…Tego nie da się wyrazić słowami…to zdjęcie jest tak zachwycające, że zagościło na moim pulpicie…jesteś bardzo zdolnym człowiekiem, gdyż potrafisz to całe piękno świata (tj. gór) wspaniale ująć=) gratuluję talentu! Dodaję Cię do linków!!!!! =) pozdrawiam serdecznie, życzę samych sukcesów i jeszcze wielu, wielu takich zdjęć!
jak zobaczylam to zdjecie to pomyslalam ze musze je miec!!fajny blog pozdrowka3maj tak dalejwpadnij na http://www.kasia99911.blog.onet.plto jest moj 1 blog i niedawno go zalozylam papa
Bez przesady. Każdy może tam wejść. Problematyczne jest tylko czekanie na zmierzch, bo to oznacza biwak w górach (w parku nielegalny sic!) lub schodzenie w ciemności (z latarkami nie stanowi problemu).
Boże TEGO SIĘ POPROSTU NIE DA PRZEOCZYĆ ! GENIALNIE WYKONANE ZDJĘCIE ! GRATULUJE WYCZUCIA OBRAZU I OBIEKTYWU! ODDAM CO TRZEBA BY CHOC NA CHWILĘ SIĘ TAM ZNALEŹĆ !!!-mroweczkab.blog.onet.pl
Piękne zdjęcie. W zeszłym roku miałam okazje po raz pierwszy przejść Bukowe i pokochałam to miejsce od piewrszego wejrzenia. W tym roku raczej mi się tam wybyć nie uda, ale przynajmniej powspominam przy ‘akompaniamencie’ Twoich zdjęć.
Przyznam się…ściągam każde twoje zdjęcie gór,… tylko do własnego użytku,ale nie mogę się oprzeć….. sam temat i … zdjęcia są tego warte! http://6579.blog.onet.pl
Cierpliwości! Może to być jastrzębiec pomarańczowy. Ponadto zauważyłam, że Pan Waldek stosuje złożoną metodę edukacyjną. Szokuje, czaruje, wzrusza, wabi,zaciekawia, zmusza do poszukiwań- długo by wymieniać.Lubię takie klimaty.
Problem w tym, że nie wiem jak one się nazywają – dowiem się po wakacjach od znajomej pani botanik. Kwitną licznie w lipcu na przełęczy 1160m, która od roku oficjalnie nazywa się Przełęczą Ratowników, pomiędzy Tanicą i Krzemieniem.
Życzę Ci w takim razie pogody, tej klimatycznej i pogody ducha; i żebyś zawsze BYŁ w odpowiednim miejscu i w odpowiedniej chwili; żeby po prostu było tak jak chyba zawsze – czyli Pięknie…
…..a tam ciągle nie ma naaas ((((ale już bardzo niedługo )Ja nie wiem, ale Ty chyba trafiasz na same szalone łąki! Tak. Takie szalone, wesołe i roztańczone… Po prostu żywe. Pulsujące wielkim zielonym życiem.
Ooo…. od pewnego czasu nie mogę spędzać za dużo czasu przy komputerze i zaglądam tu raz na jakiś czas i widzę, że… Dzis jestem jedyna! Naprawdę, śliczne są te zdjęcia i właśnie najbardziej podobają mi się motywy kwiatowe… Pozdrawiam
„- Dokąd idziesz? – Do słońca!…”O tej porze (czyli kiedy słońce zachodzi już za horyzont, a my jeszcze jesteśmy w górach, jeszcze na szlaku…) chyba jedyną drogą, którą powinnismy wybrać, jest ta która prowadzi… do domu Ale nie do tego domu dalekiego (czyli na przykład w moim wypadku jurajskiego), tylko tego bliskiego, tego w dolinie, w namiocie, szałasie, bacówce czy też w schroniskowym pokoiku… Gdzie jest ciepło, przytulnie i bezpiecznie. Gdzie można usiąść i całym ciałem czuć zmęczenie, owo niesamowite zmęczenie górskie, które występuje tylko po długich godzinach wędrowania i które nie jest niczym negatywnym, ale wręcz przeciwnie – wiąże się z niesamowitą radością i spokojem… Zdjęcie jest niesamowite… W moim wypadku wyraża całą ogromną skrywaną gdzieś głęboko tęsknotę, za tym wszystkim, co starałam się ująć w poprzednich zdaniach… Chciałam go dołączyć do Listy, ale ponieważ widzę, że ostatnio co drugie zdjęcie tam trafia, to za niedługo utworzę po prostu Listę nr 2 ”…do słońca pora iśćZ błyskiem w okuBędę szedłWprost na ciebieBędę biegłPromieniu świetlisty złocisty…”
Błem w tym samym teminie w tym samym miejscu!! Szkoda ze sie wtedy nie spotkaliśmy. Krajobrazy sa po prostu zaje-fajne i mam zamiar tam pojechac również tego roku. Pozdrawiam i może do zobaczonka.
