Masz raccje i nie żałuje że zajżalam bede tu wracać ale musisz zrozumieć ze ja to sie dopiero ucze zapisze CIE do mijego bloga chyba że nie chcesz ale mnie bedzie milo pozdrawiam haniahttp://czlowiek-dojrzewa-w-pokorze-serca.blog.onet.pl

Wspomnienia z dzieciństwa – smaki,zapachy, odgłosy,klimaty-pozostają w każdym z nas na całe życie,tęsknimy do nich,nosimy je w sercach…Moje najmilsze -to cudownie świeże poranne powietrze , wdzierające się do pokoju i poranny gruchot gołębi…Tak bywało podczas wakacji u Babci .Wychodząc wczesnym rankiem na rynek (między innymi po wiejskie masełko w chrzanowych liściach- uwielbiane przez kochaną wnusię) -otwierała na oścież okno.Gdy budziłam się-w pokoju już panował ten cudowny zapach poranka…I gruchały gołębie…I też nie wiem- dlaczego akurat to mnie tak urzekło…I tego mi tak bardzo brakuje,choć w każdej chwili mogę to przywołać…I chyba dlatego tak kocham góry,bo powietrze tak cudownie tam pachnie…

Coś wspaniałego. Zdjęcie i ten opis… sama pomału zaczynałam zachwycać się Twoimi odczuciami.www.pudeleczko-zapalek.blog.onet.pl

Wspomnienia pachnace goracym chlebem, skrzypiacym sniegiem, ludzmi, ktorzy byli blisko …Piekne. I niech trwaja zawsze.

słowa te przypomniały mi moje rodzinne Kujawy…rzeczywiście piachu i sosen w tamtejszych lasach to ci od groma, a z nimi kojarzy mi się zapach zmoczonego deszczem runa i sosnowego igliwia……podobno wiele tekstów Stachura pisał z w oparciu o własne doświadczenia i wspomnienia…zastanawiają mnie więc „Kujawy Białe”…czy może chodziło mu o Białe Błota w pobliżu Aleksandrowa Kuj., z którym związane było jego dzieciństwo…od mojego rodzinnego bloku, w którym mieszkałam z rodzicami do domu, w którym mieszkał Stachura jest około 2km……niby tak blisko, ale dopiero tutaj i dzięki Wam poznaję jego poezję…

Gdy tak wspominasz swoją Ciocię, to przypomina mi się „Piosenka o Potęgowej” Stachury … jak to było…?”Do wsi Zagubin, na Kujawy Białe,Gdzie ziemia licha, piachy niebywałe, Kozy, dziewanna, sosny i rozstajeI Potęgowa samotna jak palec. U Potęgowej zatem zagościlim.Kwaterę tam czasową ustalilim.W polu robilim, z boru drwa nosilim.Jak stara matka i dwóch synów żylim…….Jak stara matka i dwóch synów żylim.My z Potęgową tak się polubilim !Wisiał na ścianie we pstre wzory kilimI nikt nie zgadnie, czemu w dal ruszylim.”Ta piosenka jest tak pejzażowa, że wręcz mnie prześladuje na Twoich, Czado ostępach, ale tu nie są winne krajobrazy, tu winna postać kobiety przedzierającej się ścieżką przez pola.

…eeech…. , Ameli, wszystko musi być proste ,bo wiem.na 100%,…..że ta pierońska równiarka czy jak jej tam znowu mi zasypała podjazd ,czyli bez pomocy krasnoludków i Pana Grzesia niestety zanim udam sie do pracki ukochanej, muszę się znowu odśnieżyć, czyli gdybyś TU mieszkała miałabyś tak samo zupełnie …proste to wszystko ..(do czasu?)….DOBRANOCKA…..

….masz jak w banku, a może by Ci tak kurierem dostarczyć(?)…, a Kociemniak ma mnie w nosie, mruczy na parapecie w salonie i nie chce się ruszyć…POZDRAWIAM SERDECZNIE i zjem jeszcze jedną kromke i pójdę spać…tu wszystko jest takie proste….bo jutro trzeba wstać ,żeby się odśnieżyć….

świetnie, że ten chlebowy nastrój Ci się udzielił i zazdroszczę cichutko kuchni kafowej w domku bieszczadzkim to dzisiaj rzadkość, a ile wspomnień z dzieciństwa z nią związanych przetrwało do dzisiaj (nakarmiła, ogrzała, wysuszyła i nigdy przy niej nudno nie było)….mmmmm chlebuś już pewnie pięknie Tobie pachnie…daj zanć czy wyrusł…przez dobrych kilka godzin, od czasu do czasu będę z Tobą ~J dorzucała drewna…kalifornijskigo nie mam, ale na razie kawa, a później Grzaniec Galicyjski powinny chyba wystraczyć pozdrawiam

…..UWAGA…. nocne Marki wszystkie….z powodu Twojej ciotki Tośki i z Twojego powodu trochę też, Czarodzieju, wzięłam się do roboty i ……PIEKĘ CHLEB ,całe szczęście że kazałam sobie kuchnię kaflową w bieszczadzkim domu pod lasem postawić, ale numer rzadki…nie sądziłam ,że mnie taki chlebowy nastrój ogarnie dzisiaj…wygrzebałam stary przepis i już pachnie i ciekawe czy wyrośnie jak trzeba, się nie mogę doczekać, dobrze, że mam trochę kalifornijskiego czerwonego ,to jakoś dam radę dotrwać do końca wypieku…trzeba tylko umiarkowanie dorzucać drzewa… ;o))))

… i żeby tamta chwila zamknięta głęboko pod powiekami trwała na zawsze w uśmiechu i spojrzeniu dziecka, którym byłeś, którym jesteś przecież i teraz gdy zapatrzony w światło albo cień na śniegu ze zdumieniem i zachwytem przymykasz oczy żeby złowić tę chwilę , po raz kolejny, …i znowu…

Na początku Bóg stworzył Niebo i Ziemię. Czy były podobne: bielą, błękitem, klimatem, ciszą, w Jego spojrzeniu? zanim nabrały własnej tożsamości, piękna Swojego. Na początku? nie wiem… wiem – były Dobre, są Dobre, będą Dobre.

