super widoczek

Nie będę pisał o fotografii, bo to w końcu tylko zdjęcia. Choć fotka jest ok:). Ale również kocham Bieszczady i to jest najważniejsze. Pozdrawiam.

a to na pewno nie Himalaje??

Jezeli jestem od czegos uzalezniona, to tylko od piekna, z ktorym spotykam sie kazdego dnia- kiedy tylko ogladam Pana zdjecia…

No No sprzęt super …ale nie wystarczy mieć dobry sprzęt trzeba mieć równierz to coś a w tych zdjęciach to wlaśnie widać

Twoje zdjęcia są niesamowite.Oglądajac je mam wrażenie jak bym była tam osobiście.Dziękuję

widze ze profesjonalnie podchodzisz do sprawy, musze przyznac ze zdjecia sa wspaniale, bez lizusostwa- ale sa dobre, milo sie oglada:)))hihihi…piekne kolory poloniny, mam pyt. a w jkai ch gorach owa polonina sie znajduje??

Zdjęcie piękne… Połoniny piękne. Taka mała zazdrość przeze mnie przemawia… też chcę w góry. Z wybrzeża mam (trochę) za daleko w Bieszczady, żeby się tam urwać na weekend. Ale, ale … w przyszłym tygodniu są cztery dni (urlop w piątek) i jadę w Świętokrzyskie. Hurraaa!Jeszcze mam pytanie co do skanowania – piszesz, że skanujesz z negatywu. Gdzie? Oddajesz do jakiegoś zakładu fotograficznego? Kodak, AGFA czy inny znany? Co możesz polecić? Jaki jest koszt takiej operacji? Nie mam o tym zielonego pojęcia, a coraz bardziej zależy mi na pokazaniu w necie kilku zdjęć.Pozdrawiam z uśmiechem http://na-granicy.blog.onet.pl/

na pierwszy rzut oka troche abstrakcyjnie

Waldku, czy kiedy stałeś TAM…NA GÓRZE nie miałeś ochoty dać nura w te chmury…tak na główkę, a później żabką delikatnie płynąć, by ich za bardzo nie zmącić…a później na plecach odpychając sie rękami, wpatrując się w niebo, to aż bezwstybnie błękitne niebo, które swoim bezkresem wciąga Cię – pochłania, a Ty poddajesz się temu oślepiającemu blasku, tej chipnotyzie…zamykasz oczy i czujesz jakbyś się unosił, unosił sie nad tym wszystkim – wzlatywał w strone nieba i czuł…błogość, błogość i obezwładniająca radość…radość z wolności.Ja tak mam…za każdym razem kiedy pływam jeziorze wyobrażam sobie, że to nie woda mnie otacza i „głaszcze”, ale ukochane chmury.P.S. Właśnie słucham Wrzosowiska SDM, stąd może ta kolejna fantazja o wolności. Piękna piosenka, a i kiedyś może uda mi się zobaczyć śpiewane wrzosowisko – w wyobraźni kolor wrzosu, lilii, fioletu zdominował inne odczucia.

Szczęka mi opadła. Te widoki ma Pan na codzień?

pieknie!!! tajemniczo….puchowo…ciekawe co kryje sie tam na dole…neibianskie pola…

wręcz uwodzisz mnie tą biała zadumą

Takie morze „bitej śmietany” to widok, który jest moim najskrytszym marzeniem związanym z górami. Zachody, wschody, mgły, barwy, tego mogę szukać na nizinach, ale chmur w dolinach widzianych z góry nigdzie indziej jak w górach nie spotkam. Brakuje mi słów, by wyrazić jak bardzo pragnę ujrzeć to zjawisko na własne oczy (nawet pisząc o tym mam gęsią skórkę). To dla mnie….ach, mógłby to być mój ostatni pejzaż jaki zobaczyłabym zamykając oczy na wieczność. P.S. znowu ta egzaltacja, trochę chyba ostatnio przesadzam, ale trudno się powstrzymać, kiedy wszystko szczerze zachwyca

Jestem tu pierwszy raz i jestem pod wrażeniem. Piekne te zdjęcia. Wpadłam tu, bo na blog.onet.pl jest do ciebie skrót:) No a jak chcerz to wpadnij na http://www.czupiradlo.blog.onet.pl i daj komenta, nie bądź świntuchem

Właśnie dojrzałam, że polecają Twoją stronę na głównej onetblog. Przygotuj się na nawał gości. Gratuluję.

rozświetlone drzewo z pokorą czeka na białą zadumę. Jakże ja ci zazdroszczę!

