Zgłoś się do konkursu do wygrania komentarze i wiele innych. NIc nie tracisz,a możesz zyskać. http://www.harcereczka-bursztyneczka.blog.one t.pl/ Poleć mój konkurs innym. Za zgłoszenie się do konkursu 2 komentarze!!!!!!
Zdjęcia są z ubiegłego tygodnia, więc świerzutkie. Czy dużo wędruję? Zawsze wtedy, gdy mogę. Ostatnio więcej jeżdżę rowerem bo skręciłem staw skokowy . Ale spędziłem tydzień w sercu Bieszczadów…Pozdrawiam i dziękuję za zainteresowanie.
patrząc na Twoje zdjęcia odczuwa sie cos niesamowitego. One nietylko budz ą pozytywne odczucia ale poruszają jakieś drzemiącego w człowieku siły. Przez chwilke miałam wrażenie ze jestem w górach. Masz talent, będę tę stronkę często odwiedzać:)
po prostu finezja!!aż przeszły mnie dreszcze patrząc sie na ten pejzaż.. zdałam sobie sprawę jak bardzo brakowało mi w tym roku wakacji w górach a tak je kocham !
komercha Cię atakuje… a żebyś wiedział, że tak bywa… wybraliśmy się kiedyś na „dwugodzinną” wycieczkę i nas noc zastała gdizieś pod Otrytem… ledwo wróciliśmy następnego dnia. właśnie tak się ściemniało jak na tym zdjęciu, tylko jeszcze szybciej na szczęscie w Bieszczadach mieszkają cudowni ludzie i właścicielka pobliskiego camingu z domkami wczasowymi pozwoliła nam gratisowo przenocować. Serdeczne pozdrowienia dla pani od campingu!
…Tego nie da się wyrazić słowami…to zdjęcie jest tak zachwycające, że zagościło na moim pulpicie…jesteś bardzo zdolnym człowiekiem, gdyż potrafisz to całe piękno świata (tj. gór) wspaniale ująć=) gratuluję talentu! Dodaję Cię do linków!!!!! =) pozdrawiam serdecznie, życzę samych sukcesów i jeszcze wielu, wielu takich zdjęć!
jak zobaczylam to zdjecie to pomyslalam ze musze je miec!!fajny blog pozdrowka3maj tak dalejwpadnij na http://www.kasia99911.blog.onet.plto jest moj 1 blog i niedawno go zalozylam papa
Bez przesady. Każdy może tam wejść. Problematyczne jest tylko czekanie na zmierzch, bo to oznacza biwak w górach (w parku nielegalny sic!) lub schodzenie w ciemności (z latarkami nie stanowi problemu).
Boże TEGO SIĘ POPROSTU NIE DA PRZEOCZYĆ ! GENIALNIE WYKONANE ZDJĘCIE ! GRATULUJE WYCZUCIA OBRAZU I OBIEKTYWU! ODDAM CO TRZEBA BY CHOC NA CHWILĘ SIĘ TAM ZNALEŹĆ !!!-mroweczkab.blog.onet.pl
Piękne zdjęcie. W zeszłym roku miałam okazje po raz pierwszy przejść Bukowe i pokochałam to miejsce od piewrszego wejrzenia. W tym roku raczej mi się tam wybyć nie uda, ale przynajmniej powspominam przy ‘akompaniamencie’ Twoich zdjęć.
Przyznam się…ściągam każde twoje zdjęcie gór,… tylko do własnego użytku,ale nie mogę się oprzeć….. sam temat i … zdjęcia są tego warte! http://6579.blog.onet.pl
Cierpliwości! Może to być jastrzębiec pomarańczowy. Ponadto zauważyłam, że Pan Waldek stosuje złożoną metodę edukacyjną. Szokuje, czaruje, wzrusza, wabi,zaciekawia, zmusza do poszukiwań- długo by wymieniać.Lubię takie klimaty.
