ) najpierw trzeba uciekać przed smogiem miejskim a potem dopiero szukać słońca. Gdwiazdy w ładną noc są naprawde widoczne dopiero jakieś 30 km za miastem. To koszmar ! Zazdroszczę więc Tobie, Czado, błękitów i szarych bieli, rudości, brązów i burych mgieł i tej niedużej sosenki ( co Ameli przypomniała Pieniny), a mi kojarzy się z Doliną Pięciu Stawów w Tatrach lub trasą za Mnichem do Morskiego Oka … Tam dopiero można zginąć w kosodrzewinie… Pamiętam jedno z pierwszych moich spotkań z tatrzańskimi sosenkami z dzieciństwa. Jest sierpniowe, wczesne popołudnie nad Morskim Okiem. Słońce oślepia, opala wszystkie nosy… Mam 6 lat, jasne kucyki, traperki i tatusiowy sweter zawiązany w pasie. Ania, moja młodsza siostra ma mój sweter zawiązany na ramionach. Obie skaczemy po głazach i karmimy ryby okruszkami chleba. Rzucamy je do krystalicznie czystej, lodowatej wody i obserwujemy narybek kłębiący się przy brzegu. Jesteśmy tak zjęte zabawą, że nie dostrzegamy lustrzanej tafli wody, rozgrzanych, białych kamieni, zielonego, pachnącego żywicą morza kosodrzewiny za plecami i złotego światła, w którym wszystko tonie … Było, minęło… a może jednak, kiedyś znajdę jeszcze takie światło ?



  • ~czado

    Za każdym razem, gdy mam przestrzeń przed sobą, próbuję sobie wyobrazić jak mogło wyglądać to miejsce dziesiątki, setki, tysiace lat temu i jak będzie wyglądać w przyszłości. I chociaż jestem nieskończenie mały, to przecież jestem częścią Nieskończenie Wielkiego. Pewnie każdy tak ma, ale Prus o tym pięknie napisał… Dziękuję, że nam to wyszukałaś.



  • ~ameli

    „Bo na tym globie kiedyś nie będzie ani historii, ani nawet ludzkości ale światło pozostanie światłem i będzie ożywiało puste wody, senne lasy albo ruiny ludzkiej cywilizacji” …. tym razem słowami Bolka Prusa – dobrze go znacie, to ten od „Lalki” – ale swoją wizją i lirycznością zaskoczył mnie.



  • ~Li

    …znalazłeś Światło, dzięki, że się nim podzieliłeś, otwarło się niebo i stało się jaśniej…



  • ~ameli

    ta sosenka wychylająca sie z za górki, skojarzyła mi się z sosną rosnącą na Sokolicy w Pienienach – tam samotna rzycona na skraj skały przybrała dziwaczne kształty, dramatycznie broniąc sie przed upadkiem w Dolinę Dunajca, notabene jest to chyba ulubiony motyw pienińskich pocztówek, szczególnie z zachodzącym słońcem w tle ;)

 

 

   

Komentarze: 

  • ~http://club-viva-truskolasy.prv.pl

    [http://club-viva-truskolasy.prv.pl]http://club-viva-truskolasy.prv.pl



  • ~kalia.com.pl

    hm. Wcale tu tak dużo tego śniegu nie ma zważywszy na to, że trawa jeszcze wysoko nad wystaje



  • ~pawel

    zainwestuj w filtry GRAD ND, lub zrob fotomontaz HDR. za ciemne zdjecia sa nietkore . oprucz tego sa ok , nie zle :)


  • Świetne, świetne, świetne…No… Szkoda, tylko, że to nie MOJE góry!Pozdrawiam



  • ~na100latka94

    http://www.na100latka94.blog.onet.pl skomentuj:]www.na100latka94.blog.onet.pl skomentuj:]www.na100latka94.blog.onet.pl skomentuj:]www.na100latka94.blog.onet.pl skomentuj:]www.na100latka94.blog.onet.pl skomentuj:]fajny blog



  • ~Black Angel

    Przepiękne zdjecia… Można sie w nie wpatrywać godzinami… Nagroda Bloga Roku 2005 calkowicie słuszna i uzasadniona:) Pozdrawiam:*:*



  • ~Asia

    nie no tam u Was to nie „prawie” tylko zima z tego co widzę, to u nas przy stolicy jest takie „prawie” co to robi taką ogromną różnicę… w ogóle u mnie nie ma śniegu, to smutne :( dobrze chociaż, że na zdjeciach… dobrze, że w ogóle gdzieś jest, że jeszcze nie uciekł zupełnie na Grenlandię…



  • ~ameli

    U mnie na widnokręgu „sfumato”, a nade mną przytłaczające, ciężkie, ołowiane chmury…”coś wisi w powietrzu”, jak wisi – spaść musi :) …odwieczne prawo natury. Już się nie mogę doczekać!


  • Ale powiało chłodkiem. Ja mam nadzieję, że u mnie choć przez chwilę będzie można nacieszyć oczy białym świeżym puchem :-) Szczęśliwego nadchodzącego Nowego Roku 2007. Pozdrawiam



  • ~kasia_89

    ehh szkoda że tylko prawie zima… Ale w Twoich okolicach jest chociaż troszke śniegu a u mnie niestety zero:/ zdjęcia śliczne:) pozdrawiam:*



  • ~J

    …do mnie też zawitała zima i świat zrobił się jak z bajki, srebrny, przepełniony światłem jak na Twoich zimowych zdjęciach i zaprasza na zimowy spacer ,któremu nie można się oprzeć, czas ubrać wysłużone buty zabrać psa i pomaszerować gdzie oczy poniosą nacieszyć się widokami białych i błękitnawych przestrzeni , szkoda ,że nie potrafię tak zamknąć pod powiekami obrazu jak Ty to robisz ,ale właśnie dlatego ciągle tu wracam ,pozdrawiam serdecznie i cieszę się na Twoje kolejne zdjęcia….bywaj, Czado…



  • ~Izia

    Szkoda, że prawie… Ale trzeba przyznać, że to prawie na Twoich zdjęciach wygląda równie pięknie jak prawdziwa zima…http://wizualnie.blog.onet.pl



  • yolka_k

    Dziękuję Ci Czado za twoje zdjęcia, już rok przelecial jak jestem tu prawie codziennym gościem. Jeszcze raz dziękuję i liczę że następny rok też dostarczy wrażeń. Wszystkiego dobrego w Nowym Roku Czado! Pozdrawiam



  • ~Carrmelita

    Zima, bez wątpienia, ale … jak nieśmiała Panna Młoda w welonie, co dopiero ma powiedzieć: TAK … Jej śnieg jest wątły, rozpylony jak mgła, osiadająca szronem. Jej suknia jest z pajęczego tiulu. Skrywa zmrożony świat z mchu i paproci. Pod tą warstwą przezroczystej koronki śpią wspomnienia po kolorach. Biel sukni nadała otoczeniu konsystencję piany z białek, ubitej niewprawną ręką … To nic, wszystko jeszcze przed nią … Jeszcze zdąży nam zaimponować futrzaną czapą z królika i diamentową kolią .



  • ~malina

    No cóż, „prawie” robi wielką różnicę…

 

nie zupełnie szara

 

  

Komentarze: 

  • ~adi

    ciekawe



  • ~Carrmelita

    Mam wrażenie, jakby I-sze zdjęcie było fotomontażem lub kolażem złożonym z dwóch obrazów: kolorowe, jesienne pola na dole widokówki oraz czarno-biała zima w lesie na przednówku w tle. Prawdopodobnie, gdy robiłeś zdjęcie, pierwszy plan był pod wpływem niemrawego światła słonecznego, a pagórki w oddali tkwiły w głębokim cieniu …Może sam dystans pomiędzy polem a zalesionymi pagórkami jest duży, a mgliste i wilgotne powietrze między nimi daje efek wyblakłego tła ?Co do II-go zdjęcia, to wydaje mi się, jakby mgły, unoszące się nad lasem miały za chwilę zamienić się w wiry, małe trąby powietrzne, które wciągną i wessają wszystko za sobą do nieba. Zniknie martwa i nierealistyczna polana, a wraz z nią senne, nagie drzewa zahipnotyzowane przez opary. W mgnieniu oka wszystko pochłoną łapczywe obłoki .



  • dreamka_w_ameryce

    czlowieku! Ty malujesz obiektywem… To jest piekne!



  • ~mama

    Zawsze jest jakiś promyk , który należy zauważyć…

 

Z życzeniami miłości i Światła, które daje radość.

 

 

Zdjęcia archiwalne, ale kiedyś tak będzie :)

Komentarze: 

  • ~kala_

    wspanialszej zimowej pogody nie moglam sobie wybrazic nawet..cudo to musial byc widok…



  • ~Kasia

    nieskalana biel. Super zdjęcia , nie potrafię wyrazić słowami mojego uznania


  • Zdjęcie na górze zrobiło na mnie ogromne wrażenie.Nie wiem czy to dlatego,że dawno nie widziałam śniegu ;) ?Jest już po Świętach więc nie życzę Ci wesołych Świat,ale szczęśliwego Nowego Roku :)



  • ~klaudia

    Zgłos sie do konkursu na naj bloga na blogu http://www.klaudiaa-klaus.blog.onet.pl



  • ~klaudia

    Zgłos sie do konkursu na naj bloga na blogu http://www.klaudiaa-klaus.blog.onet.pl



  • ~Iga

    Faktycznie,śniegu jak na lekarstwo o które pewnie łatwiej niż o zimową aurę.Ale dzięki za ten obraz zimowy.Już wprawdzie po świętach, a w „krainie deszczowców” jak Ja nazywam Zachodniopomorskie zima tylko z nazwy.Niech Nowy 2007 rok będzie dla Ciebie i wszystkich odwiedzających tę stronę łaskawy i twórczy, niech przyniesie nowe dobre pomysły.Pozdrawiam



  • ~Marysia

    Patrząc na te zdjęcią aż chce się teraz wziąść do rąk takiego białego, zimnego puchu .. niestety, marzenia.I jeszcze zapowiadają ocieplenie.Pozdrawiam. http://www.niebanalne-slowa.blog.onet.pl



  • anna310

    Dziekując za cztery pory roku przeżytych wzruszeń życzę Tobie i nam obys sie nie zmienił i zachował romantyzm. Pozdrawiam świątecznie!



  • anna310

    Dziekując za cztery pory roku przeżytych wzruszeń życzę Tobie i nam obys sie nie zmienił i zachował romantyzm. Pozdrawiam świątecznie!



  • ~http://w-czerni-i-bieli.blog.onet.pl/

    mimo, że kończą sie w kalendarzu, niech w sercu trwają cały rok i przyniosą miłość, zdrowie, nadzieje i szczęście



  • ~ameli

    Tyle w tych zdjęciach anielskości, czystości, niewinności…taka nieskazitelność Nowo Narodzonego Dziecięcia przez nie przemawia…i światło…To Światło ma w sobie jakąś tajemną moc, jakby wypływało z niebiańskich przestworzy. Takie miejsca znam tylko z Twoich zdjęć, Czado i wyobrażam sobie, że nie gdzie indziej jak tylko tam, w takiej scenerii Św. Augustyn doznał boskiej iluminacji. Pewnie tym, którzy wstępują do tej anielskiej krainy, gdzie złoto-srebrne włosy Posłańców Pańskich zdobią śnieżne stoki, intuicyjne poznanie prawdy spływa na wędrowców z promieniami słońca a duszę wypełnia radość i miłość…Te święta są dla mnie szczególne i inne niż do tej pory spędzane, bo rodzina w oddali…Ale „samotność” (tylko fizyczna, bo duchem wielu jest ze mną) pozwoliła mi zrozumieć prawdziwą istotę świat i przeżyć je naprawdę głęboko. W ciszy, przy choince z czerwonymi lampki, w otoczeniu świeczek – symboli członków rodziny – miałam czas, by się nad wszystkim, tym co tak naprawdę jest w życiu ważne, zastanowić…i może dlatego taki podniosły nastrój bardzo mi się udzielił.



  • ~Carrmelita

    Jakże tam, na wysokich polanch musi być błogo, cicho i rześko, gdzieś pomiędzy białym, ziemskim pyłem a podniebnym puchem … Jaka szkoda, że co innego mamy za oknem. W każdym z nas tkwi przecież dziecko, które jest smutne i stęsknione za bajkową jasnością Świąt, za Wigilią z „Królowej Śniegu” lub z opowiadania o Dziewczynce z Zapałkami Ch. Andersena … Gdy wczoraj szliśmy na Pasterkę, śnieg nie chrzęścił nam pod butami i nie było czap na świerkach. Jednak, gdy w czasie mszy mała Joasia z kl. III zaintonowała kolędę ( solo i bez akompaniamentu ) swoim dziewczęcy, dziwnie ciepłym i spokojnym głosem, to cały kościół słuchał jak zaczarowany… Śpiewała:” Mizerna, cicha, stajenka licha,pełna niebieskiej chwały:oto leżący, przed nami śpiącyw promieniach Jezus mały…”i było tak, jakby świat dookoła wstrzymał oddech pod puchową pierzyną …To samo czuję teraz, gdy patrzę na te mroźne pejzaże. W moim sercu cicho, powoli pada śnieg …. to najwspanialszy prezent gwiazdkowy, Czado. Niech w te najpiękniejsze, zimowe Dni w roku, spełnią się marzenia, a los prostą drogą prowadzi do celu. Szczęśliwego Nowego Roku 2007 dla wszystkich chłopaków z GOPR’u na Twoje ręce, Czado ! A’propos, dla dzielnych dziewczyn też – jeśli takie się tam zadomowiły !?P.S. Podziękowania dla Ameli, która zacytowała zimową, Staffowską poezję z jeleniem w wierszowanej makatce. Ta kropla ze słów zamarzła w Waldkowych krajobrazach i tam została.



  • ~ewa2

    Traktuję je jako prezent imieninowy……..dzięki!!!!!!! – dobrych ŚWIĄT!!!!



  • ~kyke

    pięknych i pachnących !



  • ~jazzz.blog.onet.pl

    nie ukrywam, że jestem pod ogromnym wrażeniem zdjęć :) pozostaje tylko zasłonić okna i udawać, że śnieg jest tam, na zewnątrz, naprawdę. pozdrawiam



  • eska007

    jesli jestes aktywnym i ambitnym bloggerem oraz chcesz zdobyc komcie wejdź na http://www.swiatlo.blog.onet.pl i zapoznaj sie ze szczegółami :)



  • eska007

    jesli jestes aktywnym i ambitnym bloggerem oraz chcesz zdobyc komcie wejdź na http://www.swiatlo.blog.onet.pl i zapoznaj sie ze szczegółami :)



  • ~Asia

    Och jejku i znowu te rudo-kocie wzgórza… prześliczne :) Samych takich prześliczności życzę Tobie w Nowym Roku!



