Wiesz co, Ameli … sama się dziwię niespodziewanemu przebłyskowi geniuszu ! Podejrzewam sprawczą moc pełni księżyca. Zazwyczaj do trzech zliczyć nie potrafię, a tu … ale ta historia skończy się dobrze, prawda ? Bedzie tylko dobry i twórczy kac !

Jakoś dziwnie się składa, że temat wilka i Czerwonego Kapturka wraca po ‘godzinie duchów’ jak bumerang. W różnej tonacji, dramatycznej lub komicznej, ale wraca … Nie wspomnę moich wygłupów z godz. 00:37 do zdjęcia ‘ Coś wisi w powietrzu ..’ z dn. 09.12.06. Tylko, że tam mój wilk nie był przystojnym szarym wilkiem z Nowej Foundlandii … Co to, to nie !

…..nie szkodzi nic……….w zasadzie nie boję się wilków, i pogubiłam krasnoludkowe marzenia na dodatek, i nie wiem co z tego wszystkiego wyniknie..wolę po prostu biec za marzeniem….jakoś tak znajomą zieloną ścieżką….

prawda

Mnie zaczarował kiedyś szary wilk z Nowej Foundlandii, widziany na wielu zdjęciach i pocztówkach. Mam właśnie jedną przed sobą: mądre, bystre ale dziwnie łagodne oczy zwierzęcia patrzą wprost na fotografa. Wilk jest ciekawski i wygląda zza gałązek świerku. Nie boi się, obserwuje… Jest w szacie zimowej ( gęste futro o rudo-szaro-bułanym umaszczeniu ). Ma jasny pysk, szare łuki brwiowe i miodowe oczy. Przepiękny i niesamowity ! Ma zniewalające spojrzenie. To moja ulubiona pocztówka z Kanady. Szary wilk był gatunkiem dominującym na Nowej Foundlandii do początku XX wieku, kiedy to ludzie wybili go do cna, a niedobitki wygonili na Lablador. Nie chcieli mieć tak inteligentnego drapieżnika za konkurenta. Teraz się o niego rzekomo modlą …ale tak naprawdę, to się go boją i wcale go nie chcą.Nasz Czado, jak go zapamiętałam, też ma w sobie coś z wilka … i nie tylko łagodne spojrzenie zza krzaczastych brwi …

Soczysta, leśna zieleń. Aż chce się śpiewać:) Las las las la la la la la..

wiosna, wiosna , och

przyjemnie w tym Twoim lesie

….RADOŚĆ OGROMNA i jasno-zielono mi TUTAJ wszędzie , słoneczne plamy światła rozpraszają moje chmurne myśli, bywam TU sobie szczęśliwa czasami….. jak jakaś rusałka niespełna rozumu, boso chodzę po Twoich ścieżkach rudych od liści zeszłorocznych i do woli mogę sobie śpiewać fałszując nieco niestety…w cieniu buków , w mroku leśnych myśli, w niedoskonałości istnienia czekam …całkiem w Twojej zieleni zaplątana…

Wez mnie.

Gdybym znała właściwe czary-mary, które przeniosłoby mnie w czasie już bym tam z Wami była … próbuję zaklinać, niestety bez skutku Lecz dzisiaj by być bliżej lasu… domu i tej oszałamiajacej zieloności założyłam bawełnianą koszulę w takich właśnie barwach – jedną z ulubionych… widać mnie było z daleka, ale co tam… zielono mi, we nie … w moim sercu, niech i na mnie będzie zielono…A teraz…Nade mną złowieszcze chmury zawisły, łzy ronię… ze strachu i żalu … DOM ZIELONY daleko, a i TU – do Czarodzieja – drzwi się powoli zamykają.Właśnie mocno zagrzmiało … i piorun iskrzący z impetem uderzył… muszę przeczekać burzę. Wiecznie też w obłokach bujać nie mogę… ziemia na mnie czeka, by po niej twardo stąpać…Kulę błękitne skrzydła (całe szczęście nie podcięte), ocieram łzy…ostatnim zielonym spojrzeniem koję smutek… pamiętam tu każdy zachód słońca, teraz też rymanowski las w moich myślach ze mną będzie… byle do końca czerwca.Choć wiem, że to i tak nic nie da … natury się nie zmieni. Tyle razy „obiecałam poprawę” – to słowa rzucone na wiatr, który hula w mojej głowie i wymiata cały rozsądek pozostawiając różowe obłoki, w których bujam bezustannie.Ech ŻYCIE !… jak tu cię pogodzić z wszystkimPozdrawiam Dobrych Duszków i Leśnych Skrzatów … bywajcie przyjaciele

