„Kto żyje bez szaleństwa mniej jest rozsądny niż mniema”… gdzieś wyczytane, na karteluszku spisane, ku pamięci przekazane…

„Przyszła mi na wigilię, zziębnięta, głuchociemna,z gwiazdą jak z jasną twarzą – wigilia przedwojenna,z domem, co został jeszcze na cienkiej fotografii,z sercem, co nigdy umrzeć porządnie nie potrafi,z niemądrym piórem skrobiącym w kałamarzu …” z wiersza pt. „Dawna Wigilia” Ks. Jana TwardowskiegoŻyczę Ci, Czado, aby dary radości, miłości i spokoju, które przynosi światu nowo narodzone Dziecię, wypełniły całe Święta i wszystkie nadchodzące dni Nowego 2007 Roku. Niech Rymanowskie Dobre Duchy dbają o Twoją wenę twórczą i prowadzą Cię w cudowne i tajemnicze zakątki.

Świetne foto:)Z okazji Świąt życzę Ci odrobiny ciepła dzięki ludzkiej życzliwości, odrobiny światła w mroku dzięki szczeremu uśmiechowi, radości w smutku dzięki ludzkiej miłości i nadziei na lepsze jutro w chwilach niepokoju. Wszystkiego dobrego! Pozdrawiam ciepło!www.fotki84.blog.onet.pl

Swoje własne jeno.

Twoje zdjęcia są niesamowite.

Witam Szczerze to zaparło mi dech. Pejzaże są piękne, a szczególnie te, które tak naprawdę sa zwyczajne… Widok śliczny i talent także nie mały.Gratulacje!

Zdjęcie wspaniałe. Rozmarzyłam się

A ja zadroszczę tym co mają 5D i 1-dynki. Ważniejsze by się ciągle chciało…

Canon 30D

…podobno, żeby próbować być szczęśliwym koniecznie trzeba być trochę szalonym i dlatego ile w nas szaleństwa tyle w nas szczęścia, to pozwala pamiętać ,że SMOKI w niektórych bajkach bywają oswojone i dłonie można ogrzać przy ich oddechu albo roztopić duszę jak wosk, lubię jak piszesz i jak czarujesz swoje zaskakujące przestrzenie, i kiedy marzną mi ręce…spadł śnieg…

Ech, no czado…czym jest zycie bez odrobiny szalenstwa?:)

te chmury..to niebo..cudo..poprostu.

„uuu… zawirował świat, jak płatki śniegu na dworze, stare wspomnienia odżyły znów . .. .” Stary Dobry SDM:)przed szaleństwem-nie bronić się:)

Szaleństwo , oj tak . Ale jak ja bym chciała mieć choc tę namiastke zimy na święta. A przy okazji życzę:Wesołych świąt !A z gwiazdką Pod świeczek łuną jasnąŻyczę Tobie i Twojej rodzince po prostuZwykłego, ludzkiego szczęścia.

droga do domu

Tylko takie pejzaże i od razu blog roku 2005?? Twój blog mi sie podoba !!:)

Siema fajny blog plz wejdz na http://www.ziomsy.blog.onet.pl na http://www.wladcy-bogowie.blog.onet.pli na http://www.blyszczacegify.blog.onet.pl i wystaw komcia PLZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ

…niektórym ludzikom chyba urosną skrzydła do nieba i potrzebne im będą drogi pomiędzy różowymi obłokami, innym wystarczy miotła która ich uniesie nad jakąś łysą górę (Tarnicę?) , a jeszcze inni jak Małgorzata (ta od Mistrza) za pomocą magii korzystać będą z dziwnych i niegrzecznych podróży (nawet bym chciała czasami…), a tym ,których coś gna po świecie zawsze potrzebne będą stare wygodne traperki i chęć wydeptywania śladów na bezdrożach, żeby poczuć jak zdobywa się nieznane lub znane odkrywa na nowo, jak przy kolejnym stromym podejściu histerycznie brakuje tchu pod szczytem, żeby później móc się cieszyć po wariacku z maleńkich chwilowo całkiem najważniejszych doznań…. PRAWDA CZADO?….

Piękne zdjęcia,w tym konkretnie podoba mi się barwa traw ,w ogóle kolorystyka i kompozycja, Orion i Syriusz- gdzieś dalej też mnie fascynują:) zrobiłabym takie zdjęcie ,ale wa-wa to chyba niezbyt dobre miejsce… pozdrawiam

Uwielbiam polne drogi… przyjemnie się nimi wędruje

Tak długo jak będą ludzie na tym świecie, będą drogi.

Nie jestem znawcą technik fotograficznych, nie potrafię więc ocenić fachowości. A zatem – jako zwykły oglądacz…….zachwycam się nie po raz pierwszy – zdjęcia są piękne!!!!!!!! Twój blog mam w „ulubionych” i często oglądam, często wracam do dawniejszych…moich ulubionych.Życzę wspaniałych, zdrowych, spokojnych Świąt i dobrego, dobrego, dobrego Nowego Roku!!!!!!

Piękne zdjęcia… kocham góry i do oglądania tych cudnych zdjęć polecam w tle muzyke Domu o Zielonych Progach „W górach jest wszystko co kochamWszystkie wiersze są w bukachZawsze kiedy tam wracamBiorą klony mnie za wnuka”Wlaśnie te piękne słowa wiersza Jerzego Harasymowicza spiewane przez Dom o Zielonych Progach mówią o tym jak kocham góry i jak za nimi tęsknie i już sie nie moge doczekać kiedy do nich wrócę

Myślę że jesteś najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, gdyż codziennie odnajdujesz na nowo Boga, tam gdzie nie szukają go inni….