  • ~kasia_89

    oj piękne fotki:) ehh jak chcialam zeby tak bylo na te swieta… ale trudno, moze za rok. Dziekuje za te zdjecia:)



  • ~t

    I ja przyłączam się do życzeń. Wszystkiego dobrego Waldku. Życzę Ci Zdrowych, Wesołych… a prócz tego wytrwałości w tworzeniu tego dzieła.Oczekuję nieśmiało na album Twoich pejzaży opatrzony w komentarz i poezję Autora. [email protected]



  • ~Krystyna

    Dołączam do ostatnich życzeń,najszczerzej, z całego serca.Te zdęcia przybliżyły mi prawdziwy zapach Świąt Bożego Narodzenia.Dziękuję…



  • ~futermama ( Dana)

    Życzę Ci wspaniałych świąt, jeszcze wspanialszych zdjęć, spełnienia marzeń, szczęścia a przede wszystkim zdrowia. Ogromnie się cieszę z tych zimowych zdjęć.



  • ~Jolka

    Życzę Ci cudownych,radosnych ,spędzonych w gronie Bliskich,Świąt Bożego Narodzenia.



  • ~Red

    aż udziela się atmosfera.. przepiękna, MAGICZNA, niepowtarzalna, jedyna…Oglądanie takich zdjęć jest dobrą terapią, pozdrawiam i życzę spełnienia wszystkiego, czego sobie życzysz!



  • ~CzarnuLka

    Wesołych Świąt i wszystkiego najlepszegow 2007 roku:) A co do blogu prześliczne zdjęcia…przypadkiem weszłam na ten blog i bardzo się z tego przypadku cieszę…;Dhttp://chora-ewolucja.blog.onet.pl



  • ~rude nie-wredne;)

    Do tego tęskniłam, ale czekanie wzmaga radość później:) Ciepła w sercu i cierpliwości do nas – wiecznie niecierpliwych:) I jeszcze… nieustającej ciekawości, świeżości w oczach, dziecka w sercu…:) Pozdrawiam wigilijnie:)



  • ~shy

    Spokojnych Świąt Bożego Narodzenia, duzo prezentów pod choinka wielkiego leniuchowania, szalonego Sylwestra, wspaniałego Nowego Roku , dużo uśmiechu i radości ,nie zważania na uciekając czas tylko życia dana chwila i wykorzystywania jej w pelni siły i wytrwałości w dążeniu do celu, sukcesow , tylko słonecznych dni ,przyjaźni ,miłości i wielu buziaków :*,oraz przyjemnosci i aby te swieta uskrzydlily Cie…oraz Nowego Roku o stokroć lepszego niż miniony… śniegu śniegu…



  • ~http://photo-martin.blog.onet.pl

    Piękne zdjęcia! Śliczne!!! Mam nadzieje że i ja będe potrafiła tak uchwycić pięno świata. Pozdrawiam ;*



  • ~ameli

    I właśnie ogromną radość sparwiłeś nam tymi zdjęciami…Dzięki Czado za wspaniały prezent i za to, że o nas pamiętasz…Myślę, że już wkrótce będzie tak, jak na świątecznych zdjęciach i jak w wierszu Leopolda Staffa „Wigilia w lesie”…dosyć się naczekaliśmy…czas już na zimę.I drzewa mają swą wigilię…W najkrótszy dzień bożego roku,Gdy błękitnieje śnieg o zmroku;W okiściach, jak olbrzymie lilie,Białe smereczki, sosny, jodły,Z zapartym tchem wsłuchane w ciszę,Snują zadumy jakieś mniszeRozpamiętując święte modły.Las niemy jest jak tajemnica,Milczący jak oczekiwanie,Bo coś się dzieje, coś się stanie,Coś wyśni się, wyjawi lica.Chat izbom posłał las choinki,Któż jemu w darze dziw przyniesie?Śnieg jeno spadł na drzewa w lesie,Dłoniom gałęzi w upominki.Las drży w napięciu i nadziei,Niekiedy srebrne sfruną puchyI polatują jak snu duchy…Wtem bić przestało serce kniei,Bo z pierwszą gwiazdą niebo rozłogów,A z gęstwiny, rozgarniając zieleń,Wynurza głowę pyszny jeleńZ świeczkami na rosochach rogów :) Do wypowiedzianych już ciepłych i serdecznych…przyłączam się ze swoimi skromnymi – nie tylko śnieżnymi życzeniami. I gdy już wkrótce wybierzesz się na kolejną wędrówkę (może na nartach), by właśnie taki „staffowski” las Cię powitał i zaprosił na miękkie, puszyste dywany do siebie.Dziękuję Czado za cudowne widoki, duchowy klimat i niepowtarzalne barwy Twoich zdjęć……życzę, by w Nowym Roku światło zawsze Ci sprzyjało i kreowało nieznane nam jeszcze kolory…byś odwiedził zakątki, w których jeszcze nie byłeś i te, które tak bardzo pokochałeś…by przyroda dalej odkrywała przed Tobą swe tajemnice…by czarowała Cię niesamowitymi barwami i zjawiskami…i…by miłość i podniosły nastrój jakie towarzyszą nam w magicznym czasie Świąt pozostały i na „zwyczajne” dni roku



  • ~zANILK z paradoksem w kieszeni

    Z najlepszymi!A ja sądziłam,że to tak już jest,że śnieg,zaspy…przeliczyłam się,no ale będzie jeszcze.Sympatyczne zdjęcie (paradoksalnie-ciepłe)

 

.. wiatru, chmur, moje? 

Komentarze: 

  • ~ameli

    „Kto żyje bez szaleństwa mniej jest rozsądny niż mniema”… gdzieś wyczytane, na karteluszku spisane, ku pamięci przekazane…


  • Witam i uklony sle .Jestem oczarowana i zaczarowana. te chmury unoszace sie nad ziemia ,gorami i lakami. cudnie to uchwycone ,jakies magiczne/ to z serca plynie twojego……NIGDY NIE PRZESTAWAJ . ..zatrzymac sie nalezy i podziwiac ,marzac by ujrzec to jeszcze raz i kolejny….ja kocham gory i patrzec moge na takie piekne widoki bez konca….pozdrawiam serdecznie i w nowym roku zycze radosci. zyczliwosci ludzkiej i wszelkiego dobra…..elunia1



  • ~Carrmelita

    „Przyszła mi na wigilię, zziębnięta, głuchociemna,z gwiazdą jak z jasną twarzą – wigilia przedwojenna,z domem, co został jeszcze na cienkiej fotografii,z sercem, co nigdy umrzeć porządnie nie potrafi,z niemądrym piórem skrobiącym w kałamarzu …” z wiersza pt. „Dawna Wigilia” Ks. Jana TwardowskiegoŻyczę Ci, Czado, aby dary radości, miłości i spokoju, które przynosi światu nowo narodzone Dziecię, wypełniły całe Święta i wszystkie nadchodzące dni Nowego 2007 Roku. Niech Rymanowskie Dobre Duchy dbają o Twoją wenę twórczą i prowadzą Cię w cudowne i tajemnicze zakątki.



  • ~daga

    Z całego serca dziękuję Ci za piękne chwile wzruszeń,i Świątecznie Życzęserdecznych spotkań rodzinnychpukania do drzwi przyjaznych twarzy, dużo radości, serdecznych objęć, pocałunków,szczęśliwych wspomnień, aby Twoje święta były właśnie tymczym powinny być-odrobiną ciepła w środku zimy,światłem w mroku.Życzę nadziei,własnego skrawka nieba ,zadumy nad płomieniem świecy ,filiżanki dobrej , pachnącej kawy ,piękna, poezji, muzyki, odpoczynku, zwolnienia oddechu , nabrania dystansu do tego co wokół ,chwil roziskrzonych kolędą, śmiechem i wspomnieniami.Wszystkich bliskich jak najczęściej razem. I dobrych, spokojnych rozmów z nimi – pełnych uwagi, cierpliwości i uśmiechu,bo przecież :Każdy z nas jest Aniołemz jednym skrzydłem.Jeśli chcemy pofrunąć,musimy mocno się objąć.(Luciano De Crescenzo)I jeszcze pięknego, dobrego światła i Żebyś swoimi wzruszeniami Zechciał się z nami jak najczęściej podzielić :) daga



  • ~Eve

    Świetne foto:)Z okazji Świąt życzę Ci odrobiny ciepła dzięki ludzkiej życzliwości, odrobiny światła w mroku dzięki szczeremu uśmiechowi, radości w smutku dzięki ludzkiej miłości i nadziei na lepsze jutro w chwilach niepokoju. Wszystkiego dobrego! Pozdrawiam ciepło!www.fotki84.blog.onet.pl



  • ~niebieski

    W dniu Bożego Narodzenia;Dziś skaładamy ci życzenia,Aby raźniej w duszy było,Aby ci się dłużej żyło,Aby szczęścia i radości,Pomyślności i miłościZ życia nigdy nie ubyło,Aby ci się lepiej żyło.W życiu bez smutku i cierpienia,Oto moje są życzenia.Oraz szczęśliwego Nowego Roku :)



  • ~Marta

    Swoje własne jeno.



  • ~evita

    rajd, rajd beszczadzki rajd…czy to w sloncu czy to w mgle :) pozdrawiam cieplo :)



  • ~Smiled_Girl

    Twoje zdjęcia są niesamowite.



  • ~Asia

    Masz bardzo fajny blog, piękne obrazki, naprawde piękne!!!!!!!!!!!!!!!!!!



  • ~tynka=)

    Witam :) Szczerze to zaparło mi dech. Pejzaże są piękne, a szczególnie te, które tak naprawdę sa zwyczajne… Widok śliczny i talent także nie mały.Gratulacje!


  • jak wam tam dobrze, śnieg macie przynamniej…



  • ~Natalia

    Zdjęcie wspaniałe. Rozmarzyłam się



  • ~maraska

    To zdjęcie mojej duszy. Dziękuję. Wesołych Świąt Karpacki Wędrowcze!



  • ~czado

    A ja zadroszczę tym co mają 5D i 1-dynki. Ważniejsze by się ciągle chciało… :)



  • ~Mi$ka

    Zazdroszczę :(



  • ~czado

    Canon 30D



  • ~Carrmelita

    Nie przetrwamy, jeśli choć trochę nie zwarjujemy ! Twoje, Czado, szaleństwo jest naszym udziałem ! Ratuj się kto może i do łóżka marsz! Mój snobistyczny kot Kotowaty, stwierdził, pakując się przed klawiaturę, że mi chyba już totalnie odbiło, skoro o tej godzinie jeszcze siedzę na blogu. Pokornie więc zamykam zmęczone oczęta i idę spać, bo jutro nie obudzi mnie pluton egzekucyjny w składzie trzech budzików. Pod powiekami, niosę do poduszki obraz: polana na błękicie, fiołkowy śnieg na drodze, kołtun drzewa …. Dobranoc !



  • ~J

    …podobno, żeby próbować być szczęśliwym koniecznie trzeba być trochę szalonym i dlatego ile w nas szaleństwa tyle w nas szczęścia, to pozwala pamiętać ,że SMOKI w niektórych bajkach bywają oswojone i dłonie można ogrzać przy ich oddechu albo roztopić duszę jak wosk, lubię jak piszesz i jak czarujesz swoje zaskakujące przestrzenie, i kiedy marzną mi ręce…spadł śnieg…



  • ~dONa~

    Po prostu extra!to co robisz jest swietne i tez bym tak chciala.Piekne zdjecia,no,cudne i tyle;P jak ja tesknie sa gorami..uhh…;> zazdroszcze ci tak pieknych widokow;P mam nadzije ze zdjec bedzie wiecej:P wpadnij tez do mnie http://www.mala1992.blog.pl pap;;*



  • ~dziwadlo

    Ech, no czado…czym jest zycie bez odrobiny szalenstwa?:)



  • ~dreamka-w-ameryce.blog onet.pl

    mistrzostwo w kazdym calu. Gratuluje. jakiego sprzetu uzywasz?



  • ~sour-life.mylog.pl

    te chmury..to niebo..cudo..poprostu.



  • ~czado

    To śnieg listopadowy. Powyżej 600 m.n.p.m. przechował się.



  • ~rude wredne

    „uuu… zawirował świat, jak płatki śniegu na dworze, stare wspomnienia odżyły znów . .. .” :) Stary Dobry SDM:)przed szaleństwem-nie bronić się:)



  • ~Hadrian

    A skąd tyle śniegu nawiało?



  • ~kalia1

    Szaleństwo , oj tak . Ale jak ja bym chciała mieć choc tę namiastke zimy na święta. A przy okazji życzę:Wesołych świąt !A z gwiazdką Pod świeczek łuną jasnąŻyczę Tobie i Twojej rodzince po prostuZwykłego, ludzkiego szczęścia.



  • ~Julia

    Szalenstwo, ale wspaniale szalenstwo! Bo trzeba byc szalencem ( w najlepszym tego slowa znaczeniu ) , aby chcialo sie chciec- wstawac wczesnie, wedrowac dlugo, byc na polach w czasie gdy wieje zimny wiatr …I chyba wlasnie tego szalenstwa zwanego wolnoscia- najwiecej zazdroscimy. Bo tam nie ma owych glosnych ulic, pulsujacych autostrad. Jest cisza, spokoj a slychac tylko wiatr szumiacy w pochylajacym sie drzewie. Slowem- niech ten szal trwa wiecznie!



  • ~anette

    droga do domu



  • ~Jolka

    Chciałabym popływać w tych obłokach…

 

…nie szosy, jezdnie, autostrady, ulice, ale drogi z miejsca do miejsca. Są. Czy będą zawsze? 

 

 

Komentarze: 

  • ~bhjgm cvbh

    Tylko takie pejzaże i od razu blog roku 2005?? Twój blog mi sie podoba !!:)



  • ~ameli

    Powracając do DRÓG – tych widocznych na zdjęciach,…tych „życiowych”…metaforycznych,…czy „ścieżek na niebie” (które zauważyła Dziwadło) – gdy po raz pierwszy ujrzałam tą rozgałęziającą się drogę na górnym zdjęciu z jej bruzdami i wyboistymi grudami ziemi oraz czytając prosty tytuł „Drogi”, który jak się okazało – po trzech tygodniach – ma tyle znaczeń….przypomniała mi się pewna piosenka, która idealnie odzwierciedlała moje dwuletnie zmagania z zawirowaniami losu – krętą drogą życiaTam dokąd chciałem już nie dojdę – szkoda zdzierać nóg,Już wędrówki naszej wspólnej nadchodzi kres.Wy pójdziecie inną drogą, zostawicie mnie,Odejdziecie -sam zostanę na rozstaju dróg.Hej, przyjaciele, przyjaciele hej! Zostańcie ze mną,Przecież wszystko to co miałem oddałem wamHej, przyjaciele, przyjaciele hej! Choć chwilę jedną,ZNOWU W ŻYCIU MI NIE WYSZŁO, ZNOWU JESTEM SAM.Dzisiaj wydarzyło się jednak coś, co sprawiło, że drogę ze zdjęcia w zupełnie inny sposób mogę interpretować – co mnie ogromnie cieszy Gdy w plecak wciskasz resztki swoich gratówRurki namiotu no i jeszcze cośGdzieś w głowie świta myśl prosta i głupiaDokąd wariacie, przecież masz już dośćTen miły chlupot błota pod butamiSzlak nieprzetarty pośród zboczy górTen zew pamiętasz całymi latamiI co rok wracasz wędrować wśród chmur




  • ~mariona

    Kiedy smutek mnie ogarnia oglądam Twoje piękne zdjęcia.Są drogi po których warto iść. Dzięki.