Las wita nas, wita was, wita mnie … co dnia, gdy tylko otworzę zaspane oczęta i tak będzie do soboty .. ale, co tam ! Odgońmy złe myśli i cieszmy się soczystością natury … Dziś po burzy w Zawadce Rymanowskiej natknęłam się na takie światło, na takie rozmoknięte i błyszczące liście, że pomyslałam: ‘No, Czado miałby radochę !’. Nawet moja niewiedza fotograficzna nie zepsuła tego światła. Zrobiłam i mam i nikomu nie dam ! No, chyba, że Ameli … Ameli, gdzie jesteś ? Rzuć dywany w kąt i wracaj do nas, do domu, w zieloność …

…no to HEJ znajomy …Wilku, bardzo Cię proszę ,żebyś nie szedł tą samą dróżką przez zielony las bo się trochę boję, dróżka taka jakaś jakby znajoma ale wcale nie jestem pewna czy to właśnie TĘDY powinienem maszerować…kapturek czerwony trochę mi spada na oczęta, ale oj tam… za to fraczek (czerwony) mam śliczny, usiądę zaraz pod tym wielkim drzewem i wcale nie chcę żebyś mnie tu wypatrzył…dalej idę na skróty prosto przez las i NIE WIEM co mnie tam spotka?…..UPRASZA SIĘ OSOBY PODRÓŻUJĄCE tą samą ścieżką o szczególną opiekę nad Czerwonym Kapturkiem ))….

Sam nie wiem kogo tu się spodziewać Czerwonego Kapturka czy złego Wilka Pozdro z http://obrazek.blox.pl/html

Super blog , super nagłowek , super kolory u mnie na blogu http://www.th-alexz-viva.blog.onet.pl jest konkurs można wygrać aż 300 komentarzy , a za samo zgłoszenie 4 komcie Zapaszam !!!! ( Ja jeszce sobie popacze chwilke co jest na twoim supert blogu

siadam w autobus i jade:)

Uwielbiam leśne ścieżki… całe szczęście mam blisko do mojego lasu tam też tak pięknie jak u Ciebie…http://avangarda2007.bloog.plhttp://argo.bloog.pl

Jestem, jakby w lesie. Siedzę w ‘Zaciszu’ w Rymanowie i przygrywa mi chłopie bojkowskie na piszczałce. Pasą się woły i owce na zielonnym dywanie łąki, a wierzbowy pastuszek zawodzi, czaruje… W tle wielogłos męski nuci starą przyśpiewkę, bębenek rytm wybija… Patrzą na mnie oczy zadumanych ikon ze wszystkich stron świata …Ze wschodu – oczy zaspane, z południa – smutno roześmiane, z zachodu – ze łzą malinową w źrenicy, a z północy – jagodowe, nocne zdrowaśki. Rośnie muzyka bojkowska …Wzmaga się polifonia męskich głosów … Staje przede mną stara, zgarbiona cerkiewka w zieloności bukowej, gdzieś hen, gdzie wrony zawracają …. z przekrzywionym Panen Jezusickiem na szczycie …

A oczy się uśmiechają, kiedy na to patrzą; jak wspomnienie z dzieciństwa, z leśnego spaceru tak blisko domku.

…uśmiech ;o)))))

„bo drzewa są piekne, gdy rzucają długie cienie na drogę, która prowadzi daleko od ciebie” . Dobre drzewa płaczą nad pięknem Ziemi.dziś brak skojarzeń optymistycznych.

….kilka nowych całkiem fajnych piegów, włosy od wilgotnego powietrza zwariowały zupełnie, oczy mi czasem mgła przesłania z nadmiaru wspomnień o górach, których mi ciągle mało….za mało bym TUTAJ nie przyszła jak dzisiaj, jak zwykle….w obrazach odnajduję paciorki wspomnień, nawlekam je na nitki tęczowe i bywam szczęśliwa……pod niebem błękitnym z radości Czarodziejskiej….jestem z ognia i wody i powietrza….bywam…..

ach…zielono mi:) dzieki za piekne zdjecia:)

Czyz trzeba jeszcze cos dodawac? Piekne i juz!

zastanawiam się czy tak wygląda raj. Mam nadzieję , że tak

Bardzo piękne te pejzaże.Chciałabym wrócić do dawnych beztroskich czasów,gdy nic nie było w stanie zakłócić radości z ich oglądania…

Co tu zrobić, żeby się tą krainą nasycić i zabrać ją w kieszeni ze sobą. Otwieram szeroko oczy, łapię łyk powietrza w przytrute płuca i trwam, pauzuję, jak długo wydolę … ? Zrywam gałązkę bzu przemokniętego i fotografuję ślimaka na Szlaku Węgierskim, co wylazł po deszczu na błoto. Za uszami przygrywa mi ‘Drywutnia’ i jestem w siódmym niebie … Przed monitorem vis a vis siedzi p.Robert od Bieszczadzkich Aniołów, od dmuchawców, ostów i leśnego licha … i tak sobie gaworzymy o biesach, cerkiewkach, sikających Aniołach Własnych i Cudzych, i mija bezpowrotnie kolejny, natchniony wieczór w Rymanowie.

