Właśnie wróciłam z Polańczyka po trzytygodniowym pobycie zakochana w Bieszczadach. Siedzę przed monitorem i czuję się, jakbym nadal tam była… Dziękuję… Ola

Sama nie wiem co piekniejsze po zachodzie czy powitanie? Po cichu liczyłam że będzie uczta dla ducha po Twoim powrocie z Bieszczad. Dzięki za swoisty sposób pokazania piekna!

Boże jkaie piękne fotografie, ażmożna sie w nich zakochać. Ja serdecznie zapraszam na odwiedzenie moje blogu: http://www.kasitko88.blog.onet.pl

dzień dobry – jak na powitanie. No pięknie – naprawdę pięknie.

Ach, jednak góry i nocą i dniem wyglądaja cudnie pozdrawiam,

Brak mi słów! Jak zwykle zakosiłam na pulpit. Dzięki.

Nie no – to zdjęcie zwaliło mnie z nóg… Dobrze, że siedzę… Pozdrawiam http://albumfoto.blog.onet.pl/

Zdjęcie jak zawsze piękne. Noc w górach musi być ekscytująca. Mam nadzieję, że kiedyś sama tego spróbuję.Pozdrawiam i czekam na obiecane fotki:)

Jak dlugo byles i kiedy wrociles?

Kolory są wyśmienite, szkoda że nie może to długo trwać, ale cieszmy sie przynajmniej tą krótką chwilą i upamiętniajmy ją tak jak TY to robisz. Pozdrawiam

Piękne. Cudowne… A ja na razie siedzę w Krakowie. Kocham to miasto, ale chciałabym się już znaleźć w Bieszczadach. Szczególnie jak oglądam te zdjęcia..

Ha, zazdroszczę Ci przebywania po zmroku w górach. po ciemku …A w przyszła niedzielę jadę w Bieszczady! Do Wetliny oczywiście. Rok czasu tam nie byłam…

Wschód, ta stożkowa góra to Halicz.

Piszesz w dziale „O mnie” ze jestes amatorem a ja uważam ze jest to nie prawda. Super zdjecia. Pozdrawiam

Lubisz Bieszczady?Bo tam…… cicho potok gada, gwarzy pośród skał o tym deszczu co z chmóry trochę wody dał. Świerki zapatrzone w horyzontu kres, głowy pragną wysoko, jak najwyżej wznieść.Porankiem…… tu, w dolinach wstaje mgłą wilgotny dzień, szczyty ogniem płoną, stoki kryje cień. Mokre rosą trawy wypatrują dnia, ciepła, który pierwszy słońc promień da.W ciągu dnia…… tęczą kwiatów barwny połoniny łan, słońcem wypełniony jagodowy dzban. Pachnie świeżym sianem pokos pysznych traw, owiec dzwoneczkami cisza niebu gra.Wieczorem…… serenadą świerszczy, kaskadami gwiazd, noc w zadumie kroczy mroku ścieląc płaszcz, wielkim wozem księżyc rusza na swój szlak, pozłocistym sierpem gasi lampy dnia.Piękny blog! Piękne fotki! Możesz liczyć na to, że często będę Cię odwiedzała, pozdrawiam!

czerwony na Tarnicę, przez Halicz, Rozsypaniec, Przełęcz Goprowców… mój ulubiony szlak.

Mama pytanie?? Czy ty jak wstawiasz zdjecia na bloga przez tyle lat musi zabraknac ci pamieci!!!! Powiedz mi ja to robisz, że starscza Ci pamięC??? mojdres bloga to http://www.abc-zwierzat.blog.onet.pl jeśli robi się to w jakims programie to napisz mi jak dokładnie to zrobić.

Piękne zdjęcia… i cała treśc mojego podziwu zawarta w dwóch słowach

Pozdrawiam

Zdjęcia są naprawdę przepiękne!! Zapraszam do mojego bloga o zdjęciach http://www.fotomegi.blog.onet.pl A masz chwilę zajrzeć do bloga o moim życiu na http://www.gosiazek99.blog.onet.pl A jeszcze umieszcilam ciebie w moich linkach Pozdrawiam

Te djęcia są poprostu piękne!!

aleeeeeeee….pięknę……..az mi dech zaparło……tesh jestem fotografką ale w zyciu nie zrobiłam tak cudownego zdjecia………wow …….Przepiekne….:)

ale to jest super (te zdjecie) wejdź na mojego bloga http://www.super-stars123.blog.onet.pl

zapraszam an mój blog http://www.alablog27tola.blog.onet.pl zostaw po sobie slad(koemnta)

och już nie mogę się doczkeać tych Bieszczad… dopiero na początku sierpnia… prędzej…

Taka piękna czewień, zmysłowo rozrzucona po niebie… Robisz zdjęcia piesków? Jeśli tak, proszę prześlij mi kilka na mój e-mail. Pojawił Ci się, proszę… Są piękne

Przełęcz Goprowców? To tam gdzie latem stoi namiot GOPR’u?

