pejzaż

Tak, zajmowanie się pięknem, tworzenie z wnętrza, porzucanie codziennej szarzyzny jest egoistyczne, ale każdy prawdziwy artysta musi otrzeć się o taki egoizm. Inaczej nie zaistnieje i nie będzie oryginalny, niepowtarzalny, odkrywczy. Poza tym ten egoizm jawi mi się jako weną twórczą, przemożna siła, która pcha artystę do pracy nad materią, myślą, dźwiękiem … Wybaczamy artystom ich egoizm i dziwactwa, bo dają nam sztukę – wartość bezcenną. Bez egoizmu nie byłoby twórczych jednostek i ich dzieł. Tak to widzę.

Znalazłam wspomnianego orła to WOLNY i szybuje na fotografii z 25 października 2004…odsyłam tam zainteresowanych…patrząc na owo zdjęcie naprawdę czuję sie powiew wiatru i wolność bezgranicznych przestrzeni

Carrmelito nie bądź taka surowa wobec siebie – tu mocno przesadziłaś z krytyką swojej osoby…szczerze pozazdroszcze, że masz odwagę pięścią w stół walnąć, bo mi jej brakuje (oczywiście nie pięści – bo te mam nawet dwie, ale odwagi) co zdecydowanie często mi szkodzi.Bądź sobą „w różnorodności piękno i moc” jak pisał Czado, a i ciekawsze polemiki Dziękuję i cieszę się, że napisałaś szerzej o Wojowniku Światła, chyba dopiero teraz Go naprawdę rozumiem i to, na czym polega jego „walka”, bo jakby nie było to Wojownik, a nie tchórz uciekający z pola bitwy…Jakoś tak zawsze patrzymy i oceniamy ze swojego punktu widzenia, pod siebie wszystko chcąc dopasować nie zawsze sens idei rozumiejąc … stąd moje słowa, by iść na kompromisy… ale wtedy wojownik nie będzie Wojownikiem.Teraz wszystko zrozumiałam, ale też się zasmuciałm, bo w „kompromisowej” wersji miałabym choć cień sznsy, by być owym Wojownikiem, a tak w Twojej – właściwej interpretacji – nic z tego… nie potrafię walczyć… zbyt często ulegam lub w zdecydowanej większości przypadków rozejm stosuję….i tak bardzo chciałabym być po witacemu „indywidualnie i pięknie zbędna”…zniknąć z pola widzenia przyziemnym błahostkom i zajmować się tylko tym, co w danej chwili jest dla mnie najważniejsze, ale czy nie byłoby to wtedy zbyt egoistyczne z mojej strony?

Jak można smakoszom wina lub markowych trunków, tj. śliwowiczka, przypinać złą etykietę ! No nie, Ameli, wiem, że sama nie wierzysz w to, co napisałaś …. Toć lekarze na całym świecie biją na alarm, że najzdrowszymi narodami są: Grecy, Włosi i Francuzi, i inni tj. mieszkańcy Okinawy i Skandynawowie ( również z innych powodów ). Te trzy narody mają w tradycji kulinarnej i w praktyce, spożywanie win do posiłków, a one przedłużają im życie. Układ pokarmowy to potęga. Nie zapominajmy o tym. Jesteś tym, co jesz i pijesz, to niezaprzeczalny fakt ( oczywiście, nie zagłębiając się w tajniki umysłu i duszy ).

… z opisu J. wnioskuję, że Wojownik Światła nie jest osobąbezwzględną więc może lepiej stosować trudną sztukę kompromisu niż wszystko na jedną kartę stawiać?Ale chciałoby się być wspomnianym Wojownikiem…oj bardzo….

…nie o takich procentach myślałam pisząc komentarz – ha,ha,ha…tu Cię mam ;P….ale w sumie i te butelkowe potrafią się „wymądrzać”o tym, że w najtęższych głowach zdolne są porządnie namącić … ja śliwowicą też dysponuję tyle, że polską…. z Łącka – prezent od zdobywców Beskidu Sądeckiego – już od roku w lodowce się chłodzi, ale jakoś tak zapach do konsumpcji nie zachęca…zdecydowanie wolę słabsze „japośmiejki” i „kreciogłowy”P.S. … a my tu znowu o „wspomagaczach” dobrego humoru – chyba niechcący złą etykietę sobie przypinamy i nie uwierzą nam później, że razem ledwo dałyśmy radę jednej butelce Sutter Home…. a Kadarka niewzruszona cierpliwie czekała…P.S.2 oczywiście wiem, że pisząc o procentach nie miałaś na myśli tylko tych z czerwonej butelki… z przymrużeniem oka i wyrozumiałością dla mnie potraktuj powyższą prowokację

Ja też lubię ‘procenty’, a szczególnie te w butelce czerwonej, miodowej, lub przezroczystej. A’ propos. Ostatnio przywiozłam z Bardejova spiską śliwowiczkę i Tokaj ’6-punktowy’. Rewelacyjka !!!

