Mam wrażenie, jakby I-sze zdjęcie było fotomontażem lub kolażem złożonym z dwóch obrazów: kolorowe, jesienne pola na dole widokówki oraz czarno-biała zima w lesie na przednówku w tle. Prawdopodobnie, gdy robiłeś zdjęcie, pierwszy plan był pod wpływem niemrawego światła słonecznego, a pagórki w oddali tkwiły w głębokim cieniu …Może sam dystans pomiędzy polem a zalesionymi pagórkami jest duży, a mgliste i wilgotne powietrze między nimi daje efek wyblakłego tła ?Co do II-go zdjęcia, to wydaje mi się, jakby mgły, unoszące się nad lasem miały za chwilę zamienić się w wiry, małe trąby powietrzne, które wciągną i wessają wszystko za sobą do nieba. Zniknie martwa i nierealistyczna polana, a wraz z nią senne, nagie drzewa zahipnotyzowane przez opary. W mgnieniu oka wszystko pochłoną łapczywe obłoki .

Zawsze jest jakiś promyk , który należy zauważyć…

nieskalana biel. Super zdjęcia , nie potrafię wyrazić słowami mojego uznania

Zgłos sie do konkursu na naj bloga na blogu http://www.klaudiaa-klaus.blog.onet.pl

Faktycznie,śniegu jak na lekarstwo o które pewnie łatwiej niż o zimową aurę.Ale dzięki za ten obraz zimowy.Już wprawdzie po świętach, a w „krainie deszczowców” jak Ja nazywam Zachodniopomorskie zima tylko z nazwy.Niech Nowy 2007 rok będzie dla Ciebie i wszystkich odwiedzających tę stronę łaskawy i twórczy, niech przyniesie nowe dobre pomysły.Pozdrawiam

Dziekując za cztery pory roku przeżytych wzruszeń życzę Tobie i nam obys sie nie zmienił i zachował romantyzm. Pozdrawiam świątecznie!

mimo, że kończą sie w kalendarzu, niech w sercu trwają cały rok i przyniosą miłość, zdrowie, nadzieje i szczęście

Jakże tam, na wysokich polanch musi być błogo, cicho i rześko, gdzieś pomiędzy białym, ziemskim pyłem a podniebnym puchem … Jaka szkoda, że co innego mamy za oknem. W każdym z nas tkwi przecież dziecko, które jest smutne i stęsknione za bajkową jasnością Świąt, za Wigilią z „Królowej Śniegu” lub z opowiadania o Dziewczynce z Zapałkami Ch. Andersena … Gdy wczoraj szliśmy na Pasterkę, śnieg nie chrzęścił nam pod butami i nie było czap na świerkach. Jednak, gdy w czasie mszy mała Joasia z kl. III zaintonowała kolędę ( solo i bez akompaniamentu ) swoim dziewczęcy, dziwnie ciepłym i spokojnym głosem, to cały kościół słuchał jak zaczarowany… Śpiewała:” Mizerna, cicha, stajenka licha,pełna niebieskiej chwały:oto leżący, przed nami śpiącyw promieniach Jezus mały…”i było tak, jakby świat dookoła wstrzymał oddech pod puchową pierzyną …To samo czuję teraz, gdy patrzę na te mroźne pejzaże. W moim sercu cicho, powoli pada śnieg …. to najwspanialszy prezent gwiazdkowy, Czado. Niech w te najpiękniejsze, zimowe Dni w roku, spełnią się marzenia, a los prostą drogą prowadzi do celu. Szczęśliwego Nowego Roku 2007 dla wszystkich chłopaków z GOPR’u na Twoje ręce, Czado ! A’propos, dla dzielnych dziewczyn też – jeśli takie się tam zadomowiły !?P.S. Podziękowania dla Ameli, która zacytowała zimową, Staffowską poezję z jeleniem w wierszowanej makatce. Ta kropla ze słów zamarzła w Waldkowych krajobrazach i tam została.

pięknych i pachnących !

jesli jestes aktywnym i ambitnym bloggerem oraz chcesz zdobyc komcie wejdź na http://www.swiatlo.blog.onet.pl i zapoznaj sie ze szczegółami

Och jejku i znowu te rudo-kocie wzgórza… prześliczne Samych takich prześliczności życzę Tobie w Nowym Roku!

I ja przyłączam się do życzeń. Wszystkiego dobrego Waldku. Życzę Ci Zdrowych, Wesołych… a prócz tego wytrwałości w tworzeniu tego dzieła.Oczekuję nieśmiało na album Twoich pejzaży opatrzony w komentarz i poezję Autora. tomwda@wp.pl

Życzę Ci wspaniałych świąt, jeszcze wspanialszych zdjęć, spełnienia marzeń, szczęścia a przede wszystkim zdrowia. Ogromnie się cieszę z tych zimowych zdjęć.

aż udziela się atmosfera.. przepiękna, MAGICZNA, niepowtarzalna, jedyna…Oglądanie takich zdjęć jest dobrą terapią, pozdrawiam i życzę spełnienia wszystkiego, czego sobie życzysz!

