….ich zielone koronki liści i drobne srebrne słońca kwiatków, nie dających się zamknąć w żadnych ramach…… cieszą jak co roku, zanurzam się w słońcu i czekam na więcej….
Carmi beskidzkie łąki już o nim zapomniały. Tam po śniegu ani śladu, za to mnóstwo pierwiosnków zdobi zoczyście zielone łąki, przy rowach kwitną kaczeńce, w lasach z pomiędzy suchych bukowych liści wychylają się żywce, a gdzie indziej leśne runo zdobi dywan z białych zawilców. Kwitnie też barwinek i podbiały – istny raj na ziemi. Tydzień temu buki nieśmiało puszczały pierwsze zielone listki, ale do maja będą pewnie już całe w zielonej krasie. I tylko brakowało mi kwitnących na biało drzewek owocowych, było za wczesnie, ale maj za pasem i z pewnością zdążą obsypać się kwiatem. Życzę Ci wspaniałych wędrówek, lekkości, radości, dobrej pogody i niezapomnianych wrażeń.pozdrawiam ciepło….
Carmi beskidzkie łąki już o nim zapomniały. Tam po śniegu ani śladu, za to mnóstwo pierwiosnków zdobi zoczyście zielone łąki, przy rowach kwitną kaczeńce, w lasach z pomiędzy suchych bukowych liści wychylają się żywce, a gdzie indziej leśne runo zdobi dywan z białych zawilców. Kwitnie też barwinek i podbiały – istny raj na ziemi. Tydzień temu buki nieśmiało puszczały pierwsze zielone listki, ale do maja będą pewnie już całe w zielonej krasie. I tylko brakowało mi kwitnących na biało drzewek owocowych, było za wczesnie, ale maj za pasem i z pewnością zdążą obsypać się kwiatem. Życzę Ci wspaniałych wędrówek, lekkości, radości, dobrej pogody i niezapomnianych wrażeń.pozdrawiam ciepło….
Zima już dogorywa … Pięknie, jakby jesiennie, wybarwia się Bukowe Berdo ? ( zdjęcie dolne ). Pozdrawiam ze słonecznej dziś Warszawy. Już za parę dni ruszam w Beskid Niski ( od Magurskiego Parku Narodowego aż do Ropek, Wysowej, Berestu na zachodzie ). Już nie mogę się doczekać. Mam nadzieję, że śniegu tam będzie „jak na lekarstwo” )
…a woda spłynąć spokojnie w dół. Na to potrzeba czasu. Wielu z nas nie zna tej pory roku – przedwiośnia. Jeszcze sporo śniegu wokół, wzbierają wody w rzekach i strumieniach, a w nasłonecznionych miejscach…
A no racja….w Warszawie praktycznie zima bezpośrednio w lato w przeszła. Przynajmniej w pierwszej chwili takie wrażenie ta wiosna nasza zrobiła, choć poranki nadal wymuszają kurtkę i coś na szyję. Przedwiośnie właściwie niezauważalne, nieobecne. Nagle buch, wszystko w jeden dzień zaczyna budzić się do życia. Ma to też swój osobliwy urok. Ale powolna transformacja w górach też, niezaprzeczalny i przyciągający.
Niech nadchodzące Dni Wielkiej Nocy otworzą się nam jak mądra, stara księga tradycji i niech wiosna nadejdzie obfitością i pięknem święconego koszyczka na naszym stole. Wesołego Alleluja, Waldku, Tobie i Twoim Gościom !
przychodzę tu z daleka, z daleka bardzo..przychodzę tu zawsze, by odpocząć, odetchnąć. przychodzę tu zawsze, kiedy brak już we mnie człowieka, kiedy staję się zwykłą maszyną do wykonywania obowiązków i rzeczy tak materialnych .. a tu zawsze powietrze takie świeże,a tu zawsze wracanie do wrażliwości i siebie.. wdzięczna jestem niewypowiedzianie .
Tajemnicza pora roku, to przedwiośnie … Tyle w nim objawień, zmagań i rezygnacji … Cienie buków na śnieżnym stoku też się poddały i spływają, jak strumyki po zboczach, w dół … jak krople deszczu po zmarźniętej szybie.
