Ja tu mieszkam całe życie i dotąd zachwycam się tymi widokami. Gorąco polecam wczasy w Pieninach, a szczególnie w Sromowcach Niżnych

Te zdjęcia są śliczne – gratuluję rób to dalej

…i cierpki smak żurawin…i tyle zieleni ,że nie sposób przecież ogarnąć…tak powinno być zawsze, tak lubię być …w deszczowych wzgórzach i lekko chmurnych przestrzeniach takich właśnie myśli wiosennych…jak tutaj ….odwracam twarz do lustra i oczy mi się śmieją …prosto w słońce….wiosna przecież….

ciekawe ujęcia, jak park wyglądają ale piękne, piękne nad wyraz

Serwujesz mi , Waldku przedsmak tego, co spotkam na szlakach Pienin po 15 czerwca, czyli dokładnie za miesiąc. Już nie mogę się doczekać … Siedzę w pracy jak na wulkanie. Wiosna cudnie rozbujała w Pieninach. Pozdrawiam.

piękne zdjęcia

Ależ się ucieszyłam! Kocham Pieniny! Czy można prosić o kawałek Dunajca?

Ja podziwiałam te widoki w wąwozie Homole 10 maja ) Nie da się ich zapomnieć. Cudo!!! Pozdrawiam Autora i życzę wielu pięknych widoków ku uciesze naszych oczu.

Na zdjęciu widać żółte, wiszące kiście Smagliczki skalnej (S. Arduina).Pieniny- moje pierwsze prawdziwe góry.Prawie pół wieku temu byłam tam w ślicznej spódniczce w kwiatki.Pozdrawiam wszystkich marzycieli.

…rysują się wspomnienia i dzień kiedy pierwszy raz w życiu stanęlam na górskim szlaku. Pieniny nazwałabym moją „górską kołyską” – to one przywitały mnie jako pierwsze, to tam stawiałam pierwsze górskie ślady… Zamkowa Góra, Trzy Korony, Sokolica to pierwsze zdobyte szczyty a widok ukwieconych skał i błękitnego nieba przenosi moje myśli w Wąwóz Homole i Białej Wody, i na szlak wzdłuż Dunajca prowadzący na Słowację.Mój pierwszy dzień w górach zapamiętam do swojego ostatniego i nigdy bym nie przypuszczała, że po tych wszelkich trudach, zmęczeniu i prawie 14 godzinach w drodze, będę kiedykolwiek chciała wrócić w góry… a stało się tak, że nie mogę przestać o nich myśleć.Dziwnie w życiu się układa, często odwrotnie niż się tego spodziewamy.P.S. Zdjęcia z Pienin to prawdziwa niespodzianka, że i tam zawitałeś wędrując. A cieszą szczególnie, bo mi będąc na początku maja, nie udało się pójść na szlak i pochwycić ich w kadrze.

…..i niebotycznie pod górkę jak sądzę…ale czymże jest dążenie do celu….w pełnym blasku trudności wszelkich (pewnie tam wylazłeś???) ….wstrzymując oddech i trzymając kciuki ,żeby nikt nie odpadł … …a żółty albo bardziej złoty, to najbardziej mój przecież…jak kaczeńce wiosną i jak słoneczne myśli …..

Siedzę skurczona,zmarznięta,smutna jak deszcz za oknem i zapragnęłam czegoś innego ,weszłam na Twoją stronę i zobaczyłam zdjęcia wiosny,dzięki odurzyłeś mnie zapachem,kwitnącymi drzewami.Już wiem co będę robić w takie jak dziś dni.

Zdjęcia są prześliczne !! Niesamowite kolory, jestem zachwycona Pozdrawiam DOMA

pięknie…

Po prostu idylla.