  • ~J

    …niektórym ludzikom chyba urosną skrzydła do nieba i potrzebne im będą drogi pomiędzy różowymi obłokami, innym wystarczy miotła która ich uniesie nad jakąś łysą górę (Tarnicę?) , a jeszcze inni jak Małgorzata (ta od Mistrza) za pomocą magii korzystać będą z dziwnych i niegrzecznych podróży (nawet bym chciała czasami…), a tym ,których coś gna po świecie zawsze potrzebne będą stare wygodne traperki i chęć wydeptywania śladów na bezdrożach, żeby poczuć jak zdobywa się nieznane lub znane odkrywa na nowo, jak przy kolejnym stromym podejściu histerycznie brakuje tchu pod szczytem, żeby później móc się cieszyć po wariacku z maleńkich chwilowo całkiem najważniejszych doznań…. PRAWDA CZADO?….



  • ~behemot.blox.pl

    mam nadzieje, ze beda… bez nich byloby tak pusto, tak bezbarwnie, tak obco…


  • Piękne zdjęcia,w tym konkretnie podoba mi się barwa traw ,w ogóle kolorystyka i kompozycja, Orion i Syriusz- gdzieś dalej też mnie fascynują:) zrobiłabym takie zdjęcie ,ale wa-wa to chyba niezbyt dobre miejsce… pozdrawiam



  • ~Carrmelita

    Będą …., bo zawsze wśród nas znajdą się tacy, których nosi z A do B, z B do wszystkich diabłów, z zapatrzenia w zadumanie lub pod prąd …To pewne, jak ości w rybie ! Dla takich Łazików i dzięki nim, przetrwają „cudowne manowce” Stachury na Twoich zdjęciach. („Gdzie nas powiedzie skrajem dróg gzygzakowaty życia sznur …”). Prowadź więc nas, Czado po swoich ścieżkach rzeczywistości, niewiarygodnej a jednocześnie realnej do bólu … Prostota, swoboda i ulotność na Twoich zdjęciach nie jest chyba tak łatwo osiągalna, jak nam sie pozornie wydaje … To zapewne skomplikowany i misterny w realizacji proces . Bo co trzeba zrobić, by przyłapać rude, bezwstydne trawy na gorącym uczynku, gdy w popłochu uciekają przed Tobą, jak przed wiatrem niosącym im białe okrycie ze śniegu ? Dlaczego ta dobroduszna, prosta droga zbacza nagle ze szlaku i chce Cię zabrać ze sobą ? Jak ma na imię ta mała, osierocona, iglasta nimfetka przy drodze szukająca towarzystwa ? A czemu Anioły, zamiast anielić po okolicy, poszły na wódkę ? Ty to musisz wiedzieć, Czado, co tu się święci!?



  • ~bazylia

    Uwielbiam polne drogi… przyjemnie się nimi wędruje :)



  • ~dziwadlo

    Drogi? Mówisz o tych scieżkach na niebie? ;)



  • ~yolka_k

    Tak długo jak będą ludzie na tym świecie, będą drogi.



  • ~Julia

    Droga czesto samotna, wyboista, zasniezona, ciezka …Najwazniejsze, ze prowadzi do celu.



  • ~ewa2

    Nie jestem znawcą technik fotograficznych, nie potrafię więc ocenić fachowości. A zatem – jako zwykły oglądacz…….zachwycam się nie po raz pierwszy – zdjęcia są piękne!!!!!!!! Twój blog mam w „ulubionych” i często oglądam, często wracam do dawniejszych…moich ulubionych.Życzę wspaniałych, zdrowych, spokojnych Świąt i dobrego, dobrego, dobrego Nowego Roku!!!!!!



  • ~rude wredne

    Te z Serca do Serca, od Człowieka do Człowieka, z ziemi do Nieba… Przy orobinie wiary można rzec, że nie zabraknie… Oby Tobie przed oczyma (cokolwiek się przez to rozumie) nigdy się nie urwały…Fotografia – wspaniała…



  • ~Marcjanna

    Piękne zdjęcia… kocham góry i do oglądania tych cudnych zdjęć polecam w tle muzyke Domu o Zielonych Progach :) „W górach jest wszystko co kochamWszystkie wiersze są w bukachZawsze kiedy tam wracamBiorą klony mnie za wnuka”Wlaśnie te piękne słowa wiersza Jerzego Harasymowicza spiewane przez Dom o Zielonych Progach mówią o tym jak kocham góry i jak za nimi tęsknie i już sie nie moge doczekać kiedy do nich wrócę :)



  • ~ahyps

    Świetne są te zdjęcia.Robi Pan coś niezwykłego łączy sztuke fotograficzną z definicjami uczuć których nikt nie pojmie…W prawdzie mam dopiero 12 lat ale Pana podziwiam, zdjęcia są prześliczne.Gorąco pozdrawiam!



  • ~luk89

    Myślę że jesteś najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, gdyż codziennie odnajdujesz na nowo Boga, tam gdzie nie szukają go inni….



  • ~ameli

    Miejmy nadzieję, że ich nigdy nie zabraknie. A tak na marginesie są prawdziwą metaforą życia – trudne niekiedy do przejścia, w końcu nas do celu doprowadzają.Takie „drogi” mnie w życiu prowadzą, ale zdecydowanie wolałbym doświadczać ich fizycznie niż metaforycznie. Marzę, by iść bez końca tą prawdziwą … – po jej bruzdach, kałużach i błotnistej materii, iść aż po sam horyzont – czasami wydaje mi się, że byłaby łatwiejsza do pokonania niż te którymi nasze życie sie „toczy”.Na dolnym zdjęciu moje ukochane pomarańczowe trawy – jeśli mogę tak je sobie „przywłaszczyć” ;) Fotografowałeś podobne 25 listopada – wtedy pierwszy raz je ujrzałam i do teraz gdzieś w sercu cały czas szumią. Nie wiem dlaczego, ale w tych trawach widzę siebie – może to ich kolor mnie określa?, sama nie wiem… tamte zdjęcia znikły już z „pierwszego planu”, ale trawy pozostały tutaj… Dziękuję…

  

 

…które są mi dane.

 

 

Na Przymiarkach, Beskid Niski.

Komentarze: 

  • ~ameli

    Chcesz zdobyć dziewczynę Rzymem ?…słowem, sercem, pięknym umysłem i wrażliwą duszą nie Rzymem. Zresztą … popatrz na te wszystkie zdjęcia – piękniejszego miejsca na ziemi, niż te które nam Czado pokazuje, nie znajdziesz, by wyznać miłość :)



  • ~ameli

    U Ciebie baśniowy piesiu, u mnie mniej poetycki rydwan, ale czy oba te skojarzenia nie sprowadzają się w podświadomości do jednego? Dopiero to sobie uświadomiłam, gdy przeczytałam o Twojej „Niekończącej się opowieści”.Wspomniany u mnie rydwan symbolizuje pragnienie czy tęsknotę za tym, by móc wtulić się w niebiański obłok, który nam tu do stóp się pochylił i popłynąć na nim tam…gdzie marzenia poniosą: nad górami, krainami…tam gdzie kres nie sięga…gdzie bajka się zaczyna.



  • ~ameli

    Może wyda się dziwne, ale dopiero tutaj zetknęłam się pierwszy raz ze słowem ATAWIZM. Tego określenia bardzo brakowało mi w moim „słowniku”, a nieświadoma jego istnienia opisując swoje emocje i nastroje uciekałam się do rozległych opisów – próbując zrozumieć i wytłumaczyć sobie skąd te niepohamowanie zapędy do tych rozległych przestrzeni, świeżego powietrza, tułaczki i tego wszystkiego o czym wspomniała ~J – teraz już wiem…Dziękuję…



  • ~Incognito

    Ojej! To pierwsze wygląda jakby przedstawiało wydmy piaszczyste! Niesamowite :) Przy okazji wesołych Świąt życzę i dalszych takich pięknych prac w nowym roku, na które z pewnością niecierpliwie będę czekała :)



  • ~dziwadlo

    Ach , te stratusy, ach, ta refrakcja…;)



  • ~czado

    Ten najgroźniejszy siedzi we mnie. Ciągnie mnie w bezkres, mami wolnością, obiecuje za następną górą jeszcze ładniejsze widoki…teraz… bo jutro już się nie potrzórzą… Szęśliwie marzną mi dłonie, nos i uszy, ściska z głodu w żołądku, zapada zmrok, więc przypominam sobie kim i gdzie jestem.Pozdrawiam



  • ~Dagmara

    Widywałam ostatnio takie rozpalone niebo. Pod jego wpływem pisałam na mym blogu, że czasem człowiek bywa malarzem, gdy próbuje opisać takie niebo:)



  • ~Rasty Von Stein

    Błagam cie powiedz mi jak zająć chociaż by 3 miejsce w konkursie chcialbym wygrac tygodniowy pobyt w Rzymie i zaprosić tam Kolerzanke byłbym najszczęśliwszym chłopakiem na ziemi i to nie z powodu samej wycieczki ale z towarzystwa hehe pozdrawiam i zapraszam na http://swidnik.blog.onet.pl/ zakomętój jak mozesz pa



  • ~rude wredne

    Im dłużej spoglądam na tę pierwsza Forografię, tym wyraźniej widzę przed oczyma „Niekończącą Się Opowieść” i tego wieeeeelkieeego psa :) A kocham ten film:)



  • ~behemot.blox.pl

    spotkanie nieba z ziemia :)



  • ~kyke

    tylko i takie obrazy szybko ulatują… „dopomóż dzisiaj odchodzącym chwilom, by jutro były warte wspomnień..” /zdjęcia piękne! Dobrze, że nie przyjmujesz wyjątkowości otaczającego świata jako codzienności i normalności, dzięki temu my oglądamy te zdjęcia!



  • ~mist

    Poczułam się jak u siebie:) (zwlaszcza, że w mojej okolicy też są Przymiarki) ten sam klimat… Tylko śniegu nie ma… :/ Pozdrawiam.



  • ~Ala ;.)

    Tym niebem na pierwszym zdjęciu to uż powaliłeś!! Piękne chmury.. Piękne, cudowne.. brak słów. Pozdrawiam



  • ~marlencia12

    Super blog.Wiem ze jestes bardzo zajety ale prosze wejdz na mojego blogusia http://www.Tajemnice-swiata-ja.blog.onet.pl


  • Chciałabym mieć taką nisamowitą zdolność ujmowania aury chwil, zamykania jej w określonej formie i uwalniania w wyobrażni oglądającego… :] nawet coś tak straznego jak zima może nabrać niesamowitych kolorów patrząc Twoimi oczami.



  • ~rude wredne

    W siną dal. . . .



  • ~Marta

    Cóż, czasoprzestrzeń najwyraźniej Ci sprzyja. Za każdym razem, kiedy odwiedzam tą stronę – to bardzo pokrzepiające, że w takim świecie funkcjonuje jeszcze wrażliwość na grę świateł w górach, czyste powietrze i ciszę. Dziękuję i pozdrawiam.



  • ~Maq - Szara Myśl Skrzydlata

    O proszę… śnieg. A u nas (opolszczyzna) nie ma.



  • ~emi$$

    cudowne te fotki…. naprawdę, ta pierwsza szczególnie… bardzo mi się podoba,będę tu wchodzić częścej :)



  • ~emi$$

    cudowne te fotki…. naprawdę, ta pierwsza szczególnie… bardzo mi się podoba,będę tu wchodzić częścej :)



  • ~J

    ….jakiś atawizm w nas pozostał z prawieków ,który ciągle kusi przestrzenią ,wiatrem, gołym niebem pełnym gwiazd lub złoto-różowych obłoków nie z tej ziemi, ogniem i pragnieniem gnania przed siebie w niewiadomym celu, tam gdzie niebo spotyka się z ziemią tuż za horyzontem … …który mi zbyt mocno przed śniadaniem przypomina ulubione lody waniliowe z dużą porcja bitej śmietany, albo pierzastą poduchę z której jakiś olbrzym dopiero podniósł głowę i ruszył w świat pokonać smoka okrutnego ,co zaszył się w bajkowym lesie po lewej stronie drogi, za siedmioma górami, za siedmioma rzekami…….CZADO, UWAŻAJ NA SMOKI…



  • ~ameli

    A ta chmura to jak rydwan Boga, który tutaj „zaparkował”. Wysiadł, strzepnął z siebie trochę puchu białego i poszedł miedzą sprawdzić czy wszystko już u tych „nieboraków” gotowe, czy można sypnąć porządnie śniegiem i na dobre rozpocząć radosny czas Świąt. Na tym poniżej chmury, które uciekły szponom rosochatych drzew ze zdjęcia „Dziwne” z 26 listopada.Tam gotując się do ucieczki były jeszcze delikatnie pomarańczowe, a tu w tym pędzie ognistym aż iskrzą się z pośpiechu, a moożeee…to Anioły rozpaliły sobie ognisko i grzeją przemarznięte stópki, teraz sporo się muszą nachodzić, by zbłąkane dusze odnaleźć i do Świąt Bożego Narodzenia na właściwą drogę je sprowadzić.



  • ~Dobrej Nocy

    Uwoelbiam, kocham takie zimowe zmierzchy – zimne i rozpalone czerwienia



  • Burzyn___

    Gdy patrze na fotografię od razu się odpręzam. Okropnie Ci zazdroszczę tego widoku : http://my-madonna.blog.onet.pl



  • Burzyn___

    Gdy patrze na fotografię od razu się odpręzam. Okropnie Ci zazdroszczę tego widoku : http://my-madonna.blog.onet.pl



  • ~Krystyna

    Ta góra wygląda jak grzbiet jakiegoś potwora.NiesamowiteI i PIĘKNE,



  • ~www.joola.blog.onet.pl

    Pierwszy raz tu jestem i bardzo mi się spodobalo. Zdjecia inspirujące do namalowania czegoś, jak się zbiorę i cos się uda to podeśle zamiast komentarza.Tylko czas szybko biegnący wrogiem mi jest okrutnym…



  • ~szafot

    bliżej zwyczajnośća w tle niewiarygodnezapraszamy na tę okoliczność do mniehttp://www.szafot.blogspot.com/

 

 

 

 

Komentarze: 

  • ~kaka

    jestem zachwycona.znowu.



  • ~Carrmelita

    Może, Czado, nie jesteś łasuchem ..? Dla mnie budyń malinowy to deser wakacyjnych, górskich wędrówek z późnych lat 80-tych. Po kanapkach ze szprotką i cebulką lub pasztetem z ogórkiem kiszonym, biegliśmy do gaździny Anieli po mleko prosto z wieczornego udoju. Na fajerkach podgrzewał się krowi nektar, do którego wlewaliśmy budyniowy zaczyn. Pozostawało tylko mieszać i mieszać aż do zagotowania, potem dodać trochę cukru i szybko wracać z gorącą kwartą, pełną ” różowej pychoty” do namiotów, gdzie czekała banda zniecierpliwionych leniuchów, tłukących łyżkami w puste, metalowe kubki …. To dopiero były czasy ! Mniam ! Oczywiście, to nie to samo, co dzisiejszy Mars, Ferrero Rocher, Lion, itp. mordoklejki, ale zawsze sentyment zostaje, nieprawdaż ?



  • ~ameli

    Do świerków jeszcze realny świat, a dalej baśniowa kraina skrywa swe tajemnice pod osłoną różowej poświaty.



