patrząc na Twoje zdjęcia odczuwa sie cos niesamowitego. One nietylko budz ą pozytywne odczucia ale poruszają jakieś drzemiącego w człowieku siły. Przez chwilke miałam wrażenie ze jestem w górach. Masz talent, będę tę stronkę często odwiedzać:)

Pomysłowo zrobione … więc i dobrze zrobione …-mroweczkab…

To wschód, choć może na to nie wygląda. Byłaś pierwsza, jest Twój

To z powodu dużej liczby odwiedzin, ale już jest Pozdrawiam

drogowskaz:Ddobrze na niego trafic na rozstaju drog:D

chodźmy gdzieś…

siema zapraszam do konkursu 100 komów do wygrania !!! szczegóły na http://www.abc-dziewczyna.blog.onet.pl

Natrafiłam na to zdjęcie dopiero dzisiaj. Jest tak, jak zapamiętałam sprzed wielu laty. Dziękuję za to zdjęcie. Jest super.

Przypominają mi się baśnie z dzieciństwa -za górami ,za lasami …..na pewno to były te góry tak pięknie zasnute mgłą.

jak zobaczylam to zdjecie to pomyslalam ze musze je miec!!fajny blog pozdrowka3maj tak dalejwpadnij na http://www.kasia99911.blog.onet.plto jest moj 1 blog i niedawno go zalozylam papa

Bez przesady. Każdy może tam wejść. Problematyczne jest tylko czekanie na zmierzch, bo to oznacza biwak w górach (w parku nielegalny sic!) lub schodzenie w ciemności (z latarkami nie stanowi problemu).

To zdjęcie wywołuje same pozytywne emocje. Jest piękne http://optymistyczna-ruda1988.blog.onet.pl/

Dzieki Tobie- tam jestesmy…

tak wyglądał świat zaraz po stworzeniu…

Jastrzębiec pomarańczowy naturalne siedliska w Polsce Karpaty i Sudety, rzadka to roślina.

Przepraszam, nie wiem, popytam jeszcze…

Jak ty Potrafisz Takie Fotki Robić?!..To Jest Niemozliwe! Gratuluje za Umiejętności i Za Najlepszy Blog 2005.Poprostu Super to robisz!

Problem w tym, że nie wiem jak one się nazywają – dowiem się po wakacjach od znajomej pani botanik. Kwitną licznie w lipcu na przełęczy 1160m, która od roku oficjalnie nazywa się Przełęczą Ratowników, pomiędzy Tanicą i Krzemieniem.

piękne zdjęcia, gratuluje umiejetnosci:-)

normalnie gratuluje talentu

Dech zapiera ….

Właśnie skończyłem pakować plecak. Jadę do tych ”szalonych łąk”. Pozdrawiam i do zobaczenia.

oj…zagapiłam się…chyba już jestem…ale na takiej łączce to bym zagościła i na kwiatku usiadła…

gdyby tak motylem być…

Którędy do domu…gdzie dom…

to zdjecie powala. jest naprawde …. brak mi słów.Pozdrawiam aonang.blog.onet.pl moło by Cię widzieć – zapraszam do ciepłych krajów

Próbowałem, przed każdym zdjęciem były majtki na podudziach (skądinąd fajne), ale wolę być u siebie

Na zachód… (facet)

„- Dokąd idziesz? – Do słońca!…”O tej porze (czyli kiedy słońce zachodzi już za horyzont, a my jeszcze jesteśmy w górach, jeszcze na szlaku…) chyba jedyną drogą, którą powinnismy wybrać, jest ta która prowadzi… do domu Ale nie do tego domu dalekiego (czyli na przykład w moim wypadku jurajskiego), tylko tego bliskiego, tego w dolinie, w namiocie, szałasie, bacówce czy też w schroniskowym pokoiku… Gdzie jest ciepło, przytulnie i bezpiecznie. Gdzie można usiąść i całym ciałem czuć zmęczenie, owo niesamowite zmęczenie górskie, które występuje tylko po długich godzinach wędrowania i które nie jest niczym negatywnym, ale wręcz przeciwnie – wiąże się z niesamowitą radością i spokojem… Zdjęcie jest niesamowite… W moim wypadku wyraża całą ogromną skrywaną gdzieś głęboko tęsknotę, za tym wszystkim, co starałam się ująć w poprzednich zdaniach… Chciałam go dołączyć do Listy, ale ponieważ widzę, że ostatnio co drugie zdjęcie tam trafia, to za niedługo utworzę po prostu Listę nr 2 ”…do słońca pora iśćZ błyskiem w okuBędę szedłWprost na ciebieBędę biegłPromieniu świetlisty złocisty…”