Chcesz zdobyć dziewczynę Rzymem ?…słowem, sercem, pięknym umysłem i wrażliwą duszą nie Rzymem. Zresztą … popatrz na te wszystkie zdjęcia – piękniejszego miejsca na ziemi, niż te które nam Czado pokazuje, nie znajdziesz, by wyznać miłość

Może wyda się dziwne, ale dopiero tutaj zetknęłam się pierwszy raz ze słowem ATAWIZM. Tego określenia bardzo brakowało mi w moim „słowniku”, a nieświadoma jego istnienia opisując swoje emocje i nastroje uciekałam się do rozległych opisów – próbując zrozumieć i wytłumaczyć sobie skąd te niepohamowanie zapędy do tych rozległych przestrzeni, świeżego powietrza, tułaczki i tego wszystkiego o czym wspomniała ~J – teraz już wiem…Dziękuję…

Ach , te stratusy, ach, ta refrakcja…;)

Widywałam ostatnio takie rozpalone niebo. Pod jego wpływem pisałam na mym blogu, że czasem człowiek bywa malarzem, gdy próbuje opisać takie niebo:)

Im dłużej spoglądam na tę pierwsza Forografię, tym wyraźniej widzę przed oczyma „Niekończącą Się Opowieść” i tego wieeeeelkieeego psa A kocham ten film:)

tylko i takie obrazy szybko ulatują… „dopomóż dzisiaj odchodzącym chwilom, by jutro były warte wspomnień..” /zdjęcia piękne! Dobrze, że nie przyjmujesz wyjątkowości otaczającego świata jako codzienności i normalności, dzięki temu my oglądamy te zdjęcia!

Tym niebem na pierwszym zdjęciu to uż powaliłeś!! Piękne chmury.. Piękne, cudowne.. brak słów. Pozdrawiam

Chciałabym mieć taką nisamowitą zdolność ujmowania aury chwil, zamykania jej w określonej formie i uwalniania w wyobrażni oglądającego… :] nawet coś tak straznego jak zima może nabrać niesamowitych kolorów patrząc Twoimi oczami.

Cóż, czasoprzestrzeń najwyraźniej Ci sprzyja. Za każdym razem, kiedy odwiedzam tą stronę – to bardzo pokrzepiające, że w takim świecie funkcjonuje jeszcze wrażliwość na grę świateł w górach, czyste powietrze i ciszę. Dziękuję i pozdrawiam.

cudowne te fotki…. naprawdę, ta pierwsza szczególnie… bardzo mi się podoba,będę tu wchodzić częścej

….jakiś atawizm w nas pozostał z prawieków ,który ciągle kusi przestrzenią ,wiatrem, gołym niebem pełnym gwiazd lub złoto-różowych obłoków nie z tej ziemi, ogniem i pragnieniem gnania przed siebie w niewiadomym celu, tam gdzie niebo spotyka się z ziemią tuż za horyzontem … …który mi zbyt mocno przed śniadaniem przypomina ulubione lody waniliowe z dużą porcja bitej śmietany, albo pierzastą poduchę z której jakiś olbrzym dopiero podniósł głowę i ruszył w świat pokonać smoka okrutnego ,co zaszył się w bajkowym lesie po lewej stronie drogi, za siedmioma górami, za siedmioma rzekami…….CZADO, UWAŻAJ NA SMOKI…

Uwoelbiam, kocham takie zimowe zmierzchy – zimne i rozpalone czerwienia

Gdy patrze na fotografię od razu się odpręzam. Okropnie Ci zazdroszczę tego widoku : http://my-madonna.blog.onet.pl

Pierwszy raz tu jestem i bardzo mi się spodobalo. Zdjecia inspirujące do namalowania czegoś, jak się zbiorę i cos się uda to podeśle zamiast komentarza.Tylko czas szybko biegnący wrogiem mi jest okrutnym…

jestem zachwycona.znowu.

Do świerków jeszcze realny świat, a dalej baśniowa kraina skrywa swe tajemnice pod osłoną różowej poświaty.

Ktoś wiercił się przez całą, bezsenną noc w łóżku … i nie mogąc doczekać się świtu, wsiadł w samochód, posadził swój niepokój na siedzeniu obok i pojechał naprzeciw porannej zorzy. Za zakrętem pochłonął go pagórek … Ciekawe, gdzie go zastały pierwsze promienie zaspanego słońca ? To dopiero szczęściarz, pomimo tej Chimery w aucie ! U mnie za oknem nie ma śniegu nawet na lekarstwo. Za rękawiczki oblepione śniegiem oddałabym dziś sen o Dominikanie … Gdy patrzę teraz na pierwsze zdjęcie z fioletowo – czarnymi świerkami na pierwszym planie, to po głowie chodzą mi dwa słowa i jeden smak: „Budyń malinowy, budyń malinowy …..” To przez tą blado-różowo-owocową poświatę i dziwną jej konsystencję …. Idę jeść !

Widziałem już pierwszy śnieg w tym roku. Uwieczniłem nawet to i zamieściłem zdjęcia na moim blogu. Prognozy zapowiadają, że niebawem zobaczymy śnieg w większych ilościach i dłużej.

W tych fotografiach można się zakochać… Cudownie przedstawiasz piękno natury… Pozdrawiam serdecznie http://www.lol-martyna.blog.onet.pl/

…tak znajomo jakbyśmy chodzili tymi samymi ścieżkami,Czarodzieju, tylko mój horyzont dzisiaj ma bardziej wygięty łuk, to bardzo miłe…takie cierpliwe oczekiwanie na chwile ,które się niedługo zdarzą , i można o nich już teraz pomarzyć włócząc się z wiernym psem po znanych ścieżkach, cieszyć się z nadejścia przeczuwanych radości,…. czekanie i radość są w Twoich drzewkach posrebrzonych pod różowiejącym niebem zmierzchu,… że wszystko niebawem się stanie…

a Janine tez widac…? czy tylko w mojej wyobrazni? pozdrawiam milosnikow gwiazd

Każdy aparat, który pozwala naświetlać klatkę przez kilkanaście lub kilkadziesiąt sekund i czułości 400 ISO lub więcej oraz statyw.

piękne…

Te nie podpisane gwiazdy też mają nazwy, w „pasie Oriona” to Mintaka, Alnilam, Alnilak. Gwiazda „K” to Saiph.