Hejka…Masz fajnego blogaska…Wpadnij do mnie na http://zwiazki-szkolne.blog.onet.pl/ i daj komcia…Wątpie czy ci się spodoba, ale warto zajrzeć…Pozdrowionka for all…Asia…

kocham stare piosenki

Tak, Marion … krzyże są w naszych sercach, w przeszłości i w pamięci sędziwych mieszkańców. Lecz, czyż sprawiedliwa i wieczna natura nie zadba o starą kapliczkę ? Czy to będzie wspomniana przez ciebie wiewiórka czy kwiat, które Czado kiedyś uchwyci na zdjęciu, a może ten rozłożysty modrzew ? Spójrz, on już od dawna litościwie krzyżuje gałęzie nad utrąconą głową figurki. Trwa w powietrzu cieniem krzyża z cokołu. Jest spadkonbiercą kapliczki, jej towarzyszem, osłoną przed wiatrem, spiekotą lata…

…przechodniu, nie szukaj krzyży na TYCH kapliczkach, tam ich nie ma, tkwią bowiem w naszych sercach… Ale Ty, mistrzu fotografii, dostrzeżesz wiosną u podstawy kwiat lub wiewiórkę, która złoży łapki na trzymanej przed sobą szyszce, wprost nad cokołem. My będziemy delektować się ich pięknem.Pozdrawiam wszystkich, którzy musieli opuścić swoje kapliczki.

„Gdzie są kwiaty z tamtych lat, gdzie te kwiaty ?…………Każda z dziewcząt wzięła kwiat. …..Gdzie dziewczęta z tamtych lat ?…….Za chłopcami poszły w świat……….Gdzie, są chłopcy z tamtych laty ? Czas zatarł ślad……..Na żołnierski poszli szlak ………..Gdzie żołnierze z tamtych lat ? Dzielne chwaty !Gdzie żołnierze z tamtych lat ? Czas zatarł ślad.Gdzie żołnierze z tamtych lat ? Tam, gdzie w w polu krzyża znak.Kto wie, czy było tak ? Kto wie, czy było tak …Gdzie mogiły z tamtych lat ? Gdzie te groby ?Gdzie mogiły z tamtych lat ? Czas zatarł ślad.Gdzie mogiły z tamtych lat ? Tam, gdzie kwiaty posiał wiatr.Kto wie, czy było tak ? Kto wie, czy było tak …”… chyba tak było w piosence, choć słów wszystkich nie pamiętam …

…i Twoje słowa i obrazy ..zawsze ważne…bywaj…

zima powoli sunie w ciszy przez dolinę.. kopczyki sniegu zamiast ptaków na gałęziach.. do tych kapliczek tam czas nie sięga… Zima zasypie cicho wszystkie ślady..

tak…chciałoby sie znać wszystkie historie rzeczy zapomnianych, zagubionych, niekiedy w zaroślach porzuconych, nawet tych mało wartościowych i zwyczajnych jak np. porzuconego parasola – szczególnie wtedy gdy pada deszcz…Wiele pytań ciśnie sie wtedy do głowy: kiedy?, po co?, dla kogo?, komu?, DLACZEGO? i wiele z nich pozostaje bez odpowiedzi, a w „środku” jakaś niczym niewypałniona pustka dźwięczy głucho…A skrzywdzona kapliczka wygląda jak zagubiona pośród polskich pejzaży toskańska kolumna, też mocno nadwyrężona czasem, też pewnie ze swoją historią, której nie poznamy…

Piękne, piękne zdjęcia. Przepiękne. Czy całość, lub wystawę? Gdzie można zobaczyć?

Ładne zdjecia podziwiam

…dobre buty na szlaku to więcej niż połowa sukcesu, szczególnie gdy do schroniska nie za blisko, gdy wiatr w oczy, gdy mróz znaczy na policzkach więcej niżbym chciała, i gdy do domu dalekooo….i miło mieć jakąś dobrą duszę za pan brat?….;o))))……

Cicho, ja też czekam na dalszy ciąg i chcę aby ta poezja nie zwątpiła… to przywraca wiarę… to tak piękne i efemeryczne, że boję się, żeśmy tu z butami…

…pewny przecież jasteś,że Ty to Ty, ja to ja ,a malinowa herbata jak tylko będziesz chciał się poczęstować…

….żeby dotknąć Twoich przestrzeni i roztańczyć płatki śniegu w Twoim wzroku?….oczarowała Cię Twoja zima , zamarzyłeś się trochę w tej bieli chłodnej jak czyjeś ręce, gdy chciałoby się rozgrzać je oddechem albo uśmiechem chociaż …albo …herbatą z sokiem malinowym?…(.rozgrzewa, pozwala bezkarnie cieszyć się latem w środku zimy, pomaga na myśli nie wiadomo jakie, taki to specyfik dla nas…. na wszelki wypadek, gdy zima czarodziejską mrozu suknią zbyt mocno oczarować Cię zdoła…..POLECAM gorąco…)

…a myśli jak przyprószone lekko śniegiem paciorki koralowych dni ,które minęły, by inne mogły stać się tęsknotą wieczną, smutkiem lub radością ,że jesteś jaki jesteś …teraz..sam na sam pomiędzy bielą i światłem…

Cieszę się Czado, że MASZ ZIMĘ – tak bardzo przez Ciebie ukochaną …wiernie i cierpliwie jej wyczekałeś, nie mogła Cię zawieść…I ta cisza – mi jej w mieście chyba najbardziej brakuje z wszystkich zimowych „atrakcji”. Ta wręcz „klaustofobiczna” cisza pozwala zatrzymać pędzące myśli, w końcu je dostrzegamy i czasami bywa, że rozumiemy…usłyszeć ją można chyba tylko śnieżną zimą…a szkoda, bo śniegu u mnie już nie ma

fajny kalendarzyk a i dzieki za komenta

http://borowik.blox.pl zapraszam do mojego miasta

FAJNY BLOGASEK WEJDZ NA MOJEGO I DAJ KOMCIA LARYS.BLOG.ONET.PL

witaj, mialam nadzieje ze udalo ci sie znalezc juz pierwsze znaki wiosny … a u ciebie nadal zima pozdrawiam serdecznie

Całkiem ładne światełko miałeś:-)shuttersclick.blog.onet.pl

Cudenko zimy.

a toto podobne jest troszke do Hypericum -dziurawca zwycz. ale mu sie juz troszke zeschło i zgnilo to trudno rozpoznac:) milego blogowania!pozdr.!

Nie tylkobadyl, ale piękny badyl i czekał na Ciebie.Pozdrowienia.

niby taki „badyl” a tak ładnie wygląda:D ZApraszam do mnie: http://moje-rodzinne-krajobrazy.blog.onet.pl/

Otwierając stronę miałam nadzieję na cudną zimę, tymczasem zobaczyłam cuda w zimie. Przepiękne i zaskakujące.