Tyle dróg na ziemi…

Błem w tym samym teminie w tym samym miejscu!! Szkoda ze sie wtedy nie spotkaliśmy. Krajobrazy sa po prostu zaje-fajne i mam zamiar tam pojechac również tego roku. Pozdrawiam i może do zobaczonka.

A te ścieżki-nie ścieżki to tak wyglądaja jakby się ziemia miała rozstąpić… I całe to piękno pochłonąć… A dla mnie i tak to wszystko już stracone, bo wyjeżdżam. I przez miesiąc wielkie równiny oglądać będę – step północnych Włoch. I tylko zamglony szczyt MonteViso daleko daleko za oknem, będzie mi się z domem kojarzył…

Tam wojna będzie… Ci ciemnozieloni tam z dołu już napierają na tą wielką górę jasną…. I noc przybędzie i ciemność będzie wszędzie

Piekne te gory,lasy i przestrzenie …

Bóg jest blisko… Nawet tam gdzie myślisz, że go tam nie ma. Jest w karzdym człowieku. Wkarzdej istocie…

ale kto??? anonimowy….to najpiekniejsze……..pamiec nie na pokaz-pamiec dla pamieci,dla wpsomnien

Nie chce, aby ta strona zamienila sie w „chat”, ale musze napisac dwa slowa. Twoje komentarze Nenyan sa madre, wartosciowe i piekne. Czasami po przeczytaniu tego, co napisalas- juz nie pisze nic- bo musialabym Cie powtarzac. Twoje spojrzenie na swiat, na zamieszczone tu zdjecia, problemy i radosci, szukanie Boga i trudne sciezki prowadzace do Niego- wszystko to jest mi bliskie. Z tego co piszesz jestes studentka- ja jestem od Ciebie starsza. Kiedys tez myslalam, ze wszystko spietrza sie przeciwko mnie. Zmiana szkoly-pozniej okazalo sie, ze spotkalam Tam wspanialych przyjaciol. Wymarzone studia i gramatyka opisowa przeniesiona na wrzesien. Wyjazd w dalekie strony. Zmiany, ktorych w zyciu nie moglabym wczesniej przewidziec. A teraz -odpukuje- jest pieknie, dobrze i czuje sie szczesliwa. Mam wymarzona rodzine, plany na przyszlosc. Caly czas sie ucze i pisze dlugie komentarze- nie tylko dotyczace zdjec. Trzymaj sie . Zobaczysz, ze jeszcze bedzie dobrze.