Alez tu pieknie… Nie znam sie na fotografii… nie umiem ocenic zdjecia profesjonalnie…ale uwielbiam je ogloadac… Poruszaja we mnie te gleboko ukryte struny czlowieczenstwa… Moge tylko powiedziec ze ladne, cudowne, wspaniale…albo nie bardzo, nie podoba mi sie…. Marna ocena prawda? A jednak… widzac te zdjecia az prosi sie by napisac… To jest we mnie cudownym wspomnieniem… Piekne zdjecia….
A te ścieżki-nie ścieżki to tak wyglądaja jakby się ziemia miała rozstąpić… I całe to piękno pochłonąć… A dla mnie i tak to wszystko już stracone, bo wyjeżdżam. I przez miesiąc wielkie równiny oglądać będę – step północnych Włoch. I tylko zamglony szczyt MonteViso daleko daleko za oknem, będzie mi się z domem kojarzył…
A te ścieżki-nie ścieżki to tak wyglądaja jakby się ziemia miała rozstąpić… I całe to piękno pochłonąć… A dla mnie i tak to wszystko już stracone, bo wyjeżdżam. I przez miesiąc wielkie równiny oglądać będę – step północnych Włoch. I tylko zamglony szczyt MonteViso daleko daleko za oknem, będzie mi się z domem kojarzył…
„…Zielona linia lata dziś przez Bieszczady biegnieznaki na niebie wskazująże WRÓCIMY TU JESZCZE…Ktoś nad lasem pochylonykreśli dla nas bieszczadzką ścieżkęi słychać w lesie chóry anielskiemuzyki na zawsze cerkiewnej…w samym pępku światasą dzisiaj Bieszczady…”Zostało mi jeszcze dokładnie dwadzieścia dni i wreszcie i ja tam będę…A może nawet ciut mniej niż dwadzieścia…:)
Mam nadzieję, że Czado się nie obrazi, że się tutaj wywiązała rozmowa na tematy postronne, bo aż mi się głupio robi… Dziękuję za tak wele serdecznych słów i za dzielenie się pogodą ducha… Bardzo ciepła jest świadomość, że są tacy ludzie, z którymi myśli się i czuje podobnie Nie jestem jeszcze studentką, i to własnie nie jestem o mały włos, ale może jeszcze się uda, kto to wie… Wiem, że czasem musi być gorzej, czasem musi się coś zawalić, żeby można było wybudowac coś nowego, a także, żebyśmy potrafili docenić to, co mamy i cieszyć się szczęściem… I ja staram się dostrzegać te pozytywne strony tego, co się u mnie wydarza, choć nie zawsze patrzę przez te przysłowiowe różowe okulary (może dlatego, że tego koloru nie cierpię . W zasadzie to to wszystko można przyrównać do gór, tak pięknie przez Czado fotografowanych, bo przecież zawsze najpierw trzeba się trochę pomęczyć, napocić w trudzie i mozole, zanim wejdzie się na szczyt i poczuje radość i satysfakcję, i zanim można spokojnie i lekko zejść w dół…”W życiu musi być dobrze i niedobrze. Bo jak jest tylko dobrze, to niedobrze.”
Nie chce, aby ta strona zamienila sie w „chat”, ale musze napisac dwa slowa. Twoje komentarze Nenyan sa madre, wartosciowe i piekne. Czasami po przeczytaniu tego, co napisalas- juz nie pisze nic- bo musialabym Cie powtarzac. Twoje spojrzenie na swiat, na zamieszczone tu zdjecia, problemy i radosci, szukanie Boga i trudne sciezki prowadzace do Niego- wszystko to jest mi bliskie. Z tego co piszesz jestes studentka- ja jestem od Ciebie starsza. Kiedys tez myslalam, ze wszystko spietrza sie przeciwko mnie. Zmiana szkoly-pozniej okazalo sie, ze spotkalam Tam wspanialych przyjaciol. Wymarzone studia i gramatyka opisowa przeniesiona na wrzesien. Wyjazd w dalekie strony. Zmiany, ktorych w zyciu nie moglabym wczesniej przewidziec. A teraz -odpukuje- jest pieknie, dobrze i czuje sie szczesliwa. Mam wymarzona rodzine, plany na przyszlosc. Caly czas sie ucze i pisze dlugie komentarze- nie tylko dotyczace zdjec. Trzymaj sie . Zobaczysz, ze jeszcze bedzie dobrze.
