Chylę czoło, Czado – przed odwagą z jaką szczerze piszesz o tym, co Cię wzrusza. Dziś „ze świeczką” trzeba szukać facetów …, których w ogóle coś wzrusza ! Mężczyznom z reguły wydaje się, że o ich odwadze świadczy gotowość do wykorzystania mięśni i rozumu. Głuptasy, nic nie rozumieją … P.S. Bez urazy. Chyba jestem dziś w bojowym nastroju i ździebko wigor mi się „zagotował”.
Czasu ciągle mi brakuje… ale w górach bywam często, bo jest mi to konieczne do życia.Mam szczęście mieszkać w pięknej okolicy.Góry, przyroda potrafią mnie wzruszyć…Pozdrawiam
Zazdroszczę Ci jednej, a może dwóch rzeczy:czasu i tego spojrzenia na świat.Patrzę na artyzm Twoich zdjęć i od razu odżywają wspomnienia i rzeczywiście chcę tam być.To nie jest jakaś tam opinia, bo wszyscy tak piszą, ale Twoje zdjęcia ujmują duszę.A w szarej naszej rzeczywistości to niezwykłe doznanie.Pozdrawiam.
Jestem tutaj czesto i zawsze zaskakujesz mnie nowa „dostawa piekna”. Czy to wiosna, lato, jesien czy zima. Nawet nie zawsze musze cos pisac. Zawsze musze popatrzec … Cudowne.
gdy byłam mała wszystkie kredki były dla mnie pomarańczowe – do dziś uwielbiam ten kolor…jest pełen optymizmu i energii…różne są odcienie pomarańczu: lisi, ceglasty, „pomarańczowy-owocowy”…, a teraz dołączył do nich oranż modrzewi…, do tej pory nidgy nie widziałam tych drzew w takiej świetlistej poświacie…
Aż trudno uwierzyć, by takie zestawienia kolorów: zimne zielenie pól i płonące oranże modrzewi, w tak bliskim sąsiedztwie mogły zaistnieć, zachwyca też „faktura”pierwszego planu – łąka, wdaje się taka „materialna”, jakby faktycznie był to kawałek płótna z pointylistyczną fakturą.
dziekuje Ci!! nawet nie wiesz jak Twoje zdjecia podnosza mnie na duchu.od 6 lat mieszkam na „obczyznie”, a pochodze ze stron , ktore fotografujesz. I dzieki Twoim zdjeciom troszeczke mniej tesknie.
Uwielbiam mgłę ! Mgła stwarza wrażenie odcinęcia od świata, wyrzuca go poza nawias naszych bieżących potrzeb. Mgła ogranicza obszar przestrzeni postrzegalnej i jednocześnie zbliża do siebie wszystko, co w tej przestrzeni się mieści. Może dlatego napisłeś „Być razem”, bo w tej mlecznej klaustrofobii jesteś Czado z nami-obserwatorami i z tym nagim drzewem, a wszystko co poza tym się kryje jest nierzeczywiste. Reszta to pole dla wyobraźni. Ten kadr jest tak kameralny tylko przez moment. Dlatego naciskasz spust migawki – by go uwiecznić dla nas i dla siebie. We mgle istnieje jeden bezwzględnym układ odniesienia – aparat fotograficzny. Gdy idziesz 40 kroków przed siebie we mgłę , to stan pierwotnych proporcji między znanym i nieznanym ulegnie zaburzeniu. Odczuwasz dreszczyk emocji odkrywania niewiadomej. Zadajesz sobie pytanie: co się kryje za tym zakrętem ? Może koniec świata ? Tak to widzę, a Ty ?
Przyznam się,że dla mnie jest to widok nie codzienny. Mimo to,że mieszkam w niedurzym miasteczku to jednak miasteczku )) szczerze- bardzo mi się podoba to zdjęcie )). Spodobał mi się sposób w jaki prowadzisz tego bloga i bede czasem zaglądac )) zapraszam rózwnież do mnie )) http://www.w-tym-slowie-jest-kolor-nieba.blog.onet.pl
Jak dla mnie rzadki … nie mieszkam dosc dlugo w Polsce …ten problem ze wlasciwie to nie wiem gdzie mam bardziej swoje korzenie … Jedno jest pewne takie widoki tylko w Polsce:)
Zawsze podczas takiej mgly …czulam ze oddycham.Co dziwne to zdjecie przypomina mi kawalek ogrodu jaki moja rodzina posiada od pokolen ,….oczywiscie w Beskidach::)
Kocham mgłę – otula mnie i chroni w „wielkim mieście”, ale nigdy nie było mi dane, przemykać się po szlakach pod jej osłoną, niesamowita tajemniczość i pewnie wiele niespodzianek,czeka takiego wędrowca,
Nazwałabym to zdjęcie: „Indiańskie babie lato”, choć w polskim pejzażu. Te morze traw aż się prosi, by je gładzić spodem dłoni, tak jak robił to w filmie „Tańczący z wilkami” Indianin o imieniu „Kopiący Ptak”, zanim zaczął myszkować po kwaterze John’a Dunbar’a. Pamiętacie ?!
