Pejzaż

Mimo iż śniegu po kolana, to zdaje się być ciepło.

hej**) u mnie na pomorzu tylko zostaly wspomnienia po zimie,juz widoczków zimowych nie ma;( Ale bardzo miło obejrzałam Twoje fotki,są super,zresztą nie pierwszy raz tu zajrzałam;-) pozdrawiam Cię;)http://doticoti.blog.onet.pl/

I jak zwykle to co lube najbardziej -światło, nadające sens … -mroweczkab można by sie położyc i zrobić orzełka na sniegu …

aa nie wiem co napisac bo Twoje zdjecia sa sliczne!! naprawde!! zapraszam do mnie http://biesyczady.blog.onet.pl/

przepiękne zdjęcia

‘Pewnie gdzieś jeszcze tak jest’… Jedno zdanie, wyrażenie, fraza. Zamykasz w nim wszystko, co piękne i głębokie. Dziękuję. Dziękuję, że pewnie gdzieś jeszcze tak jest… zapraszam do siebie http://www.michael-loony.blog.onet.pl

mam kawałek ziemi w Królkiu Wołoskim, i tak sobie własnie pomyślałem… coś jakby z tej bajki…:)pozdrops. a do jedzenia była wodzionka…

Gratuluję!!!!

Po śniegowych harcach przemarznięci i z oblodzonymi nogawkami wracaliśmy do domu. A tam przykładaliśmy gołe nogi do pieca kaflowego i wieszaliśmy skarpety, aż parowało wszystko w około. Zabawy na śniegu, ogromne zamarzniete jezioro, zaprzężony pies do sanek, jazda z górki na butach, folii, misce … itp. Od rana do późnego wieczora.70, 80′s Lubień na Kujawach.Pozdrawiam

tak sie składa ze ja tez mialem takie pozytywne odchyly i tez pakowalem sie w ogromne zaspy pozdrawiam

Była zamieć, wybrałem „najcieplejsze” z tych jakie wtedy zrobiłem

poprostu brak mi słów, prześwietne zdjęcia, mogłabym się w nie gapić cały dzień pozdrawiam: amci.blog.onet.pl

Kiedy byłam mała…i mieszkałam w Puławach, jak ze zdjęć i opowieści wynika wolałam otulona w futerko i niemniej futrzaną czapę, oraz wełniane dwupalczaste rękawiczki ciągnąć sanki za sobą brnąc przez śniegi na własnych nogach niż być na onych sankach ciągnięta. DOkumentacja fotograficzna ukazuje mnie w pierwszej sytuacji uśmiechniętą i z iskrzącymi oczkami, a w drugiej…naburmuszoną. ;D Jednym słowem od małego byłam wielkim podróżnikiem i odkrywcą. Jakieś takie szare i smutne to Twoje zdjęcie…/:)

Czasem fajnie tak powspominać. Dobrze jest, kiedy wspominając, człowiek nieświadomie się uśmiecha

Kiedy zaczynała podać gęsty śnieg zbieralismy się wszyscy pod moim domem i na jakiś czas ślad po nas ginął … przemoczeni przemarznięci ale szczęsliwi wracaliśmy do domów .. RUSZYŁEŚ LAWINĘ WSPOMNIEŃ )).-mroweczkab

a myśmy igloo robili i zamki lodowe,całe krainy powstawały o ile rzecz jasna śniegu starczało:)))potem odmarzaliśmy w domu popijać herbatę z sokiem malinowym.

piękne………….dodałam cie do linków. Jeśli chcesz zapraszam na http://moje-hawaje.blog.onet.pl/

Wlasnie tak drzewa patrza na nas z gory, zdaja sie dziwic naszemu nieustannemu pospiechowi. Im sie nie spieszy, sa niemal wieczne.

od góry patrząc najładniejsze . takie takie …od ziemi . i nie było wiatru . gdyby był to by Pan go też pokazał . bo Pan ładne zdjęcia robi i uchwytuje to co najważniejsze . ja bardzo Panu gratuluję .

jeden w obrazow ktore sprawiaja ze zycie nabiera ksztaltow, serce mimo pory roku rozgrzane a cialo nigdzie nie chce sie stamtad ruszac:) Naprawde gratuluje zdolnosci:) Bede tutaj zagladac czesciej;)

Widzieć od dołu i jakby od wewnątrz światło Sloneczne.to trochę z z jasno-widzenia.Niech prrzyjdzie.niech nie zwleka ,pora co nas urzeka .Pieśń najwyższej wieży .A Rimbaud

Stałem, ponieważ w nartach trudno wstać w kopnym śniegu

Mnie się to raczej kojarzy jakby te drzewka tak się łapały siebie nawzajem kurczowo, splatały gałązki w geście czułości… pozdrawiam serdecznie, bardzo ciekawe zdjęcie!

