….mój zakątek ciszy?….. ciągle go szukam nad tamtym strumieniem, który zapomina moje grzechy gdy zanurzam w nim dłonie….. na łące pełnej kolorowych motyli lub deszczu….. pod niebem księżycowego światła….. w końcu jestem sobą…..

Ech… Muszę odwiedzić dawno nie odwiedzane miejsca…

Dziękuję, i tyle

Co do pierwszego zdjęcia. Odrazu gdy go zobaczyłam pomyślałam: jak przyjemnie byłoby położyc się w tej trawie, nawet teraz o 10 w nocy. Leżeć, nie myślec o niczym, zapomnieć o całym bólu istnienia, spoglądać na gwiazdy, na przelatujące samoloty…Zatopić się w ciszy…

Gratuluję sił witalnych ! Jak się biegło, Waldku ? Dotarłeś do Swoich, więc uciekłeś spod ‘rzeźnickiego noża’ … 8] Czy 80 km biegnie się w jeden dzień ? P.S. Wieczorna nostalgia Twoich widoczków wraca mi chęć do życia w tym miejskim tyglu szaleństwa i jazgotu … Ratunku ;

Tak, to prawda- droga jest najwazniejsza ….A fotografie piekne!

To, co najbardziej cenię to spokój.Kiedyś za oknem widziałam sad, leszczyny, rozległe pola…Jak to możliwe, że teraz rowerzyści na wiadukcie zaglądają mi do okien?Czy cywilizacja jest dobra?

Piękne! Dziękuję!

Twój blog znalazł się w gazetce blogowej http://przejrzyste.blog.onet.pl

Robisz przepiękne zdjęcia. Masz wielki talent. Obejrzałam wszystkie Twoje zdjęcia na tym blogu i powiem, że jestem pod wielkim wrażeniem. Pozdrawiam!

Przepiękne ujęcia, skłaniające do refleksji [ bacardi.blog.onet.pl ]

Dzis tez bym taka chciala…Zapomniec, nie myslec, nie kalkulowac, nie przewidywac…

…ukołysać pragnienie i spocząć na laurach…

I trawa zacznie się kołysać……i szum delikatny się wzmoże…..UCIEKAJ!!!!! To mrówki Cię namierzyły……Zaraz sobie przypomnisz po co jesteś na tej ziemi……Przepraszam nie mogłam się oprzeć……….Jestem jedną z Tych 154 1024 spojrzeń…..ale dziś debiutuję jako ślad…..Nie mogę napisać „śliczne focie” bo banalność stwierdzenia powala mnie zawsze na kolana……Śledzę twoje poczynania od dłuższego już czasu ..ale odwaga ma gdzieś w kącie schowana……Przemierzam Twoje szlaki wirtualnie ..i nie tylko…..dlatego tak chętnie Tu zaglądam przypominając sobie własne ścieżki….Naprawdę dobre zdjęcia…i wielki podziw dla tak dużych chęci obcowania z przyrodą…..( puki jej nie zadrutują faktycznie) ale podejrzewam że i wtedy znajdziesz coś co będzie warte sfotografowania……Pozwolę sobie zatem bywać tu nadal i Cieszyć oko me światem Twoim…Ps.Też miałam smienkę … jeszcze chyba gdzieś ją mam……Pozdrawiam z wielkim szacunkiem Stefanka

…..przestań i nie mów „już” i nie zapominaj….. ja lubię myśleć o tym co przyniesie jutrzejszy wschód słońca,kolejna droga…. jak dzieciaki nam urosną do słońca….. ciekawość kolejnych zdarzeń ciągle jeszcze przed nami…:-))…wystarczy spojrzeć czasem w niebo,,,

Piękny jest Świat widziany Twoimi oczami. Pozdrawiam

…jak kolor jej tęczówek, tajemniczych….satynowych spojrzeń, co dużo już widziały…co im świat mniej już straszny a wciąż przecież zaskakujący radością buków wiosennych…pomimo mgły, pomimo łez..w oczekiwaniu słońca i wiatru… w koronach buków ,stoję tak sobie spokojna i czekam na słońce i piegi…na jutro….