Mój radykalny wpis dotyczył wysokich gór, jakimi są Tatry. Wiem, jak chimeryczne mogą być i za to je wielbię. Szczęściarzom odpuszczają roztargnienie, tylko, że granica w Tatrach pomiędzy roztargnieniem, a nierozsądnym zaniedbaniem i brawurą jest bardzo cienka, na niekorzyść roztargnienia oczywiście. Czasami są go tylko ilości śladowe na skali ‘bezpieczeństwa /szaleństwa’ w porównaniu z zaniedbaniem.Ja także jeszcze długo potrenuję na Bieszczadach, Beskidach i Sudetach nim ośmielę się wstąpić w ‘Bramy Tatrzańskiego Raju’ przez Dolinę Chochołowską. Tak będzie …, ja to czuję, ja to wiem. Na takie widoki,jak na zdjęciach Czado muszę sobie zapracować.

Carrmelito jesteś Wielka… nigdy, nawet w najskrytszych domysłach, nie przypuszczałam iż z tych nic nie znaczących i w żaden sposób nie związanych ze sobą słów można stworzyć takie Dzieło Twórczej Myśli.Jestem pod ogromnym wrażeniem, aż słów zachwytu brakuje I jeśli matematyczno-fizyczni potrafią taką poezję tworzyć to ja rzucam tą całą moją humanistykę i przenoszę się na matematykę stosowaną w poezji z elementami praw fizyki wykorzystywanych w twórczym myśleniu. A jako drugi fakultet obieram astronomię, by natchnienia w gwiazdach szukać.P.S. Gdy przeczytałam wiersz przypomniało mi się pewne zdjęcie Waldka, na którym orzeł (bodajże) szybuje nad błękitnymi górami …idealnie ilustruje ono Twoją ostatnią zwrotkę. Tylko nie pamiętam gdzie zdjęcie widziałam, bo tu na blogu raczej go nie ma – może w jakiejś galerii? nie wiem… Waldku, a może Ty pamiętasz i przypomnisz nam to zdjęcie – ptak szybował w górnym prawym rogu, całe foto w chłodnych błękitach i tylko gdzie-niegdzie spod pierzastej warstwy chmur przedzierały się szczyty gór.J. też pytała się o zwierzęta w górach, pewnie trudno je już sptkać, a taki orzeł „kołujący” nad graniami to rzadkość i nie jeden z nas chciałby to zobaczyć Carrmelito dziękuję z całego serca za wiersz… wydrukuję go sobie, by w ciągiu dnia, w każdej chwili do niego powracać i radosne myśli z jego treścią przywoływać.Po Twojej poezji nie mam co próbować sklecać „rozbieżnych” słów w nową całość… nie sprostam Twojej poprzeczce Dziękuję….

Trudno jednoznacznie stwierdzić …. odpowiedzi będzie pewnie kilka w zależności, czy pytanie skierowane byłoby do turysty czy miejscowego i czy w danym momencie świeciłoby słońce, czy błoto zboczem „szorowało”.Jedno jest pewne, ci którzy dzisiaj wspomnianym asfaltem maszerują takich niezapomnianych przeżyć mieć nie będą… o te doświadczenia i wspomnienia jesteś bogatsza, a Twoje myśli i tęsknoty mają gdzie się zawieruszyć i dzięki nim do tych pięknych lat, szkoda że minionych, z uśmiechem powracasz.

Czy na ostatnim zdjęciu, tym ze ‘śnieżną łapą’ są jacyś ludzie na ścieżce ? Widzę dwa lekko czerwonawe punkty, czy to już moje oczęta czerwienieją od gapienia się w ekran ?

