Wrócić

Dokładnie tak ! To zdjęcie ma dramaturgię, swoje ‘przed’ i ‘potem’. Ma grozę i piękno. Przypomina nam wszystkim, znającym Tatry z autopsji, jakie są naprawdę. Myślę, że czasami, ktoś kto, tam nie był, nie może poczuć tego zdjęcia ‘na własnej skórze’ i może dlatego nie docenia go… ? Do takiej osoby jakoś nie przemawiają te ciemne chmury, zagniewane kształty i rozbuchana kosodrzewina.

Artysta powinien ‘patrzeć sercem’ i tylko wtedy będzie naprawdę dobry w tym, co robi. Sama technika, praca, trening nie wystarczą, gdy zabraknie pasji i talentu, daru od Boga. Podam przykład: mój kolega K., znany solista Operetki Warszawskiej, kupił sobie kiedyś dobry aparat i pojechał na kolejne tourne, tym razem do Maroka i przy okazji robił zdjęcia, ucząc się swojego aparatu. Zawsze coś go ciągnęło do fotografii, ale nigdy nie miał specjalnie na to czasu. Ciągle tylko muzyka i muzyka … W parę miesięcy po powrocie z wojaży K. pochwalił się swoimi zdjęciami znajomym, przyjaciołom. Po jakimś czasie zdjęcia trafiły do znanego pisma podróżniczego uzupełnienie do artykułu o Maroku … Tak były dobre !!! Nasz K. przyznał się potem, że zdjęci te robił nie znając do końca zasad fotografii i wszystkich funkcji aparatu. Ten przypadek zainicjował K. jako pasjonata fotografii. Po Maroku był Egipt, itd. … Wniosek: Nie traktujmy tej historii jak normy. To oczywiście zdarzenie jedno na tysiąc. Niech będzie jednak przykładem na to, że czasami geniusz i zamiłowanie zwyciężają niedociągnięcia techniczne. Kolejny przykład: moja siostra Anna nauczyła się salsy na paru imprezach latynowskich w weekendy. Tańczyła lepiej od ludzi z klubu tańca towarzyskiego, według ich opinii. Nie brała, tak jak oni, lekcji przez dwa semestry, nie trenowała, nie odtwarzała kaset i nie studiowała szkiców kroków na papierze !!! Po prostu talent, popatrzyła, pokręciła się parę wieczorów z dobrym partnerem na parkiecie i znała całe sekwencje i układy taneczne z salsy. A uwielbiała tańczyć !Kolejny przykład: Moja znajoma M. zdawała maturę z jęz. rosyjskiego i na wakacjach spotkała się na Mazurach z grupą studentek z Rosji. Gadały sobie do woli z moją znajomą przez dwa tygodnie. Gdy wróciła do szkoły po wakacjach Profesor od jęz. rosyjskiego ( z pochodzenia Rosjanka ) zawołała: ‘Gospadzi, jaki ty masz swojski, perfekcyjny akcent ! Jakbyś się w Moskwie urodziła.’ Wniosek: Talent i słuch muzyczny to niedościgniony ideał dla tych co mają ‘gumowe ucho’. Cóż, iskra Boża. Ta sama M. kiedyś wdała się w rozmowę z koleżanką, uczącą się zapamiętale jęz. angielskiego. Studentka angielskiego, była mile zdziwiona, że M. ma tak dobry akcent i intonację, a nigdy nie studiowała podręcznika gramatyki jęz. angielskiego pod kątem wymowy, intonacji ( rys.- przykłady ułożenia języka w jamie ustnej ). Nasza M. zwyczajnie słuchała i starała się naśladować zasłyszane dźwięki. Ach, ten talent, ta pasja …

Dzięki za słowa otuchy.Też jestem optymistką.Wierzę,że jest jeszcze wiele szczytów na które też wejdę.U Ciebie kolana, u mnie biodro.Ale będzie dobrze.A na trasach będę się oglądać i przyglądać uważnie,może się spotkamy?Pozdrawiam.

o błogosławiona siło perswazji! (nie ładniej wyglądałoby przez F?):)

Widzisz Carrmelito, to działa w obie strony. Nie tylko Ty potrafisz być chamska, uszczypliwa, niemiła. Specjalnie dla Ciebie bardzo się starałam. I tylko dziwi mnie Twoje zniesmaczenie. Jest takie przysłowie: Jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie.Pokory życzę bo Ci będzie ciężko w życiu.