Gdy patrzę w tą zieloność, to czuję się jak płaz z piosenki ‘Golec Uorkestra’:'Plum, plum, żabka pływa.Spójrzcie jaka jest szczęśliwa…’Lecz nie było mi do śmiechu, gdy z ciężkim sercem musiałam opuszczać towarzystwo salamandry plamistej, traszki górskiej i rzekotki drzewnej z Krempnej ( Magurski Park Narodowy ), uciekając przed natarczywością deszczów i zimna. W Czarnem, Radocynie i Długim nie było w tym roku tyle kwiecia co rok temu w maju. Drzewa owocowe też słabiej kwitły teraz w Olchowcu i Polanach niż u Ciebie, Waldku ;((

Mhmm…Grasz w zielone? Gram!

zanurzyć się i serfować w toni…kwiatów:)

Natura bywa niezwykła. Tworzy takie piękne pejzaże, kolory i kontrasty, ale gdyby ktoś spróbował to namalować, uznano by to za kicz ;]

Ja to myślę, że jest i Wołtuszowa (foto 3,4 może też 5) i Wierchowa (foto 1,2) A te ukwiecone drzewa są przecudne, po stokroć przecudne i nawet pokuszę się o stwierdzenie, że tak bujnie ukwieconych majowych to na blogu jeszcze nie było. Ogrzane ciepłymi barwami słońca wyglądają jak obsypane złotem, a i bez tego są drogocenne przez ogromny sentyment i uwielbienie do miejsca, jakim je darzę….Ach Ty mój Beskidzie, com Ci zrobił(a), że wyjechać stąd nie idzie…

wielkie, wielkie dzięki, czado ))

Jak to możliwe że wiosna w Bieszczadach już tak się rozbieliła?,a u nas pod Augustowem żółto od mleczy i kaczeńcy.Umiesz to uchwycić Artysto!

Tylko czemu straszysz tymi maszynami? Czy możliwy jest jakiś sposób aby te maszyny nie niszczyły przyrody? Pytam tylko tak…………… bo dzisiaj chyba jeszcze nie ma……….

Suuuper blog. ! ^^ Gratujuję pomysłowości xd ^^ Wpadaj na http://www.kidrauuhl.blog.onet.pl ;P

ach te panny mlode wiosenne..zwlaszcza po tych niesamowitych widokach z poprzedniej serii..wszystkie Pana zdjecia sa wspaniale,ale te wiosenne sa szczegolnie poruszajace..dziekuje..

Kwitnące drzewa to największy cud wiosny:)

Wchodzę tu czasami i widzę moją okolicę Twoimi oczyma. Chyba nie potrafię na żywo zauważać tego co Ty, a uważam się za człowieka wrażliwego. Ortler w Twoich fotografiach też jest piękniejszy niż go zapamiętałem. Za pół roku będziemy oglądali zdjęcia z Berniny, które zrobisz, jak zwykle, podczas następnego przejścia. I nie mów, że tym razem nie bierzesz aparatu, bo chcesz jak wszyscy cieszyć się górami, bez obowiązku i strachu o sprzęt. Masz dar, który jest misją. Otwierasz ludziom oczy, odwracasz ich głowy w prawidłową stronę, pokazujesz świat ukryty – odsłaniasz go na chwilę i idziesz dalej a my zostajemy osłupiali i gonimy Cię, żeby nic nie stracisz, gdy znów coś Cię zachwyci. Daj Boże więcej takich prostych chłopaków z podłańcuckiej wsi.

Och! Pięknie, pięknie, nie było mnie u Ciebie pewnie z rok… tak warszawski wir mnie wkręcił, dziś chora na szkarlatynę leżę w łóżku… i trafiłam znowu na Twoją stronę, poczułam się tak jakbym spotkała „starego znajomego” pięknego i dobrego… i dowiaduję się, że w dodatku jesteś z pod łańcuckiej wsi, a ja też jestem dziewczyna z pod łańcuckiej wsi:) z Husowa.Pozdrawiam i podziwiam …zawsze.

Bardzo fajne zdjęcia Gratuluję odwagi, bo pewnie nie łatwo w takim śniegu chodzić po pięknych, aczkolwiek niebezpiecznych górach Europy. Pozdrawiam !

fantastyczna seria!

Piękne…Do bólu…I góry, i zdjęcia…A prawo do znalezienia się tam miałeś dokładnie takie samo, jak każdy inny człowiek.Ponoć „jedyne, co nas ogranicza – to my sami”…Cieszę się Twoją radością. I rozumiem tę ogromną wdzięczność, bo te nasze wielkie, ludzkie plany Ktoś – tam wyżej- musi zaakceptować, wcisnąć „Enter”…Życzę, by zawsze tak było. Ciekawa jestem, gdzie jeszcze Cię „poniesie „? I pozdrawiam wiosennie

Wybaczam Ci, Waldku tak długą nieobecność … bo to, co przywiozłeś ze sobą z Alp przepełnia serce i zmysły nieopisanym zachwytem ( mam problem, żeby wybrać najlepsze zdjęcie ). Człowiek jak mrówka mozoli się, drepcze, upada i wstaje w bezkresie Kolosów … Podziwiam Wasz trud, samozaparcie i kondycję. Chyba Was Wiele zaczarowały ?

