Bardzo ciekawe zdjęcie, podoba mi sie ujecie, zreszta z tego co sie zorientowalam to masz tu wiele pieknych zdjec, dzieki tobie moglm zobaczyc Ukraine choc troche, pozdrawiam http://jaheira0.blog.onet.pl
Czy gorgan pokryty jest tymi porostami na całym paśmie Gorganów, czy wystepuje tylko w niektórych miejscach? Jeśli tak, to jak to się mniej więcej rozmieszcza w tych górach? Myślę, że kolor porostów zależy od rodzaju minerałów , z których są te skały zbudowane. No i ciekawe, jaki minerał nadaje tym porostom kolor czerwony, a jaki zielony?? Tyle jest w przyrodzie zagadek…
Oglądam, oglądam podziwiam te zdjęcia znów. Z powrotem w stolicy. A tego lata w górach byłam aż dwa razy….raz w Gorcach palona słońcem, raz w Karkonoszach i Stołowych ‘zwilżana’ deszczem i mgłą. Za pierwszym razem spaliłam ramiona, za drugim przemokłam i uszkodziłam ścięgno…obie wyprawy wspominam jednak z uśmiechem na twarzy, gdy myślę o wędrówce, przygodach, krajobrazach…i gdy patrzę na własne zdjęcia.
Ktoś mnie tu chyba ściga Wychodzi na to, że spotkalismy się wgórach szybciej niż przypuszczałm, wirtualnie bo wirtualnie, ale zawsze…i dialog jest Dziekuję bardzo za odpowiedzi, wszystkie udało mi isię „wychwycić” – te z wcześniejszych wędrówek również…jeszcze raz dziekuję i ogromnie się cieszę z towarzystwa w czasie dzisiejszego łazikowania. Pozdrawiam ciepło …
A dla mnie salamandra plamista…wiem, wiem w naturze to zwierzatko ma inne kolory, ale tak jakoś mi sie skojarzyło…taka „gadzia” faktura, no i jak by nie było plamy też są i jakie kolorowe
Zielony ładniejszy! zdjęcie inspirujące bo może się kojarzyć ze światem mikrobów ale takze z kosmosem. Kolorystycznie byłaby piękna tkanina. Dobrego tygodnia!
Owszem, Gorgany mają typowy dla Karpat uklad pasm roślinnychi. Powyżej lasu kosodrzewina, a jeszcze wyżej skały, ale nie lite jak w Tatrach, tylkoruchome, takie wielkie gołoborze. Ten rodzaj skały nazywa się gorganen i stąd nazwa pasma górskiego gdzie tak licznie występuje.
Oj to strasznie wysoko musiało być…patrząc perspektywy człowieczka z nizin, który nawet wedrując po górach nigdy nie ogladał wierzchołków drzew – te zawsze nade mną górowały. Fajnie, że granicę lasu widać, a czy były i kolejne np. kończyły sie trawy i zaczynały „łyse” skały ? Pozdrwaiam
Pamiętam to podejście na Popadję i ten entuzjazm krążący w naszch żyłach. W tym miejscu zaczełam używać odpowidnio czułość ISO i tez mi niezłe zdjęcia wyszły
Na Wodogrzmotach Mickiewicza w Tatrach widziałam podobne porosty? Ale do dziś mnie ciekawi, czy to rzeczywiście nie była jakaś farba, bo kolor ich był ciemniejszy, zbliżony do karminu i te”namalowane” czerwone „placki” wydawały się zupełnie płaskie, bez takiej zamszowej faktury jak tutaj. Jednak myślę sobie, że to raczej dzieło natury, bo po co miałby ktoś malować kamienie na czarwono i to w dodatkuw w Parku Narodowym, gdzie bardzo dba się o naturalne piekno przyrody. Ale zagadka nadal istnieje… bo nikt mnie jeszcze nie utwierdził w prawdzie, iż mogą to być porosty
„Czerwony” to mój własny wymysł. Znakomita większość porostów ma kolor zielono-żółty, a te wyjątkowo są czerwone i to tak intensywnie jakby ktoś rozlał farbę.
Nie jestem ekspertem, ale wg mojej wiedzy gorgan to nazwa luźnych kamieni pokrywającech najwyższe partie gór i od nich wlaśnie pochodzi nawzwa pasma górskiego GORGANY.
Czy nazwa Gorgan czerwony odnosi sie do szczytu, czy do tych porostów, a może to są mchy? Niezależnie od wszystkiego, zdjęcie robi niesamowite wrażenie. Ciekawe,czy w rzeczywistości też widac krew na kamieniach??!