„Czy widziesz Boga?Nad każdym cichym źródłem, pod każdym zielonym drzewem wychodzi ci On na przeciw ciepłem swej miłości. Pomoże ci zawsze, czasem jednak z półgodzinnym opóźnieniem, tak abyś mógł pokazać, dokąd sięga twoja wiara…”Twoje zdjęcia zawsze wzbudzają głębsze przemyślenia, refleksje i zastanowienie; i to bardzo dobrze, dobrze, że nie przechodzi się koło nich mimochodem… Tak, to naprawdę niesamowite, że można powiedzieć tak wiele bez użycia ni jednego słowa… Odwiedzam kilka fotograficznych wirtualnych blogów (jednak wspólna pasja naprawdę łączy ludzi ), ale żaden z nich nie jest mi tak bliski jak Twój, a żadnych zdjęć na nich zamieszczonych nie cenię tak, jak Twoich – zarówno ze względu mentalnego, jak i artystycznego )Dlatego ciepłe słowa na temat moich prób odzwierciedlenia rzeczywistości cenię sobie przeogromnie… Szczerze mówiąć były dla mnie sporym zaskoczeniem, bo owe zdjęcia z pociągowego okna budzą u mnie raczej irytację, gdyż nie udało mi się nimi nawet w połowie przedtsawić tego, co wówczas widziałam… Także chyba nie bardzo na nie zasługuję. A już na pewno określenie ‘idealne’ to zdecydowanie za dużo.Wydaje mi się, że Maciek odziedziczył po Tobie nie tylko pasję samą w sobie, ale i talent i przede wszystkim – wrażliwość… Zdjęcie z Caryńskiej jest po prostu prześliczne, nie ma przepalonego nieba, a i trawy nie straciły nic ze swojej złocistej zieloności! I wszystko można poczuć… wiatr, ciepło, zapach… Jesli Maciek się zgodzi to również to zdjęcie chciałabym dołączyć do swojej listy Z wysyłaniem nie musisz się spieszyć… Dziękuję Ci bardzo za wsparcie, za słowa otuchy i chęć pomocy… Tak dobrze jest wiedzieć, że ktoś wysłucha, zrozumie, po prostu jest obok – chociaż kilkaset kilometrów stąd… Cóż, nieszczęścia mają zwyczaj chadzać stadami i mnie się właśnie też teraz wszystko zaczęło walić na głowę. Studia, gwałtowny postęp choroby Taty, utrata przyjaźni, którą uważałam za idealną – i używałam tego określenia z pełną świadomością jego wagi. I nawet nie pytam, co mnie jeszcze czeka, żeby się nie przestraszyć… Sama nie wiem, jakim cudem zachowuję jeszcze pogodę ducha. Ufam temu Komuś na Górze, choć ostatnio po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się zbutntować i się na Niego obrazić i nawet na Niego nakrzyczeć… (( I myślałam, że pożrą mnie wyrzuty sumienia… Wiem, że Bóg zawsze nam pomaga. Już nie raz zdarzało mi się, że prosiłam o coś, a uzyskiwałam coś zupełnie odemiennego i choć najpierw byłam zła, potem okazywało się, że wyszło mi to na lepsze… Ale teraz jestem od Niego bardzo daleko, gubię się cały czas, ale bardzo Go potrzebuję… Tylko się zastanawiam, czy On mnie przypadkiem nie chce ukarać za moje błędy?… Przepraszam za taki długi monolog, ale ja już chyba nigdy nie nauczę się streszczać :/

Czy to grób czy kapliczka?

brak mi słów;-) tyle w temacie…

Masz na tym blogu fajne zdjęcia i piekne. Ja bym ci dała pierwsze miejsce a nie drógie w tym konkursie. Jak bedziesz mial czas to zjrzyj na mojego bloga oto adres http://www.beba.blog.onet.pl ale jak wejdziesz to skomentuj plisska. Pozdro dla ciebie i rób jeszcze piękniejsze zdjęcia paputka

Po prostu nie mogę się oderwać……………. !!!

Coś niesamowitego…!!! Mam nadzieję , że tak będzie wyglądało moje spotkanie ze Stwórcą………..!!! Tego sobie i Wam życzę…. Hej-ho !!!

oglądam Twój blog, coraz więcej jego tajemnic odkrywm i jestem coraz bardziej oczarowana…! A to zdjęcie… – odebrało mi mowę z zachwytu…www.moje-musicale.blog.onet.pl

Ładne????????????? TYLKO ŁADNE?????????????????

Przed nami jest wiele pięknych rzeczy tylko nie zawsze potrafimy je docenić… Ich piękno i ich twórce…

KAPITALNE!!!!! nie wiem co lepsze,… czy temat czy zdjęcia! SUUUPER!

Nie znalazłeś czasem w górach niechcianych majtek? Jeśli miałes takie i inne przygody podziel się nimi: http://www.majtasy.blog.onet.pl

Przepiękne zdjcia. Obejrzałam wszystkie! Zima jest przecudna-cały styczeń jest boski.Z czasem zdjęcia robią się coraz lepsze. Widać w nich Twój zachwyt. Poleciłam znajomym a sama wytapetowałam tymi zdjęciam kompa. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Pozdrawiam,bede zaglądać.