Takie widoki kojarzą mi się z już niedługo nadchodzącą (dla mnie) wolnością. Kocham przyrodę, ale teraz jestem uwiązana magisterką, jeszcze trochę, jeszcze półtora miesiąca…

Rozpieszcza nas ta wiosna, ale u nas potrzeba deszczu…Góry jak zawsze piekne ….:)))

ojjj, jak pięknie:)))

chyba patrzysz na świat przez różowe okulary pozdrawiam

tylko wiosną Zieleń może być tak… soczysta

Podobne zdjęcie powstało 04.05.2005. czyli jednak dwa lata temu. To też była Wołtuszowa… Napisałam wtedy pod koniec, między innymi: ‘… Nie wiem, jak naprawdę było i czy tak śpiewały chłopki, i jakimi słowami wyrażały rozpierającą ich RADOŚĆ życia … dawno, dawno temu.’

chyba pogodnymi myślami rozchmurzyliśmy moje niebo, bo słońce promieniście się uśmiecha, a chmury nad moją głową malownicze jak u Ciebie…przyjemnie będzie wracło się rowerkiem do domu… a skoro już słońce wyszło to zamierzam pod wieczór na kasztanowe kwiaty zapolować, od tygodnia czekam na bezdeszczowy dzień, odpowiednie światło lub chwilę wytchnienia – może dzisiaj się uda, czasu mało zostało, bo lada dzień kwiaty mogą opaść, a tu jak mówisz – obowiazki…swobody nie dają…a może to właśnie Tobie uda się dzisiaj schwytać piękne światło, trzymam kciuki

…a radość jest ogromna kiedy mogę choć na chwil kilka zajrzeć w Twoje strony Czado, u mnie za oknem szaro i deszczowo dzisiaj, a tu taki piękny i czysty błękit niebo klaruje, słońce ogrzewa, zieleń optymizmem napawa i białe kwiaty pachną w mojej wyobraźni, z nimi nierozerwalnie trwa w mojej pamięci Wołtuszowa – to wszystko to rzeczywiście tytułowa RADOŚĆ…nic więcej na tą chwilę nie potrzeba… przenoszę się myślami w czasie i przestrzeni…jest mi weselej, jest mi raźniej

WIOSNA RADOSNA,WSZYSTKO SIĘ BUDZI DO ŻYCIA. UWIELBIAM KWITNĄCE GRUSZE, WIŚNIE, JABŁONIE, BRZOSKWINIE MAJĄ NIEODPARTY UROK.ALE U MNIE NA ZDJĘCIACH TO TYLKO TE DZIAŁKOWE, Z WŁASNEJ MINI HODOWLI. A PSZCZÓŁKI, OSY,MUSZKI TO OGÓLNOKRAJOWE.POZDRAWIAM

Ha! A ja to widziałam na żywo! Wiało i noce były zimne (choć ja akurat jestem dość ciężko-zmarzliwa na szczęście) ale jak ja się cieszę, że byłam, połaziłam, popatrzyłam na tę wiosnę – kwitnące drzewa, śnieżyce, przebiśniegi, kaczeńce….:) warto było.

Tę pszczółkę którą tu widzicie zowią Mająąą Wszyscy Maję znają i kochająąąMaaaaaja fruwa tu i taaaaam Świaaaat swój pokazując nam Dziś spotka nas maleńka, zwinna pszczółka Majaaa Mała, sprytna, rezolutna Majaaa Maaaaała przyjaciółka Maja Maju, Baju Maju,Baju Maaaaaju, cóż zo ba czy my dziśśśś ?:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D

…i jaki ma cudowny zapach,…tyle tam kwiatów, rosną wszędzie i jak trafnie piszecie w myślach też z oszołomienia zakwiatją… zafiołkowało i „zafjołowało” mi od tych wspaniałości, od tych nektarów… aż w głowie kręciło się z upojenia zapachami……a jakaż tam zieleń wyśmienita, swoją soczystością i nieskazitelną czystością przeszywała do szpiku kości…uczucie takie jakbym z tej zieleni się zrodziła…głaskała mnie, wabiła, otulała… wszystkie zmysły koiła i optymizmem zapładniała….byłam tam……jestem „umajona” ze szczęścia……radość niepojęta…tylko jak ją na dłużej w sercu zatrzymać?