W sierpniu świętowalismy 130 rocznicę powstania Uzdrowiska Rymanów Zdrój. Teraz dowiedziałem się, że nasze uzdrowisko ma być połączone z Iwoniczem co dla mnie oznacza likwidację. Ech… ta polityka…
Fotografując swoje „przestrzenie miasta” tj. niebo często korzystam z takich właśnie ustawień, jednak mój apart (i ja też) w żaden sposób nie poradziłby sobie z odwzorowaniem kolorów, które uwieczniłeś na zdjęciu – z taką rozległą gamą barwną. Zestawienie jakie udało Ci się uchwycić…ciepłe barwy w górnej parti chmur, zimny i taki…”kryształowy” błękit nieba oraz soczysta zieleń, tak soczysta, że chciałoby się ją słomnką z trawy spijać jak jakiś życiodajny nektar, a do tych wszyskich barw niemal ich pozbawiony pas szarego nieba…to wszystko jest niesamowite. I jak świetnie zauważyłeś każdy postrzega rzeczywistość subiektywnie, mi pewnie nie udałoby się tego wszystkiego zauważyć gdybym tam była, a dzięki Tobie wiem, że to możliwe, zachwycam się i podziwaim. Dziękuję P.S. Dziękuję też za wiedzę „techniczną”, którą pozostawiasz na blogu w odpowiedzi na pytania…jest dla mnie niezwykle cenna, zbieram ją wędrując tutaj i tworzę z tego swój „zielnik”, a „okazy” z niego tak bardzo mi potrzebne bardzo się przydają.
Upraszczając wszystko bardzo: ustaw balans bieli WB na chmurkę i ekspozycję EBV na -1 EV, gdy scena jest bardzo kontrastowa, a jak pstykasz zachód słońca to nawet – 2EV. Kolory powinny być lepsze. U mnie to działa .
Ehh, nie takie to proste wszystko:) Ale dziękuję, przeczytam jeszcze 15 razy i coś zrozumiem;) Pozdrawiam:)PS. Czy pisałam już, że cudownie tam? Chyba tak. .
Nie wiem co mam napisać. Nie wiem co znaczy „w rzeczywistości”. Tak naprawdę każdy z nas stojąc w tym miejscu widziałby co innego. Oko ludzkie jest daleko doskonalsze niż najlepszy aparat. Dzięki zdolności adaptacji i skanowania otoczenia „po kawałku”, a następnie składania obrazu w całość w mózgu, widzimy znacznie więcej i lepiej niż najlepszy aparat fotograficzny, szczególnie w kontrastowych scenach takich jak ta na zdjęciu. Podczas robienia tej foki mrużyłem oczy oślepiony siatłem, które pojawiło się nagle spod ciemych chmur, po policzku płynęły łzy bo oko „nie wyrabiało”. Zrobiłem kilka ujęć obserwując histogram RGB, gdyby nie ta cecha aparatu zdjęcie zrobiłbym źle przepalając tę zieleń na łące – byłaby blada, bez szczegółów. Na etapie konwersji z pliku RAW do JPG skorygowałem kontast, jasność i balans bieli (tzw. temperaturę barwową) starając się uzyskać to co zapamietałem poczas robienia zdjęcia. Ja tak postrzegałem tamtą rzeczywiskość jak to przedstawiłem… Bardziej wierzę sobie niż algorytmom zaszytym w aparat, które są zbyt uniwersalne by dobrze odwzorować sceny z dominacją jednego koloru – w tym wypadku zieleni. Najbardziej obiektywny jest dobrze wywołany slajd, ale to jest cyfrowe zdjęcie. Pozdrawiam.
jakie to piękne!! dlaczego przechodząc po lesie nie zauważa się tego otaczającego nas piękna?? ale na całe szczęście sa jeszcze takie miejsca jak ten blog na którym można dostrzec uroki otaczającej nas przyrody i zachwycić się nimi!! dziękuje
Utrzymanie tego bloga „na bierząco” to wszystko na co moge sobie pozwolić. Kiedyś publikowałem na OnePhoto.net ale nie mogłem na bieżąco śledzić wpisów pod zdjęciami, komentować, odpowiadać itp. więc zrezygnowałem. Pozdrawiam
Pamiętam, że Jan Serce szukał tarniny dla swojej matki… Zastanawiam się czy próbowałeś wystawić (a może już tam trafiłeś) zdjęcia na stronie „FotoTok” Pozdrawiam !
Kiedyś to ćwiczyłem Teraz bardzo lubię owoce, ich cierpki smak. Ale gdy są nie umyte lubi przyplątać się infekcja podniebienia i dziąseł. A może tylko ja tak mam?
Soczek z tarek,mmmmmmmmmmm,a winko !!!!! piekna sprawa,na to jeszcze pewnie trzeba poczekac z miesiac,tarnina chyba najlepsza po pierwszych przymrozkach
Takiego określenia używało się moich rodzinnyh stronach w czasach gdy byłem mały, w odniesieniu do przedmiotów, których kształt i przeznaczenie nie przystawały do niczego powszechnie znanego i akceptowalnego.