Krzew gorejący?

bardzo fajny blogasek tylko jedna duza wada niewidac gdzie komentowac:(:(:(i nieidac az tak dobrze komentarzy bardzo fajny blog wejdz na http://www.wszystkie-informacje-o-psach.blog.onet.pl i daj komcia

zapraszam do komentowania i do zajrzenia do mnie na http://www.tasiaa.blog.onet.pl a po za tym to masz spoczko bloga pozdrawiam:*:*:*

Śliczny badyl i odważny, bo doczekał się Twojego Czado spojrzenia.Ile Piękna i Odwagi w nas czeka na Takie spojrzenie i Czyjąś wiarę. Dzięki! Piękno i Odwaga ukryte są w nas i w oczach Jego serca.

…. o kurcze , a myślałam,że spokojnie Bareję pooglądam a tu trzeba się przenieść z Jonnym bliżej Twojego dzisiejszego odjazdu…czyli nie wiemy czym są badylki, czym są mrożonki a BOTANICY ŚPIĄ i jak słowo daję na razie nie widzę rozwikłania zagadkowego wieczoru?…

Niesamowita wręcz gra świateł.

to jak juz jestem to jeszcze powiem ze to „odstajace”ponad inne trawy to bylica pospol. a te trawska to Festuca, Brachypodium-rozne rodzaje:)

ciepło… ciepło…

Trójca Dzikiego Ugoru: trzy fazy w trzy pory roku powstałe, po sobie następujące, ujęte w zimowym, końcowym uścisku śmierci. Od zielonego łanu na wiosnę, aż po ogołocenie traw z ich nasion przez gryzonie i ssaki na jesieni. ( Czy siano pozbawione kłosów nasion można nazwać słomą, chyba tak ? ). Imponujące kolorystycznie zjawisko ! Jakże ta sucha trawa nabrała barw na tle śniegu i światła od niego odbitego. Czy te wyschnięte zioła z odcieniem rudości i czerwieni, to te rosliny z następnej fotografii ?

Co jest czym – o to jest pytanie ? Widzę Czado, że tym razem furtkę zostawiłeś sobie szeroko otwartą…już nie zaryzykujesz ? Dla mnie te trzy to jak jedno, bo wszystkie pięknie pachną w zależności od pory roku, ale z tego co wiem to trawa jest zielona, a skoszona (sianokosy) staje się rudawym sianem. Natomiast słoma to ścięte złote łany zboża, ale już bez kłosów – kłosy w młuckę poszły.A zdjęciu… hmmm??? chyba siano, ale nieskoszone – wyjątki też bywają

tylko gdy jest użyte do celów komercyjnych, o internecie póki co nie ma w polskim prawie słowa. poza tym już "po" zrobieniu można uzyskać taką zgodę.

Fotografuję również ludzi ale publikacja czyjegoś zdjęcia wymaga pisemnej zgody a to już spory problem. Pozdrawiam.

Jeśli pewnego dnia zobaczy Pan w tych miejscach małą postać z dwoma pieskami. To istnieje duże prawdopodobieństwo, że to będę ja – Ela Serdecznie pozdrawiam i do zobaczenia w drodze

a KTO? zasłużył sobie na wyróżnienie przez onet.pl Blog … serdecznie gratuluję i życzę Komuś niezwykle skromnemu kolejnych „perełek” do kolekcji, bo wiele Twoich zdjęć zasługuje na te najbardziej zaszczytne…Pozdrawiam

Heyka =) Extra fotki =) Potrafisz robić naprawdę bardzo ładne fotoski =) My też założyłyśmy naszego pierwszego fotoblogaska =) Na razie to początki, ale może wpadniesz i ocenisz nasze foteczki ? Z góry dzięuję =* http://www.betty-ann.blog.onet.pl

Dzięki, a wiesz może jak zamienić bloga na fotobloga? W ustawieniach na liście kategorii nie mam opcji „fotoblog”.http://www.shuttersclick.blog.onet.pl/

Czesc, jetsem tu nowy, mozesz mi powiedzieć jak zrobić, aby zdjęcia z bloga pojawiały się na głównej stronie fotoblogów? Czy to się dzieje automatycznie czy trzeba na to zasłużyć? Dzięki i pozdrawiamhttp://shuttersclick.blog.onet.pl/

O, a tego to ja nie znam ! To nie wybaczalne … zwłaszcza po takim komentarzu. Trzeba się zainteresować napitkiem …

A ja widzę wyrażnie jezioro,żaglówki i bezludną wyspę z jedynym drzewem…A to wszystko przez „Grzane Starotoruńskie” … Polecam…

Ciewawe czy kiedyś się tam spotkamy… Gdyby w podpisie było Ela mógłbym przymierzać twarze znajomych dziewczyn o tym imieniu

….i mój kot KOCIEMNIAK pozdrawia wszystkie zwierzaki (tylko tyle może bo ma baaaardzo dużo lat), nawet nie pamiętamy ile, mruczy mi tu teraz całkiem niezłe bossanowy i dziwnie się co najmniej zachowuje…

Jak się miewa piesek ? Mam nadzieję, że jest zdrowy, pulchny i szczęśliwy. Pozdrowienia od ode mnie i kota Kotowatego ! A’propos, ratujmy i nie przechodźmy obojętnie obok zmarźniętych i przestraszonych, zabłąkanych zwierząt. To cudowne uczucie patrzeć na radość 14-letniej pinczerki Perełki, której pomogłyśmy z koleżanką odnaleźć, po paru dniach poszukiwań jej Właściciela.

…damy radę? jak Cię znam to sobie jakoś poradzimy z tymi zagadkami na dzisiaj…

…żebyś tak umiała w przestrzeniach podróżować jak Małgorzata (ta od Mistrza) już byś była u mnie w salonie z widokiem na las ośnieżony,i nie musiałabyś buuuczeć za śniegowym puchem (czarowałybyśmy obie w czasie wolnym) a ja bym się cieszyła że się uśmiechasz do tego śniegu…;o))

…OK mam nadzieję ,że rozumek mi nie zeszwankował i pojęłam ,eeech same zagadki dzisiaj? pozdrawiam cieplutko ;o)))

…. no to KTO wobec tego nasypał pół metra śniegu na mój podjazd do garażu i KTO nie odśnieżył, i zamiast sobie marzeniami główkę na blogu zaprzątać musiałam niestety (przy chwilowym braku sił wyższych?) przyziemnie zająć się sama tym śniegiem cudnym aczkolwiek ….przemilczę, bo już skończyłam na szczęście walczyć z nadmiarem białego puchu i przy herbatce z prądem…pozdrawiam wszystkich marzycieli i nocnych marków i Ciebie ,Czarodzieju ,bo jakoś mam wrażenie,że to Twój szelmowski uśmiech sprawił…

Kto? Kto to stworzył tak pieknie..? I kto pozwolił na samotność zimą.. ? Chyba ten sam KTOŚ, Kto ociera nam łzy, gdy śniegi topnieją.

