Czasem jest tak, że nawet wymarzyć byś sobie tego nie potrafił.

Piękne leniwe popołudnie, trochę ciepłe, trochę zimne, trochę suche, trochę w błocie. Niskie słońce, wspaniałe łąki, których właściciel jeszcze nie ogrodził i nie zamknął dla nas. I odrobina dziegciu: samochód terenowy wypełniony szczęśliwą rodzinką wjeżdża na sam szczyt krojąc miękką trawę bez litości. Ile trzeba lat by się to zabliźniło? Może się czepiam? Może są niepełnosprawni i inaczej nie mogli?

...na chwilę staję się dzieckiem, które nie myśli o niczym z wyjątkiem tego na co patrzy i nabiera wiary w to, że świat jest piękny i zawsze taki będzie.