Niby zima

a ja sobie wydrukować i na ścianie powiesić chcę za pozwoleniem pozdrawiam

Niezbyt ładnie zabrzmiała potoczna nazwa rośliny”…srebrniki”, inna polska nazwa to miesiącznica trwała.Jednak, nie nazwy są ważne a piękne zdjęcia i cudowny nastrój, dlatego tu zaglądam.Pozdrawiam

Tak … ciepło od paleniska w Waldkowym Schronisku bucha i ogrzewa gromadkę wędrowców, co wpadają tu na chwilę lub dłużej … By ukoić tęsknotę, nasycić zmysły, by pomarzyć i poczuć się wśród Swoich … a potem wypić zdrowie Gospodarza i może … zaśpiewać !?? Szczapy płoną, iskierki wesoło strzelają pod sufit, a światło mami i hipnotyzuje… zupełnie, jak wspomniany przez Ciebie obraz „Gdzie nikt” z szuflady Listopada. Od niego m.in. zaczęła się TUTAJ moja wędrówka …

Ach, jak tu cieplutko i milutko- czyżby ktoś dorzucił smolną szczapę do ogniska? Dzięki Carrmelita za gratulacje. Zdjęcia p. Czado rzuciły na mnie urok. Nie rozumiem, co sprawia, że zaschnięte”Judaszowe srebrniki”(28.11.06- Gdzie nikt..) i nie tylko wzbudzają u mnie tyle emocji. Pozdrawiam

Mnie też jest tu dobrze jak nigdzie indziej, mogłabym całymi dniami (nocami już bywało) wędrować wśród pejzaży i czytać…czytać…czytać to o czym piszecie. Ciekawszej „lektury” na wesołki i smutki, na radości i melancholie nie spotkałam do tej pory – tu znajduję to, czego mi do szczęścia potrzeba – taki mój mały świat. Szkoda tylko, że pejzaże Czado nie otaczają mnie na co dzień (ale może to i dobrze, bo mam niekończące się marzenia), a ludzi których tu spotykam, obok mnie w „realu” nie ma. Cieszę się jednak, że wiem gdzie mogę Was spotkać i właśnie TU z Wami pobyć. Pozdrawiam gorąco wszystkich łazików pejzaży karpackich

…no bo wiesz …w dobrym towarzystwie lubimy wszyscy bywać…widocznie … i miło tutaj pogadać sobie o sprawach chwilowo najważniejszych, gdy się wie ,że więcej nas łączy niż dzieli i że mamy sobie coś do powiedzenia, dobrze mi tu…

Wywołany muszę wychylić się zza monitora… ja… się zgadzam na wszytsko co wymyślicie.Przyznaję wszystkie tytuły które miałem, mam i bedę miał. Gór, wiatru, deszczu, chmur i słońca, ziół, traw, liści, grzybów… nie zabraknie… i bardzo ciesze się, że klimat, rozmowy tutaj, coraz bardziej przypominają te w schronisku.

Dziękuję również ja za pomocną dłoń i myślę, że nie trzeba Ciebie zachęcać do odwiedzania Waldkowych Pejzaży. Kto raz w nie wpadnie, już się nie uwolni, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Ze swojej strony miałam jeszcze dopisać sugestie na owoce czeremchy lub bzu czarnego, ale Twoja odpowieź mnie ubiegła.Przychylam się do propozycji Ameli nadania Ci tytułu i pieczęci Nadwornego Botanika, ale zapytajmy jeszcze właściciela blogu. Jak tam, Czado ? Zechcesz osobiście i formalnie mianować Iwonkę ?

a i jeszce dodam ze ze mnie botanik to bedzie-jak mgr zrobie-czyli za 1,5 roku:)takze jeszce ze mnie kaine botanik;)

Czado, w duszy „telepatycznie” proszę Twojego Anioła Stróża i mam nadzieję, że brak dostępu do foto na dysku nie okaże się wieczny. Tfu, tfu , tfu, odpukać w niemalowane, przesądna nie jestem, ale każdy „środek zaradczy” na tą chwilę może być dobry.Mnie coś takiego spotkało – niepowetowana strata chwil, które nigdy nie wrócą. To nie było nic wielkiego, żadne cudowne narodziny kolejnego mieszkańca planety czy inna podniosła chwila lecz zwykły remont mieszkania, ale pełen historii i zagadek, które odkrywaliśmy z każdą kolejną warstwą tapety, później farby. To czego dowiedzieliśmy się o poprzednich właścicielach mieszkania „odkrywając ich ściany” sami by pewnie o sobie nie powiedzieli – jedną z warstw stanowiły gazety – chyba Trybuna Ludu z ’76 r. Dobrze, że wtedy zaczynałam „przygodę ” z komputerem i tak naprawdę nie pamiętam, ile danych faktycznie przepadło. W nieświadomości łatwiej stratę przeboleć.