Jak ja uwielbiam Twoją Wołtuszową i gdybym jej nie znała, nie potrafiłabym sobie takiej wymarzyć.A delikatne mgły nad wzgórzem w oddali, jak echo powtarzają biel kwiatów.Cudowne światło…cudowne, bajkowe, magiczne, chciałoby się powiedzieć nieziemskie… a jednak

Niestety, Jolu, ruskie pierogi spod znaku ‘braku czasu’ czyli kupne, ale z dobrej mety i sprawdzone na patelni. Smacznego wszystkim Smakoszom Wiosny !

Kolejny raz patrząc na takie widoczki mam ochotę położyć się na zielonej trawie, rozkoszować się zapachem kwitnących drzew i zapomnieć o świecie…

P.S. Właściwie to powinnam się podpisać: ‘Smakosz wiosny’

Miłośnicy Wiosny pozdrawiają Pana Czado! ) z wdzięcznością!

Cudnie u Ciebie i cudne te Twoje zdjęcia.U nas też pięknie,ale moje zdjęcia nie oddają tego …Trochę się złoszczę, choć z drugiej strony cieszę,że tyle jeszcze przede mną…

nic dodac nic ujac pieknie

mam nadzieje ze nie masz nic przeciwko temu Czado,ale nie moglam sie oprzec i skradlam to wielkie kwitnace drzewo,przeswiecone promieniami slonca teraz codziennie wita mnie z pulpitu wprawiajac w rozkosznie wiosenny nastroj

A Twoją krainę można, by nazwać czereśnio-ptasią, bo trzy z dziesięciu największych rosnących w Polsce swój dom mają właśnie TAM

Zawsze chętnie odwiedzam tego bloga, a potem patrzę kilka minut na jedno zdjęcie i marzę… Bo kocham góry.

„Kiedy wiosna buchnie majem…” A, co mi tam, ja też kupię sobie nową kieckę.

Abrakadabra- Hokus- Pokus! I oszadziałe drzewka wylądowały na zielonym wiosennym stoku! Tylko Czarodzieje tak potrafią…

To zestawienie kolorystyczne nieustannie wywołuje u mnie przyjemny dreszcz:-)

Uh, jak ja żałuję, że mnie tam tej wiosny nie ma!Pięknie, pięknie,cudownie.

Jak ja lubie tutaj przychodzic! Czestujesz nas najwspanialszymi deserami- obrazami otaczajacego Cie swiata. Wiosna jest tutaj taka niewinna, seledynowa, biala, zielona – slowem piekna!

Miałam ochotę na lody, więc wystawiłam pudełko z zamrażalnika. Już miałam napełnić pucharek, ale deser był zmarznięty na kość, więc pomyślałam: ‘Sprawdzę jeszcze skrzynkę pocztową i wpadnę do Waldka na blog’. No i … lody się rozpuściły … bo tutaj ‘młodość’ szaleje w przyrodzie. Czado, jesteś nie tylko na bieżąco z aurą za oknem ale także oddajesz w fotografii aktualne trendy w modzie. Czy zauważyliście, jaka kolorystyka dominuje na wybiegach i wieszakach sklepowych ? Ostre, soczyste, trawiaste zielenie, seledyny zmieszane z żółcią cytrynową lub pastelową, do tego biel i czasami grafit, czerń. Już nie przodują tak oliwki, pistacje i ghaki lub morskie zielenie, jak w zeszłym sezonie. Czas na ‘Angielski Trawnik’ Popieram. Ta zieleń doładowuje nasze zużyte po zimie baterie. Właściwie, to ‘cudze chwalimy, a swego nie znamy’. Po co nam wypieszczona kosiarką ‘cudoziemszczyzna’ skoro mamy własne, dzikie łąki i lasy Beskidu Niskiego ? Myślę, WALDI, że projektanci od fashion chyba zaglądają na Twój blog … lub mieszkają w okolicach Rymanowa ;D

Czereśnia ptasia

Wspaniałe zdjęcia a krokusy w śniegu to ,,CAŁY UROK NATURY”.Te piękne krokusy przypomniały mi zaraz 3-dniowy kwietniowy pobyt z żoną na Turbaczu 9 lat temu.Tak dużych DYWANÓW KWIATOWYCH FIOLETOWYCH z krokusów jak pod Turbaczem wtedy nigdy nie widzieliśmy i byliśmy niesamowicie zachwyceni tymi żywymi DYWANAMI.121008-7-68731.