Do tego tęskniłam, ale czekanie wzmaga radość później:) Ciepła w sercu i cierpliwości do nas – wiecznie niecierpliwych:) I jeszcze… nieustającej ciekawości, świeżości w oczach, dziecka w sercu…:) Pozdrawiam wigilijnie:)

Piękne zdjęcia! Śliczne!!! Mam nadzieje że i ja będe potrafiła tak uchwycić pięno świata. Pozdrawiam ;*

Z najlepszymi!A ja sądziłam,że to tak już jest,że śnieg,zaspy…przeliczyłam się,no ale będzie jeszcze.Sympatyczne zdjęcie (paradoksalnie-ciepłe)

Witam i uklony sle .Jestem oczarowana i zaczarowana. te chmury unoszace sie nad ziemia ,gorami i lakami. cudnie to uchwycone ,jakies magiczne/ to z serca plynie twojego……NIGDY NIE PRZESTAWAJ . ..zatrzymac sie nalezy i podziwiac ,marzac by ujrzec to jeszcze raz i kolejny….ja kocham gory i patrzec moge na takie piekne widoki bez konca….pozdrawiam serdecznie i w nowym roku zycze radosci. zyczliwosci ludzkiej i wszelkiego dobra…..elunia1

Z całego serca dziękuję Ci za piękne chwile wzruszeń,i Świątecznie Życzęserdecznych spotkań rodzinnychpukania do drzwi przyjaznych twarzy, dużo radości, serdecznych objęć, pocałunków,szczęśliwych wspomnień, aby Twoje święta były właśnie tymczym powinny być-odrobiną ciepła w środku zimy,światłem w mroku.Życzę nadziei,własnego skrawka nieba ,zadumy nad płomieniem świecy ,filiżanki dobrej , pachnącej kawy ,piękna, poezji, muzyki, odpoczynku, zwolnienia oddechu , nabrania dystansu do tego co wokół ,chwil roziskrzonych kolędą, śmiechem i wspomnieniami.Wszystkich bliskich jak najczęściej razem. I dobrych, spokojnych rozmów z nimi – pełnych uwagi, cierpliwości i uśmiechu,bo przecież :Każdy z nas jest Aniołemz jednym skrzydłem.Jeśli chcemy pofrunąć,musimy mocno się objąć.(Luciano De Crescenzo)I jeszcze pięknego, dobrego światła i Żebyś swoimi wzruszeniami Zechciał się z nami jak najczęściej podzielić daga

W dniu Bożego Narodzenia;Dziś skaładamy ci życzenia,Aby raźniej w duszy było,Aby ci się dłużej żyło,Aby szczęścia i radości,Pomyślności i miłościZ życia nigdy nie ubyło,Aby ci się lepiej żyło.W życiu bez smutku i cierpienia,Oto moje są życzenia.Oraz szczęśliwego Nowego Roku

rajd, rajd beszczadzki rajd…czy to w sloncu czy to w mgle pozdrawiam cieplo

Masz bardzo fajny blog, piękne obrazki, naprawde piękne!!!!!!!!!!!!!!!!!!

jak wam tam dobrze, śnieg macie przynamniej…

To zdjęcie mojej duszy. Dziękuję. Wesołych Świąt Karpacki Wędrowcze!

Zazdroszczę

Nie przetrwamy, jeśli choć trochę nie zwarjujemy ! Twoje, Czado, szaleństwo jest naszym udziałem ! Ratuj się kto może i do łóżka marsz! Mój snobistyczny kot Kotowaty, stwierdził, pakując się przed klawiaturę, że mi chyba już totalnie odbiło, skoro o tej godzinie jeszcze siedzę na blogu. Pokornie więc zamykam zmęczone oczęta i idę spać, bo jutro nie obudzi mnie pluton egzekucyjny w składzie trzech budzików. Pod powiekami, niosę do poduszki obraz: polana na błękicie, fiołkowy śnieg na drodze, kołtun drzewa …. Dobranoc !

Po prostu extra!to co robisz jest swietne i tez bym tak chciala.Piekne zdjecia,no,cudne i tyle;P jak ja tesknie sa gorami..uhh…;> zazdroszcze ci tak pieknych widokow;P mam nadzije ze zdjec bedzie wiecej:P wpadnij tez do mnie http://www.mala1992.blog.pl pap;;*

mistrzostwo w kazdym calu. Gratuluje. jakiego sprzetu uzywasz?

To śnieg listopadowy. Powyżej 600 m.n.p.m. przechował się.

A skąd tyle śniegu nawiało?

Szalenstwo, ale wspaniale szalenstwo! Bo trzeba byc szalencem ( w najlepszym tego slowa znaczeniu ) , aby chcialo sie chciec- wstawac wczesnie, wedrowac dlugo, byc na polach w czasie gdy wieje zimny wiatr …I chyba wlasnie tego szalenstwa zwanego wolnoscia- najwiecej zazdroscimy. Bo tam nie ma owych glosnych ulic, pulsujacych autostrad. Jest cisza, spokoj a slychac tylko wiatr szumiacy w pochylajacym sie drzewie. Slowem- niech ten szal trwa wiecznie!