Jejku… Orion! Dziękuję Ci za to zdjęcie! Uwielbiam ten gwiazdozbiór! :*

Widać też Oriona…

Nigdy na zdjęciu nie widziałam gwiazdozbioru Oriona. Wiem że widać go na niebie nad Polską od października do maja, ale jakoś…Nigdy go nie widdziałam. Zdjęcie pierwsza klasa i zapraszam na http://www.marzenia-jak-wiatr.blog.onet.pl

wszystkie zdjęcia oglądam, są dla mnie oazą spokoju i wytchnienia. dziękuję

Przechodziłam obok bloga i stwierdziłam, że musi być interesujący To zdjęcie jest na serio piękne.Sama takich nie robię ale dopiero sie uczę. Tak czy tak nigdy nie zrobię zdjęcia TAKEGO jak to.Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów

FOTY, oblazkkowe

Trudno opisać jak bardzo podobają mi się Twoje zdjęcia… Pokazują, że każda pora roku i dnia ma w sobie coś pięknego tylko trzeba to dostrzec:) pozdrawiam i obiecuję, że będę tu zaglądała:)

Witam kto mi skomentuje bloga 1 dzień jest prosze !!!!!http://moto-sport.blog.onet.pl/

DLACZEGO?!…z przyczyn regulaminowych onet nie pozwala zagłosować…TO NIESPRAWIEDLIWE !!! a już napisałam „odezwę” by wszystkich mobilizować do głosowania, a tu…klops

rude wredne napisz nam jeszcze przy innych okazjach o tych cudownych niebiańskich stworzeniach jakimi są Anioły. Myślę, że pejzaże czado to idealne dla nich miejsce na ziemi.SDM swoją piosenką pięknie opisało Bieszczadzkie Anioły…http://zielonydom.fm.interia.pl/1bieszczadzki.html I ponownie wrócę do Malczewskiego – różne wizerunki aniołów znamy, ale Anioły Malczewskiego są właśnie takie zwyczajne, pozbawione „dewocjonalizmu”, czasami grzeszne – to młodzieńcy, którzy pomagają małym pastuszkom, ale niekiedy same mają kłopoty…(poniżej przykłady, ale słaba ich jakość)http://www.pinakoteka.zascianek.pl/Malczewski_J/Images/Aniele.jpghttp://www.pinakoteka.zascianek.pl/Malczewski_J/Images/Aniol_i_pastuszek.jpgpozdrawiam

NIE. To mamy już za sobą

Z cała pewnościę nie obejdzie sie bez konsultacji

Są i tacy, którzy nic nie mówiąc, nic nie pisząc, czekają na kolejne arcydzieła )) na ziemi szaro a tam w górze …… achJak zawsze czekam na zdjęcia, a i słowa zaskakują bogatym wnętrzem …Pozdrawiam

To dla Oriona czekam na zimę, kiedy Ten błyska mi, podczas wieczornych spacerów z psem:) Szukałam go już od początku jesieni, naiwnie wierząc, że MOŻE JEDNAK tym razem bedzie wcześniej;) A wiesz…’Słownik Aniołów’ Gustava Davidsona mówi, iż według legendy aniołowie Szemhazaj i Azael, czyli ‘dwaj zaufani aniołowie Boga’, zstąpili z nieba na ziemię i utrzymywali grzeszne stosunki z córkami ludzkimi. Ponadto Szemhazaj był serafinem który wyjawił młodej dziewczynie imieniem Istar „pełne imię Boga”. Naraził się tym na gniew Boży i mimo iż Szemhazaj okazał skruchę, to do tej pory wisi głową w dół między niebem a ziemię i jest widoczny jako gwiazdozbiór Oriona Spośród całej masy legend tę ukochałam sobie najbardziej:)Czy czerwona Betelgeuse to jego bolejące serducho, czy może kipiące złością oczęta?

To też, i to od dawna, mój ulubiony gwiazdozbiór chociaż w Warszawie niestety nie jest tak dobrze widziany. O albumie myśl nie przestawaj myśleć, a jeśli już się zdecydujesz wrzuć wybrane zdjecia na blog razem z proponowanymi komentarzami. Być może wspólnie wymyślimy lepsze. PS. w średniowiecznej Polsce Orion nazywany był Kośbą.

Kolejne piękne zdjęcie, wiele bym dała aby móc zobaczyć takie niego naprawdę, stać pod takim niebem i nie móc zliczyć tylu gwiazd, nazywać każdą jakimkolwiek imieniem. Myśle, że muszę szukać takiej nocy nie będzie to łatwe ponieważ nie mieszkam w górach, czego bardzo żałuje..

Romantycznie …;)) Ja niestety nie widzialam gwiazd od dobrych paru miesiecy …Swiatla neony lotnisko wszytsko psuje piekny widok ….Z pewnoscia bylabym pierwsza ktory przytargala by Twoj album na zachodnia czesc swiata …za wielka wode:)))

No chyba sobie żartujesz ?! Jak możesz się pytać, czy masz prawo cytować nasze skojarzenia ? Przecież one są już Twoje … bez Twojej pasji one by w ogóle nie zaistniały. Mam nadzieję, że coś sobie pożytecznego wybierzesz z tego obfitego materiału. A’propos, mój Anioł Stróż w porę mnie nie zakneblował i nie zabrał mi klawiatury w komentarzu do zdjęcia z Łysej Górki. Obiecuję od tej pory pisać zwięźle, krótko i treściwie oraz być zdyscyplinowaną Blogowiczką. Połamania klawiatury !

…..heeej, Czarodzieju miły , wykradłeś księżycowi tajemnicę świateł gwiezdnego nieba i po raz kolejny bez jego obecności poczynasz sobie tak odważnie rozdzielając tajemnicze światła pomiędzy zapatrzonych w Twoje niebo… i przecież wiedziałam ,że na Twoje czarowanie warto cichutko poczekać ….bez takich chwil pod gwiazdami jak wczoraj w Bieszczadach (widziałam..) pewnie by mi smutno było, bo dzisiaj zniknęły witając się ze srebrnym pyłem śniegu… a Ty umiałeś je na chwilkę zatrzymać dla tych co potrzebują dłużej pomarzyć….

