Urzekające jaskinie i wodospady , krajobraz rodem z Janosika.Ach góry , góry i strumyków szum , można się w nim zapomnieć.Piękne fotki.pozdrawiamRobert
Potęga,groza,nieznane…PIĘKNE!Dziękuję za te wszystkie cudowne zdjęcia,za to,że mogę dzięki nim podziwiać piękno tego świata,który często wydaje się szary i brzydki.
„Z zazdrości ptakom jest samolot” ( jak śpiewa G. Turnał ) lub … alpinista Wspaniały tygiel żywiołów ! I ten magnetyzm skalistych przepaści … prawie czujesz, patrząc w dół, że masz skrzydła …?
…spoglądam w chmury, w nich zniknąć pragnę.Niech tak jak w górach otulą mnie mgły i ukryją przed światem.TAM nie dosięgną mnie ziemskie sprawy, kłopoty zostaną w dolinie,a ja na chwilę rozwinę skrzydła i będę szczęśliwa
Zdjęcia zachwycają, aż przejrzałem większą część bloga, a dziś planuje resztę. 1 i 2 oraz ostanie najlepsze, z tego posta:) Komentować może nie będę( jestem leniwy:P a i pod kazdym pisac, ze zdjecia na wypasie? zanudzil bym), ale zostane stałym gościem:D Stronka juz w ulubionych. Pozdrawiam! i prosze o jak najwięcej zdjeć:D
mrocznie, skaliscie i niezwykle wysoko- ptaki to odwazne zwierzeta Ale przeciez to nie one zrobily te zdjecia Gratuluje zdjec, widokow i tej zapartej w sobie zazdrosci ktora zaprowadzila pana na te zapierajace dech w piersiach szczyty pozdrawiam- górzystka
Witam pierwszy raz , totalnym przypadkiem znalazłam sie na Pańskim Blogu.. i muszę przyznać , ze jestem po prostu zachwycona! )) Nastrój skoczył zrazu w górę, poczucie wielkiej tęsknoty za górami tez..Heh. Przepiękne zdjęcia, widoki.. ach! i och! po prostu ! Pozdrawiam i życzę jak najwięcej cudownych momentów do uchwycenia aparatem
Trzy dolne zdjęcia są jak z wędrówki Sama i Froda do Mordoru … skaliste zadziory w labiryncie skał, z którego nie ma wyjścia … i smrodliwe mgły z „Martwych Bagien” ….Na zdjęciach górnych chmury „parodiują” skalne półki, „naśladują” stosy kamieni, „przedrzeźniają” rumowiska …
Razem z tymi widokami wróciły wspomnienia i sceny z filmów ogladanych w dzieciństwie. I choć po sprawdzeniu okazało się, że przygody mojego idola z tamtych lat kręcone były w sąsiedniej Chorwacji dla mnie właśnie te miejsca pozostaną „górami Winnetou” … z podziękowaniem za wspaniałe wakcje.
Wspaniałe pierwsze zdjęcie od góry – Alpy jakby odpoczywały, spały pod różowo- kredowym woalem ( jak drogocenne meble w pałacach przykryte materią, gdy nikt ich nie zwiedza … ). Alpy w kredowym pudrze …jak twarze mimów – żywych posągów w Wenecji lub Florencji …
…zawsze jest ale… nie zrobiłem jeszcze zdjęcia o którym mógbym powiedzieć że jest idealne, choć czasem tak mi sie wydawało… takie obrazy widziałem… ale… sprzęt, umiejętności, warunki… pewnie takiego zdjęcia nigdy nie zrobię… ale… w góry chodzę dla samych gór, zdjęcia lepsze lub gorsze mają mi je zastąpić, gdy mnie Tam nie ma… pozdrawiam
Piękne fotografie,piękne klimaty.Niektóre przerastają Ciebie.Czasami może nie tak!Uważaj drugie plany są bardzo ważne!Ostości krawdzi w tle!Dobry warsztat porównań,ale nie do końca… Góry zostałe zdobyte,ale nie do końca… Przyjemnie oglądam nektóre prace-przyjemnie,ale… filip.
Najpiekniejsze zdjecie, to ostatnie. Nie lubie golych zboczy gor i dlatego dla mnie najpiekniejsze sa Bieszczady.Pozdrawiam WSZYSTKICH zakochanych w gorach.
