chce się żyć… dzięki Twojej pasji… Dziękuję Ci za Twoje zdjęcia…

P.S. a może to my – szaleni z zachwytu – przesuwając to w dół, to w górę (suwakiem bądź rolką myszy) w bezopamiętanym zapatrzeniu roztarliśmy o krawędzie ekranu ognistości „Nie tym razem” zabarwiając nimi kolejne obrazy …ach ta niepoprawna wyobraźnia, na siłę chce mieć swój udział w tworzeniu tychże dzieł, no ale … po tą ją mamy, by rekompensowała nam niemożliwe

To zdjęcie sprawiło, że z tęsknotą i pokorą wróciłam do magicznego zdjęcia pt. ‘Nie pytaj’ z 05.01.2008. i opowiedziałam tam bajkę, dla wszystkich sennych i zmęczonych wędrowców. Dobranoc. Kto ciekaw, niech posłucha …

Niemal zasypiałam „dziubiąc” monotonnie w klawiaturę… kawa przestała już działać (zresztą poparzyłam sobie przez nią język), cucące czekoladowe mikołaje skończyły się, herbata miętowa nie przechodzi już przez gardło, nawet pobudzająca muzyka straciła swoją moc… a tu trzeba skończyć na jutro to co trzeba… i tak szukając jakiegokolwiek pretekstu, by się choć na chwilę wyrwać:- …a „przejdę się”- zobaczę, pewnie nic nowego nie ma, bo wszyscy już śpią…ale przejdę się …zobaczę…chociaż kapliczkę jeszcze raz.I co widzę… istne oczarowanie:- Fioletowe góry… przecudnie fioletowe góry, a nad nimi niebo w barwach moich marzeń i snów – uwielbiam ten kolor. Wydaje się pomarańczowy, ale czasami jakby różem czy czerwienią podświetlony… taki kolor na niedostrzegalniej granicy pomarańczu i różu z cynobrem – wyśmienity! Zresztą pomarańczowym (w jakim odcieniu by nie był) zawsze będę się zachwycała – dla mnie to kolor ponad wszystkie inne (gdy założę swoją ulubioną kurtkę, szalik, rękawiczki i spodnie – wyglądam jak marchewka). A tegoż połączenia fioletu z pomarańczem pozazdrościliby sami impresjoniści - Harmonijne skosy ośnieżonych krawędzi pagórków łagodnie sprowadzają wzrok spod samego nieba w tajemniczy gąszcz rytmicznie ułożonych „patyczków”. Na górze było tyle przestrzeni i ciepła, a u podnóży ciaśniej, zimniej w barwach i bardzo tajemniczo….i jakby któś środkowy pagórek kakaem obsypał, ale to pewnie tylko omamy wzrokowe z tęsknoty za skończonymi czekoladowymi mikołajkami - A co mnie w tym obrazie tak bardzo „uwiodło”?…że barwy to już wiadomo, ale też zderzenie idealnie gładkiej tafli nieba z misterną fakturą pierwszego planu – tyle przeciwstawieństw jest w tych niemal jednakowej szerokości „pasach”. U góry jak wypolerowane, a na dole mnóstwo chropowatości, u góry ciepło – na dole zimno, jedność – liczne pionowe podziały, tam nas wciąga – tu zatrzymuje, tam rozpościeramy skrzydła – tu tulimy je w ciasnocie… i tak by jeszcze wymieniać.Gdybym miała „wyciągnąć esencję” z tegoż obrazu pozostawiłabym tylko pomarańczowy pas nieba i błękitniejący pierwszy plan z opadającym na lewo łagodnym skosem, a pomiędzy nimi fioletowe „łagodności” Cergowej – i to byłoby wszystko… i tak pewnie zapamiętam „Nie tym razem…”Rozgadałam się znowu bezwiednie… a chciałam tylko wyznać, że w połowie nocy nic tak nie rozbudza moich zmysłów i nie dodaje mi tyle energii, co nowe zdjęcie na blogu…warto czasami posiedzieć dłużej Teraz już rozbudzona, co by nie powiedzić pobudzona ;P przetrwam jeszcze trochę i skończę to, co mam skończyć.Pozdrawiam

hej Jest konkurs http://asia19.blog.onet.pl/ Konkurs pt Blog wiosną Weż udział Warto!!

