Drogi

Powracając do DRÓG – tych widocznych na zdjęciach,…tych „życiowych”…metaforycznych,…czy „ścieżek na niebie” (które zauważyła Dziwadło) – gdy po raz pierwszy ujrzałam tą rozgałęziającą się drogę na górnym zdjęciu z jej bruzdami i wyboistymi grudami ziemi oraz czytając prosty tytuł „Drogi”, który jak się okazało – po trzech tygodniach – ma tyle znaczeń….przypomniała mi się pewna piosenka, która idealnie odzwierciedlała moje dwuletnie zmagania z zawirowaniami losu – krętą drogą życiaTam dokąd chciałem już nie dojdę – szkoda zdzierać nóg,Już wędrówki naszej wspólnej nadchodzi kres.Wy pójdziecie inną drogą, zostawicie mnie,Odejdziecie -sam zostanę na rozstaju dróg.Hej, przyjaciele, przyjaciele hej! Zostańcie ze mną,Przecież wszystko to co miałem oddałem wamHej, przyjaciele, przyjaciele hej! Choć chwilę jedną,ZNOWU W ŻYCIU MI NIE WYSZŁO, ZNOWU JESTEM SAM.Dzisiaj wydarzyło się jednak coś, co sprawiło, że drogę ze zdjęcia w zupełnie inny sposób mogę interpretować – co mnie ogromnie cieszy Gdy w plecak wciskasz resztki swoich gratówRurki namiotu no i jeszcze cośGdzieś w głowie świta myśl prosta i głupiaDokąd wariacie, przecież masz już dośćTen miły chlupot błota pod butamiSzlak nieprzetarty pośród zboczy górTen zew pamiętasz całymi latamiI co rok wracasz wędrować wśród chmur

Kiedy smutek mnie ogarnia oglądam Twoje piękne zdjęcia.Są drogi po których warto iść. Dzięki.

mam nadzieje, ze beda… bez nich byloby tak pusto, tak bezbarwnie, tak obco…

Będą …., bo zawsze wśród nas znajdą się tacy, których nosi z A do B, z B do wszystkich diabłów, z zapatrzenia w zadumanie lub pod prąd …To pewne, jak ości w rybie ! Dla takich Łazików i dzięki nim, przetrwają „cudowne manowce” Stachury na Twoich zdjęciach. („Gdzie nas powiedzie skrajem dróg gzygzakowaty życia sznur …”). Prowadź więc nas, Czado po swoich ścieżkach rzeczywistości, niewiarygodnej a jednocześnie realnej do bólu … Prostota, swoboda i ulotność na Twoich zdjęciach nie jest chyba tak łatwo osiągalna, jak nam sie pozornie wydaje … To zapewne skomplikowany i misterny w realizacji proces . Bo co trzeba zrobić, by przyłapać rude, bezwstydne trawy na gorącym uczynku, gdy w popłochu uciekają przed Tobą, jak przed wiatrem niosącym im białe okrycie ze śniegu ? Dlaczego ta dobroduszna, prosta droga zbacza nagle ze szlaku i chce Cię zabrać ze sobą ? Jak ma na imię ta mała, osierocona, iglasta nimfetka przy drodze szukająca towarzystwa ? A czemu Anioły, zamiast anielić po okolicy, poszły na wódkę ? Ty to musisz wiedzieć, Czado, co tu się święci!?

Drogi? Mówisz o tych scieżkach na niebie?

Droga czesto samotna, wyboista, zasniezona, ciezka …Najwazniejsze, ze prowadzi do celu.

Te z Serca do Serca, od Człowieka do Człowieka, z ziemi do Nieba… Przy orobinie wiary można rzec, że nie zabraknie… Oby Tobie przed oczyma (cokolwiek się przez to rozumie) nigdy się nie urwały…Fotografia – wspaniała…

Świetne są te zdjęcia.Robi Pan coś niezwykłego łączy sztuke fotograficzną z definicjami uczuć których nikt nie pojmie…W prawdzie mam dopiero 12 lat ale Pana podziwiam, zdjęcia są prześliczne.Gorąco pozdrawiam!

Miejmy nadzieję, że ich nigdy nie zabraknie. A tak na marginesie są prawdziwą metaforą życia – trudne niekiedy do przejścia, w końcu nas do celu doprowadzają.Takie „drogi” mnie w życiu prowadzą, ale zdecydowanie wolałbym doświadczać ich fizycznie niż metaforycznie. Marzę, by iść bez końca tą prawdziwą … – po jej bruzdach, kałużach i błotnistej materii, iść aż po sam horyzont – czasami wydaje mi się, że byłaby łatwiejsza do pokonania niż te którymi nasze życie sie „toczy”.Na dolnym zdjęciu moje ukochane pomarańczowe trawy – jeśli mogę tak je sobie „przywłaszczyć” Fotografowałeś podobne 25 listopada – wtedy pierwszy raz je ujrzałam i do teraz gdzieś w sercu cały czas szumią. Nie wiem dlaczego, ale w tych trawach widzę siebie – może to ich kolor mnie określa?, sama nie wiem… tamte zdjęcia znikły już z „pierwszego planu”, ale trawy pozostały tutaj… Dziękuję…