Chciałabym popływać w tych obłokach…

Powracając do DRÓG – tych widocznych na zdjęciach,…tych „życiowych”…metaforycznych,…czy „ścieżek na niebie” (które zauważyła Dziwadło) – gdy po raz pierwszy ujrzałam tą rozgałęziającą się drogę na górnym zdjęciu z jej bruzdami i wyboistymi grudami ziemi oraz czytając prosty tytuł „Drogi”, który jak się okazało – po trzech tygodniach – ma tyle znaczeń….przypomniała mi się pewna piosenka, która idealnie odzwierciedlała moje dwuletnie zmagania z zawirowaniami losu – krętą drogą życiaTam dokąd chciałem już nie dojdę – szkoda zdzierać nóg,Już wędrówki naszej wspólnej nadchodzi kres.Wy pójdziecie inną drogą, zostawicie mnie,Odejdziecie -sam zostanę na rozstaju dróg.Hej, przyjaciele, przyjaciele hej! Zostańcie ze mną,Przecież wszystko to co miałem oddałem wamHej, przyjaciele, przyjaciele hej! Choć chwilę jedną,ZNOWU W ŻYCIU MI NIE WYSZŁO, ZNOWU JESTEM SAM.Dzisiaj wydarzyło się jednak coś, co sprawiło, że drogę ze zdjęcia w zupełnie inny sposób mogę interpretować – co mnie ogromnie cieszy Gdy w plecak wciskasz resztki swoich gratówRurki namiotu no i jeszcze cośGdzieś w głowie świta myśl prosta i głupiaDokąd wariacie, przecież masz już dośćTen miły chlupot błota pod butamiSzlak nieprzetarty pośród zboczy górTen zew pamiętasz całymi latamiI co rok wracasz wędrować wśród chmur

Kiedy smutek mnie ogarnia oglądam Twoje piękne zdjęcia.Są drogi po których warto iść. Dzięki.

mam nadzieje, ze beda… bez nich byloby tak pusto, tak bezbarwnie, tak obco…

Będą …., bo zawsze wśród nas znajdą się tacy, których nosi z A do B, z B do wszystkich diabłów, z zapatrzenia w zadumanie lub pod prąd …To pewne, jak ości w rybie ! Dla takich Łazików i dzięki nim, przetrwają „cudowne manowce” Stachury na Twoich zdjęciach. („Gdzie nas powiedzie skrajem dróg gzygzakowaty życia sznur …”). Prowadź więc nas, Czado po swoich ścieżkach rzeczywistości, niewiarygodnej a jednocześnie realnej do bólu … Prostota, swoboda i ulotność na Twoich zdjęciach nie jest chyba tak łatwo osiągalna, jak nam sie pozornie wydaje … To zapewne skomplikowany i misterny w realizacji proces . Bo co trzeba zrobić, by przyłapać rude, bezwstydne trawy na gorącym uczynku, gdy w popłochu uciekają przed Tobą, jak przed wiatrem niosącym im białe okrycie ze śniegu ? Dlaczego ta dobroduszna, prosta droga zbacza nagle ze szlaku i chce Cię zabrać ze sobą ? Jak ma na imię ta mała, osierocona, iglasta nimfetka przy drodze szukająca towarzystwa ? A czemu Anioły, zamiast anielić po okolicy, poszły na wódkę ? Ty to musisz wiedzieć, Czado, co tu się święci!?

Drogi? Mówisz o tych scieżkach na niebie?

Droga czesto samotna, wyboista, zasniezona, ciezka …Najwazniejsze, ze prowadzi do celu.

Te z Serca do Serca, od Człowieka do Człowieka, z ziemi do Nieba… Przy orobinie wiary można rzec, że nie zabraknie… Oby Tobie przed oczyma (cokolwiek się przez to rozumie) nigdy się nie urwały…Fotografia – wspaniała…

Świetne są te zdjęcia.Robi Pan coś niezwykłego łączy sztuke fotograficzną z definicjami uczuć których nikt nie pojmie…W prawdzie mam dopiero 12 lat ale Pana podziwiam, zdjęcia są prześliczne.Gorąco pozdrawiam!