Dzięki-Ameli. Mogłam właściwie od razu poszperać w internecie,ale jakoś nie mam tego we krwi.Faktycznie-do tej pory widywałam jedynie te „włochate”,bo tylko takie-zwyczajne-spotyka się w mojej okolicy. Te alpejskie są daaaleko i wyyysoko…

Masz rację, że samo „patrzenie sercem” nie wystarczy, by robić lepsze zdjęcia i coraz trudniejsze tajniki fotografii zgłębiać. Lecz jeśli sercem nie spojrzymy lub też jeśli serca zabraknie w tym, co robimy (czymkolwiek byśmy się nie zajmowali: fotografią, malarstwem, roślinami… a nawet meble i skrzypce mogą mieć duszę) – nie będzie to prawdziwe i szczere…to po prostu tylko sobie będzie…ale ja wiem, że i Ty o tym wiesz Tak pisałam o „patrzeniu sercem”, bo jeśli coś się kocha i tak bardzo za tym tęskni – nie sposób spojrzeć na to obiektywnie (serce nie sługa), nawet jeśli na fotografii jest zwyczajna „góra jak góra” (jak to niektórzy powiadają) ja nie potrafię przejść obojętnie i tak sobie nie westchnąć do niej z tęsknoty…… i naprawę nie wiem skąd mi się to wzieło, bo ja rodak z dziada – pradziada na nizinach wykarmiony…i chyba bardziej płasko jak na Kujawach to nigdzie w Polsce nie jest (tu mogę się mylić), więc nie potrafię do końca zrozumieć dlaczego w góry tak mnie ciągnie, a zmaganie się z nimi sprawia mi ogromną radość.Dziękuję, że znowu tu przyszłaś, że przeczytałaś to, co chciałam Tobie powiedzieć i że choć do sasanek się przekonałaś… …i myślę sobie, że nam kobietom trudno jest oprzeć się urokowi kwiatów, a mężczyznom tak łatwo jest za ich pomocą zdobyć naszą przychylność… Waldkowi po raz kolejny się udało … wie jak czarować…Czarodziej z nigo prawdziwy Zaglądaj tu jeszcze, kiedy tylko możesz…Serdecznie pozdrawiam

Dziękuję Ci, Ameli, za cudowny list, pełen prawdy, emocji i wzruszeń … Oddałaś wszystko to, co czuje wielu z nas i sam Czado. Napracowałaś się z cytatami. Jestem pełna uznania i żałuję, że ja nie miałam tyle samozaparcia, cierpliwości i spokoju, by perswazyjnie przedstawić NASZE ZDANIE. Masz racje, jestem z WATAHY WILKÓW, która broni nie tylko Przywódcy stada, ale także samego STADA. Bo czy byśmy byli, gdyby nasz blog się zwarcholił … Lecz pod Twoim, łagodnym spojrzeniem i argumentami wadera, pokazująca kły, zamienia się w spokojnego i oddanego sprawie Alaska Malamuta, który zgodnie ciągnie zaprzęg. Jednak ten wilk jest wolny, jak Wojownik Światła z wcześniejszych wpisów.

Racja ! Czekają nowe zdjęcia …

To prawda. Zapędzanie się w utarczki słowne nie przynosi rozwiązania, męczy i zasłania prawdziwy sens tego blogu …

Myśl sobie, co chcesz … nie dbam o to. Nie wszyscy musimy pałać do siebie sympatią. Takie jest życie. Ja wolę oglądać piękne zdjęcia i dzielić się dobrymi wrażeniami z myślącymi podobnie i spierać się konstruktywnie z tymi co mają swoje, uzasadnione racje. Często tacy przeciągają mnie na swoją stronę, bo uczymy się i rozwijamy przez całe życie …

nie milknij! naprawdę zaczynam czuć, że coś nas wszystkich tutaj łączy… tak cudownie łączy… aj, błąd! nie coś, a Ktoś! [a pamiętacie Łosia Superktosia?:P ]

chcesz napisać że doznajesz orgazmu jak patrzysz na to zdjęcie? zastanawiam się czy Ty przypadkiem nie należysz do osób, które widząc białą tkaninę pomalowaną w paski albo kropki piejesz godzinami na tym arcydziełem i duszą autora w tych paskach zaklętą.