Pana zdjęcia to miód na moje skołatane serce

W kilkańcie minut po zachodzie słońca robię więcej zdjęć niz przez cały dzień…

Jak już pisałem, cieszy mnie każde słowo pod zdjęciem. Szczególnie te, które dotyczą fotografii, Waszych opinii i przemyśleń z nimi związanych. Powodują, ze zdjęcia żyją dłużej.Opinie jakobym był artystą wkładam na półkę z ulubionymi bajkami, nie wyrzucam, będzie co poczytać wnukom

Oj ! Coś optymistycznie pogrywasz, Ameli ! Ciężki plecak, wiatr we włosach i ścieżka, umykająca pod stopami … sama rozkosz ! Jednak, gdy patrzę na to zdjęcie, staje mi przed oczami obraz z czarno-białego filmu I.Bergmana p.t. „Siódma pieczęć” z 1957r. Może dlatego wcześniej napisałam o „wózku pełnym trosk…”. Teraz widzę rycerza, mozolnie wspinającego się pod górę z mieczem u boku, dźwigającego swój krzyż zwątpienia, beznadziejności losu i wyrzutów sumienia. U mnie jak widzisz barometr spada w dół …idzie na deszcz…

Nie umiem śpiewać ale uwielbiam muzykę, nie umiem robić zdjęć, ale to co zobaczyłam na tym blogu wprawiło mnie w zachwyt. „Czasem Bóg daje talent a resztę musisz wybrać sam”. Ty wybrałeś. I to właściwie.Będę tu powracać bo to balsam dla duszy jest. Te twoje zdjęcia.

porównajcie z „Krajobraz z Tobiaszem. Wiosna” Jacka Mlczewskiego…na zdjęciu inna pora roku, dnia i trochę inne ujęcie – obnizone, przesunięte nieco w lewo, ale motyw i nastrój niemal ten sam…może i Tobiasza z Aniołem ujrzymy…

wydaje się, że początek wiosny, a tu listopad…

po prostu piekne

Jak dobrze pamiętać o takich wydarzeniach i przekazać je innym… Pozdrowienia

Moje pierwsze wrażenie to też Powstanie Listopadowe i Powstanicy, którzy polegli , a nie mogli być jawnie pochowani. Piękny pomnik.

Tak, jest czarnobiałe.

Władza zwróciła Księżyc, tylko obgryziony trochę…

Moje skojarzenie jest bardzo niepoprawne politycznie:brakuje mi tu tylko „dwóch takich,co ukradli księżyc”…Proszę nie informować władzy…

któryś już raz oglądam to zdjęcie, i za każdym wydaje mi się, że wśród migających gwiezdnych punkcików ujrzę, chłopczyka jadącego rowerem po niebie jak w fimie „ITI”… a może dopatrzę się samego ITI ze świecącym paluszkiem Wcale by mnie to nie zdziwiło tyle czaru i fantazji w tym niebie.Jeśli skojerzenia z ITI i chłopcem na rowerku – są nieprawdziwe to bardzo przepraszam, słabą ma pamięć do obrazów filmowych.

i spadające gwiazdy …

Ależ się człowiek mały czuje na ziemskim globie, gdy ma nad sobą taką rozgwieżdżoną otchłań…dopiero wtedy przychodzi zaduma, że może jednak sami tu nie jesteśmy…kocham nocne niebo za jego tajemnicę;dzienne – za przestrzeń i poczucie wolności jaką nam daje;a te na skraju dnia i nocy za kolory, jakie tylko możemy sobie wymarzyć…

Gdzieś tam ….. „w maleńkiej róży kochał się, Książe na jednej z wielu gwiazd ” … gwiazdy, gwiazdy, nieczułe, zimne niebyty …. „W świecie, gdzie nikt nie kocha róż, na zawsze ktoś pozostał sam”….

„Tej nocy niebo w dreszczach od gwiazd mrugawicyKołysało swój bezmiar w sąsiednie bezmiary,To w próżnię swe radosne unosząc pożary,To zbliżając je znowu ku mojej źrenicy.Patrzę, niby przez nagły w mej ślepocie wyłom,A światy roziskrzone – zaledwo na mgnienieOdsłaniają mym oczom, jak nieba mogiłom,Dalekie, zatajone w srebrze ukwiecenie.Odsłaniają swe jary, wzgórza i parowy,Już z jednego szum borów płonących dolata,Z drugiego – cisza grobów/…/”Bolesław Leśmian „Gwiazdy”

zupelnie inaczej wyglada niebo w grudniu anizeli w lipcu. Mimo to, w tych ponurych gwiazdach kryje sie pewien rodzaj piekna. Chce sie na nie patrzec ale nie oczekuje sie, ze gdy ktoras spadnie to spelni sie zyczenie. Jest w tym wiecej zachwytu i zdziwienia niz nadziei. Jedno drzewo pozostaje bez zmian i zawsze kiedy na nie patrze czuje spokoj. Dziekuje…..

bajka.

boskie…

idealna ilustracja do powieści fantastycznych… tak wyobrażam sobie lasy opisane w książkach…

Te Wzgórza rymanowskie-każdemu zawrócą w głowie mi terz. Zdjęcia są fascynujące.

Pierwsze z ręki na dużej czułości. Drugie ze statywu, ale wiał silny wiatr. Krzewy i drzewa poruszały się, być może także statyw Pozdrawiam

Nie moge sie napatrzyc tym niebieskosciom. Cos mi przypominaja, jakas grafike czy komiks…?Sa przecudne

Nie mogę się nadziwić tym fantastycznym barwom…Jak to możliwe, by przy tych ogólnie ciepłych tonach poszycia – DRZEWA były tak bardzo błękitne…czasami aż fioletowe – tak jak dzisiaj…MAGICZNE…to mało powiedziane…Patrząc na nie mam wrażenie, jakby właśnie uzupełniały zapasy niebiańskiej energii lub kosmicznej, jak kto woli…prężą się, by jak najwięcej jej pochwycić, a później ze strudzonym wędrowcem się nią podzielić…