Może daleko jesteś od NiegoMoże zgubiłaś ścieżki Jego śladMoże w samotną ruszyłaś drogęi nie wiesz jak Bóg Ciebie znaNie martw się! Bóg Ciebie kochaOn zawsze z Tobą jestPodnieś swój zmęczony wzrokI popatrz przed siebieZacznij od nowaZacznij jeszcze raz! Z pozdrowieniami.
„Czy widziesz Boga?Nad każdym cichym źródłem, pod każdym zielonym drzewem wychodzi ci On na przeciw ciepłem swej miłości. Pomoże ci zawsze, czasem jednak z półgodzinnym opóźnieniem, tak abyś mógł pokazać, dokąd sięga twoja wiara…”Twoje zdjęcia zawsze wzbudzają głębsze przemyślenia, refleksje i zastanowienie; i to bardzo dobrze, dobrze, że nie przechodzi się koło nich mimochodem… Tak, to naprawdę niesamowite, że można powiedzieć tak wiele bez użycia ni jednego słowa… Odwiedzam kilka fotograficznych wirtualnych blogów (jednak wspólna pasja naprawdę łączy ludzi ), ale żaden z nich nie jest mi tak bliski jak Twój, a żadnych zdjęć na nich zamieszczonych nie cenię tak, jak Twoich – zarówno ze względu mentalnego, jak i artystycznego )Dlatego ciepłe słowa na temat moich prób odzwierciedlenia rzeczywistości cenię sobie przeogromnie… Szczerze mówiąć były dla mnie sporym zaskoczeniem, bo owe zdjęcia z pociągowego okna budzą u mnie raczej irytację, gdyż nie udało mi się nimi nawet w połowie przedtsawić tego, co wówczas widziałam… Także chyba nie bardzo na nie zasługuję. A już na pewno określenie ‘idealne’ to zdecydowanie za dużo.Wydaje mi się, że Maciek odziedziczył po Tobie nie tylko pasję samą w sobie, ale i talent i przede wszystkim – wrażliwość… Zdjęcie z Caryńskiej jest po prostu prześliczne, nie ma przepalonego nieba, a i trawy nie straciły nic ze swojej złocistej zieloności! I wszystko można poczuć… wiatr, ciepło, zapach… Jesli Maciek się zgodzi to również to zdjęcie chciałabym dołączyć do swojej listy Z wysyłaniem nie musisz się spieszyć… Dziękuję Ci bardzo za wsparcie, za słowa otuchy i chęć pomocy… Tak dobrze jest wiedzieć, że ktoś wysłucha, zrozumie, po prostu jest obok – chociaż kilkaset kilometrów stąd… Cóż, nieszczęścia mają zwyczaj chadzać stadami i mnie się właśnie też teraz wszystko zaczęło walić na głowę. Studia, gwałtowny postęp choroby Taty, utrata przyjaźni, którą uważałam za idealną – i używałam tego określenia z pełną świadomością jego wagi. I nawet nie pytam, co mnie jeszcze czeka, żeby się nie przestraszyć… Sama nie wiem, jakim cudem zachowuję jeszcze pogodę ducha. Ufam temu Komuś na Górze, choć ostatnio po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się zbutntować i się na Niego obrazić i nawet na Niego nakrzyczeć… (( I myślałam, że pożrą mnie wyrzuty sumienia… Wiem, że Bóg zawsze nam pomaga. Już nie raz zdarzało mi się, że prosiłam o coś, a uzyskiwałam coś zupełnie odemiennego i choć najpierw byłam zła, potem okazywało się, że wyszło mi to na lepsze… Ale teraz jestem od Niego bardzo daleko, gubię się cały czas, ale bardzo Go potrzebuję… Tylko się zastanawiam, czy On mnie przypadkiem nie chce ukarać za moje błędy?… Przepraszam za taki długi monolog, ale ja już chyba nigdy nie nauczę się streszczać :/
Trzecie zdjęcie z tego samego miejsca. Powinno być pierwsze, a jest ostatnie, bo zrobione analogiem, więc proces technologiczny opóźnił publikację. Póki co, fotki z mocnym słońcem w kadrze zrobione cyfrówką nie są do pokazania… w tym temacie analog górą. Prawdopobnie autorem tego zdjęcia jest Maciek Czado.