  • czado

    Mam jeszcze bardziej rożowe, ale ze względu na skojarzenia z majtkami nie odważyłem się opublikować. Dlaczego nie pomyślałem o budyniu?



  • ~Carrmelita

    Ktoś wiercił się przez całą, bezsenną noc w łóżku … i nie mogąc doczekać się świtu, wsiadł w samochód, posadził swój niepokój na siedzeniu obok i pojechał naprzeciw porannej zorzy. Za zakrętem pochłonął go pagórek … Ciekawe, gdzie go zastały pierwsze promienie zaspanego słońca ? To dopiero szczęściarz, pomimo tej Chimery w aucie ! U mnie za oknem nie ma śniegu nawet na lekarstwo. Za rękawiczki oblepione śniegiem oddałabym dziś sen o Dominikanie … Gdy patrzę teraz na pierwsze zdjęcie z fioletowo – czarnymi świerkami na pierwszym planie, to po głowie chodzą mi dwa słowa i jeden smak: „Budyń malinowy, budyń malinowy …..” To przez tą blado-różowo-owocową poświatę i dziwną jej konsystencję …. Idę jeść !



  • ~Papa

    Bardzo podoba mi się wizja wydania albumu z panskimi zdjęciami ;) Warto poczekać ;)



  • ~www.motjofoto.blox.pl

    Widziałem już pierwszy śnieg w tym roku. Uwieczniłem nawet to i zamieściłem zdjęcia na moim blogu. Prognozy zapowiadają, że niebawem zobaczymy śnieg w większych ilościach i dłużej.



  • ~behemot.blox.pl

    fajnie zobaczyć trochę śniegu :D


  • W tych fotografiach można się zakochać… Cudownie przedstawiasz piękno natury… Pozdrawiam serdecznie http://www.lol-martyna.blog.onet.pl/


  • W tych fotografiach można się zakochać… Cudownie przedstawiasz piękno natury… Pozdrawiam serdecznie http://www.lol-martyna.blog.onet.pl/



  • ~J

    …tak znajomo jakbyśmy chodzili tymi samymi ścieżkami,Czarodzieju, tylko mój horyzont dzisiaj ma bardziej wygięty łuk, to bardzo miłe…takie cierpliwe oczekiwanie na chwile ,które się niedługo zdarzą , i można o nich już teraz pomarzyć włócząc się z wiernym psem po znanych ścieżkach, cieszyć się z nadejścia przeczuwanych radości,…. czekanie i radość są w Twoich drzewkach posrebrzonych pod różowiejącym niebem zmierzchu,… że wszystko niebawem się stanie…



  • ~monika

    witam jestem monka i chciałabym ci powiedzieć ze robisz śliczne fotografie w moim rodzinnym pasłęku też mam takie piękne krajobrazy ale nie umiem robić takich zdięć.. zapraszam cię do odwiedzenia mojego bloga http://www.humorki-sa-we-wtorki.blog.onet.pl mam nadzieje że jak będziesz miał czas to wpadniesz pozdrawiam….

 

Komentarze: 

  • ~Mimi

    a Janine tez widac…? czy tylko w mojej wyobrazni? :-) pozdrawiam milosnikow gwiazd



  • ~damian

    ja też lubie gwiazdozbiór oriona a najbardziej jego gwiazde betelgeze (ramię oriona) i rigla (stopę )



  • ~czado

    Każdy aparat, który pozwala naświetlać klatkę przez kilkanaście lub kilkadziesiąt sekund i czułości 400 ISO lub więcej oraz statyw.



  • ~alicja

    ;( jaki potrzeba miec sprzet, zeby moc fotografowac gwiazdy??odp bardzo mi na tym zalezy… ps. sliczne zdjecie oriona, a masz gdzies moze fote labedzia?? pozdrawiam i czekam na odp. jesli to mozliwe alicja403.blog.onet.pl



  • ~Ofek

    piękne…



  • ~Maciej Syrek

    Widzę, że mamy tę samą ulubioną konstelację.



  • ~Wiesia

    Te nie podpisane gwiazdy też mają nazwy, w „pasie Oriona” to Mintaka, Alnilam, Alnilak. Gwiazda „K” to Saiph.



  • ~Maq - Szara Myśl Skrzydlata

    I Syriusza widać :P



  • ~Maq - Szara Myśl Skrzydlata

    Jejku… Orion! Dziękuję Ci za to zdjęcie! :) Uwielbiam ten gwiazdozbiór! :*



  • ~ameli

    O księżycowych oczach – zorzach – efemerycznym puchu i stimmungu…Czado!…będę się po raz kolejny powtarzała, ale kolory na Twoich zdjęciach wprawiają mnie w „niemy…?” zachwyt. Nie uważam siebie za osobę „monochromatyczną” i staram się subtelnymi i pięknymi kolorami otaczać, dostrzegać je w naturze a później na długo zapamiętać, ale…to jak Ty widzisz, jak postrzegasz ten świat…brakuje mi tu słów…Chyba jakieś „KSIĘŻYCOWE” albo inne „nieziemskie” oczy posiadasz…Fakt, że nigdy w górach o tej porze roku nie byłam i dużo jeszcze nie widziałam, ale takich zestawień barwnych, zupełnie nieoczekiwanych w danych porach dnia nawet bym sobie nie wyśniła. Mam w pamięci zimowe niebo z pierzastymi obłokami, których mięciutka materia odbija blask księżyca w pełni, ale jak pamiętam niebo było zawsze granatowe a jasne obłoczki bladożółte, ewentualnie trochę szarozielone w ciemniejszych miejscach – generalnie chłodny klimat.A Ty pokazujesz nam niebo, które nie jest granatową otchłanią tylko ciepławą brunatną materią a pasma chmur rozciągające się na jego powierzchni są rudawe, miejscami delikatnie pomarańczowe. Gdy pierwszy raz ujrzałam tę fotografię pomyślałam, że to jakieś ZORZE :) Twoje niebo nie jest przerażającym dramatem rodem z Drakuli (choć i takie są fantastyczne), ale dużo w nim łagodności i „gościnności” dla podziwiających gwiazdy. Spokojnie się na nie patrzy i bez starachu, że „coś” nas wciągnie w tę otchłań i nie pozwoli powrócić na ziemię. Bez drżęnia nóg możemy je godzinami kontemlować…I jeszcze korony drzew…wszyscy wiemy, że są to twrade, mocne gałęzie, które nie jedno przeszły i łatwo się nie ugną, a Ty pokazujesz nam, że zwieńczenia koron mogą być jak EFEMERYCZNY PUCH – jak dmuchwce w maju – jak brązowe futrko jakiegoś milusiego zwierzaczaka.I gwaizdy…ale ze mnie ciemnota…zanim przeczytałam tekst poniżej zdjęcia myślałm, że Syriusz to księżyc w pełni – wybaczcie mi moją niewiedzę i dziękuję czado, że oświecasz mnie i pomagasz nadrobić braki. O gwiazdach może innym razem napiszę…myśli nie chcą się sprecyzować…a tak w ogóle nic o nich nie wiem i dopiero tutaj dzięki Wam je poznaję.Kompozycja…o tym już nie będę pisała – jesteś czado w tym niedoścignionym mistrzem…Jest jeszcze taki mały fragmenicik obrazu, w środkowej części zdjęcia tuż pod Syriuszem, który zwrócił moją uwagę…O ile dobrze widzę to blask Syriusza nieśmiało oświetla łagodne pagórki i drzewa na horyzoncie – to „żywcem” wyjęty nastrój z obrazów epoki romantyzmu, tzw. STIMMUNG – „piękny, ciepły ton i wielka siła światła”.To malarstwo chrakterystyczne było dla XIX w., i najpełniej rozwinęło się w Niemczech, ale do nas też przywędrowało, bo w tamtych czasach nie miliśmy własnych Akademii Sztuk Pięknych i nasi artyści wyjeżdzali do Monachium, by tam zgłębiać tajniki sztuki. U nas to nastrojowe malarstwo określamy mianem luminizmu – i właśnie owy luminizm bije z Twoich Pejzaży Waldku…może nie dosłownie i nie w każdym ujęciu, bo przecież do brązów Twoje prace się nie ograniczają a czasami wręcz „buchją ferią barw”, ale to w jaki sposób światłem budujesz w nich nastrój odpowiada temu mlarstwu.Zresztą…może kiedyś już napisałam, że Pejzaże Czado to poezja malarstwa…Dzięki ostatnim publikacjom możemy chłonąć nie tylko dzienne, ale i nocne piękno górskiego „klimatu” Mimo, że „ciemno wszędzie, głucho wszędzie”, pokazujesz nam prawdziwe kolory nocy i jak się zdaje może na kolejnych „nocnych” zobaczymy więcej – że pejzaże ciemnością otulone mogą być też różnorodne i równie mocno potrafią chwycić za serce, jak te fotografowane za dnia – warto czasami zadzierać głowę…P.S. wpisując w google luminizm wyskakują hasła w wiekszości odnoszące się do baroku, Carravagia, itp. tam również operowano światłem, ale jest to głównie malarstwo mitologiczne bądź religjne nie zabardzo odpowiadajce pejzażom Waldka – jeśli znajdę właściwe – pejzażowe przykłady, wtedy podeślę link…zainteresowanymAle żem się znowu rozpisała, taka forma wypowiedzi chyba jest tu nie na miejscu, ale czasmi trudno się opanować…szczególnie gdy kilka dni obraz nowego pejzażu nie opuszcza jaźni a myśli na jego temat kłebią się i narastają…przychodzi wtedy chwila i mówię sobie…..”Aaa! napiszę dzisiaj już coś konkretnego”……i jak już się pozwoli refleksjom opuścić zkamarki umysłu to jak lawina prą naprzód niczym nie zatrzymane.Moją sytuajcę „wylewnego pisarza” pogarsza fakt, że jestem niedoszłą pianistką a pisanie na klawiaturze sprawia mi naprawdę przyjemność…i czasami szukam pretekstu, by zagrać długą sonatę :) Postaram się następnym razem opanować myśli i jedynie ich streszczenie wyrazić – ale obiecać tego nie mogę…Pozdrwaiam wszystkich ciepło…i czekam Waldku na księżyc w pełni, by już bez reszty oddać się marzeniom o elfach, nimfach i aniołach, które gdzieś są, tylko nie można ich tak łatwo odnaleźć, albo o Małym Księciu, który tam samotnie czyście swoje wulkany i pielęgnuje ukochaną maleńką różę.Pozdrawiam i dopinguję nocnym wyprawom…



  • ~bazylia

    Widać też Oriona… :)



  • ~Ania

    siemka ;] właśnie ogłosiłam konkurs na mojim blogu. Twój … … blog ma bardzo duże szanse :] wiecej informacji na http://www.aania.blog.onet.pl


  • Nigdy na zdjęciu nie widziałam gwiazdozbioru Oriona. Wiem że widać go na niebie nad Polską od października do maja, ale jakoś…Nigdy go nie widdziałam. Zdjęcie pierwsza klasa i zapraszam na http://www.marzenia-jak-wiatr.blog.onet.pl :)


  • „Nie ma nic cenniejszego nad wartość dnia” i umacniam się w tym, gdy oglądam twoje zdjęcia..pokazujesz wiele piękna w naszym życiu codziennym…Ciesze się,ze trafiłąm na tego bloga, każde tu zaglądanie na pewno bedzie dodawało mi skrzydeł aż do Oriona…Moje ulubione gwiazdy to Kasjopea i Perseusz i to własnie Twoje zdjęcia przenoszą mnie do nich…Czy jak powiem ,ze ten blog jest swietny to bedzie to juz oklepane?Hmm…zatem powiem..ten blog jest tak niezwykły,ze niebieski poziomki przy nim nie mają szans…Z niezwykle niezwykła niezwykłoscią-pozdrawiam,:)



  • ~kaa

    wszystkie zdjęcia oglądam, są dla mnie oazą spokoju i wytchnienia. dziękuję


  • Juz raz byłam na twoim blogu, ale teraz przyszłam poraz drugi żeby jeszcze raz i owiele dokładniej obejrzeć adjęcia no tym blogu. Są poprostu świetne! Ja też lubie robic zdjęcia krajobrazom ale takich zdjęć jeszcze nie widziałam. No dobra kończę już moją wypowiedź wiem napewno że będę tu wpadać częściej, bo uwielbiam oglądać ładne zdjęcia. No dobra ruszam przeglądać Twoje archiwum :)



  • Andie181

    Przechodziłam obok bloga i stwierdziłam, że musi być interesujący :) To zdjęcie jest na serio piękne.Sama takich nie robię ale dopiero sie uczę. Tak czy tak nigdy nie zrobię zdjęcia TAKEGO jak to.Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów :)



  • ~feli

    piękna dusza … piękne zdjecia



  • ~prymulka.blog.onet.pl

    FOTY, oblazkkowe :P



  • ~Agnieszka

    Piękne gwaizdy… Zabrzmi to dziwnie, ale chyba nawet nie miałam okazji zobaczyć takich na żywo.



  • ~Kasia_89

    Trudno opisać jak bardzo podobają mi się Twoje zdjęcia… Pokazują, że każda pora roku i dnia ma w sobie coś pięknego tylko trzeba to dostrzec:) pozdrawiam i obiecuję, że będę tu zaglądała:)



  • ~rude wredne

    Anioły, SDM i teraz ten Zaciszek tutaj:) I choć na chwilę robi się lepiej…PS.Jak znajdę uczelnię, gdzie można się edukować na angelologii, to wtedy będę piiiisać i piiisać ;) Pozdrawiam:)



  • ~David

    Witam kto mi skomentuje bloga 1 dzień jest prosze !!!!!http://moto-sport.blog.onet.pl/



  • ~kyke

    rewelacyjne…już wypowiedziałam życzenie…



  • ~ameli

    DLACZEGO?!…z przyczyn regulaminowych onet nie pozwala zagłosować…TO NIESPRAWIEDLIWE !!! a już napisałam „odezwę” by wszystkich mobilizować do głosowania, a tu…klops :(



  • ~dziwadlo

    Moj eks twierdził, że potrafię go wywieźć na Syriusza, a ja się zawsze z tego śmiałam, bo z wykładów z astronomii pamiętałam, że Syriusz to psia gwiazda…Ech, taka refleksja:)A pomysł z albumem bardzo dobry. Obawiam się jednak, ze, jak kazdy album, nie bedzie on na moja studencka kieszeń. No ale przeciez kiedys skoncze studia, hihii;)



  • ~ameli

    rude wredne napisz nam jeszcze przy innych okazjach o tych cudownych niebiańskich stworzeniach jakimi są Anioły. Myślę, że pejzaże czado to idealne dla nich miejsce na ziemi.SDM swoją piosenką pięknie opisało Bieszczadzkie Anioły…http://zielonydom.fm.interia.pl/1bieszczadzki.html I ponownie wrócę do Malczewskiego – różne wizerunki aniołów znamy, ale Anioły Malczewskiego są właśnie takie zwyczajne, pozbawione „dewocjonalizmu”, czasami grzeszne – to młodzieńcy, którzy pomagają małym pastuszkom, ale niekiedy same mają kłopoty…(poniżej przykłady, ale słaba ich jakość)http://www.pinakoteka.zascianek.pl/Malczewski_J/Images/Aniele.jpghttp://www.pinakoteka.zascianek.pl/Malczewski_J/Images/Aniol_i_pastuszek.jpgpozdrawiam



  • ~ameli

    Niech czado wybierze to jego Album, to być może jego…Opus Magnum, wierzę, że nas nie zawiedzie a nawet po raz kolejny zachwyci, byłaby to dla nas kolejna niespodzianka…ale oczywiście decyzja należy do niego i może rzeczywiście będzie chciał z naszej podpowiedzi skorzystać…ale ja nawet do 20- stu „koniecznych” nie będę potrafiła się ograniczyć w tym całym bogactwie…Trochę spóźniłam się ze swoim komentarzem, bo czado powyżej dał już odpowiedz



  • ~czado

    NIE. To mamy już za sobą :)



  • ~?