Problem w tym, że nie wiem jak one się nazywają – dowiem się po wakacjach od znajomej pani botanik. Kwitną licznie w lipcu na przełęczy 1160m, która od roku oficjalnie nazywa się Przełęczą Ratowników, pomiędzy Tanicą i Krzemieniem.
Życzę Ci w takim razie pogody, tej klimatycznej i pogody ducha; i żebyś zawsze BYŁ w odpowiednim miejscu i w odpowiedniej chwili; żeby po prostu było tak jak chyba zawsze – czyli Pięknie…
…..a tam ciągle nie ma naaas ((((ale już bardzo niedługo )Ja nie wiem, ale Ty chyba trafiasz na same szalone łąki! Tak. Takie szalone, wesołe i roztańczone… Po prostu żywe. Pulsujące wielkim zielonym życiem.
Ooo…. od pewnego czasu nie mogę spędzać za dużo czasu przy komputerze i zaglądam tu raz na jakiś czas i widzę, że… Dzis jestem jedyna! Naprawdę, śliczne są te zdjęcia i właśnie najbardziej podobają mi się motywy kwiatowe… Pozdrawiam
„- Dokąd idziesz? – Do słońca!…”O tej porze (czyli kiedy słońce zachodzi już za horyzont, a my jeszcze jesteśmy w górach, jeszcze na szlaku…) chyba jedyną drogą, którą powinnismy wybrać, jest ta która prowadzi… do domu Ale nie do tego domu dalekiego (czyli na przykład w moim wypadku jurajskiego), tylko tego bliskiego, tego w dolinie, w namiocie, szałasie, bacówce czy też w schroniskowym pokoiku… Gdzie jest ciepło, przytulnie i bezpiecznie. Gdzie można usiąść i całym ciałem czuć zmęczenie, owo niesamowite zmęczenie górskie, które występuje tylko po długich godzinach wędrowania i które nie jest niczym negatywnym, ale wręcz przeciwnie – wiąże się z niesamowitą radością i spokojem… Zdjęcie jest niesamowite… W moim wypadku wyraża całą ogromną skrywaną gdzieś głęboko tęsknotę, za tym wszystkim, co starałam się ująć w poprzednich zdaniach… Chciałam go dołączyć do Listy, ale ponieważ widzę, że ostatnio co drugie zdjęcie tam trafia, to za niedługo utworzę po prostu Listę nr 2 ”…do słońca pora iśćZ błyskiem w okuBędę szedłWprost na ciebieBędę biegłPromieniu świetlisty złocisty…”
Błem w tym samym teminie w tym samym miejscu!! Szkoda ze sie wtedy nie spotkaliśmy. Krajobrazy sa po prostu zaje-fajne i mam zamiar tam pojechac również tego roku. Pozdrawiam i może do zobaczonka.
Alez tu pieknie… Nie znam sie na fotografii… nie umiem ocenic zdjecia profesjonalnie…ale uwielbiam je ogloadac… Poruszaja we mnie te gleboko ukryte struny czlowieczenstwa… Moge tylko powiedziec ze ladne, cudowne, wspaniale…albo nie bardzo, nie podoba mi sie…. Marna ocena prawda? A jednak… widzac te zdjecia az prosi sie by napisac… To jest we mnie cudownym wspomnieniem… Piekne zdjecia….