Najpiekniejsze zdjecie, to ostatnie. Nie lubie golych zboczy gor i dlatego dla mnie najpiekniejsze sa Bieszczady.Pozdrawiam WSZYSTKICH zakochanych w gorach.
Tego się nie da skomentować, są to za piękne obrazy aby je beszcześcić jakąś treścią.To należy wyłącznie oglądać i pobudzać swoją wyobrażnię, co ta przyroda potrafi stworzyć.
Super blog na pewno włożyłaś w niego wiele pracy i wysiłku bardzo fajniutkie te zdjęcia z tej notki poprostu przepiękne ,będe w miare swoich możliwości odwiedzać twój blog informój mnie co nowego na twoim blogu http://www.realny-swiat-plastiku.blog.onet.pl
W czasach mojego dzieciństwa marzeniem było zobaczyć film Winnetou, który nie wiadomo dlaczego był od 14 lat, a ja tyle nie miałem. Błagalne spojrzenia bliskiego płaczu chłopca na z pozoru groźną panią bileterkę by nie zażądała legitymacji. Pewnie też miała dzieci bo wpuściła. Wyjazd w góry takie jak te wydawał się tak samo realny jak podróż na Proxima Centauri. Ale nie wolno przestawać marzyć Pozdrawiam
nieprawdopodobne…:) a jednak, powroty do wspomnien z czasow dziecinstwa czy to nie wspaniale ze mozna realizowac to co tkwi w czlowieku od dawna albo co w nas zaszczepiono nostalgie za…
… nieodparta potrzeba spojrzenia na świat w sposób bezinteresowny, by nie powiedzieć nieprzydatny, ot tak dla samego piękna. I oto pojawia się jedność ze wszystkimi, poddającymi się tej magii kiedyś, teraz i w przyszłości, w tym lub innych miejcu globu, może kosmosu?
Masz rację i dlatego zgadzam się z Tobą. zawsze kiedy widzę góry , jestem w nich z różnych powodów a przedewszystkim z pasji przebywania w nich odczówam podobnie jak Ty. Dobra robota ! startuj w Biennale Fotografii Górskiej w Jeleniej Górze za 2 lata a będziesz miał wiele do wyrazenia wśród podobnych sobie. Z górskimi pozdrowieniami, Nieszkot
….. strach przed światem…….ból przed samotnością…….wiara na lepsze jutro.. miłość pełna nadzieji……..dobro które zwycięża zło…i życie…które..jest największa tajemnicą…..tkwiacą w każdym z Nas…….
piękne zdjęcia… Podziwiam od dawna ale teraz odważyłam się cokolwiek napisać… bo tak naprawdę nie widziałam co miałabym napisać żeby pokazać że jestem pod wielkim wrażeniem….Mogę zapewnić, że będę nadal zaglądać i może odważę się czasami coś napisać…Pozdrawiam http://swiatfotografii.blog.onet.pl/
Proszę, są jednak tacy, którzy swoich blogów się trzymają kurczowo… Może to i dobrze.Zdjęcie, tak jak dawniej, zachwycające. Pod każdym właściwie względem.Pozdrawiam.
