Jest coś bajkowego i bardzo rozczulajacego w tej chatce…Chyba to „sprawka ” kominka

Rzeczywiście, robi się ciepło na sercu od takich widoków … a szczególnie od tej obręczy wypalonej w śniegu na dachu przez wątły komin. Tylko dodać jeszcze kolor nostalgicznej sepii a zakołyszą się świerki. Odezwie się w nich stare, Młodopolskie drewno …

Witam. Czy wyszedłeś z tej chatki czy Cie zasypało i czekasz na wiosnę ?Jestem u Ciebie poraz pierwszy i bedę tu zaglądał. Pozdrawiam serdecznie.

smutne. ale ja mam nadzieję, że u nas też w końcu, jak trochę już ten nasz naród dojrzeje, uda się znaleźć takie miejsca i ludzi, którzy potraktują je jak trzeba. Tymczasem tęskno do legend, które słyszę o nich zagranicznych.Polska pod tymi względami musi się jeszcze wiele nauczyć, nie tylko w górach, w mieście też. Na Zachodzie są np. rowery na ulicy do wypożyczenia – wrzucasz 1euro i jedziesz gdzie chcesz, tam zostawiasz rower w takim samym stojaku z jakiego go wziąłeś…ktoś sobie wyobraża coś takiego obecnie u nas? cała masa ludzi miałaby po domach rowery z promocji, za 1 euro. ;DI chociaż wielu rzeczy z tzw „Europy” się wystrzegam, to jest też kilka, które mogłyby już u nas zagościć.

I jeszcze jedno – polecam utwór Karola Płudowskiego ” Taka piosenka w Gorganach”Być może znasz to… pozdrawiam

Dziękujmy Bogu i ludziom za takich ludzi i nadzieję,że nie wszyscy tacy wymarli… a jednak…Pozdrawiam cieplutko.

Karpaty Ukraińskie…marzy mi się kiedyś wybrać tam na turach..Zdjęcia jak zwykle, Pierwsza Klasa pozdrawiam

Pierwsze zdanie tchnelo radoscia, nadzieja i wiara w czlowieka, nawet tego, ktorego sie nigdy nie widzialo. Drugie- smutkiem i bezradnoscia. Pozdrawiam z kraju wiosny!

och, jak bardzo chcieć … i wiem, że kiedyś TAM pójdę … ale jeszcze nie teraz ..Gorgany jak zwykle piękne. Dziękuję.

Całunem śnieżnym spowity cały świat.01.02.09 wędrowałam w takich warunkach na Tarnicę.

A mi się wydaje, no może trochę jak dziecku… że na tym środkowym zdjęciu, tam na środku drzewa siedzi mały, śniegowy miś, tylko pyszczek mu widać i uszka postrzępione;)

Jak z bajki o Krolowej Sniegu. Piekne. A u nas w ogrodkach sa juz tulipany i zonkile . Wiosna w pelni. Pozdrawiam!

To letnia namiotowa dyżurka. Namiot zniesiony, a stolik i ogrodzenie jakieś 2-3 m pod śniegiem

wow genialnie, chciałabym w połowie miec taki talent jak Ty ach brak słów i ten snieg http://tajga123a.blog.onet.pl/

Widze, że w Bieszczadach zima sie nie skończyła. Warto wziąć jeszcze narty Śniegu chyba nie brakuje???

JEŚLI KOCHASZ,BĘDZIESZ SIĘ WPATRYWAĆ Z ZACHWYTEM W KAŻDE DRGNIĘCIE POWIEK, W KAŻDY CIEŃ UŚMIECHU, W POŁYSK WŁOSÓW…

Dlaczego jedni mogą tam być, a inni nigdy już nie? Nie umiem patrzeć spokojnie na te zdjęcia – są tak piękne, że aż boli. Tęsknię, bardzo tęsknię za tą pierwszą miłością…

I znów owładniające uczucie „niebiańskiej radości i spokoju”gdy oglądam Pana fotki.Dziękuję Bogu za Pana talent .

I niezależnie, gdzie pójdę dalej … Czarnohora, Gorgany … zawsze Bieszczady pierwszą wielką górską miłością zostaną …Dzięki, jak zwykle wielkie dzięki za obrazki. Zamykam oczy i jestem na połoninie Pozdrawiam z na-granicy.

dlatego za każdym razem każdy szczyt, każdy zakątek, jest inaczej piękny, wciąż zachwyca i umiem odkryć go na nowo.. każde zdjęcie z tego samego miejsca jest tak inne .. ach zazdroszczę że masz tak blisko te widoki

…ale komentarze tez mozemy cos pomyslec jak przyjade, jakis maly skrypcik ktory wszystko przeniesie…

probowales na blogspot? wydaje mi sie ze warto by przeniesc. TWoj blog jest zbyt wartosciowy. Ale jakby co to daj jakos znac gdzie szukac

Mieszkam nad morzem, bardzo dawno temu była u nas taka piękna bajkowa zima.Dzięki Panu,mogę przypomnieć sobie jak to było.