Bardzo często wracam do tego zdjęcia z krzyżem – z serii Na koniec. Gdy pierwszy raz przeczytałam tytuł, trochę się zaniepokoiłam, że może nie być więcej zdjęć, ale jedna z komentatorek uświadomiła mi, że przecież równie dobrze, może chodzić tu o koniec dnia – odetchnęłam z ulgą, Bardzo lubię to zdjęcie, tyle tam spokoju a jednoczenie…majestat i powaga. Czarny krzyż na tle dramatycznych a raczej tajemniczych chmur – uświadamiają potęgę sił niebieskich i potęgę przyrody. Obie są nierozerwalne – są zawsze jednym. Genialniejsze dzieło, jakim jest przyroda stworzona „ręką” Boga, nigdy więcej nie powstanie – będą tylko wspaniałe repliki – i dlatego od niej (Przyrody), czyli od Największego Mistrza (Boga) najwięcej możemy się nauczyć. Wszyscy wiemy, że nawet w najmniejszym listku jest drobina Boga, albo inaczej nawet w tak niewielkim bycie jak liść tkwi Jego ukryta Wszechmoc.Pięknie dziękują za przyrodę Franciszkanie w „Pochwale stworzenia” (na którymś blogu znalazłam tę pieśń pod tytułem „Słoneczna Pieśń św. Franciszka”)Ten krzyż przypomina, by uszanować najmniejszy nawet skrawek natury, bo…to świętość. Krzyż ostrzega – Bóg miłosierny jest, ale i jego cierpliwość może się wyczerpać a wtedy grzmi… i Anioły płaczą nad niepokornym ludzkim bytem.Przygotowując obiektyw do sfotografowania krzyża, pewnie Czado zwróciłeś uwagę niepozorny krzaczek po prawej. Czy to przypadek, że przybrał kształt krzyża z Chrystusem?Wygląda to tak, jakby…krzaczek pierwszy mówił o cierpieniu Ukrzyżowanego, ale by było to dostrzegalne i żadnemu wędrownemu nie umknęło, wzniesiono krzyż – duży, wyraźny. Każdy go zauważy i choć przez chwile pomyśli o Bogu. A mały krzaczek, choć bardzo się stara i chce być bardziej widoczny, choć chce wiele powiedzieć, pozostanie niezauważony wśród innych, które pną się w górę – do słońca – do NiegoNie wiem, czy lubisz współczesną muzykę, ja jej rzadko słucham i raczej w nowych trendach się nie orientuję, ale znajomi czasami podeślą ciekawy kawałek.I właśnie słuchając Michała Bajora pomyślałam, że jego piosenka, raczej pieśń byłaby dobrym dopełnieniem muzycznym tego zdjęcia. Jej słowa – bardzo wymowne – „Qvo Vadis, Domine”… odpowiadałby nawet Twojemu dziełu i to nie tylko jako tytuł. Rytmiczna, nasilająca się i dramatyzująca muzyka w połączeniu ze słowami Bajora w pewien sposób tłumaczą werbalnie to, co Ty pokazałeś obrazem.O ile się nie mylę piosenka pochodzi z płyty Rubikon Piotra Rubika; wykonawca Michał Bajor; tytuł „Co ma przeminąć”.Takie oto wolne skojarzenia i impresje myślowe nasuwają mi te dwa zdjęcia. Może to zbytnia nadinterpretacja i możesz czado ze mną się nie zgodzić, ale mam nadzieję, że nie szkodzą te słowa Twoim zdjęciom
Wróciłam myślami do mojej wędrówki po Beskidzie Sądeckim z września tego roku i tych samotnych, nostalgicznych, przydrożnych krzyży i kapliczek, których na szczęście jest jeszcze sporo w B. Sądeckim, a w B. Niskim jeszcze więcej. Do tych cmentarnych krzyży łemkowskich … Dzięki Ci, Boże, że te przepiękne w swojej prostocie i formie, ziemskie dowody Twojej obecności jeszcze istnieją.