Witaj Ameli )Nareszcie jesteś, a już myślałam, że na dobre przeprowadziłaś się do Tylmanowej … Tam gdzie spokój, szum lasów i kojący cień Radziejowej. Oj, pięknie tam było … ale jeszcze nie raz będzie 8D
Każdy z nas pielęgnuje magiczne wspomnienia – małe wielkie skarby. Tak bardzo nie chcemy ich zapomnieć lecz czas nieubłagany okrywa je mgłą….lecz przychodząc tutaj wspomnienia wracają, ożywają i oczy się śmieją, radość myśli wypełnia… tak było…przypomina mi się…widziałam prawie tak samo…Ostatni wieczór pod Wysoką wyglądał podobnie jak powyższe…gdyby tylko rozdmuchać dramatyczne chmury….i ten maszt… na Prehybie mocno świecił nocą na pożegnanie. I w pierwszej chwili pomyślalam…, ale smok Radziejowej z Beskidu Sądeckiego inną ma linię grzbietu Po trzech tygodniach w objęciach nieba i szeptu górpróbuję odnaleźć siebie.Zapaliłam świeczkę, bo światło żarówki takie obce.W lusterku niby ja, ale inna… zmieniona latem, przeżyciami.Włosy urosły mi dużo, ale oczy te same.Już nie kołysze moich snów wartki nurt strumienia.O świcie trzesk ognia nie budzi wrzątku w czajniku.Brakuje przestrzeni, powietrza, horyzontu błękitnego, nieba gwieździstego,pozanych ludzi i rozmów bez liku… do świtu.Czyste buty w kącie stoją, dziwnie wyglądają bez błota,nareszcie odpoczną, wyschną do końca.A ja już bym znowu poszła, pod górę… w nieznane…po kolejne marzenia w sercu skrywane.Pozdrawiam cieplutko tych którzy wrócili i tych, którzy wyruszą…
Złap słońce, choć jest gorące,Oto nadchodzi w smogu rdzawych chmur.Pochwyć promień, nim utonie.Choć nie wierzysz, że to uda się.Płacz na piasku w słońca blasku.Bo właśnie to straciłeś, bo znalazłeś to …P.S. Nie mogę pracować, biuro mnie nudzi, gdy Ty, Czado serwujesz nam takie ‘niepokoje’ …
Tkwi w człowieku … nienasycone pragnienie odkrywania ‘swojej Ameryki’, raz po raz i znów od nowa. Szukamy ‘nieznanych lądów’, nowych światów nawet, gdy są w zasięgu ręki. To podróżowanie daje nam odrodzenie, wskrzeszenie, nowe życie … i samookreślenie .
Mam to samo, gdy idę w góry ze swoim Fuji … Nie czuję się wtedy ‘pojedyncza’, odizolowana ale zawsze przeżywam wszechogarniający zachwyt z tymi, co patrzą wyczulonym okiem …
Nie każdy to czuje, choć wydaje mi się, że wystarczy komuś nawet raz wskazać jak patrzeć na świat i powoli sam zaczyna odkrywać jego piękno…Biegam po łąkach z aparatem… niby sama, a jednak nie do końca . Właśnie sobie to uświadomiłam… To dobrze, że są tacy, którzy widzą…
Już po dwudziestej zauważyłem w oknie, że świat jest pomarańczowy, a nad wszystkim tęcza. Próbowałem przez okno, sprzed domu, a skończyłem na Wierchowej… boso
Najpiękniejsze tęcze zapamiętałam z Gorców.Zwkle pojawiały się pod wieczór, były jak nagroda po całym dniu wędrówki i nadzieja, że kolejny poranek przywita nas słońcem.A do ostatniego zdjęcia z tej serii zacytuję słowa pewnej piosenki.Pomyślałam, że gdy gdy stałeś w obliczu tej niesamowitej ferii barw mogłeś odczuwać podobnie….”Jestem jak nieprzepuszczalny promień, promień światłaWszystko co mną – światłem jest Wszędzie, gdzie pędzę, znajdę- znajdę zmierzchBłękitny zmierzch świetlisty zmierzch Uciekam w przepaści mroczne głębie Bo nie wiem jeszcze jak tam jestBłękit i fiolet przenika mnie Światłem stanę sięJestem jak niezdobyty szczyt, szczyt skalisty Wdrapać do światła musisz sięNie trzeba lin uprzęży karabinki niepotrzebne Czasami skała serce ma Jestem jak trawa najprostsza, patrząca w oczy niebu czule jak alpejski szczyt Bezdomny jak cyganie, wiatru wolny jak krzyk zabłąkany W promieniach mgieł ramionach zórz”wyk. Brzmienie Ciszy
Boso, ale z czołem podniesionym ?A czy wiesz, Waldku, że w pogoni za tęczą można stać się … niewidzialnym ? Trzeba jednak wymówić zaklęcie: ‘Oko Braill’a, włos maty, szynka anorektyka’, potem zakręcić się na pięcie trzy razy w lewo i pobiec na drugą stronę tęczy. Czy to działa ? Nie wiem, bo tęcza zawsze znika zanim ją dogonię … ;D
Nic! ani wysokie szczyty gór ani gorące plaże nad Morzem Śródziemnym nie robią na mnie takiego wrażenia jak taka polna ścieżka. Myślami wracam do moich 25 wakacji, które spędziłam na wsi i wędrowałam takimi właśnie ścieżkami:) Aż mam gęsią skórkę. Gorąco pozdrawiam!