To góry nami rządzą. Zawracają nam w głowie. Rozkochują w sobie, mamią, wabią i obiecują nieosiągalne … A potem rozcierają na proch za jednym podmuchem wiatru, tak od niechcenia, gdy potkniemy się na grani …Góry to kochanki, które wybaczają nam zdrady, ale nie wybaczają głupoty. Mają też swoich faworytów, którym darowują drugie życie …

Ameli, rzuciłaś wyzwanie ! Podniosłam Twoją rękawicę. Postanowiłam rozruszać mocno już rozleniwioną pod wieczór Psyche i stworzyć układankę z Twoich słów. To była doskonała zabawa upleść własny kilimek z cudzych słów-nitek. Mam nadzieję, że za jednym pociągnięciem przędzy nie popruje się moja rymowanka …Zachęcam innych do zabawy. Posłuchajcie…W rozwartej dolinie są, jak na dłoniŻyły grafitowe cieknących strumieniI rudy żelaza tryskają ze stokówGdy oddech Heliosa umiera o zmroku.Wtem ptak nad Szpiglasowym rzucił okiem w czeluścieSzukając ofiary dopadł serce mojeZamarło w bezruchu wszystko, co wiatr muskaJak zimną krew, straciłam oddech i mowę.Objął skrzydłem w dzierżawę królewskie zamsze perciCisnął cień złowrogi w rtęć Wielkiego StawuI kołował niezłomnie w melanże na haliTkał trwogę włóczką zieloną w patchwork Panu Bogu.O wy, Prawomyślni, gdy oko moje zgaśnieNie grzebcie mnie na zawsze w rozpadlinie grobuLecz spalcie moje truchło i wichrom oddajcieNiech niosą mnie jak ptaka w uściskach żywiołu.Chcę lecieć ponad turnie w przestrzenie niczyjeNiech mnie hołubi Halny, niech mi sukienkę szyjeZatańczyć tam, gdzie szczyty w powietrzu iskrząceGdzie paszcze otwierają, raz po raz, wieloryby śpiące.

Na zdjęciu tym, gdzie widać ludzi jest rudawo, na tym poniżej barwy są chłodniejsze, biel niebieskawa, a rudości praktycznie niedostrzegalne. Nie powinno tak być, a jednak się zadrzyło – musiałem nioatrznie pozwolić zadziałać jakiejś automatyce. W aparacie raczej wykluczone, więc w programie na etapie konwersji RAW —> JPG coś poszło nie tak.

cudowne zdjęcia:))) POzdrawiam

Tatry w wersji militarnej – piękne .Jak zawsze…

…..GÓRY… jak ogromne ciemne wieże katedr pod dachem szarych błękitów, codziennie każdy z nas jest coraz bliżej a jednak ciągle na szlaku z samym sobą…..stajemy przed majestatem tego piękna, którym Bóg nas obdarował hojnie, zbieramy po świecie okruchy jego miłości i możemy przez chwilę bywać nad wieżami katedr, bliżej nieba …. tak trudno nie pobiec dalej, gdy ścieżka niewygodna na rozstajach kurzem złocistym wznosi się ciągle dalej i dalej, i mgła przesłania kolejną przestrzeń , którą tak bardzo przecież muszę zobaczyć i nawet nie wiem dlaczego…..przyzwyczaiłam się do siebie zbyt mocno może, a przecież trzeba czasami umieć zrezygnować trochę i zamknąć marzenie pod powieką snu, żeby mogło spokojnie wyrosnąć w innym czasie….po złotym deszczu…..

Potęga i słabość…Zachwyt i ból…Piękno i strach…To czuję,stojąc na szczycie góry. Panu udaje się to wszystko zebrać..Jak?… Niesamowite.Pozdrawiam,(Pana zdjęcia mnie inspirują,kiedy coś piszę)

Najpiekniejsze burze sa w gorach … zarazem grozne.Tak czy inaczej tam czuje ze zyje … Pozdrawiam.

…a ludziki to malutkie punkciki, zdobywają rudy garb na trzecim zdjęciu od góry i w lewym górnym rogu chmurom za kołnierze zaglądają I gdy ich tak wysoko zobaczyłam to tylko jedna myśl jak błyskawica przemknęła: „oby się któryś nie poślizgnął”, ale mogę być chyba spokojną, bo w rzeczywistości ścieżka jest pewnie wystarczająco szeroka, jednak pokazana skala odwzorowania piorunujące robi wrażenie.I gdy na szczycie jesteśmy czujemy się jak zdobywcy i władcy gór, i wydaje się nam, że u naszych stóp legły, lecz gdy kogoś innego na szczycie widzimy,to taki malutki się wydaje…gdzie jemu do potęgi gór… to przecież one niezaprzeczanie królują, a my tylko niepozornym „paziem”być możemy… tak jest naprawdę, bo choć je zdobywamy….nigdy nie posiądziemy

…i gdzie ony są, bo ich nie widzę …..r a t u n k u, kto widzi Tu ludzi w kadrze niech mnie oświeci bo albo rozum albo wzrok straciłam i żadnych towarzyszek Czado nie widzę …..coś jakbym zgubiła patent na widzenie , a może to tylko niektórzy widzą, bo np. Czado zaszyfrował dla nich przestrzeń ,no ale przecież góry widzę ogromne i niebo .. ..nie każcie mi się domyślać..proszę, tu JA NIEWIDOMA tymczasem?