…. i na przekór nastrojowi chwili i powadze sytuacji …. A kuku !!! Na ścieżkę pakuje się Czerwony Kapturek, machając na wszystkie strony wiotkim koszyczkiem, z którego nieuchronnie wypada zgnieciony patyk bagietki i kawałki pokruszonego serka Chedar… Skarpetki na X-sowatych nóżkach Kapturka zsunęły się nieładnie do pół łydki . W koszyczku uparcie trzyma się ostatnia butelka winka .. Dziewczę z niekłamanym entuzjazmem wlecze u swego boku, rozanielonego Wilka ( który uporał się już z fiksacją paszczalną, ale nie dał sobie jescze rady z kompleksowi Edypa ), który bełkocząc coś pod rozchełstanym wąsem, próbuje dzielnie wtórować Kapturkowi: „Hej, hej, hej sokoły ! Omijajcie góry, lasy, doły ! Dzwoooń, dzwoooń, dzwoń dzwoneczku mój czerwony kaptureczku…” …i razem, obłapiając się za szyję i pod boki, zataczają się w kierunku Babcinej chatki, rozgniatając po drodze spanikowane ślimaczki i strącając, płochym bucikiem i wylniałym ogonem, z liści wieczorną rosę ….. Babcia już czekaaaa,… i ostrzy noże.

jak z obrazkamalowane

jak z Makbeta, Las Birmanski…:)

bezśnieżny grudzień też może być piękny… co widać na załączonych obrazkach zdecydowanie mają w sobie COŚ

Nawet w górach tegoroczna zima robi psikusy… w połowie grudnia poszłam fotografować źródła Łaby w Karkonoszach… do prelekcji o naszych terenach… troche śniegu było, ale dużo mniej niż rok temu. Nart turowe mogłam wpiąć dopiero na grzbiecie ponad 1000 m. n.p.m. dla porównania rok temu w gudniu fotografowałam Śnieżkę i inne elementy Karkonoszy środkowych… jak w bajce.

Pozwolę sobie wtrącić się słówkiem w dialog…to teraz już wiemy gdzie zawędrowała nasza polska zima, na którą tak bezsilnie już czekamy – za ocean powędrowała… Może jeszcze sobie o nas przpomni – nie tracimy nadziei, ale zwątpienia jest dużo. Dzięki Nina, trzymaj się cieplutko w tym dalekim świecie, pozdrawiam

Halo Carrmelita ! Canada dziekuje za pozdrowienia i sle usciski dla was wszystkich. Ja mieszkam w Columbii Brytyjskiej, jakies 4 tysiace(z grubsza zaokraglajac ) kilometrow na zachod, od Toronto. Na przelomie listopada i grudnia odwiedzila nas zima. Choc bylo to tylko kilka stopnii ponizej zera, narobila takiego bigosu, ze ludzie wpadali w panike. Nikt tu nie jest przyzwyczajony do jazdy w zimowych warunkach. Przez pierwsze dni wiele osob nie udalo sie do pracy, zamknieto szkoly, niektore centra handlowe. 250 tysiecy ludzi zostalo bez ogrzewania i swiatla. Ta przygoda trwala tydzien i wszystko zrobilo sie znowu zielone. Pare dni pozniej, wichura potezna przeszla przez nasza prowincje. W Stanley Park padlo 1000 drzew. Wiele z nich mialo po 300 lat. Bylo kilka wypadkow, ze drzewa wyrwane z korzeniami runely na domy, doszczetnie je niszczac. Nie podlaczono jeszcze ludziom pradu, po pierwszym ataku zimy, a wichura pozbawila pradu, nastepne tysiace ludzi. Wielu z nich mialo swieta zimne i glodne, juz bez urokow zimy. Dlugo sie nie nacieszylismy spokojem. Po nowym roku, mrozny oddech z bieguna znowu przypedzil do nas zime. Jak za pierwszym razem bylo wiele wypadkow i strach padl na wszystkich, bo kazdy wyjazd z domu, byl pelen potwornego stresu, czy uda sie szczesliwie dotrzec do celu. W Stanley Park nastepne tysiac drzew padlo.U nas normalnie nie ma zim, jest pora deszczowa. Snieg jezeli sie pojawia to tylko przez pare chwil i znika, Od wschodu i polnocy jestesmy odgrodzeni od reszty Kanady przez Gory Skaliste, od zachodu Pacyfik odgania mrozne powietrze z bieguna. No niestety tym razem nie spisali sie nasi „obroncy”. Zadziwiajace, ze kiedy nas gnebila zima, na wschodzie Kanady, ludzie mieli ciepla jesienna pogode, co jest anomalija totalna. Osrodki sportowe nastawione na zimowe rozrywki, jak narciarstwo itp. obliczaly straty finasowe, jakie to im niesie. Sniegu ani sladu. W USA sytuacja jeszcze gorsza niz w Kanadzie; sniezyce, lodowe zawieruchy, tam gdzie nikt sie ich nie spodziewal. Pozamarzaly pomarancze na drzewach, zniszczone rozne uprawy. Juz w gazetach pisza, ze bedziemy placic za owoce i warzywa 50% wiecej, a moze i 100 %. Tutaj nikt nie przepusci okazji, aby na nieszczesiu zrobic duza kase. Ciesze sie z jednego, ze jeszcze do tego nie doszlo, ze rozne kataklizmy w USA nie niosa Polsce podwyzek cen. Kiedy dzisiaj zrobilo sie szaro i deszcz zamienial snieg, w brudna mazie, ludzie z radosna ulga witali kazda krople deszczu. Piekno zimy tutaj, kosztuje nas zbyt drogo, wiec niech pada, pada, pada…….

ale z Was łasuchy ja takich fanatazji kulinarnych nie miewam – a szkoda, bo może byłoby łatwiej o dobry nastrój, gdyby w myślach pojawiło się jakieś „danie dnia”. Ale np. o winach…hmm…dziasiaj usłyszałm przepiękną opowieść sprzedawcy o mołdawskim Merlocie z delikatną nutą kwiatu migdałowca, zakończoną w ostatnim takcie pauzą owoców malin i czerwonej porzeczki. Albo o owocowym smaku argentyńskiego Cabernet Sauvignon z nutą jagód i poziomek, dopełnionych subtelnym odcieniem fiołków i cienmej czekolady. Aaacch…już nie pamietam wszystkiego, ale opuściałm „winnicę” oczarowana poezją smaku. Kolejne marzenie – zostać kiperką

Po tym co napisałaś, „mimo, że rozum mówi nie jedz, silna wola zwycięża”. Idę do kuchni…

Masz rację, zamarudziłyśmy trochę …więć przyspieszmy kroku, żeby łowić nowe krajobrazy, „śpieszmy się” gonić ludzi … może kogoś jeszcze zagadamy, zatrzymując dłużej na tym blogu ?

