„Oprócz błękinego nieba…”

Kryształ nie mogę oderwać oczu od zdięć.

focia śliczna, ale notka po prostu mnie poruszyła ))) przyznaję, zdecydowanie za rzadko… ale tu zaglądam ))) i nigdy nie mogę nacieszyć oczek ))) dodaję do linków ))) pozdrawiam serdecznie i obiecuje zagladac czesciej ))))

witam! trafilam na Twoj blog przypadkiem i… jestem oczarowana…! zwlaszcza zdjecie powyzej jest piękne…! Postaram sie zapoznac z calym Twoim blogiem – na pierwszy rzut oka wydał mi sie magiczny i niezwykly…! Pozdrawiam goraco i w wolnej chwili zapraszam do siebie na http://www.moje-musicale.blog.onet.pl – troche inna tematyka, ale moze jednak Cie zainteresuje…?

Po prostu dech zapiera jestem tu dopiero 2 raz ale zdazlylam objrzec prawie wszystko!! Po prostu gratuluje talentu i dziwie sie ze sa to zdjecia amatora a nie znanego na calym swicie fotografa!Moglabym zadac jedno pytanie?? Które zdjecie wedlug samego autora jest najlepsze i najciekawsze pana zdaniem!!

boze, jakie to piekne:D

Hej pierwszy raz jestem na ttm blogu ale…..zamurowało mnie!!!! Musiałam zobaczyć wszystkie zdjęcia!! Są naprawdę naprawdę bardzo dobre.Potrafisz uchwycić w piękny sposób to co dała nam przyroda.masz naprawde wielki dar do robienie zdjęć i trzymaj tak dalej. dzięki nim w jakis sposób przemieszczam się i kojąco na mnie one wpływaja i za to Ci dziekuję.czekam zniecierliwoscią na nowe cuda natury.Pozdrawiam i tak trzumać siemanko!!!!!!

na wiosne przyszedł spóźniony przymrozek. Szkółkarz lał pół nocy wodę i nad ranem wyszło na zdjęciach coś niesamowitego. Krople wody zamienione w grudki, bryłki lodu. Rozrzucone po powierzchni, zwisające z bezlistnych gałązek. Piękne to było. I straszne.Tu jest inaczej, ale tak mi się skojarzyło.

ładnie sie komponuje ze zdjęciem… „szklane paciorki”, ślicznie

PPS. A powyższe zdjęcie to bym tak prosiła bardzo bardzo na maila… Na nenyan@op.pl lub canis_lupus@op.pl bo ‘bezimienna spod ciemnej…’ się chwilowo całkowicie rozsypała. Tylko jeśli znajdziesz chwilę oczywiście. Bo wiem, że nie masz czasu i tak aż mi głupio prosić…Dobrej nocy…

Fotki nie zmieniają się od światła,od cienia.Przynajmniej nie jest to diametralna zmiana. Czasem po prostu człowiek zauważy coś ciekawego, pięknego i z roślin zrobi takie coś.Ale to nie światło.

nic mi więcej nie potrzeba:)To podobnie jak „myśli/interferencja” wydaje mi się mocno nie Pańskie. W sensie odbiega normą od tego, co zwykle widzę tu. Od gór, łąk, pól…. Jest niesamowite, piękne… jest takie, że nie wygląda jak zwykła roślina, krzew, drzewo, cokolwiek innego, nie jest tylko „zieleniną”, ale jest też czymś dziwnym i tajemniczym. No wow Panie, wow:)(Ja bym miała prośbę, bo po tym tytule mi się nieba zachciało, jakby Pan kiedyś miał jakieś niebo i mógł „cyknąć” mu zdjęcie byłoby pięknie. Jeśli nie, to trudno:)

Ojeeeeeeeeeeeej jakie slicznie bajkowe….:-)

Jestem początkującym foto-amatorem, a Twoje zdięcia są super może obejżałbyś moje http://yetips-foty.blog.onet.pl/ i coś mi doradził, będe wdzięczny.

Jeszcze nie wzeszło słońce. Jeszcze nie… Jeszcze przez kilka chwil ten maleńki zielony Kopciuszek będzie tańczył w swojej srebrzysto-błękitnej biżuterii, w swoich ulotnych koronkach, przy szeptach drzew i strumieni, przy tej symfonii lasu, którą wyczarować mógłby tylko Beethoven, dla którego muzyka nie miała już dźwięku i była tylko kryształową struną marzenia. I potem wzejdzie słońce, wybije dwunasta… A my przyjdziemy na bal jak zawsze spóźnieni. Wielcy, nieokrzesani, niczym słonie w składzie porcelany. Kryształowego pantofelka nie tylko nie zauważymy, ale go jeszcze podeptamy… A wystarczyłoby tak niewiele; wstać zanim mgły podniosą się z doliny, pójść i przykucnąć, wstrzymać oddech, mówić szeptem… by nie spłoszyć tego małego cudu świata, który objawia się w ciszy…Zajrzałam Tu do Ciebie dzisiaj rankiem… i oniemiałam. Czy też jak to się potocznie mówi ‘zatkało mnie’ Patrzyłam szeroko rozwartymi oczami, nie mogąc wyjśc z podziwu… Bo są takie Zdjęcia, które potrafią zastąpić i tysiąc słów… Jak Ty bardzo musisz To kochać…

Oszałamiające……..pokój wam ludzie!!!!!!!

Zapachniało jesienią w Twoim wyjątkowym, wrażliwym świecie.Ale mi teraz zaparło dech….Pomilczałam chwilę, by kontemplować ten wyjątkowy sznur korali. Ten wyjątkowy naszyjnik niby nocą zmrożonych łez wiatru. Wydaje się, że jakiś Anioł bowiem przysiadł na trawie, płacząć w samotności.Dostrzec taką samotność, dojrzeć taką pajęczą niemal czułość, dojrzeć taką wrażliwość wiatru, który nie miał odwagi strącić tych korali – to uklęknąć gdzieś wyżej niż cała reszta Nas.Masz w sercu jakiś płomień, który nie pali.Masz jakąś iskrę, która nie żarży.Masz wiatr, który nie smaga chłodem.Masz jakiś dar…..którego nie sposób opisać.To piękne. Wyjątkowe. Zupełnie niecodzienne….Zapraszam czasem do mnie: mahtabi.blog.onet.pl

„…nic mi dzisiaj nie potrzeba…” śliczne surrealistyczne

……….ech…………………………..)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))….