Nie odpowiadam na na komentarze (miałbym komentować komentarze?), ale odpowiadam na pytania. Jeśli jakieś pominąłem … przepraszam. Skoro twierdzisz, że jestem zarozumiały… pewnie masz swoje powody.Pozdrawiam
Wiesz, zdjęcia robią wrażenie, ale ty jesteś bardzo zarozumiały, bo odpowiadasz na komentarze tylko nielicznymMoże byłoby lepiej, gdybyś nikomu nie odpowiadał
O mój Boże… ależ zatęskniłam za moimi górami… spraw, bym mogła tam jak najszybciej powrócić;-)Pozdrawiawiam najserdeczniej i dziękuję za cudowne zdjęcia;-)
…czekając aż przyjdzie sen zastanawiałam się czy to Bieszczady…. a jednak. Dzisiaj Caryńska swoim charakterystycznym garbem wiele podpowiedziała. Ech i jakoś tak zatęskniło się za Połoninami, ożyły jesienne wspomnienia i pomysł, by zobaczyć je kiedyś wiosną Ale na razie mamy zimę i niech się w końcu zadomowi, bo już przyszedł luty „kuj buty”, a na termometrze powyżej 0. Wiadać, że Połoninki też trochę ze śniegu wylniały. Myślałam, że tam będzie go do połowy słupków granicznych I mam pytanie, czy tajemniczy obłok na drugim foto to mgła, czy „dymiący” śnieg?Pozdrawiam
…” kto mi dał w skrzydła, kto mnie odarł z pióry” i zamienił w tego miejskiego nielota, którym jestem ? Gdzieś tam, może na szlaku rowerowym za chałupami Wisłoczka jest taka śniegolubna aura …? Może na tej dróżce, co za plecami ma Jawornik a przed oczami ukrytą rzeczkę Tabor trwa taki uśpiony las ? „Las wita nas, las wita was, wita nas …”
O kurcze,tyle śniegu to o mnie przez kilka zim by się nie uzbierało.W tym roku nie mamy śniegu zupełnie [nad samiuśkim morzem].Chociaż na blogach mogę go pooglądać.Pozdrawiam.
Rozweseliłaś mnie toyotą sąsiadki, do sporych poświęceń jesteś skłonna A ja właśnie dzisiaj kupiłam przewodnik po cerkwiach drewnianych w Karpatach. Jest tam nawet o tym czego już nie ma. We wschodnim Beskidzie Niskim czekają też na pamięć „zbłąkanego” turystę liczne, małe i zaciszne cmantarze wojenne. Większość zbudowano w latach 1915-18 a ich liczba sięgnęła 388 – niestety niewiele z nich przetrwało do dzisiaj. Także wskakuj na urlopowego hucuła i przemierzaj serce Łemkowszyzny z radością. Ja tam będę w przyszłym tygodniu, tylko co, gdzie i jak? zupełnie mi niewiadomo. Można powiedzieć – jadę w ciemno. Chciałabym choć na trochę dołączyć do Ciebie w wiosennej wędrówce, tylko czy będę mogła dopiero marzec pokarze. Do spotkania TU lub TAM…Pozrawiam serdecznie
Zaklinajmy zimę obie ! Niech kto żyw i nie przy zdrowych ( ? ;P ) zmysłach przyłączy się do nas w tym czarowaniu śniegu, bo u mnie chodniki już straszą betonem i breja pośniegowa też się ulotniła. ( Czarno – czarna rozpacz ! Witaj depresjo ! Gdzie nam do tych lodowych, Czadowych zamków, gdzie nam do tych puszystych dywanów w pijanej bieli ! Oddam czekoladkę cappucino Merci ( a niech to, nawet całą bombonierkę ) za zasypaną śniegiem po dach Toyotę sąsiadki. Bronię się przed tym koszmarem i już od paru dni ślęczę nad mapą Beskidu Niskiego ( lecz nie tego naszego ulubionego -”Waldkowego” ) lecz tego na zachód od Dukli ( z Magurskim PN ) i na wschód od Ropek. I wiesz, co, Ameli ? Czeka tam na nas co najmniej z 40-ci cerkiewek, cerkwisk i jeszcze więcej przydrożnych kapliczek i krzyży. Już kreślę trasy i nie mogę się doczekać np. 29 kwietnia, by wskoczyć na grzbiet tego hucuła, co „urlop” się nazywa i pognać np. do Gładyszowa, Krempnej i Wysowej na całe 2 tygodnie. Jak Ci się mój plan antydepresyjny podoba ?
