pejzaż

… jaka godzina, jaki dzień… i nic więcej nie trzeba mówić…

tak… zapomniec… a dla mnie wygladaja jak sekwoje…

Aż chce się ulecieć w powietrze…albo po prostu zamknąć oczy i zasnąć.

a może jednak nie tak samo myśleliśmy, no nie istotne!

Szczerze mówiąc to nie wiem , ale jestem winien to sobie i Wam. W środę skonsultuję u znajomego botanika. Osiągają wysokość 1,5 m.

Bardzo to piekne. Jak nazywaja sie te rosliny?

Twój blog jest super obejrzalam fotografije z 2005 roku i jestem zachwyconawszystkimi z nch!!! Pozwoliłam sobie skopijować parę najładniejszych!!Fotografuj człowieku bo robisz to swietnie!!

Napisałam niedawno taki wiersz:delikatne kruche koloryrozkwitły na zielonym materiale łąkichwieją się w podmuchachfiglarnego tańcabrzęczącym adoratoromkłaniają się płatkamina palce smukłych łodygwspinając się uparciegdy liściastymi dłońmiprzytulają słońcecałe są zachwytemTwoje kwiaty przytulają niebo… Choć gdzieś w tle ja jakoś to słońce widzę mimo, że nie ma go w kadrze. Błękit jest taki jasny, letni, a te niezwykłe kwiaty-nie kwiaty lekkie i delikatne… Zachwycające… Jakby się modliły…Pozdrawiam.

Kryształ nie mogę oderwać oczu od zdięć.

focia śliczna, ale notka po prostu mnie poruszyła ))) przyznaję, zdecydowanie za rzadko… ale tu zaglądam ))) i nigdy nie mogę nacieszyć oczek ))) dodaję do linków ))) pozdrawiam serdecznie i obiecuje zagladac czesciej ))))

witam! trafilam na Twoj blog przypadkiem i… jestem oczarowana…! zwlaszcza zdjecie powyzej jest piękne…! Postaram sie zapoznac z calym Twoim blogiem – na pierwszy rzut oka wydał mi sie magiczny i niezwykly…! Pozdrawiam goraco i w wolnej chwili zapraszam do siebie na http://www.moje-musicale.blog.onet.pl – troche inna tematyka, ale moze jednak Cie zainteresuje…?

Po prostu dech zapiera jestem tu dopiero 2 raz ale zdazlylam objrzec prawie wszystko!! Po prostu gratuluje talentu i dziwie sie ze sa to zdjecia amatora a nie znanego na calym swicie fotografa!Moglabym zadac jedno pytanie?? Które zdjecie wedlug samego autora jest najlepsze i najciekawsze pana zdaniem!!

boze, jakie to piekne:D

Hej pierwszy raz jestem na ttm blogu ale…..zamurowało mnie!!!! Musiałam zobaczyć wszystkie zdjęcia!! Są naprawdę naprawdę bardzo dobre.Potrafisz uchwycić w piękny sposób to co dała nam przyroda.masz naprawde wielki dar do robienie zdjęć i trzymaj tak dalej. dzięki nim w jakis sposób przemieszczam się i kojąco na mnie one wpływaja i za to Ci dziekuję.czekam zniecierliwoscią na nowe cuda natury.Pozdrawiam i tak trzumać siemanko!!!!!!

na wiosne przyszedł spóźniony przymrozek. Szkółkarz lał pół nocy wodę i nad ranem wyszło na zdjęciach coś niesamowitego. Krople wody zamienione w grudki, bryłki lodu. Rozrzucone po powierzchni, zwisające z bezlistnych gałązek. Piękne to było. I straszne.Tu jest inaczej, ale tak mi się skojarzyło.

