Pejzaż

Nawet w górach tegoroczna zima robi psikusy… w połowie grudnia poszłam fotografować źródła Łaby w Karkonoszach… do prelekcji o naszych terenach… troche śniegu było, ale dużo mniej niż rok temu. Nart turowe mogłam wpiąć dopiero na grzbiecie ponad 1000 m. n.p.m. dla porównania rok temu w gudniu fotografowałam Śnieżkę i inne elementy Karkonoszy środkowych… jak w bajce.

Pozwolę sobie wtrącić się słówkiem w dialog…to teraz już wiemy gdzie zawędrowała nasza polska zima, na którą tak bezsilnie już czekamy – za ocean powędrowała… Może jeszcze sobie o nas przpomni – nie tracimy nadziei, ale zwątpienia jest dużo. Dzięki Nina, trzymaj się cieplutko w tym dalekim świecie, pozdrawiam

Halo Carrmelita ! Canada dziekuje za pozdrowienia i sle usciski dla was wszystkich. Ja mieszkam w Columbii Brytyjskiej, jakies 4 tysiace(z grubsza zaokraglajac ) kilometrow na zachod, od Toronto. Na przelomie listopada i grudnia odwiedzila nas zima. Choc bylo to tylko kilka stopnii ponizej zera, narobila takiego bigosu, ze ludzie wpadali w panike. Nikt tu nie jest przyzwyczajony do jazdy w zimowych warunkach. Przez pierwsze dni wiele osob nie udalo sie do pracy, zamknieto szkoly, niektore centra handlowe. 250 tysiecy ludzi zostalo bez ogrzewania i swiatla. Ta przygoda trwala tydzien i wszystko zrobilo sie znowu zielone. Pare dni pozniej, wichura potezna przeszla przez nasza prowincje. W Stanley Park padlo 1000 drzew. Wiele z nich mialo po 300 lat. Bylo kilka wypadkow, ze drzewa wyrwane z korzeniami runely na domy, doszczetnie je niszczac. Nie podlaczono jeszcze ludziom pradu, po pierwszym ataku zimy, a wichura pozbawila pradu, nastepne tysiace ludzi. Wielu z nich mialo swieta zimne i glodne, juz bez urokow zimy. Dlugo sie nie nacieszylismy spokojem. Po nowym roku, mrozny oddech z bieguna znowu przypedzil do nas zime. Jak za pierwszym razem bylo wiele wypadkow i strach padl na wszystkich, bo kazdy wyjazd z domu, byl pelen potwornego stresu, czy uda sie szczesliwie dotrzec do celu. W Stanley Park nastepne tysiac drzew padlo.U nas normalnie nie ma zim, jest pora deszczowa. Snieg jezeli sie pojawia to tylko przez pare chwil i znika, Od wschodu i polnocy jestesmy odgrodzeni od reszty Kanady przez Gory Skaliste, od zachodu Pacyfik odgania mrozne powietrze z bieguna. No niestety tym razem nie spisali sie nasi „obroncy”. Zadziwiajace, ze kiedy nas gnebila zima, na wschodzie Kanady, ludzie mieli ciepla jesienna pogode, co jest anomalija totalna. Osrodki sportowe nastawione na zimowe rozrywki, jak narciarstwo itp. obliczaly straty finasowe, jakie to im niesie. Sniegu ani sladu. W USA sytuacja jeszcze gorsza niz w Kanadzie; sniezyce, lodowe zawieruchy, tam gdzie nikt sie ich nie spodziewal. Pozamarzaly pomarancze na drzewach, zniszczone rozne uprawy. Juz w gazetach pisza, ze bedziemy placic za owoce i warzywa 50% wiecej, a moze i 100 %. Tutaj nikt nie przepusci okazji, aby na nieszczesiu zrobic duza kase. Ciesze sie z jednego, ze jeszcze do tego nie doszlo, ze rozne kataklizmy w USA nie niosa Polsce podwyzek cen. Kiedy dzisiaj zrobilo sie szaro i deszcz zamienial snieg, w brudna mazie, ludzie z radosna ulga witali kazda krople deszczu. Piekno zimy tutaj, kosztuje nas zbyt drogo, wiec niech pada, pada, pada…….