„Kto pierwszy szedł przed siebiekto pierwszy cel wyznaczyłkto pierwszy w nas rozpoznałkto wrogów kto przyjaciółkto pierwszy sławę wszelką i włości swe miał za nica kto nie umiał zasnąćnim nie wymyślił granic …kto pierwszy w noc bezsenną wymyślił wielką armiękto został bohaterem, kto żył i umarł marniekto pierwszy został panem, kto pierwszy został sługąkto musiał wstawać wcześnie a kto mógł spać za długozapatrzeni w tańcu, zapatrzeni w siebiezapatrzeni w słońcu, zapatrzeni w niebiewciąż niepewni siebie, siebie niewiadomipytać wciąż będziemy, pytać po kryjomu….” z wiersza L.A. Moczulskiego do muzyki M.Grechuty

Bardzo śliczne zdjęcia i blog oczywiście.Wpadnij nahttp://patrycja2802.blog.onet.pl/

…Ekstra blog, no a przede wszystkim rewelacyjne zdjęcia…!!! Bardzo mi się podobają A to niebo wyszło rewelacyjnie…!!! Poprostu słów mi brak..!

Ciekawy blog.Zapraszam nawww.indiaarie.blog.onet.plwww.ajantar.blog.onet.plwww.waldemarmilewicz.blog.onet.plwww.mimicarey.blog.onet.pl

Kto…odważnie podejmie się zadania i namaluje ten motyw z natury?- …eee nie da rady, trudna sprawa…światło zbyt krótko widoczne żeby jemu sprostać – nawet impresjonista by nie zdąrzył. No i barwy…niebo przy horyzoncie jak transparentny oddech świetlistej, pomarańczowej poświaty, a nad nią kryjące, nieprzniknione pasmo mgławicy brudnej bieli. Połączyć tego w jedno nie sposób.No! ziemię to możnaby ultramaryną załatwić – to da się zrobić…; krzaczki na pierwszym planie też można wypacykować, hmmm np. ciemnym fioletem z dodakiem czekoladowego brązu i tak ciap, ciap starym, „rozczapirzonym” pędzlem; nawet końcówki tych tam krzaczków nad horyzontem możnaby kropnąć cynobrem, no….może ciut rozbielić i rozetrzeć, by poświata była – taki efekcik to klienci lubią, ale niebo ?…nieeee to niewykonalne. Robotę biorę, ale bez nieba; do nieba niech „szefuńcio” kogo innego szuka i to ze świacą!, bo niebiańska specjalizacja to rzadkość . Ja tam znam jednego speca od nieba..mistrz nie do pobicia …nie ma sobie równych: niebo z XXI w pokaże jak renesansowe, z polskiego i weneckie zrobi…, ale …on to w innej materii działa i nie odtwarza światała, a chwyta zastane…W pożo gość – powie o barwach i świetle, co, jak i gdzie…ale sam nie maluje, tzn. maluje ale nie pędzlem, hmmm…a może kiedyś i malarstwa spróbuje…kto wie, czas pokaże. No to jak „szefuńcio”, malujemy bez nieba?- Nie, dziękuję…niebo jest wszystkim, bez nieba i przestrzeni „Duszę się”, ziemia i drzewa mi nie wystarczą.

a ja sobie wydrukować i na ścianie powiesić chcę za pozwoleniem pozdrawiam

Niezbyt ładnie zabrzmiała potoczna nazwa rośliny”…srebrniki”, inna polska nazwa to miesiącznica trwała.Jednak, nie nazwy są ważne a piękne zdjęcia i cudowny nastrój, dlatego tu zaglądam.Pozdrawiam

Tak … ciepło od paleniska w Waldkowym Schronisku bucha i ogrzewa gromadkę wędrowców, co wpadają tu na chwilę lub dłużej … By ukoić tęsknotę, nasycić zmysły, by pomarzyć i poczuć się wśród Swoich … a potem wypić zdrowie Gospodarza i może … zaśpiewać !?? Szczapy płoną, iskierki wesoło strzelają pod sufit, a światło mami i hipnotyzuje… zupełnie, jak wspomniany przez Ciebie obraz „Gdzie nikt” z szuflady Listopada. Od niego m.in. zaczęła się TUTAJ moja wędrówka …

Ach, jak tu cieplutko i milutko- czyżby ktoś dorzucił smolną szczapę do ogniska? Dzięki Carrmelita za gratulacje. Zdjęcia p. Czado rzuciły na mnie urok. Nie rozumiem, co sprawia, że zaschnięte”Judaszowe srebrniki”(28.11.06- Gdzie nikt..) i nie tylko wzbudzają u mnie tyle emocji. Pozdrawiam

Mnie też jest tu dobrze jak nigdzie indziej, mogłabym całymi dniami (nocami już bywało) wędrować wśród pejzaży i czytać…czytać…czytać to o czym piszecie. Ciekawszej „lektury” na wesołki i smutki, na radości i melancholie nie spotkałam do tej pory – tu znajduję to, czego mi do szczęścia potrzeba – taki mój mały świat. Szkoda tylko, że pejzaże Czado nie otaczają mnie na co dzień (ale może to i dobrze, bo mam niekończące się marzenia), a ludzi których tu spotykam, obok mnie w „realu” nie ma. Cieszę się jednak, że wiem gdzie mogę Was spotkać i właśnie TU z Wami pobyć. Pozdrawiam gorąco wszystkich łazików pejzaży karpackich

…no bo wiesz …w dobrym towarzystwie lubimy wszyscy bywać…widocznie … i miło tutaj pogadać sobie o sprawach chwilowo najważniejszych, gdy się wie ,że więcej nas łączy niż dzieli i że mamy sobie coś do powiedzenia, dobrze mi tu…

Wywołany muszę wychylić się zza monitora… ja… się zgadzam na wszytsko co wymyślicie.Przyznaję wszystkie tytuły które miałem, mam i bedę miał. Gór, wiatru, deszczu, chmur i słońca, ziół, traw, liści, grzybów… nie zabraknie… i bardzo ciesze się, że klimat, rozmowy tutaj, coraz bardziej przypominają te w schronisku.

