W takim właśnie zamglonym lazurze nieba spadał zauroczony przestrzenią i światłem, igrającym na liściach , Ikar … Zapomniał rozanielony, że musi machać skrzydłami i szybował nieuchronnie w dół ku przyziemności … Jeszcze widać w rogu zdjęcia fragment jego oczarowanej, wniebowziętej pięty .

Waldku posiadasz niebywały dar chwytania światła. Już różne światło tu u Ciebie widziałam…najróżniejsze, jakie tylko można sobie wyśnić, czy wymarzyć i wiele razy pierwszy raz w życiu dane mi było zobaczyć takie cuda, ale by uchwycić światło, które buduje trójwymiarowy obraz?…brakuje już mi słów podziwu, zachwytu i zdumienia – Jak to możliwe?Naprawdę tak widzę … górskie stoki wraz ze skrawkiem nieba stworzyły „rozniebieszczone”, ale dosyć jednlite i prawnie płaskie tło dla tych cudownie zielonych rozmigotanych liści. Promienie słońca tańczą w nich na całego, a dzięki temu, że udało Ci się uchwycić kika „gatunków” zieleni w obrębie drzew doskonale czuje się ich przestrzenność. Coś w środku namawia, by palec wcisnąć pomiędzy te gałęzie i upewnić się, bo może rzeczywiście nie jest to płaski obraz.

Witam,niesamowita perspektywa, wspaniałe ujęcie. Aż dech zapiera.pozdrawiam serdecznie

Hejka! Masz super blogaska ale było by mi żal gdybyś nie …weszła na mojego http://www.mareczka.blog.onet.pl Mam wielką nadzieje że wpadniesz i zostawisz komka a jak jeszcze napiszesz adres bloga to bedziesz w linkach!

Mam jeszcze sporo zdjęć z Gorganów. Bardzo sie nie zestarzały (dwa tygodnie), pokażę jeszcze kilka.

Piękny ten rodzący się dzień i te opadające mgły…

doskonałe!!! mam ochotę tam być i pozostać!

Nie myślałam, że Gorgany są tak niedostępne; dla mnie wędrowca – amatora nigdy w życiu nieosiągalne. Pewnie przy nich Bieszczady to całkiem „ucywilizowany” zakątek górski, choć często spotykam się z opisami, iż to niezaludnione, dziewicze tereny – mam nadziję, że to prawda…i „mierząc siły na zamiary” moimi Gorganami będą Bieszczady, w których jeszcze nigdy nie byłam, a bardzo tego pragnę.

Pewnie takie zdjęcie można zrobić wszędzie ale świadomość, że do najbliższej osady trzeba iść kilkanaście godzin bez szlaku i nie ma żadnej łączności, każe patrzeć na to miejsce inaczej.

Góry jak góry (na tym zdjęciu), ale ten koloryt!

to pewnie nacjonalizm sie we mnie odzywa , gór bym nie odróżnił , ale jak podpisujesz ,że coś jest z Ukrainy to wydaje mi sie brzydsze niż np z okolic Rymanowej.

cudo , cisza ,spokój,tajemniczość -to pierwsze skojarzenia jakie przychodzą mi do głowy

Aż chce się człowiekowi wygramolić z obfitości magnetycznej kosodrzewiny i iść w nieurodzaj ogołoconego stoku w głębi pejzażu. Tam, gdzie kamienie, rumowiska i czasami tylko sosnowe ” z rzadka ciche grusze siedzą” . A wszystko to dla kontemplowania kontrastów, przelewania z pełnego w próżne …. dla beztroskiego „widzi mi się”…, dla limfy tylko, nie zaś dla krwi krnąbrnej …

cudownie… też by mi było żal

Blog o wyprawie w Gorgany http://raczejwtrampkach.blogspot.com

‘ Ta nasza młodość z kości i krwi.Ta nasza młodość, co z czasu kpi.Co nie ustoi w miejscu zbyt długo.Ona, co pierwszą jest, potem drugą …Ta nasza młodość, ten szczęsny czas !Ta para skrzydeł zwiniętych w nas …’Ten Hymn Piwnicy pod Baranami cały czas mi się tłucze po głowie, gdy patrzę na Twoje, Czado Gorgany …