Pięknie piszesz Ameli… ja tak nie potrafię. Matematyczna część mojej natury wszystko redukuje, skraca, dąży do najprostrzej postaci. Był grad, ale wiatr nas oszczędził, burza przeszła bokiem. Bałem się jej bardzo, znam śmierć od rażenia piorunem – tak niewiele trzeba. Ci ludzie w kadrze to inna kompania, pomagają ocenić skalę. Niektórzy moi towarzysze, a raczej sympatyczne towarzyszki miały trudności – brak wiary i sił, niedpowiedni sprzęt, ale udało się, weszliśmy. Brzurza skróciła do minimum czas zachwytów, na szczęcie udało się zrobić parę zdjęć. Podczas lekkiego gradobicia i deszczu aparat wędrował głęboko w plecaku. Pozdrawiam

Mam wrażenie, że poeta na ścieżki prozy wkracza, bo coraz dłuższe historie nam opowiada… to cieszy… to bardzo cieszy (i pewnie nie tylko mnie)… że „kurz w skarpetkach” nakłania, by dzielić się szerzej swoimi przeżyciami, bo myślę że wszyscy spragnieni ich jesteśmy I na razie nie wiem co więcej sensownego napisać, bo niebiańskim pięknem Tatr przytłoczyłeś moje przyziemne myśli Waldku… niewiele w życiu widziałam i wiele rzeczy po prostu sobie wyobrażam, ale dzisiaj „wymóżdżony” niedowiarek z otwartymi ustami tu siedzi i trudno mu pojąć, iż takie cuda na ziemi istnieją. Miałeś rację pisząc pod „Niebem na wyciągniecie ręki”, że trzeba samemu przeżyć, by wiedzieć (dopiszę) by uwierzyć… i rzeczywiście trudno wiara przychodzi jeśli się na własnej skórze tego nie doświadczyło… Muszę się jeszcze z nowym dla mnie widokiem Tatr oswoić, by umysł przestał uparcie mi wmawiać: „To nie rzeczywistość, nie łudź się marzycielko”… ale ja wiem, że on się myli, bo przecież Czarodzieje nie kłamią… prawda?Lecz Twoje widoki gór są dzisiaj dla mnie przecudnym, ale tylko obrazem, nie potrafię sobie nawet wyobrazić, gdybym ja miała tam być, co bym wtedy czuła… tym razem to mnie przerasta.Popatrzę jeszcze, nasycę marzenia barwami i misternym rysunkiem górskich grzbietów… poszukam w poezji może ona mi „wytłumaczy”, pozwoli zrozumieć i wyobrazić jakie przeżycia w Tobie były gdy takim nieopisanym pięknem mogłeś sycić zmysły….cudownie byłoby gdyś sam coś więcej opowiedział nam słowem… nawet o całkiem prozaicznych sprawach: czy wiał wiatr, czy było mroźno, a może bardzo ciepło, jak pachniało i czy ludzie pod niebiosami to Twoi kompanii, czy ostrzeżenia poskutkowały… ojej chyba Was burza nie spotkała, co?… bo jeśli była podobna do tych, które nad moim miastem ostatnio przechodzą… strach pomyśleć. Uwielbiam burze, a szczególnie dźwięk gdy piorun jakby rozrywał niebo… taki przeciągły, głęboki i charczący… wyobrażam sobie wtedy iż niebo dla chodzących po ziemi się otwiera……ale gdybym miała taką burzę przeżyć w górach?…. przy zachowaniu zdrowych zmysłów, raczej by się nie udało… serce od pikotania by wysiadło – klatę rozsadziło… a może ze strachu bym zemdlała i po krzyku – nic bym nie pamiętała, bo też potrafię się okrutnie przestraszyć…ale dosyć gdybania…Popatrzę jeszcze… pokontempluję może wyobraźnia rozwinie skrzydła, a na razie takie oto słowa w moich myślach się rodzą gdy patrzę na Twoje Tatry… Czado:melanże, patchworki, włóczki zielone, rudy żelaza, królewskie zamsze, wieloryby śpiące……i jak tu z tego stworzyć sensowną całość już nie wspomnę o poezji ;P…ech myśli ociężałe są… przestrzeni i wiatru już potrzebują.P.S. Znowu dużo napisałam i w sumie to o niczym, chyba inaczej nie potrafię wybaczcie pustosłowia.Dlatego mnie tak dziwi, że Waldkowi wystarczy jeden wyraz niekiedy, a my tyle możemy z niego odcztać.Dobrej Nocy i snów o Tatrach Zachodnich