    Blog Roku. Czy blog bedzie bral udzial w konkursie w tym roku?



  • ~czado

    Z cała pewnościę nie obejdzie sie bez konsultacji :)



  • ~Dobrej Nocy

    Album? Byloby fajnie, gdyby ktos zdecydowal sie wydac, byloby jeszcze fajniej, gdyby mozna bylo kupic Twoje reprodukcje i to powiekszone. Ach, takie GDZIES TAM na scianie…


  • Są i tacy, którzy nic nie mówiąc, nic nie pisząc, czekają na kolejne arcydzieła :) )) na ziemi szaro a tam w górze …… achJak zawsze czekam na zdjęcia, a i słowa zaskakują bogatym wnętrzem …Pozdrawiam


  • ..siadanie do komputera nie miałoby sensu, gdyby Ciebie tu nie było…



  • ~rude wredne

    To dla Oriona czekam na zimę, kiedy Ten błyska mi, podczas wieczornych spacerów z psem:) Szukałam go już od początku jesieni, naiwnie wierząc, że MOŻE JEDNAK tym razem bedzie wcześniej;) A wiesz…’Słownik Aniołów’ Gustava Davidsona mówi, iż według legendy aniołowie Szemhazaj i Azael, czyli ‘dwaj zaufani aniołowie Boga’, zstąpili z nieba na ziemię i utrzymywali grzeszne stosunki z córkami ludzkimi. Ponadto Szemhazaj był serafinem który wyjawił młodej dziewczynie imieniem Istar „pełne imię Boga”. Naraził się tym na gniew Boży i mimo iż Szemhazaj okazał skruchę, to do tej pory wisi głową w dół między niebem a ziemię i jest widoczny jako gwiazdozbiór Oriona :) Spośród całej masy legend tę ukochałam sobie najbardziej:)Czy czerwona Betelgeuse to jego bolejące serducho, czy może kipiące złością oczęta? ;)



  • ~sonda

    Które zdjęcia powinny KONIECZNIE znaleźć się w albumie „Pejzaże karpackie”?



  • ~wars

    To też, i to od dawna, mój ulubiony gwiazdozbiór chociaż w Warszawie niestety nie jest tak dobrze widziany. O albumie myśl nie przestawaj myśleć, a jeśli już się zdecydujesz wrzuć wybrane zdjecia na blog razem z proponowanymi komentarzami. Być może wspólnie wymyślimy lepsze. PS. w średniowiecznej Polsce Orion nazywany był Kośbą.



  • ~Julia

    Niebo usmiecha sie do nas swoimi neonami gwiazd. A Ty sprawiasz, ze sa one na wyciagniecie reki. Tak daleko, tak blisko. Podobnie jak my- Twoi wierni przyjaciele blogowi. Niech bedzie pieknie!



  • ~Emi

    Kolejne piękne zdjęcie, wiele bym dała aby móc zobaczyć takie niego naprawdę, stać pod takim niebem i nie móc zliczyć tylu gwiazd, nazywać każdą jakimkolwiek imieniem. Myśle, że muszę szukać takiej nocy nie będzie to łatwe ponieważ nie mieszkam w górach, czego bardzo żałuje..



  • Dagmar_a

    Oriona najlepiej widać jesienią i zimą, gdy mróz i zimno. Czasem stoję w środku ogrodu (bo jest tam ciemno) w mroźny wieczór i patrzę na niego. Bardzo lubię ten gwiazdozbiór. Może dlatego, że potrafię go bezbłędnie i szybko odnaleźć, a może dlatego, że jest piękny po prostu. A to że myśl jest błyskawicą…celnie, bardzo trafiona uwaga:)wydaje mi się że ci którzy ti trafili i zachwycili się zostaną mimo wszystko, mimo twojego milczenia. Zdjęcia mówią same za siebie:)



  • ~wolfbitch

    Romantycznie …;)) Ja niestety nie widzialam gwiazd od dobrych paru miesiecy …Swiatla neony lotnisko wszytsko psuje piekny widok ….Z pewnoscia bylabym pierwsza ktory przytargala by Twoj album na zachodnia czesc swiata …za wielka wode:)))



  • ~ameli

    Czado myślę, że zamieszczenie „blogowych rozmyślań” w mającym zaistnieć albumie będzie dla nas wyróżnieniem, czymś szczególnym… Myślę też, że masz do tego prawo – w końcu to Twoje Dzieła kreują te piękne myśli i nikt chyba nie będzie miał Ci za złe jeśli ujrzą światło dzienne (ale to moje zdanie w dobie „wszechobecnie” chronionych praw autorskich).Zgodzę się też z Tobą, że by w pełni oddać „tutejszy” klimat potrzebne są i blogowe komentarze…to jakie uczucia, wrażenia, skojarzenia wywołują w ludziach Twoje zdjęcia są nieprawdopodobne. Dużo można się z nich dowiedzieć, dużo nauczyć a czasami są słowem, którego brakuje, by wyrazić własne myśli (Carrmelita – „Stoję…”). Świadczą też o tym jak cenne i jak ważne są dla wielu z nas Twoje fotografie.Ja również przyłączam się do wspaniałego pomysłu wydania albumu. Zabrzmi to prozaicznie, ale te cudowne Pejzaże staną się trochę bardziej materialne…Inna sprawa, że internet jest z nami od niedawna a książka od wiek wieków i zawsze pewnym szacunkiem była darzona…przynajmniej tak jest u mnie…przynajmniej tak powinno być wszędzie.A internet i monitor,…jakie cuda by nie pokazywały to…trudno pałać miłością do szklanego ekranu – a do książki owszem. Jak na razie te „nowinki techniczne” choć niezastąpione, nie posiadają jeszcze „duszy” tak jak woluminy – może kiedyś..za ileś lat…I jeszcze jedna mała, ale trącająca egoizmem „sprawa”…otóż posiadając Album będziemy posiadali cząstkę Ciebie – Twojego Dzieła,…cząstkę tych wspaniałych miejsc, które odwiedziłeś a fotografie i refleksje blogowiczów (o ile się pojawią) będą trwały jeszcze przez długie lata i łatwiej będzie się tym pięknem z innymi podzielić.Pozdrawiam i trzymam kciuki, by Album wyśnionych pejzaży zaistniał



  • ~Carrmelita

    No chyba sobie żartujesz ?! Jak możesz się pytać, czy masz prawo cytować nasze skojarzenia ? Przecież one są już Twoje … bez Twojej pasji one by w ogóle nie zaistniały. Mam nadzieję, że coś sobie pożytecznego wybierzesz z tego obfitego materiału. A’propos, mój Anioł Stróż w porę mnie nie zakneblował i nie zabrał mi klawiatury w komentarzu do zdjęcia z Łysej Górki. Obiecuję od tej pory pisać zwięźle, krótko i treściwie oraz być zdyscyplinowaną Blogowiczką. Połamania klawiatury !



  • ~Asia

    śliczne są te gwiazdy… na Twoich zdjęciach one są tak bardzo blisko… Ewa z „Pamiętników Adama i Ewy” mogłaby wplatać je sobie we włosy i byłaby szczęśliwsza :)



  • ~J

    …..heeej, Czarodzieju miły , wykradłeś księżycowi tajemnicę świateł gwiezdnego nieba i po raz kolejny bez jego obecności poczynasz sobie tak odważnie rozdzielając tajemnicze światła pomiędzy zapatrzonych w Twoje niebo… i przecież wiedziałam ,że na Twoje czarowanie warto cichutko poczekać ….bez takich chwil pod gwiazdami jak wczoraj w Bieszczadach (widziałam..) pewnie by mi smutno było, bo dzisiaj zniknęły witając się ze srebrnym pyłem śniegu… a Ty umiałeś je na chwilkę zatrzymać dla tych co potrzebują dłużej pomarzyć….

 

Komentarze: 
  • Pana zdjęcia to miód na moje skołatane serce



  • ~Carrmelita

    Rzeczywiście, ta pora „po zmierzchu” ma specyficzne spojrzenie na świat i niepowtarzalne światło, jakby niczyje … Ta chwila nie należy już do dnia, ale jeszcze nie zaopiekował się nią wieczór. Może czeka, aż ktoś ją złapie w obiektyw ?



  • ~czado

    W kilkańcie minut po zachodzie słońca robię więcej zdjęć niz przez cały dzień…



  • ~ameli

    Myślę, że zachodzące słońce skrywa w sobie prawdziwą tajemnicę światła. Gdy żarząca kula znika za horyzontem coraz mniej jest słonecznego światła i jego oślepiającego blasku – zdawałoby się, że wtedy mniej widzimy. Ale tak naprawdę poświata jaką pozostawia po sobie nad horyzontem Helios sprawia, że wszystko co znajduje się na jej tle jawi się niezwykle wyraźnie. Wyostrzają się wszystkie kontury, motywy przyrody stają się bardzo kontrastowe, dostrzegamy wtedy najcieńsze gałązki, najmniejsze listki – drobne fragmenty, które za dnia są niedostrzegalne, umykają rozmyte intensywnością światła dziennego.I dlatego tak bardzo lubię zachody słońca, bo wtedy „odczytujemy” przyrodę na nowo, odkrywa wtedy przed nami swoje szczegóły.



  • ~czado

    Jak już pisałem, cieszy mnie każde słowo pod zdjęciem. Szczególnie te, które dotyczą fotografii, Waszych opinii i przemyśleń z nimi związanych. Powodują, ze zdjęcia żyją dłużej.Opinie jakobym był artystą wkładam na półkę z ulubionymi bajkami, nie wyrzucam, będzie co poczytać wnukom :)



  • ~ameli

    bogactwo i złożone treści tych zdjęć sprawiają, że jak widać nie tylko mi – Carrmelito – przynoszą one nowe skojarzenia i refleksje, gdy po raz kolejny wchodzę na blog – mnie osobiście to bardzo cieszy, bo w swoim gadulstwie nie czuję sie osamotniona, tylko ciekawe co czado powie na te „dialogi myśli” ?



  • ~Carrmelita

    Oj ! Coś optymistycznie pogrywasz, Ameli ! Ciężki plecak, wiatr we włosach i ścieżka, umykająca pod stopami … sama rozkosz ! Jednak, gdy patrzę na to zdjęcie, staje mi przed oczami obraz z czarno-białego filmu I.Bergmana p.t. „Siódma pieczęć” z 1957r. Może dlatego wcześniej napisałam o „wózku pełnym trosk…”. Teraz widzę rycerza, mozolnie wspinającego się pod górę z mieczem u boku, dźwigającego swój krzyż zwątpienia, beznadziejności losu i wyrzutów sumienia. U mnie jak widzisz barometr spada w dół …idzie na deszcz…



  • ~ameli

    To zdjęcie przywołuje mi jeszcze na myśl motyw „wiecznej wędrówki” -wędrówki do nikąd, bez celu; albo inaczej!…cel byłby nie ważny, sama wędrówka byłaby celem samym w sobie. To pragnienie „zniewolonej betonem duszy”. A zamiast wózka Carrmelity – ciężki plecak na barkach, bagaż doświadczeń i wspomnień… I szłoby się tak w nieznane nie licząc się czasem w poszukiwaniu lepszego jutra, w poszukiwaniu radości istnienia…



  • ~Dagmara

    Nie umiem śpiewać ale uwielbiam muzykę, nie umiem robić zdjęć, ale to co zobaczyłam na tym blogu wprawiło mnie w zachwyt. „Czasem Bóg daje talent a resztę musisz wybrać sam”. Ty wybrałeś. I to właściwie.Będę tu powracać bo to balsam dla duszy jest. Te twoje zdjęcia.



  • ~J

    …no i proszę, Czarodziej gdzieś zniknął…, na swojej bieszczadzkiej ścieżce we mgle, trochę stromej i magicznie mglistej, jak w życiu, a myśli chmurzaście splątane na nowo by chciały żeby czas się zatrzymał na chwilkę w czarodziejskim obrazie wieczoru albo świtu, lasu albo nieba chmurnego, Czarodzieju…..zatrzymam się TUTAJ i poczekam na czary…..



  • ~ameli

    porównajcie z „Krajobraz z Tobiaszem. Wiosna” Jacka Mlczewskiego…na zdjęciu inna pora roku, dnia i trochę inne ujęcie – obnizone, przesunięte nieco w lewo, ale motyw i nastrój niemal ten sam…może i Tobiasza z Aniołem ujrzymy…



  • ~Carrmelita

    Przydałaby się jeszcze mała postać człowieczka na linii wzgórza, na tle nieba, który mozolnie ciągnie za sobą wózek pełen trosk i zmartwień … i mielibyśmy kompletny obraz Boskiego Aktu Tworzenia siódmego dnia, gdy Pan Bóg ocierał pot z czoła i zastanwiał się pod wąsem: ” Po kiego grzyba mi ten marudny, dwunogi Mądrala”.



  • ~ola;p

    wydaje się, że początek wiosny, a tu listopad…



  • ~Julia

    Z przyjemnoscia ogladamy te widoki, bo nie wdarly sie w nich technika, wspolczesnosc, wysokie budynki i ped ku „wiekszemu, lepszemu, szybszemu”. Od pokolen …jest tutaj tak samo. I wlasnie – dzieki za to!



  • ~cipol

    po prostu piekne



  • ~J

    ….by chmurność tamtych myśli ocalić od zapomnienia…dziękuję…

Grób zbiorowy zmarłych na cholerę w Rymanowie w 1831r. 

Komentarze: 

  • ~mama

    Jak dobrze pamiętać o takich wydarzeniach i przekazać je innym… Pozdrowienia



  • ~Carrmelita

    To było tak dawno temu, że Chrystus na krzyżu, na szczycie mogiły przechylił się bezsilnie pod wpływem czasu umęczonym czołem w kierunku parowu … a jednak rozmyty błękit trwa nad Nim niezmiennie, jak wtedy w te grudniowe noce w 1831 roku …takie pustkowie, a widać, że w okienku pomnika ktoś postawił kwiaty sztuczne lub prawdziwe, u podstawy barwią się gałązki, a po środku ( nie wiem, czy mnie wzrok nie myli ) płonie znicz ? Zapal i od nas świecę za dusze pokutne, Czado, gdy będziesz tak znowu. Ja też zabiorę ze sobą na szlak do plecaka lampki na jesieni.



  • ~krystyna

    Moje pierwsze wrażenie to też Powstanie Listopadowe i Powstanicy, którzy polegli , a nie mogli być jawnie pochowani. Piękny pomnik.



  • ~Julia

    1831 rok – wazna data w historii Polski. Bo my o nich pamietamy.

 

Komentarze: 

  • ~czado

    Tak, jest czarnobiałe.