Piekne… Powinienes byc dumny z syna, ze przejal Twoje pasje.

mmm… jakie to jest piękne… wiesz dlaczego w liczniku masz tyle „spojrzeń” i aż o tyle mniej „śladów”? Bo jak się tutaj przychodzi to człowiekowi dech zapiera, patrzy w ten ekran jak zaczarowany i kiedy wreszcie wróci do kontaktu ze światem, patrzy na zegarek i nie ma już czasu nic napisać… z resztą słowa są zbędne, zdjęcia mówią wszystko

Brawo Maciek !! Świetne zdjęcie. coś nieprawdopodobnego. zawsze zastanawiałem się co trzeba zrobić, żeby zdjęcie było ładniejsze od rzeczywistości. Maciek, może pomyślisz o założeniu własnego bloga?Pozdrawiam

śliczne zdjęcie ))mój blog: whiteslope.blog.onet.pl

To zdjęcie jest zaczarowane.Obsesyjnie do niego wracam.

bardzo cenię ten wygląd i niemam go w domu lecz może poiadę wgóry

jestem daleko od Polski….kocham Bieszczady…Dziekuje ze ten Blog istnieje.Niech bog poblogoslawi takie talenty jak Twoj…Dziekuje….

Uderzająca barwa i zabawa światłem …mroweczkab.blog.onet.pl

Boskie. I tyle.

Zielone Wzgórza… jakby dla Ani stworzone

Czado, zdjęcia są czadowe

jakie ty ładne zdjęcia robisz… i to naprawdę w pięknych miejscach. nigdy nie byłam w bieszczadach, choć już wiele dobrego o nich słyszałam. twój blog utwierdza mnie w przekonaniu, że warto tam pojechać.

dzięki wielkie, coś pięknego, wchodzę na blog i zachwycam się.

Hehehe… pospolici ludeczkowie… pomyślcie sobie tylko jak cudnie by smakowały ciepłe buły z żółtym serem i ciepłą herbatą z cytryną – w takim otoczeniu to wspaniała uczta. Oczywiście ukochany mężczyzna też by się przydał. Wówczas nawet taki posiłek jest jak wytworna kolacja przy świecach. Gorąco pozdrawiam i życze smacznego!

Aż mi oczy puchną !!!Taki widok, ahh…. Palce lizaćwbijcie też czasem na: http://www.coolcoopa.blog.onet.pl

Pięknie! Skąd Ty bierzesz takie widoki? Jakbym się znalazła w takim miejscu nie ruszyłabym się z tamtąd chyba nigdy… Pozdrawiam!

Góry skąpane w promieniach popołudniowego słońca, kiedy czas już kończyć wędrówkę, bo noc nas zaraz dopadnie. Wtedy jest właśnie najpiękniej. Wtedy słońcu już się nie spieszy. Po to między innymi chodzę po górach- by złapać słońce odpoczywające po całym dniu. Czado, jak zawsze trafiłeś w sedno. Dzięki.

To rzeczywiście wiosenna zieleń Chciałabym tam być – to najpiękniejsze kolory w roku Gdyby podążać za wiosną wyżej i wyżej w góry – można by ją zatrzymać na dłużej Piękne zdjęcie …

jeju, ja nad morze jade na wakacje, a wyżej tak łądnie

Na połoninach wiosna w pełni, a trawa ma kolor taki, jak na nizinach dwa miesiące temu. Zieleń jest świeżutka, niezakurzona, właśnie soczysta. Jeżeli oświetli ją popołudniowe słońce pod odpowiednim kątem jest bajkowa.A czy ja się poprawiłem w patrzeniu?Technika czyni postępy i pomaga pokazywać rzeczywidtość taką, jaka mi się jawi. Ładnie to napisałaś…

mam słabość do Twoich zdjęć, a to jest dla mnie jakieś szczególne i wyjątkowe. .. mam je zawsze przed oczyma gdy uruchamiam komputer, to jak najmilszy widok w oknie zaraz po przebudzeniu…