Miejmy nadzieję, że ich nigdy nie zabraknie. A tak na marginesie są prawdziwą metaforą życia – trudne niekiedy do przejścia, w końcu nas do celu doprowadzają.Takie „drogi” mnie w życiu prowadzą, ale zdecydowanie wolałbym doświadczać ich fizycznie niż metaforycznie. Marzę, by iść bez końca tą prawdziwą … – po jej bruzdach, kałużach i błotnistej materii, iść aż po sam horyzont – czasami wydaje mi się, że byłaby łatwiejsza do pokonania niż te którymi nasze życie sie „toczy”.Na dolnym zdjęciu moje ukochane pomarańczowe trawy – jeśli mogę tak je sobie „przywłaszczyć” Fotografowałeś podobne 25 listopada – wtedy pierwszy raz je ujrzałam i do teraz gdzieś w sercu cały czas szumią. Nie wiem dlaczego, ale w tych trawach widzę siebie – może to ich kolor mnie określa?, sama nie wiem… tamte zdjęcia znikły już z „pierwszego planu”, ale trawy pozostały tutaj… Dziękuję…

U Ciebie baśniowy piesiu, u mnie mniej poetycki rydwan, ale czy oba te skojarzenia nie sprowadzają się w podświadomości do jednego? Dopiero to sobie uświadomiłam, gdy przeczytałam o Twojej „Niekończącej się opowieści”.Wspomniany u mnie rydwan symbolizuje pragnienie czy tęsknotę za tym, by móc wtulić się w niebiański obłok, który nam tu do stóp się pochylił i popłynąć na nim tam…gdzie marzenia poniosą: nad górami, krainami…tam gdzie kres nie sięga…gdzie bajka się zaczyna.

Ojej! To pierwsze wygląda jakby przedstawiało wydmy piaszczyste! Niesamowite Przy okazji wesołych Świąt życzę i dalszych takich pięknych prac w nowym roku, na które z pewnością niecierpliwie będę czekała

Ten najgroźniejszy siedzi we mnie. Ciągnie mnie w bezkres, mami wolnością, obiecuje za następną górą jeszcze ładniejsze widoki…teraz… bo jutro już się nie potrzórzą… Szęśliwie marzną mi dłonie, nos i uszy, ściska z głodu w żołądku, zapada zmrok, więc przypominam sobie kim i gdzie jestem.Pozdrawiam

Błagam cie powiedz mi jak zająć chociaż by 3 miejsce w konkursie chcialbym wygrac tygodniowy pobyt w Rzymie i zaprosić tam Kolerzanke byłbym najszczęśliwszym chłopakiem na ziemi i to nie z powodu samej wycieczki ale z towarzystwa hehe pozdrawiam i zapraszam na http://swidnik.blog.onet.pl/ zakomętój jak mozesz pa

spotkanie nieba z ziemia

Poczułam się jak u siebie:) (zwlaszcza, że w mojej okolicy też są Przymiarki) ten sam klimat… Tylko śniegu nie ma… :/ Pozdrawiam.

Super blog.Wiem ze jestes bardzo zajety ale prosze wejdz na mojego blogusia http://www.Tajemnice-swiata-ja.blog.onet.pl

W siną dal. . . .

O proszę… śnieg. A u nas (opolszczyzna) nie ma.

cudowne te fotki…. naprawdę, ta pierwsza szczególnie… bardzo mi się podoba,będę tu wchodzić częścej

A ta chmura to jak rydwan Boga, który tutaj „zaparkował”. Wysiadł, strzepnął z siebie trochę puchu białego i poszedł miedzą sprawdzić czy wszystko już u tych „nieboraków” gotowe, czy można sypnąć porządnie śniegiem i na dobre rozpocząć radosny czas Świąt. Na tym poniżej chmury, które uciekły szponom rosochatych drzew ze zdjęcia „Dziwne” z 26 listopada.Tam gotując się do ucieczki były jeszcze delikatnie pomarańczowe, a tu w tym pędzie ognistym aż iskrzą się z pośpiechu, a moożeee…to Anioły rozpaliły sobie ognisko i grzeją przemarznięte stópki, teraz sporo się muszą nachodzić, by zbłąkane dusze odnaleźć i do Świąt Bożego Narodzenia na właściwą drogę je sprowadzić.

Gdy patrze na fotografię od razu się odpręzam. Okropnie Ci zazdroszczę tego widoku : http://my-madonna.blog.onet.pl

Ta góra wygląda jak grzbiet jakiegoś potwora.NiesamowiteI i PIĘKNE,

bliżej zwyczajnośća w tle niewiarygodnezapraszamy na tę okoliczność do mniehttp://www.szafot.blogspot.com/

Może, Czado, nie jesteś łasuchem ..? Dla mnie budyń malinowy to deser wakacyjnych, górskich wędrówek z późnych lat 80-tych. Po kanapkach ze szprotką i cebulką lub pasztetem z ogórkiem kiszonym, biegliśmy do gaździny Anieli po mleko prosto z wieczornego udoju. Na fajerkach podgrzewał się krowi nektar, do którego wlewaliśmy budyniowy zaczyn. Pozostawało tylko mieszać i mieszać aż do zagotowania, potem dodać trochę cukru i szybko wracać z gorącą kwartą, pełną ” różowej pychoty” do namiotów, gdzie czekała banda zniecierpliwionych leniuchów, tłukących łyżkami w puste, metalowe kubki …. To dopiero były czasy ! Mniam ! Oczywiście, to nie to samo, co dzisiejszy Mars, Ferrero Rocher, Lion, itp. mordoklejki, ale zawsze sentyment zostaje, nieprawdaż ?