jakoś nie chce mi się z Tobą bawić w ‘kto głośniej szczeka’. Wygrałaś. Tylko nie wystrasz sąsiadów. Galerii nie pokażę, jako że zrobiłam w swoim życiu może ze 20 przeciętnych zdjęć. Nie ma się czym chwalić.

100% racji w racji…

Nie potrafię kogoś nie bronić, nawet jeśli moja obrona może okazać się krzywdząca dla strony mającej zdecydowaną rację… nie potrafię słów obrony i tłumaczenia powstrzymać – to silniejsze ode mnie… taka po prostu jestem.Stąd bywa, że bronię dwóch stron jednocześnie, bo uważam, że każda z nich ma rację – swoją rację, do której choć troszeńkę ta druga mogłaby się przekonać.Nigdy na dobre mi to nie wychodzi, bo zwaśnione strony odchodzą w swoje, a ja sama na polu niezgody zostaję, nie potrafiąc jednoznacznie się określić …tym razem pierwsza zwijam żagle, bo zbyt mocne słowa się tu „wylały”, potrzeba już ciszy po sztormie

Broszka nie jestem pewna czy mogę tak wpost napisać link, więc by nie pozostawić Cię bez tych opowiadań radzę byś w wyszukiwarce np.w google wpisała SKPB Łódź, a ze strony koła przewodników dojdziesz już do celu … i zachęcam do podzielenia się spostrzeżeniami na temat wolności… te moje to tylko teoria, która jak każda nie do końca sprawdza się w praktyce -więc chętnie przeczytam jak Ty wolność itp. postrzegasz… może i do Twoich racji się przekonam…, bo uważm że nikt, nigdy 100%- towej racji mieć nie będzie, a prawdy jednej nie ma… to wszystko jest zdecydowanie bardziej złożone.

ojej nie bądźmy tacy okrutni, przecież ~a. nie chciała „dokuczyć” Waldkowi – tak myślę… tylko może nie wiedział(a) jak napisać o tym co myśli i dlatego tak skrótowo, i dosyć surowo zabrzmiała Jej (Jego) wypowiedź.Carrmelito kochana nie denerwuj się…dla niektórych „fajnie” wyraża nad wyraz pochlebne opinie i nie do opisania pozytywy. Czado zrozumie… jest nauczycielem więc zna ten język.A że uzasadnienia co do „nieciekawe i fajne” brakuje to już inna sprawa – pewnie nie wszyscy lubią pisać tak jak my….. ale fajnie byłoby gdyby każdy uzasadniał swoje poglądy. Mielibyśmy więcej do czytania … no tak jeszcze jeden wpis tu przeczytam i już zupełnie nie będzie mi się opłacało iśc spać… korci mnie ten wschód słońca.. . oj korci…szyby w blokach na przeciwko juz żarzą się złotem…… ale co ja powiem, że o tej godzinie wychodzę?.. muszę upozorować, że jednak dzisiaj spałam i tak mnie śpiew ptaków z rana a żeby dnia nie marnować to juz wtała ze wschodem … w piekle za te kłamstwa smażyć się będę…. ale Waldku sam powiedz czy można sobie odmówić wschodu słońca kiedy ten na „wyciągnięcie ręki”