ale z Was łasuchy ja takich fanatazji kulinarnych nie miewam – a szkoda, bo może byłoby łatwiej o dobry nastrój, gdyby w myślach pojawiło się jakieś „danie dnia”. Ale np. o winach…hmm…dziasiaj usłyszałm przepiękną opowieść sprzedawcy o mołdawskim Merlocie z delikatną nutą kwiatu migdałowca, zakończoną w ostatnim takcie pauzą owoców malin i czerwonej porzeczki. Albo o owocowym smaku argentyńskiego Cabernet Sauvignon z nutą jagód i poziomek, dopełnionych subtelnym odcieniem fiołków i cienmej czekolady. Aaacch…już nie pamietam wszystkiego, ale opuściałm „winnicę” oczarowana poezją smaku. Kolejne marzenie – zostać kiperką

Po tym co napisałaś, „mimo, że rozum mówi nie jedz, silna wola zwycięża”. Idę do kuchni…

Masz rację, zamarudziłyśmy trochę …więć przyspieszmy kroku, żeby łowić nowe krajobrazy, „śpieszmy się” gonić ludzi … może kogoś jeszcze zagadamy, zatrzymując dłużej na tym blogu ?

Wszystko fajnie tylko określenie „Mistrz” bardzo mnie krępuje i jeśli mogę mieć taką prośbę to najbardziej mi odpowiada „ty ew. „czado. Mnie po wędrówce najlepiej smakuje Żywiec. Myślę, że mogę go reklamować na swoim blogu. Rozwijaj Carmelito tę myśl – wirtualne picie jeszcze nikomu nie zaszkodziło, przyjamniej nic o tym nie wiem A z Marcelą to rozminęliśmy się o parę minut, ale co ma wisieć nie utonie, a kompania bedzie większa…Przerwa się kończy muszę do roboty… a za oknem słoneczko.Pozdrawiam

Przyznam szczerze, że ta „wódeczka”…(ale żeśmy się do niej przyczepiły -czyżby jakieś ukryte ciągoty nas zdradzały …to dla mnie przenośnia, bo osobiście za nią nie przepadam i zdecydowanie wolę „demi-sec” – grzańcem również nie pogardzę.Twoje słowa odebrałam jak zaproszenie na wędrówkę – Bardzo Dziękuję – marzą mi się Bieszczady, bo i ja też nigdy tam nie byłam. A na Pejzaże Karpackie trafiłam równie nie dawno – „Światło” z 6 listopada 2006, było pierwszym zdjęciem jakie zobaczyłam na blogu – urzekło mnie i nadal za nim podążam wędrując tutaj i zostawiając coraz więcej śladów – co mnie trochę niepokoi, bo może za bardzo „depcze” swoimi słowami na tych spokojnych ścieżkach,…coraz bardziej czuję się jak u siebie i coraz większa ze mnie gaduła…ciekawe co czado na to ?Pomysł realnego spotkania jest…rewelacyjny Niestety ja na dzień dzisiejszy, żadnych deklaracji nie mogę złożyć – jako tako „plan życia” jest ułożony do końca stycznia, a dalej to wielka niewiadoma…Będę bardzo się starała, by wrzesień był dla gór…Mam nadzieję, że będziemy w kontakcie – w końcu codziennie tu bywamy – a prawdziwa wędrówka jaki i toasty za „Czarodzieja” naprawdę się wydarzą – może sam „Guru” będzie nam przewodził – fajnie, by było…z pewnością więcej byśmy się dowiedziały o tych terenach, bo obie de facto na „nieznanym” gruncie będziemy…A co do „pochwalnych” komentarzy dla Mistrza, to słodzimy mu wszyscy równo – pewnie codziennie opuszczając blog klei się jak od miodu Ale tak naprawdę..to niewiele w porównaniu z tym ile radości sprawiają nam Jego pejzaże…Jak na razie „wsparcie” działa, bo „miomo innych palnów, po raz kolejny wstawia zdjęcie” – ku naszej uciesze…Pozdrawiam i trochę niepewnie powiem…do zobaczenia we wrzesniu w realu…