  • ~Goferek

    Czy to jest zdjęcie czarno-białe, czy mi się wydaje?



  • ~czado

    Władza zwróciła Księżyc, tylko obgryziony trochę…



  • ~ameli

    …nic nikomu nie powiemy, a jak będą Cię szukali to jest tu tyle zakamarków, byś się skryła…i pod osłoną tej bezgranicznej nocy z pewnością Cię nie znajdą ;)



  • ~Jolka

    Moje skojarzenie jest bardzo niepoprawne politycznie:brakuje mi tu tylko „dwóch takich,co ukradli księżyc”…Proszę nie informować władzy…



  • ~Carrmelita

    W tym rowerze wyczuwam hobby, o którym wspomniałaś pod innym zdjęciem, a co do ITI, to ja raczej obrałam kierunek na Małego Księcia – dwa wpisy z 10.12.06.po 23.00. Pozdrawiam,



  • ~ameli

    któryś już raz oglądam to zdjęcie, i za każdym wydaje mi się, że wśród migających gwiezdnych punkcików ujrzę, chłopczyka jadącego rowerem po niebie jak w fimie „ITI”… a może dopatrzę się samego ITI ze świecącym paluszkiem :) Wcale by mnie to nie zdziwiło tyle czaru i fantazji w tym niebie.Jeśli skojerzenia z ITI i chłopcem na rowerku – są nieprawdziwe to bardzo przepraszam, słabą ma pamięć do obrazów filmowych.


  • Gdzieś tam jest Mały Książe;)Bardzo ładne.zANILK



  • ~kyke

    i spadające gwiazdy …



  • ~Dobrej Nocy

    Ach!



  • ~ameli

    Ależ się człowiek mały czuje na ziemskim globie, gdy ma nad sobą taką rozgwieżdżoną otchłań…dopiero wtedy przychodzi zaduma, że może jednak sami tu nie jesteśmy…kocham nocne niebo za jego tajemnicę;dzienne – za przestrzeń i poczucie wolności jaką nam daje;a te na skraju dnia i nocy za kolory, jakie tylko możemy sobie wymarzyć…



  • ~Carrmelita

    Było romantycznie, a teraz będzie inaczej, bardziej beztrosko: „Nie kochać w taką noc to grzech, to grzech ! Kochajmy póki czas ! Niech miłość wejdzie w nas i w krew”, niech porwie dziś i nas …. I pomyśleć, że wszechświat się rozszerza, uciekają od siebie gwiazdy i galaktyki, a kiedyś zapadną się i wybuchną niczym nie związane, wolne aż do bólu ….



  • ~Carrmelita

    Gdzieś tam ….. „w maleńkiej róży kochał się, Książe na jednej z wielu gwiazd ” … gwiazdy, gwiazdy, nieczułe, zimne niebyty …. „W świecie, gdzie nikt nie kocha róż, na zawsze ktoś pozostał sam”….



  • ~Krystyna

    O Boże………….tylko niemy zachwyt………….



  • ~Marcjanna

    „Tej nocy niebo w dreszczach od gwiazd mrugawicyKołysało swój bezmiar w sąsiednie bezmiary,To w próżnię swe radosne unosząc pożary,To zbliżając je znowu ku mojej źrenicy.Patrzę, niby przez nagły w mej ślepocie wyłom,A światy roziskrzone – zaledwo na mgnienieOdsłaniają mym oczom, jak nieba mogiłom,Dalekie, zatajone w srebrze ukwiecenie.Odsłaniają swe jary, wzgórza i parowy,Już z jednego szum borów płonących dolata,Z drugiego – cisza grobów/…/”Bolesław Leśmian „Gwiazdy”



  • ~fishbone

    a po lewej ambona.



  • ~ella

    zupelnie inaczej wyglada niebo w grudniu anizeli w lipcu. Mimo to, w tych ponurych gwiazdach kryje sie pewien rodzaj piekna. Chce sie na nie patrzec ale nie oczekuje sie, ze gdy ktoras spadnie to spelni sie zyczenie. Jest w tym wiecej zachwytu i zdziwienia niz nadziei. Jedno drzewo pozostaje bez zmian i zawsze kiedy na nie patrze czuje spokoj. Dziekuje…..



  • ~anita

    cos pieknego!



  • ~fishbone

    bajka.



  • ~J

    … a gwiazdy najpiękniej błyszczą rozsypane w wiecznych , zaczarowanych miejscach , w których chmury pozwalają człowiekowi marzyć o sprawach chwilowo najważniejszych…



  • ~Asia

    boskie…


  • a te gwiazdy to można policzyć :) pięknie!!!

 

 

 

  

Komentarze: 

  • ~zenonides

    idealna ilustracja do powieści fantastycznych… tak wyobrażam sobie lasy opisane w książkach…



  • ~Red

    las jak z bajki… ;)


  • Te Wzgórza rymanowskie-każdemu zawrócą w głowie mi terz. Zdjęcia są fascynujące.



  • ~ameli

    Dzisiaj widzę surrealistycznie…opiewane buki są jak niebieskie wałeczki plasteliny, a pomiędzy nimi rdzawa tiulowa apaszka w kropki zieleni veronese’a….- notabene chiałabym taką mieć :)



  • ~czado

    Pierwsze z ręki na dużej czułości. Drugie ze statywu, ale wiał silny wiatr. Krzewy i drzewa poruszały się, być może także statyw :) Pozdrawiam



  • ~Conry

    fajne, ale to drugie chyba trochę nieostre :)



  • ~Dobrej Nocy

    Nie moge sie napatrzyc tym niebieskosciom. Cos mi przypominaja, jakas grafike czy komiks…?Sa przecudne



  • ~czado

    Światło zmierzchu po zachodzie słońca, jest z natury swej fioletowo-niebieskie. Jasnoszare o niebieskawym odcieniu pnie buków dobrze odbijają to światło wzmacniając efekt, który jest tym większy i późniejsza pora. Sporo zależy od kąta patrzenia – nie z każego kierunku tak to wygląda.Pozdrawiam



  • ~ameli

    Nie mogę się nadziwić tym fantastycznym barwom…Jak to możliwe, by przy tych ogólnie ciepłych tonach poszycia – DRZEWA były tak bardzo błękitne…czasami aż fioletowe – tak jak dzisiaj…MAGICZNE…to mało powiedziane…Patrząc na nie mam wrażenie, jakby właśnie uzupełniały zapasy niebiańskiej energii lub kosmicznej, jak kto woli…prężą się, by jak najwięcej jej pochwycić, a później ze strudzonym wędrowcem się nią podzielić…



  • ~Dobrej Nocy

    Wreszcie wiem, jak wygladaja luny w Bieszczadach



  • ~Carrmelita

    …. i na przekór nastrojowi chwili i powadze sytuacji …. A kuku !!! Na ścieżkę pakuje się Czerwony Kapturek, machając na wszystkie strony wiotkim koszyczkiem, z którego nieuchronnie wypada zgnieciony patyk bagietki i kawałki pokruszonego serka Chedar… Skarpetki na X-sowatych nóżkach Kapturka zsunęły się nieładnie do pół łydki . W koszyczku uparcie trzyma się ostatnia butelka winka .. Dziewczę z niekłamanym entuzjazmem wlecze u swego boku, rozanielonego Wilka ( który uporał się już z fiksacją paszczalną, ale nie dał sobie jescze rady z kompleksowi Edypa ), który bełkocząc coś pod rozchełstanym wąsem, próbuje dzielnie wtórować Kapturkowi: „Hej, hej, hej sokoły ! Omijajcie góry, lasy, doły ! Dzwoooń, dzwoooń, dzwoń dzwoneczku mój czerwony kaptureczku…” …i razem, obłapiając się za szyję i pod boki, zataczają się w kierunku Babcinej chatki, rozgniatając po drodze spanikowane ślimaczki i strącając, płochym bucikiem i wylniałym ogonem, z liści wieczorną rosę ….. Babcia już czekaaaa,… i ostrzy noże.



  • ~Li

    To prawda. Coś wisi w powietrzu,…ale jest nadzieja… między drzewami ścieżka…, dokąd?…Ty tylko mnie poprowadź …, nawet jeśli nie bardzo chcę pójść.



  • ~sirr

    jak z obrazkamalowane



  • ~J

    …jak srebrne wieczne wojsko, strzegące moich myśli niepewnie splątanych przed zagubieniem w codzienności…



  • ~eddie polo

    jak z Makbeta, Las Birmanski…:)



  • ~I.

    tak bardzo, bardzo kocham las…


  • bezśnieżny grudzień też może być piękny… co widać na załączonych obrazkach :) zdecydowanie mają w sobie COŚ

 

 

… na Łysej Górce, smagany rymanowskim, fenowym wiatrem, który w sezonie zimowym kosztuje kilkaset dodatkowych złotych miesięcznie na ogrzewanie domu,

widzę…

Komentarze: 

  • ~kahol

    Nawet w górach tegoroczna zima robi psikusy… w połowie grudnia poszłam fotografować źródła Łaby w Karkonoszach… do prelekcji o naszych terenach… troche śniegu było, ale dużo mniej niż rok temu. Nart turowe mogłam wpiąć dopiero na grzbiecie ponad 1000 m. n.p.m. dla porównania rok temu w gudniu fotografowałam Śnieżkę i inne elementy Karkonoszy środkowych… jak w bajce.



  • ~Carrmelita

    Halo Nina ! Masz racje, że ta pogoda zupełnie się w tym roku pogubiła. Ameryka to wielki kontynent, więc anomalie są u Was gigantyczne. Moja siostrzyca z Toronto pisze, że dopiero od niedawna mają trochę mrozu i śniegu nad Ontario L., a powinni już od miesiąca zamarzać na kość i brodzić w śniegu po pas. Podobno u niej w ogródku pojawiły się łodygi tulipanów. Ludzie zawsze jakoś sobie poradzą w sytuacjach kryzysu pogodowego, ale najbardziej szkoda mi tych zniszczeń w przyrodzie – tyle strat w starym drzewostanie ! Wystarczy jedna trąba powietrzna w kilkanaście minut, by całe hektary, co rosły przez stulecia popękały jak zapałki … Pozdrawiam, ciepłe uściski z W-wy i zaglądaj tu do Czado na bloga czasami. Tu zawsze odnajdziesz słońce lub śnieg zgodnie z nastrojem. Jesteśmy poza tym ciekawi, co tam słychać w British Columbia ? Jak się mają niedźwiedzie Grizli ? Czy lubią Polaków ?



  • ~ameli

    Pozwolę sobie wtrącić się słówkiem w dialog…to teraz już wiemy gdzie zawędrowała nasza polska zima, na którą tak bezsilnie już czekamy – za ocean powędrowała… Może jeszcze sobie o nas przpomni – nie tracimy nadziei, ale zwątpienia jest dużo. Dzięki Nina, trzymaj się cieplutko w tym dalekim świecie, pozdrawiam



  • ~czado

    Daje wiele do myślenia to co piszesz. U nas także straty liczą wlasciciele wyciągów narciarkich i hoteli dla turystów. Jest ciepło. Od czasu do czsu pada deszcz, nic nie wskazuje na to by zima miała nadejść. Zaczynamy powoli przyzwyczajać się do myśli, że jej w tym roku nie będzie.



  • ~Nina

    Halo Carrmelita ! Canada dziekuje za pozdrowienia i sle usciski dla was wszystkich. Ja mieszkam w Columbii Brytyjskiej, jakies 4 tysiace(z grubsza zaokraglajac ) kilometrow na zachod, od Toronto. Na przelomie listopada i grudnia odwiedzila nas zima. Choc bylo to tylko kilka stopnii ponizej zera, narobila takiego bigosu, ze ludzie wpadali w panike. Nikt tu nie jest przyzwyczajony do jazdy w zimowych warunkach. Przez pierwsze dni wiele osob nie udalo sie do pracy, zamknieto szkoly, niektore centra handlowe. 250 tysiecy ludzi zostalo bez ogrzewania i swiatla. Ta przygoda trwala tydzien i wszystko zrobilo sie znowu zielone. Pare dni pozniej, wichura potezna przeszla przez nasza prowincje. W Stanley Park padlo 1000 drzew. Wiele z nich mialo po 300 lat. Bylo kilka wypadkow, ze drzewa wyrwane z korzeniami runely na domy, doszczetnie je niszczac. Nie podlaczono jeszcze ludziom pradu, po pierwszym ataku zimy, a wichura pozbawila pradu, nastepne tysiace ludzi. Wielu z nich mialo swieta zimne i glodne, juz bez urokow zimy. Dlugo sie nie nacieszylismy spokojem. Po nowym roku, mrozny oddech z bieguna znowu przypedzil do nas zime. Jak za pierwszym razem bylo wiele wypadkow i strach padl na wszystkich, bo kazdy wyjazd z domu, byl pelen potwornego stresu, czy uda sie szczesliwie dotrzec do celu. W Stanley Park nastepne tysiac drzew padlo.U nas normalnie nie ma zim, jest pora deszczowa. Snieg jezeli sie pojawia to tylko przez pare chwil i znika, Od wschodu i polnocy jestesmy odgrodzeni od reszty Kanady przez Gory Skaliste, od zachodu Pacyfik odgania mrozne powietrze z bieguna. No niestety tym razem nie spisali sie nasi „obroncy”. Zadziwiajace, ze kiedy nas gnebila zima, na wschodzie Kanady, ludzie mieli ciepla jesienna pogode, co jest anomalija totalna. Osrodki sportowe nastawione na zimowe rozrywki, jak narciarstwo itp. obliczaly straty finasowe, jakie to im niesie. Sniegu ani sladu. W USA sytuacja jeszcze gorsza niz w Kanadzie; sniezyce, lodowe zawieruchy, tam gdzie nikt sie ich nie spodziewal. Pozamarzaly pomarancze na drzewach, zniszczone rozne uprawy. Juz w gazetach pisza, ze bedziemy placic za owoce i warzywa 50% wiecej, a moze i 100 %. Tutaj nikt nie przepusci okazji, aby na nieszczesiu zrobic duza kase. Ciesze sie z jednego, ze jeszcze do tego nie doszlo, ze rozne kataklizmy w USA nie niosa Polsce podwyzek cen. Kiedy dzisiaj zrobilo sie szaro i deszcz zamienial snieg, w brudna mazie, ludzie z radosna ulga witali kazda krople deszczu. Piekno zimy tutaj, kosztuje nas zbyt drogo, wiec niech pada, pada, pada…….

