Czasem widzię Cię z daleka jak zbierasz dla nas kolejne ujęcia.Nasze pola pozarastały, dziczeją – nie ma juz komu powiedzieć: „Szczęść Boże”. Swoim komentarzem przywołałeś wspomnienia dzieciństwa. Dzieki.

często nie docenia sie tego co się ma w zasięgu ręki…wlaśnie na wsi ludzie nie często wiedzą co mają… ta praca im zabiara siłe na egzaltacje widokami… „fototapeta” sie opatrzyłą a najwspanialszym oknem na świat jest telewizordobrze, ze umiesz się cieszyć tym że jesteś w stanie w ten upał, cały spocony i w niewygodzie oglądac te boskie cuda

Kłaniam sie nisko, do ziemi dziękując za zdjęcia, komentarze. Za moje ukochane góry. Jestem tu ponad trzy lata – podglądam, wzruszam się czasem do łez. Dziś dziękuję pierwszy raz. Pozdrawiam serdecznie

A moze wlasnie trzeba utrwalic i pokazac trud rekami wykonywany. Mechanizacja nie oddaje ogromu pracy na roli. Zboze dotkniete rekoma z pewnoscia inaczej smakuje. Wiesz…jadlam kiedys chleb upieczony przez gospodynie ..popijalam kwasnym gestym mlekiem ze smietana. Zimnym bo wyjetym z piwnicy pod domem. W upale smakowalo to jak pozywienie bogow. Do dzis bede pamietala pobyt w Kunowej pod Jaslem. I czerwone krowy dajace tluste mleko. Utrwalaj…utrwalaj i dawaj nam to-co widziales. To piekne dary i wyjatkowe. Jak Twoje umiejetnosci…jak Twoja milosc do ludzi. :):) —

Tak, pewnie masz rację. kochamy to samo

Oj Czado- jesteś niesamowity! Będę wiernym kibicem! I już teraz wiem ,że Ci sie uda! Chyba masz teraz „fajny czas”? A życie -to zaczyna się po pięćdziesiątce- wiem coś o tym

Jest Pan moim ulubionym fotografem. I uwielbiam Bieszczady, a dzięki Pana zdjęciom są one jeszcze piękniejsze i jeszcze bardziej urzekają. serduszko011@yahoo.com

Dziękuję Tym bardziej, że coraz mniej czasu mogę poswięcić Tej pasji, bo oto pojawiła się nowa… bieganie. Zamarzyło mi się przebiec maraton. Biegam 15 – 20 km dziennie, niestety bez aparatu – jest zbyt ciężki, nieporęczny. A jak na złość, zwsze wtedy są najpiekniejsze zachody słońca, cudowne chmury – dusza się rozrywa – tak by się chciało zrobić zdjęcie…Kibicujcie mi proszę Będę tutaj zamieszczał relacje z treningów. Dzisiaj życiowy rekord 35 km bez zatrzymania. Czas 3 h, nie mistrzostwo świata, ale w moim wieku … Obłoczki były jak baranki, przyjemny wiatr, łagodził działanie słońca.Widzialem Cergową, Jawornik, Kopiec, Zamczyska, Mogiłę, Suchą Górę, Królik Polski, Wisłoczek, Tarnawkę, Rudawkę Rymanowską, Pastwiska, Zbiornik w Sieniawie, Rymanów, Rymanów Zdrój. Piękny czas… Nogi bolały, ale co tam, poczułem sie 30 lat młodszy.. Pozdrawiam

Pana zdjęcia są po prostu cudowne… Aż brak mi słów. Ciekawa jestem, czy kiedykolwiek będę miała szanse zrobić takie zdjęcie… Jednak widzę, że zajmuje się pan tym od dawna. Niemniej jednak zdjęcia są godne podziwu… Pozdrawiam.