Wszystko fajnie tylko określenie „Mistrz” bardzo mnie krępuje i jeśli mogę mieć taką prośbę to najbardziej mi odpowiada „ty ew. „czado. Mnie po wędrówce najlepiej smakuje Żywiec. Myślę, że mogę go reklamować na swoim blogu. Rozwijaj Carmelito tę myśl – wirtualne picie jeszcze nikomu nie zaszkodziło, przyjamniej nic o tym nie wiem A z Marcelą to rozminęliśmy się o parę minut, ale co ma wisieć nie utonie, a kompania bedzie większa…Przerwa się kończy muszę do roboty… a za oknem słoneczko.Pozdrawiam

Przyznam szczerze, że ta „wódeczka”…(ale żeśmy się do niej przyczepiły -czyżby jakieś ukryte ciągoty nas zdradzały …to dla mnie przenośnia, bo osobiście za nią nie przepadam i zdecydowanie wolę „demi-sec” – grzańcem również nie pogardzę.Twoje słowa odebrałam jak zaproszenie na wędrówkę – Bardzo Dziękuję – marzą mi się Bieszczady, bo i ja też nigdy tam nie byłam. A na Pejzaże Karpackie trafiłam równie nie dawno – „Światło” z 6 listopada 2006, było pierwszym zdjęciem jakie zobaczyłam na blogu – urzekło mnie i nadal za nim podążam wędrując tutaj i zostawiając coraz więcej śladów – co mnie trochę niepokoi, bo może za bardzo „depcze” swoimi słowami na tych spokojnych ścieżkach,…coraz bardziej czuję się jak u siebie i coraz większa ze mnie gaduła…ciekawe co czado na to ?Pomysł realnego spotkania jest…rewelacyjny Niestety ja na dzień dzisiejszy, żadnych deklaracji nie mogę złożyć – jako tako „plan życia” jest ułożony do końca stycznia, a dalej to wielka niewiadoma…Będę bardzo się starała, by wrzesień był dla gór…Mam nadzieję, że będziemy w kontakcie – w końcu codziennie tu bywamy – a prawdziwa wędrówka jaki i toasty za „Czarodzieja” naprawdę się wydarzą – może sam „Guru” będzie nam przewodził – fajnie, by było…z pewnością więcej byśmy się dowiedziały o tych terenach, bo obie de facto na „nieznanym” gruncie będziemy…A co do „pochwalnych” komentarzy dla Mistrza, to słodzimy mu wszyscy równo – pewnie codziennie opuszczając blog klei się jak od miodu Ale tak naprawdę..to niewiele w porównaniu z tym ile radości sprawiają nam Jego pejzaże…Jak na razie „wsparcie” działa, bo „miomo innych palnów, po raz kolejny wstawia zdjęcie” – ku naszej uciesze…Pozdrawiam i trochę niepewnie powiem…do zobaczenia we wrzesniu w realu…

Carrmelito inspiratorką „wódeczki” była Marcella ale myślę, że miło jej będzie gdy więcej osób dołączy się do „bandy”. Ze swojej strony, dziękuję Ci bardzo za słowa, które tu pozostawiłaś, z pewnością nie jeden z nas pomyślał o tym samym, ale Tobie udało się to wszystko na słowo pisane przełożyć. Twój „komentarz” jest jak klamra spinająca wszystko, co powyżej w podzięce napisaliśmy. Każdy z nas jest niezmiernie wdzięczny Czado za Pejzaże, ale nie zawsze łatwo jest znaleźć odpowiednie słowa, by wyrazić uczucia, które nam tu towarzyszą – które w nas wzbudzają jego prace. Dziękuję Ci, że się tego powzięłaś i najpełniej, jak to tylko możliwe wyraziłaś… i nasze myśli. Musimy wspierać Artystę, by miał „siłę” i nie zaprzestawał swojej twórczości – publikacji nowych zdjęć.”Wedruję” tu od niedawna, ale bardzo się przywiązałam do Pejzaży i dnia bez nich nie mogę wytrzymać. Nigdy w Bieszczadach nie byłam więc te zdjęcia są moim oknem na świat, moim nie spełnionym marzeniem… i pewnie nie tylko moim Napisałaś, że jeśli „Czarodziej” (cyt. J.) nas zaniedba odlecimy innych „ogrodów” szukać – myślę, że chyba jednak nie… a jeśli nawet się rozejdziemy…to będziemy się błąkać, bo nigdzie już takich nie znajdziemy. Tu nie chodzi tylko o piękne widoki, ale o cały świat a szczególnie ten wewnętrzny – o nastroje i refleksje, którymi wspólnie się dzielimy. Jedni od drugich uczymy się wrażliwości, poznajemy skryte w duszy tęsknoty – myślę, że po prostu rozumiemy się. Czado stworzył nam tutaj cudowny świat, powiedziałaby magiczny – oderwany od zgiełku codzienności, w którym możemy znaleźć ukojenie i spokój, do którego powracamy gdy chcemy odpocząć i nabrać sił – gdy chcemy pomarzyć…. Gdy zabraknie Pejzaży uschniemy, jak te dwa niepozorne, pomarszczone liście po prawej na zdjęciu „Gdzie nikt…”P.S. „Pogalopowałabym” poprzez bezkresne polany, jak na razie ekwiwalentem jest rower na równej szosie – dobre i to P.S. Pisałaś też o tym jak drzewa się zmieniają – rozrastają, pną się w górę – to miłe takie wspomnienia w pamięci zachować. Tam, gdzie mieszkam stało się niestety inaczej…bujne korony drzew, które latem skrzętnie zakrywały sąsiadujące bloki, które swoją soczytą zielenią pozwalały zapomnieć, gdzie się jest..jesienią pościnali… Rozumiem, że każdy chce mieć światło dzienne w swoim mieszkaniu, ale nie rozumiem dlaczego aż tak bardzo musieli okaleczyć te drzewa, mogli tylko trochę przyciąć…Wyglądają teraz strasznie, jak ludzie bez kończyn, żal na nie patrzeć…widziałam kilkakrotnie drzewa połamane wiatrem na szczytach gór, ale te miejskie „kaleki” swoim widokiem jeszcze bardziej wstrząsają…Pozdrawiam smutnie, ale szczerze z troską, ale i optymizem