ładnie sie komponuje ze zdjęciem… „szklane paciorki”, ślicznie

PPS. A powyższe zdjęcie to bym tak prosiła bardzo bardzo na maila… Na nenyan@op.pl lub canis_lupus@op.pl bo ‘bezimienna spod ciemnej…’ się chwilowo całkowicie rozsypała. Tylko jeśli znajdziesz chwilę oczywiście. Bo wiem, że nie masz czasu i tak aż mi głupio prosić…Dobrej nocy…

Fotki nie zmieniają się od światła,od cienia.Przynajmniej nie jest to diametralna zmiana. Czasem po prostu człowiek zauważy coś ciekawego, pięknego i z roślin zrobi takie coś.Ale to nie światło.

nic mi więcej nie potrzeba:)To podobnie jak „myśli/interferencja” wydaje mi się mocno nie Pańskie. W sensie odbiega normą od tego, co zwykle widzę tu. Od gór, łąk, pól…. Jest niesamowite, piękne… jest takie, że nie wygląda jak zwykła roślina, krzew, drzewo, cokolwiek innego, nie jest tylko „zieleniną”, ale jest też czymś dziwnym i tajemniczym. No wow Panie, wow:)(Ja bym miała prośbę, bo po tym tytule mi się nieba zachciało, jakby Pan kiedyś miał jakieś niebo i mógł „cyknąć” mu zdjęcie byłoby pięknie. Jeśli nie, to trudno:)

Ojeeeeeeeeeeeej jakie slicznie bajkowe….:-)

Jestem początkującym foto-amatorem, a Twoje zdięcia są super może obejżałbyś moje http://yetips-foty.blog.onet.pl/ i coś mi doradził, będe wdzięczny.

Jeszcze nie wzeszło słońce. Jeszcze nie… Jeszcze przez kilka chwil ten maleńki zielony Kopciuszek będzie tańczył w swojej srebrzysto-błękitnej biżuterii, w swoich ulotnych koronkach, przy szeptach drzew i strumieni, przy tej symfonii lasu, którą wyczarować mógłby tylko Beethoven, dla którego muzyka nie miała już dźwięku i była tylko kryształową struną marzenia. I potem wzejdzie słońce, wybije dwunasta… A my przyjdziemy na bal jak zawsze spóźnieni. Wielcy, nieokrzesani, niczym słonie w składzie porcelany. Kryształowego pantofelka nie tylko nie zauważymy, ale go jeszcze podeptamy… A wystarczyłoby tak niewiele; wstać zanim mgły podniosą się z doliny, pójść i przykucnąć, wstrzymać oddech, mówić szeptem… by nie spłoszyć tego małego cudu świata, który objawia się w ciszy…Zajrzałam Tu do Ciebie dzisiaj rankiem… i oniemiałam. Czy też jak to się potocznie mówi ‘zatkało mnie’ Patrzyłam szeroko rozwartymi oczami, nie mogąc wyjśc z podziwu… Bo są takie Zdjęcia, które potrafią zastąpić i tysiąc słów… Jak Ty bardzo musisz To kochać…

Oszałamiające……..pokój wam ludzie!!!!!!!

Zapachniało jesienią w Twoim wyjątkowym, wrażliwym świecie.Ale mi teraz zaparło dech….Pomilczałam chwilę, by kontemplować ten wyjątkowy sznur korali. Ten wyjątkowy naszyjnik niby nocą zmrożonych łez wiatru. Wydaje się, że jakiś Anioł bowiem przysiadł na trawie, płacząć w samotności.Dostrzec taką samotność, dojrzeć taką pajęczą niemal czułość, dojrzeć taką wrażliwość wiatru, który nie miał odwagi strącić tych korali – to uklęknąć gdzieś wyżej niż cała reszta Nas.Masz w sercu jakiś płomień, który nie pali.Masz jakąś iskrę, która nie żarży.Masz wiatr, który nie smaga chłodem.Masz jakiś dar…..którego nie sposób opisać.To piękne. Wyjątkowe. Zupełnie niecodzienne….Zapraszam czasem do mnie: mahtabi.blog.onet.pl

„…nic mi dzisiaj nie potrzeba…” śliczne surrealistyczne

……….ech…………………………..)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))….

czy może być piękniejszy widok dla grzybiarza? Jest dopiero marzec, a ja tak bardzo chciałabym pójść na grzyby

Gdzieś między brzegiem kapelusza a trzonem, na patyczku lub listku Techniczne kryteria nie są tu najważniejsze, to nie jest komercyjne, profesjonalne zdjęcie. Jednak żal go wyrzucić… Pozdrawiam.

