‘ Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś walca,Z Panną, Madonną, Legendą twych lat ?Czy pamiętasz jak ruszył świat do tańca,Świat, co w ramiona ci wpadł ? …’Zaśpiewałaby Ewa Demarczyk na widok takiej Tancerki.

Uchwycic piekno- to jest to!

ale Euphorbia cyparyssias!!!cudo!….pisze ale nie slodze:)

Doceniam z góry – góry…bo będę dwa tygodnie bez kompa.Ależ się stęsknię…Pozdrowienia porannna Gieniaw krakowskiej mgle.

Czuję się w pełni doceniony i dumny, ponieważ po to światło odbyłem specjalną wyprawę. Mieszkam w dolinie i żeby zobaczyć wschodzące czy zachodzące słońce muszę zaliczyć kilkukilometrowy marsz pod górę. Powrót już w ciemnościach.Nie pij i nie klękaj! Z pewnością zrobisz lepsze!Najważniejsza jest motywacja. Pozdrawiam.

Jestem pełna uznania… Coś pięknego. Mam wrażenie, że zaczyna się noc świętojańska.

Ta podswietlona zachodzacym sloncem, jesienna paproc prezentuje sie niczym dzielo artysty-zlotnika. Piekny motyw, naprawde piekny…

O no właśnie. Pytałam o to koleżanke, a ona powiedziała, że „jest wiele odmian głogu, więc to pewnie jest głóg” A to zdjęcie z paprocią jest super! Strzelałabym nawet jaki to rodzaj, ale po ostatnich wpadkach wolę już nic nie mówic, bo się jeszcze okaże, że to jakiś dziki rododendron czy karłowaty baobab jest:) Pozdrawiam serdecznie i czekam na dalsze zdjęcia!zalogowane dziwadlo:)

Prawie Miałaś rację z tym głogiem, a ja nie.

miałam już na pulpicie jedno z Twoich trochę już jesiennych zdjęć, ale dziś się rozmysliłam i wstawiłam Twoje brzózki. Chcę się łudzić, że to wciąż lato, że do zimy to jeszcze hohoho. Pozdrawiam Cię serdecznie.

Teraz sobie przypominam, że widziałem je również w pana innych albumach. Tak w ogóle podziwiam ogrom tych albumów i miejsc w sieci

W okolicy Wróblika czy w samym Wróbliku – są cudne wiatraki do uchwycenia – ale pan panie Waldku za pewne o tym dobrze wie Pozdrawiam.

To jest niesamowite…dech zapiera.Cudne!

gdyby chwilę można było zatrzymać nie tylko na zdjęciu…

” lecz czasem dziwny głos przed siebie każe biec…” piękne

…dzięki za odpowiedź, w niedzielę wsiadam w pociąg i jadę do Łańcuta, a potem dalej na wieś, do mojej mamy kochanej… więc będę trochę mniej zazdrosna, bo może do lasu, bo może na pola, bo może gdzieś wyjdę…utlenię sie tlenem!!!Moje kurczę małe 16-ego października kończy rok, a duże ma trzy lata. Bardzo potrzebują adoracji, koncentracji, jedzenia, picia, ciepła itd.Robię im fotki, bo fotografie to za dużo powiedziane…www.stopklatka.ekiert.orgDo Ciebie zaglądam i dostaje po oczach!!!I zapominam o kominach dymiących za oknem!!!pozdrowieniagienia

Tak, chodzę lub biegam po górach każdego dnia. Jest to o tyle proste, że w górach mieszkam. Przez to chodzenie rozumiem pobyt w lesie lub na łące, a nie spacer po parku czy ulicy. Do lasu mam trzy minuty. Gdy w jakimś dniu nie byłem – czuję się nieswojo, gdy nie byłem dwa dni, ogarnia mnie niepokój, po tygodniu jestem sfrustrowany i nie nadaję się do życia – wszystko mnie boli i popadam w melancholię, po dwóch jestem w głębokiej depresji, dłużej nigdy się nie zdarzyło i nawet nie chę myśleć co mogłoby się stać. Jestem uzależniony od gór, lasu, łąk, przyrody i już nie próbuję się z tego leczyć. Ale by być w zgodzie z prawdą nie codzienne jestem na Ukrainie czy w Bieszczadach. Takie dalsze i dłuższe wyjazdy zdarzają się kilka razy w roku. Zgodnie z „regulaminem”, który sam sobie narzuciłem, publikuję zdjęcia „stosownie do pory roku”, co może oznaczać niewielkie opóźnienie. Kilkudniowy pobyt w górach oznacza zwykle kilkadziesiąt zdjęć, które publikuję przez kilka kolejnych dni – nie wszystkie oczywiście. Zdarzało się, gdy długo nie było pogody i nie dało się wyjść, że „na pociechę” wyciągałem z archiwum zrobione coś rok lub dwa lata temu dokładnie o tej porze. „Zapasy” mam na kilka lat i ciągle się powiększają, bo pokazuję tylko część tego co pstrykam. Napisałem chyba najdłuższą wypowiedź na tym blogu, choć mnie w nogach rwie by gdzieś pobiec – pogoda taka śliczna. A wszysto dlatego, że bardzo spodobało mi się to ciepłe określenie „Tu gospodyni udomowiona, zazdrosna jak jasna cholera…” . Też kiedyś byłem takim udomowionym kogutem, ale moje kurczęta nauczyły się latać samodzielnie i czesto opuszczają gniazdo, więc ja nie muszę tak bardzo go pilnować. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo proszę, nie jedno