A te ścieżki-nie ścieżki to tak wyglądaja jakby się ziemia miała rozstąpić… I całe to piękno pochłonąć… A dla mnie i tak to wszystko już stracone, bo wyjeżdżam. I przez miesiąc wielkie równiny oglądać będę – step północnych Włoch. I tylko zamglony szczyt MonteViso daleko daleko za oknem, będzie mi się z domem kojarzył…
A te ścieżki-nie ścieżki to tak wyglądaja jakby się ziemia miała rozstąpić… I całe to piękno pochłonąć… A dla mnie i tak to wszystko już stracone, bo wyjeżdżam. I przez miesiąc wielkie równiny oglądać będę – step północnych Włoch. I tylko zamglony szczyt MonteViso daleko daleko za oknem, będzie mi się z domem kojarzył…
„…Zielona linia lata dziś przez Bieszczady biegnieznaki na niebie wskazująże WRÓCIMY TU JESZCZE…Ktoś nad lasem pochylonykreśli dla nas bieszczadzką ścieżkęi słychać w lesie chóry anielskiemuzyki na zawsze cerkiewnej…w samym pępku światasą dzisiaj Bieszczady…”Zostało mi jeszcze dokładnie dwadzieścia dni i wreszcie i ja tam będę…A może nawet ciut mniej niż dwadzieścia…:)
Mam nadzieję, że Czado się nie obrazi, że się tutaj wywiązała rozmowa na tematy postronne, bo aż mi się głupio robi… Dziękuję za tak wele serdecznych słów i za dzielenie się pogodą ducha… Bardzo ciepła jest świadomość, że są tacy ludzie, z którymi myśli się i czuje podobnie Nie jestem jeszcze studentką, i to własnie nie jestem o mały włos, ale może jeszcze się uda, kto to wie… Wiem, że czasem musi być gorzej, czasem musi się coś zawalić, żeby można było wybudowac coś nowego, a także, żebyśmy potrafili docenić to, co mamy i cieszyć się szczęściem… I ja staram się dostrzegać te pozytywne strony tego, co się u mnie wydarza, choć nie zawsze patrzę przez te przysłowiowe różowe okulary (może dlatego, że tego koloru nie cierpię . W zasadzie to to wszystko można przyrównać do gór, tak pięknie przez Czado fotografowanych, bo przecież zawsze najpierw trzeba się trochę pomęczyć, napocić w trudzie i mozole, zanim wejdzie się na szczyt i poczuje radość i satysfakcję, i zanim można spokojnie i lekko zejść w dół…”W życiu musi być dobrze i niedobrze. Bo jak jest tylko dobrze, to niedobrze.”
Nie chce, aby ta strona zamienila sie w „chat”, ale musze napisac dwa slowa. Twoje komentarze Nenyan sa madre, wartosciowe i piekne. Czasami po przeczytaniu tego, co napisalas- juz nie pisze nic- bo musialabym Cie powtarzac. Twoje spojrzenie na swiat, na zamieszczone tu zdjecia, problemy i radosci, szukanie Boga i trudne sciezki prowadzace do Niego- wszystko to jest mi bliskie. Z tego co piszesz jestes studentka- ja jestem od Ciebie starsza. Kiedys tez myslalam, ze wszystko spietrza sie przeciwko mnie. Zmiana szkoly-pozniej okazalo sie, ze spotkalam Tam wspanialych przyjaciol. Wymarzone studia i gramatyka opisowa przeniesiona na wrzesien. Wyjazd w dalekie strony. Zmiany, ktorych w zyciu nie moglabym wczesniej przewidziec. A teraz -odpukuje- jest pieknie, dobrze i czuje sie szczesliwa. Mam wymarzona rodzine, plany na przyszlosc. Caly czas sie ucze i pisze dlugie komentarze- nie tylko dotyczace zdjec. Trzymaj sie . Zobaczysz, ze jeszcze bedzie dobrze.
Może daleko jesteś od NiegoMoże zgubiłaś ścieżki Jego śladMoże w samotną ruszyłaś drogęi nie wiesz jak Bóg Ciebie znaNie martw się! Bóg Ciebie kochaOn zawsze z Tobą jestPodnieś swój zmęczony wzrokI popatrz przed siebieZacznij od nowaZacznij jeszcze raz! Z pozdrowieniami.