Jak cudownie. A ja już jutro będę w Beskidzie Niskim. Po raz pierwszy i nie mogę się doczekać. Dziękuję bardzo za to codzienne piękno

„Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną…!” /Wierzyński/ Ach! – niech kwitną i Tobie, nie tylko wiosną:)

tam powietrze ma inny smak… Kolejny, piękny wiosny łyk

najbardziej spodobała mi się ta pszczółka lecąca po nektar…

ta strona pomogła mi przetrwać czas pomiędzy poprzednią wizytą w Bieszczadach, a kolejną, zbliżającą się wielkimi krokami… ach, gdyby nie te zdjęcia… strach pomyśleć. byłabym skazana na oglądanie w kółko tych kilku własnych, sprzed roku

Broszka, ale my też tak możemy …trzeba tylko chcieć, może niekiedy bywa to trudne w realizaji bo brutalny świat domaga się swego, ale piękne zakątki nadal istnieją i czekają na nas, oby jak najdłużej… i do nich po chwilę wytchnienia zmierzajmy. Pozdrawiam

Nie mogę nie wracać do pięknych zdjęć jednego z piękniejszych miejsc na świecie. Jak patrzę na nie , to śpiewam sobie … gdy młody liść okryje bór i czarna kora sczernieje (taka sobie dawna piosenka)….nareszcie pojmuję, że kiedyś żyli ludzie, którzy mieli czas na kontemplację świata, zaś artyści utrwalali go w swoich dziełach.

No niech będzie cieplej. Ale śpiwór mam ciepły, namiocik dobry…no i zawsze pozostaje ciepły dres, skarpetki i polar.

Jak zawsze piekne!

jak sawanna na początku!:) a o śniegu, całe szczęście, Matka Natura pozwoliła mi zapomnieć… wiosny trzeba było nam, mnie… wiosny wszędzie… i w środku wiośniano… jak dobrze…

Wobec piękna można tylko…zamilknąć…Dziękuję Panu za uchwycenie tego piękna.Będę wracać po nie ..

Ach te góry…zawsze piękne i Twoje zdjęcia również…:))

…..no to przynajmniej kilkoro z nas zdobędzie wkrótce kilka swoich szczytów marzeń o bezkresnych przestrzeniach bieszczadzkich pejzaży, w pomarańczowym świetle zachodu warto będzie się zmęczyć ….. ciesząc oczy i wypełniając płuca kryształem rzeźkiego tutaj jak nigdzie powietrza, zmróżymy mocno oczy by na szczycie Caryńskiej, Wetlińskiej albo Tarnicy spojrzeć poza faliste wysokie linie horyzontu, w okno świata nad Bieszczadami….poczujemy wieczorny chłód na rozgrzanych marszem policzkach , staniemy pewniej na grani i już spokojniejsi zejdziemy przed zmrokiem do codzienności ….pewniejsi swojej siły…siły gór….już się nie mogę doczekać…;o))))))))))))))

Wyczarowane… pięknie wydobyte wszystkie kolory…http://avangarda.bloog.pl

Piekne, jak zawsze.http://dosiamckay.wordpress.com

Zdjędia niesamowite. Szczególnie to na samym dole. Ponownie mnie zauroczyłeś.

nic dodac nic ujac to poprostu cuuuuuuuuuuud natury:)

Tatry widziane z Połoniny Caryńskiej, ale to też niebo…

Piękne to czerwone niebo…i góry…:))

Jak pięknie.. jak pięknie…zostanę jeszcze dłużej żeby tymi widokami nakarmić oczyCzarujesz… http://avangarda.bloog.pl

Wczoraj cudowny był wieczór, tak ciepło, tak pachnąco… nawet w wielkim mieście – gdy jest ciemno znośnie wygląda w świetle latarnii, powiedziałabym nieśmiało, że przytulnie (na tyle ile może byc przytulne I ponownie Wenus z Księżycem sie spotkali – dokładnie w tej smej relacji jak to było równy miesiąc wstecz. Bardzo mocno świecili na bezchmurnym niebie, zupełnie nie przeszkadzała im łuna rozświetlonego miasta – radośnie było ich znowu zobaczyc i powitac. Wczoraj byli moimi kompanami wędrówki … od muzemum do muzeum A ich magicznym widokiem i swoim zachwytem zaraziłam znajomych… też wzdychali do nieba.Ciekwe jak dzisiaj Wenus z Księżycem ułożą się na nieboskłonie?Pozdrawiam, „do zobaczenia” pod gwiazdami

J. pozwolisz,że przysiądę się do Ciebie z różowym półwytrawnym i wzniosę toast byś uśmiechy odnalazła. Czasami brak koloru jest wskazany – „neutralizuje” napięcia i pozwala inaczej spojżeć na dane zjawisko…trochę wycisza. Gdy piszesz „dziwna taka…ta noc” w myślach słyszę słowa piosenki „Sen bez snu” SDM…Północ nie daje snu tej nocyKaże rozmawiać z gwiazdamiKomar upija się mą krwiąPiszczy do ucha głupie sprawyI nie ma metafizyki w tę nocJest tylko tępy ból istnieniaKsiężyc jak krążek starej płytyKtórej od dawna nikt nie zmieniaChodzę po domu jak po klatcePiję kolejną szaloną herbatęKomar piłuje cienki krzykDalej nade mną trzyma wartęModlić się trudno w taką nocTy wiesz najlepiej – BożeWięc tylko można wyjść za prógKiedy poranne wstają zorze…ja często tak się czuję w „nocne” noce nieprzespane, ale się przed nimi nie wzbraniam, bo nocą myśli są najszczersze…pozdrawiam i zdrówko Twoje