Carrmelito inspiratorką „wódeczki” była Marcella ale myślę, że miło jej będzie gdy więcej osób dołączy się do „bandy”. Ze swojej strony, dziękuję Ci bardzo za słowa, które tu pozostawiłaś, z pewnością nie jeden z nas pomyślał o tym samym, ale Tobie udało się to wszystko na słowo pisane przełożyć. Twój „komentarz” jest jak klamra spinająca wszystko, co powyżej w podzięce napisaliśmy. Każdy z nas jest niezmiernie wdzięczny Czado za Pejzaże, ale nie zawsze łatwo jest znaleźć odpowiednie słowa, by wyrazić uczucia, które nam tu towarzyszą – które w nas wzbudzają jego prace. Dziękuję Ci, że się tego powzięłaś i najpełniej, jak to tylko możliwe wyraziłaś… i nasze myśli. Musimy wspierać Artystę, by miał „siłę” i nie zaprzestawał swojej twórczości – publikacji nowych zdjęć.”Wedruję” tu od niedawna, ale bardzo się przywiązałam do Pejzaży i dnia bez nich nie mogę wytrzymać. Nigdy w Bieszczadach nie byłam więc te zdjęcia są moim oknem na świat, moim nie spełnionym marzeniem… i pewnie nie tylko moim Napisałaś, że jeśli „Czarodziej” (cyt. J.) nas zaniedba odlecimy innych „ogrodów” szukać – myślę, że chyba jednak nie… a jeśli nawet się rozejdziemy…to będziemy się błąkać, bo nigdzie już takich nie znajdziemy. Tu nie chodzi tylko o piękne widoki, ale o cały świat a szczególnie ten wewnętrzny – o nastroje i refleksje, którymi wspólnie się dzielimy. Jedni od drugich uczymy się wrażliwości, poznajemy skryte w duszy tęsknoty – myślę, że po prostu rozumiemy się. Czado stworzył nam tutaj cudowny świat, powiedziałaby magiczny – oderwany od zgiełku codzienności, w którym możemy znaleźć ukojenie i spokój, do którego powracamy gdy chcemy odpocząć i nabrać sił – gdy chcemy pomarzyć…. Gdy zabraknie Pejzaży uschniemy, jak te dwa niepozorne, pomarszczone liście po prawej na zdjęciu „Gdzie nikt…”P.S. „Pogalopowałabym” poprzez bezkresne polany, jak na razie ekwiwalentem jest rower na równej szosie – dobre i to P.S. Pisałaś też o tym jak drzewa się zmieniają – rozrastają, pną się w górę – to miłe takie wspomnienia w pamięci zachować. Tam, gdzie mieszkam stało się niestety inaczej…bujne korony drzew, które latem skrzętnie zakrywały sąsiadujące bloki, które swoją soczytą zielenią pozwalały zapomnieć, gdzie się jest..jesienią pościnali… Rozumiem, że każdy chce mieć światło dzienne w swoim mieszkaniu, ale nie rozumiem dlaczego aż tak bardzo musieli okaleczyć te drzewa, mogli tylko trochę przyciąć…Wyglądają teraz strasznie, jak ludzie bez kończyn, żal na nie patrzeć…widziałam kilkakrotnie drzewa połamane wiatrem na szczytach gór, ale te miejskie „kaleki” swoim widokiem jeszcze bardziej wstrząsają…Pozdrawiam smutnie, ale szczerze z troską, ale i optymizem

Kochany ! Piekne te zdjecia, wszystkie. Prosze Cie jednak zrob wiecej zdjec zimowych. Od dluzszego czasu szukam zdjec, ktore by oddaly bajkowosc zimy, puszystosc sniegu, na galazkach drzew iglastych, padajacy snieg, zima otulajaca pierzynka swiat, domy otulone sniegiem, drogi zasypane bialym futerkiem. Szukam tego czarodziejskiego efektu, tego zachwytu zima, zlapanego kamera. Sama probuje fotografowac, ale zima u nas jest dosyc niezwyklym zjawiskiem. Mieszkam w Kolumbii Brytyjskiej, w Kanadzie. Wiem, ze dalej, glebiej w gory, jest to czego szukam, ale kiedy tam jest snieg, drogi sa bardzo niebezpieczne i bardzo czesto nieprzejezdne. Tesknie za polskim krajobrazem, choc tutaj jest tez pieknie. Jednak nic nie jest nigdzie tak piekne jak polskie lasy i gory i pagorki. Serdecznie Cie pozdrawiam i zycze wesolych Swiat Bozego Narodzenia oraz szczesliwego Nowego Roku 2007.