rewelacyjne zdjęcia!! pozdrawiam:)

……według Paula Coelho…..”Wojownik światła często robi rzeczy odbiegające od przeciętności.Może tańczyć na ulicy, idąc rano do pracy. Patrzeć nieznajomym prosto w oczy i mówić o miłości od pierwszego wejrzenia.Bronić poglądów, które innym mogą wydawać się śmieszne.Wojownik światła pozwala sobie na takie dziwactwa.Nie lęka się opłakiwać starych smutków ani radować nowymi odkryciami.Kiedy czuje, że nadeszła pora, porzuca wszystko i wyrusza na poszukiwanie przygód, o których marzył.Kiedy odkrywa, że jest u kresu sił, bez poczucia winy porzuca walkę dla jednego czy dwóch szaleństw.Wojownik nie trwoni czasu, by odgrywać role, które chcą mu narzucić inni „………..jesteś nim przecież, pakujesz wtedy swój sprzęt fotograficzny i idziesz w góry szukać światła i cienia…………pora zmykać…

…iść…zawsze po szczytach nigdy doliną chocby z obu stron była przepaść tylko tym szlakiem dojdzie sie do celu…

…mogłaby mieć ciemne włosy i wpiąć w nie te srebrzyste kwiaty, mogłaby mieć radość w oczach idąc po tej łące, mogłaby o całym świecie zapomnieć spoglądając w ich złote serca….miałaby żółtą sukienkę, i ten swój zagadkowy uśmiech mojej dobrej wróżki…..

dobrze wiedzieć że czasem ktoś odpowie na moje pytanie …dziekuję:)

Piekne – zwiastujace cos nowego.

czy to nie przypadkiem zawilece zadzierajace swe glowki ku sloncu?

… a mnie takie zdziwione, może z lekka przestraszone się wydały. Wcześniejsze kwiatki na blogu dziarsko patrzyły w jednym kierunku, a te anielskie śliczności „rozbiegane” mają spojrzenia… to tu, to tam spozierają, tak jakby zaniepokojone były, że słońca nie ma… jakby szukały życiodajnych promieni świetlistej kuli, by móc się w nich ogrzać… gdy jeszcze śnieg na horyzoncie czyha.

jak gdyby nigdy nic.. . swoim życiem pełne. tą białą, niewinną lekkością.. .

…..lato zapomniane na chwilę wśród TEJ magicznej nostalgii sasanek na chłodnej łące, która głaszcze miękko stopy Wojownika Światła ….horyzonty całkiem niebezpiecznie zaplątanych, tatrzańskich snów tańczą mi dzisiaj nierealny taniec z nocą i moimi marzeniami niecierpliwymi… a jutro znowu obudzi się tak mocno tegoroczne lato….. czekam na słońce i deszcz….

…..na zawsze coś nosi człowieka po tych bezdrożach, kusi wolnością , cieszy gdy nawet nogi czasem bolą, gdy do domu daleko i tak dobrze jest wracać na herbatę malinową z głową pełną widoków i marzeń niezawsze poprawnych ;o))….

Tak

Ameli – wierzę,że żadne stworzenie nie rodzi się złe.Ale i wierzę też w to ,że geny coś mają do powiedzenia.Psy tej rasy ,ze względu na charakter i swą siłę,powinny być od szczenięcia odpowiednio prowadzone.Ostatnio są modne wśród zakapturzonych ,szpanujących młodzieńców,którzy -gdy nie radzą sobie z nimi-’po angielsku” pozbywają się ich.Moje obawy wynikały z tragicznych doświadczeń koleżanki,która przygarnęła dorosłego amstaffa.Dobrze będzie – Ameli-ludzie ze skłonnością do alkoholu dziwnym trafem mają dużo serca dla psów ; dawno to stwierdziłam.