„Czy widziesz Boga?Nad każdym cichym źródłem, pod każdym zielonym drzewem wychodzi ci On na przeciw ciepłem swej miłości. Pomoże ci zawsze, czasem jednak z półgodzinnym opóźnieniem, tak abyś mógł pokazać, dokąd sięga twoja wiara…”Twoje zdjęcia zawsze wzbudzają głębsze przemyślenia, refleksje i zastanowienie; i to bardzo dobrze, dobrze, że nie przechodzi się koło nich mimochodem… Tak, to naprawdę niesamowite, że można powiedzieć tak wiele bez użycia ni jednego słowa… Odwiedzam kilka fotograficznych wirtualnych blogów (jednak wspólna pasja naprawdę łączy ludzi ), ale żaden z nich nie jest mi tak bliski jak Twój, a żadnych zdjęć na nich zamieszczonych nie cenię tak, jak Twoich – zarówno ze względu mentalnego, jak i artystycznego )Dlatego ciepłe słowa na temat moich prób odzwierciedlenia rzeczywistości cenię sobie przeogromnie… Szczerze mówiąć były dla mnie sporym zaskoczeniem, bo owe zdjęcia z pociągowego okna budzą u mnie raczej irytację, gdyż nie udało mi się nimi nawet w połowie przedtsawić tego, co wówczas widziałam… Także chyba nie bardzo na nie zasługuję. A już na pewno określenie ‘idealne’ to zdecydowanie za dużo.Wydaje mi się, że Maciek odziedziczył po Tobie nie tylko pasję samą w sobie, ale i talent i przede wszystkim – wrażliwość… Zdjęcie z Caryńskiej jest po prostu prześliczne, nie ma przepalonego nieba, a i trawy nie straciły nic ze swojej złocistej zieloności! I wszystko można poczuć… wiatr, ciepło, zapach… Jesli Maciek się zgodzi to również to zdjęcie chciałabym dołączyć do swojej listy Z wysyłaniem nie musisz się spieszyć… Dziękuję Ci bardzo za wsparcie, za słowa otuchy i chęć pomocy… Tak dobrze jest wiedzieć, że ktoś wysłucha, zrozumie, po prostu jest obok – chociaż kilkaset kilometrów stąd… Cóż, nieszczęścia mają zwyczaj chadzać stadami i mnie się właśnie też teraz wszystko zaczęło walić na głowę. Studia, gwałtowny postęp choroby Taty, utrata przyjaźni, którą uważałam za idealną – i używałam tego określenia z pełną świadomością jego wagi. I nawet nie pytam, co mnie jeszcze czeka, żeby się nie przestraszyć… Sama nie wiem, jakim cudem zachowuję jeszcze pogodę ducha. Ufam temu Komuś na Górze, choć ostatnio po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się zbutntować i się na Niego obrazić i nawet na Niego nakrzyczeć… (( I myślałam, że pożrą mnie wyrzuty sumienia… Wiem, że Bóg zawsze nam pomaga. Już nie raz zdarzało mi się, że prosiłam o coś, a uzyskiwałam coś zupełnie odemiennego i choć najpierw byłam zła, potem okazywało się, że wyszło mi to na lepsze… Ale teraz jestem od Niego bardzo daleko, gubię się cały czas, ale bardzo Go potrzebuję… Tylko się zastanawiam, czy On mnie przypadkiem nie chce ukarać za moje błędy?… Przepraszam za taki długi monolog, ale ja już chyba nigdy nie nauczę się streszczać :/
Trzecie zdjęcie z tego samego miejsca. Powinno być pierwsze, a jest ostatnie, bo zrobione analogiem, więc proces technologiczny opóźnił publikację. Póki co, fotki z mocnym słońcem w kadrze zrobione cyfrówką nie są do pokazania… w tym temacie analog górą. Prawdopobnie autorem tego zdjęcia jest Maciek Czado.