… ja to bym tak chciała, żeby nas razem z Waldkiem poniosło ze wschodu na zachód Ostatnio czytałam w internecie o przygotowaniach do wyprawy łukiem Karpat (i o podobnych, które już się odbyły) – to 2500 km do przejścia i wędrówka na 120 dni. Szlak rozpoczyna się w Rumunii przy tzw. Żelaznej Bramie, a kończy w Bratysławie. Odwiedzą Rumunię, Ukrainę, Polskę, Czechy i Słowację, a w samej Polsce przejdą przez Bieszczady Beskid Niski, Beskid Sądecki, Małe Pieniny, Pieniny Właściwe, Spisz, Podhale, Tatry… ech tylko pomarzyć można. Chciałoby się tak jak oni, ale…. Pozostaje mi tylko trzymać kciuki, kibicować i duchem wsierać, by sił w zapasie zostało, by zwątpienie nie przyszło i żeby się udało. Niech idą szczęśliwie przy dobrej pogodzie, a jesienią na spotkaniach Studenckich Kół Przewodników Beskidskich zamierzają o wszystkim opowiedzieć… czekam z niecierpliwością P.S. Carrmelito cóż to za tajemniczy skrót ASAP… czy mogę prosić o podpowiedź w rozszyfrowaniu, a może ma pozostać nieodgadniony Albo jeszcze inna wersja… otóż wszyscy go rozumieją tylko ja taka gapa…I znowu jasno już za oknem… dnia mi na obowiązki nie starcza, ale żeby nocy na przyjemności brakowało? Trudno się z tym pogodzić. Te krótkie czerwcowe noce wcale nie są mi na rękę… chyba z fotografowania zachodów na wschody się przerzucę… w sumie to jeszcze żadnej jutrzenki w „albumie” nie mam …ale mówię już Dobranoc …Idę snu zaczerpnąć, bo jutro…tzn. dzisiaj wyczekany od dwóch tygodni dzień… jadę rowerem gdzie mie koła zawiozą i tak daleko, aż łańcuch się skończy. A rower po naprawie więc żadnych awarii nie przewiduję i nareszcie aż do braku tchu powietrza zaczerpnę … nareszczcie

Dokładnie tak ! Tylko dodam, że wyrastają ci skrzydła i nie musisz sie już bać o odciski …

Wiesz, co J., wydaje mi się, że to małe, autystyczne ‘~a’, to nic innego, jak tylko sobowtór niejakiej ‘fajnej’ ‘~Andzi’, którą dorwałyśmy pod zdjęciem ‘Ciągle w chmurach’ z dn.19.01.2007., gdzie lakonicznie wyrażała swoje nieciekawe opnie. Złoiłyśmy jej skórę, aż huczało ! Teraz ‘przybyła na bal’ w masce pod innym pseudonimem. Od razu zapachniało mi ‘Andzią’ … A może to jej mentalna krewna ? Korci mnie, żeby odbić piłeczkę: Ciemno ? Za ciemno dla ‘~a’ ? To dajcie więcej światła ! Światło pod strzechy ! Litości, oświecenia …

Stęskniłam się straszliwie za Wami, Kochani ! Jestem więc ASAP po powrocie z Iwonicza i co widzę ?! Tatrzańskie Włóczęga Waldka Wędrowniczka ! A niech Go nosi z zachodu na wschód i z powrotem ! Ja zacieram rączęta, nie wiem jak Wy ? ( a wyżej napisałam coś w guście kulinarnym, jak zwykle zresztą ).

Zgadzam się z J. że „za ciemne, nic ciekawego i fajne” to trochę mało… chciałoby się wiedzieć więcej co myślisz o fotografiach Czado (sam Pan Fotograf pewnie też). Mnie osobiście bardzo ciekawi dlaczego prace, które wymieniłaś(łeś) wydają się Tobie nieciekawe… bo kompozycja, bo barwy, bo motyw…dlaczego ? – proszę napisz, bo te wpisy są cenne nie tylko dla Gospodarza, ale i tych którzy fotografii dopiero „się uczą” – tak jak ja.Niemal wszystkie zawarte tu komentarze są pozytywne – ja zdjęciami się wprost zachwycam i intrygujesz mnie swoim wpisem, że coś może być „nieciekawe”.P.S. Na koniec tak z przymrużeniem oka i proszę nie bierz tego do siebie, ale mam nadzieję, że nie jesteś nauczycielką lub profesorem na uczelni, bo nie ma nic gorszego niż ocenia z lakonicznym (bądź bez) uzasadnieniem Tak było wczoraj… i na co mi pięć w indeksie jak po całym semestrze pracy – ja nie wiem czy robię postępy, czy też nie. Bo uważam, że nigdy nie jest na tyle dobrze, że nie mogłoby być lepiej – i jeśli jest 5 to ile brakuje do 5+ ?I szczerze powiedziawszy wolałabym tróję dostać i godzinny wykład (gratis) co robię źle, niż pięć bez żadnego słowa… i tylko do widzenia…i udanych wakacji.W zeszłym semestrze dostałam 4+ też bez słowa. A to że teraz jest 5 to chyba mogę zawdzięczać tylko Czado i Jego fotografiom, bo tu się najwięcej uczę – naprawdę.I dlatego proszę… piszcie uzasadnienia do swoich wypowiedzi pozytywnych bądź nie – bo dają one do myślenia, a niekiedy wywołują polemikę szczególnie inetresującą gdy zdania są odmienne.Znowu osobiscie i dużo mi się napisało, ale tym razem dotyczyło fotografii, więc mam usprawiedliwienie Pozdrawia…stały bywalec…. spargniony gór, lekkości myśli i poprawnych fotografii, które niekiedy tak trudno zrobić, ale Waldkowi to się udaje – pewnie zawsze