… w ten sam sposób rozmyślałam o pieskim życiu Stefana.Nasze – ludzkie też nie jest różami usłane i różnych ludzi na swojej drodze spotykamy…o niektórych chcielibyśmy jak najszybciej zapomnieć, a innych mimo, że osobiście nie znamy – do końca życia w sercu zachowamy.I choć Stefanowi domu z ogrodem nie zapewniłam to ludzie, do których trafił mają dla niego czas i myślę, że serce również. A u nas całmi dniami Stefek, by siedział sam zamknięty w czterech ścianch… bo praca, bo obowiązki, bo dom na końcu w tym bezlitosnym kieracie.I właśnie przed chwilą rozmawiałam z Panem, który się psiakiem zaopiekował (tu wiara w telepatię się wzmaga – bo zadzwonił w momencie kiedy znowu o Stefku rozmyślam, trochę się niepokoję i… piszę).Otóż Stefan ma się dobrze choć na początku próbował rządzić i szkodził, to teraz się wyciszył, spokój odzyskał i jest posłuszny ) Dzisiaj był na koniecznych szczepieniach, a kłopoty pokarmowe (jakie miał) już mu minęły…i chyba mogę już być spokojna o to, że Stefanowi krzywda się nie dzieje, i że właściwą opieką został obdarzony ))I tak na koniec… moje obawy, czy w dobre ręce oddałam Stefana związane były ze słabością nowego Pana do alkoholu, ale po dzisiejszej rozmowie czuję, że Stefan swoją potrzebą opieki i czułości pomoże jemu. Panu Kazimierzowi zależy, by psiak miał u niego jak najlepiej, by go „szanował” i w pełni akceptował, ale wiadomo na to trzeba sobie zasłużyć. Widać takie było przeznaczenie tych dwojga, by się spotkali i sobą wzajemnie zaopiekowali… sobie wzajemnie pomogli.I tak na koniec końców zamykając historię o Stefanie, bo zbytnio się ona wśród pejzaży Czado rozpanoszyła…wydaje mi się, że pomimo dramatcznego jej przebiegu i tych dwóch tygodni mojego zmagania się z własnym sumieniem – mogę odetchnąć i powiedzieć, że ma ona szcześliwe zakończenie P.S. I dziękuję Wszystkim za dobre słowa i otuchę – łatwiej to wszystko było przetrwać.I słowo dla Jolci – psiak nie miał czipa – sprawdziłam to od razu… i nie był wcale groźny, a że był mocno „zbudowany” i potrafił powalić mnie gdy w szalonym pędzie próbował pochwycić swoją zabawkę – to nie jego wina… takim sie urodził… takim Go Bóg stworzył. Zwierzęta ze swojej natury nie są złe (podobnie jak dzieci)… nie atakują bez powodu, tylko ludzie… swoje trzy grosze muszą zawsze wtrącić.Pozdrawiam… dzisiaj już zasnę spokojniej

…rumiane słońce miało roześmianą twarz, gdy rano włożyłam traperki, zawołałam psa i po dużej porcji ulubionych truskawek z cukrem przez wielką łąkę wyszłam na Ostre, tyle kwiatów się obudziło na nowy dzień, pies brodził w wielkiej trawie, w której dobrze by się było zapodziać na wieczność , zmokły mi nogi a oczy cieszył ten zaczarowany las, w którym potrafię być taka sama jak jestem na tej łące pełnej rosy i przestrzeni……

Podejdź do tego inaczej, Ameli: takie porzucone zwierzaki nie zawsze mają szczęście trafić w dobre ręce, kogoś kto je przytuli i nakarmi choćby przez tydzień. To jest jak krok, po kroku, jak kamyk do kamyczka … Dzięki ludziom dobrej woli zwierzaki dotrwają do spotkania ze swoim przyszłym, prawdziwym domem. Byłaś dla niego jak spotkanie na szlaku, jak przystanek w podróży. To było jak wizyta u Cioci Ameli, niosąca dobre wspomnienia …Nie martw się, kiedyś pozwolisz sobie na czworonożnego przyjaciela. Teraz już wiesz jakie to piękne, pouczające i cenne przeżycie …

Czado… „wielkie” masz myśli i serce też – naprawdę… i Dziękuję i cieszy mnie, że jest w nich miejsce również dla nas… jak na Twoich łąkach zielonych, rumianych… na szczytach słońcem lub zmierzchem skąpanych… w niebie – ostoi tych głów rozmarzonych i duszyczek do gór stęsknionych.I proszę… przekaż swoim najbliższym serdeczne pozdrowienia i dobre myśli nasze, bo jak piszesz „Dzięki Nim i z Nich jesteś” – również dla nas… i „dzielą się Tobą” z każdym Twoim nowym obrazem, za co Im jesteśmy niezmiernie wdzięczni.