Ach, to ten cudny krzyż przy szosie za Szklarami w kierunku na Królik Wołowski … na moich zdjęciach cały w majowych, kwitnących zaroślach U Ciebie, Waldku jakby nadrealizm lub wręcz surrealizm w fotografii . Niebo jak tafla jeziora, w którym przegląda się płonąca planeta, ziejąca kosmicznym żarem w twarz wody …
Żadne słowa w pełny sposób nie wyrażą tego co czuje gdy oglądam Twoje zdjęcia. To coś wyjątkowego i zachwyt i tęskonta za kimś bądź za czymś. I żal że w tym codziennym zamotaniu, pędzie tak żadko mamy czas na tę chwilę zatrzymania,wyciszenia.
Moja ulubiona kapliczka w Twoim Beskidzie znowu zachwyca i z takim niebem noszę ją w pamięci (którą nazywają „Spalona”). Ja Ci wierzę, że tak było… bo to bardzo magiczne miejsce. I bardzo się cieszę, że je odwiedziłeś a ja razem z Tobą Pozdrawiam ciepło……choć chciałoby się powiedzieć mroźnie, by zima z gór nie odchodziła a na niziny powróciła.
Siemka! Przepraszam ze to spam ale na zagadki5.blog.onet.pl jest konkurs, w ktorym jest do wygrania 150 kom. Dziś jest ostatnia szansa może jeszcze za jakies dwa dni bedzie 1 etap czyli 27stycznia. Zglos sie. Jezeli nie masz ochoty to moze zamow sobie szablon lub zglos sie do oceny a moze wymianke?
Niedawno tu trafiłam i aż mnie zatkało. Twoje zdjęcia mają w sobie to coś, co woła gdzieś głębiej, wyżej, dalej… Aż mi się łza zakręciła z bezsilności, że mogę na to tylko popatrzeć. Pozdrawiam
Witam !Bardzo proszę podać skąd dokładnie ten ostatni widoczek Jakoś nie mogę go umiejscowić Pozdrawiam i ciągle dziękujemy za stronę która pokazuje nam na bieżąco urok tych stron gdzie nie dane nam było mieszkać a do których wracamy
zima…piekno uchwycone i zatrzymane przemawia i oddziaływuje na wszystkie zmysły.czuje się delikatność i puszystość roziskrzonych płatków sniegu.pijąc gorąca herbatę delektuję się pięknem zatrzymanym dla nas…serdecznie pozdrawiam
Zdjęcia jak zwykle wspaniałe.Aż słów brak.!No ale jak się ma w zasięgu takie krajobrazy ,to aż ręka świerzbi ,żeby pstrykać . {nic nie ujmując Twoim umiejętnościom]U mnie, nad morzem,śniegu nie było i nie ma.Więc choć tu mogę nacieszyć oczy zimą.Pozdrawiam.
I ja dziękuję.Za miłe słowo.I to właśnie dzisiaj.Aniołowie Stróżowie mają naprawdę sielankowe pomysły.Podziwiam fotografie.Ja pstrykam od podstawówki, ale do talentu mi daleko.Odwzajemniam się Słowem, które jakoś gra we mnie ostatnio w tak zwanym międzyczasie myśli:”Our God is awesome God, He reigns from heaven above…” by Michael W. SmithxStaszko
Widzę, że góry nic się nie zmieniły jak zawsze piękna zima… Minęło już ładnych pare lat odkąd ten blog istnieje a autor ciągle w formie. Super, że dzielisz się swoją pasją. Moja miłość do tamtych regionów nigdy się nie zmieni…Pozdrawiam
Wyglądając przez okno widzę podwórko,bloki i trochę brudnego śniegu tym bardziej dziękuję za możliwość przeniesienia się choć na chwilę w tak piękne miejsca.
