Moszczaniec

To zdjęcie zrobiłem aparatem analogowym (na negatywie). Ta mgła, to dym z retortów, w których produkuje się węgiel drzewny. W komputerze często zmieniam jasność i kontrast, rzadziej robię korektę barw. Nie pmietam jak było w tym przypadku.

Najpiękniejsza jest ta mgła … tak idealnie to wszystko otula …mroweczkab …

chcialabym przed smiercia obejrzec taki zachod…

to chyba raczej zachód…

zamiast powiedzieć „SŁOWO NA NIEDZIELĘ” powiem „OBRAZ NA NIEDZIELĘ”.

To co podoba mi się w Pańskich zdjęciach to fakt iż nie są one „modelowane”, ustawiane czy pozozwane… że pokazują piękno, a nie tylko kunszt techniki i popis autorski.

mnie zawsze przeszywa dreszcz kiedy widzę taką mgłę.. pewnie z chęci poznania tego nieznanego, nieodgadnionego, niewidzialnego..ta rozmyta biel na zawsze zostanie dla mnieTAJEMNICĄ, Panią moich lęków, obaw i pragnień. Niesamowita siła przyciągania.. jest też jak jakiś wewnętrzny głos, dusza.. a może po prostu BIAŁA DAMA

To, co zapamiętałam z zajęć rysunku, na których raz jeden się pojawiłam w instytucie plastyki w moim małym Dogville, to były słowa wykładowcy o… gumce i subtelnie niknącym ołówku… czyli o niedopowiedzeniu, magii i tajemnicy w obrazie; które wprowadzane są właśnie przez użycie owych specjałów……i tym zawsze była i jest dla mnie mgła w fotografii…Nie każde zdjęcie z mgłą w roli głównej mnie urzeka. Wbrew pozorom takie zdjęcie nie jest łatwo zrobić. Mnie się jeszcze nigdy nie udało… Ale po prostu nie wiedziałam, co powiedzieć, kiedy zobaczyłam tą Twoją fotografię… Zatkało mnie, a przecież przeważnie nie mam problemów z dobraniem odpowiednich słów… Ale są takie chwile, kiedy słowa, nazwy stają się ułomne, jak i ci, którzy je nadają… I tak właśnie jest teraz…Znów odrobina filozofii się wedrze do tych moich spostrzeżeń… Bo mgła zawsze kojarzyła mi się z czymś nieodgadnionym, z przyszłością nam nieznaną, z obawami, ale i z odrobiną dziecięcej ciekawości, z oczekiwaniem i niepewnością… A teraz, kiedy stoję na pewnym rozdrożu i najbliższe dni zadecydują może nie o całym moim życiu, ale wyznaczą pewien szlak na kilka kolejnych lat; właśnie To Twoje zdjęcie wydaje mi się szczególnie bliskie… Bo jest w nim odrobina niepewności, obaw, ale i pogody, spokoju, i nadziei… „…Był wieczór. Księżycowi brakowało więcej niż połowy.Chciało się czegoś, co było ogromnie daleko.Pod lasem podsuszone siano podjadały sarny.Spłoszone stopiły się z czarnym woskiem zarośli.Zmieszany stałem na ścieżce. Zmieniała się pogoda,z łąk podnosiła się mgła. Senne białe zasłony.I ja pobiegłem w tę mgłę……”