Masz na tym blogu fajne zdjęcia i piekne. Ja bym ci dała pierwsze miejsce a nie drógie w tym konkursie. Jak bedziesz mial czas to zjrzyj na mojego bloga oto adres http://www.beba.blog.onet.pl ale jak wejdziesz to skomentuj plisska. Pozdro dla ciebie i rób jeszcze piękniejsze zdjęcia paputka
…. Gdybyśmy kiedyś napotkali we Wrzechświecie jakąś rozumną cywilizację i mogli się z nią spotkać, to na to spotkanie nie wysłał bym w żadnym razie naukowców , inżynierów i psychologów, tylko poetów fotografii….. , czyli Ciebie Czado…!!! Pozdro from Toruń!!!
oglądam Twój blog, coraz więcej jego tajemnic odkrywm i jestem coraz bardziej oczarowana…! A to zdjęcie… – odebrało mi mowę z zachwytu…www.moje-musicale.blog.onet.pl
nawet nie wiem co mam powiedziec..po prostu jestem zachwycona a co do podpisu pod poprzednim zdjeciem, to gdy patrze na Twoje fotografie, zastanawiam sie, jak mozna z tak pelnego uroku miejsca schodzic w dol na rzecz duszenia sie w oparach papierosow i alkoholu w nudnym barze… :/ ja chce w gooooryyyy… pozdrawiam bede z niecierpliwoscia czekac na nowa fote
Przepiękne zdjcia. Obejrzałam wszystkie! Zima jest przecudna-cały styczeń jest boski.Z czasem zdjęcia robią się coraz lepsze. Widać w nich Twój zachwyt. Poleciłam znajomym a sama wytapetowałam tymi zdjęciam kompa. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Pozdrawiam,bede zaglądać.
mmm… jakie to jest piękne… wiesz dlaczego w liczniku masz tyle „spojrzeń” i aż o tyle mniej „śladów”? Bo jak się tutaj przychodzi to człowiekowi dech zapiera, patrzy w ten ekran jak zaczarowany i kiedy wreszcie wróci do kontaktu ze światem, patrzy na zegarek i nie ma już czasu nic napisać… z resztą słowa są zbędne, zdjęcia mówią wszystko
Brawo Maciek !! Świetne zdjęcie. coś nieprawdopodobnego. zawsze zastanawiałem się co trzeba zrobić, żeby zdjęcie było ładniejsze od rzeczywistości. Maciek, może pomyślisz o założeniu własnego bloga?Pozdrawiam
Fajniusi blogasek!Kazdy kto da na moim blogu komencia ze swoim adresem i wypowiedzeniem sie na temat mojego bloga zostanie wpisany do linkow i dostanie jednego komencia!!a oto moj adres:shire-bilbo.blog.onet.pl
Kiedy wszyscy, na których czeka w dole samochód, pokój z łazienką, bar, czy dyskoteka… już pobiegli. W górach zostali Ci, którym nigdzie się nie śpieszy, dla których domem jest to miejsce, którzy potrafią bez końca wpatrywać się w stoki głaskane coraz niższym słońcem, którym nie przeszkadza, że robi się chłodno, którym tak żal schodzić w dół, którzy tak jak Nenyan…
jakie ty ładne zdjęcia robisz… i to naprawdę w pięknych miejscach. nigdy nie byłam w bieszczadach, choć już wiele dobrego o nich słyszałam. twój blog utwierdza mnie w przekonaniu, że warto tam pojechać.
ładnie napisałam, bo ładne zdjęcie, więc to twoja zasługa hehe:), a skoro o wenę u mnie ostatnio trudno, to to był wyjątkowy wyczyn, żeby ją we mnie wzbudzić, choćby na chwileczkę – tak trzymaj:)
Hehehe… pospolici ludeczkowie… pomyślcie sobie tylko jak cudnie by smakowały ciepłe buły z żółtym serem i ciepłą herbatą z cytryną – w takim otoczeniu to wspaniała uczta. Oczywiście ukochany mężczyzna też by się przydał. Wówczas nawet taki posiłek jest jak wytworna kolacja przy świecach. Gorąco pozdrawiam i życze smacznego!