jak patrze na te zdjecia to czuje zapach sniegu…cudownie jest miec pory roku i czuc te malenkosci i wielkie rzeczy i umiejetnosc bycia dzieckiem w ciele doroslego dziekuje ze moge ogladac takie obrazy dzieki Panu
Jest cudnie tak sobie obcować z śnieżną bielą w powiększeniu, pomarzyć i zrekompensować sobie braki mazowieckie … U nas wszystko już udeptane, zabłocone i zszarzałe. Podobno za kilka dni wszystko nam się wytopi i zostaną tylko Twoje, Waldku, białe ‘dziedziny’ do kontemplacji prawdziwej zimy.
Jak patrzę na nie chciałabym się zaraz znależć w takim miejscu, uspokaja mnie, przywodzi wspomnienia z młodości, jest blaskiem w tej naszej codziennej szarości życia, pobyt dla mnie w takim miejscu napawa chęcią życia, optymizmem. Moje gratulacje piękne ujęcie.
Onet nagradza Twoją umiejętność patrzenia i zapamiętywania.Myślę, że Twoi wierni „oglądacze” też Cię wyróżniają.Nie chciałeś zburzyć harmonii, niezwykłości obrazu, który wymalowała zimna natura.Mam nadzieję, że w tej niewinności bieli Ty jesteś ostrożny.Pozdrawiam ciepło.
Fantastyczna plastyka i głębiaPrzestrzeń w 6 wymiarachten czwarty to mróz,ten piąty to dźwięk,ten szósty to zapach i jeszcze dotyk wiatru i słońca.Uwielbiam fotki „pod światło”
Oto doczekałeś się dnia, że mogłeś przypiąć narty, te lepsze, które dają wolność i przestrzeń. Dotarłeś do bram twojej ulubionej bajki. Boisz się, że za chwilę czar pryśnie, że to iluzja. Robisz zdjęcia by ktoś ci uwierzył, ale nie potrafisz zrobić takiego, na którym byłoby widać to co tobie zdawalo się że widzisz. Wchodzisz delikatnie, by nie strącić misternej dekoracji…
nie ma nic piekniejszego w zimie jak mrozowe liscie(brakuje mi jeszcze tylko ich metalicznego brzeku na wietrze) Ubolewam nad brakiem widoku uwiezionego w szkle strumyka ktory powoli i mozolnie usiluje wydostac chocby swoj przytlumiony szmer
Też bym chciała dotrzeć do bram swojej bajki W wielu miejscach sfotografowanych przez Ciebie byłam osobiście,ale zdjęcia są fenomenalne. Do Siego Roku życzę Ps mam nadzieję, że się nie pogniewasz jesli dodam Cię do linków w swoim blogu : pozdrawiam
u mnie wlasnie sie zaczal 2009, ach zeby jeszcze w takiej scenerii…Dziekuje za ostatni rok i wszystkie poprzednie.Zycze Panu na kazda z por nowego roku drog, szlakow i sciezek prowadzacych do wzruszen,odkryc i cichych radosci.
Jakby miliony zimowych świetlików spadły ze śniegiem i zamieszkały w lesie … Naprawdę bajeczny jest świat widziany Twoim, Czado, obiektywem. Trzeba będzie kiedyś przypiąć narty i potuptać ścieżkami po Rymanowie, Zawadce i Króliku, itp. miejscach, które nie tylko wiosną zapierają dech w piersiach. Powodzenia i pasji w Nowym 2009 Roku !
