pejzaż

Podobnie piękne niebo oglądałam w minionym tygodniu.I jest to „coś,co kocham najwięcej”…Te kilka dni w marcu ( i póżniej w pażdzierniku) -to magiczny czas.Wracam wtedy z pracy akurat tuż przed zmierzchem i przez CAŁE PÓŁ GODZINY mogę podziwiać ten cud.Jak mało nam -mieszczuchom-potrzeba do szczęścia…

Pięknie piszesz. Co prawda to prawda „byłem wniebowzięty” ale nie przypuszczałem, że to się wyda Pozdrawiam.

piękne, cudne zdjęcia, cieszą oczy i duszę… naprawdę są świetne

pozdrawiam

na piątym…mroźny biegun i roztańczone zorze polarne… A gdy na biegunie wyrosną drzewa to i ja się tam pojawię, by czasać świetliste włosy roztańczonych zórz, by pleść im warkocze, by wiązać barwne kokardy.A może to nie fantazja…może to prawdziwe „hymny niebios”…bo podobno w Polsce bywają widoczne, lecz pewnie owo zjawisko jawi się jedynie prawdziwym szczęściarzom właściwej chwili, miejsca i czasu…

To już nie są zdjęcia przyrody… To piękne pejzaże pełne symboli, nastroju. Żałuję, że nie jestem poetką, bo o ”Zazdrosnej Wenus” najpięknej może mówić poezja.O czym jest ten dialog Ziemi z Gwiazdą?

chciałoby się patrzeć i patrzeć i patrzeć……….w milczeniu…… ale przecież muszę powiedzieć, że mnie zamurowało Ela

…ale ona taka mała jeszcze, by jej czas odmierzać…jak człowiek „małej Misss” nie zaszkodzi to może jej czas będzie wieczny…

A na trzecim zdjęciu zasmakowałam się w atramentach i fioletach powstałych z Twojego Czado zamaskowania, podczas gdy różowe marzenie oddala się w niebyt…

….to Wenus , jej przyjaciółka od prawieków…. pomaga strzec tych myśli, których znać nie powinien nikt, odejdziesz i zapomnisz, pomyślisz czasem z niepokojem o chropowatej korze, o gałązkach rozpostartych, o wieczornej ciszy, o srebrnym księżycu, i pamiętać będziesz pod niebem pełnym gwiazd….

…nie tylko….to także jej marzenia o listkach srebrno-zielonych, o nocach czerwcowych gorących ,o ziemi wilgotnej od trawy, i o tym że nie sposób o niej zapomnieć w każdą księżycową noc, nawet gdy niebo bez gwiazd niepokojem odmierza jej czas…..

…wciąż czekała na światło księżyca, i żeby wiatr zaplatał jej warkocze po nocy, oczekiwaniem zaczarowana nie mogła się z miejsca poruszyć, z obawy ,że gdy księżyc przyjdzie i nie zastanie jej znajomego widoku ,to gotów o niej zapomnieć, i nie wiedziała wcale, że przecież sama jest światłem księżyca i jego tęsknotą co noc…

Czesc Cool BloczeQ my tez ci polecamy nasze Blogi … Czesc Cool BloczeQ my tez ci polecamy nasze Blogi http://www.pila-2-horror.blog.onet.pl-D adi i werka http://www.rihanna-bravo.blog.onet.pl-W erka http://www.harry-wercia3d.blog.onet.pl- Werka http://www.love-dadis.blog.onet.pl-Dadi http://www.sexi-dadis.blog.onet.pl-Dadi Prosze zostaw komenta na każdym blogusiu albo chociaż go przeglądnij Dziekujemy papatki

Piękne zdjęcia! Wpadnij do mnie : http://www.niebowobiektywie.blog.onet.plPozdrawiam.