Ta wspaniala zielen uspokaja,wycisza. Dzieki Twoim zdjeciom jestesmy tam w Bieszczadach i nalezymy do tych,ktorzy sie nie spiesza. Do tych ktorzy nie biegna do auta lub jak napisales do dyskoteki. Jestesmy Twoimi goscmi z calego swiata. Ty przyblizasz Polske tym, ktorzy maja Bieszczady na wyciagniecie reki i tym, ktorzy sa daleko, daleko- jak ja. Wpisalam Bieszczady na moja „liste” miejsc, ktore musze odwiedzic jak przylece do Europy. Przez lata mieszkalam blisko tej „zielonej Krainy Szczesliwosci” a w Bieszczadach bylam moze ze dwa razy w zyciu.A teraz- tesknie, odwiedzam Twoja strone prawie codziennie i „zarazam” miloscia do tego kraju moje malutkie coreczki. Jak Gwiazdy pozwola to w czerwcu nastepnego roku juz bede w Polsce na dluuugich wakacjach.Poki co- bede wracala do Twojej strony. A! Ogladalam dzisiaj zdjecia ze szkoly w Posadzie Gornej- tez super!
Góry skąpane w promieniach popołudniowego słońca, kiedy czas już kończyć wędrówkę, bo noc nas zaraz dopadnie. Wtedy jest właśnie najpiękniej. Wtedy słońcu już się nie spieszy. Po to między innymi chodzę po górach- by złapać słońce odpoczywające po całym dniu. Czado, jak zawsze trafiłeś w sedno. Dzięki.
Od kilku dni chodzę przybita i smutna, nigdzie nie mogę sobie zagrzać miejsca, i Pan Defetyzm mnie nie opuszcza. Nie udało się, zabrakło trzech punktów… Nie radzę sobie teraz. Jeszcze nie przyzwyczaiłam się do myśli, że muszę sobie wszystko poprzestawiać, poukładać od początku, a tymczasem trzeba pisać odwołania, składać podania gdzie indziej, jechać dziś jeszcze do Krakowa, wybierać… Podejmować decyzje, które zaważą być może na całym moim życiu. A ja najchętniej uciekłabym teraz w Bieszczady, z gitarą, książką i aparatem…Kiedy zobaczyłam To Twoje Zdjęcie, pomyślałam sobie, że jest jakby stworzone idealnie dla mnie, tak jakby miało mi przypomnieć całą swoją niesamowitą, niemalże nierealną Zielonością… o Nadziei. Bo zieleń, to przecież jej kolor… A ja się poddałam i przestałam wierzyć, że się uda… Zamiast nadziei – bierność i rezygnacja. Jeszcze nie nie udało mi się otrząsnąć ale tak sobie teraz myślę, że może Ktoś Tam na Górze przygotował dla mnie coś zupełnie innego, jakiś inny plan… ‘Pamiętaj, że gdzieś wysoko w przestworzach świeci specjalnie dla Ciebie bardzo mała gwiazdka i szepcze cichutko: wszystko będzie dobrze!…’Uwielbiam zachody słońca, uwielbiam te chwile między dniem a nocą, tą magiczną złocistość, intensywne, żywe, głębokie barwy, niekończącą się paletę odcieni, coraz dłuższe cienie w dolinach… w bieszczadzkich dolinach… Kiedy jeszcze nie byłam Tam, na Końcu Świata, i widziałam pocztówki z wiosennych połonin, nie mogłam uwierzyć w prawdziwość tych Kolorów. Wydawało mi się, że to zasługa techniki, Photoshopa i takich tam innych dziwadełek… Ale kiedy tam przyjechałam, w czerwcu, i zobaczyłam tą oszałamiającą zieleń… Zresztą wiesz, pisałam o Tym nie jeden raz… O tym co mnie uwiodło i oczarowało… Jak to jakiś ‘bliski nieznajomy’ kiedyś powiedział przy ognisku: „…przecież Pan Bóg musiał gdzieś odpoczywać, kiedy tworzył raj…” Po tych wszystkich moich przemyśleniach, tęsknotach i zachwyceniach, przeczytałam komentarz pod zdjęciem… i… coś we mnie pękło. Po prostu… Często miewam ostatnio oczy mokre od łez, ale takich ciężkich, ponurych… a to były łzy najpiękniejsze, łzy wzruszenia… Dziękuję bardzo bardzo bardzo… Tak z z głębi serducha… Dawno nie spotkało mnie nic tak miłego, dobrego… I znów nie wiem, co powiedzieć. Znów nie znajduję słów, tylko strzępki myśli. Ale czasem trzeba czuć, nie nazywać… Dziękuję…