I MÓC TEGO DOTKNĄĆ…….

Mam taki widok z domku mojego:) piękne

Rozważałem to otulanie, też mi pasowało. Jak zwykle zadecydował chwilowy stan ducha

a może by nas otulić?

Wysoko chmura i mgła to często to samo

Cudowne, wspaniale … zadumane. Pana zdjecie dotyka najwrazliwszych strun duszy czlowieka. Warto przystanac i zastanowic sie- co bedzie dalej. Przeciez za ta mgla-jest cos jeszcze…. Dziekuje za wrazenia. Pozdrawiam .

Jedno z bałdziej niesamowitych zdjęć jakie widziałam… podziwaim za inwencję nie wiedziałam, że w Polsce isttnieją jeszcze „takie” miejsza pozdawiam iii żeby tak dalej… )))

Gdybym wstawił ptaka, napisałbym o tym. Ptak jest autentyczny i mogę to udowodnić. Może chesz się założyć? Ja nie jestem incognito.

jak wysoko idumnie lata

coś pięknego

długo myślałamuogólnic i skrócic wrazenia, to bardzo trudne…czy stałość wkomponowana w wolność i swobodę…czy zestawienie siły z lekkościa..czy wolność to gór szczyty, chmur nieuchwytność czy ptak lot swobodny…tylko natura umie wszystko połaczyć i obraz stworzyć, w ktorym wyrazi tak duzo..

Twoje zdjecia sa po prostu piekne :>

jestem pod wrażeniem!

żałuję , że mnie tam nie ma. tęsknię za takimi widokami, za przestrzenią, gorami- bardzo.

hhmmm… niezły blog… niepowtarzalny… przynajmniej nie taki jak wszystkie… wiesz jeśli masz ochotę wpadnij na mój malowany blog http://www.maluje.blog.onet.pl

Wreszcie sie doczekales

wolność

moje oczy mają kolor, moja dusza ma skrzydła, moje nogi drogębez początku i końca – zakochana w górach

jak zwykle ..PIEKNIE I UJMUJĄCO jest u CiebiePs. witam ponownie ))

Bardzo ładny blog.wspaniałe te fotki……………eh jakie piękne,aż chce się żyć!

Patrzeć na wielkość z góry! piękne są w swojej potędzie

A to to juz kosmos.

Podpis to cała prawda. Teraz ludzie się nudzą – a kiedyś po prostu pracowali. Mój Dziadek też tak pracował, ale mam jego fotografie tylko w głowie.

supper zdjęcia… fajny blogasek…

Gratuluję Panu, to zdjęcie jest po prostu genialne. I w dodatku tak trafny ma tytuł. Chylę czoła przed talentem…

mimo, że ja doświadczenia nie mam, to wiem, że zazwyczaj coś przeszkadza lub czegoś brak w sprzęcie, ale mimo to nie należy rezygnować ze zrobienia zdjęcia, nawet gdyby brakło mu doskonałości, jeśli nadaża sie okazja (zawsze można sie czegoś nauczyć)… ze swoim stażem napewno to wiesz:)pozdrawiam

widzę, że wielu ludzi zainteresowało się tą fotką… dobre zdjęcie, ale czy można było zrobić lepsze? oto jest pytanie… bo mi wydaje się, że te konie trochę za bardzo dominują na zdjęciu…

piękne – wygląda jak obrazek z wczesnej epoki realnego socjalizmu, którą wspominam z rozrzewnieniem (byłem wtedy piękny i młody, teraz już tylko piękny). Z perspektywy czasu, mogę stwierdzić że wtedy łatwiej było być młodym.

niestety, nie mam ojca i chyba nawet gdyby był, też by nie pomogło. po prostu ten człowiek był niesympatyczny, a może po prostu zmęczony?

Nie wydaje się… a powodów jest wiele. Kiedyś pracowałem w ten sposób, znam smak ziemi.