Grudniowe trawy na Łysej Górce tlą się, dogasają tłumione fioletem wzgórz i zwęgloną czernią drzewa. „Drzewa, które stoi razem z Tobą” … Niektórzy z nas też mają swoje „drzewa, górujące nad horyzontem, z którymi dorastaliśmy „( Marcella z 06.12.06.). Ja myślę o ścianie lasu w Brzegach k/Bukowiny Tatrz., która już prawie dwa razy powiększyła się od czasu, gdy miałam 7 lat. Były kiedyś inne dwa świerki w przydomowym ogrodzie w Warszawie, ale dziś już nie istnieją, bo nowemu właścicielowi posesji się nie podobały… Przygnała mnie znów na tego bloga tęsknota za górami i pragnienie śnienia na jawie. Poczułam się tu jak u siebie i wśród „śmiertelnych czujących i myślących jednako” ( „… bywanie tu to raj dla duszy”- Jolka z 06.12.06.; „…. harmonia, za którą tęsknię” – Li z 05.12.06.; ” schodzić nogami te dzioły i paryje..” – Marcella z 06.12.06.). My, powracający – spragnieni piękna, lgniemy do Twojego blogu, Czado, jak pszczoły do miodu … lecz tego się nie spodziewałam ! Wezwałeś mnie „Czarodzieju” ( cytuję J. z 07.12.06. ) wymieniając z imienia, więc staję przed Tobą ze ściśniętym od wzruszenia gardłem i w poczuciu wdzięczności, za to, że tworzysz i czytasz nasze refleksje, pomimo oczywistego braku czasu. Dziękuję Ci za te nieoczekiwane, dobre i szczere słowa. To wiele dla mnie znaczy …. „Jak piękne są Twoje pejzaże, tak piękne są Twoje mysli” ( Ameli z 05.12.06.). Twoje odpowiedzi są jak katalizatory fotograficznej magii między nami -Widzami a Tobą-Twórcą. Są jak zaklęcia podtrzymujące czar … Myślę, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. To rodzaj umysłowej i duchowej symbiozy. Ty, jak ktoś na blogu powiedział, ” karmisz nas pięknem” a my jesteśmy Twoją Pasieką. Dbaj więc o nas i dziel się z nami, tym co dla Ciebie ma wartość, bo odlecimy w poszukiwaniu innych ogrodów … A my w zamian za Twoją hojność odwdzięczymy się plastrem skojarzeń ( woskiem krytyki, propolisem na rany, miodem mobilizacji i pyłkiem zachwytów ). Twoje zdjęcia wywołują wewnętrzny przymus dzielenia się wrażeniami z nadzieją, że ktoś czuje podobnie. Może nie jesteśmy sami !? ( Gabi z 04.12.06. – „Nie zostawiaj mnie tu samej !”). Bądź więc z nami i wysyłaj zdjęcia wraz z dopiskami „od serca” dla górali i ceprów i nawet dla Polaków z Warszawy i z Rzeszowa, co podobno nie rozumieją „chłopów” i nie potrafią „być częścią ziemi”( Marcella z 06.12.06.). Moim skromnym zdaniem, My – Miastowi boleśnie odczuwamy, czego nas los i codzienność pozbawia … więc, Czado, nie szczędź sił i talentu, by nam i Sobie to wynagrodzić !!! Wiadomość o PRYWATNEJ Wierchowej zmroziła mi krew w żyłach. To nie może tak być ! Nie tak ! Blogowicze i inne duchy wrażliwe: Łączmy się w idei ocalenia Bieszczad i innych ledwo już dychających ojczystych gór ! Nawet jeśli powstaną odgórne, urzędowe zakazy grodzenia nabytej ziemi w Bieszczadach, to i tak nie tędy droga. Musimy swoim podziwem, szacunkiem i umiłowaniem tej ziemi przekonać potencjalnych, nowych lub już istniejących „właścicieli” o naszych dobrych intencjach. Musimy przypomnieć im tradycyjną łemkowską i mickiewiczowską gościnność, aby zrozumieli, że tylko dzieląc się tym , co „przejeli” zachowają piękno tej ziemi dla siebie, swoich dzieci i nas wszystkich. Troską o te góry możemy im tylko pomóc. Bo tak naprawdę, czy spadnie nam korona z głowy, gdy ze szlaku zabierzemy w torebce foliowej znalezione tam butelki lub puszki, rozrzucone przez tzw. ludziów, tak, jak robi się to np. w Kanadzie. Tam, wchodząc na trasę zabierasz ze sobą, jeśli chcesz, wiaderko lub worek z ziemią. Potem rozsypujesz i udeptujesz ją w miejscu, które wydaje ci się podniszczone lub podmyte deszczami, po to aby budować taką ścieżkę dla innych w przyszłości. Robiłam to nie raz i miałam wtedy cudowne poczucie uczestniczenia w czymś nieomal globalnym. A’propos uczuć do ziemi … zacytuję wypowiedź Wodza Seattle z 1852r: „Prezydent z Washingtonu chciałby kupić ziemię, ale jak można kupić niebo lub ziemię ! Ziemia nie należy do nas, to my należymy do niej ! Wszystko łączy się ze sobą jak krew, która nas łączy. Człowiek nie uplótł pajęczyny życia, jest tylko jej nitką. Cokolwiek czyni pajęczynie, czyni sobie…”. Co do krwi, która nas łączy… to nie ma sensu dzielenie nas na miastowych i wieśnialków. Prawie wszystko i tak jest zapisane w genach. Zrozumiałam to, gdy moja lekarz stomatolog kiedyś ze zdziwieniem odkryła, że wysoka, popielata blądynka o kręconych włosach i jasnej cerze ( którą jestem ) ma zębinę w odcieniu łososiowym, jak Azjaci, jak współcześni potomkowie Tatarów …. a ja zawasze zastanawiałam się, dlaczego mój organizm źle reaguje na świeże mleko, a wspaniale toleruje jogurty, kefiry i sery ? Dlaczego uwielbiam konie i jak ojciec „mam do nich dryg” ? Dlaczego fascynują mnie drapieżne ptaki ? Po kim tak kocham wędrówki, szerokie przestrzenie i noce pod gwiazdami ? A do tego jestem gadułą … i z przyjemnością dopiszę się na „trzecią wódeczkę” do bandy Ameli , która preferuje Młodopolskie, empiryczne poznawanie pełni życia ! Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję, Czado ! Bywaj !

