Fajne foty , ale zwłaszcza mieszczuchom proponuje przygodę na żywo z takimi łąkami-sanatoriami. I delektowania się widokiem żywej natury, zapachami których zdjęcia nie oddadzą, śpiewem ptaków wokół itp. Przy okazji budzą się genetyczno-psychiczne związki z przyrodą, psycha wraca do stanu równowagi i naturalnej pogody ducha. Następuje automatycznie niewidoczny proces uzdrawiania organizmu. Każda sekunda w takim sanatorium to preces automatycznego uzdrawiania , wymęczonego organizmu miejskimi toksynami , smogiem elektromagnetycznym , hałasem itd.
Dziękuję za cudne rumianki/margerytki, czy co to tam jest… zazdroszczę Ci tej łąki, ja mam beton blokowiska… ale już w środę będę w okolicach Gródka nad Dunajcem i napatrzę się na piękno przyrody… Musisz być cudownie wrażliwym człowiekiem… lubię Twoje podpisy pod zdjęciami, zapadł mi w pamięci taki urywek „z podziękowaniami dla Pana Adama, za pielęgnowanie krajobrazu”… czy jakoś tak… zaglądam tu do Ciebie od czasu do czasu i cieszę się, że właśnie tak zwyczajnie, latem – lato, zimą – zima, tak w rytm natury
..niby nic a tak wiele…. mieć taką łąkę w zasięgu ręki to i królestwa nie żal.. napatrzeć się nie mogę,choć oczy pieką a przecież alergii nie mam.Czado pozdrawiam,umiesz człowiekowi pokazać piękno tego świata .
Kocham czerwcowe łąki, to bogactwo kolorów, zapachów, dźwięków i wszystkiego, co daje mojej duszy radość. Niedługo zawkitną maki!!! Nie mogę się doczekać pozdrawiam i dziękuję, że razem z Tobą możemy na chwilę się zatrzymać… i zachwycić tym, co na codzień niedostrzegalne…
Fotki tradycyjnie przepiękne !!!Do tekstów pod nimi nie sposób się nie odnieść.Myślę że każdy z nas czół to co piszesz ale dlaczego to zatraciliśmy w sobie w imię dorosłości?Czym ona tak naprawdę jest?Może tworem który daje złudną wizję odnajdywania się w życiu i radzenia sobie z codziennością?Gdybyśmy tak wszyscy zaczęli myśleć jak dawniej niebo byłoby na ziemi. Pozdrawiam.
Zieleni się sad, rodzi się ptak.. Dusza żyje, serce bije..Góry były, są i będą całym mym życiem.. super zdjęcia, bardzo mi się podobają, cieszę się, że natknęłam się na Twojego bloga.pozdrawiam
…Łąko- zielona Łąko,szumna od istnienia!Chcę,byś była taka bliska,Jak ta łza, co gardło ściska.Kiedy w nim się zapóżni śpiew twego imienia.Czekaj na mnie łąko,wkrótce przytulę się do ciebie.Czado pozdrawiam Cię i dziękuje za łąke.
Żyzna buczyna karpacka, nieliczny obecnie a niegdys zajmujacy wekszość powierzchni w reglu dolnym w Karpatach.Podszyt i runo gęste z charakterystycznym niebieskawym żywcem gruczoolkowatym(chyba). Buk zwyczajny dominuje i osiaga rozmiary słuszne..
„… Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy Jeszcze się spełnią piękne sny, marzenia plany Tylko nie ulegajmy przedwczesnym niepokojom Bądźmy jak stare wróble, które stracha się nie boją Jeszcze w zielone gramy, choć skroń niejedna siwa Jeszcze sól będzie mądra a oliwa sprawiedliwa Różne drogi nas prowadzą, lecz ta, która w przepaść rwie Jeszcze nie, długo nie…” Uwielbiam tę piosenkę…
Pamietam slodki zapach zoltych ” dzwoneczkow” … Tyle lat … Do Ciebie musi sie przyjsc o kazdej porze roku, aby wciaz tesknic i powracac tam, gdzie sa nasze wspomnienia. Dziekuje.
~M.
25 Czerwiec 2012 20:07
Być tam…gdzie piękno hen, po horyzont….być, czuć, dotykać…