Docierasz wysoko, obejmujesz okiem jak ramionami przestrzeń i żałujesz, że nie możesz wyżej, ponad i jeszcze.Powrót zapewnia inaczej zmęczone to samo piękno, odpoczynek.Czasem myśl, że to ostatni raz, bo rozsądek, bo zdrowie …Do wiosny.Bo ona namówi, zakręci, przywabi. Panna strojna w wiankach z przylaszczkami. Szczyty w słońcu, w letnim deszczu, czasem wstydliwie chmurą okryte, będą czekały…Może staniesz się szamanem tej krainy .. Może .. wieczorami – opiszesz słowem, na ostrzach skał wypolerowanym w diament.Pozdrawiam ciepło
…odległe od najbliższych siedzib ludzkich o dziesiątki godzin marszu po górach lasach i bezludnych dolinach, gdzie ktoś naprawi dach, ściany, okna, drzwi, miejsce do spania i piec, zgromadzi suche drewno i zostawi je dla ciebie, choć cię nie zna, byś się ogrzał w potrzebie, może uratował życie… …a ty brnąc w śniegu resztkami sił modlisz się by chata jeszcze była, a później grzejąc się przy ogniu będziesz mu błogosławił i zostawisz to miejsce takie jak zastałeś… …w Gorganach
…są tacy, którzy podobną chatę spalą, byś tam nie chodził… …sobie wybudują lepszą i zamkną na cztery skoble… …w Bieszczadach
Rzeczywiście, robi się ciepło na sercu od takich widoków … a szczególnie od tej obręczy wypalonej w śniegu na dachu przez wątły komin. Tylko dodać jeszcze kolor nostalgicznej sepii a zakołyszą się świerki. Odezwie się w nich stare, Młodopolskie drewno …
smutne. ale ja mam nadzieję, że u nas też w końcu, jak trochę już ten nasz naród dojrzeje, uda się znaleźć takie miejsca i ludzi, którzy potraktują je jak trzeba. Tymczasem tęskno do legend, które słyszę o nich zagranicznych.Polska pod tymi względami musi się jeszcze wiele nauczyć, nie tylko w górach, w mieście też. Na Zachodzie są np. rowery na ulicy do wypożyczenia – wrzucasz 1euro i jedziesz gdzie chcesz, tam zostawiasz rower w takim samym stojaku z jakiego go wziąłeś…ktoś sobie wyobraża coś takiego obecnie u nas? cała masa ludzi miałaby po domach rowery z promocji, za 1 euro. ;DI chociaż wielu rzeczy z tzw „Europy” się wystrzegam, to jest też kilka, które mogłyby już u nas zagościć.
Świetne to zdjęcie, czarnobiałe. Wygląda to jak przedwojenne Gorgany.A co do tej chatki w Bieszczadach to straszna szkoda bo chyba wiem o którą chodziło…http://picasaweb.google.pl/krz.prorok
Pierwsze zdanie tchnelo radoscia, nadzieja i wiara w czlowieka, nawet tego, ktorego sie nigdy nie widzialo. Drugie- smutkiem i bezradnoscia. Pozdrawiam z kraju wiosny!