…za płatki leciutkie ,srebrzyste, za zmarznięte ręce,za herbatę z prądem później , za różowe policzki w trakcie, za kurz srebrzysty gdy zamieć na dworze i ciepło w domu, i za to ze MASZ ZAPASY OPAŁU NA ZIMĘ SŁONECZKO TY MOJE…karpackie …i za te sny….

…trzymam kciuki z Carrmelitę i się cieszę ,że to może nie była ta kruszyna ,którą delektować się tylko jeden raz można, a tak nawiasem mówiąc to taki za mnie botanik, jak z Czarodzieja, ale co mi tam czekam spokojnie na jakieś czary niespodziewane, chyba ,żeby ktoś nobla w dziedzinie botaniki sie spodziewał, będę sekundować, a póki co doping w strefach śniegowych zorganizowałam sobie i marzyć mogę na jawie bez wyrzutów sumienia (15 zł dniówka), dla wszystkich nocnych marków cieplutkie puszyste bywanko zimowe…CZADO NIE ŚPIJ , tylko pij piwo i obserwuj gości…

Tak, koniecznie zrób, Czado zdjęcie w całej okazałości temu tym CUDEŃKOM. Czekam z niecierpliwością. Dociekliwość Ameli też mnie dopadła. Szukam w „Ogrodach” i na płytowej encyklopedii drzew i krzewów. Zobaczymy co wyszperam.

1.Trzmielina zwyczajna 2.Bez czarny lub Winobluszcz pięciolistny ewentualnie Czeremcha ?Zadając pytanie o tajemnicze roślinki niezłą „prace domową” sobie zadałam…”Kazał pan musiał sam” Oczywiście żartuję, sprawiło mi to nawet przyjemność…Dzięki ~mariona, że pośpieszyłaś nam z pomocą.Zimowe okazy nie dawały mi dzisiaj spokoju…w wydziałowej bibliotece przejrzałam możliwe książki botaniczne, internet aż grzał się od przeszukiwania stron i … (uprzedzam, że mogę się mylić) …dziwadełka z górnego zdjęcia też podpięłabym pod TRZMIELINĘ ZWYCZAJNĄ, bo nic bardziej podobnego nie znalazłam. Jednak na wszystkich letnich zdjęciach z atlasów górna część owocu była różową nadmuchaną poduszeczką, pod którą zwisały pomarańczowe kulki, zresztą całość prześliczna w kształcie i kolorze – tak więc Czado zadanie dla Ciebie – proszę sfotografuj nam latem domniemaną trzmielinę, byśmy nie mieli już wątpliwości A co do lodowch czarnych kulek to dużą zagadką, ale pomocną okazał się czerwony „drapak”, do którego są one przytwierdzone…Taką czerwoną łodyżkę ma np. CZARNY BEZ, ale przyczepionych do niej owocowych kulek jest dużo i zwisają z łodygi. Może tu zostały już objedzone przez głogne ptaszęta? Owoce czarnego bzu nie mają też „antenki” na czubku kulki -takiej, którą widać na środkowym owocu Waldkowego zdjęcia. Antenka sporo kłopotu sprawiła w identyfikacji rośliny, bo mało które taką mają (ja osobiście znam tylko jagody). W przypadku CZEREMCHY jest podobnie, ale tu kulek na łodydze z zatury jest mniej i kolor owoców też graniczy niemal z czernią, tak jak u bzu. Zarówno czarny bez jak i czeremcha są niewielkimi drzewkami, a może nawet do krzaków się zaliczają. Natomiast WINOBLUSZCZ to rodzaj pnącza i u tego kuliste owoce rozmieszczone są na takim właśnie kanciastym „drapaku”, nieregularnie i nie jest ich dużo. I tu pytanie Waldku do Ciebie, oczywiście jeśli chcesz „przysłużyć się nauce” i rozwikłać zagadkę – Jak wyglądał właścieciel lodowych kul, czy był to krzak czy może pnącze?Tyle tylko mogłam zrobić i właściwie nie wiem czy temat jeszcze Was interesuje…bo jak ktoś słusznie napisał: Nieważne co to jest – ważne, że piękno widać …To podobnie jak w malarstwie abstrakcyjnym – tam raczej nikt aż tak w „piękno” tych obrazów się nie wgryza, a koneserów mają wielu, ale…ciekawska natura czasami bywa silniejsza. Pozdrawiam wszystkich dociekliwych i tych mniej zainteresowanych