…perły najpiękniej błyszczą rozsypane w wiecznych , zaczarowanych miejscach , w których chmury pozwalają człowiekowi marzyć o sprawach chwilowo najważniejszych , jak Twoje obrazy czarodzieju …

Emi, jestem ciekawa jak ty znajdziesz to JEDNO najpiękniejsze? To jest niemożliwe. Pozdrawiam

dzieki Twoim zdjeciom mniej tesknie do moich rodzinnych rymanowskich stron.i za to Ci dziekuje.mam tylko jeszcze jedna mala prosbe-gdybys mogl kiedys przy okazji zrobic zdjecie panoramy Wroblika Szlacheckiego.jest taka gorka, na ktorej stoja trzy wiatraki, z ktorej jest widok doskonaly.bylabym Ci dozgonie wdzieczna.a jesli nie bedziesz mial okazji, to trudno i tak Twoje zdjecia pomagaja mi walczyc z nostalgia!

Rozpisałeś się niesamowicie, po prostu bądź ,bo gdzie będę oglądać te piękne zdjęcia i pokazywać innym… Wesołego i bogatego Mikołąja życzę

Ja też się cieszę, że wreszcie coś napisałeś. Brakowało mi tego. I również często tu zaglądam.

Czado, wiedz że ja jestem tu co dzień i co dzięn wzdycham do Twych fotografii, choc nie zawsze zostawiam swój ślad. Dziś ucieszyło mnie to ,że wreszcie coś przemówileś .Poruszył mnie Twój kometarz, bo jak wszędzie widzę że i w moich ukochanych górach tereny , gdzie można było pobyć sam na sam z naturą i niebem są okrajane. Smutne to bo chyba jeszcze w górach tylko takie piekne dziewicze miejsca można było znaleźć.Pozdrowionka

Idealnie opisałaś ten klimat…właśnie teraz marzy mi się, by poczuć zapach i miękkość „plonujacej roli” i „dwóm wódeczkom” też dalibyśmy radę… WASZE ZROWIE BLOGOWICZE…za spotkanie na niekończącym sie szlaku…może nie zabrzmi to ciekawie… ale jakieś sto lat temu, kiedy to u nas „panowała” Młoda Polska – była moda, by artyści doświadczali, tych „dzioł i paryj” i „świży trowy” – coś mi po nich w tych genach chyba pozostało

popieram całym sercem!

….. a gdyby tak do każdego zdjęcia słów kilka z poezji mistrza ?

I ja !!!

racja!

Witam i zapraszam do mnie http://www.tomaszkielar.blog.onet.pl

Ja bym kupiła

Dzięki, bardzo niedawno Cię znalazłam, ale od tego czasu zaczynam pracę przy komputerze od Słowa Bożego i Twoich obrazów – to brzmi harmonią za którą tęsknię, zawsze … czekam…

My wprawdzie nie stoimy rarem z Tobą w szeregu,ale i tak mówimy co czujemy,może akurat nie w Tej samej chwili,ale potem, gdy nasycimy wszystkie zmysły widokami i Twoim spojrzeniem na świat.A jest to wierna grupa ludzi widząca i czująca podobnie świat.Pozdrawiam.

Wchodzę często. Komentuję niestety rzadko. Ale wiedz, że jesteś teraz moim jedynym łącznikiem z ukochanymi miejscami. Bo jestem daleko. Choć odległość niezatrważająca – nie mam szans by zobaczyć to na żywo kolejny raz. Jeszcze nie teraz. Ale może wkrótce.Nie zostawiaj mnie tu samej. Pozwól utrzymać ten kontakt.