……pobiec mokrym od rosy dywanem traw zielonych aż do lasu i strumienia, całkiem daleko i blisko… albo poczuć zapach takiej trawy wielkiej jutro na pewno spróbuję sobie….. oj tam, zmokną mi nogi najwyżej, lubię rosę poranków nawet gdy nie chce mi się wstawać, żeby się nią nacieszyć od rana , trochę będzie chłodno ale Czyjeś myśli ciepłe ogrzeją mi serce (?) …i ciekawa jestem czy potrafisz przypomnieć sobie moment, gdy robiłeś TO zdjęcie i czy była rosa?…….

Piekne po raz kolejny …

…pod niebem złoto-różowym sobie tutaj usiadłam na chwilę na cudownej zielonej łące, odnalazłam siłę i jakoś tak spokojniej potrafię spojrzeć w horyzont, będzie dobrze……bo przecież jest miłość, radość i nadzieja….

„Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu, pamietaj jaki pokój może być w ciszy…”

Dziękuję…Cerwkiewki zawsze mnie ciekawiły, ale dzieki Tobie wnikliwiej przyglądam się ich wieżyczkom

P.S. Rodzina próbuje mnie pocieszać… „z psem to kłopot… po co wam pies… a co z odzwiedzinami u nas…itd.itp” – wszystkie obawy koncentrują się na nich, na nas – a co z psem? – przecież on też przeżywa i czuje. I tylko słowa jednej znajomej – pani uroczego buldoga – odrobine uspokoiły moje sumienie – „Dobrze było Stefanowi u was – to mu smutno, ale poradzi sobie” – miejmy nadzieję i że u nowego pana szybko o mnie zapomni … zadra jednak w moim sumieniu pozostanie na zawsze.

Dzięki, Ameli za komplement. Zawsze jednak, gdy coś sklecę, mam wrażenie, że gdzieś to jakby już czytałam … syndrom plagiatu !? Dla mnie Ks. Twardowski jest uosobieniem człowieczej pokory, pochylającej się nad światem w nieustającym nad nim zachwycie. Jaszcze raz dziękuję za wiersz Mistrza Jana od Biedronki.

Bardzo mi się ten wierszyk podoba, zresztą jak inne Twoje o kwiatkach „rozsiane” na blogu jak na łące uroczej.Piszesz tak o nich wrażliwie, a zarazem zabawnie jak ks. Twardowski o ptaszkach, ale też innych żyjątkach …Mrówko, ważko, biedronko…Mrówko co nie urosłaś w czasie wiekówćma od lampy do lampyna przełaj i najprościejświetliku mrugający nieznany i nieobecnykoniku polnyważko nieważkawesoło obojętnabiedronko nad którą zamyśliłby sięnawet papież z policzkiem na rękuczłapię po świecie jak ciężki słońtak duży, że nic nie rozumiemmyślę jak uklęknąći nie zadrzeć nosa do górya życie nasze jednakowoniespokojne i malutkieP.S. Nie bez powodu mówi się pięknie o ks. Twardowskim – Jan od Biedronki

Na otarcie łez mój wpis o niezapominajce:N: – Już jestem, pogodna i niefrasobliwa jak ‘Niebo poetów i Bogów’. Zrobiłam oko na turkusowo. Zobacz !K: – Masz dziś ten błysk, jak hostię w źrenicy.N: – Właśnie odjechał mój wiosenny autobus, ale to nic… Zamieszkałam w kwiecistej spódnicy ogrodu, Gdzie gwiazdozbiory sióstr moich i braci Piją herbacianą rosę na grządkach o zmroku. Nie widziałyśmy się od zeszłego roku, od maja, Ale pamiętam cię dobrze, nie zapomniałam Twego posągowego, alabastrowego uroku. Masz na imię Konwalia ? K: – Witaj w domu, Mała !