Ależ pięknie. Na prawde jest tam tak cudownie? Ja kocham góry , ale w Bieszczadach jeszcze nie byłą. Zwasze było za daleko. Może wreszcie zdecyduje sie tam pojechać w jakiejś kolejnej wyprawie urlopowej.Pozdrawiam

tam jest przepięknie…

ŚLICZNE!!! nie wiem czy Pan slyszal jest organizowany konkurs National Geographic (prosze wejsc na oficjalan str) mialby Pan na prawde duze szanse!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! warto sprobowac zdjecia po prostu az zatykaja

Pomyślę nad tym. Chwiliowo jednak nie będzie czasu. Jutro wyjeżdzam w góry na 8 dni. Dziękuję i pozdrawiam

ja poważnie pytałam z tym konkursem

Nie wiem kto jest bardziej niesamowity : Pan czy to zdjęcie ))Pewnie jedno wynika z drugiego Pozdrawiam.

kocham polskie góry, jestem tam kiedy tylko moge ) zdjecia przepiakne , pozdrawiam i czekam na nastepne fotki

Jejku, ależ dawno mnie tutaj nie było! Najpierw czasu nie było, później na wakacje wyjechałam… No, ale Twój blog jest jak narkotyk – musiałam kiedyś wrócić, żeby sobie na moje kochane Beskidy popatrzeć. To może skomentuje wszystko jednym słowem, wielokrotnie już powtarzanym: P I Ę K N E!

piękne zdjęcie, zresztą jak wszystkie, ale to szczególnie… po prostu świetne… to światło i te kolory, cudowne:)

Mistrzowska fotografia. Ogółem biorąc Twoje dzieła, bo tak można je nazwać dają człowiekowi radość i uczucie zadowolenia z tego, że nasz kraj, choć biedny (chodzi tu o strukturę polityczną) to bogaty w naturze. Dzięki takim ludziom jak Ty poznajemy piękno naszej ziemi. Również zajmuję się fotografowaniem ale amatorsko. Kocham to, bo nie ma nic lepszego jak satysfakcja uzyskiwana dzięki dobremu ujęciu. Zapraszam więc do mnie w wolnej chwili, na mój skromny blog http://www.linoskoczek1991.blog.onet.pl Opinia takiego fachowca jak Ty bardzo się przyda i doda ochoty do daleszej pracy. Dodaję Cię do linków…

Diabeł…

może weźmie Pan udział w konkursie organizowanym przez National Geographic?

A jaki ma szelmowski uśmiech

zwykle nie komentuje bo zatyka mnie jak patrze na Twoje fotki, ale dzis nie wytrzymam: GENIALNE ))

Gałązka po prawej (a raczej stworek na tej gałązce) ma skrzydełka… więc czy to Diabeł, czy tylko lekko wkurzony Zbuntowany Anioł??

Po prostu… rozbraja mnie Pan, Panie Czado:):) Moja wyobraźnia jest zbyt wąska, aby ogarnęła TAKĄ wrażliwość:) (i spostrzegawczość;))Pozdarawiam ciepło!

ojjjjjjjjj piekna ta nasz POLSKA ziemiapozdrawiam

To „chyba” mnie rozczuliło…

Czado-we zdjęcie!!!! Super to wyglda. masz bardzo wyraźne te zdjęcia. I te kolory – piękne. ja również zajmuje się fotografią i mam trochę zdjątek… Jak chcecie to wpadajcie do mnie. oto link – http://albumfoto.blog.onet.pl/ Pozdrawiam.

Znalazłam się na tym blogu przypadkowo…ale nie żałuję…zdjęcia są cudowne…To piekne, że są osoby, które zachwycają się naturą i mogą choć przez chwile uszczęśliwić ludzi, którzy nie mają czasu na jej poznawanie,a dzięki Panu wiele osób może choć przez chwile przenieść się w tak cudowne miejsca…najpiekniejsze jest to co stworzyła natura, to,w co nie ingeruje człowiek…pozdrawiam…

zapach łaki skoszony stoi w kopach zasuszony..w chlodne dni bedze letnim sloncem snił…… uwielbiam..ten zapach widok ..

Gdy się już trochę odrosło od ziemi pomagało się układać to siano na wozie i na strychu tak nagrzanym, że brakowało tchu. A później chodziło się tam spać razem z kotami co było jedną z wakacyjnych atrakcji. Daj znać gdy będziesz w moich okolicach. Pozdrawiam.

Oczywiście… nie kopie tylko kopi, czyli składa w kopy lub kopki …

ekhm.. siana się nie kopie… chyba

No właśnie, jak to dobrze, że są JESZCZE miejsca, gdzie ludzie kopią siano. Całe nogi sie miało „wydropane”, a i o żadnych środkach na komary nie było mowy. A jaka była frajda jechać na wozie pełnym siana i potem „tolać sie” się na nim w stodole!

uwielbiam takie widoki w górach… taki błogi spokój, cisza… i jeszcze to słońce, stogi wyglądają najlepiej w zachodzącym słońcu

masz fajnego bloga a i naprazde powini się tym zainteresować kiedy sie to zawali ; )

dzieki. kojarzyło mi się jak najbardziej z Niskim, zastanawialam sie tylko nad konkretnym miejscem

gdzie to jest?