rude wredne jest skłonne żebrać tak jeszcze długo… – grudniową jesienią, zimą, wiosną tym bardziej… rude (tutaj jakby mniej wredne) dziękuje i nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo… ja także sobie nie zdawałam, dopóki tych Obrazów zaczęło brakować, w środku. bo ot – jakiś-tam-blog, czyż nie wydawałoby się tak? a jednak.i nie, to nie żadna gloryfikacja ani apoteoza… nie miałoby to ani celu, ani sensu. bo tu się człowiek uczy pokory…dziękuje

Gdzie nikt…nie dotrze…Ciebie nie znajdzie…nie spotka, tego co Ty zobaczyłeś…Intrygujące zdjęcie, ni to kolorowe, ni czarno – białe.Witrażowe, impresjonistyczno-pointylistyczne światełka w tle – cudownie migocą. Mocno, chyba słońce musiało świecić, by taki efekt uzyskać. Takie rozbłyski kojarzą mi się ze światłem odbitym w wodzie – promienie słońca na rozedrganej tafli jeziora, albo z płomieniem świecy widzianym oczami pełnymi łez.Ciekawe jaka to pora dnia, może popołudnie…, ale żółte blaski słońca trochę za jasne, za „nieśmiałe”, jak na tę porę dnia, bardziej może odpowiadałyby tu godziny poranka.Ale słoneczko nisko, więc może jednak…popołudnie?Wiesz taki delikatny żółty kolor – to, o ile się nie mylę, żółcień neapolitańska – nic nie mówiąca nazwa, ale fajna – lubię ją. Na tle tych delikatno-żółtych, rozmigotanych „świetlików”, listki wydają się być błękitne i transparentne jak serwetki papierowe, albo jak bibuła chińska, żeby ładniej i bardziej poetycko brzmiało. Tu głębią ostrości odważnie zadziałałeś…wzbogaca to mocno obraz, szczególnie, że ostrość przypada tam gdzie najwięcej światła. Nastrój chwili uchwycony wyśmienicie.Po raz kolejny uchwycony motyw więcej mówi, niż to, co pierwszym spojeżeniem moglibyśmy zauważyć……Te dwa suche liście, po prawej, które dzięki swojej „chropowatości”, wyróżniają się z pośród ogólnie gładkich kształtów – zwróciły moją uwagę. Formą nie pasują do pozostałych, jakby z innego gatunku, a może to te same, ale szybciej się poddały niż reszta – słabsze były…?Inne dzielnie trwają i co dzień, póki jeszcze sił im starczy, drżąc przy każdym podmuchu, albo przed każdym podmuchem wiatru, będą jeszcze witały wschody i zachody słońca, póki śnieg ich nie otuli. A wtedy spokojnie przezimują.Odległa w skojarzeniach, ale…w jakimś sensie to „metafora życia”. Jedni się poddają szybko, a inni mimo fizycznej słabości, ale silni duchem – trwają… mimo przeciwności losu, i wiatru w twarz – nie poddają się…..MOCARZE…..W sumie to…Listki też jakby miały kształty szkiełek witrażowych.A zdjęcie wcale nie jest monochromatyczne, ale zielone – w najciemniejszych partiach, biało-żółte – tam gdzie najwięcej światła, błękitne – w półtonach Nie wiem dlaczego, ale kojarzy mi się z 1 -szym listopada, może to „migotliki” nasuwają mi skojarzenia płonących zniczy…?