Suche nie lśnią

Masz rację. Ten pan zna swoją wartość i jest dumny z tego co robi. Córka chciała sprzedać ziemię i zabrać go do siebie, mógłby odpocząć i żyć wygodnie, ale się nie dał. Będzie uprawiał ziemię jak długo starczy sił. Nie znałem go wcześniej, trochę opowiedział o sobie. …a co do oczu… niezdrowo siedzieć z suchymi oczami przed monitorem

A konie? Lawenda od razu zauważyła ich klasę. Są wspaniale utrzymane, widać że właściciel traktuje je jak członków rodziny. Rozumią jego słowa, gesty, wspaniale się poruszją, bezbłędnie wykonują skomplikowane ewolucje nawrotów na końcuu pola, stanowią jedno z oraczem. Czyż nie są godne podziwu? To Sól Ziemi. Mało jest rzeczy równie ważnych i wielkich.

Dla mnie ten zawód, to zajęcie godne jest najwyższego uznania i szacunku. Nigdy nie przejdę (przejadę) obojętnie, gdy widzę ludzi pracujących na polu. A jeżeli ktoś to robił całe życie i nadal robi mimo swoich 80 lat? Nie narzeka, nie skarży się, kocha ziemię, tworzy chleb… Mam pisać dalej?

Opowiedziałem mu o moim ojcu, który był właśnie taki. Może dlatego pozwolił…

Uwielbiam konie, szczególnie te skrzydlate.

To jeszcze można zobaczyc takie scenki?

UV też mam założony na stałe (m.in. do ochrony obiektywu). Za resztę informacji bardzo dziękuję

To znowu ja. Czy Ty używasz jakieś filtry? Czy kolorystyka i głębia zależy po prostu od naturalnego światła? Na niektórych moich zdjęciach zupełnie nie chce się dać pokazać plastyczność pejzażu Pozdrawiam jesiennie, wesoło

z pozycji Krasnoludka, to ten widok to juz kosmos! pozdrawiam!

szkoda, że nie ma na tym zdjęciu więcej koloru pomarańczowego, bo to kolor komplementarny dla niebieskiego, ale i tak bardzoooo ładne zdjęcie…jak masz czas to wpadnij do mnie, udało mi się zrobić kilka fotek http://wolvesqueen.blog.onet.pl/2,ID6185625,index.htmlpozdrawiam

Az sie nie chce wierzyc, ze to zdjecie rzeczywistosci, a nie obraz namalowany w wyobrazni, obraz bajkowego swiata…

Cudnie.

za dużo piękna na tej fotografii. można pęknąć ze wzruszenia.

‘…na ziemi, której ja i tynie zamienimy w bagno krwi…’:)

KochamTeStr.PodziwiamCięZaToCoRobiszNiePrzestawajTworzyć-ToMojeMałeOjczyzny-młodaTurystka

„pod wielkim dachem nieba”… o, widzę,że Ty również lubisz Stachurę, tudzież Stare Dobre Małżeństwo…=) można było się tego po Tobie spodziewać…Twoje fotografie wciaz mnie zachwycaja…

Jestem zachwycona tym blogiem i tak cudownymi fotografiami.PIEKNE!POzdrawiam i jak bedziesz mial ochote zapraszam do mnie.(dodalam nowe fotki (misiowe), stare, moje znajdziesz w archiwum)zapraszamtopo.blog.onet.pl

takie cudo było poza granicami parku narodowego w jego pierwszych granicach z 1973r, to tak jakby trybun nie zaliczał do stadionu, nieprawdopodobne………

Połonina Wetlińska .. pierwszy „szczyt” jaki zdobyłam w Bieszczadach mając jakies 7 lat i kto był pierwszy w schronisku ? pozdrawiam cieplutko .. Mysza

Zazdroszczę! Ja chętnie bym pojechała, zwłaszcza o tej porze roku, ale niestety… (

W wyobraźni codziennie. „Na bucie” kilka razy w roku. Pozdrawiam i dziękuję za pozostawione ślady. Mobilizują mnie

Jestem ciekawa co jest na szczycie tej góry …i jaki jest z niej widok.Pozdrawiam.

„Lato z ptakami odchodzi,wiatr skreca liscie w warkocze.Dywanem zasciela szlaki, szkarlaty zwiesza na zboczach…”Natura jest wspaniala malarka, rzezbiarka, hafciarka…a Ty jestes jej wiernym i spostrzegawczym”kronikarzem”:-)

Tutaj panna J. zagościła już na dobre! Piękny kadr! Gratulacione! Pozdrufki (www.tu-moje-miejsce.blog.onet.pl)