Nigdzie nie jest, tak jak tu, bo krajobraz zapada w pamięć przez specyficzne ukształtowanie i lokalizację samotni. Pięknie, majestatycznie i nostalgicznie tu jest … a na szczycie miejscowego świata stoi zgrabna, choć z lekka przysadzista kapliczka z czarnym, góralskim daszkiem. Krzyż dodaje jej wzrostu, wysmukla ją, a zabielane ściany świecą z daleka nawet przy niepogodzie. Oblicze Św. Jana zwrócone jest ku Jaśliskom w dolinie, a więc ku drodze. Wita nas ,wędrowców, Jan Nepomucen tak, jak witał dawniej miejscowych chłopów, handlarzy i pielgrzymów z daleka. Figurka Świętego jakby w hebanie rzeźbiona … i otulona w trawy, okraszone kolorami sztucznego kwiecia. Dziękuję Waldku za ten portret zadbanego, szczęśliwego Patrona. Sama nie zrobiłam zdjęcia z tak bliska, ale z ciekawością zaglądałam w okienko, za szybkę, w Wieczność …

Piękne zdjęcia. Zapraszam do mnie, dopiero zaczynam przygodę z fotografią. Pozdrawiam. Adres to foto-j.blog.onet.pl

Co do rzeki węgierskiego wina, to parę wieków temu Jaśliska konkurowały z Duklą o ‘palmę pierwszeństwa’ w handlu i składowaniu wina. Św. Jan Nepomucen patrzył ze zgrozą ze swojego pagórka, jak zdesperowani mieszkańcy Jaślisk na siłę zawracali kupców z drogi do Dukli i prowadzili do Jaślisk. Przełęcz Beskid była i jest niestety o 81 metrów wyżej położona w stosunku do Przełęczy Dukielskiej i stąd wziął się problem … Z czasem Dukla zwyciężyła a Jaśliska podupadły gospodarczo.

Jak zawsze piekne fot polecam miejscowość Wisła Carne są tam najpiękniejsze kasakdy Polski

W takim razie, jeśli to kapliczka „U Jana” na Węgierskim Trakcie to dodam jeszcze, że …. dawno, dawno temu kiedy u nas panowali królowie, a traktem „spływała” na nasze ziemie rzeka węgierskiego wina, prowadzono tędy również bydło na sprzedaż do Rymanowa. Był taki zwyczaj, że zawsze oprowadzano je wokół kapliczki. Miało to być gwarancją, że zwierzę jest dobrej jakości, a na targu sprzedający z dumą zachwalał iż jego zwierzęta obchodziły figurę św. Jana….teraz takie zapewnienia na niewiele by się zdały, potrzebny jest „gratis” bardziej namacalny (żeby nie powiedzieć materialny)… cóż, inne czasy…po prostu…

Stęskniłam się, więc jestem ;P i co widzę ? Toż to czerwony ‘Węgierski Szlak’ z Jaślisk do Szklarów z widokami na Daliową, Banię Szklarską i Jawornik na pn. – wsch. Trasa bardzo malownicza, gdzie na pagórku czeka na nas kapliczka Św. Jana Nepomucena. Dreptałam tą drogą w maju w 2007 i siedziałam na wzgórku pod kapliczką, zajadając ( dyskretnie, co by się Święty nie obraził ) kanapki z serem i kiszone ogórki. Kolorystyka pejzażu mocno jednak odbiegała od obecnej … dominowały soczyste zielenie pól, błękity, szarości zachmurzonego z lekka nieba i piaskowaty odcień ścian kapliczki. W niej Św. Jan za szkłem, obdarowany kiściami sztucznych kwiatów. Nie chciało mi się stamtąd odchodzić, ale czas mnie gonił, bo do Rymanowa Zdr. miałam jeszcze około 12 km na piechotę, a zanosiło się na deszcz …

Spokojnie, już wraca, góry za oknem znów zrobiły się białe. Jednak resztki śniegu też ciekawie wyglądają układając się w równoległe pasy. Pozdrawiam i zapraszam na foto-impresje.blog.onet.plPrzyznam się, że zazdroszczę panu bliskości Beskidu Niskiego…

Piękne zdjęcia )) Mogę zapytać gdzie to jest?Przypomina mi to moje rodzinne okolice (Gorce), za którymi tak baaaaaaaardzo tęsknie…Ech…. Dobrze sobie popatrzeć www.wwielkimmiescie.blog.onet.pl

gratuluję wyróżnienia

Czasami trzeba zawrocic. Jak zwykle piekne sa tutaj fotografie.