…ach te złote „migotliki”, a na ich tle srebrzysty „ostaniec” – został, by przywitać zimę.

„Gdzie nikt nie chodzi, gdzie nic się nie rodzi, gdzie tylko białe jabłonie. Stoi przy drodze, na jednej nodze browar, a w nim cztery konie ….” Nasi upierdliwi jeźdźcy Apokalipsy dawno już pogalopowali w siną dal. W ciszy zmierzchu trwają, w kolorach sepii przydrożne zarośla … a może, gdy nikt nie patrzy na nie, tak jak Ty, Czado – to tych gałęzi też już nie ma ?…może już nie istnieją, rozsypały się jak stare fotografie ? Pozdrawiam w niemym oczarowaniu,

Ależ ja się uśmiecham, tylko tak „w duchu”. To spokojne odludne miejsce, nie jest smutne. Lubię taki nastrój. Krzyczące kolory na dłuższą metę są męczące. Szarości późnej jesieni pozwalają wyregulować wzrok, uwrażliwić na szczegóły, których w otoczeniu atakujacych zewsząd barw niedostrzegamy lub pomijamy jako niegodne uwagi.Pozdrawiam z uśmiechem

Piękne te obrazki. Wpadnij na http://www.super-blog-agnes.blog.onet.pl i zostaw komcia. Bedę ci wdzięczna

Gdzie nikt …nie wydobył tego piękna na światło dzienne.Urocze postrzeganie świata,to rzadkość taka wrażliwość i wcale nie jest smutne ujęcie.Pozdrawiam

smutne…

wyjątkowo dużo smutku jest ostatnio w Pana zdjęciach…..

piękne.. po prostu piękne…

…rzeczywiście dziwne, jakby świat Świetlistych Aniołów miał spotkać się z mrocznym światem ciemnych mocy……przyroda ukazana tuż przed ważnym a może…tragicznym wydarzeniem……za chwilę z tych rosochatych drzew i szumiącej łąki zaczną wyłaniać się zjawy i swoimi szponami będą chciały zagarnąć niebo…miejmy nadzieję, że te obłoczki gotowe sa do ucieczki….a wtedy nie dojdzie do katastrofy i nadal będziemy mogli cieszyć sie pięknymi zachodami słońca w obliczu pierzastych chmur

Czado, tym zdjęciem przebiłeś wszystko! Gratulacje! Swietne!

Piękne.. Jedno z piękniejszych w tym miesiącu..

Światło

Nie tyle dziwne, co fantastyczne…

wsiadłoby się na te mięciutkie obłoczki i połynęło z wiatrem nad złotymi połoninami…eh!…marzy się…marzy

Jestem tutaj czesto i zawsze zaskakujesz mnie nowa „dostawa piekna”. Czy to wiosna, lato, jesien czy zima. Nawet nie zawsze musze cos pisac. Zawsze musze popatrzec … Cudowne.