Zdjęcia cudowne, z duszą. Mnóstwo nostalgii, wrażliwości i piękna. Moment ciszy i zatrzymania w pędzącym świecie. Powrót do czasów dzieciństwa- zapachu skoszonej trawy, ciepłego mleka z pianą, uważnego chodzenia po ściernisku, wieczornego pohukiwania sowy i porannego piania koguta. Smaku soczystych jabłek, dzikich jeżyn ze śmietaną i babcinego masła, czy drożdżowego placka… Nie da się opisać ile prostych wzruszeń i emocji dało mi zapoznanie się z Twoimi chwilami zatrzymanymi w kadrze… Dziękuję za szczerość przekazu.
a ja znó cholernie tęsknię, do tych krajobrazó, do wyjazdów, do ucieczki od codzienności, dzięki tym zdjęciom mam choć namiastkę tych pragnień. Twój blog jest jak nałóg, zaglądam tu codziennie i nie moge przestać. Pozdrawiam.
Piekne zdjecia. Ja nie umiem takich. O…. takie umiem: http://picasaweb.google.com/emjarek. Ale mi sie nie podobaja. Pisalem kiedys do Ciebie gratulujac bloga. No to jeszcze raz gratuluje. A snieg to z tego roku? Aha… i jeszcze podoba mi sie taki pachnacy pseudonim osoby piszacej tutaj komentarze: „Kawowa Julia”. Ale ladne. Wszystko mi sie tu podoba.I wszystkiego dobrego w Nowym Roku. A na dzis wieczor- wina w purpurowej filizance.
Rozbrajasz, zadziwiasz, sprawiasz ze internet staje sie oknem na swiat. W przeddzien ostatniego dnia starego roku- opanowal mnie nieopisany smutek. Ucieklam, schowalam sie przed swiatem, zamilklam- a tutaj czekala na mnie totalna wolnosc. Mysli, zachowan, skojarzen, wolnosc naznaczona tesknota za tym co tak bardzo daleko. I jakze przemilczec? I jakze nie podziekowac? Dziekuje ….
Bardzo często zaglądam na blog aby popatrzeć na piękne zdjęcia i po prostu poprawić sobie humor….cieszę się , że pokazuje Pan tak ładne widoki innym którzy może nigdy by tego nie zobaczyli. Pozdrawiam Jagoda
Pokazujesz Nam świat,który sama bym nie mogła zobaczyć, a ,jest cudowny.A z tym różem?no cóż każdy ma jakieś skojarzenia dla mnie to cudowna poświata coś w rodzaju zorzy polarnej, obraz którego nigdy nie mogłabym ujrzeć a widzę.Dzięki Waldku.
I cos jeszcze mi sie nasunelo. Tutaj patrzac na ten roz- czuje sie tak, jakbym na chwile przeniosla sie do Baroku. Roz Baroku. Tak, to wlasnie ta nazwa.
Ten roz jest piekny, pudrowy. Jak platki sniegu, ktore pokrywja drzewa. Taki roz pachnie delikatnoscia i czyms, co bylo kiedys. Rymanow Zdroj …mile wspomnienia. A w Nowym Roku zycze zdrowia, kondycji ( do kolejnych biegow i zawodow) , najpiekniejszej przyrody, ktora spotykasz na drogach w czasie swoich wedrowek i radosci- prawdziwej i rodzinnej. Pozdrawiam serdecznie!
Niekoniecznie:) W każdych „polskich” górach zima jest piękna i wygląda podobnie, takie zimy jak tu na zdjęciach w moich rejonach są normą, (oprócz dwóch nieudanych zim 2006/07 i 2007/08).