Tu gospodyni udomowiona, zazdrosna jak jasna cholera, czy Ty Człowieku każdego dnia chodzisz po górach???Czy może jestś aniołem???Czekam na odpowiedź … bo nie mogę sprzątać, gotować, biegać za dziatwą…bo zazdrość mnie dusi… ściska za szyję i nie puszcza.Pozdrawiam gorąco…zaglądam i uczę się każdego dniauczę się patrzeniauczę się wstawania rano bez marudzeniagieniawww.stopklatka.ekiert.org

ufff…szkoda ze nie naznaczyles szlaku…:) , marzenie

fajny blog,skocz na mója oto i on jest piękny :www.witch-diddli.blog.onet.pl

Żeby tak zamiast tej trawy były wrzosy…Ehh, jak ja tęsknię za widokiem szkockich gór…Jak bedziesz mieć okazję pojedź koniecznie, naprawdę zapadają w duszę. Do tej pory czuję zapach wrzosowiska, a byłam tam rok temu.

Bosko

Myślę,że jesteśmy szczęściarzami,bo to co przynosi nam najwięcej radości i wzruszeń-piękne widoki gór,obłoków,wschodów i zachodów,rozgwieżdżonego nieba,lasu,strumieni …-mamy zupełnie gratis od natury…

hey!fajny blogasek…mysle ze wpadniesz na http://www.gandziulka1511.blog.onet.pl i zostawisz komenta.Pozdrawiam paaa:*

Co Wy z tym głogiem, herbaty z /głodu/ głogu się napijcie!!!To są czerwone koralezielone chusteczkii niebieskie tło. O!

Masz rację! To jest głóg! To o czym ja myślałem, że jest głogiemm jest dziką różą. Nauka co innego, lokalne nazewnictwo, które przejąłem w dzieciństwiem co innego

piękne zdjęcia, bardzo podobają mi się takie zbliżenia, szczególnie z rozmytym tłem, pozdrawiam

Głóg znam bardzo dobrze… to nie jest głóg.

Wydaje mi się,że ta roślinka to głóg….

Nie wiem rośnie na łąkach obok lasu.

mala rzecz a cieszy

Masz piękne zdjęcia

„…Żółty, jesienny liść, tyle mi opowiedział Dałaś mi go bez słów ale on dobrze wiedział…”

Brzoza? O ja cieeee! Nigdy bym nie powiedziala:)))) Co nie zmienia faktu, ze zdjęcie ładne:)(No i wyszlo, ze ignorantka jestem:)

Brzoza

Jesiennie i zlociscie… Pieknie…

a ja mam grzyb na nazwisko

Co za wielopokoleniowa ta rodzinka.. ;.)

Dżizas…znów się skompromitowałam:P Drugi raz w ciągu dnia na 1 blogu:PEee….to jak coś, jakby kto pytał, to mam grypę i gorączkę i nie wiem co mowię, a tym bardziej pisze:)O..już mi sie literki rozjeżdżają… A co do grzybków to wiem, jak wyglądają maślaki:) Przynajmniej mi sie wydaje, ze wiem:)

Te są jadalne – to opieńki.

az chce sie tam byc !!!

Wzgórze na ostatnim planie to Kopa, okolice Rymanowa Zdroju. O wschodzie słońca można je zobaczyć na zdjęciu z 24 stycznia 2006.Pozdrawiam

Bosko…

Przepiękna kolorystyka, czy to wschód ?Pozdrawiam ))

Siemka masz fajnego bloga i fajne nocie ja mam bloga o SK jeśli będziesz miała czas to wpadnij na niego, a tak pośrednio u mnie wczorajsza nowa nocia http://www.tajemnica-shaman-king.blog.onet.pl/ . Pozdro

niesamowite…

Wedlug mnie- mozna poleciec nawet bardzo daleko, ale …korzenie nie odrosna. One pozostana tam, gdzie wbily sie w ziemie gleboko. No, chyba, ze to nie byly korzenie a slabe korzonki- to wtedy jest inna sprawa.

moc tak poszybowac , hen …nad gory, lasy rzeki …pozdrawiam