Wielkie i piękne jak nasz Ojciec… Śliczne…

Ta jaskrawa zieleń w połączeniu z tym różem w tle sprawia, że czuję na karku ciarki:)~zANILK

Pejzaże są zabujcze, widac że wiesz co robisz. Jest tym wyrachowanie ale i nutka artysty. Jestem absolutnym amatorem , dopiero zaczynam trochę powazniej patrzeć na fotografię. Z paru twoich pomysłów napewno skorzystam.Gdybyś mógł zerknąć na moje początki na blogu http://aonang.blog.onet.pl i wrzucic parę uwag byłbym zobowiązany.Pozdrawiam

Dzieki Twoim zdjeciom weszlam na strone „Bieszczady” i przeczytalam opowiadania, zobaczylam zdjecia i zapragnelam tam pojechac! Dzieki serdeczne!

Pieknie tam,oj pieknie …

Tęsknię za takimi górami, właśnie za takimi, jak te na Twoim zdjęciu… Od razu przypomina mi się ‘mój’ zachód słońca na Caryńskiej. Nie miałam aparatu dobrego wtedy, więc trzeba było wszystko zapamiętać, ukochać to wszystko i zabrać ze sobą… To było coś najpiękniejszego, co kiedykolwiek widziałam… Staram się nie myśleć teraz o Bieszczadach, właśnie po to, żeby się nie rozpraszać, żeby się skupić całkowicie na nauce. Ale i tak przecież zaglądam tu do Ciebie kilkanaście razy dziennie… Cóż, Bieszczady nazywam Krainą Powrotów właśnie dlatego, że choć co roku planuję różne wyjazdy, zawsze w końcu wracam Tam. Nie potrafiłabym inaczej. Tak jakbym się bała, że kiedy nie przyjadę to One znikną i już ich nie zobaczę… Mam nadzieję, że w sierpniu też będę mogła tam świętować. A jeśli nie to będę szukać spokoju i nabierać sił. I nie myśleć o tym, co zostało ‘za mgłą’…Wiem, jak wiele osób nie zdało… I wiem jaka to jest tragedia, bo tak się stało w przypadku mojego kolegi… I aż mi głupio narzekać w takiej chwili. Cieszę się, że zdałam, że się udało i cieszę się, że Twój Syn już się nie musi obawiać Widziałam te niesamowite okrzyki radości wśród moich znajomych, którzy do ostatniej chwili nie byli pewni… A teraz są, i są szczęśliwi Ja bym się zapewne nie przejmowała swoimi wynikami, gdyby nie pokładane we mnie nadzieje rodziców, rodziny, przyjaciół. Nie okazują mi teraz rozczarowania i starają się mnie wspierać, ale to naprawdę po nich widać… A mnie właśnie to sprawia największą przykrość. Że Ich zawiodłam…Przede mną egzamin. Wiem, że nie będzie łatwo… Zależy mi na nim bardzo. Nie chcę po raz kolejny zawieść – to po pierwsze. A po drugie… niedawno zrozumiałam, że od najmłodszych lat zawsze wydawało mi się, że studia to będzie ‘czas spełnionych marzeń’… Studia, przyjaźń, miłość, rodzina, praca, dom… Szczęście. Wszystko tak, jak chciałam… A pierwszym takim spełnionym marzeniem miało być dostanie się na wymarzone studia. I nie wiem czemu dopiero teraz nagle mnie olśniło, że to przecież nie tak, że może być inaczej… Wiem, że nawet jak mi się nie uda to sobie poradzę, nie zginę… jak kotek – zawsze na cztery łapy Tylko będę potrzebowała chwilę czasu, żeby się przyzwyczaić…Najważniejsze to mieć swiadomość, że to co robimy, że to coś zwanego ‘naszym życiem’ ma swój sens i cel… I chyba wszystko sprowadza się to mojego motta (ostatnio trochę zakurzonego) – „dopóki walczysz jesteś zwycięscą”…