Dziękuję również ja za pomocną dłoń i myślę, że nie trzeba Ciebie zachęcać do odwiedzania Waldkowych Pejzaży. Kto raz w nie wpadnie, już się nie uwolni, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Ze swojej strony miałam jeszcze dopisać sugestie na owoce czeremchy lub bzu czarnego, ale Twoja odpowieź mnie ubiegła.Przychylam się do propozycji Ameli nadania Ci tytułu i pieczęci Nadwornego Botanika, ale zapytajmy jeszcze właściciela blogu. Jak tam, Czado ? Zechcesz osobiście i formalnie mianować Iwonkę ?

a i jeszce dodam ze ze mnie botanik to bedzie-jak mgr zrobie-czyli za 1,5 roku:)takze jeszce ze mnie kaine botanik;)

Czado, w duszy „telepatycznie” proszę Twojego Anioła Stróża i mam nadzieję, że brak dostępu do foto na dysku nie okaże się wieczny. Tfu, tfu , tfu, odpukać w niemalowane, przesądna nie jestem, ale każdy „środek zaradczy” na tą chwilę może być dobry.Mnie coś takiego spotkało – niepowetowana strata chwil, które nigdy nie wrócą. To nie było nic wielkiego, żadne cudowne narodziny kolejnego mieszkańca planety czy inna podniosła chwila lecz zwykły remont mieszkania, ale pełen historii i zagadek, które odkrywaliśmy z każdą kolejną warstwą tapety, później farby. To czego dowiedzieliśmy się o poprzednich właścicielach mieszkania „odkrywając ich ściany” sami by pewnie o sobie nie powiedzieli – jedną z warstw stanowiły gazety – chyba Trybuna Ludu z ’76 r. Dobrze, że wtedy zaczynałam „przygodę ” z komputerem i tak naprawdę nie pamiętam, ile danych faktycznie przepadło. W nieświadomości łatwiej stratę przeboleć.

…za płatki leciutkie ,srebrzyste, za zmarznięte ręce,za herbatę z prądem później , za różowe policzki w trakcie, za kurz srebrzysty gdy zamieć na dworze i ciepło w domu, i za to ze MASZ ZAPASY OPAŁU NA ZIMĘ SŁONECZKO TY MOJE…karpackie …i za te sny….

…trzymam kciuki z Carrmelitę i się cieszę ,że to może nie była ta kruszyna ,którą delektować się tylko jeden raz można, a tak nawiasem mówiąc to taki za mnie botanik, jak z Czarodzieja, ale co mi tam czekam spokojnie na jakieś czary niespodziewane, chyba ,żeby ktoś nobla w dziedzinie botaniki sie spodziewał, będę sekundować, a póki co doping w strefach śniegowych zorganizowałam sobie i marzyć mogę na jawie bez wyrzutów sumienia (15 zł dniówka), dla wszystkich nocnych marków cieplutkie puszyste bywanko zimowe…CZADO NIE ŚPIJ , tylko pij piwo i obserwuj gości…

Tak, koniecznie zrób, Czado zdjęcie w całej okazałości temu tym CUDEŃKOM. Czekam z niecierpliwością. Dociekliwość Ameli też mnie dopadła. Szukam w „Ogrodach” i na płytowej encyklopedii drzew i krzewów. Zobaczymy co wyszperam.

1.Trzmielina zwyczajna 2.Bez czarny lub Winobluszcz pięciolistny ewentualnie Czeremcha ?Zadając pytanie o tajemnicze roślinki niezłą „prace domową” sobie zadałam…”Kazał pan musiał sam” Oczywiście żartuję, sprawiło mi to nawet przyjemność…Dzięki ~mariona, że pośpieszyłaś nam z pomocą.Zimowe okazy nie dawały mi dzisiaj spokoju…w wydziałowej bibliotece przejrzałam możliwe książki botaniczne, internet aż grzał się od przeszukiwania stron i … (uprzedzam, że mogę się mylić) …dziwadełka z górnego zdjęcia też podpięłabym pod TRZMIELINĘ ZWYCZAJNĄ, bo nic bardziej podobnego nie znalazłam. Jednak na wszystkich letnich zdjęciach z atlasów górna część owocu była różową nadmuchaną poduszeczką, pod którą zwisały pomarańczowe kulki, zresztą całość prześliczna w kształcie i kolorze – tak więc Czado zadanie dla Ciebie – proszę sfotografuj nam latem domniemaną trzmielinę, byśmy nie mieli już wątpliwości A co do lodowch czarnych kulek to dużą zagadką, ale pomocną okazał się czerwony „drapak”, do którego są one przytwierdzone…Taką czerwoną łodyżkę ma np. CZARNY BEZ, ale przyczepionych do niej owocowych kulek jest dużo i zwisają z łodygi. Może tu zostały już objedzone przez głogne ptaszęta? Owoce czarnego bzu nie mają też „antenki” na czubku kulki -takiej, którą widać na środkowym owocu Waldkowego zdjęcia. Antenka sporo kłopotu sprawiła w identyfikacji rośliny, bo mało które taką mają (ja osobiście znam tylko jagody). W przypadku CZEREMCHY jest podobnie, ale tu kulek na łodydze z zatury jest mniej i kolor owoców też graniczy niemal z czernią, tak jak u bzu. Zarówno czarny bez jak i czeremcha są niewielkimi drzewkami, a może nawet do krzaków się zaliczają. Natomiast WINOBLUSZCZ to rodzaj pnącza i u tego kuliste owoce rozmieszczone są na takim właśnie kanciastym „drapaku”, nieregularnie i nie jest ich dużo. I tu pytanie Waldku do Ciebie, oczywiście jeśli chcesz „przysłużyć się nauce” i rozwikłać zagadkę – Jak wyglądał właścieciel lodowych kul, czy był to krzak czy może pnącze?Tyle tylko mogłam zrobić i właściwie nie wiem czy temat jeszcze Was interesuje…bo jak ktoś słusznie napisał: Nieważne co to jest – ważne, że piękno widać …To podobnie jak w malarstwie abstrakcyjnym – tam raczej nikt aż tak w „piękno” tych obrazów się nie wgryza, a koneserów mają wielu, ale…ciekawska natura czasami bywa silniejsza. Pozdrawiam wszystkich dociekliwych i tych mniej zainteresowanych

prześliczne…

Nie ważne jaka to roślinka,ważne,że widać piękno na tej fotografii i obojętnie czy po nalewce z tarniny czy innej, czy bez.Ale dyskusja fajna,uwielbiam czytać te „dzieła sztuki”.Wszyscy jesteście Wielcy.Mi chwilowo brak weny twórczej.Pozdrawiam Iga

…jak najbardziej, bo BIESZCZADY gościnne są niezwykle i nie pozwolą Ci zmarznąć, dziewczyno…

Wiem, co to jest ! Zmrużyłam oczy i doznałam olśnienia po kieliszku czerwonego, wytrawnego z Urugwaju ! To model związku chemicznego, no wiecie, schemat cząsteczki wysoce energetycznego soku z tajemniczego owocu !