…KTOŚ zgasił światło i zrobiło się całkiem dziwnie dla lubiących kolor, trochę po omacku stawiam boso kroki w ciemnościach pomiędzy gwiazdami szukając uśmiechu i korkociągu (?), noc nie dla mnie dzisiaj układa aksamitne niebo do snu, a ja witam miłe twarze moich przyjaciół i opowiadam….(bajki im opowiadam ?) o czarcich sprawach i innych…..a oni pozwalają mi na to , spoglądając w moje myśli o podróżach na cztery strony świata, dziwna taka…ta noc, gdy podnoszę do ust kolejny łyk chilijskiego wina, pozwalam sobie na szybsze krążenie krwi …księżycowi i gwiazdom na zdrowie….wspominam, zapominam…..tęsknię, czekam…..jak zwykle….

Przypomniał mi się jeden z odcinków serialu ‘Przystanek Alaska’ ( nienawidzę seriali !, ale ten uwielbiam, bo jest inny … ), w którym główną rolę grało właśnie nocne, rozgwieżdżone niebo. Holing – właściciel baru, wyciągnął na dach domu lunetę i postanowił odnaleźć gwiazdę chyba K-23 klasy M, którą kupił w Toronto na cześć swojej dawnej Miłości z przed lat i nazwał ją Elenor. Ona była astronomem i namawiała go zawsze, żeby przyjechał na Alaskę. Taka była Elenor… Holing od niej właśnie dostał tę lunetę. Kiedy kupił jej gwiazdę, postanowił po latach zadzwonić do niej z Alaski i jej o tym powiedzieć. Okazało się jednak, że Elenor nie żyje … Dziś właśnie ta malutka i niepozorna gwiazda miała się pokazać na niebie, po długich latach ‘nieobecności’ i Holing chciał ją wyśledzić dla Elenor, dla niej, dla przeszłości … ale gwiazda już zgasła…. Mage powiedziała do Holinga: ‘Tak naprawdę nie zgasła, ale ciągle gdzieś tam jest i czaka …. Tylko my jej nie widzimy przez dystans tysięcy lat świetlnych …Ale ona tam jest, Elenor istnieje … Jedno wiem, Holing. Jest pięknie tu i teraz. Jest cudowna, jasna noc z gwiazdami. Jesteśmy tu My, Ty i ja, … i nic innego nie jest ważne … Tylko bieżąca, cudowna chwila na tym dachu …’

Miałaś nosa , Ameli, gdy przypuszczałaś pod ‘Łagodną’, że Czado siedzi z obiektywem w gwiazdach. Jak Ty Go wyczułaś ? A może było odwrotnie i to na Twoje życzenie Czado zrobił to zdjęcie ? Ciekawa jestem …Panie Waldku, otworzyłeś puszkę Pandory ! Uwolniłeś kolejny raz nasze emocje i uczucia, ale czy tylko dobre, jak pisze Ameli …?

Czado jesteś niesamowity, a mój zachwyt granic nie znajduje, ogromną radość sprawiłeś mi tym zdjęciem … i nie spodziewałam się, że będzie to tak wspaniale wyglądało…Wiedziałeś jak „podejść” Wenus i Księżyc, chyba się Ciebie tam nie spodziewali, bo pełnią „szczęścia” i światła iskrzą się na niebie, a gwiazdy jakby wtórowały im śpiewem w figlarnym tańcu…bałamutni kochankowie…”poszli w tango” zapominając o Miss Samotności (z dawniejszych opowiadań).Gdy widzi się takie piękno to jak tu życia nie kochać ? (choć bywają dni, że wstrętem napawa)…Waldku chyba Najwyższy specjalną misję Tobie powierzył na tym świecie – jesteś niczym posłaniec łagodności… jak opiekun wrażliwych dusz pogubionych w tym pędzącym świecie. Tyle ukojenia można u Ciebie zaznać. Jak Dobry Duch zarażasz nas dobrą energią płynącą z Twoich obrazów, „spulchnia” ona pokłady naszych uczuć i emocji skamieniałe pod wpływem surowego klimatu dnia realnego… sprawiasz, że dajemy wolność naszemu wnętrzu i przestajemy tłamsić skrywane dla wielu emocje.I tak mi własnie od początku tygodnia wszystko na głowę się wali, to że na wczoraj coś potrzeba to już mało powiedziane, lecz gdy tu przychodzę lżej mi się na duszy robi, biorę głęboki oddech i stwierdzam, że… jakoś to będzie, w końcu nie muszę spać 8 godzin, trzy też mi wystarczą…i powinnam zdąrzyć P.S. Przyznam że tytuł choć prosty to dla mnie tajemniczy i w innych komentarzach będę poszukiwała jego interpretacji …i przepraszam za moje wylewności, ale oczarowanie powyższym widokiem mąci powściągliwość myśli