Jest to wspaniale uzaleznienie. Tak mozna!

super fotka

niczym takie antenki pomimo iż za tymi kwiatami nie przepadam bardzo mi się podoba

Jak stado ptaków tuż przed odlotem. Kolory pięknie nasycone:-)

Takie roślinne surykatki

Eh, szkoda tych dróg polnych o których piszesz w poprzedniej notce. Tak jak sobie czytałam twoje słowa przeniosłam się na taką drogę w piękny letni poranek, na boso, poczułam piasek pod stopami i jego zapach w łągodnym powiewie i mi się zatęskniło, i coś w środku zawołało, że się nie zgadzam, żeby te drogi zniknęły tak całkiem. A maki – maki bardzo lubię. I w głowie jakiś taki legendarny bukiet – zboże, chabry i maki. Legendarny, bo wiadomo, że jak mak się zerwie to zaraz opadnie. Tylko ‘w polu’ jest piękny. Dlatego nie zrywam maków. Tylko legenda głosi, że takie ukiety istnieją.

Górne zdjęcie jest niesamowite ! Wciąga jak wodna toń, mami jak wnętrze lustra … Trzeba tylko dać ponieść się tej magnetycznej sile i zrobić krok w przeszłość …

Może gdzieś kiedyś uda mi się zatrzymać na zawsze takie polne drogi … Jak wygram w totolotka i kawał ziemi nazywany Takim Miejscem będzie mój …Na razie przychodzę do Ciebie, dziękując za kadr.

Ah te maki — jedne z moich ulubionych kwiatow choc tak daleko… Jak panny w czerwonych krynolinach z krepiny… Az serce zamiera z podziwu choc na jeden moment…Dzieki serdeczne

uwielbiam Twoje spojrzenie na świat… gdybym potrafiła robić zdjęcia… to byłby dokładnie takie jak Twoje!… tymczasem kradnę sobie Twoje dzieła na pulpit i pochłaniam wzrokiem to piękno… dziękuję

Przykra kolej rzeczy dzieci XX wieku.. . Jedna z najsmutniejszych kolei. Zdjęcie zachwycające. Ale smutne. Pozdrawiam mocno!

Znieczulica na piękno jest powszechna. Szkoda, aż chce się położyć i wdychać zapach spokoju i obcować ze znikającym pięknem. Cudne zdjęcia )) Zapraszm do mnie : gogooblog.blog.onet.pl u mnie inne piękno ))

Dzięki za wspaniałe zdjęcia kwiatów i wogóle -przyrody. Dzięki za ujmujące cytaty. Ile serca w to wszystko włożono.Pozdrawiamgert

Uwielbiam te fotografie! dziękuję za nie!

… manowce … jakże chętnie je odwiedzam …

Magiczne miejsce… Wpadłam tu przypadkiem, chyba zostanę na dłużej. Dodaję do linków, żeby Cię nie zgubić. Pozdrawiam.

zachwycajace sa twoje fotografie, swietnie ukazujesz piękno przyrodypozdrawiam i zapraszam do obejrzenia moich zdjęć http://www.fototobcia.blog.onet.pl

… ‘i śmieją się, śmieją się, śmieją …’ ( nie wspominając o planetach ) )

Rumianki, blawatki, maki- bardzo mi ich jednak brakuje … Moze za rok?

Witam.Dobrze,że Pan zdezerterował ze wsi i nie zajmuje się Pan pracą na roli.Tym sposobem możemy podziwiać te urzekające zdjęcia.Myślę,że wieś nie straciła na tym,że Pana tam nie ma.A my zyskaliśmy,bo zdjęcia są przepiękne.Wychowałam się na wsi,a Pańskie zdjęcia,to powrót do tamtych lat.Pozdrawiam.

Jadę po to chmurne piękno w Pieniny. Już plecaki i torby czekają w przedpokoju. Z przejęcia dziś się nie kładłam, poza tym tyle jeszcze było rzeczy do zrobienia … Do zobaczenia za 3 tygodnie

dwa swiaty…

Zdecydowanie jeden z moich faworytów tej strony. Gratuluję.

Genialne. Tak po prostu.