  • ~ameli

    ale z Was łasuchy ;) ja takich fanatazji kulinarnych nie miewam – a szkoda, bo może byłoby łatwiej o dobry nastrój, gdyby w myślach pojawiło się jakieś „danie dnia”. Ale np. o winach…hmm…dziasiaj usłyszałm przepiękną opowieść sprzedawcy o mołdawskim Merlocie z delikatną nutą kwiatu migdałowca, zakończoną w ostatnim takcie pauzą owoców malin i czerwonej porzeczki. Albo o owocowym smaku argentyńskiego Cabernet Sauvignon z nutą jagód i poziomek, dopełnionych subtelnym odcieniem fiołków i cienmej czekolady. Aaacch…już nie pamietam wszystkiego, ale opuściałm „winnicę” oczarowana poezją smaku. Kolejne marzenie – zostać kiperką :)

  • ~ameli

    oby do jesieni…z tegoroczną nie możemy sie rozstać a już kolejnej czekam z utęsknieniem :)

  • ~czado

    Po tym co napisałaś, „mimo, że rozum mówi nie jedz, silna wola zwycięża”. Idę do kuchni…

  • ~Carrmelita

    Jeśli trochę szafujemy słowem „Mistrz”, to nie miej nam tego za złe. Jeśli kiedyś je „popełnimy” mimochodem w komentarzu pod wpływem emocji, to bądź wyrozumiały i wybacz nam te „zapędy słowne”. Traktuj raczej ten tytuł jak synonim słów: Autor, Patron, Inicjator, Nauczyciel, itp… Te określenia są chyba adekwatne do sytuacji i relacji między nami-oglądającymi i Tobą – przedstawiającym. Poza tym nie chodzi tu tylko o zmysły, ale również o wnioski i naukę. Np. ja, która dopiero raczkuję z Fuji FinePix S 5600 na szyi mogę się wiele od Ciebie nauczyć …a resztę, daj Boże !Co do wszelakich napitków ( ratujących nas w niepogodę na szlaku przed grypą, reumatyzmem, chandrą i dusiołkami ), to nie wzgardzę Żywcem, Warką i Tyskim z beczki lub grzanym, pod warunkiem, że do tego podadzą mi pierogi łemkowskie lub polędwiczki w sosie z kaszą, zapiekane w chlebie żytnim. Osobiście preferuję czerwone wina pod wszelkie mięsiwa i sery ( wzorem są Francuzi i Włosi – najzdrowsi w Europie, nie koniecznie dlatego, że kochają oliwki i brie… już Starożytni czcili winorośl ). Czasami dobrze jest do grilowanego szaszłyka lub karkuweczki (z pieczonymi w folii ziemniakami z rozmarynem i masełem ) zastosować dla lepszego trawienia – wódeczkę ! ( …i znowu to powiedziałam ! ;P ). No cóż, przyznam się bez bicia … dla mnie abstynenci to nudziarze i „nieloty” albo zakamuflowani alkoholicy. Lekarze biją na alarm ! Ci, co nigdy nie zhańbili diety %-tami ( realnymi a nie wirtualnymi ) są mniej odporni ! Wniosek: Nie ma trunków bez zastawionego stołu ! Mało tego, gdy cytuję poetę:”Jedzą, piją, lulki palą, tańce, hulanki, swawole !”, to jestem na NIE tylko w kwesti lulek, a co do reszty, to „niech się dzieje wola nieba …”. I tak to z powodu „grających marsza kiszek” zamieniam powoli ten Blog, w nałogowej paplaninie z fotograficznego w kulinarny. Wybacz mi, Czado ! Idę jeść ! Innym razem napiszę, jak śliwowiczka ( nabyta w Krynicy Zdrój „pod stołem” ) uratowała mnie na ścieżce do Kamiannej w Beskidzie Niskim. Czuwaj na trzeźwo !

  • ~Carrmelita

    Masz rację, zamarudziłyśmy trochę …więć przyspieszmy kroku, żeby łowić nowe krajobrazy, „śpieszmy się” gonić ludzi … może kogoś jeszcze zagadamy, zatrzymując dłużej na tym blogu ?

  • ~Carrmelita

    Cieszę się Ameli, że „przynęta chwyciła” z tymi Bieszczadami na jesieni …. Ja, w każdym razie trwam w pomyśle jak opoka i nawet, gdyby nastał potop i trzęsienie ziemi, to i tak tam będę ! Pomysł spotkania z Czado-Przewodnikiem w plenerze jest świetny ! Może, gdy pożółkną liście w Bieszczadach, Czado zwoła nas, Blogowiczów i zareklamuje nam jakąś fotograficzno-muzyczno-poetycką imprezę, odbywającą się w regionie ?

  • ~czado

    Wszystko fajnie tylko określenie „Mistrz” bardzo mnie krępuje i jeśli mogę mieć taką prośbę to najbardziej mi odpowiada „ty ew. „czado. Mnie po wędrówce najlepiej smakuje Żywiec. Myślę, że mogę go reklamować na swoim blogu. Rozwijaj Carmelito tę myśl – wirtualne picie jeszcze nikomu nie zaszkodziło, przyjamniej nic o tym nie wiem :) A z Marcelą to rozminęliśmy się o parę minut, ale co ma wisieć nie utonie, a kompania bedzie większa…Przerwa się kończy muszę do roboty… a za oknem słoneczko.Pozdrawiam

  • ~ameli

    i jeszcze…mam nieodparte wrażenie, jakbyśmy przystanęły pod tym rosochatym drzewem…inni już poszli dalej, jak to na szlaku bywa albo jak w muzeum…podziwiać kolejne „eksponaty” a my się tu zagadałysmy i tak powoli „człapiemy” się za resztą :)

  • ~ameli

    Przyznam szczerze, że ta „wódeczka”…(ale żeśmy się do niej przyczepiły -czyżby jakieś ukryte ciągoty nas zdradzały ;) …to dla mnie przenośnia, bo osobiście za nią nie przepadam i zdecydowanie wolę „demi-sec” – grzańcem również nie pogardzę.Twoje słowa odebrałam jak zaproszenie na wędrówkę – Bardzo Dziękuję – marzą mi się Bieszczady, bo i ja też nigdy tam nie byłam. A na Pejzaże Karpackie trafiłam równie nie dawno – „Światło” z 6 listopada 2006, było pierwszym zdjęciem jakie zobaczyłam na blogu – urzekło mnie i nadal za nim podążam wędrując tutaj i zostawiając coraz więcej śladów – co mnie trochę niepokoi, bo może za bardzo „depcze” swoimi słowami na tych spokojnych ścieżkach,…coraz bardziej czuję się jak u siebie i coraz większa ze mnie gaduła…ciekawe co czado na to ?Pomysł realnego spotkania jest…rewelacyjny :) Niestety ja na dzień dzisiejszy, żadnych deklaracji nie mogę złożyć – jako tako „plan życia” jest ułożony do końca stycznia, a dalej to wielka niewiadoma…Będę bardzo się starała, by wrzesień był dla gór…Mam nadzieję, że będziemy w kontakcie – w końcu codziennie tu bywamy – a prawdziwa wędrówka jaki i toasty za „Czarodzieja” naprawdę się wydarzą – może sam „Guru” będzie nam przewodził :) – fajnie, by było…z pewnością więcej byśmy się dowiedziały o tych terenach, bo obie de facto na „nieznanym” gruncie będziemy…A co do „pochwalnych” komentarzy dla Mistrza, to słodzimy mu wszyscy równo – pewnie codziennie opuszczając blog klei się jak od miodu :) Ale tak naprawdę..to niewiele w porównaniu z tym ile radości sprawiają nam Jego pejzaże…Jak na razie „wsparcie” działa, bo „miomo innych palnów, po raz kolejny wstawia zdjęcie” – ku naszej uciesze…Pozdrawiam i trochę niepewnie powiem…do zobaczenia we wrzesniu w realu…

  • ~Carrmelita

    Serce boli i w gardle dusi, gdy piszesz o „pochlastanych” drzewach na osiedlu… ja wolę mniej słońca, więcej cienia i szumu liści niż ciemnotę i okrucieństwo tych samozwańców – niszczycieli. Co komu są winne drzewa, że są drzewami ? Nigdy nie pogodzę się z takim marnotrastwem życia i piękna !Co do „wódeczki”, to historia była taka: najpierw ochoczo zainicjowała ją Marcella, potem o „drugiej wódeczce” za zdrowie Blogowiczów napisałaś Ty, a ja wprosiłam się na „trzecią kolejkę”. Mam nadzieję, że kiedyś umówimy się na „prawdziwą – niewirtualną wódeczkę”, gdzieś w karczmie na szlaku pod połoninami … Mówię poważnie. Trzeba na serio wypić za zdrowie naszego Mistrza Czado, żeby miał siłę i pokusę tworzenia coraz to nowych pejzaży i aby się nie rozleniwił naszymi komplementami. Wybieram się na 100% na jesieni, gdzieś na przełomie września i października w Bieszczady, w których jeszcze nigdy nie byłam i szukam paru „bratnich dusz” do wędrówek po pustkowiach. W małej, kameralnej grupie zawsze raźniej, a i namolny niedźwiedź się tak łatwo nie przyklei. Jeśli ktoś nie przepada za wódeczką, to można zabrać na szlak czerwone, wytrawne wino chilijskie lub włoskie. Wszystko zależy od smaku i nastroju … Fajnie by było poznać ludzi, co tak szczerze i ciekawie piszą o swoich reakcjach na zdjęcia Mistrza…. Co do mnie, to tak szybko nie odlecę z tego „ogrodu”, bo jestem wierna swoim fascynacjom ( ” bom cząstkę mej duszy tu zostawiła” ). Zastosowałam tylko taki mały chwyt w postaci nieśmiałego szantażu dla zaostrzenia apetytu na konto przyszłych dzieł naszego Guru. Ten blog, to jakby mój nałóg od końca listopada. Wracam do domu z pracy i już sobie myślę: „Co tam słychać u Czado i Jego Marzycieli ?” P.S. Zdjęcie ” Gdzie nikt…” w kolorze sepii, o którym napomknęłaś, to jedno z moich ulubionych. W myślach podarowałam je mojej Babci Kazi.

  • ~ameli

    Carrmelito inspiratorką „wódeczki” była Marcella ale myślę, że miło jej będzie gdy więcej osób dołączy się do „bandy”. Ze swojej strony, dziękuję Ci bardzo za słowa, które tu pozostawiłaś, z pewnością nie jeden z nas pomyślał o tym samym, ale Tobie udało się to wszystko na słowo pisane przełożyć. Twój „komentarz” jest jak klamra spinająca wszystko, co powyżej w podzięce napisaliśmy. Każdy z nas jest niezmiernie wdzięczny Czado za Pejzaże, ale nie zawsze łatwo jest znaleźć odpowiednie słowa, by wyrazić uczucia, które nam tu towarzyszą – które w nas wzbudzają jego prace. Dziękuję Ci, że się tego powzięłaś i najpełniej, jak to tylko możliwe wyraziłaś… i nasze myśli. Musimy wspierać Artystę, by miał „siłę” i nie zaprzestawał swojej twórczości – publikacji nowych zdjęć.”Wedruję” tu od niedawna, ale bardzo się przywiązałam do Pejzaży i dnia bez nich nie mogę wytrzymać. Nigdy w Bieszczadach nie byłam więc te zdjęcia są moim oknem na świat, moim nie spełnionym marzeniem… i pewnie nie tylko moim :) Napisałaś, że jeśli „Czarodziej” (cyt. J.) nas zaniedba odlecimy innych „ogrodów” szukać – myślę, że chyba jednak nie… a jeśli nawet się rozejdziemy…to będziemy się błąkać, bo nigdzie już takich nie znajdziemy. Tu nie chodzi tylko o piękne widoki, ale o cały świat a szczególnie ten wewnętrzny – o nastroje i refleksje, którymi wspólnie się dzielimy. Jedni od drugich uczymy się wrażliwości, poznajemy skryte w duszy tęsknoty – myślę, że po prostu rozumiemy się. Czado stworzył nam tutaj cudowny świat, powiedziałaby magiczny – oderwany od zgiełku codzienności, w którym możemy znaleźć ukojenie i spokój, do którego powracamy gdy chcemy odpocząć i nabrać sił – gdy chcemy pomarzyć…. Gdy zabraknie Pejzaży uschniemy, jak te dwa niepozorne, pomarszczone liście po prawej na zdjęciu „Gdzie nikt…”P.S. „Pogalopowałabym” poprzez bezkresne polany, jak na razie ekwiwalentem jest rower na równej szosie – dobre i to ;) P.S. Pisałaś też o tym jak drzewa się zmieniają – rozrastają, pną się w górę – to miłe takie wspomnienia w pamięci zachować. Tam, gdzie mieszkam stało się niestety inaczej…bujne korony drzew, które latem skrzętnie zakrywały sąsiadujące bloki, które swoją soczytą zielenią pozwalały zapomnieć, gdzie się jest..jesienią pościnali… :( Rozumiem, że każdy chce mieć światło dzienne w swoim mieszkaniu, ale nie rozumiem dlaczego aż tak bardzo musieli okaleczyć te drzewa, mogli tylko trochę przyciąć…Wyglądają teraz strasznie, jak ludzie bez kończyn, żal na nie patrzeć…widziałam kilkakrotnie drzewa połamane wiatrem na szczytach gór, ale te miejskie „kaleki” swoim widokiem jeszcze bardziej wstrząsają…Pozdrawiam smutnie, ale szczerze z troską, ale i optymizem

  • ~Carrmelita

    Hej Nina ! Pozdrów ode mnie Kanadę ( ma siostrę w Brampton pod Toronto ). Ona chyba już ma śniegu pod dostatkiem …. Co do polskich, zimowych obrazów, to zerknij do Archiwum 2006 naszego Mistrza Czado i wybierz Listopad. Jest tam kilkanaście białych zdjęć z tegorocznej jesieni. Pozdrawiam,

  • ~Nina

    Kochany ! Piekne te zdjecia, wszystkie. Prosze Cie jednak zrob wiecej zdjec zimowych. Od dluzszego czasu szukam zdjec, ktore by oddaly bajkowosc zimy, puszystosc sniegu, na galazkach drzew iglastych, padajacy snieg, zima otulajaca pierzynka swiat, domy otulone sniegiem, drogi zasypane bialym futerkiem. Szukam tego czarodziejskiego efektu, tego zachwytu zima, zlapanego kamera. Sama probuje fotografowac, ale zima u nas jest dosyc niezwyklym zjawiskiem. Mieszkam w Kolumbii Brytyjskiej, w Kanadzie. Wiem, ze dalej, glebiej w gory, jest to czego szukam, ale kiedy tam jest snieg, drogi sa bardzo niebezpieczne i bardzo czesto nieprzejezdne. Tesknie za polskim krajobrazem, choc tutaj jest tez pieknie. Jednak nic nie jest nigdzie tak piekne jak polskie lasy i gory i pagorki. Serdecznie Cie pozdrawiam i zycze wesolych Swiat Bozego Narodzenia oraz szczesliwego Nowego Roku 2007.