Czy to naprawdę jest część tego świata? szarego, betonowego… Zapiera dech w piersi…

Czesto pisze- piekne. Wiec dzisiaj bedzie- przepiekne!

Dziękuję za jak zwykle prześliczne zdjęcia. Zawsze sprawiasz, że chcę być tam, gdzie Ty… ))

Mam jedne i drugie ale niestety tylko w ogródku.

…zdjęcia kwiatów przeurocze, jak zwykle:)

Wiosna jest cudowna i te zdjęcia tylko podkreślają jej wspaniałośc:)

W naszym życiu tyle się zmienia ,a przyroda wciąż niezmiennie płynąca swym nurtem.Pozdrawiam i dziękuję za piękne zdjęcia .

Wczoraj wróciłam z dłuższego weekendu w Bieszczadach. To co tam oglądałam jest już inne niż to co na Twoich zdjęciach, ale …… każda pora roku mnie tam zachwyca zapiera dech gra kolorów, ta cisza i szemrzący wiatr. Mogę leżeć godzinami na połoninach słuchać ptaków i patrzeć w niebo.Bieszczady to cud natury. Piękne zdjęcia

Drugie zdjęcie jest niesamowite! Czuję ten wiatr we włosach….

Wspaniała pamiątka jak z lamusa … Szczególnie urocze fotki z Czarnego Stawu Gąsienicowego, Zawratu i z zejścia do Doliny Roztoki )Myślę, że Adnieszka Holland powinna Was zatrudnić jako statystów do kolejnego filmu historycznego. Brawo !!!

Razem z mężem je oglądamy, oglądamy… i dziękujemy, czado:) Robię zdjęcia, ale za sto lat takich nie zrobię. To majstersztyk.

Wspaniały pomysł:) Widać na zdjęciach że to co ci ludzie robią to ich prawdziwa pasja, Tatry jak zwykle wspaniałe.

To musiał być osobliwy widok – pięciu panów „przeniesionych” z początku XX wieku i jeden współczesny z aparatem

Świetne! Czy Ty też miałeś takie drewniaczki?

Najpierw rzucil sie w oczy-stroj! No, 101 lat to juz cos! Potem wszystko przeczytalam o „tradycji narciarstwa”- z blogu polecanego przez Ciebie i juz wiem wiecej. Na nartach nie jezdze, ale z przyjemnoscia ogladam to- co nam prezentujesz. Gratuluje wyczynu- wszystkim uczestniczacym Panom! No i zycze dobrych, rodzinnych, spokojnych Swiat!

Te zdjęcia sprawiają, że chcę uciec od tych świątecznych porządków:)

Znam ten szlak. Te słupki. MOJE słupki. NASZE słupki. Wspólne, piękne, polskie. Dziękuję za zdjęcia. Jak zwykle poruszają coś więcej, niż tylko oko.Przy okazji – dobrych, ciepłych wewnętrznie, Świąt

Uwielbiam blogi fotograficzne, bo lubię podróże i przyrodę. Bieszczady mam zamiar odwiedzić latem podczas urlopu.Mam nadzieję zagościć u Ciebie na dłużej, jeżeli pozwolisz?Pozdrawiam niedzielnie bardzo serdecznie.http://slowa-potrzebuja-ciepla.blog.onet.pl/

Dostępne (ze szlakami) pasmo graniczne to od Wlk.Rawki i Kremenarosa/Krzemieńca na zachód:) Od Sianek i źródeł Sanu to kawałek i nie da się przejść cały czas pasmem

Witaj, czado:) Co mogę jeszcze tu dodać? Że piękne? To byłoby zbyt mało. Wpadam tu często i po prostu się zachwycam. Pozdrawiam:)

Ale sniegu przepieknie :Ohttp://www.meinenjulien.de

Ja też nie zaminiłabym się z angielką, francuzką czy niemką. Polska jest najpiekniejsza, a Bieszczady – cudowne. Żałuję, że tam nie mieszkam…

Dobrze, że są takie miejsca.Takie tam, to Twoje tu i to Nasze, wspólne.

Piekne fotografie. Wymowne. Mozna zatesknic. Ale mozna sie tez przyzwyczaic do innych granic. Chociaz te w bialo-czerwone pasy zawsze beda naszymi. Takie najbardziej naj …

w takim właśnie miejscu chciałabym się kiedyś znaleźć…