Sielska łąka – jak z dziecięcego snu, urocza w swojej bujnej zieloności i kwiecistości, tak idealna, że aż mało prawdopodobna, ale… Ty ją widziałeś, więc jest prawdziwa Dzisiaj odwiedzam rodzinne Kujawy – susza potworna – aż serce boli gdy patrzy się na „żywcem” zasuszone trawy… zboże jeszcze nie dojrzało, a już płowieje w swojej bezsilności. W kalendarzu zbliżamy się do połowy czerwca, a znane mi krajobrazy przypominają te w sierpniowym słońcu spalone.Teraz… myślami płynę morzem Twoich anielskich rumianków i proszę… by tak pięknie chmurne niebo, wraz z deszczem i do mnie zawitało.Pozdrawiam

i niebo się czasem buntuje.może właśnie wtedy, kiedy widzi, że są rzeczy przemijalne równie piękne jak ono .. ?

podoba mi się zestawienie dynamicznego nieba i sielskiej łąki..

Tak sobie tu zaglądam czasem,marzę i podziwiam widoki,piękne jak zawsze.Rzadko cos piszę,ale sam wiesz,że nie trzeba słów zbyt wiele,by być zachwyconym Twoimi fotografiami i krajobrazami na nich pokazanymi.Ta ”łąka ”jest urocza i jak zwykle budzi we mnie tęsknotę za ucieczką z miasta .Pozdrawiam wiedzmamala.blog.onet.pl

To jest chyba zapowiedz tego, co nastapi. A nastapi- raj na ziemi. Piekne.

Przyroda Natura ”…W zadumie nad jej istotąJej pięknem i perfekcją,Gdzie wszystko ma swój sens,Gdzie wszystko jest ważneI dobre jak NIC na tym świecie….”Przyglądając się tej perfekcji ) Pozdrawiam

coto ma być jako jedna z z kruliczków plejboja mówie to żenada

…ile się można u Ciebie dowiedzieć, że puste drzewo ma nazwę – dobrze wiedzieć

To jest dudła, czyli drzewo puste w środku. Było wystarczajaco miejsca dla dwóch osób.

…a mnie najbardziej zastanawia jak TO wyglądałoby w 3D (gdzie byłyby wklęśniecia, wypukłości, dziury) i jak rozkłada się światło budujące owo zjawisko (z której strony pada główny strumień, czy są źródła dodatkowe).Bo niby wszystko jest oczywiste i bryła ładnie się kształtuje, lecz po lewej stronie, w połowie kadru jest pewne mocno, „koliście” oświetlone miejsce, które zaburza wyobrażoną przestrzenność. Lewy, górny – ciemny i zielony naróżnik sugeruje, że poniżej nie powinno dochodzić światło, że to taki „ciemny kąt”, a tu – jasno i ostro wyrysowuje się fragment, który przykuwa wzrok i sprawia wrażenie, jakby był na pierwszym planie – „wychodzi na wierzch”. Gra przestrzeni i głębia ostrości zmieniają widziany obraz – bawią się naszym postrzeganiem.To trochę tak jak w pewnym psychoteście, gdzie dwa profile zwróconych do siebie twarzy tworzą zarys wazonu…i pytanie „Co widzimy ? – wazon czy ludzi” A z pozoru łatwe pytanie „Co to jest?” niekiedy zostaje bez jednoznacznej odpowiedzi.W szkole podstawowej uczyła mnie Pani, która na emeryturze zaczęła malować obrazy – sprawiało jej to ogromną radość, jednak irytowało gdy ktoś pytał autorki „Co jest na obrazie?”- No, masz Ci, co? – obruszała się – To co widać! Każdy niech zobaczy, co uzna za stosowne – interpretacja dowolona …mnie „lawa drzewa” – zaproponowana przez Julię, bardzo się podoba.Choć przyznam, że po pierwszym spojrzeniu nasunęło się (tu przepraszam za prostolinijność i brak polotu) – zdrewniały układ trawienny :/I tak się zastanawiam jeszcze, czy Autor pisząc „Dywergencja…” – miał coś konkretnego na myśli…wodę, a może światło?Podrawiam szerokim uśmiechem tajemniczego w obrazie i słowie Gospodarza P.S. Skłonności do abstarkcji wydają się nieprzypadkowe – zdaję się, że gdzieś tam w środku, artystyczna dusza walczy o prawo pierwszeństwa nad stosowaną racjonalnością

