Pejzaż

Dla mnie Bieszczady i Beskid Niski zawsze bedą najpiekniejsze. W innych górach bywam gościnnie, tu jestem u siebie. Pozdrawiam

Przejrzalam wszystko- czerwiec i lipiec ( kiedy mnie nie bylo ) . Cudowne! No i te maki i gory, ktore jeszcze nie tak dawno mialam na wyciagniecie reki. Dziekuje. Juz wrocilam.

cudne!

Na Tarnicy pomimo lipcowej aury mamy majową Pierwszą Komunię. Rośliny ubrały się w białe kwiecie i brakuje tylko do towarzystwa bukiecików konwalii, różańca i Księdza z hostią. Rozejrzyjmy się po ścieżkach. Może znajdziemy naszego Ojczulka drepczącego z Panem Bogiem, ocierającego pot z czoła…

A ja bym powiedziała, że to jest wodospad… woda płynie ze wszystkich stron do środka Jesteś mistrzem w swoim fachy Dziękuję że się potrafisz dzielić tym, co masz, czyli swoim talentem. Podziwiam Twoje zdjęcia od dawna Pozdrawiam serdecznie

Niesamowite . . .

…”Niebo tajemnic mam nad głową (…) Czy to jawa, czy marzenie, Które opływa mię bezkreśnie? Zda się – każdej pieśni drżenie Dźwięczało przedtem – niegdyś – we śnie?” („Śród nocy”B.L.) Dziękuję, że patrzysz i widzisz…

Achhh śliczne fotografie… Bieszczady… moje ukochane góry… góry moich kochanych harcerzy. wspomnienia:)

A ja uparcie bede Cie namawiał w łemkowskie strony Beskid Niski już jest w twoich pracha a może tak okolie Magurskiego Narodowego By Cie interesowały ?;) Pozdrawiam.

hm, być tam teraz… aż sie rozmarzyłam…………

Hej.Jestem Zuzia.Moja przyjaciółka poleciła ten blog i jest świetny:) lubie zdjęcia robić i oglądać:) to poprzednie zdjecie super znam, bo na własne oczy widziałam ten widoczek:) Bieszczady,mmm:) pozdrawiam i zapraszam na http://eternally-23.blog.onet.pl/ jeśli masz ochote;)

Powiedziałabym raczej, że nie „meduza” ale „mała żarowka zaświecona w domu Bożym”

mam nadzieje,ze kiedys i ja zobacze to na wlasne oczy.czasem trudno uwierzyc,ze sa jeszcze miejsca gdzie nie ma ludzi.takie miejsce to raj.

darmowa terapiadzieki Ci za nia pozdrawiamfotos_kowiczka

Zazwyczaj nie komentuję, bo brak mi słów, ale zachody słońca zawsze wyglądaję niesamowicie

to do Agi

za takimi Bieszczadami najbardziej tęsknię. kiedy jest cicho, coraz ciszej, a góry powoli przygotowują się do snu, tulą się do mgieł i ubierają w ciepłe, miękkie barwy wieczoru. na szlakach można spotkać przeważnie już tylko tych, którzy schodzą w dolinę, niektórzy z nich coraz szybciej i szybciej, chcąc uciec przed nadchodzącym zmierzchem. a my jakoś tak zupełnie naturalnie mówimy tylko szeptem, żeby nie płoszyć tej małej pięknej bajki, która się snuje przed naszymi oczami. albo nie mówimy nic, zachwyceni i tak po prostu, tak zwyczajnie szczęśliwi. wymieniamy tylko porozumiewawcze spojrzenia i uśmiechy. bo przecież jesteśmy właśnie tam, dokąd chcieliśmy dojść…wiesz, Czado, Twoje fotografie uświadamiają mi, jak bardzo bardzo brakuje mi tych Miejsc, jak bardzo brakuje mi mnie właśnie Tam. bo przecież to wszystko co mi najbliższe, to klisze i te nieistniejące fotografie, zapamiętane gdzieś tam w środku i ten skrawek mapy na Końcu Świata, w którym jakoś łatwiej wierzyć, że spełniają się marzenia, a szczęście nie jest igraniem losu z nami. dziękuję, to będą dzisiaj bardzo ładne sny. dobrej nocy, bardzo bieszczadzkiej i gwieździstej.