A wrześniow-październikową porą można się przyplątać na naleweczkę z tarniny, jak będę łazić po Bieszczadach na jesieni ? Wtedy też może wiać a ja jestem zmarźluchem ..?

.. a co tam ,możesz się wypowiadać Włóczęgo karpacki jeden, a gdyby KTOŚ był gdzieś blisko na bieszczadzkich traktach to zapraszam na ten napój ,co to Czado go kiedyś produkował a ja przypadkiem w piwniczce mam zapasik, słodkie i mocne w sam raz na te zawieję za oknem, żeby mi NIKT z blogowiczów nie zmarzł jak tu trafi….

Może jednak lepiej będzie, jeżeli nie będe wypowiadał się w kwestiah botanicznych…

Dwa lata temu czytałam książkę i opisane zapachy mocno podziałały na wyobraźnię, a pracownia starego mistrza perfumiarza usytuowana na moście jest taką w jakiej sama chciałabym pracować – nawet po przeczytaniu książki szukałam szkoły, w której kształci się tzw. NOSY, ale to Paryż u nas takich „szkół” nie ma. Na film raczej się nie wybieram, gdyż z opinnii znajomych więcej jest w nim „brudnych” scen o nieprzyjemnym zapachu niż woni rozkwitających kwiatów – wolałabym nie psuć tego co w mojej pamięci zachowałam.

…Czado? przecież tarnina ma okropne kolce,pamiętam az za dobrze i nie ma takich czerwonych gałązek tylko normalne ciemnawe burawe i co teraz będzie? czyżby RATUNKU BOTANICY!!!

Tak Ameli, wzywamy p.Waldka na pomoc w rozszyfrowaniu zagadki, a jeśli On nam nie podpowie, to apelujemy do wszystkich pasjonatów biologii ! Co do zamrożonych owoców, to obstawiam jednak jagody, gdyż późną jesienią zostają czasami takie „wyschnięte drapaki” bez liści, na których uparcie siedzą pojedyncze owoce. Natomiast w kwestii magnolii i ich możliwych kolorów, to widziałam kiedyś w Ogrodzie w Powsinie, na przedwiośniu las magnolii o przedziwnych barwach. Były wśród nich nawet takie o pączkach prawie czerwonych, a kwiatach w głębokim różu wrzosowo-czerwonym. Cuda nieziemskie, a jak pachniało ! A’propos, widziałaś już „Pachnidło” w kinach, bo ja jeszcze nie ?

Tak, Twoje makra są bajeczne ! Cudownie przyłapana „na gorącym uczynku” przedwczesna wiosna i zamrożona nie tylko w kadrze. Figlarne, wiosennne pączki i płatki zaszalały, zabalowały i zajrzały do szkatułki z ozdobami Królowej Śniegu. Zachciało im się diamentowych, lodowatych kolii i broszek. Tylko nie wiedziały, czym grozi im ta próżność i ciekawość …

Bardzo lubię, jak pan fotografuje szczegół.

Niby zima, a owoce dorodne jak latem – jesienią były suszone, teraz mamy mrożonki…natura o wszystkich pamiętała i zadbała.P.S. Czy ktoś wie, jak nazywają się rośliny, których owoce widzimy ? Szczególnie te czerwone frapują, bo mają takie osobliwe kształty.

Wspaniałe zdjęcie, widać na nim potęgę i grozę Matki Natury…

bardzo ładne fotki! superrr zapraszam do mnie (wpisz sie koniecznie)www.alliness.blog.onet.plwww.galeriafoto.blog.onet.pl

ehh mozna sie przestraszyć:P zapraszam do mnie… tylko nie patrz na pierwsze cztwey fotki, bo mi nie wyszły… Pozdrawiam:*http://moje-rodzinne-krajobrazy.blog.onet.pl/

śliczny blog…przepiękne fotografie…zapraszam do mnie na http://w-krainie-fotografii.blog.onet.pl/…pozdrawiam

Gniew przyrody … Za chwile bedzie po wszystkim.

…by chmurność TEGO nieba przeprosić , trzeba obiecać spokój jego myśli dobrych, księżycowych, obiecuję…zatem przetrwać noce styczniowe na SPOKOJNYM czekaniu na błękity lub mgły, albo chmury mniej gniewne? ….da się zrobić , Czarodzieju? i mam pokorną nadzieję ,że każdy gniew mija jakoś …..i co teraz będzie?… spadł śnieg…a ja sobie czekam tutaj na jakiś uśmiech szelmowski….

siemka super blog wpadnij http://www.alinka15.blog.onet.pl papapa

Ja bym nieśmiało powiedziała, że to odpoczynek po ostatnich barwnych szaleństwach nieba. Dla mnie to nawet rzeczywiste kolory, choć tu z pewnością trudno jest się ze mną zgodzić, bo natury w tak ascetycznej skali barw nie da się w pełni ująć. A dlaczego „rzeczywiste”, bo od jakiegoś czasu jest u mnie tak, jak Carrmelita napisała o swoim niebie w Stolicy (19.01.07) Barwnego świata wokół siebie raczej nie dostrzegam, tylko monotonnie monochromatyczne elementy rzeczywistości, które różnią się między sobą głównie kontrastem światła i cienia (bielą i czernią), ale to też ma swój specyficzny urok. P.S. A kogo lub za co ten gniew?…chmur, wiatru, zimy czy Twój Czado Chyba jeszcze nie było do tej pory zdjęcia o tak „burzliwych” emocjach. Ale chyba o każdym uczuciu trzeba mowić i każde wyrażać, by równowaga była (byle tylko ze wszystkim z umiarem

Niezłe zdjęcie. Widać na nim ogrom przyrody, kórego czasem nie doceniamy. Czerń i biel dodatkowo to podkreślają. Pozdrawiam i zapraszam na http://foto-impresje.blog.onet.pl/

Wydaje mi się, że w tekście było: „Rozsiądźcie się …”, ale nie mam wiersza przed oczami, więc nie gwarantuję. W sumie jedna i druga wersja może pasować do krajobrazu na zdjeciu .