To są właśnie najpiękniejsze cuda tego świata!!! Takie maleństwa, a się nie poddają;)

brak mi słów-piękne!!!

biedaki, tak w śniegu. ale ślicznie się prezentują pozdrowienia!

Rozpieszczasz nas Czado ) Wystarczyło, że ~emilka zamarzyła sobie z niedosytu o zimie, a Ty już wyciągasz z cylindra śniegową Ukrainę, ale za to jaką ! Te krokusy ( ?? ) są jak czujki wiosny, przeszpiegi … Za nimi, jeszcze trochę, a zabarwi się cała dolina od kozackiego kwiecia.

Wiosna zaskakuje. Jest pieknie.

wiośnie trochę zimno widać, skoro ubrała biały kozuszek:)

To nie halucynacje – tak tam jest o zmierzchu. Wielość kwiatów sprawia, że można poczuć się jak w baśniowym ogrodzie, a dodatkowo o jednym czasie wszystko wokół emanuje złotym światłem – tak jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wydaje mi się, że w tym roku było mniej kaczeńców, za to bardzo dużo jasno-żółtych pierwiosnków, które wystawały swoim dzwoneczkowym kształtem ponad linia traw. Najwięcej ich było i najpiękniej wyglądały w świetle późnego popołudnia na łące – idąc z Przymiarek na Kopę. By pisać o rozkwitłych czereśniach i bujnej tarninie – słów brakuje. Wołtuszowa to wręcz eksplozja kwiecistej bieli. Kwitnace drzewa i krzewy były jak mięciutkie poduchy, olbrzymie lody, pierzaste chmury odpoczywające na ziemi… a to wszystko zielenią soczystą spięte, błękitem nieba muśnięte i żółtymi akcentami dopięte… RAJ na Ziemi.Ledwo co wróciłam, a chciałabym znowu pojechać. Moje bywanie w górach przyrównałabym do „rozdrapywania ran” (w przeciwieństwie do „ku pokrzepieniu serc”) – odwołując się do literatury romantycznej. Może to niezbyt trafione porównanie, ale zamiast cieszyć się, że byłam i po powrocie, z pokrzepionym sercem zająć tym czym powinnam…”myśli moje niespokojne” nie pozwalają. Pozostały TAM, bładzą po odwiedzonych i nieodwiedzonych miejscach – trudno im wrócić do dnia codziennego. I tak sobie myślę, że może lepiej było nie jechać w góry, gdy się tam długo nie było. Po ostatnim dawnym wypadzie rany już się „zabliźniły”, myśli uspokoiły, a tak? Teraz znowu niedosyt pozostał, a tęsknota za przestrzenią i wolnością aż bolą.A zmieniając temat:Tarnina wokół Kapliczki na Przełęczy Szklarskiej miała dopiero pąki. Przechylony krzyż na cerkwi w Króliku Wołoskim nadal się trzyma, a po zmierzchu w jej wnętrzu widziałam nietoperze. W Bałuciance tuż przy cerkwi, od strony drogi, postawiono tablicę „teren prywatny”. A na trasie z Iwonicza Zdroju do Rymanowa Z. przez Przymiarki odnowiono zielone znaki – niestety, tabliczki-drogowskazy np. na Kopie… już są połamaneA „płochy bucik” znowu otarł mi lewą kostkę Pozdrawiam

Witam ciepło , cieplutko WSZYSTKICH )Czado , śliczności te Twoje zdjęcia … a w górach już Wiosna : ))) Ech , byłam tam latem , cudem natury i sztuką Czado jest widzieć te miejsca w innej szacie . Pozdrawiam i dziękuję .