Mam jeszcze bardziej rożowe, ale ze względu na skojarzenia z majtkami nie odważyłem się opublikować. Dlaczego nie pomyślałem o budyniu?

Bardzo podoba mi się wizja wydania albumu z panskimi zdjęciami Warto poczekać

fajnie zobaczyć trochę śniegu

W tych fotografiach można się zakochać… Cudownie przedstawiasz piękno natury… Pozdrawiam serdecznie http://www.lol-martyna.blog.onet.pl/

witam jestem monka i chciałabym ci powiedzieć ze robisz śliczne fotografie w moim rodzinnym pasłęku też mam takie piękne krajobrazy ale nie umiem robić takich zdięć.. zapraszam cię do odwiedzenia mojego bloga http://www.humorki-sa-we-wtorki.blog.onet.pl mam nadzieje że jak będziesz miał czas to wpadniesz pozdrawiam….

ja też lubie gwiazdozbiór oriona a najbardziej jego gwiazde betelgeze (ramię oriona) i rigla (stopę )

;( jaki potrzeba miec sprzet, zeby moc fotografowac gwiazdy??odp bardzo mi na tym zalezy… ps. sliczne zdjecie oriona, a masz gdzies moze fote labedzia?? pozdrawiam i czekam na odp. jesli to mozliwe alicja403.blog.onet.pl

Widzę, że mamy tę samą ulubioną konstelację.

I Syriusza widać

O księżycowych oczach – zorzach – efemerycznym puchu i stimmungu…Czado!…będę się po raz kolejny powtarzała, ale kolory na Twoich zdjęciach wprawiają mnie w „niemy…?” zachwyt. Nie uważam siebie za osobę „monochromatyczną” i staram się subtelnymi i pięknymi kolorami otaczać, dostrzegać je w naturze a później na długo zapamiętać, ale…to jak Ty widzisz, jak postrzegasz ten świat…brakuje mi tu słów…Chyba jakieś „KSIĘŻYCOWE” albo inne „nieziemskie” oczy posiadasz…Fakt, że nigdy w górach o tej porze roku nie byłam i dużo jeszcze nie widziałam, ale takich zestawień barwnych, zupełnie nieoczekiwanych w danych porach dnia nawet bym sobie nie wyśniła. Mam w pamięci zimowe niebo z pierzastymi obłokami, których mięciutka materia odbija blask księżyca w pełni, ale jak pamiętam niebo było zawsze granatowe a jasne obłoczki bladożółte, ewentualnie trochę szarozielone w ciemniejszych miejscach – generalnie chłodny klimat.A Ty pokazujesz nam niebo, które nie jest granatową otchłanią tylko ciepławą brunatną materią a pasma chmur rozciągające się na jego powierzchni są rudawe, miejscami delikatnie pomarańczowe. Gdy pierwszy raz ujrzałam tę fotografię pomyślałam, że to jakieś ZORZE Twoje niebo nie jest przerażającym dramatem rodem z Drakuli (choć i takie są fantastyczne), ale dużo w nim łagodności i „gościnności” dla podziwiających gwiazdy. Spokojnie się na nie patrzy i bez starachu, że „coś” nas wciągnie w tę otchłań i nie pozwoli powrócić na ziemię. Bez drżęnia nóg możemy je godzinami kontemlować…I jeszcze korony drzew…wszyscy wiemy, że są to twrade, mocne gałęzie, które nie jedno przeszły i łatwo się nie ugną, a Ty pokazujesz nam, że zwieńczenia koron mogą być jak EFEMERYCZNY PUCH – jak dmuchwce w maju – jak brązowe futrko jakiegoś milusiego zwierzaczaka.I gwaizdy…ale ze mnie ciemnota…zanim przeczytałam tekst poniżej zdjęcia myślałm, że Syriusz to księżyc w pełni – wybaczcie mi moją niewiedzę i dziękuję czado, że oświecasz mnie i pomagasz nadrobić braki. O gwiazdach może innym razem napiszę…myśli nie chcą się sprecyzować…a tak w ogóle nic o nich nie wiem i dopiero tutaj dzięki Wam je poznaję.Kompozycja…o tym już nie będę pisała – jesteś czado w tym niedoścignionym mistrzem…Jest jeszcze taki mały fragmenicik obrazu, w środkowej części zdjęcia tuż pod Syriuszem, który zwrócił moją uwagę…O ile dobrze widzę to blask Syriusza nieśmiało oświetla łagodne pagórki i drzewa na horyzoncie – to „żywcem” wyjęty nastrój z obrazów epoki romantyzmu, tzw. STIMMUNG – „piękny, ciepły ton i wielka siła światła”.To malarstwo chrakterystyczne było dla XIX w., i najpełniej rozwinęło się w Niemczech, ale do nas też przywędrowało, bo w tamtych czasach nie miliśmy własnych Akademii Sztuk Pięknych i nasi artyści wyjeżdzali do Monachium, by tam zgłębiać tajniki sztuki. U nas to nastrojowe malarstwo określamy mianem luminizmu – i właśnie owy luminizm bije z Twoich Pejzaży Waldku…może nie dosłownie i nie w każdym ujęciu, bo przecież do brązów Twoje prace się nie ograniczają a czasami wręcz „buchją ferią barw”, ale to w jaki sposób światłem budujesz w nich nastrój odpowiada temu mlarstwu.Zresztą…może kiedyś już napisałam, że Pejzaże Czado to poezja malarstwa…Dzięki ostatnim publikacjom możemy chłonąć nie tylko dzienne, ale i nocne piękno górskiego „klimatu” Mimo, że „ciemno wszędzie, głucho wszędzie”, pokazujesz nam prawdziwe kolory nocy i jak się zdaje może na kolejnych „nocnych” zobaczymy więcej – że pejzaże ciemnością otulone mogą być też różnorodne i równie mocno potrafią chwycić za serce, jak te fotografowane za dnia – warto czasami zadzierać głowę…P.S. wpisując w google luminizm wyskakują hasła w wiekszości odnoszące się do baroku, Carravagia, itp. tam również operowano światłem, ale jest to głównie malarstwo mitologiczne bądź religjne nie zabardzo odpowiadajce pejzażom Waldka – jeśli znajdę właściwe – pejzażowe przykłady, wtedy podeślę link…zainteresowanymAle żem się znowu rozpisała, taka forma wypowiedzi chyba jest tu nie na miejscu, ale czasmi trudno się opanować…szczególnie gdy kilka dni obraz nowego pejzażu nie opuszcza jaźni a myśli na jego temat kłebią się i narastają…przychodzi wtedy chwila i mówię sobie…..”Aaa! napiszę dzisiaj już coś konkretnego”……i jak już się pozwoli refleksjom opuścić zkamarki umysłu to jak lawina prą naprzód niczym nie zatrzymane.Moją sytuajcę „wylewnego pisarza” pogarsza fakt, że jestem niedoszłą pianistką a pisanie na klawiaturze sprawia mi naprawdę przyjemność…i czasami szukam pretekstu, by zagrać długą sonatę Postaram się następnym razem opanować myśli i jedynie ich streszczenie wyrazić – ale obiecać tego nie mogę…Pozdrwaiam wszystkich ciepło…i czekam Waldku na księżyc w pełni, by już bez reszty oddać się marzeniom o elfach, nimfach i aniołach, które gdzieś są, tylko nie można ich tak łatwo odnaleźć, albo o Małym Księciu, który tam samotnie czyście swoje wulkany i pielęgnuje ukochaną maleńką różę.Pozdrawiam i dopinguję nocnym wyprawom…