Masz na tym blogu fajne zdjęcia i piekne. Ja bym ci dała pierwsze miejsce a nie drógie w tym konkursie. Jak bedziesz mial czas to zjrzyj na mojego bloga oto adres http://www.beba.blog.onet.pl ale jak wejdziesz to skomentuj plisska. Pozdro dla ciebie i rób jeszcze piękniejsze zdjęcia paputka
…. Gdybyśmy kiedyś napotkali we Wrzechświecie jakąś rozumną cywilizację i mogli się z nią spotkać, to na to spotkanie nie wysłał bym w żadnym razie naukowców , inżynierów i psychologów, tylko poetów fotografii….. , czyli Ciebie Czado…!!! Pozdro from Toruń!!!
oglądam Twój blog, coraz więcej jego tajemnic odkrywm i jestem coraz bardziej oczarowana…! A to zdjęcie… – odebrało mi mowę z zachwytu…www.moje-musicale.blog.onet.pl
nawet nie wiem co mam powiedziec..po prostu jestem zachwycona a co do podpisu pod poprzednim zdjeciem, to gdy patrze na Twoje fotografie, zastanawiam sie, jak mozna z tak pelnego uroku miejsca schodzic w dol na rzecz duszenia sie w oparach papierosow i alkoholu w nudnym barze… :/ ja chce w gooooryyyy… pozdrawiam bede z niecierpliwoscia czekac na nowa fote
Przepiękne zdjcia. Obejrzałam wszystkie! Zima jest przecudna-cały styczeń jest boski.Z czasem zdjęcia robią się coraz lepsze. Widać w nich Twój zachwyt. Poleciłam znajomym a sama wytapetowałam tymi zdjęciam kompa. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Pozdrawiam,bede zaglądać.
mmm… jakie to jest piękne… wiesz dlaczego w liczniku masz tyle „spojrzeń” i aż o tyle mniej „śladów”? Bo jak się tutaj przychodzi to człowiekowi dech zapiera, patrzy w ten ekran jak zaczarowany i kiedy wreszcie wróci do kontaktu ze światem, patrzy na zegarek i nie ma już czasu nic napisać… z resztą słowa są zbędne, zdjęcia mówią wszystko
Brawo Maciek !! Świetne zdjęcie. coś nieprawdopodobnego. zawsze zastanawiałem się co trzeba zrobić, żeby zdjęcie było ładniejsze od rzeczywistości. Maciek, może pomyślisz o założeniu własnego bloga?Pozdrawiam
Fajniusi blogasek!Kazdy kto da na moim blogu komencia ze swoim adresem i wypowiedzeniem sie na temat mojego bloga zostanie wpisany do linkow i dostanie jednego komencia!!a oto moj adres:shire-bilbo.blog.onet.pl
Kiedy wszyscy, na których czeka w dole samochód, pokój z łazienką, bar, czy dyskoteka… już pobiegli. W górach zostali Ci, którym nigdzie się nie śpieszy, dla których domem jest to miejsce, którzy potrafią bez końca wpatrywać się w stoki głaskane coraz niższym słońcem, którym nie przeszkadza, że robi się chłodno, którym tak żal schodzić w dół, którzy tak jak Nenyan…
jakie ty ładne zdjęcia robisz… i to naprawdę w pięknych miejscach. nigdy nie byłam w bieszczadach, choć już wiele dobrego o nich słyszałam. twój blog utwierdza mnie w przekonaniu, że warto tam pojechać.
ładnie napisałam, bo ładne zdjęcie, więc to twoja zasługa hehe:), a skoro o wenę u mnie ostatnio trudno, to to był wyjątkowy wyczyn, żeby ją we mnie wzbudzić, choćby na chwileczkę – tak trzymaj:)
Hehehe… pospolici ludeczkowie… pomyślcie sobie tylko jak cudnie by smakowały ciepłe buły z żółtym serem i ciepłą herbatą z cytryną – w takim otoczeniu to wspaniała uczta. Oczywiście ukochany mężczyzna też by się przydał. Wówczas nawet taki posiłek jest jak wytworna kolacja przy świecach. Gorąco pozdrawiam i życze smacznego!