Stojąca obok dzwonnicy cerkiew runęła bo nie miał kto poprawić dachu. Burmistrz ograniczył działania do przybicia kartki z komunikatem „Obiekt grozi zawaleniem. Wstęp wzbroniony pod karą grzywny”… no i zawalilo się.

Ma Pan Niewiarygodny Talent I Ciesze Sie Ze Go Pan Nie Marnuje Sliczne Zdjecia… Niech Pan Coś O Nich Wiecej Pisze… Chociaż… Ja Tylko Sugeruje

Kiedy pytasz? Może w lipcu….

…a w nim tysiące żab, żabeczek, kum, kumamów, ropuch i ropuszek – niemal słyszę ich zachrypły, roześmiany rechot, kumknie w skupieniu, czy bulgotające nawoływania, nawet ważki helikopterki siadają na nosie pobzykując wesoło, tylko…brakuje odważnej księżniczki poszukującej swego księcia w tej bajce

A w tej topieli siedzi Toplec. Bałam się go chyba do dziesiątego roku życia, bo babcia nieobacznie postraszyła mnie nim, gdy byłam malutka. Zresztą do studni też potrafił przeleźć z bagna (studnia nie miała wcale cembrowiny, była odwieczna, murowana kamieniami do poziomu ziemi, woda w niej była cudownie zimna; pewnego dnia dowiedziałam się, że to ropuchy tak chłodzą wodę, rewelka!). Toplec został moralnie pokonany dopiero wtedy, gdy podrosłam na tyle, aby pomagać babci dźwigać tę wodę (wychłodzoną ma się rozumieć) do domu. Teraz studni już nie ma, ale nie pozwalam moim dzieciom zbliżać się do tego miejsca.

Zadziwiasz mnie ostatnio. Od jakiegos czasu wchodze tutaj i przyznam ze jestem pod coraz wiekszym wrazeniem na skutek tego co piszesz. Zapraszam Cie na strone ktora wspoltworze http://www.1i.pl -> dzieki tej stronie Twoj blog bedzie mial krotszy adres.

super:) bardzo mi sie podoba

Ciekawe miejsce, ale nie chciałabym przechodzić obok niego po ciemku lub we mgle. Takie zwodnicze i niebezpieczne. Ale fotka bardzo mi się podoba. Pozdrawiam

Ma Pan juz 5000 komentarzy a ja chciałem zeby było juz ponad i szło 6000 komentarzy. Zapraszam do mnie na http://www.pejzaze-podkarpacie.blog.onet.plRobi Pan piękne zdjęcia

Dziękuję ci czado, że robisz coś tak pięknego dla ludzi których nie znasz. Podziwiam twoją cierpliwość i oczywiście umiejętności. Dziękuję, że mogę wejść na moją ulubioną stronkę i nastroić się duchowo oglądając te zdjęcia. One dodają nadziei.

Zdjęcie robiłem stojąc z zadartą do góry głową. Te egzemplarze miały ok. 3-4 m wysokości. Roślina wyrwała się spod kontroli rolników, botaników ekologów i nie wiem kogo jeszcze. Rozprzestrzenia się w przerażającym tempie dominąc w całej okolicy. Nie słyszałem, żeby gdzieś udało się ją skutecznie wytępić. Masowo wystepuję w otoczeniu niekórych dawnych PGR-ów, ale pojedyńcze egzemplarze mozna spotkać w różnych miejscach i należy je bezwzględnie niszczyć zanim dojrzeją i się rozsieją.

bardzo podobaja mi sie te zdjecia i blog tez jest ok pozdrawiam i gratuluje tej nagrody na Blog Roku

Nie zanm tej roslinki, ale ciekawi mnie czy ono jest faktycznie takie wybujałe jak wygląda, czy to ujęcie to sparwiło, iż jest ono tak dorodne. Pozdrawiam

Bez względu na wszystko, nikt nie zaprzeczy, że jest śliczne

A z resztą to są trudne warunki dla aparatu Ciemno i ciemne obiekty

a co z jakością zdjęcia? jakaś dziwna, chyba czegoś tu nie kapuję, pozdrawiam

Extra blog… wpadnij do mnie —>http://karolcia-my-blog.blog.onet.pl z góry dziex… paaaaa=)

Ten tytuł dopełnił mojego oglądu zdjęcia. Z dreszczykiem.

a wilkom pozostaje tylko wyć

Jak udaje Ci się uzyskać takie cienie?

to znowu rzut oka na moje rodzinne strony, bo przez 18 lat mieszkałam w Sieniawie, teraz patrzę na te widoki z nostalgią, ale kiedy przypomnę sobie wstawanie o 5 żeby dojechac do szkoły i ten wiatr…:-) zaczynał wiać jesienia i tak do wiosny, że wydawało się że nigdy nie przestanie……taki zimny, groźny, przenikliwy…

patrzec na pola, po ktorych chodzi sie na codzien, bedac kilka tysiecy kilometrow stad.