siemka ;] właśnie ogłosiłam konkurs na mojim blogu. Twój … … blog ma bardzo duże szanse :] wiecej informacji na http://www.aania.blog.onet.pl

„Nie ma nic cenniejszego nad wartość dnia” i umacniam się w tym, gdy oglądam twoje zdjęcia..pokazujesz wiele piękna w naszym życiu codziennym…Ciesze się,ze trafiłąm na tego bloga, każde tu zaglądanie na pewno bedzie dodawało mi skrzydeł aż do Oriona…Moje ulubione gwiazdy to Kasjopea i Perseusz i to własnie Twoje zdjęcia przenoszą mnie do nich…Czy jak powiem ,ze ten blog jest swietny to bedzie to juz oklepane?Hmm…zatem powiem..ten blog jest tak niezwykły,ze niebieski poziomki przy nim nie mają szans…Z niezwykle niezwykła niezwykłoscią-pozdrawiam,:)

Juz raz byłam na twoim blogu, ale teraz przyszłam poraz drugi żeby jeszcze raz i owiele dokładniej obejrzeć adjęcia no tym blogu. Są poprostu świetne! Ja też lubie robic zdjęcia krajobrazom ale takich zdjęć jeszcze nie widziałam. No dobra kończę już moją wypowiedź wiem napewno że będę tu wpadać częściej, bo uwielbiam oglądać ładne zdjęcia. No dobra ruszam przeglądać Twoje archiwum

piękna dusza … piękne zdjecia

Piękne gwaizdy… Zabrzmi to dziwnie, ale chyba nawet nie miałam okazji zobaczyć takich na żywo.