” i to nie ja powrócę jutro..”a w sierpniu w końcu góry. góry góry góry. do tej pory mogłam sie nimi cieszyć tylko tu. chociaż już czuję, że je kocham. dzięki tym zdjęciom. i już czuję, jak moje stopy wędrują po szlakach, jak trawy szepcą .. jak słońce uśmiecha się i wydaje się być coraz bliższe. czy tak to jest naprawdę ?

…za pierona nie wiem skąd się tu zamiast cyferek 2 i 4 wzięły u mnie jakieś robaczki???…;((

2 za ciemna4 nic ciekawego6 nic ciekawegoreszta fajna

I ten wątły, sześciopłatkowy ‘parasol’ z żółtym środkiem, wyrastający gdzieś na skale w czeluściach Tatrzańskich rozpadlin. Jak mityczny Cimberlin ( nie wiem, czy dobrze zapisałam ), porastający mogiły przodków we ‘Władcy Pierścieni’. Zderzenie odważnej kruchości kwiecia z potęgą pobłażliwej skały. Jest w tym jakaś symbioza, nieprawdaż ?

Stawiam się wezwana do odpowiedzi ! Po kolacji w ‘Jasiu Wędrowniczku’ mogę mieć w pierwszej kolejności kulinarne skojarzenia. Np. Świnica z jabłuszkiem na przełęczy, Wole Oko w błękitnej potrawce, zając na Szpiglasowym ruszcie, kosodrzewina na parze a la’ Liliowe, lekko Goryczkowy ogórek, Kozie Czuby w sosie oscypkowym, a na deser Siwe Sady w Hali Pysznej, itd.A tak na poważnie, polecam w ‘Jasiu ‘ w Rymanowie np. roladę ze schabu z warzywami i boczkiem, w sosie nasyconym pokaźnymi kawałkami borowików i podgrzybków. Albo zająca w sosie śmietanowym z kopytkami. Można też wybrać Kociołek Jasia Wędrowniczka wiecznie gorący. Delicje ! Paluchy lizać ! Do tego karafka czerwonego / białego, ‘podłego’ winka, które wcale nie jest takie złe …

Być i wracać zawsze kiedy można,te góry są jak magnes…:)))

…i dlatego trzeba biec za marzeniami i szukać swojej kolejnej szansy, walczyć o siebie , bo wiesz… On ma pod opieką wielu i nie zawsze pomaga właśnie nam, wszechświat taki ogromny przecież… i liczy mocno na naszą siłę istnienia, która jest w tych górach na fotografiach Czado,ale nosisz ją także w sobie, pamiętaj…. ;o)))))))))))))))))))))))))

Masz rację to świat pędzi do przodu ,a My jesteśmy tacy sami, mamy piękne poetyckie wnętrze , a ono się… nie (znowu to okropne słowo) starzeje. Pozdrawiam