Teraz mogę już powiedzieć, że znam to miejsce i mam nadzieję, że nie jeden raz tam wrócę.Tutaj chyba po raz ostatni fotografowałeś ten krzyż – jego ramiona wieńczyła jeszcze „aureola”, która teraz (pewnie pod naciskiem upływającego czasu) przechyliła się za ramiona, wystawiając krzyż na działenie „pogody i niepogody”.

Tajemnicą owiane istnienie kapliczki wiejskiej…

zbyt dobre czyli nieadekwantne do okoliczności, u mnie zawsze jest źródłem problemów…

może

Na blogu http://www.d-b-m.vdns.pl jest mini konkursik. Do wygrania 6 komci. Wystarczy odgadnac słowo z obrazka! Słowo jest bardzo proste! Zapraszam serdecznie: http://www.d-b-m.vdns.pl

to może być ZBYT dobrze? A co do fotki – podoba mi się

Mam nadzieję,że to wyspa ruchoma i niebawem dopłyniesz do dobrego brzegu i powędrujesz przez górskie szlaki,one Cię wołają, a tymczasem „wprawiaj się wirtualnie” z nami.Życzę pomyślnych terapii,dużo cierpliwości i wytrwałości w dochodzeniu do zdrowia, trzymaj się i łap dobrą energię.

Tez bym powędrowała, ale tymczasem jestem uwięziona na wyspie mojego łożka, po kolejnej chemii, która wprowadza mnie w odmienne stany świadomości. ale jak wyzdrowieję, jak pozbędę się tego OBCEGO we mnie, to ubiorę dobre buty, to założę piękny uśmiech, to zdejmę w końcu chustkę, która ukrywa brak włosów ( chemia) i powędruję…….Dzięki za zdjęcia, dzięki którym mam siłę przetrwać trudne chwile. To TYLKO, CZY AŻ TYLE?

Przeglądałam większość pańskich zdjęć. Są one na prawdę fascynujące. Podobnie jak pan też jestem samoukiem, ale nie fotografuje tyle lat co pan. Zajmuje się moją pasją nie cały rok. Bardzo by mi zależało, aby zajrzał pan na mojego fotobloga i ocenił moje zdjęcia (www.photoblog.pl/dirrin). Z wyrazem szacunku Dirrin.

dokładnie tak

Hej! Chcesz aby ktos ocenil twoj sprawiedliwie? Nie mogles lepiej trafic! http://www.ocenki-maffdzia22.blog.onet.pl tutaj mozesz zostac sprawiedliwie oceniony! Zapraszam!

dobrze, jak dobrze, że jest takie miejsce jak To… że jest Taki Ktoś, jak Czado, i tacy My, tutaj, u stóp tych fotografii, razem… razem…pozdrawiam… ciepło.uważajcie na siebie uważnie!

p.s… To miał być P.S. dopisany pod P.S. -em wstawionym przez ~rude wredne. …tak jakoś nie wstawiło mi się tam gdzie miało…przepraszam

Dzięki Twoim obrazom i ja mogę wrócić w moje ulubione TUTAJ miejsca… teraz nawet wyobrażam sobie drogę, jaka zaprowadziłaby mnie do tej kapliczki….i na tą chwilę nie szkodzi, że „to wszystko” tylko wirtualnie. Cieszy bardzo, gdy można zobaczyć nowe oblicza znanych już miejsc – odkrywa się je na nowo, a w pamięci pozostają jako kolejne wycinki rzeczywistości, które chciałoby się pochwycić własnym spojrzeniem i wrażeniem……dużo mi się ich uzbierało od kiedy tutaj, do Ciebie zaglądam …czy starczy czasu? …które ważniejsze?…a ile jeszcze jest takich miejsc i chwil, których ani Ty, ani nikt inny nie widział? …czekają na Ciebie (a my z nimi) byś je TU przyniósł – byś tym sposobem „tam” zabrał nas ze sobą……szczęściarzu chwili pozdrawiam