Anioły, SDM i teraz ten Zaciszek tutaj:) I choć na chwilę robi się lepiej…PS.Jak znajdę uczelnię, gdzie można się edukować na angelologii, to wtedy będę piiiisać i piiisać Pozdrawiam:)

rewelacyjne…już wypowiedziałam życzenie…

Moj eks twierdził, że potrafię go wywieźć na Syriusza, a ja się zawsze z tego śmiałam, bo z wykładów z astronomii pamiętałam, że Syriusz to psia gwiazda…Ech, taka refleksja:)A pomysł z albumem bardzo dobry. Obawiam się jednak, ze, jak kazdy album, nie bedzie on na moja studencka kieszeń. No ale przeciez kiedys skoncze studia, hihii;)

Niech czado wybierze to jego Album, to być może jego…Opus Magnum, wierzę, że nas nie zawiedzie a nawet po raz kolejny zachwyci, byłaby to dla nas kolejna niespodzianka…ale oczywiście decyzja należy do niego i może rzeczywiście będzie chciał z naszej podpowiedzi skorzystać…ale ja nawet do 20- stu „koniecznych” nie będę potrafiła się ograniczyć w tym całym bogactwie…Trochę spóźniłam się ze swoim komentarzem, bo czado powyżej dał już odpowiedz

Blog Roku. Czy blog bedzie bral udzial w konkursie w tym roku?

Album? Byloby fajnie, gdyby ktos zdecydowal sie wydac, byloby jeszcze fajniej, gdyby mozna bylo kupic Twoje reprodukcje i to powiekszone. Ach, takie GDZIES TAM na scianie…

..siadanie do komputera nie miałoby sensu, gdyby Ciebie tu nie było…

Które zdjęcia powinny KONIECZNIE znaleźć się w albumie „Pejzaże karpackie”?

Niebo usmiecha sie do nas swoimi neonami gwiazd. A Ty sprawiasz, ze sa one na wyciagniecie reki. Tak daleko, tak blisko. Podobnie jak my- Twoi wierni przyjaciele blogowi. Niech bedzie pieknie!

Oriona najlepiej widać jesienią i zimą, gdy mróz i zimno. Czasem stoję w środku ogrodu (bo jest tam ciemno) w mroźny wieczór i patrzę na niego. Bardzo lubię ten gwiazdozbiór. Może dlatego, że potrafię go bezbłędnie i szybko odnaleźć, a może dlatego, że jest piękny po prostu. A to że myśl jest błyskawicą…celnie, bardzo trafiona uwaga:)wydaje mi się że ci którzy ti trafili i zachwycili się zostaną mimo wszystko, mimo twojego milczenia. Zdjęcia mówią same za siebie:)

Czado myślę, że zamieszczenie „blogowych rozmyślań” w mającym zaistnieć albumie będzie dla nas wyróżnieniem, czymś szczególnym… Myślę też, że masz do tego prawo – w końcu to Twoje Dzieła kreują te piękne myśli i nikt chyba nie będzie miał Ci za złe jeśli ujrzą światło dzienne (ale to moje zdanie w dobie „wszechobecnie” chronionych praw autorskich).Zgodzę się też z Tobą, że by w pełni oddać „tutejszy” klimat potrzebne są i blogowe komentarze…to jakie uczucia, wrażenia, skojarzenia wywołują w ludziach Twoje zdjęcia są nieprawdopodobne. Dużo można się z nich dowiedzieć, dużo nauczyć a czasami są słowem, którego brakuje, by wyrazić własne myśli (Carrmelita – „Stoję…”). Świadczą też o tym jak cenne i jak ważne są dla wielu z nas Twoje fotografie.Ja również przyłączam się do wspaniałego pomysłu wydania albumu. Zabrzmi to prozaicznie, ale te cudowne Pejzaże staną się trochę bardziej materialne…Inna sprawa, że internet jest z nami od niedawna a książka od wiek wieków i zawsze pewnym szacunkiem była darzona…przynajmniej tak jest u mnie…przynajmniej tak powinno być wszędzie.A internet i monitor,…jakie cuda by nie pokazywały to…trudno pałać miłością do szklanego ekranu – a do książki owszem. Jak na razie te „nowinki techniczne” choć niezastąpione, nie posiadają jeszcze „duszy” tak jak woluminy – może kiedyś..za ileś lat…I jeszcze jedna mała, ale trącająca egoizmem „sprawa”…otóż posiadając Album będziemy posiadali cząstkę Ciebie – Twojego Dzieła,…cząstkę tych wspaniałych miejsc, które odwiedziłeś a fotografie i refleksje blogowiczów (o ile się pojawią) będą trwały jeszcze przez długie lata i łatwiej będzie się tym pięknem z innymi podzielić.Pozdrawiam i trzymam kciuki, by Album wyśnionych pejzaży zaistniał

śliczne są te gwiazdy… na Twoich zdjęciach one są tak bardzo blisko… Ewa z „Pamiętników Adama i Ewy” mogłaby wplatać je sobie we włosy i byłaby szczęśliwsza

Rzeczywiście, ta pora „po zmierzchu” ma specyficzne spojrzenie na świat i niepowtarzalne światło, jakby niczyje … Ta chwila nie należy już do dnia, ale jeszcze nie zaopiekował się nią wieczór. Może czeka, aż ktoś ją złapie w obiektyw ?