Brakuje mi takich dróżek, chociaż wcale nie ą daleko, czas skurczył się tak bardzo, że starcza go tylko na asfalt Wciąż tu zaglądam, by nacieszyć oczy Pozdrawiam serdecznie
Gdy wydepczemy wszystkie ścieżki lata, gdy nam nie wystarczy cień wysokich drzew, gdy już poznamy kres naszego świata,to przeprawimy się na drugi brzeg…( kto pamięta dokładnie cytat, niech mnie poprawi, bo piszę z głowy ;] )I znów, Waldku jesteś w domu … w dole, z jednej stronę Iwonicz Zdr. a z drugiej – Rymanów Zdr. … i dobrze nam znana droga przez pola …
Złote łany traw, nagrzane słońcem, pachnące … A ile ciepła i radości wnoszą te różowe kwiatki. Chcę na urlop !!!!!”A ty biegniesz przez pola roześmiane Kłosy zbóż w dłoniach swoich masz A ty idziesz przez lato zwariowane W metrach szczęście twoje mierzy czas…” śpiewają moi krajanie…
Piękne! Cudne! ( wciąż zaglądam) Egzaltacja i brak słów dla wyrażenia myśli. Mieszkam w górach, ale czasami nie widzę tego piękna, które Ty tak ” uwieczniasz”. Dzięki:) Pozdrawiam:)
Prosze Pana, cudowne zdjecia, wspaniala technika (bez tanich chwytow i bez gry sentymentow) Sama uroda zycia i swiata. Bardzo dziekuje, gratuluje i zazdroszcze.POzdrawiam serdecznie, aneta
Znalazłam link do tego bloga wychodząc z Onetpoczty.Widziałam już tysiące fotografii, jeszcze więcej pejzaży, szczególnie, że sama mieszkam w Bieszczadach, ale jeszcze nigdy nie widziałam tak cudownych ujęć, tak pięknych zachodów słońca, myślałam, że nie da się uchwycić tego ulotnego wrażenia…Myliłam się, Panu się udało:-)Pozdrawiam:-)
Teraz zdjecia ze ściezki doprowadzającej do dyżurki.. … jaką dobrą herbatkę można tam czasem dostać … .. te zdjęcia pomagają mi mniej tęsknić za moimi kochanymi górami … dziękuję i pozdrawiam serdecznie PS. proszę o jeszcze
Wspaniały tygiel żywiołów ! I ten magnetyzm skalistych przepaści … prawie czujesz, patrząc w dół, że masz skrzydła …?
? Trzeba jednak wymówić zaklęcie: ‘Oko Braill’a, włos maty, szynka anorektyka’, potem zakręcić się na pięcie trzy razy w lewo i pobiec na drugą stronę tęczy. Czy to działa ? Nie wiem, bo tęcza zawsze znika zanim ją dogonię … ;D
Wciąż tu zaglądam, by nacieszyć oczy 
~`*Kasika*~
22 Październik 2008 22:33
Cudowne zdjęcia… Chciałabym tam być.
~inessa18.blog.onet.pl
16 Wrzesień 2008 16:52
Niesamowity widok, naprawdę wspaniałe zdjęcia. Pozdrawiam.
~/robertkabacinski777.blog.onet.pl
10 Wrzesień 2008 23:51
Urzekające jaskinie i wodospady , krajobraz rodem z Janosika.Ach góry , góry i strumyków szum , można się w nim zapomnieć.Piękne fotki.pozdrawiamRobert
~Carrmelita
9 Wrzesień 2008 11:59
Mgliste, wilgotna poświata … biel kamieni odbiera zieleń mchom i rzuca w wodę …
~dreaming in metaphors
3 Wrzesień 2008 19:31
,,, i cisza zmącona tylko jej szumem…
~rude wredne
3 Wrzesień 2008 18:03
Dorgi Czado, a gdzież Ty bywasz . . .
~Aś
3 Wrzesień 2008 15:49
RAJ
~Ewa
3 Wrzesień 2008 12:35
czy woda jest czysta to trudno orzec ale zdjecia zachwycajace:)
~herissepine
3 Wrzesień 2008 10:15
rajski zakątek
Idealnie!