Hej!! Zgłoś się do KONQRSU na najlepszego bloga we … … wrześniu!! Masz duże szanse Twój blog jest kompletny i profesjonalny. Jest super. na http://www.slodka-cherry.blog.onet.pl I tam w komentach napisz adres swojego bloga- zgłoś bloga jak najszybciej!!!!!!
moja Mama mówiła koromysło też w takim sensie, ze coś dziwacznego, ale wiedziałam, że to jakies wiejskie narzędzie. Sprawdzilam u Kopalińskiego: koromysło (ukr.) nosidło do noszenia wiader. Chociaż w dzisiejszym znaczeniu też używamy „pogięty” czyli dziwoląg.Przepraszam za dygresję. Gdzie znowu wypatrzyłeś takie koromysło? Fajne!Pozdrowienia
moja Mama mówiła koromysło też w takim sensie, ze coś dziwacznego, ale wiedziałam, że to jakies wiejskie narzędzie. Sprawdzilam u Kopalińskiego: koromysło (ukr.) nosidło do noszenia wiader. Chociaż w dzisiejszym znaczeniu też używamy „pogięty” czyli dziwoląg.Przepraszam za dygresję. Gdzie znowu wypatrzyłeś takie koromysło? Fajne!Pozdrowienia
Zawsze gdy tu wchodzę zachwycam się: przyrodą i talentem autora. Każde zdjęcie ma w sobie duszę. Bywam tu od kilku miesięcy, ale dziś przejrzałam całe archiwum. Nie można oderwać wzroku. Dziękuję za to, jak pokazujesz świat.
Balsamicznie przytulne światło, jakby sączące się przez woal z babiego lata … Słychać szum niekoszonej łąki i bzyczenie owadów. Kłosy traw muskają policzki, gdy siedzę „po turecku” jak za szkolnych lat i wpatruję się w oblicze „ziołowego księcia z bajki” o smukłej łodydze, odzianego w muśliny, jedwabie i atłasy. Całe pole wstrzymuje oddech … Słychać oklaski.
czesc ciekawy i suprowy blogas fajne tło dobrze dobrane bardzo mi sie tu podoba zapraszam cie także do mnie na http://ala-w.blog.onet.plpozostaw slad bym mogła jeszcze tu wpaść
Wychodzi na to, że spotkalismy się wgórach szybciej niż przypuszczałm, wirtualnie bo wirtualnie, ale zawsze…i dialog jest 
oszczednosci?chmury przepiekne 
~broszka
6 Wrzesień 2006 08:57
Byłam tak zaciekawiona gorganami zielonymi, że nie zauważyłam piekna tej drobnej krzewinki, która mimo wszystko znalazła sobie tu miejsce
))
~czado
5 Wrzesień 2006 23:25
Zielone porosty są niemal wszędzie, czerwone spotkałem tylko w jednym miejscu, dosyć nisko nad potokiem.
jaheira@onet.eu
5 Wrzesień 2006 19:34
Bardzo ciekawe zdjęcie, podoba mi sie ujecie, zreszta z tego co sie zorientowalam to masz tu wiele pieknych zdjec, dzieki tobie moglm zobaczyc Ukraine choc troche, pozdrawiam http://jaheira0.blog.onet.pl
~Megan
5 Wrzesień 2006 09:58
Nie komentuję
Pozdrawiam 
Wciąż tu jestem, tylko tak mogę być w Bieszczadach 
basienka_kalia
5 Wrzesień 2006 08:25
Bardzo piekne zestawienie. Cudowna fotka.Pozdrawiam
~dziwadlo
5 Wrzesień 2006 07:24
Właśnie, chyba tylko na S Polski mówi się w ten sposób:)
~broszka
4 Wrzesień 2006 22:48
Czy gorgan pokryty jest tymi porostami na całym paśmie Gorganów, czy wystepuje tylko w niektórych miejscach? Jeśli tak, to jak to się mniej więcej rozmieszcza w tych górach? Myślę, że kolor porostów zależy od rodzaju minerałów , z których są te skały zbudowane. No i ciekawe, jaki minerał nadaje tym porostom kolor czerwony, a jaki zielony?? Tyle jest w przyrodzie zagadek…
~Jofa
4 Wrzesień 2006 20:40
Oglądam, oglądam podziwiam te zdjęcia znów.
Z powrotem w stolicy. A tego lata w górach byłam aż dwa razy….raz w Gorcach palona słońcem, raz w Karkonoszach i Stołowych ‘zwilżana’ 
deszczem i mgłą. Za pierwszym razem spaliłam ramiona, za drugim przemokłam i uszkodziłam ścięgno…obie wyprawy wspominam jednak z uśmiechem na twarzy, gdy myślę o wędrówce, przygodach, krajobrazach…i gdy patrzę na własne zdjęcia. 
~czado
4 Wrzesień 2006 19:16
U mnie na jagody mówiło się borówki, brusznic tam nie było (okolice Łańcuta). Pierwszy raz zobaczyłem je w Bieszczadach.
~dziwadlo
4 Wrzesień 2006 19:03
Ech..u mnie sie na to mówi po prostu borówki:) Jesteś z Małopolski/Podkarpacia, czado?