pejzaż

Witam.Dobrze,że Pan zdezerterował ze wsi i nie zajmuje się Pan pracą na roli.Tym sposobem możemy podziwiać te urzekające zdjęcia.Myślę,że wieś nie straciła na tym,że Pana tam nie ma.A my zyskaliśmy,bo zdjęcia są przepiękne.Wychowałam się na wsi,a Pańskie zdjęcia,to powrót do tamtych lat.Pozdrawiam.

Jadę po to chmurne piękno w Pieniny. Już plecaki i torby czekają w przedpokoju. Z przejęcia dziś się nie kładłam, poza tym tyle jeszcze było rzeczy do zrobienia … Do zobaczenia za 3 tygodnie

dwa swiaty…

coto ma być jako jedna z z kruliczków plejboja mówie to żenada

…ile się można u Ciebie dowiedzieć, że puste drzewo ma nazwę – dobrze wiedzieć

To jest dudła, czyli drzewo puste w środku. Było wystarczajaco miejsca dla dwóch osób.

…a mnie najbardziej zastanawia jak TO wyglądałoby w 3D (gdzie byłyby wklęśniecia, wypukłości, dziury) i jak rozkłada się światło budujące owo zjawisko (z której strony pada główny strumień, czy są źródła dodatkowe).Bo niby wszystko jest oczywiste i bryła ładnie się kształtuje, lecz po lewej stronie, w połowie kadru jest pewne mocno, „koliście” oświetlone miejsce, które zaburza wyobrażoną przestrzenność. Lewy, górny – ciemny i zielony naróżnik sugeruje, że poniżej nie powinno dochodzić światło, że to taki „ciemny kąt”, a tu – jasno i ostro wyrysowuje się fragment, który przykuwa wzrok i sprawia wrażenie, jakby był na pierwszym planie – „wychodzi na wierzch”. Gra przestrzeni i głębia ostrości zmieniają widziany obraz – bawią się naszym postrzeganiem.To trochę tak jak w pewnym psychoteście, gdzie dwa profile zwróconych do siebie twarzy tworzą zarys wazonu…i pytanie „Co widzimy ? – wazon czy ludzi” A z pozoru łatwe pytanie „Co to jest?” niekiedy zostaje bez jednoznacznej odpowiedzi.W szkole podstawowej uczyła mnie Pani, która na emeryturze zaczęła malować obrazy – sprawiało jej to ogromną radość, jednak irytowało gdy ktoś pytał autorki „Co jest na obrazie?”- No, masz Ci, co? – obruszała się – To co widać! Każdy niech zobaczy, co uzna za stosowne – interpretacja dowolona …mnie „lawa drzewa” – zaproponowana przez Julię, bardzo się podoba.Choć przyznam, że po pierwszym spojrzeniu nasunęło się (tu przepraszam za prostolinijność i brak polotu) – zdrewniały układ trawienny :/I tak się zastanawiam jeszcze, czy Autor pisząc „Dywergencja…” – miał coś konkretnego na myśli…wodę, a może światło?Podrawiam szerokim uśmiechem tajemniczego w obrazie i słowie Gospodarza P.S. Skłonności do abstarkcji wydają się nieprzypadkowe – zdaję się, że gdzieś tam w środku, artystyczna dusza walczy o prawo pierwszeństwa nad stosowaną racjonalnością

Świet …, śśświeeeetne porównanie !!! A właściwie skojarzenie 8DMiałam to na końcu podświadomości …

… ‘bo wszystko płynie’ w czasie i przestrzeni. Nawet w materii tej wilgotnej dziupli można znaleźć ‘zamrożony’ ruch z jego zaburzeniami i wirami. Nie tylko dywergencja jest różna od zera ale także rotacja tu nie zanika i tylko uwydatnia przelewanie się i odpływanie strumienia pola. Znajdziecie w tym mikro-świecie źródła i ujścia ‘strumyczków’ wektorów, by ruch wody mógł trwać i rzeźbić spróchniały pień. W poszukiwaniu dywergencji = 0 trzeba opuścić to zdjęcie i poddać się może promieniowaniu tła ( ??? ) lub np. udać się poza granice naszego kraju, bo w Polsce łatwo o wszechobecną rozbieżność pól … i zdań ;P .

chyba legowisko jakiejś …rudej..