…czasami księżyc nocą pośród gwiazd nasze myśli znaczy, wielkie okruchy uczuć i tęsknot za wieczną miłością ,na tysiące bardzo ważnych zaczarowanych uśmiechów i wspomnień, pod niebem wieczornym i cichym ….gwiazdy wszędzie, i niepokój na dzisiejszy wieczór i na każdy inny….bo przecież nie znamy wcale odpowiedzi na to ciągłe wypatrywanie czy jesteśmy najważniejsi na świecie…na wieczność? przez kogoś obiecaną……i czy to wystarczy………i nieba dotknąć rozmarzonym wzrokiem, i zgubić się przez chwilę……..

Kraina Łagodności istnieje naprawdę…

Na początku słońce żegna się z nami łagodnie, a wystarczy kilkanaście minut i mało niebo ogniem nie spłonie…Właśnie takie było dzisiaj u mnie wieczorem… jakieś niepojęte walki dnia i nocy toczyły się tam za horyzontem. A zachód zaczął się zupełnie łagodnie, chmury wyglądały niemal identycznie jak na drugim zdjęciu, lecz później zachód w kolorach przybrał na sile – podobnie jak na pierwszej fotografii, a finał był jak w otoczeniu ‘Spalonej’… dziw, że po takim żarze i purpurze niebo wita poranek chłodnym błekitem. …zamin wszystko ucichło niebo było dzisiaj pełne dramatu i trwogę wzbudzało… jak w wierszu Micińskiego, który przypomnił mi się przy tej okazji…Wśród czarnych mórzogień w rubinie – widzę w głębinieŚniącą o wędrówce dusz. Migocą żarze na grobowcach gór – płonęły nam twarze miłością do chmur.Słońce u wezgłowiakładło cień po cieniuwśród ludzkiego mrowiazostałem w milczeniu. Ach, dobrze – już mrok – na chmurach popioły – widzę Boga wzrok – gdy strącał Anioły….pewnie nie tylko u mnie taki zachód powoduje paraliż racjonalnych myśli i sprawia, że w jednej chwili przenoszę się w krainę czarów, gdzie zahipnotyzowana światłem i barwą uczestniczę w mistycznym obrzędzie pożegnania dnia…

duzo osob pisalo ze te zdjecia sa piekne, cudne …. ale dla mnie sa one bajecznie magiczne maja cos w sobie przyciagaja… widac w nich Twoja pasje i ogromny talent do tego powodzenia i wiecej takich magicznych zdjec uspokoily mnie i sprawily ze chce sie zyc

Jesli kiedyś usłyszysz jakieś złe lub przykre słowo dotyczące Twoich zdjęć…nie smuć się…ponieważ tylko artyści mają dusze wrażliwe Twoje zdjęcia uspokajają …i są magicznie piękne…więc pamiętaj,że człowiek ,który nie posiada wrażliwości ,to człowiek ,który odrzuci to,czego nie bedzie mógł zrozumieć…czyli piękna.

Brzmi wielce prawdopodobnie … powiem szeptem …

Zatkało mnie… ZDJECIA CUDOWNE. NIE MA TAKICH SLOW ABY OPISAC MOJ PODZIW!! fote-x.blog.onet.pl

wiecie co…nie jestem pewna, bo to od gwiazd usłyszałam i szeptem powiem, by nie zapeszyć, ale Czado może na Wenus czycha, bo ta podobno przyjaźń z Miss Samotności zaniedbuje i z Księżycem ostatnimi nocy po niebie flirtuje…

….podeślę rano soczek pomidorowy i mleczko….a halibutek, paluszki lizać ,zazdraszczam,….

Nie becz, Mała ! Czado już spieszy super ścigaczem, podarowanym Mu przez złotą rybkę, a na łodzi wiezie góry kawioru. Mniam, mniam … A’propos, mam w lodówce wędzonego halibuta. Idę jeść ! Ciekawe, czy mam jeszcze resztki Campari ? ….( tu poszłam szperać w lodówce ). Niestety nie, ale ostało się Grecanico Chardonnay z Sycylii. Nie, chyba się nie nada … Szerszej wody mi dziś trzeba ! Mam jeszcze tekilę ( kupioną na Słowackiej granicy ), likier Cointreau i ze trzy cytryny, a soli mamy w bród, wszak pływamy po morzu. Hura ! Zrobimy boską Margaritę ! Pozdrawiam i spadam.

Proszę bardzo, tylko jedwabną pończoszką, pleeeaasse ! I dopiero po wypowiedzeniu przeze mnie trzech życzeń dla złotej rybki. A tak w ogóle, to gdzie jest właściciel tej łajby z campari ! Czyżby wypłynął samotnym skipem na morze i łowi złote rybki ? A’propos, czy campari dobrze smakuje ze złotą rybką ?