Jak tu ślicznie… zdaje mi się, że czuję jak pachną:)

Byłam tutaj ostatnio chyba rok temu… Za wiele się nie zmieniło, tylko archiwum wydłużyło się jakoś. Ta statyczność tego bloga, nie wiedzieć czemu, wydaje mi się jego zaletą, przez to czuję charakterystyczny klimat tych gór, w których sama mieszkam.P.S. zimowe Bieszczady w b&w to najpiękniejsza rzecz na świecie.

Ameli, pozdrów ode mnie Miszkę i podziękuj za zdjęcia z komórki ( były mi jak wspomnienie Raju … ). Tylko mi nie mów, że się nie zakochał w Rymanowie i okolicach !

Ameli, Ty Szczęściaro ! Będziesz mogła napełnić zmysły tą olśniewającą wiosną i trącać ‘płochym bucikiem’ ( pamiętasz historyjkę o wilku, Czerwonym Kapturku i flaszeczce winka ? ) cieplutkie kaczeńce z Mogiły i na pewno z Wołtuszowej … ech, żyzń ! ;-] Dla mnie pejzaż na Mogile przywołuje światło zmierzchu na Wołtuszowej z galerii kwietniowo-majowych Waldka. Biel kwiecia na tle seledynowo-złotych pól i drzew staje się kremowa i zdaje się … świecić, emitować niesamowitą poświatę. Jakby drobinki światła unosiły się z wilgocią w powietrzu. A może mam halucynacje ? A może to tęsknota za tą cudną doliną, gdzie fenowy muska zbocza Mogiły a potem owiewa z lewej stoki Zamczyska ? Nagle rozpędza się i gna na Bałuciankę, żeby wreszcie dopaść i osiąść na dziurawym dachu samotnej cerkiewki w Króliku Wołoskim …

hurra!! wreszcie zieloność

Ciepło, cieplej, najcieplej… nie tylko na zdjęciu:) bo to kaczeńców uśmiech taki

Tamto, które masz na myśli zrobone było trochę wyżej, ale drugi plan ten sam – półnoncy stok Mogiły nad Rymanowem Zdrojem nieoświetlony, dodatkowo odbarwiony odległością. Gdby zdjęcie zrobione było w południe byłby niebieski – „teraz” kilka minu po 19-tej. Jeżeli plany się powiodą staniesz dzisiaj w tym miejscu

Aż chciałoby się wziąć te kwiatuszki w dłonie i ucałować…

Zapewne zwróciłaś uwagę, Ameli, na to, że światło na zdjęciu nie jest wszechobecne. Blaski i cienie są odbite, rozproszone … Ten abażur liścia w górze jest jak lampa, a płatki kwiatów dryfują na granicy cienia. Nie sztuką jest zrobić, o tej porze roku portret kwitnącej gałęzi w pełnym słońcu. Trudniej jest chyba złapać takie półcienie, podkreślające kontury i kształty przedmiotu. Te kwiaty, tak jeszcze nie ostentacyjne, lekko zaciszne, są jak kurorty dla owadów tuż przed otwarciem, przed pełnią sezonu. Czekają już w skupieniu i ciszy, w gotowości na nawałnicę skrzydlatych gości.

subtelne kolory!

Zawsze:-)