Wszystko co najpiękniejsze z góry się stoczyło i u jej stóp legło, ale samotny „podniebny przecinacz” pod górę po niebie się wspina.Czado, gdzie Ty wędrujesz, że taki nieziemski śnieg znajdujesz? Znamy go jako biały puch, a tu wydaje się taki ciężki w stosunku o lekkkich jak szyfon na niebie rozwianych obłoków, a przy świetlistym różo-pomarańczu złocistej dali fosforyzuje kobaltową barwą … pięknie, nierealnie, bajkowo….Ach ten kolor śniegu – śnić mi się dzisiaj będzie – chyba się w nim wiosenne niebo „Żubraczy” schowało uciekając przed nocką.

…kolejne rozdanie…i Bies Czarta oszukał, grali o coś więcej niż tylko władzę nad tym miejscem,WICHER ich myślom niecnym wtóruje do dziś…niespokojnie jakoś tak przychodzi wiosna?

…gdzie czarci w karty grają, na krańcach wszelkich światów, gdzie ostre idą zakłady o czyjąś duszę, gdzie zniknie nagle wszystko nim znowu się pojawi, jeśliś przypadkiem zbłądził pomiędzy ich rewiry, udaj ,żeś nic nie widział oddal się jeszcze przed zmrokiem i nie patrz za siebie….

Na zdjęciu widać, że zima jak tylko może broni się przed wiosną, przywdziewając rynsztunek bojowy np. w postaci krzaka z pierwszego planu, który wygląda tu jak „stado” włóczni skierowanych w wiosnę…”uważaj tutaj się nie zbilżaj, tutaj jeszcze złaknione bieli ostańce zimują”

Patrząc na nowo-publikowane zdjęcia myslę, że to pod tymi tu pejzażami jest chyba ostatni zimy moment, by przytoczyć słowa Jerzego HarasymowiczaŚwiat cały leży schowanyWe wnętrzu białej ciepłej rękawicy Pies na budzie w kryzie ze śniegu przybrany Na gałązkach gawrony – kanonicy A granatowe lasy są osiodłane Polan jaskrawych blaskiem Trzy świerki przed las na zwiady wysłane Chyboczą srebrnym kaskiem A w mieście błoto i błoto A ja za twymi zimo włosamiTęsknię nocami I w niedzielę dopiero wyjeżdżam za miasto Pociągiem rozpędzoną gwiazdą Aby cię dotknąć zimo Popatrzeć jak twój diadem świeci I niech nasz pocałunek zimo Gilem w lasy uleci

By pozostać w prawdzie, trzeba pamiętać, że autorem większości tekstów (tych dla mnie najważniejszych) jest Bogdan Loebl. Jednak dla mnie „jedynymi ” interpretacjami są te T. Nalepy. Na regale w honorowym miejscu do dzisiaj stoją czane winylowe krążki, a sprawny „Daniel” ciągle potrafi je odtworzyć…