Nie, nie chcę zamieszczać żadnych wierszy o jesieni, nawet o tej złotej, pełnych babiego lata i barw… Może dlatego, że wbrew wszystkiemu próbuję zatrzymać jeszcze tą odrobiną lata gdzieś przy sobie i w sobie. Ktoś Tam u Góry tak to sprytnie wymyślił, że każda z pór roku choć jest tak zupełnie inna, jest niesamowicie piękna… Ale tylko lato ma smak wolności. Dlatego dobrze, że to jest lipcowy grzybek… I znów jednym zdjęciem jesteś w stanie wszystko opowiedzieć. Tak, że się czuje tą wilgoć i ten zapach leśnego runa (i smak takiego wielkiego grzybka – mmm… ;]) Ja swoich fotografii z lustrzankowej Agfy rocznik ’81, która jest moim substytutem Zenita, aż się boję…

***W nabrzmiałym od jesieni powietrzu cicho słyszę Twój oddech pod nogami szelest liści… A więc…znowu śniłam na jawie realniejsza jest biedronka schowana pod kapeluszem grzyba niż Twoja ręka w mojej…*** …łagodnie pozdrawiam:)

Ten prawdziwek wyrósł w lipcu ale jesień, miejmy nadzieję, że złota, tuż, tuż.

No pięknie lasem zapachniało … czysta, żywa natura nawet na zdjęciu ! z pozdrowieniami -mroweczkab.blog.onet.pl

A ja mysle, ze jest to „wstep do jesieni”…

i chce mi sie grzybów…

ta błoga cisza,gdzie poranna mgła otula góry kwiaty pola i zioła czujesz ze żyjesz……..pozdrawiam

Hehe, no i chyba nadeszło w następnym zdjęciu

no wlasnie! czyli nadchodzi cale bogactwo kolorow Zlotej Polskiej Jesieni!

Ej, no bo to i lato się już kończy i jesień zbliża wielkimi krokami.

O, jak dobrze bylo znowu tu przyjsc, nasycic oczy, uradowac dusze…serdecznie pozdrawiam

Ech… jestem tu od dłuższego czasu. Codziennie myślę o Bieszczadach. Od kiedy wróciłam. Dziękuję za obrazy… zbyt piękne żeby coś mądrego napisać. Pozdrawiam .

Twoje zdjęcia są WSPANIAŁE!! bez wahania dodaje blog do linków u mnie na http://www.patix12.blog.onet.pl TAK TRZYMAJ!!:D:D

Prowokujesz Pisanie to czas, a mnie bardzo go brakuje. Łatwiej i szybciej jest mi opowiadać zdjęciami. Co czuję, gdy jestem w górach? Wszystko co najlepsze… radość, wolność, wzruszenie, zaduma, zdrowe zmęczenie… ale to wszystko zdominowane jest przez zachwyt i zdziwienie dziecka, które widzi coś pierwszy raz i nie może oderwać oczu, nigdzie się nie spieszy, nie może zrozumieć matki, która za rękę ciągnie go gdzieś dalej, a ono jeszcze nie wszytko widziało, jeszcze obraca głowę za siebie fotografuje co może szeroko rozwartymi oczyma, potyka się o własne nogi… Te obrazy i przeżycia pozostają gdzieś głęboko, są jedną z najcenniejszych rzeczy jakie można mieć…