pejzaż

Na Tarnicy pomimo lipcowej aury mamy majową Pierwszą Komunię. Rośliny ubrały się w białe kwiecie i brakuje tylko do towarzystwa bukiecików konwalii, różańca i Księdza z hostią. Rozejrzyjmy się po ścieżkach. Może znajdziemy naszego Ojczulka drepczącego z Panem Bogiem, ocierającego pot z czoła…

A ja bym powiedziała, że to jest wodospad… woda płynie ze wszystkich stron do środka Jesteś mistrzem w swoim fachy Dziękuję że się potrafisz dzielić tym, co masz, czyli swoim talentem. Podziwiam Twoje zdjęcia od dawna Pozdrawiam serdecznie

Niesamowite . . .

…”Niebo tajemnic mam nad głową (…) Czy to jawa, czy marzenie, Które opływa mię bezkreśnie? Zda się – każdej pieśni drżenie Dźwięczało przedtem – niegdyś – we śnie?” („Śród nocy”B.L.) Dziękuję, że patrzysz i widzisz…

Achhh śliczne fotografie… Bieszczady… moje ukochane góry… góry moich kochanych harcerzy. wspomnienia:)

A ja uparcie bede Cie namawiał w łemkowskie strony Beskid Niski już jest w twoich pracha a może tak okolie Magurskiego Narodowego By Cie interesowały ?;) Pozdrawiam.

hm, być tam teraz… aż sie rozmarzyłam…………

Hej.Jestem Zuzia.Moja przyjaciółka poleciła ten blog i jest świetny:) lubie zdjęcia robić i oglądać:) to poprzednie zdjecie super znam, bo na własne oczy widziałam ten widoczek:) Bieszczady,mmm:) pozdrawiam i zapraszam na http://eternally-23.blog.onet.pl/ jeśli masz ochote;)

Powiedziałabym raczej, że nie „meduza” ale „mała żarowka zaświecona w domu Bożym”

mam nadzieje,ze kiedys i ja zobacze to na wlasne oczy.czasem trudno uwierzyc,ze sa jeszcze miejsca gdzie nie ma ludzi.takie miejsce to raj.

darmowa terapiadzieki Ci za nia pozdrawiamfotos_kowiczka

Zazwyczaj nie komentuję, bo brak mi słów, ale zachody słońca zawsze wyglądaję niesamowicie

to do Agi

za takimi Bieszczadami najbardziej tęsknię. kiedy jest cicho, coraz ciszej, a góry powoli przygotowują się do snu, tulą się do mgieł i ubierają w ciepłe, miękkie barwy wieczoru. na szlakach można spotkać przeważnie już tylko tych, którzy schodzą w dolinę, niektórzy z nich coraz szybciej i szybciej, chcąc uciec przed nadchodzącym zmierzchem. a my jakoś tak zupełnie naturalnie mówimy tylko szeptem, żeby nie płoszyć tej małej pięknej bajki, która się snuje przed naszymi oczami. albo nie mówimy nic, zachwyceni i tak po prostu, tak zwyczajnie szczęśliwi. wymieniamy tylko porozumiewawcze spojrzenia i uśmiechy. bo przecież jesteśmy właśnie tam, dokąd chcieliśmy dojść…wiesz, Czado, Twoje fotografie uświadamiają mi, jak bardzo bardzo brakuje mi tych Miejsc, jak bardzo brakuje mi mnie właśnie Tam. bo przecież to wszystko co mi najbliższe, to klisze i te nieistniejące fotografie, zapamiętane gdzieś tam w środku i ten skrawek mapy na Końcu Świata, w którym jakoś łatwiej wierzyć, że spełniają się marzenia, a szczęście nie jest igraniem losu z nami. dziękuję, to będą dzisiaj bardzo ładne sny. dobrej nocy, bardzo bieszczadzkiej i gwieździstej.

Brak mi słów! Jak zwykle zakosiłam na pulpit. Dzięki.

Nie no – to zdjęcie zwaliło mnie z nóg… Dobrze, że siedzę… Pozdrawiam http://albumfoto.blog.onet.pl/

Zdjęcie jak zawsze piękne. Noc w górach musi być ekscytująca. Mam nadzieję, że kiedyś sama tego spróbuję.Pozdrawiam i czekam na obiecane fotki:)

Jak dlugo byles i kiedy wrociles?

Kolory są wyśmienite, szkoda że nie może to długo trwać, ale cieszmy sie przynajmniej tą krótką chwilą i upamiętniajmy ją tak jak TY to robisz. Pozdrawiam

Piękne. Cudowne… A ja na razie siedzę w Krakowie. Kocham to miasto, ale chciałabym się już znaleźć w Bieszczadach. Szczególnie jak oglądam te zdjęcia..

Ha, zazdroszczę Ci przebywania po zmroku w górach. po ciemku …A w przyszła niedzielę jadę w Bieszczady! Do Wetliny oczywiście. Rok czasu tam nie byłam…