Kochany ! Piekne te zdjecia, wszystkie. Prosze Cie jednak zrob wiecej zdjec zimowych. Od dluzszego czasu szukam zdjec, ktore by oddaly bajkowosc zimy, puszystosc sniegu, na galazkach drzew iglastych, padajacy snieg, zima otulajaca pierzynka swiat, domy otulone sniegiem, drogi zasypane bialym futerkiem. Szukam tego czarodziejskiego efektu, tego zachwytu zima, zlapanego kamera. Sama probuje fotografowac, ale zima u nas jest dosyc niezwyklym zjawiskiem. Mieszkam w Kolumbii Brytyjskiej, w Kanadzie. Wiem, ze dalej, glebiej w gory, jest to czego szukam, ale kiedy tam jest snieg, drogi sa bardzo niebezpieczne i bardzo czesto nieprzejezdne. Tesknie za polskim krajobrazem, choc tutaj jest tez pieknie. Jednak nic nie jest nigdzie tak piekne jak polskie lasy i gory i pagorki. Serdecznie Cie pozdrawiam i zycze wesolych Swiat Bozego Narodzenia oraz szczesliwego Nowego Roku 2007.

Grudniowe trawy na Łysej Górce tlą się, dogasają tłumione fioletem wzgórz i zwęgloną czernią drzewa. „Drzewa, które stoi razem z Tobą” … Niektórzy z nas też mają swoje „drzewa, górujące nad horyzontem, z którymi dorastaliśmy „( Marcella z 06.12.06.). Ja myślę o ścianie lasu w Brzegach k/Bukowiny Tatrz., która już prawie dwa razy powiększyła się od czasu, gdy miałam 7 lat. Były kiedyś inne dwa świerki w przydomowym ogrodzie w Warszawie, ale dziś już nie istnieją, bo nowemu właścicielowi posesji się nie podobały… Przygnała mnie znów na tego bloga tęsknota za górami i pragnienie śnienia na jawie. Poczułam się tu jak u siebie i wśród „śmiertelnych czujących i myślących jednako” ( „… bywanie tu to raj dla duszy”- Jolka z 06.12.06.; „…. harmonia, za którą tęsknię” – Li z 05.12.06.; ” schodzić nogami te dzioły i paryje..” – Marcella z 06.12.06.). My, powracający – spragnieni piękna, lgniemy do Twojego blogu, Czado, jak pszczoły do miodu … lecz tego się nie spodziewałam ! Wezwałeś mnie „Czarodzieju” ( cytuję J. z 07.12.06. ) wymieniając z imienia, więc staję przed Tobą ze ściśniętym od wzruszenia gardłem i w poczuciu wdzięczności, za to, że tworzysz i czytasz nasze refleksje, pomimo oczywistego braku czasu. Dziękuję Ci za te nieoczekiwane, dobre i szczere słowa. To wiele dla mnie znaczy …. „Jak piękne są Twoje pejzaże, tak piękne są Twoje mysli” ( Ameli z 05.12.06.). Twoje odpowiedzi są jak katalizatory fotograficznej magii między nami -Widzami a Tobą-Twórcą. Są jak zaklęcia podtrzymujące czar … Myślę, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. To rodzaj umysłowej i duchowej symbiozy. Ty, jak ktoś na blogu powiedział, ” karmisz nas pięknem” a my jesteśmy Twoją Pasieką. Dbaj więc o nas i dziel się z nami, tym co dla Ciebie ma wartość, bo odlecimy w poszukiwaniu innych ogrodów … A my w zamian za Twoją hojność odwdzięczymy się plastrem skojarzeń ( woskiem krytyki, propolisem na rany, miodem mobilizacji i pyłkiem zachwytów ). Twoje zdjęcia wywołują wewnętrzny przymus dzielenia się wrażeniami z nadzieją, że ktoś czuje podobnie. Może nie jesteśmy sami !? ( Gabi z 04.12.06. – „Nie zostawiaj mnie tu samej !”). Bądź więc z nami i wysyłaj zdjęcia wraz z dopiskami „od serca” dla górali i ceprów i nawet dla Polaków z Warszawy i z Rzeszowa, co podobno nie rozumieją „chłopów” i nie potrafią „być częścią ziemi”( Marcella z 06.12.06.). Moim skromnym zdaniem, My – Miastowi boleśnie odczuwamy, czego nas los i codzienność pozbawia … więc, Czado, nie szczędź sił i talentu, by nam i Sobie to wynagrodzić !!! Wiadomość o PRYWATNEJ Wierchowej zmroziła mi krew w żyłach. To nie może tak być ! Nie tak ! Blogowicze i inne duchy wrażliwe: Łączmy się w idei ocalenia Bieszczad i innych ledwo już dychających ojczystych gór ! Nawet jeśli powstaną odgórne, urzędowe zakazy grodzenia nabytej ziemi w Bieszczadach, to i tak nie tędy droga. Musimy swoim podziwem, szacunkiem i umiłowaniem tej ziemi przekonać potencjalnych, nowych lub już istniejących „właścicieli” o naszych dobrych intencjach. Musimy przypomnieć im tradycyjną łemkowską i mickiewiczowską gościnność, aby zrozumieli, że tylko dzieląc się tym , co „przejeli” zachowają piękno tej ziemi dla siebie, swoich dzieci i nas wszystkich. Troską o te góry możemy im tylko pomóc. Bo tak naprawdę, czy spadnie nam korona z głowy, gdy ze szlaku zabierzemy w torebce foliowej znalezione tam butelki lub puszki, rozrzucone przez tzw. ludziów, tak, jak robi się to np. w Kanadzie. Tam, wchodząc na trasę zabierasz ze sobą, jeśli chcesz, wiaderko lub worek z ziemią. Potem rozsypujesz i udeptujesz ją w miejscu, które wydaje ci się podniszczone lub podmyte deszczami, po to aby budować taką ścieżkę dla innych w przyszłości. Robiłam to nie raz i miałam wtedy cudowne poczucie uczestniczenia w czymś nieomal globalnym. A’propos uczuć do ziemi … zacytuję wypowiedź Wodza Seattle z 1852r: „Prezydent z Washingtonu chciałby kupić ziemię, ale jak można kupić niebo lub ziemię ! Ziemia nie należy do nas, to my należymy do niej ! Wszystko łączy się ze sobą jak krew, która nas łączy. Człowiek nie uplótł pajęczyny życia, jest tylko jej nitką. Cokolwiek czyni pajęczynie, czyni sobie…”. Co do krwi, która nas łączy… to nie ma sensu dzielenie nas na miastowych i wieśnialków. Prawie wszystko i tak jest zapisane w genach. Zrozumiałam to, gdy moja lekarz stomatolog kiedyś ze zdziwieniem odkryła, że wysoka, popielata blądynka o kręconych włosach i jasnej cerze ( którą jestem ) ma zębinę w odcieniu łososiowym, jak Azjaci, jak współcześni potomkowie Tatarów …. a ja zawasze zastanawiałam się, dlaczego mój organizm źle reaguje na świeże mleko, a wspaniale toleruje jogurty, kefiry i sery ? Dlaczego uwielbiam konie i jak ojciec „mam do nich dryg” ? Dlaczego fascynują mnie drapieżne ptaki ? Po kim tak kocham wędrówki, szerokie przestrzenie i noce pod gwiazdami ? A do tego jestem gadułą … i z przyjemnością dopiszę się na „trzecią wódeczkę” do bandy Ameli , która preferuje Młodopolskie, empiryczne poznawanie pełni życia ! Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję, Czado ! Bywaj !