….Carrmelita ,bo Cię uduszę….;o))))

…a może KTOŚ jednak uratował moją złotą cudną rybkę, zamknął ją w słoiku i trzyma ? nie daj Boże w słodkiej wodzie? a ona wiem na pewno woli campari….

Małe owieczki biegnące po błękitu równinie, by za chwilę dorosnąć i stać się nocą, która przynosi ciszę i pozwoli dorosnąć nam – w każdej osobnej ciszy naszych sumień. Dobre Niebo wygląda, jakby pisało wiersze.

…zgubiła mi się gdzieś TUTAJ moja ulubiona złota rybka, został po niej tylko ślad w głębinie na Twojej błękitnej podwodnej fotografii (trzeciej od góry..) no i szukam jej cały dzień i stwierdzam brak absolutny, tylko ten ślad, jakby smuga…..chociaż kiedyś już tak było i ONA znikła tylko na trochę , podejrzewam że tym razem stała się niewidzialna…gdybyś ją zobaczył to daj znać , bo wiesz martwię się o nią straszliwie, rysopis: złota, ma baardzo długi, złoty, prawie przezroczysty ogon, duże sprytne oczka i jest prześliczna… czasem wyleguje się na dnie oceanu, ale nie widzę, chyba ,że za tymi porostami po lewej stronie, czyli wiesz Czado….jak zobaczysz, to próbuj ją jakoś przytrzymać ( je kaczeńce prosto z ręki – to takie złote kwiatki) …i daj znać, ok.?…….;o)))

Czado, tymi zachodami głaszczesz i koisz moje myśli niepewne, wątpiące, czasami melancholijne, tęskniące i mówisz łagodnie „Będzie dobrze, ale uważaj na siebie…już cicho, pora spać…zachowasz marzenia, nie zginiesz… nie pozwolę na to”Przewodzisz im i na straży wrażliwych dusz stoisz…uwierz…

Piekne zdjecia. Ja tez lubie fotografowac niebo, tyle tam sie ciekawych spraw dzieje. Najbardziej niezwykle nieba sa tam gdzie lady i morza sie spotykaja. Gdzie wiatry na przerozne sposoby, figluja z cieplymi i zimnymi masami powietrza. Gdzie slonce, lub ksiezyc z chmurami bawia sie w chowanego. W Italii niebo jest malowane w niezwykle sceny, wiec nie ma sie co dziwic, ze tyle tam artystow sie rodzi. Teraz mieszkam w Vancouver i czasami i tu cos sie ciekawego dzieje na niebie. Dziwna rzecz, ze wiosne tego roku mamy tu bardzo pozna i jakby niechetna do pojawienia sie, za to przedziwne rzeczy dzieja sie na niebie. Zrobilam kilka zdjec, ktore pokazuja niezwykly dramat rozgrywajacy sie nad dachami domow. Moze ci przesle, bo te chmury sa bardzo niezwykle, dla mnie oczywiscie. Tej wiosny bylo duzo ciekawych sytulacji „niebianskich”, niestety nie udalo mi sie uchwycic tego, z roznych powodow. Serdecznie cie pozdrawiam.

….. łagodność srebrzystej rosy poranków, złoto-różowych obłoków i niebieskiego oceanu gładkich przestworzy, po których myśli żeglują nieśmiało do czerwienią i złotem pyłem tkanych horyzontów….dłońmi dotknąć nieba bym chciała i nie tylko….

Trzeba chyba mieć specjalne względy tam na górze,by trafić na taki zachód słońca.Oczywiście zazdroszczę…

‘Proporce nie powiewająI flagi nie łopocą,I cisza w krąg zalega.Tysiące rycerstwa ,Tysiące rycerstwa …Kim jest ta dziewczyna ? Czy znam jej imię ?Kim ona jest ?Joanna, Joanna nosi złoty krzyżI wygląda tak pięknie w swojej zbroi.Joanna, Joanna Bogu pocałunek śleI nigdy nie włoży pierścienia na palec. Wszystkie armaty strzelająI miecze dźwięczą,I konie nacierają,I flagi łopocąI bitwa narasta.A dzwony, a dzwony biją …Kim jest ta dziewczyna ? Czy znam jej imię ?Kim ona jest ?Joanna, Joanna nosi złoty krzyżI wygląda tak pięknie w swojej zbroi.Joanna, Joanna Bogu pocałunek śleLecz nigdy nie włoży pierścienia na palec. Joanna, Joanna, Joanna Bogu pocałunek śleI wygląda po prostu pięknie w swojej zbroi.Pięknie w swojej zbroi …Dla Ciebie, Panie tańczę lekko na paluszkachA łąki płoną kwieciem …( Hyhym, Hyhym, Hyhyhym – maszerują zbrojni …)( A-aaaaaaaaaaaaaa ! A-aaaaaaaaaaa ! – krzyk kobiety ) Dam Ci Panie dowód mojego oddaniaA Ty podaruj mi skrzydła,Bym zmartwychwstałaW trzepocie ognia,W tumanie popiołu.( Hyhym, Hyhym, Hyhyhym – maszerują zbrojni …)( A-aaaaaaaaaaaaaa ! A-aaaaaaaaaaa ! – krzyk kobiety )’Wolne tłumaczenie niesamowitego utworu ‘Joanni’ z magicznej płyty ‘Aerial’ Kate Bush. Twoje zachody słońca, Czado, przypomniały mi tą pieśń. Mam gęsią skórkę, gdy jej słucham .