A mi się wydaje, no może trochę jak dziecku… że na tym środkowym zdjęciu, tam na środku drzewa siedzi mały, śniegowy miś, tylko pyszczek mu widać i uszka postrzępione;)
…brrrr zima ma swój urok ale ja na mojej wielkopolskiej ziemi wczoraj pierwsze stokrotki fotografowałam… serdecznie pozdrawiam, trochę mnie tu nie było a Pana zdjęcia nadal zachwycają oko
Jeśli kochasz będziesz się wpatrywał z zachwytem w każdy krzak, drzewo, badyl… i nie przeszkadza ci, że wielu patrzy na ciebie z politowaniem. Ci co też kochają zrozumią
Dlaczego jedni mogą tam być, a inni nigdy już nie? Nie umiem patrzeć spokojnie na te zdjęcia – są tak piękne, że aż boli. Tęsknię, bardzo tęsknię za tą pierwszą miłością…
Czasem się zastanawiam, czy autor tych pięknych zdjęć zdaje sobie sprawę z tego, jak wiele radości daje ludziom odwiedzanie tego bloga… a są to różni ludzie, tacy jak ja pewnie też, którzy w tych konkretnych, „twoich” górach nigdy nawet nie byli, którym brakuje odwagi by zostawić wszystkie problemy, wziąć plecak i po prostu pojechać gdzieś daleko i nacieszyć swoje oczy… Czasem, kiedy mi smutno, przychodzę sobie tutaj z myślą „A może jest jakiś nowy widoczek… jakieś nowe piękne miejsce”…. Nie raz jak popatrzę na te ośnieżone szczyty lub okwiecone doliny, to lżej się robi na serduchu i człowiek sobie myśli, że będzie lepiej:) I myślę sobie nie raz, jak to dobrze, że stworzyłeś Panie Boże takie piękne miejsca, i że jest ktoś, kto nam zrobi zdjęcia i możemy je zobaczyć:) I myślę sobie, niech dobry Pan Bóg pobłogosławi temu człowiekowi, bo tyle dobrego robi dla innych:) To takie moje rozmyślania… może komuś się wydadzą śmieszne, ale szczere są:) W ten sposób mówię swoje ciche dziękuję:)
Bieszczady…. I to zimą… Uwielbiam je…W 2004 roku moja dziewczyna, obecnie żona, zabrała mnie tam po raz pierwszy i od tamtego czasu jeździmy tam co roku… Tam można prawdziwie odpocząć i napełnić się pozytywną energią…
I niezależnie, gdzie pójdę dalej … Czarnohora, Gorgany … zawsze Bieszczady pierwszą wielką górską miłością zostaną …Dzięki, jak zwykle wielkie dzięki za obrazki. Zamykam oczy i jestem na połoninie Pozdrawiam z na-granicy.
Pierwsze miłości to mają do siebie, że zostają na zawsze w nas, w naszych sercach… I jest wielką, nieprzeniknioną tajemnicą: dlaczego akurat to one nas zauroczyły? Czuję, że jest w tym jakaś wielka Mądrość…
dlatego za każdym razem każdy szczyt, każdy zakątek, jest inaczej piękny, wciąż zachwyca i umiem odkryć go na nowo.. każde zdjęcie z tego samego miejsca jest tak inne .. ach zazdroszczę że masz tak blisko te widoki
Przedwczesna panika, przepraszam Dzisiaj już wszystko działa.A tak przy okazji muszę zrobić jakiś backup.Przenosiny bloga w inne miejsce nie wchodzą w grę – to niewykonalne. Zdjęcia od biedy można przenieść, ale bezcenne są Wasze mysli. Tyle pięknych tekstów jest pod zdjęciami… Pozdrawiam i dziekuję za troskę
)
fajnie to wygląda jak te białe kwiatki wylatują z kadru 
ale ja mam nadzieję, że u nas też w końcu, jak trochę już ten nasz naród dojrzeje, uda się znaleźć takie miejsca i ludzi, którzy potraktują je jak trzeba. Tymczasem tęskno do legend, które słyszę o nich zagranicznych.Polska pod tymi względami musi się jeszcze wiele nauczyć, nie tylko w górach, w mieście też. Na Zachodzie są np. rowery na ulicy do wypożyczenia – wrzucasz 1euro i jedziesz gdzie chcesz, tam zostawiasz rower w takim samym stojaku z jakiego go wziąłeś…ktoś sobie wyobraża coś takiego obecnie u nas? 
message_in_a_bottle@autograf.pl
4 Lipiec 2009 18:57
Kolejne „uroczysko”. Czarnobiel ma niesamowitą siłę wyrazu. Piękne.pozdrawiamzhttp://z-listopadem-spadam.blog.onet.pl
~Jolka
1 Maj 2009 23:39
Brrrrr…Bardzo tu zimno…Uciekam stąd
~Ewa
30 Kwiecień 2009 14:10
fascynująco i zimno zapewne
~Nastazja
29 Kwiecień 2009 11:46
Cudownie..