…perły najpiękniej błyszczą rozsypane w wiecznych , zaczarowanych miejscach , w których chmury pozwalają człowiekowi marzyć o sprawach chwilowo najważniejszych , jak Twoje obrazy czarodzieju …

Emi, jestem ciekawa jak ty znajdziesz to JEDNO najpiękniejsze? To jest niemożliwe. Pozdrawiam

dzieki Twoim zdjeciom mniej tesknie do moich rodzinnych rymanowskich stron.i za to Ci dziekuje.mam tylko jeszcze jedna mala prosbe-gdybys mogl kiedys przy okazji zrobic zdjecie panoramy Wroblika Szlacheckiego.jest taka gorka, na ktorej stoja trzy wiatraki, z ktorej jest widok doskonaly.bylabym Ci dozgonie wdzieczna.a jesli nie bedziesz mial okazji, to trudno i tak Twoje zdjecia pomagaja mi walczyc z nostalgia!

Rozpisałeś się niesamowicie, po prostu bądź ,bo gdzie będę oglądać te piękne zdjęcia i pokazywać innym… Wesołego i bogatego Mikołąja życzę

Ja też się cieszę, że wreszcie coś napisałeś. Brakowało mi tego. I również często tu zaglądam.

Czado, wiedz że ja jestem tu co dzień i co dzięn wzdycham do Twych fotografii, choc nie zawsze zostawiam swój ślad. Dziś ucieszyło mnie to ,że wreszcie coś przemówileś .Poruszył mnie Twój kometarz, bo jak wszędzie widzę że i w moich ukochanych górach tereny , gdzie można było pobyć sam na sam z naturą i niebem są okrajane. Smutne to bo chyba jeszcze w górach tylko takie piekne dziewicze miejsca można było znaleźć.Pozdrowionka

Idealnie opisałaś ten klimat…właśnie teraz marzy mi się, by poczuć zapach i miękkość „plonujacej roli” i „dwóm wódeczkom” też dalibyśmy radę… WASZE ZROWIE BLOGOWICZE…za spotkanie na niekończącym sie szlaku…może nie zabrzmi to ciekawie… ale jakieś sto lat temu, kiedy to u nas „panowała” Młoda Polska – była moda, by artyści doświadczali, tych „dzioł i paryj” i „świży trowy” – coś mi po nich w tych genach chyba pozostało

popieram całym sercem!

….. a gdyby tak do każdego zdjęcia słów kilka z poezji mistrza ?

I ja !!!

racja!

Witam i zapraszam do mnie http://www.tomaszkielar.blog.onet.pl

Ja bym kupiła

Dzięki, bardzo niedawno Cię znalazłam, ale od tego czasu zaczynam pracę przy komputerze od Słowa Bożego i Twoich obrazów – to brzmi harmonią za którą tęsknię, zawsze … czekam…

My wprawdzie nie stoimy rarem z Tobą w szeregu,ale i tak mówimy co czujemy,może akurat nie w Tej samej chwili,ale potem, gdy nasycimy wszystkie zmysły widokami i Twoim spojrzeniem na świat.A jest to wierna grupa ludzi widząca i czująca podobnie świat.Pozdrawiam.

Wchodzę często. Komentuję niestety rzadko. Ale wiedz, że jesteś teraz moim jedynym łącznikiem z ukochanymi miejscami. Bo jestem daleko. Choć odległość niezatrważająca – nie mam szans by zobaczyć to na żywo kolejny raz. Jeszcze nie teraz. Ale może wkrótce.Nie zostawiaj mnie tu samej. Pozwól utrzymać ten kontakt.

rude wredne jest skłonne żebrać tak jeszcze długo… – grudniową jesienią, zimą, wiosną tym bardziej… rude (tutaj jakby mniej wredne) dziękuje i nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo… ja także sobie nie zdawałam, dopóki tych Obrazów zaczęło brakować, w środku. bo ot – jakiś-tam-blog, czyż nie wydawałoby się tak? a jednak.i nie, to nie żadna gloryfikacja ani apoteoza… nie miałoby to ani celu, ani sensu. bo tu się człowiek uczy pokory…dziękuje