Przepraszam, popełniłam błąd w cytacie – powinno być „Rozejdźcie się” zamiast „Rozsiądźcie się”. Jednak parafrazując pozostaję przy „rozsiądźcie się”, bo taka myśl zaświtała mi gdy ujrzałam to zdjęcie. Wyobraziłam sobie, że ze wszystkich zakamarków – nawet z wnętrza ziemi, w postaci długich rozmytych cieni wyłaniają się zjawy, duchy, majaki…nieme, ciche i zahipnotyzowane magiczną godziną zasiadają na rozległej polanie, by podziwiać spektakl ze słońcem w roli głównej – jednak jest pytanie…z zachodzącym czy wschodzącym ? Zachód do mojej wizji zjaw bardziej pasuje bo po słońcu wzeszedłby księżyc, a zjawy zniknęłyby pochłonięte ciemnością nocy.

dają do myślenia……przypominają mi się dawne czasy….panoraa jest świetna…..złocista za razem….pozdrawiam

Zazdroszczę, szczerze i nieskromnie zazdroszczę wrażeń jakie towarzyszyły Tobie gdy stałeś tam na buro-rudej łące oświetlonej nikłym blaskiem światła, a nad Tobą przemykały „boskie” fiolety. Wokół półmrok, z pewnością coraz mniej było widać, a wtedy oczy duszy szeroko się otworzyły, można było pewnie zamknąć powieki – od tej chwili już tylko wyobraźnia mogła prowadzić. Odkryłeś w przyrodzie mój „wewnętrzny świat” i …naprawdę tam byłeś. To Twoja wyprawa do skrytych ostępów mojej duszy…dzisiejsze barwy idealnie oddają jej nastrój – niby kolorowo, ale niedopowiedzianie, trochę mroczno i tajemniczo, ale z optymistycznym światełkiem na horyzoncie. Taka jestem gdy wokół mnie dużo zadumy i refleksji, natomiast swoją radość odnajduję w Twoich pomarańczowych trawach, które już wcześniej chciałam tak… „dla siebie” zagarnąć. Chłonę piękno chwil, które uwieczniasz i odnajduję w nich swoje nastroje, emocje i uczucia.P.S. co było za łąką…głębokie, najskrytsze przed głośnym światem niedostępne…Swoim czarnym pudełkiem uchwyciłeś nie tylko ulotną chwilę, ale i obraz duszy…czyż ~J nie ma racji, że jesteś Czarodziejem?

Tej zimy niebo jest zdecydowanie naj..naj…najpiękniejsze:-))) Serdecznie pozdrawiam.

„Cicho wszedzie , ciemno wszedzie….”- piekno bylo, piekno bedzie. Oczywiscie w duzej mierze dzieki Tobie i Twoim fotografiom. Pozdrawiam.

… Jakby coś za chwilę miało się wydarzyć, jakby łąka była zapowiedzią… Dnia? Słońca?

….i co się tutaj wydarzy gdy odwrócisz wzrok… może ktoś tańcząc w jesiennej trawie z księżycami w ramionach znajdzie cień swego odbicia ,albo się zgubi na troszkę………a co jest pomiędzy pierwszą spokojną przestrzenią łąki a drugim planem wzgórz na horyzoncie, strumień? zagajnik? las?…mówią ,że ciekawość to pierwszy stopień do piekła ale nie mogę nie spytać, Czarodzieju… Ty przecież wiesz …

Chmura jak z bajki.. niesamowicie niesamowita Gratuluję ujęcia!!!http://avangarda.bloog.pl

eeech, Carrmelita popieram…Adzia jest najfajniejsza z fajnych…tylko jakby troszkę …pominę milczeniem…

ten twój blog jest do niczego zrób fajniejszy

są różne odcienie szarości, od czerni do białości…piękne!

e-mail proszę … szczegóły… pozdrawiam…

Waldku pozdrawiam, piękne zdjecia masz, tylko brac przykład. Szykuję się wyprawa w g.czywczyńskie to myśle że się wybierzesz?

przępiękne chmury, szczególnie na czarno białym pięknie skłębione, dają szerokie pole do szaleństw wyobraźni…pozdrawiam serdecznie:)

Gdy bura, błotnista i przemoknięta ziemia bez ksztyny koloru, nas nie rozpieszcza, …. dobrze, że chociaż Twoje, Czado niebo na zdjęciach nam rekompensuje tęsknotę za tęczą. Zachwyca, mami, absorbuje magią barw i kształtów. Jest dzikie, nieprzewidywalne i porywające ! Jest co oglądać ! Dlatego właśnie ” z zazdrości ptakom jest samolot”… W porównaniu z niebem Rymanowskim, moje niebo w Stolicy jest koszmarnie nudne, nijakie i depresyjne. Napawa mnie obrzydzeniem. Jest jak szara, bezkreśnie jednolita, rozwodniona zaprawa murarska – ohyda !Gdy patrzę na Twoje chmury, to coś we mnie tęsni za antycznym, klasycznym pięknem nieboskłonu. Coś we mnie woła: ” Niech żyje Caravaggio i mistrz Correggio w Parmie znany ! Niech żyje „Wenecja wniebowzięta przez Tycjana” ? Sława dla Rafaela i Bramante, co razem zazdrościli talentu Michałowi Aniołowi, gdy pod Rzymskim niebem razem tworzyli. Pewnie Fra Angelico, malujący na kolanach w uniesieniu, miał takie niebiańskie wizje przed oczyma duszy, jak Twoje widzenia z aparatu, Czado.

Szala zwycięstwa przechyla się na stronę światła. . .