prześliczne…

Nie ważne jaka to roślinka,ważne,że widać piękno na tej fotografii i obojętnie czy po nalewce z tarniny czy innej, czy bez.Ale dyskusja fajna,uwielbiam czytać te „dzieła sztuki”.Wszyscy jesteście Wielcy.Mi chwilowo brak weny twórczej.Pozdrawiam Iga

…jak najbardziej, bo BIESZCZADY gościnne są niezwykle i nie pozwolą Ci zmarznąć, dziewczyno…

Wiem, co to jest ! Zmrużyłam oczy i doznałam olśnienia po kieliszku czerwonego, wytrawnego z Urugwaju ! To model związku chemicznego, no wiecie, schemat cząsteczki wysoce energetycznego soku z tajemniczego owocu !

A wrześniow-październikową porą można się przyplątać na naleweczkę z tarniny, jak będę łazić po Bieszczadach na jesieni ? Wtedy też może wiać a ja jestem zmarźluchem ..?

.. a co tam ,możesz się wypowiadać Włóczęgo karpacki jeden, a gdyby KTOŚ był gdzieś blisko na bieszczadzkich traktach to zapraszam na ten napój ,co to Czado go kiedyś produkował a ja przypadkiem w piwniczce mam zapasik, słodkie i mocne w sam raz na te zawieję za oknem, żeby mi NIKT z blogowiczów nie zmarzł jak tu trafi….

Może jednak lepiej będzie, jeżeli nie będe wypowiadał się w kwestiah botanicznych…

Dwa lata temu czytałam książkę i opisane zapachy mocno podziałały na wyobraźnię, a pracownia starego mistrza perfumiarza usytuowana na moście jest taką w jakiej sama chciałabym pracować – nawet po przeczytaniu książki szukałam szkoły, w której kształci się tzw. NOSY, ale to Paryż u nas takich „szkół” nie ma. Na film raczej się nie wybieram, gdyż z opinnii znajomych więcej jest w nim „brudnych” scen o nieprzyjemnym zapachu niż woni rozkwitających kwiatów – wolałabym nie psuć tego co w mojej pamięci zachowałam.

…Czado? przecież tarnina ma okropne kolce,pamiętam az za dobrze i nie ma takich czerwonych gałązek tylko normalne ciemnawe burawe i co teraz będzie? czyżby RATUNKU BOTANICY!!!

Tak Ameli, wzywamy p.Waldka na pomoc w rozszyfrowaniu zagadki, a jeśli On nam nie podpowie, to apelujemy do wszystkich pasjonatów biologii ! Co do zamrożonych owoców, to obstawiam jednak jagody, gdyż późną jesienią zostają czasami takie „wyschnięte drapaki” bez liści, na których uparcie siedzą pojedyncze owoce. Natomiast w kwestii magnolii i ich możliwych kolorów, to widziałam kiedyś w Ogrodzie w Powsinie, na przedwiośniu las magnolii o przedziwnych barwach. Były wśród nich nawet takie o pączkach prawie czerwonych, a kwiatach w głębokim różu wrzosowo-czerwonym. Cuda nieziemskie, a jak pachniało ! A’propos, widziałaś już „Pachnidło” w kinach, bo ja jeszcze nie ?

Tak, Twoje makra są bajeczne ! Cudownie przyłapana „na gorącym uczynku” przedwczesna wiosna i zamrożona nie tylko w kadrze. Figlarne, wiosennne pączki i płatki zaszalały, zabalowały i zajrzały do szkatułki z ozdobami Królowej Śniegu. Zachciało im się diamentowych, lodowatych kolii i broszek. Tylko nie wiedziały, czym grozi im ta próżność i ciekawość …

Bardzo lubię, jak pan fotografuje szczegół.

Niby zima, a owoce dorodne jak latem – jesienią były suszone, teraz mamy mrożonki…natura o wszystkich pamiętała i zadbała.P.S. Czy ktoś wie, jak nazywają się rośliny, których owoce widzimy ? Szczególnie te czerwone frapują, bo mają takie osobliwe kształty.