Supciooooooo…:::….….aż…chce..się…żyć…>> Piękne..foteczki…

Na Wołtuszowej czysto, radośnie… „posprzatane” – trawy przygładzone, drzewa wyczesane, niebo wypolerowane – wszystko przygotowane… czeka.Syca się barwy wygrzane w słońcu, nabierają „rumieńców” – dojrzewają w objęciach budzącej się przyrody.I teraz rozumiem bardziej dlaczego na wiosnę wcześniej nie czekałeś – z obiektywem „nie czyhałeś”. Ona dopiero pierwsze śmiałe kroki w Twoim regionie stawia. Tak jak teraz u Ciebie, u mnie było jakieś dwa-trzy tygodnie temu, a teraz u mnie jest tak jak u Ciebie było w zeszłym roku w maju. Więc kiedy dzisiaj spoglądam na swoje drzewa biało-odświętnie przystrojone, które notabene sypią już deszczem z płatków,… kiedy jakaś siła ciągnie rękę, by zanurzyć ją w pióropuszu młodej, niczym nienaruszonej trawy,… gdy mlecze przypominając kaczeńce – pstrzą zielone trawniki niczym gwiazdy sierpniowy nieboskłon,… a gdy patrzę w niebo i na horyzoncie kłębią się na burzowym fiolecie pięknie wymalowane światłem obłoki – myślę o Twojej majowej Wołtuszowej i z zapachem świeżej zieleni i wiosennego kwiecia przenoszę sie w czasie do natchnionej przestrzeni.I tylko jednego nie mogę u siebie odnależć – młodej zieleni buków. Różne je znajduję,ale tej bukowej niczym nie potrafię dla siebie zastapić. Zieleń liści kasztanów przypomina tą bukową, jednak nie ma w sobie tej lekkości i delikatności. Młode bukowe listki były zwiewne jak bibuła chińska, transparentne jak papier ryżowy… tyle, że soczyście zielone.A może młode liście buków są liśćmi jak każde inne, i tylko ja wydziwiam, a moja niepoprawna tęsknota podsuwa wyobraźni takie majaki?

Pani Wiosna spojrzala laskawym okiem i natura budzi sie do zycia

Piękne zdjęcia , te widoki są boskie!! Weszłam tu z przypadku ale zapiszę tą stronę w zakładkach i będę tu zaglądać .Naprawdę kawał duszy trzeba włożyć w to co się kocha robić aby wyszło coś tak pięknego ,pozdrawiam i życzę takich zdjęć jeszcze więcej Monika

ha! ja ostatnio też upolowałam i akurat aparat miałam przy sobie, na przeciwko mnie w lesie stał

Piekny w swoim naturalnym srodowisku. Zdjecie super.

wspaniałe!!!

Piekny!

jelonek! uroczy! ta mina!

Polskie góry kocham od zawsze. W Beskidach dane jest mi żyć od ponad dwóch lat. Wciąż poznaję je na nowo, wciąż się ich uczę, wciąż pełna jestem pokory wobec ich piękna i majestatu. A Twoje zdjęcia robią na mnie ogromne wrażenie. Są piękne. Tak, jak moje góry. Podziwiam i pozdrawiam

Zajrzałam tu po raz pierwszy i jestem pod ogromnym wrażeniem urody tych zdjęć,a właściwie piękna tych gór.Ja mieszkam nad morzem,więc poprzez kontrast góry mnie b.pociągają.Myślę ,że częściej będę do Ciebie zaglądać.Pozdrawiam.

„Ach, czymże jest człowiek w porównaniu ze skałami i górami !” ( wzdychała młodsza siostra Lizzy, głównej bohaterki książki pt. „Duma i uprzedzenia”, ta, która grała na pianinie i nie znosiła bali …)Tymczasem …Pejzaże w słońcu, jak to one, dążą do wspólnego mianownika. Wszystko zmierza do ostatecznego początku. Śnieg wylewa się pianą morską na stoki a narta w oceanie światła brodzi. Oczy pieką na lodowcu, oczy bolą od blask kwarcu na plaży. Nie ma jednoznacznych wrażeń. Nie ma nieomylnych zmysłów. Redystrybucja i fatamorgana. Nic nie jest takie, jakie się wydaje … Nie wiemy, gdzie naprawdę byliśmy, dopóki nie wrócimy do domu. A tam zawsze mogłoby być inaczej niż jest … Im jesteśmy starsi, tym bardziej zdajemy sobie z tego sprawę i dlatego chcemy zatrzymać czas, by się nim delektować i coś więcej zrozumieć. Tyle na temat.

Piekne footgrafie- jak zwykle. Dobrze, ze zatrzymujesz w nich swoje wrazenia, odkrycia, fascynacje. Tutaj jest tak milo … Pozdrawiam!