Piękne,niesamowite…Bardzo lubię przypatrywać się chmurom przez okno, w lato na polanie jak sobie wędrują.Wpadnij do mnie http://moj-caly-swiat-ela94.blog.onet.pl/ i wystaw koma

Ja nie wiem Waldku jak Ty to robisz, że pani przyroda tak ci się wdzięczy. Może ją trochę „bałamucisz” na swój sposób? Stwierdzam, że szczególnymi względami Ciebie darzy i masz u niej niezłe „chody” – zazdroszczę Ci. Przyłapać chmury, które akurat ułożyły się naprzemiennie w barwne strefy dla mnie graniczy z cudem. Ja też fotografuję chmury, ale takiego „poukładanego” zjawiska nigdy nie widziałam – może moje „miejskie pierzaki” są po prostu leniwe i mniej „uduchowione”. Trudno, chyba zostanę niedowiarkiem choć wiem, że takie fenomeny są możliwe, bo wiele razy nam je pokazywałeś, to jednak przypadek uchwycenia w ten sposób barw na niebie wydaje mi się nieprawdopodobny. A może to wcale nie przypadek tylko długie godziny wyczekiwania na odpowiednią chwilę? W dodatku barwne pasy poukładane są na przemian – chłodne odcienie błękitu przeplatają się z ciepłymi odcieniami łososiowych różów. Widać, że za przykładem Łowiczan, którzy mają swoje pasiaki, Ty pokazujesz nam jak wyglądają Twoje – karpackie, a może rymanowskie. Jeszcze jedna rzecz mi się nasuwa na myśl – być może teraz już naciągam, ale właśnie w ten sposób postrzegam tą sytuację. Tak się akurat składa, że kształty „pomarańczowych” obłoków buduje światło, a tym z błękitnych pasów cień nadaje kształty. We wszystkim pełna harmonia – yin i yang.I tu pokuszę się o taoistyczne rozważania, zresztą często bywa, że moje myśli kierują się ku tej filozofii i religii, gdy oglądam Twoje zdjęcia. Tao w tej filozofii stanowi esencję wszechświata, której nie sposób opisać słowami a można jedynie za pomocą paradoksów, za które uważam nieuchwytne zjawiska, jakie dostrzegam w Twoich pejzażach. Tao jest też sprawcą wszelkich zmian we wszechświecie, dlatego nie można ująć go w słowa, bo jest w ciągłym ruchu – i u Ciebie również…niby ciągle to samo, ale nigdy nie takie same. Bo nawet drzewo – Twój Przyjaciel na Wierchowej, którego często odwiedzasz inaczej wygląda np. 11 września 2006 roku, a inaczej teraz tj. 17 stycznia.Taoizm dąży też do odkrycia prawdy o naturze rzeczywistości i to w sposób intuicyjny, a nie rozumowy. Pewnie tak dzieję się też u Ciebie Czado i oświadczasz tego wędrując po tych bezkresach i robiąc zdjęcia. Dużo jeszcze jest w tej filozofii mowy o równowadze pomiędzy tym, co duchowe a cielesne, tym, co codzienne a uwznioślone i za priorytet obiera sobie życie zgodnie z naturą, o którym wielu z nas marzy. Tylko tam mowa jest, by żyć zgodnie z naturą i nie podporządkowywać się obowiązkom wynikającym z ustanowionego prawa, czego w naszym świecie nie unikniemy i nie zmienimy, oto ta różnica.Ach dosyć już tej filozofii. Całą niesamowitość zdjęcia podkreśla jeszcze iskrzące, pomarańczowe światło na pierwszym obłoku – najbardziej intensywne zarówno w jasności jak i kolorze z wszystkich świateł na zdjęciu, które znalazło się (według złotego podziału) blisko najważniejszego punktu w obrazie (najbardziej „energetycznego”). I jakby tego było mało graniczy z błękitem, którego w żadnym innym miejscu na zdjęciu nie ma, który wydaje się jak wklejony z innej fotografii. Nie potrafię nawet nazwać tego błękitu, bo na ultramarynę za mało dźwięczny, zresztą jaśniejszy i bardziej chłodny, nie błękit pruski czy paryski, bo te zdecydowanie pod granat podchodzą, może to będzie ceruleum z kapką bieli cynkowej, ale.. to przecież tutaj nieistotne. Tak bardzo skupiłam się na chmurach – bujam w obłokach a na ziemi, na linii horyzontu też wiele się dzieje. Tak dobrze widać wszystkie drzewa, tyle różnorodności w ich kształtach. Niejeden botanik, by się zachwycał i szalał z radości rozpoznając ich gatunki. Ja na nich się nie znam więc komu innemu tą „działkę” powierzam. Ta ciepławo ruda czerń ziemi powstała pewnie dzięki świetlistej poświacie płynącej z chmur. Bardzo ładny kolor, choć wydawałoby się, że go prawie nie ma.Ach znowu rozpisałam się o kolorach a przecież jeszcze mamy czarno-białe foto, tak rzadko tu spotykane i pominąć milczeniem go nie można. Patrząc na nie jakiś sentyment czy mała tęsknota za takimi fotografiami się odezwała. Wspomnienia z dzieciństwa przychodzą, bo tylko takie zdjęcia z tego czasu do dzisiaj u mnie pozostały. Np. ja z roześmianą „japą” stoję ubrana w spodenki w rybki i kapelusz w lody pod ogromnym słonecznikiem, który pochyla się nade mną chroniąc przed słońcem. Albo jak z tatą leżymy na stogu siana, a z nami mój Pan Zając. Tata w żołnierskim mundurze, bo akurat dostał wtedy przepustkę, a ja w jego czapce, która pod nosem mi się zatrzymywała, ale ja byłam nieważna dla mnie najważniejsze było, by orzełka dobrze było na zdjęciu widać Jednak czarno-białe zdjęcie są szczególne, mają w sobie coś ze szlachetności. W końcu to też klasyka fotografii. Często jest też tak, że dzięki temu iż nie mają koloru, na którym głównie skupia się zwykle uwaga, możemy zobaczyć fotografowany motyw w zupełnie innym „świetle”, inne szczegóły i walory dostrzegamy. Tak też jest na tutejszym zdjęciu. Zdecydowanie lepiej widać na nim bryłę chmury, bardziej czuję się jej „ciężar”, a przy tym brak polikoloru odrealnia je, obłoki działają bardziej metafizycznie niż „widoczkowo” (używając tego niefortunnego określenia). Chciałabym siedzieć tam na łące i patrzeć na gnane wiatrem barany, bo do milutkich owieczek zaliczyć tych wielkoludów już nie da rady. Piękne są, ciekawe jakie kształty przybrałyby po kilku minutach ?A tak mi się dzisiaj rozpisało mało poetycko, a bardziej naukowo. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe, i że nie pozbawiam pejzaży ich magii „rozkładając” ją swoim racjonalnym myśleniem na części pierwsze.Pozdrawiam wszystkich serdecznie…podobno zapowiadali śnieg

…jak śnieżna lawina z mojego snu, piękno i przerażenie, że nie zdążę znaleźć się na pierwszym planie pośród wiotkich traw śpiącej łąki, i czy ta łąka przetrwa razem ze mną… jeśli zdążę ,żeby móc jednak spojrzeć znowu w chmurne niebo i ucieszyć się światłem po przebudzeniu…

To cz-b niesamowite to pewnie Cyryl. Czy u Ciebie też szalał?