Czytając powyższe wpisy przypomniał mi się Horacy i jego „Non omnis miriar”…Stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu, Od królewskich piramid sięgający wyżej; Ani go deszcz trawiący, ani Akwilony Nie pożyją bezsilne, ni lat niezliczonyNie wszystek umrę. Nie! Duch w lutnię wklęty, przecieznikomy przetrwa proch, nie będzie w ziemi gnił,i w sławę będę rósł, póki w podgwiezdnym świeciechoć jeden pieśniarz będzie żył.Słuch o mnie pójdzie w dal przez całą Ruś w językii nazwie imię me jej każdy lud: i Fini dumny Słowian wnuk i Tungusz jeszcze dziki,i Kałmuk, wolny stepów syn.I naród w sercu mnie po wieczny czas utwierdziza to, żem lutnią w swój nielitościwy wiekwysławiać wolność śmiał i wzywał miłosierdzia,i szlachetności uczuć strzegł.Posłusznie, muzo, czyń, co boży duch rozkaże,niech cię nie nęci laur, nie straszy obelg chór,jednaką miarą mierz pochwałę i potwarze,a z głupcem się nie wdawaj w spór.Pierwsza „zwrotka” w tłumaczeniu L. Rydla, pozostałe – tłumaczenie A. Puszkina w przekładzie J. TuwimaChoć sam autor „Kiedy byłem małym chłopcem…” poprzez swoją skromność w ten sposób pewnie o sobie nie myślał, jednak my możemy śmiało powiedzieć, że pozostawił po sobie „pomnik trwalszy niż ze spiżu”, a potęga i wartości jego utworów sprawiają, że jeszcze długo będziemy podziwiali i doceniali jego muzykę.Pozwolę tu sobie na jeszcze jedną refleksję…Wspominano wcześniej na blogu o „Majster Biedzie” i W. Belonie, Wolnej Grupie Bukowina, SDM, teraz o Tadeuszu Nalepie…byli jeszcze inni których teraz nie pamiętam. A dlatego m.in. do tych artystów nawiązuję, bo choć swoimi utworami i muzyką są ze mną od ok. 10 lat, to dopiero dzięki Wam – waszym cytatom poznaję ich jako twórców – a muzyka i słowa (niekiedy wiersze), które do tej pory tylko znałam teraz mają właściwy tytuł i autora.Spytacie skąd u mnie takie „zacofanie” muzyczne,…że wcześniej nie wiedziałam kto jaką piosenkę stworzył i śpiewał?…Otóż wtedy moją ulubioną porą tygodnia była piątkowa noc, bo w lokalnym radio przez około 4 h mogłam słuchać „Listy przebojów dla Oldboy’ów” – a w niej m.in. wyżej wspomnianych. Niestety nie zawsze zapamiętałam tytuł czy autora granych utworów, ale rec. (czyli nagrywanie) udawało się uruchomić… I tak poczciwy magnetofon Kasprzak zacierał na kasecie discopo’lowe „kawałki” zespołu Top One na rzecz rock&rolla, blues’a z lat 50-80 tych, bigbitu i piosenek z turystycznych szlaków. Wtedy nie było internetu, by wyszperać wiadomości o autorach ulubionych mi piosenek, na nowe kasety nie było kieszonkowego – zresztą i kasety z takimi utworami były nie do zdobycia tam gdzie mieszkałam, w gazetach muzycznych o takiej muzyce nie pisano, a znajomi zupełnie nie byli w temacie wzdychając do New Kids on the Block albo Ace of Bace – więc w swoim słuchaniu i zachwycie „nad starą piosenką” byłam osamotniona i niedoinformowana.Później kontakt z listą przebojów się urwał, kasprzak poszedł w odstawkę i tak o swojej „krainie łagodności” zapomniałam.Aż do teraz, to znaczy do czasu kiedy po raz pierwszy zawitałam w Pejzażach Karpackich. Za sprawą górskich widoków przypomniały mi się śpiewane niegdyś piosenki harcerskie i turystyczne;za sprawą Waszych cytatów i komentarzy przypomniałam sobie o zakurzonych kasetach, które jak szkatułki chroniły cennych skarbów – wspaniałych piosenek; internet pomógł w wyszukaniu wiadomości o autorach piosenek, teksty, a nawet same piosenki bez przerywników spikera radiowego … i tak powoli odradzam się w swojej muzycznej „łagodności”.Słuchając dawniej cytowanej dzisiaj „Kiedy byłem małym chłopcem…” – nie do końca rozumiałam przesłania jej słów,ale „Wicher wieje, wicher wieje słabe drzewa łamie hej” jawił mi przed oczami jak żywy i z całego utworu nie pamiętałam ważnych słów o głosie serca i że silnym trzeba być, ale potężny wiatr, który nawet drzewo złamie.Dzisiaj jest już inaczej, dzisiaj nie siła wiatru, ale słowa o sile (sile ducha) człowieka ryją w mojej pamięci przesłanie, które na długo 9pewnie na zawsze) w niej pozostanie. A Tadeusza Nalepę „poznałam” … przedwczoraj. Choć niekiedy słyszałam o Nim w radio czy tv, a niektóre piosenki, których był współautorem znałam z „Listy dla Oldboy’ów” to nie wiedziałam, że są jego. Teraz juz wiem…Dziękuję Waldku, Dziękuję Wam Wszystkim…