Poplątana ta droga do nieba . . . No cóż – nic nie jest łatwe i proste ))Pozdrawiam

Idziesz, idziesz przez cichy zaśnieżony las, spoglądasz w górę…a tu zdjęcie! Bardzo ładne. ah, już się nie mogę doczekać. Za tydzień przybywam do Puław. Też wezmę aparat…mojego starego kochanego gruchota Nie wiem czy wypatrzę takie cuda jak Ty, i jestem prawie pewna, że nie uda mi się ich tak pięknie ująć…ale może…W każdym razie będę próbować.

Poprawię się… będę się starał… i wszystko przez trzy sita Pozdrawiam

Masz i oko i duszę wrażliwą a także wytrwałość wędrowca. Piękne zdjęcia, fajny blog, szczery i spontaniczny wiersz, który pasuje jak ulał. Również kocham góry mimo, iż mi do nich daleko i to zawsze cała wyprawa. Dlatego jak mi bardzo tęskno szukam pięknych zdjęć by chociaż w ten sposób nacieszyć oczy i ukoić skołataną duszę. Dziękuję, bo zdaję sobie sprawę ile trzeba trudu by „złapać” taką chwilę…Dbaj o siebie i swój talent, bo warto!serdecznie pozdrawiamCarasimus z Gdańska.

WWWWWWWWOOOOOOOOOWWWWWW~!!!!!!!!!!!!!! Jestem naprawde pod wielkim wrazeniem tego wspanialego zdjecia. Jest ono piekne pod kazdym wzgledem, gdyz widac na min jakby zimno i cieplo. Taka jakby zmiana por roku. takie mam przynajmniej wrazenie.Zycze wielu sukcesow wspinaczkowych, alpinistycznych itp.Gratuluje II nagrody w konkursie i zycze I !!!!!!!!!

piękne zdjęcie …. przy takim obrazku można spokojnie umrzeć …

minęło kilka minut zanim oderwałem wzrok od tego zdjęcia …..jest na prawdę wyjątkowe. Żar, który kojarzy mi się z miłością….wielką, czystą , ponadczasową……jestem pełen uznania…pozdrawiam……

> który chciałbym mieć zawszektóry niczego nie paliktóry> rodzi nowy dzieńktóry daje nadziejęktóry topi lód,> pokonuje chłódktóry nie pozwala przejść obojętniektórym> można się podzielićktóry o wszystkim i o wszystkich> pozwala myśleć ciepłoktóry każe mi jutro znów wstać przed> świtem i wyjść na Spotkanie…rozpisałem się pod> zdjęciemmiałem tego nie robić….> życie jest złożone z chwil…

Oblogu: dość trudno mówić gdy mistrzowie startują z uczniami ,ale zachwycam się ostatnio żarem poezji staropersjańskiej Hafiza więc i ten polsko-zimowy i poetycki żar mnie urzekł

Wszystko (foto i wiersz) super trafione – GRATULACJE

Po zbóju!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Rekord Świata

Cudne to zdjęcie – i bardzo bardzo mocne słowa Nie tylko jesteś mistrzem fotografii, ale również pisanie Ci doskonale wychodzi. Gratuluję. Widać, że to słowa mocne – z serca wypływające . . .Też marzę o takim żarze – ostatnio bardzo bardzo mi go brakuje . . . I brakuje mi również siły, żeby go w sobie odnaleźć. Ale będę się starać – do skutku Pozdrawiam

ale cudne zdjęcia! zakochałam się… mogę tu zamieszkać?dodam cię do linków jak nie masz nic przeciw

Widzę że tak jak ja lubisz rozległe horyzonty i patrzenie w dal! Geneialne zdjęcia i zapraszam też do mnie http://www.arcchii.blog.onet.plPozdrawiam

Warto bylo wstac przed switem, aby zobaczyc taki „zar poranka”. Warto bylo to zrobic – dla nas wszystkich.

A dla mnie to nie żar, tylko Przejście…Z zimna w gorąc albo odwrotnie. Te ślady na śniegu… Jakkolwiek by nie patrzeć czuje sie głębię, niemal metaforę! Pięknie jest tu u Ciebie. Pozdrawiam.

niesamowity kontrast…

pięknie….wszystko powiedziane,żar mogę tylko dodać jest światłem bez którero nie było by życia..pozdrawiam…..

niesamowite to zdjęcie !!!!!!!!!!!!