Różowa magia … 8)) Waldku, złapałeś chwilę jak płochliwego motyla … Nie wierzę własnym zmysłom, że udało Ci się uchwycić tak niesamowitą poświatę, jakby nie z tej pory roku … to ukryte ciepło zimy …
A ja właśnie dzisiaj kupiłam przewodnik po cerkwiach drewnianych w Karpatach. Jest tam nawet o tym czego już nie ma. We wschodnim Beskidzie Niskim czekają też na pamięć „zbłąkanego” turystę liczne, małe i zaciszne cmantarze wojenne. Większość zbudowano w latach 1915-18 a ich liczba sięgnęła 388 – niestety niewiele z nich przetrwało do dzisiaj. Także wskakuj na urlopowego hucuła i przemierzaj serce Łemkowszyzny z radością. Ja tam będę w przyszłym tygodniu, tylko co, gdzie i jak? zupełnie mi niewiadomo. Można powiedzieć – jadę w ciemno. Chciałabym choć na trochę dołączyć do Ciebie w wiosennej wędrówce, tylko czy będę mogła dopiero marzec pokarze. Do spotkania TU lub TAM…Pozrawiam serdecznie
( Czarno – czarna rozpacz ! Witaj depresjo ! Gdzie nam do tych lodowych, Czadowych zamków, gdzie nam do tych puszystych dywanów w pijanej bieli ! Oddam czekoladkę cappucino Merci ( a niech to, nawet całą bombonierkę ) za zasypaną śniegiem po dach Toyotę sąsiadki. Bronię się przed tym koszmarem i już od paru dni ślęczę nad mapą Beskidu Niskiego ( lecz nie tego naszego ulubionego -”Waldkowego” ) lecz tego na zachód od Dukli ( z Magurskim PN ) i na wschód od Ropek. I wiesz, co, Ameli ? Czeka tam na nas co najmniej z 40-ci cerkiewek, cerkwisk i jeszcze więcej przydrożnych kapliczek i krzyży. Już kreślę trasy i nie mogę się doczekać np. 29 kwietnia, by wskoczyć na grzbiet tego hucuła, co „urlop” się nazywa i pognać np. do Gładyszowa, Krempnej i Wysowej na całe 2 tygodnie. Jak Ci się mój plan antydepresyjny podoba ?
U Ciebie, Waldku jakby nadrealizm lub wręcz surrealizm w fotografii . Niebo jak tafla jeziora, w którym przegląda się płonąca planeta, ziejąca kosmicznym żarem w twarz wody …
~jinling86@interia.pl
15 Luty 2009 23:42
Szłam Połoniną Caryńską 9 lutego, czyli prawie się minęliśmy
tylko, że 9 nie było tak dobrej widoczności…. zdjęcia jak zwykle piękne….pozdrawiam
~czado
15 Luty 2009 17:47
Nie odpowiadam na na komentarze (miałbym komentować komentarze?), ale odpowiadam na pytania. Jeśli jakieś pominąłem … przepraszam. Skoro twierdzisz, że jestem zarozumiały… pewnie masz swoje powody.Pozdrawiam
~pomyśl o tym wszystkim
15 Luty 2009 00:39
Wiesz, zdjęcia robią wrażenie, ale ty jesteś bardzo zarozumiały, bo odpowiadasz na komentarze tylko nielicznymMoże byłoby lepiej, gdybyś nikomu nie odpowiadał
~emilka
14 Luty 2009 11:43
Nigdy nie widziałam Połoniny tak groźnej …
Pozdrowienia…
~krysia
8 Luty 2009 10:49
O mój Boże… ależ zatęskniłam za moimi górami… spraw, bym mogła tam jak najszybciej powrócić;-)Pozdrawiawiam najserdeczniej i dziękuję za cudowne zdjęcia;-)
~czado
7 Luty 2009 13:18
To chmura, która powstaje po zawietrznej i tak kotłuje się cały dzień. Pozdrawiam
~ameli
7 Luty 2009 03:20
…czekając aż przyjdzie sen zastanawiałam się czy to Bieszczady…. a jednak. Dzisiaj Caryńska swoim charakterystycznym garbem wiele podpowiedziała. Ech i jakoś tak zatęskniło się za Połoninami, ożyły jesienne wspomnienia i pomysł, by zobaczyć je kiedyś wiosną
Ale na razie mamy zimę i niech się w końcu zadomowi, bo już przyszedł luty „kuj buty”, a na termometrze powyżej 0. Wiadać, że Połoninki też trochę ze śniegu wylniały. Myślałam, że tam będzie go do połowy słupków granicznych 
I mam pytanie, czy tajemniczy obłok na drugim foto to mgła, czy „dymiący” śnieg?Pozdrawiam
~Magda
6 Luty 2009 18:01
Uwielbiam twoje zdjęcia. Najbardziej te z Bieszczad. A ja jestem teraz tak od nich daleko…