…najpiękniejsze zdjęcia zimy, jakie widziałam… co jeszcze dużo nie znaczy…choć oglądałam bardzo wiele fotek…. więc po prostu przepiękne… pokazujesz zimę czarodziejkę…jak z bajki… idealną, wyśnioną… marzenie artystów…Twoje zdjęcia budzą natychmiast pragnienie, by tam pojechać… wspiąć się… doświadczyć tej zimy wszystkimi zmysłami… na żywo… gratuluję… gratuluję i podziwiam… tak bardzo,że w końcu to piszę,choć nie raz oglądałam tu Twoje zdjęcia…szkoda,że nie mam szans zrobienia choć jednej takiej fotki… te miejsca i Twoje umiejętności… dlatego dobrze ,że dajesz nam możliwość obejrzenia takich cudów…i dziwię się,że tu tak stosunkowo mało zachwytów…ale pewnie, tak, jak ja…oglądamy, ale nie piszemy…i nie tylko z powodu braku czasu… Pozdrawiam serdecznie.

Oh, dawno tu nie byłam. Przepiękną zimę pokazujesz Czado.

Czado… ależ dałeś czadu z tymi zdjęciami! Pozdrawiam najserdeczniej i dziękuję za te zdjęcia:-)

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Waldku )Niech Bieszczady i inne cudne krainy świata nie przestaną czekać na Ciebie i Twój aparat fotograficzny. Niech zawsze prowadzą Cię przez życie silne nogi, bystre oczy i wrażliwe serce. Pozdrawiam gorąco z zachmurzonej Warszawy.

Ośnieżone drzewa i krzaki…Każde inaczej…Kojarzą mnie się z chemicznym doświadczeniem krystalizacji z roztworu przesyconego.Pięknie to wyszło Matce Naturze …

Jestem po prostu zakochana w tych zdjęciach! Niesamowity talent! Niesamowity! Będę częściej zaglądać:) i zapraszam do siebie adriana-m.blog.onet.pl

Już sama nie wiem, które zdjęcie faworyzować. Chciałabym, rozdzielić pochwały sprawiedliwie, jak ta sroczka, co to temu dała w miseczce, temu na łyżeczce i … frrrr, poleciała ) …. bo sobie przypomniała, że ta biel śniegu jest jak ubite na sztywno białko z jajka. Gdy przeciągniesz palcem po powierzchni puchu w misce, to robi się taka ścieżka przez polanę leśną , jak na górnym obrazku.P.S. A tak na poważnie, to cudna jest ta fotka z kulkami wędrowców z czarnej czekolady na białej polewie tortu … Ile to już będzie świeczek, Panie Waldku ? Pssyt, nikomu nie powiem )

Ludzie jak mroweczki. Snieg…

super, takie czyste…mniam

> cudowna mieciutka biel, boskie pierzynki widziane w dziecinstwie tak czesto,az serce drrzy a..oczy …moknama

Patrzę, gały wlepiam i się oblizuję … Biel bitej śmietany, biel bezów na urodzinowym Waldemara torcie ( już niedługo !? ), przykurzona biel na powierzchni sera bree, białawo-kremowy kożuszek na stygnącym mleku, lody śmietankowe z wiórkami kokosowymi …. Idę do zamrażarki, sprawdzić zawartość.

W Bieszczadch, na Dziale i na Małej Rawce.

a gdzie to tak pieknie? Pewnie i tak sie nie wybiore ale ciekawosc zzera

Wow!

ho ho ho, ale posypało śniegiem ) ale przynajmniej ciekawe fotki pozdrawiam serdecznie i zapraszam do siebie do nowego bloga http://www.dominiksmolarek.blog.onet.pl

I znowu się odezwę…ale to jest PIĘKNE…Tyle powinno wystarczyć…www.fotopata.blog.onet.pl

Kocham slonce o kazdej porze roku. To- jest piekne!

Wiecej takich zdjec poprosze! Az trudno oderwac od nich wzrok:)

Pięknie Pan przybrał w słowa tą fotkę.Podzielam to przemyślenie.Zawsze ilekroć oglądam Pana zdjęcia pojawia się na mej twarzy radość bądż też „odlatuję w siebie”-DZIĘKUJĘ.

Dzięki Tobie nie wątpię już w piękno świata.

Magia miejsca, magia chwili ….

alez nieskazitelnosc

Chcę w góry!!! Właściwie nie powinnam narzekać, bo i u nas biało, a na dodatek dziś dostałam super wiadomość: za miesiąc jadę na 3 TYGODNIE w Beskid Sądecki !!! Będzie śnieg- czy nie, i tak jestem w siódmym niebie!!! Ależ się cieszę ))

Racja. Przed wojną owce wypasano na połoninach, wsie były gwarne, a takie Sianki mieniły się kurortem pełną gębą, gdzie zjeżdżała się śmietanka towarzystwa. Takie drugie Zakopane. A dziś, cóż … Pozostała tylko mała mieścina wokół stacji kolejowej, na dodatek już nie nasza …

dobre!

Tak,tak przed wojną………,to i jabłka były czerwieńsze,ogórki zieleńsze i bzy mocniej pachniały,a pomidory to były jak arbuzy i w ogóle,tylko kto to już dziś pamięta,panie.