Te łagodne skosy pagórków i rytmy poletek na stoku słonecznej ziemi, swoim spokojem koją chaotyczne myśli…wszystko ma tu swoje miejsce, a z drugiej strony tyleż się dzieje…i kolory…. bajeczne, tymi kolorami bydujesz prawdziwy nastrój
Jak dobrze, że przeczytałam komentarze innych, bo popełniłabym plagiat ( patrz: broszka z 17.11.2006 ” o pasiakach ” ). Muszę skojarzyć sobie coś innego, a to nie jest łatwe … co powiesz na tort kawowy z warstwami powideł i kremów .. albo na tkane na krosnach chodniki, wielobarwne jak ziemia, po której stąpamy ?
przepieknych kolorow dywany naszej ziemi sa bezcenne i na zawsze pozostaja w pamieci jesli tylko ktos chce je zapamietac , w moich stronach sa rownie piekne pozdrawiam
zauroczyły mnie pejzaże ! ten szczególnie, trudno było wybrać cudne miejsca odwiedzasz ,chciałabym tam być światło, kolory, zamknięta kompozycja, konary brzóz , trawy -jesień jest piękna w twoim obiektywie !!!! pozdrawiam
ta łysa górka nie jest taka całkiem łysa,ale jest piękna.Przypomniałeś mi naszą Łysą Górę,po wykopach kamienia wapiennego.Była blisko szkoły i po lekcjach ,szczególnie zimą wspaniale zjeżdżało się z niej na torbach szkolnych.Wspaniale.Jesteś cudownym Pejzażystą!.
Jaka piękna mgła.. Osobiście nie bardzo mgłę lubię, ale dla zdjęć to jest niesamowity efekt, pod warunkiem, że nie jest zbyt gęsta..Jak zawsze piękne ujęcia.. nie jestem zbyt nudna w tych pochwałach?Pozdrawiamhtttp://argo.bloog.pl
Wpadłam tu przypadkiem wędrując w poszukiwaniu piękna i nastroju współgrającego ze stanem mojej jesiennej duszy i teraz już wiem,że na pewno będę Cię odwiedzać częściej, ciągnąc za sobą wszystkich znajomych zaczadzonych górami.
Wpadłam tu przypadkiem wędrując w poszukiwaniu piękna i nastroju współgrającego ze stanem mojej jesiennej duszy i teraz już wiem,że na pewno będę Cię odwiedzać częściej, ciągnąc za sobą wszystkich znajomych zaczadzonych górami.
„Mgliste”fotografie mają specyficzny ,bardzo nastrojowy klimat…Często wydaje mi się,że są piękniejsze niż rzeczywistość…Piękne zdjęcia,zwłaszcza dolne.
o… i powróciła jesień, szara, mglista, ale nawet taka ma u Ciebie swój urok, potrafisz tak pokazać pejzaż, że nawet w tej szarości dostrzega się kolory
)) szczerze- bardzo mi się podoba to zdjęcie 
~Carrmelita
26 Grudzień 2006 02:56
Chylę czoło, Czado – przed odwagą z jaką szczerze piszesz o tym, co Cię wzrusza. Dziś „ze świeczką” trzeba szukać facetów …, których w ogóle coś wzrusza ! Mężczyznom z reguły wydaje się, że o ich odwadze świadczy gotowość do wykorzystania mięśni i rozumu. Głuptasy, nic nie rozumieją … P.S. Bez urazy. Chyba jestem dziś w bojowym nastroju i ździebko wigor mi się „zagotował”.
~czado
1 Grudzień 2006 13:34
Czasu ciągle mi brakuje… ale w górach bywam często, bo jest mi to konieczne do życia.Mam szczęście mieszkać w pięknej okolicy.Góry, przyroda potrafią mnie wzruszyć…Pozdrawiam
~Iga
1 Grudzień 2006 11:21
Zazdroszczę Ci jednej, a może dwóch rzeczy:czasu i tego spojrzenia na świat.Patrzę na artyzm Twoich zdjęć i od razu odżywają wspomnienia i rzeczywiście chcę tam być.To nie jest jakaś tam opinia, bo wszyscy tak piszą, ale Twoje zdjęcia ujmują duszę.A w szarej naszej rzeczywistości to niezwykłe doznanie.Pozdrawiam.
~czado
1 Grudzień 2006 09:48
Też tak uważam
~Iga
30 Listopad 2006 12:24
Cudny ten nasz Kraj……..
~Tajga/Uchwycone w kadrze
26 Listopad 2006 21:24
Piekne, najzwyczajnie w swiecie piekne…