Widzę że fascynują Cię zachody słońca. Ciekawie wychodzi Tobie ich przedstawienie, ale wszystkie zdjęcia są miłe dla oka.zapraszam na mojego blogawww.asfoto.bloog.pli pozdrawiam

To jest jak Msza wieczorna, jak Podniesieniu, jak ‘Ciało Chrystusa’ i krew Jego i męka …Jakby co dnia Zbawiciel za nas umierał w spokoju i łagodnie …

wspaniałe… bardzo lubię takie fotki… zresztą masz wspaniałe okolice, aż Ci zazdroszę…pozdrawiam

widok tego krzyża z oddali kojarzy mi się z kapłanem unoszącym monstrancję przy podniesieniu…

Pewne motywy zapisują się nam w pamięci jako niezmienne i stałe obrazy, ale chyba niesłusznie, bo skuta mrozem i oprószona srebrzystym śniegiem dzisiaj pod tytułem „Spalona” widnieje. Zimą wydawała się krucha i delikatna… jakby była stworzona mroźnym oddechem, który w jednej chwili mógł się rozproszyć, a dzisiaj majestatyczna i silna trwa mocno i swoim dźwięcznym brzmieniem stoi na straży naszej wiary. Wtedy niczym kryształ w śnieżnej krainie, a dzisiaj jak żarem nieba spalona …góruje nad horyzontem i przypomina, … by Właściwemu za piękny dzień podziękować.Zimą niebo nieme było, a dzisiaj grzmi całą swoją potęgą.Kapliczka nas upomina, a ziemię i niebo (na drugim zdjęciu) swoim milczeniem godzi. Te dwa olbrzymy, które za dnia kontrastem zieleni i błękitu „gryzły” się ze sobą teraz milkną i łączą się we wspólnym kolorze. Z oddali płyną już obłoki, które otulą i ukoją zmęczoną „plonowaniem” ziemię. Niebo naciąga już nad ziemią granatową kołdrę nocy i powolutku gaśnie światło dnia.Ale jak widać zanim ciemność nastanie natura piękną wieczorną bajkę nam opowiada.

Znalazłam Twój Dział, Czado ! Ma wysokość 669 mnpm i spływają z niego strumyki na zachód do Taboru i na pd.-wschód do Wisłoczka. W dolinie przed nim Wołtuszowa z czerwonym szlakiem turystycznym, biegnącym do Rudawki Rymanowskiej. W Wołtuszowej jest cmentarz, miejsce po cerkwi, krzyż i zabytkowe lipy. Za doliną na północ jest góra Zamczysko ( 568 mnpm ) z kamieniołomem i Wierchowa z punktem widokowym. Oto sucha interpretacja mapy. Jak jest naprawdę pokazują Twoje piękne zdjęcia.

… i tylko Krasnoludkom zawdzieczamy te chwile, w których ważniejsze są Miłość, Przyjaciele, Przyroda, Spokój i Sens… od nowego modelu … … …

…krasnoludkowe małe zielone poletka uprawne, z miedzą rosochatą i koniecznością orania, koszenia i dbania o…to co się zieleni bez umiaru i pamięci, a krasnoludkowie mili przyjaciele moi siedzą po miedzach pilnując wzrostu trawy i padania promieni słonecznych, i martwią się o ludzi…żeby zdążyli gdzie chcą zdążyć, żeby zrobili co planują, żeby zdążyli nacieszyć się każdą powolną chwilą , którą pewnie przeoczą niechcący zupełnie….eeehhhhhh niech to…..

Ja też chcę tam!:) Takie ładne, pastelowe barwy, aż się cieplutko i wiosennie w sercu robi… I cóż można więcej pisać, kiedy od samego patrzenia tak miło.

Z powyższego linku należy wykasować spacje… , które wstawia antyspamowa ochrona onetu za pobiegając „pompowaniu stron” w wyszukiwarkach.

Czy ten Dział należy do Taboru czy bezpośrednio do Wisłoka ? Dzięki Twoim zdjęciom układam w głowie obrazy, pisząc plan wędrówek po Beskidzie Niskim i Dołach Jasielsko-Sanockich. Pozdrawiam.

Wg mojej wiedzy to dział wód, oddziela zlewnie dwóxh rzek. Może jednak i coś innego dzieli(ł). Nie mam pelnej wiedzy na ten temat. Pozdrawiam