…wrócić……wrócić…i jeszcze raz wrócić tam jeszcze chcę…zobaczyć choć jeszcze raz,…tylko jeden raz…

wrócić i wracać zawsze… tam gdzie cisza w bukach, ogień tańczący nocą nad potokiem, zapach deszczu i samych gór. „gdy jedni modlą się o wiatr, inni modlą się o deszcz, bo ziemia schnie.ja czekam wciąż na spokój w nas. ciągle wierzę, że gdzieś tu znajdzie się cisza na skronie, na powieki słońce. kres naszych wojen, jak koniec gorączce. i ta pewność, ta pewność, że mamy nadal czas by patrzeć prosto w oczy”…

o nie…. teraz to dopiero się czerwienię… dobrze, że nie widzicie.A to dlatego, że czytając Twój wpis J. znowu przeinaczyłam wyrazy i przeczytałam: „… niech inni się zapomną” – w sensie takim, że jak się inni zapomną to swoje „niepoprawne” skojarzenia napiszą….na pewno nie myśłam o zwierzętach tatrzańskich – tym bardziej o kozicach ;PSosenek nie widać to za kosodrzewiną zawstydzona przycupnę… albo najlepiej pójdę już spać… i Cabernet wcale nie było potrzebne, by te nieuczesane myśli się rozwiały….ale do Tetmajera to zajrzę przy okazji ojej… a może lepiej te wszystkie myśli i wspominki o trunkach powstrzymać, bo nie sądzę by Czado chciał wywieszać transparent „Wejście w pejzaże dozwolone od lat 18-stu”.Ale….tak od czasu do czasu jak małe co nie co nam się wymsknie, to chyba nie zaszkodzi, prawda Gospodarzu?

jak się ogląda te zdjęcia to aż chciałoby się spakować plecak i natychmiast tam jechać uwielbiam góry ale ostatnio warunki nie pozwalają mi na to żeby po nich chodzić… ale dzięki Twoim fotką z różnych pięknych stron mogę je podziwiać na ekranie komputera i czuć się jakbym tam była pozdrawiam

….dzięki …i jakieś mam dziwne skojarzenia z ostatnim pejzażem ale się nie przyznam, poczekam aż mi się zapomną….. ;o)))

…a czy trzecie i piąte zdjęcie gór w moro robiłeś prawie z tego samego miejsca?..to znaczy po przejściu może ze stu metrów …czy mi się tylko tak wydaje?..sasanki takie cudne i kosodrzewina , dziękuję i czekam na kolejne przestrzenie ….

Wrócisz-choćby we wspomnieniach…One (góry) stworzone są chyba dla naszych tęsknot…

W Tatrach Zachodnich do wędrówki po szlakach umiejętności wspinaczkowe nie są potrzebne. Nie ma dużych ekspozycji, łańcuchów, drabin. Jednak znaczne przewyższenia i spore odległości od schronisk czy parkingów wymagają przyzwoitej kondycji oraz odpowiedniego ubioru na wypadek załamania pogody, jak wszędzie w górach.Pozdrawiam

….Wrócić?….zawsze wracasz, pełen pokory i spragniony piękna….. ja nie zawsze umiem odnaleźć powrotną drogę, czasem gubię swoje ślady, zbyt długo przystaję na przełęczy, nie mam siły, zapatrzę się w zieloność, zbieram kwiatki i nie potrafię powartościować sobie przestrzeni, wracać jest trudniej niż biec przed siebie….. trzeba się nauczyć powracać do swoich dobrych wspomnień, powoli robić z nich talizmany, nawlekać koraliki obrazów na nitki pamięci tak na wszelki wypadek, gdyby się okazało, że skądś trzeba czerpać tę siłę ,której nie wypisują na receptach lekarze, wtedy wystarczy wrócić do talizmanów albo w góry….

…..przecież wiem…. że zawsze wschodzi czyjeś słońce… i gdy stoisz tam pomiędzy szczytami, popatrz w dal,bo gdzieś bliżej Ciebie niż mnie teraz czeka… słońce, które nie omija nikogo…. mnie też nie ominie, jeśli nie schowam się przed nim w cień……..a teraz proszę o jasny blady świt, o gniazdo na buku ptasie,o oczu moich znowu zielony blask, i o mały skrawek nieba na kolejny dzień, na kolejny zmierzch i sukienkę z kosodrzewiny, gwiazdy z sasankowych uczuć i przełęcze moich myśli……dobrze ,że bywasz Tutaj czasem, pod tym niebem chmurnookim…..