Gdy tu stoisz w ciszy, przychodzi do głowy myśl, że szkoda czasu i pieniędzy na dalekie wyjazdy. Oglądając fajerwerki tracisz wrażliwość, przestajesz dostrzegać to co nieoczywiste, subtelne. A 10 minut od domu możesz przeżyć i zobaczyć więcej. Poczuć zapach świeżo zoranej ziemi, pochylić się nad rolniczym trudem, poczekać aż zapadnie noc, mieć czas…
Z ukłonami dla Pana, który pracował ciągnikiem na polu i pozdrowieniami dla żony. Nieproszony wtargnąłem na Pana ziemię. Mógł mnie Pan stamtąd wyrzuć ale nie zrobił Pan tego. Dziękuję! Szczęść Boże!
Mam takie same odczucia, gdy jestem w moich rodzinnych stronach na Mazurach. Piękno, tak oczywiste, bo oglądane codziennie przez wiele lat, nie straciło nic ze swego czaru i uroku, ani ze świeżości. Wręcz przeciwnie – zyskało jeszcze więcej, właśnie teraz dgy jest mi niedostępne na co dzień. Może czasem warto wydać pieniądze i zobaczyć „fajerwerki” na końcu świata, aby potem docenić piękno i prostotę krajobrazu, który mamy za płotem Od wielu lat doświadczam ambiwalentnych uczuć, gdy mam zaplanować urlop. Z jednej strony chciałabym zobaczyć świat, a z drugiej, nie wyobrażam sobie chociaż tygodnia na Mazurach w moim rodzinnym domu. A z trzeciej – serce rewie mi się do gór – a tu tylko 2 tygodnie urlipu ;-( Twoje piękne zdjęcia przypominają mi nieco moje „zielone pagórki” na Mazurach. Ciepło pozdrawiam
Aby poczuć to- trzeba jednak najpierw oddalić się od domu… Myślę, że kocha się te swoje klimaty nie dlatego, że są najpiękniejsze (bo i jak to ocenić?), ale dlatego, że są takie bardzo NASZE, takie swojskie, takie wrośnięte w nas, nie wiem nawet jak to określić…Bo „dobrze widzi się tylko sercem”…
Bardzo prawdziwe sa slowa, ze szukamy piekna w swiecie, a ono jest tuz obok nas. Trzeba tylko umiec patrzec. Mysle, ze te fotografie oddaja wszystko co najpiekniejsze i odpowiadaja na wszelkie nasze pytania. Dziekuje!
Ach ta Czarnohora–>piękna, tajemnicza i zadziwiająca za każdym razem;). O każdej porze roku warto tam pojechac i napawać sie widokami i kontaktem z przyrodą przez duze „P” .Gratuluje uchwycenia magi tego miejsca na zdjeciach!.Pozdrawiam;-)
co roku jadę tam na kilka dni, nie mam internetu, telewizji a połączenia komórkowe drogie, wracam jak nowo narodzona, zatankowane akumulatory na cały rok, bedąc tam w chmurach śpiewam sobie: tam na dole zostało wszystko to co cię męczy, patrząc z góry wokoło świat wydaje się lepszy (KSU „Za mgłą”)
Właśnie wróciłem z wieczornego spaceru, a gapiłem się w niebo. Też jest piękne. A Ty mistrzowsko potrafisz uchwycić i zatrzymać wspaniałość, nastrój jesiennej aury. Po takiej duchowej uczcie niejeden zatrzyma się w biegu i rozejrzy wokół żeby na żywo podziwiać uroki tego świata które mamy na wyciągnięcie ręki. Dziękuję i gratuluję kunsztu.
Niesamowite.. Te zdjęcia mają duszę… Przy każdym zdjęciu spędziłam trochę czasu i przy każdym westchnęłam… To wielka sztuka umieć uchwycić „to coś” Tutaj to widać na każdym zdjęciu. Gratuluję.
Rosną u mnie na pagórze za starym sadem, zawsze mnie zadziwiają, tym brakiem liści. Wiem, że liście rosną wiosną, a potem usychają, ale to jest dla mnie takie czarodziejskie, pozdrawiam.Wyoglądałam wszystkie góry w poprzednich postach, niesamowite!
U mnie też zakwitły Ale tylko w przyblokowym ogródku mam okazje zobaczyć je „na żywo”. Wyglądają zjawiskowo, jakby pomyliły porę roku odpowiednią do kwitnienia i zdają się być bardzo delikatne niemal efemeryczne … wczorajszy nocny deszcz położył je, ale na szczęście nie zniszczył.Serdecznie pozdrawiam
Cóż. Dla ateisty zdjęcia są z pewnością są piękne i ujmujące. Dla mnie ponadto pokazują obecność Boga. Może to nadinterpretacja, ale jednak pozwolę sobie na nią. Niesamowite ile pięknych obrazów mijamy na co dzień. Na szczęście udało Ci się kilka uchwycić…
Bogowie byli łaskawi: zesłali piekną pogodę, Zeus nawet ustąpił tronu strudzonym… Szczęściarze z Was … Teraz – tylko czekać zdjęć z Mount Everestu… A potem? Aż strach się bać
Od wielu lat doświadczam ambiwalentnych uczuć, gdy mam zaplanować urlop. Z jednej strony chciałabym zobaczyć świat, a z drugiej, nie wyobrażam sobie chociaż tygodnia na Mazurach w moim rodzinnym domu. A z trzeciej – serce rewie mi się do gór – a tu tylko 2 tygodnie urlipu ;-( Twoje piękne zdjęcia przypominają mi nieco moje „zielone pagórki” na Mazurach. Ciepło pozdrawiam 
~Jolka
10 Październik 2011 21:24
Bo jednej było smutno
Sorry, ale jestem w radosnym nastroju 
~Julia
30 Wrzesień 2011 16:12
Ach …