Właśnie takie…

bardzo cenię ten wygląd

bardzo cenię ten wygląd i niemam go w domu lecz może poiadę wgóry

BYŁAM KIEDYŚ W TAKIM MIEJSCU, ALE TYLKO WE ŚNIE……PRAWDZIWY CUD……

Zieleń to kolor nadzieji… Czyrzby te trawy miały nadzieje, że zawsze będą tam gdzie są? Że zawsze będą? KCM

Uwoelbiam Poprostu uwielbiam góry… szkoda, że nie mogę ich często odwiedzać…

Piękno nie potrzebuje komentarza… Zamilkłam!

hej wejdz na http://www.dziama14.blog.onet.pl i zglos sie do super konkursu na najbloga nagrody sa swietne naprawde wart czekam na zgloszenie:)

ładnie napisałam, bo ładne zdjęcie, więc to twoja zasługa hehe:), a skoro o wenę u mnie ostatnio trudno, to to był wyjątkowy wyczyn, żeby ją we mnie wzbudzić, choćby na chwileczkę – tak trzymaj:)

eh… Zdjęcie przedsawiające kirkut w rymanowie…zawsze gdy tam jestem przystaje tam…co roku…

Ta wspaniala zielen uspokaja,wycisza. Dzieki Twoim zdjeciom jestesmy tam w Bieszczadach i nalezymy do tych,ktorzy sie nie spiesza. Do tych ktorzy nie biegna do auta lub jak napisales do dyskoteki. Jestesmy Twoimi goscmi z calego swiata. Ty przyblizasz Polske tym, ktorzy maja Bieszczady na wyciagniecie reki i tym, ktorzy sa daleko, daleko- jak ja. Wpisalam Bieszczady na moja „liste” miejsc, ktore musze odwiedzic jak przylece do Europy. Przez lata mieszkalam blisko tej „zielonej Krainy Szczesliwosci” a w Bieszczadach bylam moze ze dwa razy w zyciu.A teraz- tesknie, odwiedzam Twoja strone prawie codziennie i „zarazam” miloscia do tego kraju moje malutkie coreczki. Jak Gwiazdy pozwola to w czerwcu nastepnego roku juz bede w Polsce na dluuugich wakacjach.Poki co- bede wracala do Twojej strony. A! Ogladalam dzisiaj zdjecia ze szkoly w Posadzie Gornej- tez super!

pojadę w końcu w Bieszczady…cudnie… )))))))))))))

…ech…pięknie…..

Od kilku dni chodzę przybita i smutna, nigdzie nie mogę sobie zagrzać miejsca, i Pan Defetyzm mnie nie opuszcza. Nie udało się, zabrakło trzech punktów… Nie radzę sobie teraz. Jeszcze nie przyzwyczaiłam się do myśli, że muszę sobie wszystko poprzestawiać, poukładać od początku, a tymczasem trzeba pisać odwołania, składać podania gdzie indziej, jechać dziś jeszcze do Krakowa, wybierać… Podejmować decyzje, które zaważą być może na całym moim życiu. A ja najchętniej uciekłabym teraz w Bieszczady, z gitarą, książką i aparatem…Kiedy zobaczyłam To Twoje Zdjęcie, pomyślałam sobie, że jest jakby stworzone idealnie dla mnie, tak jakby miało mi przypomnieć całą swoją niesamowitą, niemalże nierealną Zielonością… o Nadziei. Bo zieleń, to przecież jej kolor… A ja się poddałam i przestałam wierzyć, że się uda… Zamiast nadziei – bierność i rezygnacja. Jeszcze nie nie udało mi się otrząsnąć ale tak sobie teraz myślę, że może Ktoś Tam na Górze przygotował dla mnie coś zupełnie innego, jakiś inny plan… ‘Pamiętaj, że gdzieś wysoko w przestworzach świeci specjalnie dla Ciebie bardzo mała gwiazdka i szepcze cichutko: wszystko będzie dobrze!…’Uwielbiam zachody słońca, uwielbiam te chwile między dniem a nocą, tą magiczną złocistość, intensywne, żywe, głębokie barwy, niekończącą się paletę odcieni, coraz dłuższe cienie w dolinach… w bieszczadzkich dolinach… Kiedy jeszcze nie byłam Tam, na Końcu Świata, i widziałam pocztówki z wiosennych połonin, nie mogłam uwierzyć w prawdziwość tych Kolorów. Wydawało mi się, że to zasługa techniki, Photoshopa i takich tam innych dziwadełek… Ale kiedy tam przyjechałam, w czerwcu, i zobaczyłam tą oszałamiającą zieleń… Zresztą wiesz, pisałam o Tym nie jeden raz… O tym co mnie uwiodło i oczarowało… Jak to jakiś ‘bliski nieznajomy’ kiedyś powiedział przy ognisku: „…przecież Pan Bóg musiał gdzieś odpoczywać, kiedy tworzył raj…” Po tych wszystkich moich przemyśleniach, tęsknotach i zachwyceniach, przeczytałam komentarz pod zdjęciem… i… coś we mnie pękło. Po prostu… Często miewam ostatnio oczy mokre od łez, ale takich ciężkich, ponurych… a to były łzy najpiękniejsze, łzy wzruszenia… Dziękuję bardzo bardzo bardzo… Tak z z głębi serducha… Dawno nie spotkało mnie nic tak miłego, dobrego… I znów nie wiem, co powiedzieć. Znów nie znajduję słów, tylko strzępki myśli. Ale czasem trzeba czuć, nie nazywać… Dziękuję…

Tak, tylko żeby te góry mieć tak w pobliżu,żeby wyjść i o…a tu nie ma.

aha, ciekawa jestem, co myślisz o paru moich…http://cokarolinasfotografowala.blog.onet.pl/

Aż chciałoby się usiąść na tej górce i patrzeć na słońca zachód… i podziwiać… i o wszystkim zapomnieć, tak błogo tam jest… i tak błogo mi jest ..mmm..

czy istnieje tak soczysta trawa? jeśli nawet nie w rzeczywistości to w twoich snach. chciałabym być krową na tej soczystej trawie, a potem… wilkiem, który ją zje… hehehehe… czyli bardzo soczyste zdjęcie, które wywołuje bardzo silne uczucia, albo ty się poprawiłeś w swoim patrzeniu albo ja się uwrażliwiłam (chyba raczej to pierwsze;)