Myślę, że zachodzące słońce skrywa w sobie prawdziwą tajemnicę światła. Gdy żarząca kula znika za horyzontem coraz mniej jest słonecznego światła i jego oślepiającego blasku – zdawałoby się, że wtedy mniej widzimy. Ale tak naprawdę poświata jaką pozostawia po sobie nad horyzontem Helios sprawia, że wszystko co znajduje się na jej tle jawi się niezwykle wyraźnie. Wyostrzają się wszystkie kontury, motywy przyrody stają się bardzo kontrastowe, dostrzegamy wtedy najcieńsze gałązki, najmniejsze listki – drobne fragmenty, które za dnia są niedostrzegalne, umykają rozmyte intensywnością światła dziennego.I dlatego tak bardzo lubię zachody słońca, bo wtedy „odczytujemy” przyrodę na nowo, odkrywa wtedy przed nami swoje szczegóły.

bogactwo i złożone treści tych zdjęć sprawiają, że jak widać nie tylko mi – Carrmelito – przynoszą one nowe skojarzenia i refleksje, gdy po raz kolejny wchodzę na blog – mnie osobiście to bardzo cieszy, bo w swoim gadulstwie nie czuję sie osamotniona, tylko ciekawe co czado powie na te „dialogi myśli” ?

To zdjęcie przywołuje mi jeszcze na myśl motyw „wiecznej wędrówki” -wędrówki do nikąd, bez celu; albo inaczej!…cel byłby nie ważny, sama wędrówka byłaby celem samym w sobie. To pragnienie „zniewolonej betonem duszy”. A zamiast wózka Carrmelity – ciężki plecak na barkach, bagaż doświadczeń i wspomnień… I szłoby się tak w nieznane nie licząc się czasem w poszukiwaniu lepszego jutra, w poszukiwaniu radości istnienia…

…no i proszę, Czarodziej gdzieś zniknął…, na swojej bieszczadzkiej ścieżce we mgle, trochę stromej i magicznie mglistej, jak w życiu, a myśli chmurzaście splątane na nowo by chciały żeby czas się zatrzymał na chwilkę w czarodziejskim obrazie wieczoru albo świtu, lasu albo nieba chmurnego, Czarodzieju…..zatrzymam się TUTAJ i poczekam na czary…..

Przydałaby się jeszcze mała postać człowieczka na linii wzgórza, na tle nieba, który mozolnie ciągnie za sobą wózek pełen trosk i zmartwień … i mielibyśmy kompletny obraz Boskiego Aktu Tworzenia siódmego dnia, gdy Pan Bóg ocierał pot z czoła i zastanwiał się pod wąsem: ” Po kiego grzyba mi ten marudny, dwunogi Mądrala”.

Z przyjemnoscia ogladamy te widoki, bo nie wdarly sie w nich technika, wspolczesnosc, wysokie budynki i ped ku „wiekszemu, lepszemu, szybszemu”. Od pokolen …jest tutaj tak samo. I wlasnie – dzieki za to!

….by chmurność tamtych myśli ocalić od zapomnienia…dziękuję…

To było tak dawno temu, że Chrystus na krzyżu, na szczycie mogiły przechylił się bezsilnie pod wpływem czasu umęczonym czołem w kierunku parowu … a jednak rozmyty błękit trwa nad Nim niezmiennie, jak wtedy w te grudniowe noce w 1831 roku …takie pustkowie, a widać, że w okienku pomnika ktoś postawił kwiaty sztuczne lub prawdziwe, u podstawy barwią się gałązki, a po środku ( nie wiem, czy mnie wzrok nie myli ) płonie znicz ? Zapal i od nas świecę za dusze pokutne, Czado, gdy będziesz tak znowu. Ja też zabiorę ze sobą na szlak do plecaka lampki na jesieni.

1831 rok – wazna data w historii Polski. Bo my o nich pamietamy.

Czy to jest zdjęcie czarno-białe, czy mi się wydaje?

…nic nikomu nie powiemy, a jak będą Cię szukali to jest tu tyle zakamarków, byś się skryła…i pod osłoną tej bezgranicznej nocy z pewnością Cię nie znajdą

W tym rowerze wyczuwam hobby, o którym wspomniałaś pod innym zdjęciem, a co do ITI, to ja raczej obrałam kierunek na Małego Księcia – dwa wpisy z 10.12.06.po 23.00. Pozdrawiam,

Gdzieś tam jest Mały Książe;)Bardzo ładne.zANILK

Ach!

Było romantycznie, a teraz będzie inaczej, bardziej beztrosko: „Nie kochać w taką noc to grzech, to grzech ! Kochajmy póki czas ! Niech miłość wejdzie w nas i w krew”, niech porwie dziś i nas …. I pomyśleć, że wszechświat się rozszerza, uciekają od siebie gwiazdy i galaktyki, a kiedyś zapadną się i wybuchną niczym nie związane, wolne aż do bólu ….

O Boże………….tylko niemy zachwyt………….

a po lewej ambona.

cos pieknego!

… a gwiazdy najpiękniej błyszczą rozsypane w wiecznych , zaczarowanych miejscach , w których chmury pozwalają człowiekowi marzyć o sprawach chwilowo najważniejszych…

a te gwiazdy to można policzyć pięknie!!!