Nigdy nie jest zbyt dobrze… W tym miejscu życzę Ci jeszcze więcej dobrego…. ))

Yes, yes, yes…. wiedziałam ;P

Czy to znany nam krzyż ze zdjęcia ‘Bym nie zabłądził’ z dn.30.12.2006.? Ten w białych zaroślach, przy drodze do Rymanowa Zdr. , z galeryjką na szczycie cokołu i krzyżem w kształcie gwiazdki ? Na dzisiejszym zdjęciu jest prawie nierozpoznawalny w tej granatowej, wieczornej łunie i koronie ze szronu i sniegu.

woooow,..

wiele bym dał, by mieć teraz przed oczami taki widok …nieregularnie odwiedzający Cię widz ( http://warszawsky.blogspot.com )

Poprostu piękne- dziękuję

Cudowna droga z zimowym zaskoczeniem…

Niebo błękitniało, niebo owdowiało,Owdowiały błękit białym śniegiem spadł,Co się nagle stało, że tak biało, biało.(Jan Brzechwa) śliczne zdjęcie.Kiedy je oglądam wracam myślami do dzieciństwa,kiedy to mama czytałam mi ,,Królową śniegu”:).

„Całą noc padał śnieg cichy,cichy,cichuteńki Przyszedł świt,a tu świat cały biały,bielusieńki Jakby kto świata skroń gładził chłodem białej ręki I powiedział szeptem doń:nic sie nie bój mój maleńki…” Czadowo-Hemarowo-Preisnerowo-Rybotycko czyli po prostu cudnie……………….

och jakie pozytywne… to jest zima taka, jaka powinna. piękne

Jak miło jest zanurzyć się w takich pluszowych pejzażach:-)pozdrawiam serdecznie

Po prostu pięknie. Zapraszam do mnie: http://cpl.54.plna razie pstrykam kompaktem ale już składam pieniądze na Nikona D40 POZDRAWIAM serdecznie

nie wiem skąd masz tyle zdjęc zimy, może u ciebie już dłużej jest ona ale u mnie od dwóch dni

Przesylam wraz z pozdrowieniami noworocznymi – moj zachwyt… Piekne to i juz.

Jeszcze niedy nie widzialam czegos tak wspanialego……nie wiedzialam, że mozna aż tak uchwycic piękno przyrody……Brawo…Brawo…Brawo…..Jestem pod wielkim wrażeniem……Życze powodzenia=)

jak dobrze w bezsenną noc , móc znowu nsycić tą pustke pieknym widokiem tych pieknych fotek….

teraz zobaczyłam że żyję w bajcedziękuję

Niełatwo jest uchwycić taki moment. Piękne.

są to cudowne zdięcia codziennie ustawiam sobie inną tapete z nich http://www.ocenkii.xx.pl

…kiedy wrócę?- Na późną kolację zdążę… jak zawsze, Kochana…A tymczasem otulam Ciebie myślami i pośród świerków oczarowania, towarzyszysz mi w symfonii zmierzchu. Daleko od siebie, a w myślach razem… zasłuchani, zapatrzeni, zachwyceni….dlaczego tak późno?- Nogi już nie chciały prowadzić…Lecz dźwięki cudownych barw i ciszę mroźnego wieczoru w sercu i swojej radości Tobie przynoszę….czy jurto pójdę znowu?- Przecież wiesz…Z każdym krokiem, z każdym wiatrem, z każdą gwiazdą po zmierzchu tak naprawdę… do Ciebie mi bliżej w miłości wszelkiej, Kochana…Nie pytaj…, zrozum…, wybacz…, ja się nie zmienię – KOCHAM.

Bardzo mi sie podobają twoje zdjęcia. Pokazują to co najwazniejsze i wyrazają twoje uczucie…Prosze zajzyj na mojego bloga: http://www.fotki-mm.blog.onet.plPozderawiam

Piękne naprawdę, a w szczególności to ostatnie…

No cóż, nie pozostaje nic innego jak dołączyć się do peanów na cześć trzeciego zdjęcia…pozdrawiam

…a trzecie zdjęcie mogłabym oglądać godzinami, powiesić je sobie w salonie i marzyć bez końca o zimie latem….albo zanim ubiorę czapkę i rękawiczki, wyłączę radio i wyjdę na długi spacer w miejsce takie prawie jak TO, a wszystko dlatego ,że czarodziejsko działają na mnie godziny zmierzchu, gdy złociste światło wydłuża cienie drzew i zaczyna się magia….

