Pejzaż

Piękne myśli )))

ech! Jakże mi się przebić przez tę armię wielbicielek…Nigdy nie fotografuję, bo zdjęcia nie dorównują wspomnieniom. Pana prace są jednak przy nich niebezpiecznie i cudownie blisko. Kołacze się w głowie tylko jedno pytanie. Jak udało się Panu tak wyraźnie przedstawić moje wspomnienia? Pozdrawiam i proszę nie przestawać

W życiu nie widziałam bardziej niebieskiego koloru, niz ten na ostatnim zdjęciu

Ja przychodzac tutaj zawsze sie zachwycam. Kolorami, ujeciem tematu, slowem, ktore zostalo zapisane. To jest tak, jakbys zabieral nas na wycieczki. Dawal mozliwosc bycia tam, gdzie fizycznie sami nie mozemy dotrzec. I za to – wielkie dzieki!

Biegaj Czado,biegaj! My na tym skorzystamy , bo z natury jesteś oszczędny w słowach, a tu tyle naraz A piszesz tak pięknie…Pozdrowienia dla maków i chabrów

…tak jak ONE uwielbiam czerwone, letnie sukienki z lekkich jak powiew wiatru tkanin…uśmiech z dzieciństwa niebieskich wstążek i płowych warkoczy zamienia się w dojrzałe niezbyt pewne siebie roześmianie oczu zachwyconych latem….. także TYM z Twoich pejzaży….;o))))

Delikatne i piekne…

To już dziś I cóż powiecie na to, Że już się zbliża lato? Kret skrzywił się ponuro: – Przyjedzie pewnie furą. Jeż się najeżył srodze: – Raczej na hulajnodze. Wąż syknął: – Ja nie wierzę. Przyjedzie na rowerze. Kos gwizdnął: – Wiem coś o tym. Przyleci samolotem. – Skąd znowu – rzekła sroka – Nie spuszczam z niego oka I w zeszłym roku, w maju, Widziałam je w tramwaju. – Nieprawda! Lato zwykle Przyjeżdża motocyklem! – A ja wam to dowiodę, Że właśnie samochodem. – Nieprawda, bo w karecie!- W karecie? Cóż pan plecie? – Oświadczyć mogę krótko, Przypłynie własną łódką. A lato przyszło pieszo – Już łąki nim się cieszą I stoją całe w kwiatach Na powitanie lata.Jan Brzechwa „Powitanie lata”

piękne

Hen w krainy buczynowe, z Tobą tam nikogo, tylko wiatr… .

Stachurą zapachniało ;o)

potem odpoczną…. cudne manowce…

…i ja chcę z nimi Powyższymi zdjęciami taką tęsknotę za wspomnianym szaleństwem we mnie rozbudziłeś, że pomimo wszystkiego poszłam w niedzielę zatańczyć z trawami i chmurnymi obłokami. Co prawda nie było tak beztrosko jak u Ciebie, bo rumianków nie spotkałam, a bloki na horyzoncie nie pozwalały zapomnieć gdzie jestem, ale… wiatrem i szumem traw trochę się nacieszyłam.Przyniosłam też z sobą wiąchę różnego ziela, stoi obok i pachnie mi teraz… przynosi ukojenie dla zmysłów, po n-tej godzinie spędzonej przy komputerze. Zdjęcia wspaniałe – takie… PRAWDZIWE. Zagubione pośród traw rumianki i hulająca łąka – takie, jak w sercu noszę. Przytłumione barwy doskonale oddają klimat, kiedy to łąki z wiatrem i obłokami umawiają się na deszcz.To takie dziwne…patrzę na płaski ekran…zdjęcie zostało zrobione setki kilometrów gdzieś-tam, a mimo to tak „namacalnie” czuję całą przeddeszczową atmosferę. A gdy jeszcze zgaszę śwaitło mam wrażenie, że za mną zbierają się chmury, wiatr gna je przed siebie nad moją głową, tarmosi włosami, ciepłe powietrze miesza się z zimnym – smagają rozgrzaną w słońcu twarz, czuję zapach deszczu nad falującymi łanami – nic tak pięknie nie pachnie, jak po wielu tygodnaich suszy zroszona kroplami wody ziemia.Głęboki oddech…wytchnienie…ulga…Dobranoc

i znowu szaleństwo )) w pięknym miejscu pozdrawiam

Śliczne jest to zdjęcie na dole. Taka prostota w nim, taki zwyczajny obrazek, trawy i stokrotki, a ile piękna w nim… I jak je wypowiedzieć słowami?

Wiosna, wiosna, wiosna ach to Ty!

Zbiera się na burzę… [meannie]

Najpiękniejsze zdjęcie jakie w życiu widziałam!

dzięki za każdy kwiatek na tej łące… i za nadchodzącą burzę. Najpiękniejsza burza była na Sywuli (Ukraina), bo byłam w samym jej środku Zamiast pracować bujam w obłokach, bo jak nie bujać kiedy się widzi taki obraz.

Jakie tam niebo, takie… atramentowe, chmurne:) A kiedy spojrzeć niżej to taki spokój kwiatów… A ja kolejny raz widząc taką łąkę mam ochotę iść po niej boso, położyć się, wpatrywać w obłoki i zapomnieć o całym świecie.

świetne ujęcie.pozdrawiamkluger-k.blog.onet.pl

pod nieba sklepieniem raj… oddycham…

To niemożliwe ! To się nie zdarza …Gdzie tak ‘życie toczy swój garb uroczy’ ? No gdzie ? I dlaczego mnie nie ma w tym oku cyklonu ?Nie uwierzę dopóki nie dotknę i nie poczuję. Wiem, że to niemożliwe, bo to właśnie ‘ten czas’ i ‘to se ne wrati’. Dla mnie więc to jest piękna ułuda, fatamorgana … Tymczasem, w bólu istnienia, przychodzi mi do głowy tylko jedna zdanie:’Widok na stronę dojrzałej przyrodyprzesila się w oku w nawałnicę ziół…’