…i jestem …taka smutna i samotna z tym myśleniem o wszystkim na co nie mogę mieć recepty i co się dzieje poza mną….chciałbym umieć czas odmienić,i myśli odwrócić, a kolor niezapominajek zapamiętać na całe życie moje, Twoje dla mnie ten azyl(?) jednak…. tak mocno chcę pamiętać każdą moją myśl Twoją dzisiejszej nocy, gdy księżyc….potrzebuję waszych dobrych myśli…….tak bardzo mocno potrzebuję………………….

chyba z każdą chwilą jesteśmy kimś innym… kiedyś wydawało mi się, że są takie rzeczy, emocje, uczucia, które zawsze będą we mnie tkwić. tak samo, jednostajnie, niezmiennie. a jednak… „spróbuj zapomnieć, że wszystko ma swój kres, bo twój żal jest bez znaczenia, chyba wiesz…”

….jakoś tak nie zawsze możemy pobiegać sobie po kałużach chlapiąc się w nich wesoło ,ale na szczęście czasem się nam to udaje…..i niech tak zostanie…..

Perły są jak ludzie lub doskonałe skrzypce. Jeśli się ich nie nosi, to tracą blask i ‘nie brzmią’ jak dawniej. P.S. Góry powitam i uściskam jak swoje również w Waszym imieniu.

O kurcze ! Nie tylko poetom i skaczącym po kałużach trafiają się błędy ortograficzne ! Sorry !

To zawołanie: ‘Walą serca, krwawią stopy, gońmy wiatr !’ jest niesamowite i porywające ! Niech będzie sygnałem dla wszystkich łazików i zakochanych w górskich potokach. Na hasło: ‘Walą serca, krwawią stopy …’, będzie odzew: ‘Gońmy wiatr !’. Będziemy mieli swój tajny szyfry, jak Wolnomularze. Bomba ! Gdy Czado skrzyknie nas kiedyś do kupy i poda HASŁO, odpowiemy !

…i przysiadam na Twoich łąkach Czado po raz kolejny, wpatrzona z zachwytem w olbrzymie chmury i błękit nasycony… Mnie czwartkowe zmagania z blue sky nie powidły się…nie chciało być chabrowe kiedy łąka zielona – pewnie bez filtrów…nie da rady. I tym bardziej jestem pod wrażeniem wprawnego oka i cennych umiejętności Mistrza, gdy wiem jak trudno tak „czyste” i pełnie harmonii zdjęcia zrobić.P.S. Maków nie było, tzn. znalazłam jeden, słownie…tylko jeden „krzaczek” z trzema czerwieniącymi się kwiatami na przestrzeni czterdziestu km, które przemierzyłam, aż nie wiedziałam jak go sfotografować z przejęcia…tym bardziej, że rósł nad jakąś zapyziałą sadzawką, co utrudniało dojście.Doprawdy w dziwnym miejscu mieszkam, że też maki tu nie rosną, a o niezapominajkach to już mogę zapomnieć… ani śaldu

„niebo wypłacze się na łąki ramieniu…” – ja płaczę w klawiaturę…jak można tak pięknie pisać? tylko POECI tak potrafią…

Nieokreślone napięcie narasta … Kłębią się, mruczą chmury i myśli w głowie. Trawa toczy spór z obłokami o ‘bielszy odcień bieli’, a wiatr jest rozjemcą … Dziwne, wszędobylskie rozedrganie i roztargnienie w przyrodzie … Udziela mi się to … i powoli wyostrzone zmysły tępieją. Zaraz emocje sięgną zenitu i niebo wypłacze się na łąki ramieniu …

pięknie kontrastują kwiaty z tymi burzowymi chmurami, świetne ujęciebyłbym zaszczycony gdybyś rzucił okiem na mojego bloga:http://thulee.blog.onet.pl/

I tych rumiankow w tym roku mi wlasnie brak …Cudowne!

…łąka mojego dzieciństwa, gdy leżąc pomiędzy rumiankami wymyślałam sobie mój dalszy los, szczęśliwy, radośnie bez trosk….. i taki dziwny świat, w którym wszystko znaczy tyle, co radość na skraju poranka, takie cudne to Twoje chmurne niebo nad łąką rumianków, jakbyś zapomniał na chwilę, że nie zawsze jest niebo, że nie zawsze jesteś Ty i że niezwykle trudno uwierzyć w ten dziwny, szczęśliwy raj…..przed burzą….

…nadal zostaję z głową w chmurach:)od tego zdjęcia gdzie „szczęście”-niebo jest na wyciągnięcie ręki…aż po „emocje” które pomimo ciemnych barw myślę że mogą być pozytywneto moment przed burzą, deszczem – jak krok do zakochania…moze?!