Dziękuję za kolejny rok pełen piękna i proszę o więcej, bo dzięki Panu łatwiej jest wierzyć że wśród otaczającej szarości dnia codziennego są miejsca pełne magii. Wszystkiego dobrego w nowym roku Pozdrawiam Angelika

Czyli każdy z nas widzi inaczej – na swój sposób postrzega barwy, hmmmm……to teraz już wiem dlaczego śnieg pod rozłożystym drzewem teraz jest dla mnie pomarańczowy, a gdy słońce wypełniało mój pokój wydawał się być z lekka różowy…nocą natomiast robi się prawie cynobrowy – aż „parzy” w oczy A u mnie teraz… (słowami nieznanego mi autora)”Cicho, cichuteńko Śnieg bielutki prószy…Wolno, wolniusieńko Pokój wlał do duszy.Cały świat ten pokrył Swym całunem białym, Cały świat się zdaje Dobrym, doskonałym!…Milknie wrzawa świata Pośród śnieżnej ciszy, Duch w górę ulata, Swego Stwórcę słyszy…”…cieszę się bardzo Tylko sylwestrowy wyjazd do znajomych nie wypali, bo samochód się zbuntował, ale co tam… przyzwyczaiłam się do jego humorów i rozumiem, że woli postać sobie pod białą pierzynką, niż telepać się tyle kilometrów w pośniegwym błocie

Z okazji Nowego Roku, słowami Zofii Kobyłeckiej pragnę złożyć Wam… „Życzenia dla Przyjaciół” Kolejny rok za namilepszy czy gorszy był – pytamywspaniałygdyż dał nam możliwość istnienia darował czasby móc jeszcze kochać.Dla takich jak myoszalałychz miłości do światakażdy rokczy dwa latamają niewymierną cenę.Tak wiele serc czeka na miłośćtak wiele ptakówna pożywienietak wiele kwiatówdo zachwycaniai tak wiele słówjeszcze do napisania.Życzę Wam zdrowiaspokoju i ciepła miłości.Niech ten Nowy Rokrozścieli przed Wamiz ludzkiej ąyczliwości kobiercei za serce płaci sercem.

Zadziwiające ile barw i odcieni posiada znany potocznie z bieli śnieg. Gdy się tak napatrzyłam na Twoje zimowe fotografie, to poddaję w wątpliwość czy śnieg kiedykolwiek jest naprawdę biały. A może on tylko wydaje się biały? bo to wcale nie biel jako kolor, lecz światło w swojej najczystszej postaci. No bo kiedy śnieg jest dla nas biały ? – kiedy słońce w pełni i niebo najmniejszą chmurką nie skażone, a my niemal ślepi od bijącego blasku i wszystkoogarniającego światła.Wcześniej pisałam o ciepłej i zimnej bieli, ale przecież ciepła biel to pewien odcień kremowej barwy, a zimna – to najdelikatniejszy z najdelikatniejszych błękitów… więc zaryzykuję stwierdzenie, że nie ma czystej bieli w naturze… ale mogę się mylić.To czysto subiektywne dociekania nie oparte na żadnej nauce, jedynie na wrażeniach (a te bywają złudne).P.S. Gdy byłam mała bardzo żaliłam sobie, że w moich kredkach nie było białej i nie miałam czym rysować śniegu – zawsze był u mnie niebieski albo pomarańczowy. Dzisiaj te rozterki dzieciństwa śmieszą, ale też wewnętrzne zadowolenie rozpiera, że używane wtedy „kolory zastępcze” nie były wcale chybione

Patrzę na to zdjęcie na dole… Drzewo, od którego bije światło nadziei. Tak bardzo chciałabym tam być, aby trochę tej nadziei wlało się w moje serce, trochę tego ciepła, które teraz tak potrzebne…

Lubie ten blog, bardzo duzo dobrych zdjec, ale musze tez dodac, ze tytuly do zdjec sa czasem genialne – tak jak np. ten Podoba mi sie, pozdrawiam

Zachwyt …I niech tak bedzie przez caly nastepny Nowy 2008 Rok! Marzen, ktore sie spelniaja, ludzi dobrych, piekna wokol. Pozdrawiam!