-Sami nie wiemy ile innym zawdzięczamy-Kiedy byłem, kiedy byłem małym chłopcem, hej. ….Najważniejsze to być silnym, wicher silne drzewa głaszcze, hej…..Ech, muzyka, muzyka, muzyka,Spod smyka zielony kurzLecą gwiazdy zielone spod smyka,Damy karo, bukiety róż. …Serdecznie pozdrawiam.

Jakie to niezwykłe prawda? Codziennie niebo jest inne…codziennie ten sam ale inny jest wschód i zachód słońca. Te same góry ubierają się w różne odcienie w zależności od pory dnia..Trzeba tylko umieć to wszystko dostrzec..Tobie się udaje, pokazujesz to piękno potem innym… Dziękujęhttp://argo.bloog.pl

Gdy odchodzi ktoś bardzo nam bliski – jedyne ,co możemy zrobić w tym „naszym ludzkim bólu,w zdumieniu odejściem” – to po prostu dziękować,że BYŁ…

….linoryty prawie splątanych linii i drobnych nastroszonych futrzaście kosmatych kształtów lasu, biel i czerń ,której już niedługo zabraknie, bo niby zbyt bezkompromisowa, bo niby mało barwna jak na nową porę roku, trochę jak zbyt dobrze znany obraz na ścianie, który chcemy zmienić na inny ale wcale nie wiemy czy ten nowy więcej radości nam sprawi…tylko te smugi złotego światła nad szczytami połonin w dali są zapowiedzią i zapewnieniem ,że radość będzie ogromna z zieloniutkich listków wiosennych…..tylko trzeba poczekać… uwaga, uwaga :KTOŚ przemaszerował połać śniegową pierwszego planu, ciekawa jestem dokąd poszedł i kim był…

Czado czemu nas smucisz ?

…też mi smutno…Komuś zgasło światło już na zawsze? nie zobaczy go i nie usłyszy już tej swojej muzyki?…myślę ,że JEST inaczej….chciałabym powiedzieć ,że jestem pewna…smutno mi …. dobrze, że niektórzy z nas w jakiś sposób pozostają trochę dziećmi, świat staje się lepszy…..pięknie tutaj u Ciebie, ale wino dzisiaj jakoś gorzki ma smak pomieszane z Twoimi obrazami i Jego muzyką….

Zdjęcia przepiękne-wszystkie !! Super,że można ściągać!!!Bo ja uwielbiam ściągać.Pozdrawiam.

Drogi Czado, mam nadzieję, że nie zamkniesztego albumu!?Jest coraz piękniejszy, coraz bogatszy…Ból kolan znika chyba wobec radości tworzenia ???Trzymam kciuki, by ta radość była jak mocny balsam na wszelkie niewygody.

masz fajny blog zerknij na mojego http://www.magda-hello.blog.onet.pl i skomentuj plisss