Ależ tam pięknie ! Tak księżycowo..Bardzo Ci zazdroszczę…

Pięknie jest Mołodzie w tych błękitnych i modrych koralach z kamieni, rozrzuconych na jej zboczach, nanizanych na niewidzialną nitkę pajęczą, zawieszonych na jej smukłej, trawiastej, zielonej szyi.

Bardzo dziekuję za objasnienie…

Lubię tu zagladać…bo przy tych pieknych zdjeciach …jest chwila na wyciszenie…i odpoczynek od zgiełku tego świata:-)www.wiktoria-natalia.blog.onet.pl

A to na dole oczka wodne (czytaj bagienko), czy skałki???

Kijki przepadły i porwał je do nikąd okrutny, gorgański wiatr, … ale pozostał cudowny widok …. "Skoro zasupłany sznurek może wywołać wiatr, który porwie dom,a topielec może się obudzić, to może zdruzgotany człowiek się uleczy …? " z mojego ulubionego filmu "Kroniki Portowe" w reż. Lasse Hallstrom

Góra swoim kształtem rzeczywiście wywołuje skojarzenia z jajkiem ))))

Chcieć pokonać słabość, ciężar plecaka i siłę przyciągania, by dojść na szczyt, na sam wierzchołek, tam gdzie, nic cię już nie goni, a żadna ścieżka nie prowadzi wyżej . I oddychać miarowo, marzyć na jawie, znieruchomieć … a potem posilić się w spokoju i poczuciu wykonanego w połowie zadania. Na koniec dołożyć swoją cegiełkę z kamienia do konstrukcji STOP – THE END, aby się nie wywróciła i trwała dalej dla tych, co po nas tu przyjdą …

Tak, prosimy o trochę opowieści, czy np. są szlaki, czy tylko mapa i kompas, bo gdzieś czytałam , że jest to absolutnie dziewicze ustronie??Czy może jakieś trudne, albo łatwe podejścia??

Tak myślałam,że gdzieś Cię ten księżyc przyciągnął, ale nie przewidziałam, że będziesz relacjonował zza granicy! Jeszcze trochę a utworzymy Twój fanklub. Powinnismy zorganizować jakąś piękną wystawę Twoich zdjęć, tyle ludzi nie wie jakie góry są piękne. Te kamienie na szczycie kojarzą mi się z ołtarzem ofiarnym albo sabatem czarownic. Chyba to o wschodzie najpiękniejsze. Czekam na więcej. Pozdrowienia.

To przeklęte zamczysko zakochanego bez wzajemności Boruty. Zauroczyły go malownicze pagórki i łyse polany, porośnięte kępami goryczek o fioletowych kielichach. Zaczarowały go widoki na mroczne doliny, więc diabeł porzucił bór i zamieszkał na rumowisku i wtedy dopadła go nostalgia za lasem. Smutny jest więc Boruta i zadumany w swoim zamczysku z kamienia …

muszę się tam kiedyś wybrać, pięknie tam jest… pozdrawiam http://www.w-czerni-i-bieli.blog.onet.pl/

Zdjęcia piękne jak zawsze.Twój blog jest jedynym na który tak często wchodzę, zastanawiam się za każdym razem co pięknego będę mogła podziwiać i nigdy się nie zawodzę .Pozdrawiam

inny świat… świat którego nie zobaczy się przez okno wstając po południu, albo w drodze do pracy… -dziki, nieujarzmiony -pociągający…

ale Ci zazdroszczę że tam jesteś, zdjęcia super.pozdrawiam. Amber.

Niesamowite… Na początku zdawało mi się, że to jakiś grobowiec starożyty jest