To rzeczywiście wiosenna zieleń Chciałabym tam być – to najpiękniejsze kolory w roku Gdyby podążać za wiosną wyżej i wyżej w góry – można by ją zatrzymać na dłużej Piękne zdjęcie …
Na połoninach wiosna w pełni, a trawa ma kolor taki, jak na nizinach dwa miesiące temu. Zieleń jest świeżutka, niezakurzona, właśnie soczysta. Jeżeli oświetli ją popołudniowe słońce pod odpowiednim kątem jest bajkowa.A czy ja się poprawiłem w patrzeniu?Technika czyni postępy i pomaga pokazywać rzeczywidtość taką, jaka mi się jawi. Ładnie to napisałaś…
czy istnieje tak soczysta trawa? jeśli nawet nie w rzeczywistości to w twoich snach. chciałabym być krową na tej soczystej trawie, a potem… wilkiem, który ją zje… hehehehe… czyli bardzo soczyste zdjęcie, które wywołuje bardzo silne uczucia, albo ty się poprawiłeś w swoim patrzeniu albo ja się uwrażliwiłam (chyba raczej to pierwsze;)
wydało się że śpiochem jestem i wschodów nie podziwiam…ale śliczny jest…no i mój… ;Ddziękuję…
http://optymistyczna-ruda1988.blog.onet.pl/
Poprostu uwielbiam góry… szkoda, że nie mogę ich często odwiedzać…
~Joanna
13 Październik 2005 14:02
Uwielbiam Bieszczady, a od dzisiaj uwielbiam również Pana – za przypomnienie mi ich i to w takim stylu! Pozdrawiam.
~asica_1984@poczta.onet.pl
16 Sierpień 2005 13:32
…Tam wstaje blady świt…
~czado
4 Sierpień 2005 18:37
Tak
~Bursztynka3
4 Sierpień 2005 17:47
Zgłoś się do konkursu do wygrania komentarze i wiele innych. NIc nie tracisz,a możesz zyskać. http://www.harcereczka-bursztyneczka.blog.one t.pl/ Poleć mój konkurs innym. Za zgłoszenie się do konkursu 2 komentarze!!!!!!
~gadi_pl
4 Sierpień 2005 16:22
SUPER ZDJECIA ! ! ! Mam pytanko do autora – Czy moge ktores z twoich zdjec (zwlaszcza to) uzyc na moim blogu (gadi.blog.onet.pl)???
~ufoemilka
3 Sierpień 2005 16:08
piekne, ganat i purpura, chwyta za serce:D
~czado
2 Sierpień 2005 21:29
Zdjęcia są z ubiegłego tygodnia, więc świerzutkie. Czy dużo wędruję? Zawsze wtedy, gdy mogę. Ostatnio więcej jeżdżę rowerem bo skręciłem staw skokowy
. Ale spędziłem tydzień w sercu Bieszczadów…Pozdrawiam i dziękuję za zainteresowanie.
~Karolina S.
2 Sierpień 2005 20:58
Tylko by sie pojechało w te góry i patrzyło….
~Asia
2 Sierpień 2005 20:43
Ty musisz bardzo dużo wędrować… bo rozumiem, że to wszystko bieżące zdjęcia? Zazdroszczę
i pozdrawiam…
~Zielony_Motylek_
2 Sierpień 2005 18:07
śliczne
~czado
2 Sierpień 2005 14:44
Tak z Połoniny Caryńskiej – pierwsza od prawej. Kolory podobne, góry inne.
~Zielony_Motylek_
2 Sierpień 2005 12:41
coś podobnego juz było, prawda…?
~góromaniaczka
2 Sierpień 2005 01:25
Super zdęcie. Kocham góry i wiem co mówię