Cenię takie zdjęcia, widać smykałkę do pięknych kompozycji, czekam na więcej Pozdrawiam, Reeta

Piękne…cudowne! od roku interesuję się fotografią i także poświęcam jej moj blogobsesja.blog.onet.plPrzydałaby się ocena fachowca (ten komentarz może troche zalatuje spamem ale nie o to mi chodzilo)

„zlote runo” lesne?

Czado, gratuluję wyróżnienia. Szkoda, że tak rzadko dostajesz gwiazdkę.Z drugiej strony.. myślę, że nie po gwiazdkę wychodzisz z domu.. Dzielisz się tym, co przeżywasz patrząc i czując.Siły, zdrowia, dobrych powodów do wędrówek Ci życzę.

Czesto pisze tutaj -piekne. Bo rzeczywiscie spotykane tu zjawiska czy przyroda sa piekne. Sa przepiekne. Tak jak dzisiaj.

„Nim las,nim kłos,nim noc dojrzeje…Będziemy snem,zorzą zórz,morskim dnem i gwiazdą…”

Mam kilka pytań, co do fotografii analogowej. Dopiero co zaczęłam moją przygodę z Zenitem. Czy używasz jakichś specjalnych kliszy? Może szczególnie jakąś polecasz? Skaner posiadasz jakiś profesjonalny czy zwykły? Może dasz kilka wskazówek na przyszłość, bo widząc po Twoich zdjęciach, znasz się na tym.

Ja podziwiałam te widoki w wąwozie Homole 10 maja ) Nie da się ich zapomnieć. Cudo!!! Pozdrawiam Autora i życzę wielu pięknych widoków ku uciesze naszych oczu.

Na zdjęciu widać żółte, wiszące kiście Smagliczki skalnej (S. Arduina).Pieniny- moje pierwsze prawdziwe góry.Prawie pół wieku temu byłam tam w ślicznej spódniczce w kwiatki.Pozdrawiam wszystkich marzycieli.

…rysują się wspomnienia i dzień kiedy pierwszy raz w życiu stanęlam na górskim szlaku. Pieniny nazwałabym moją „górską kołyską” – to one przywitały mnie jako pierwsze, to tam stawiałam pierwsze górskie ślady… Zamkowa Góra, Trzy Korony, Sokolica to pierwsze zdobyte szczyty a widok ukwieconych skał i błękitnego nieba przenosi moje myśli w Wąwóz Homole i Białej Wody, i na szlak wzdłuż Dunajca prowadzący na Słowację.Mój pierwszy dzień w górach zapamiętam do swojego ostatniego i nigdy bym nie przypuszczała, że po tych wszelkich trudach, zmęczeniu i prawie 14 godzinach w drodze, będę kiedykolwiek chciała wrócić w góry… a stało się tak, że nie mogę przestać o nich myśleć.Dziwnie w życiu się układa, często odwrotnie niż się tego spodziewamy.P.S. Zdjęcia z Pienin to prawdziwa niespodzianka, że i tam zawitałeś wędrując. A cieszą szczególnie, bo mi będąc na początku maja, nie udało się pójść na szlak i pochwycić ich w kadrze.

…..i niebotycznie pod górkę jak sądzę…ale czymże jest dążenie do celu….w pełnym blasku trudności wszelkich (pewnie tam wylazłeś???) ….wstrzymując oddech i trzymając kciuki ,żeby nikt nie odpadł … …a żółty albo bardziej złoty, to najbardziej mój przecież…jak kaczeńce wiosną i jak słoneczne myśli …..