‘Suną ogniste rydwany’ słońca na wschodzie … a może na zachodzie nieba ? Bursztynowe iskry sypią się spod kół orszaku w tym oszalałym pędzie. Nie ważne, czy dzień się rodzi, czy umiera we krwi. Minut to tylko pięć a może dziesięć i choć temperatura rośnie, to jednak białe przestworza trwają niewzruszenie, nieczułe na chwilowe ekstrawagancje bóstwa. Helios rzuca spojrzenie w białe lustro ziemi … i odchodzi na bal w otchłanie kosmosu. Niech nas ogrzewa i traktuje delikatnie w Nowym 2008 Roku, czego Wam i sobie życzę.

Hej!Masz fajnego bloga! zapraszam do mnie na http://www.we-are-people.blog.onet.plByłabym wdzięczna za komcia.Pozdro

serce mi topnieje… . . a może cała już zmieniłam stan skupienia… . chciałabym.

ciekawe fotki robisz, podobają mi się. smerfek z Fotogalerie.pl

Inny. Ale za to JAKI!

Cudownie powyższe pejzaże ogląda się nocą… głęboką nocą, kiedy miasto zmęczone gwarem dnia już nie ma siły wydawać żadnych dzwięków, kiedy „szczekliwy” pies sąsiadów nareszcie zaśnie, kiedy nawet nocne autobusy nie mają śmiałości odwiedzić przystanku przez długi czas … WTEDY TRWA UPRAGNIONA CISZA….cisza, na którą czekam co noc,…cisza, która pozwala myślom swobodnie rozwinąć skrzydła,…cisza, która wraz z cimnością są teraz częścią wspólną mojego i Innego świata – otaczają je i sprawiają, że moim światem jest na tą chwilę Inny świat, bo nic poza nim nie dostrzegam.Mogę swobodnie biec na spotkanie kryształowym drzewom lub wolniutko chodzić po skrzypiącym śniegu, wsłuchując się z namaszczeniem w każdą fazę kroku i dźwięk, jaki wydaje biały puch ugniatany podeszwą zimowego buta. Mogę zatańczyć z gwiazdami w szalonym kołowrotku lub pozwolić księżycowi, by poprowadził moje spojrzenie swoją dzisiejszą drogą po nocnym niebie. Mogę położyć się na samym środku śnieżnej autostardy i posłuchać jak oddycha zimą Ziemia lub „zagadać” ze świarkami bliźniakami, które w tajemnicy przed wszystkimi, wspinają się co noc na „K2″.A wszystko to bez żadnych ludzkich świadków – tylko ja i Inny świat, który głęboką nocą czaruje wyimaginowanym światłem i zaprasza w swoje (niczym teatralne) przestrzenie. …przestrzenie, które zdaje się, że kończą się tam, gdzie kończy się blask światła, a wraz z nim jakikolwiek świat w bezkresnym, czarnym wszechświecie – my jedni, w samym centrum… a poza nami bezkresna, wieczna cisza.Tylko wszytskowidzący blask księżyca (niczym sufler) podpowiada, że za kurtyną kryształowych drzew nie ma wcale bezkresnej ciemości… a Inny świat to tylko część Wielkiej Sceny, której druga odsłona nastąpi za dnia….lecz na tą chwilę trwa jedynie Inny świat i gdby nie ograniczająca biała ramka wokół drugiego zdjęcia byłabym pewna, że mój świat jest kontynuacją Innego świata – za sprawą ciszy i ciemności (czerni) łączą się ze sobą stanowiąc jedno.

Czy jest to może Park w Rymanowie Zdrój ? Zdjęcia nie są chyba jednak w konwencji czarno-białej ( przynajmniej ostatnie ), bo na trzecim widać w tle ciepłe, żółtawe światło lampy w kontraście do lodowatego blasku księżyca, chłodu pola i drzew.

Czern i biel piekna…

Z której bajki, z Twojej??? u mnie nic , szaro, buro ale wszystkiego naj … w nowym Roku życzę…piękne zdjecia…:)))