  • ~dreamka-w-ameryce.blog.onet.pl

    Zwiedzilam cala Ameryke prawie, a na widok znajomych katow lezka mi sie w oku zakrecila… tesknie do podkarpacia

  • ~Carrmelita

    Grudniowe trawy na Łysej Górce tlą się, dogasają tłumione fioletem wzgórz i zwęgloną czernią drzewa. „Drzewa, które stoi razem z Tobą” … Niektórzy z nas też mają swoje „drzewa, górujące nad horyzontem, z którymi dorastaliśmy „( Marcella z 06.12.06.). Ja myślę o ścianie lasu w Brzegach k/Bukowiny Tatrz., która już prawie dwa razy powiększyła się od czasu, gdy miałam 7 lat. Były kiedyś inne dwa świerki w przydomowym ogrodzie w Warszawie, ale dziś już nie istnieją, bo nowemu właścicielowi posesji się nie podobały… Przygnała mnie znów na tego bloga tęsknota za górami i pragnienie śnienia na jawie. Poczułam się tu jak u siebie i wśród „śmiertelnych czujących i myślących jednako” ( „… bywanie tu to raj dla duszy”- Jolka z 06.12.06.; „…. harmonia, za którą tęsknię” – Li z 05.12.06.; ” schodzić nogami te dzioły i paryje..” – Marcella z 06.12.06.). My, powracający – spragnieni piękna, lgniemy do Twojego blogu, Czado, jak pszczoły do miodu … lecz tego się nie spodziewałam ! Wezwałeś mnie „Czarodzieju” ( cytuję J. z 07.12.06. ) wymieniając z imienia, więc staję przed Tobą ze ściśniętym od wzruszenia gardłem i w poczuciu wdzięczności, za to, że tworzysz i czytasz nasze refleksje, pomimo oczywistego braku czasu. Dziękuję Ci za te nieoczekiwane, dobre i szczere słowa. To wiele dla mnie znaczy …. „Jak piękne są Twoje pejzaże, tak piękne są Twoje mysli” ( Ameli z 05.12.06.). Twoje odpowiedzi są jak katalizatory fotograficznej magii między nami -Widzami a Tobą-Twórcą. Są jak zaklęcia podtrzymujące czar … Myślę, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. To rodzaj umysłowej i duchowej symbiozy. Ty, jak ktoś na blogu powiedział, ” karmisz nas pięknem” a my jesteśmy Twoją Pasieką. Dbaj więc o nas i dziel się z nami, tym co dla Ciebie ma wartość, bo odlecimy w poszukiwaniu innych ogrodów … A my w zamian za Twoją hojność odwdzięczymy się plastrem skojarzeń ( woskiem krytyki, propolisem na rany, miodem mobilizacji i pyłkiem zachwytów ). Twoje zdjęcia wywołują wewnętrzny przymus dzielenia się wrażeniami z nadzieją, że ktoś czuje podobnie. Może nie jesteśmy sami !? ( Gabi z 04.12.06. – „Nie zostawiaj mnie tu samej !”). Bądź więc z nami i wysyłaj zdjęcia wraz z dopiskami „od serca” dla górali i ceprów i nawet dla Polaków z Warszawy i z Rzeszowa, co podobno nie rozumieją „chłopów” i nie potrafią „być częścią ziemi”( Marcella z 06.12.06.). Moim skromnym zdaniem, My – Miastowi boleśnie odczuwamy, czego nas los i codzienność pozbawia … więc, Czado, nie szczędź sił i talentu, by nam i Sobie to wynagrodzić !!! Wiadomość o PRYWATNEJ Wierchowej zmroziła mi krew w żyłach. To nie może tak być ! Nie tak ! Blogowicze i inne duchy wrażliwe: Łączmy się w idei ocalenia Bieszczad i innych ledwo już dychających ojczystych gór ! Nawet jeśli powstaną odgórne, urzędowe zakazy grodzenia nabytej ziemi w Bieszczadach, to i tak nie tędy droga. Musimy swoim podziwem, szacunkiem i umiłowaniem tej ziemi przekonać potencjalnych, nowych lub już istniejących „właścicieli” o naszych dobrych intencjach. Musimy przypomnieć im tradycyjną łemkowską i mickiewiczowską gościnność, aby zrozumieli, że tylko dzieląc się tym , co „przejeli” zachowają piękno tej ziemi dla siebie, swoich dzieci i nas wszystkich. Troską o te góry możemy im tylko pomóc. Bo tak naprawdę, czy spadnie nam korona z głowy, gdy ze szlaku zabierzemy w torebce foliowej znalezione tam butelki lub puszki, rozrzucone przez tzw. ludziów, tak, jak robi się to np. w Kanadzie. Tam, wchodząc na trasę zabierasz ze sobą, jeśli chcesz, wiaderko lub worek z ziemią. Potem rozsypujesz i udeptujesz ją w miejscu, które wydaje ci się podniszczone lub podmyte deszczami, po to aby budować taką ścieżkę dla innych w przyszłości. Robiłam to nie raz i miałam wtedy cudowne poczucie uczestniczenia w czymś nieomal globalnym. A’propos uczuć do ziemi … zacytuję wypowiedź Wodza Seattle z 1852r: „Prezydent z Washingtonu chciałby kupić ziemię, ale jak można kupić niebo lub ziemię ! Ziemia nie należy do nas, to my należymy do niej ! Wszystko łączy się ze sobą jak krew, która nas łączy. Człowiek nie uplótł pajęczyny życia, jest tylko jej nitką. Cokolwiek czyni pajęczynie, czyni sobie…”. Co do krwi, która nas łączy… to nie ma sensu dzielenie nas na miastowych i wieśnialków. Prawie wszystko i tak jest zapisane w genach. Zrozumiałam to, gdy moja lekarz stomatolog kiedyś ze zdziwieniem odkryła, że wysoka, popielata blądynka o kręconych włosach i jasnej cerze ( którą jestem ) ma zębinę w odcieniu łososiowym, jak Azjaci, jak współcześni potomkowie Tatarów …. a ja zawasze zastanawiałam się, dlaczego mój organizm źle reaguje na świeże mleko, a wspaniale toleruje jogurty, kefiry i sery ? Dlaczego uwielbiam konie i jak ojciec „mam do nich dryg” ? Dlaczego fascynują mnie drapieżne ptaki ? Po kim tak kocham wędrówki, szerokie przestrzenie i noce pod gwiazdami ? A do tego jestem gadułą … i z przyjemnością dopiszę się na „trzecią wódeczkę” do bandy Ameli , która preferuje Młodopolskie, empiryczne poznawanie pełni życia ! Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję, Czado ! Bywaj !

  • Choć jestem tu poraz pierwszy, muszę przyznać, że ten blog wywarł na mnie dobre wrażenie…Pasja jest bardzo ważna w naszym życiu i jeśli tylko mamy predyspozycje do tego by sie rozwijać, to czego nam więcej trezba??? Życzę wielu wspaniałych zdjęć…Do nastepnego razu…Magda

  • ~J

    …perły najpiękniej błyszczą rozsypane w wiecznych , zaczarowanych miejscach , w których chmury pozwalają człowiekowi marzyć o sprawach chwilowo najważniejszych , jak Twoje obrazy czarodzieju …

  • ~yolka_k

    Emi, jestem ciekawa jak ty znajdziesz to JEDNO najpiękniejsze? To jest niemożliwe. Pozdrawiam

  • ~czado

    To wzgórze i fotografowalem wieloktotnie. Można znaleźć zdjęcia na tym blogu. Ostanio 17 listopada. Pozdrawiam

  • ~anita

    dzieki Twoim zdjeciom mniej tesknie do moich rodzinnych rymanowskich stron.i za to Ci dziekuje.mam tylko jeszcze jedna mala prosbe-gdybys mogl kiedys przy okazji zrobic zdjecie panoramy Wroblika Szlacheckiego.jest taka gorka, na ktorej stoja trzy wiatraki, z ktorej jest widok doskonaly.bylabym Ci dozgonie wdzieczna.a jesli nie bedziesz mial okazji, to trudno i tak Twoje zdjecia pomagaja mi walczyc z nostalgia!

  • ~Jolka

    Nie napiszę pewnie nic odkrywczego:pięknie jest w Twoich stronach i na Twoich stronach ;czasem tak pięknie,że aż chce się płakać z zachwytu,pięknie „aż do bólu”…Twoje zdjęcia mają „duszę” (o wspaniałym warsztacie nie wspomnę),a Ty-”nieskazitelnie dobry gust”…I te mistrzowsko dobrane tytuły…I te komentarze …Bywanie tu-to raj dla duszy.Dzięki za to …

  • ~mama

    Rozpisałeś się niesamowicie, po prostu bądź ,bo gdzie będę oglądać te piękne zdjęcia i pokazywać innym… Wesołego i bogatego Mikołąja życzę

  • ~Emi

    Te zdjęcia są tak cudowne, tak piękne, ze wybiorę sobie jedno najpiękniejsze i ustawię sobie na pulpicie, chyba nie będzie miał Mi to pan za złe. Obiecuję, ze będę zaglądać tu częściej, bo tej blog jest tego warty.. Najbardziej podobaja mi się zdjęcia z maja, kwietnia, czerwca,

  • ~Anka

    Ja też się cieszę, że wreszcie coś napisałeś. Brakowało mi tego. I również często tu zaglądam.

  • ~Anka

    Nie wiem czy można, ale ja mam na pulpicie jako tło jedno piękne zdjątko Pana Waldka :)

  • ~kalia1

    Czado, wiedz że ja jestem tu co dzień i co dzięn wzdycham do Twych fotografii, choc nie zawsze zostawiam swój ślad. Dziś ucieszyło mnie to ,że wreszcie coś przemówileś .Poruszył mnie Twój kometarz, bo jak wszędzie widzę że i w moich ukochanych górach tereny , gdzie można było pobyć sam na sam z naturą i niebem są okrajane. Smutne to bo chyba jeszcze w górach tylko takie piekne dziewicze miejsca można było znaleźć.Pozdrowionka

  • ~zofiak

    Tak tak, Pan patrzy przez obiektyw okiem ale i sercem bardzo,co widac od razu!I coz po technice jesli nie ma czucia a tu jedno i drugie-bardzo dziekuje,prosze o jeszcze. aha no i Pana podpisy tak wspaniale czasem siegaja glebiej… Spokojnych Swiat Panu zycze i wielu jeszcze pieknych wedrowek.

  • ~ameli

    Idealnie opisałaś ten klimat…właśnie teraz marzy mi się, by poczuć zapach i miękkość „plonujacej roli” i „dwóm wódeczkom” też dalibyśmy radę… WASZE ZROWIE BLOGOWICZE…za spotkanie na niekończącym sie szlaku…może nie zabrzmi to ciekawie… ale jakieś sto lat temu, kiedy to u nas „panowała” Młoda Polska – była moda, by artyści doświadczali, tych „dzioł i paryj” i „świży trowy” – coś mi po nich w tych genach chyba pozostało :)

  • ~Marcella

    Wzięło Cię… Szkoda, że nie mieszkamy bliżej i że nie można w takich chwilach wpaść „na dwie wódki” i na długie (i tu nie wiem, jak napisać, bo „Polaków” nie bedzie – Polak z Warszawy ani nawet z Rzeszowa nie zrozumie; Chłopów? to też nie to, chłop to u nas często „ciemny jest”, bez urazy, ale uczę wielu z nich, nie czują, chcą do miasta, najlepiej do Londynu albo Korku czy jakoś tak srał go pies; Kochających ziemię? trąci myszką jak Ślimak z Placówki albo babcia Bronia, ale chyba najprędzej to) to się dziedziczy gdzieś w genach i to trzeba samemu doświadczyć, schodzić nogami te dzioły i paryje, trzeba se legnąć na świży trowie i poczuć jak rola plonuje, trzeba dorastać razem z drzewem górującym nad horyzontem, posłyszeć skrzek sójki i śpiew drozda, być częścią ziemi, na którą teraz mówi się bezdusznie: „ten kraj”. I trzeba, tak jak Ty, umieć to wyrazić.

  • ~Asia

    popieram całym sercem!

  • ~Em

    Mam pytanie: Czy można wykorzystać te zdjęcia ustawiając je jako tło pulpitu czy może nie wolno tak robić. Te zdjęcia są cudowne, tajemnicze czasami zmuszające do myślenia. Proszę napisać, czy można je wykorzystać…

  • ~t

    ….. a gdyby tak do każdego zdjęcia słów kilka z poezji mistrza ?

  • ~t

    Zdecydowana większość zdrowych Polaków, może obyć się bez:kartoflano-buraczanej koalicji i wyrachowanuch ojców dyrektorów, ale bez Waldka …. jak ????Pomysł o książce jest niezły, ale pewnie drogi.Pozdrawiam .. a gdyby tak do każdego zdjecia słów kilka z poezji mistrza?

  • ~mary

    I ja !!!

  • ~broszka

    Niestety obszary wolności kurczą sie coraz bardziej, ale mamy jeszcze przestworza, gdzie chyba jeszcze długo nikt nie postawi informacji private.Pozdrawiam serdecznie.

  • ~rude wredne

    racja! :)

  • ~Madzia

    Ja też

  • ~Iwonka

    Ja bym kupiła

  • ~mg

    A może pokusisz się o wydanie albumu „Pejzaże karpackie”? Na pewno znajdziesz wydawnictwo zainteresowane taką publikacją.

  • ~Li

    Dzięki, bardzo niedawno Cię znalazłam, ale od tego czasu zaczynam pracę przy komputerze od Słowa Bożego i Twoich obrazów – to brzmi harmonią za którą tęsknię, zawsze … czekam…

  • ~Iga

    My wprawdzie nie stoimy razem z Tobą w szeregu,ale i tak mówimy co czujemy,może akurat nie w Tej samej chwili,ale potem, gdy nasycimy wszystkie zmysły widokami i Twoim spojrzeniem na świat.A jest to wierna grupa ludzi widząca i czująca podobnie świat.Pozdrawiam.

  • ~Iga

    My wprawdzie nie stoimy rarem z Tobą w szeregu,ale i tak mówimy co czujemy,może akurat nie w Tej samej chwili,ale potem, gdy nasycimy wszystkie zmysły widokami i Twoim spojrzeniem na świat.A jest to wierna grupa ludzi widząca i czująca podobnie świat.Pozdrawiam.

  • ~ameli

    Tak rzadko zastawiasz nam tu słowa…, nie szkodzi – pejzaże mówią wszystko……ale to, co przed chwilą przeczytałam sprawiło, że wstrzymałam oddech, serce wali, ręce zimne się zrobiły…Bardzo poruszyły mnie te słowa…Jak pięknie są Twoje pejzaże tak i piękne są Twoje myśli…To my TOBIE DZIĘKUJEMY, że nas nie opuszczasz…”karmisz” pięknem i wrażliwością, żyjemy „uduchowieni” Twoimi Pejzażami. Dzięki Tobie mamy marzenia i pragnienia, a co niektórzy tak jak ja i cele do zrealizowania…..DZIĘKUJEMY

  • ~Gabi

    Wchodzę często. Komentuję niestety rzadko. Ale wiedz, że jesteś teraz moim jedynym łącznikiem z ukochanymi miejscami. Bo jestem daleko. Choć odległość niezatrważająca – nie mam szans by zobaczyć to na żywo kolejny raz. Jeszcze nie teraz. Ale może wkrótce.Nie zostawiaj mnie tu samej. Pozwól utrzymać ten kontakt.

  • ~M

    Jaka ja mam wielka ochote wrocic w rejony Rymanowa, kiedy ogladam te zdjecia… ehhh ;)

  • ~rude wredne

    rude wredne jest skłonne żebrać tak jeszcze długo… – grudniową jesienią, zimą, wiosną tym bardziej… rude (tutaj jakby mniej wredne) dziękuje i nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo… ja także sobie nie zdawałam, dopóki tych Obrazów zaczęło brakować, w środku. bo ot – jakiś-tam-blog, czyż nie wydawałoby się tak? a jednak.i nie, to nie żadna gloryfikacja ani apoteoza… nie miałoby to ani celu, ani sensu. bo tu się człowiek uczy pokory…dziękuje :)

  • ~Asia

    i ja dziękuję :) powinno się zabraniać wzbraniania wstępu…