A tak zupełnie przyziemnie, banalnie i rzeczowo to…Czado może całkiem nieświadomie, ale świetną zabawę nam zafundowałeś – potrafi „pochłonąć” zapatrzonego w pejzaże na wiele godzin – mianowicie… znajdź x szczegółów upodabniających lub różniących śnieżne krajobrazy.Mniejszego kadru z większej całości jeszcze się nie dopatrzyłam, a tych samych drzew, śladów nart albo odległych wzgórzy, które byś fotografował z innego ujęcia nadal poszukuję – może bezskutecznie, bo takie się nie trafią, ale frajdę sprawia to ogromną…i chciałoby się żeby wszystkie ostatnie pejzaże były na jednym ekranie, by nie przesuwać suwakiem lub rolować myszką, bo to w czasie się rozwleka i zapominam zaobserwowane szczegóły (a no i tak bywa). Rozwiązaniem tego małego mankamentu przeglądania pejzaży byłoby zintegrowanie rolki myszy z pedałami rowerowymi – to bym sobie przy okazji na śniegu „rowerem” zaszalała. I faktycznie wirtualny pojazd tutaj by się przydał, bo tyle zdjęć blog mieści w sobie, że na piechotę nawet kilka dni poświęcając coraz trudnej przejść…ale to dobrze, to bardzo dobrze – niech zdjęć przybywa, a tym samym nieprzetartych dla nas szlaków i niespodzianek jakie kryją w sobie obrazy i komentarze… i nawet te minione, bo gdy do nich powracam, za każdym razem inne uczucia mi towarzyszą, a tym samym inaczej je odbieram.

…było idealnie …

Zrobiłeś właśnie, Czado, w tamtej chwili:’Coś z niczego, w pustkę życia człowieczego.Mały zastrzyk sfotografowany,balsam miękki, sól na rany …’Niech Ci będzie, że to jest wariactwo, mniejsza o szczegóły …

To widzę, J, że mamy wiele wspólnego w prawie co drugim przykładzie, więc Waldkowe sesje przyciągają takich jak my, marzycieli i innych podróżników. Aż strach pomyśleć, gdyby nagle Waldek schował zdjęcia do szuflady, jakby nigdy nie istniały ! Pozostałby nam chyba kaftanik bezpieczeństwa ?!

… a w centrum kraju znikło już wspomnienie po śniegu … Zostały tylko naburmuszone chmury … i cicho, szaro, nędznie …Ot, Depresja Niedzielna jedzie na taczce pchanej przez Poniedziałek.

a ja się bardzo cieszę, że moge oglądać te piękne zdjęcia i ta cudną zimę , bo przeciez nie mam okazji widziec tego na żywo, twoje zdjęcia mają klimat i rytm ziemi, światła: z mojego okna nie widzę zbyt wiele, prawie nie widać pór roku, więc dziękujęz metafory.blox.pl

UlalaJakie fajne fotosy:)Aż mi się zimno zrobiło:D

Bardzo piekne . Pozdrawiam.

….Ktoś tu o WARIACTWIE dzisiaj chyba wspominał……to co powiecie na to, że każdej napotkanej biedronce z zapałem kropki liczę, że liczę też piegi na nosach moich znajomych (wszystkie?), że bardzo lubię marznąć na bosaka na tarasie parząc sobie usta poranną kawą , że rano przestawiam budzik jakieś dwanaście razy zanim się dobudzę (codziennie), że wszędzie wszystkie schody mam policzone, lubię moknąć na deszczu okrutnie, że jak jestem sama to na obiad jem tylko lody waniliowe i sypiam wtedy z pluszowym miśkiem, obejmując go czule, i że latem bieliznę w zamrażalniku chowam, i lubię jak mi ktoś kostki lodu za bluzkę wrzuca(?)… i co? …kto tu ma wariackie papiery?…..a ten blog to pewnie najbardziej normalna sprawa jaka mi się przytrafiła i bywać w tym albumie białym nie przestanę ….bo dobrze mi tutaj i już….

Witam! Kolejny natrafiony przeze mnie, wspanialy fotoblog;) piekne zdjecia( nie to co moje) Pozdrawiam i zapraszam do mnie http://www.fotograficzny-schowek.blog.onet.pl (nic specjalnego)

Chyba zwariowaliśmy tu wszyscy:) i dobrze:)

Piękna zima…dlaczego tak daleko!? U mnie to śnieg w górach tylko na ziemi leży. Niesamowite pejzaże. Pozdrawiam i zapraszam na http://foto-impresje.blog.onet.pl/