Świet …, śśświeeeetne porównanie !!! A właściwie skojarzenie 8DMiałam to na końcu podświadomości …

… ‘bo wszystko płynie’ w czasie i przestrzeni. Nawet w materii tej wilgotnej dziupli można znaleźć ‘zamrożony’ ruch z jego zaburzeniami i wirami. Nie tylko dywergencja jest różna od zera ale także rotacja tu nie zanika i tylko uwydatnia przelewanie się i odpływanie strumienia pola. Znajdziecie w tym mikro-świecie źródła i ujścia ‘strumyczków’ wektorów, by ruch wody mógł trwać i rzeźbić spróchniały pień. W poszukiwaniu dywergencji = 0 trzeba opuścić to zdjęcie i poddać się może promieniowaniu tła ( ??? ) lub np. udać się poza granice naszego kraju, bo w Polsce łatwo o wszechobecną rozbieżność pól … i zdań ;P .

chyba legowisko jakiejś …rudej..

ja tez tam bylem…. zachwycam sie bez przerwy….

Spotkać się z takim spojrzeniem – chciałabym. Pozdrawiam dziewczynę ze zdjęcia.

Twoje ostatnie wyprawy z aparatem, Waldku, są jak ‘rozległa forpoczta’ mojej przyszłej, wakacyjnej podróży, do której odliczam już każdy dzień …i czekam … Najpierw wapienie Pienin i chaszcze naskalne, a teraz kwiecie w ogrodach Słowackiego Raju ! Dosłownie przecierasz mi szlaki, będę podążać dokładnie Twoim tropem za dwa tygodnie . Muszę znaleźć te urocze niezapominajki i dzwoneczki, choć może za miesiąc już ich tam nie zobaczę. Będą jednak wody wodospadów i zawsze znajdzie się jakaś Ewa z plecakiem na ścieżce … Czy masz w zanadrzu także świat Dobszyńskiej Jaskini Lodowej, a może Spisz albo portrety Lewoczy, Spiskiego Hradu ? ( tam też planuje trochę zamarudzić ). Jak miło, że masz dla nas takie fotograficzne perełki. Dzięki nim ‘męka czekania tak miła’ .

jeśli to Raj to musi być Ewa;)

jakie ładne niezapominajki pozdro

moje marzenia… . Pieknie…

Cenię takie zdjęcia, widać smykałkę do pięknych kompozycji, czekam na więcej Pozdrawiam, Reeta

Piękne…cudowne! od roku interesuję się fotografią i także poświęcam jej moj blogobsesja.blog.onet.plPrzydałaby się ocena fachowca (ten komentarz może troche zalatuje spamem ale nie o to mi chodzilo)

„zlote runo” lesne?

Czado, gratuluję wyróżnienia. Szkoda, że tak rzadko dostajesz gwiazdkę.Z drugiej strony.. myślę, że nie po gwiazdkę wychodzisz z domu.. Dzielisz się tym, co przeżywasz patrząc i czując.Siły, zdrowia, dobrych powodów do wędrówek Ci życzę.

Czesto pisze tutaj -piekne. Bo rzeczywiscie spotykane tu zjawiska czy przyroda sa piekne. Sa przepiekne. Tak jak dzisiaj.

„Nim las,nim kłos,nim noc dojrzeje…Będziemy snem,zorzą zórz,morskim dnem i gwiazdą…”

Mam kilka pytań, co do fotografii analogowej. Dopiero co zaczęłam moją przygodę z Zenitem. Czy używasz jakichś specjalnych kliszy? Może szczególnie jakąś polecasz? Skaner posiadasz jakiś profesjonalny czy zwykły? Może dasz kilka wskazówek na przyszłość, bo widząc po Twoich zdjęciach, znasz się na tym.