Ta wspaniala zielen uspokaja,wycisza. Dzieki Twoim zdjeciom jestesmy tam w Bieszczadach i nalezymy do tych,ktorzy sie nie spiesza. Do tych ktorzy nie biegna do auta lub jak napisales do dyskoteki. Jestesmy Twoimi goscmi z calego swiata. Ty przyblizasz Polske tym, ktorzy maja Bieszczady na wyciagniecie reki i tym, ktorzy sa daleko, daleko- jak ja. Wpisalam Bieszczady na moja „liste” miejsc, ktore musze odwiedzic jak przylece do Europy. Przez lata mieszkalam blisko tej „zielonej Krainy Szczesliwosci” a w Bieszczadach bylam moze ze dwa razy w zyciu.A teraz- tesknie, odwiedzam Twoja strone prawie codziennie i „zarazam” miloscia do tego kraju moje malutkie coreczki. Jak Gwiazdy pozwola to w czerwcu nastepnego roku juz bede w Polsce na dluuugich wakacjach.Poki co- bede wracala do Twojej strony. A! Ogladalam dzisiaj zdjecia ze szkoly w Posadzie Gornej- tez super!
Góry skąpane w promieniach popołudniowego słońca, kiedy czas już kończyć wędrówkę, bo noc nas zaraz dopadnie. Wtedy jest właśnie najpiękniej. Wtedy słońcu już się nie spieszy. Po to między innymi chodzę po górach- by złapać słońce odpoczywające po całym dniu. Czado, jak zawsze trafiłeś w sedno. Dzięki.
Od kilku dni chodzę przybita i smutna, nigdzie nie mogę sobie zagrzać miejsca, i Pan Defetyzm mnie nie opuszcza. Nie udało się, zabrakło trzech punktów… Nie radzę sobie teraz. Jeszcze nie przyzwyczaiłam się do myśli, że muszę sobie wszystko poprzestawiać, poukładać od początku, a tymczasem trzeba pisać odwołania, składać podania gdzie indziej, jechać dziś jeszcze do Krakowa, wybierać… Podejmować decyzje, które zaważą być może na całym moim życiu. A ja najchętniej uciekłabym teraz w Bieszczady, z gitarą, książką i aparatem…Kiedy zobaczyłam To Twoje Zdjęcie, pomyślałam sobie, że jest jakby stworzone idealnie dla mnie, tak jakby miało mi przypomnieć całą swoją niesamowitą, niemalże nierealną Zielonością… o Nadziei. Bo zieleń, to przecież jej kolor… A ja się poddałam i przestałam wierzyć, że się uda… Zamiast nadziei – bierność i rezygnacja. Jeszcze nie nie udało mi się otrząsnąć ale tak sobie teraz myślę, że może Ktoś Tam na Górze przygotował dla mnie coś zupełnie innego, jakiś inny plan… ‘Pamiętaj, że gdzieś wysoko w przestworzach świeci specjalnie dla Ciebie bardzo mała gwiazdka i szepcze cichutko: wszystko będzie dobrze!…’Uwielbiam zachody słońca, uwielbiam te chwile między dniem a nocą, tą magiczną złocistość, intensywne, żywe, głębokie barwy, niekończącą się paletę odcieni, coraz dłuższe cienie w dolinach… w bieszczadzkich dolinach… Kiedy jeszcze nie byłam Tam, na Końcu Świata, i widziałam pocztówki z wiosennych połonin, nie mogłam uwierzyć w prawdziwość tych Kolorów. Wydawało mi się, że to zasługa techniki, Photoshopa i takich tam innych dziwadełek… Ale kiedy tam przyjechałam, w czerwcu, i zobaczyłam tą oszałamiającą zieleń… Zresztą wiesz, pisałam o Tym nie jeden raz… O tym co mnie uwiodło i oczarowało… Jak to jakiś ‘bliski nieznajomy’ kiedyś powiedział przy ognisku: „…przecież Pan Bóg musiał gdzieś odpoczywać, kiedy tworzył raj…” Po tych wszystkich moich przemyśleniach, tęsknotach i zachwyceniach, przeczytałam komentarz pod zdjęciem… i… coś we mnie pękło. Po prostu… Często miewam ostatnio oczy mokre od łez, ale takich ciężkich, ponurych… a to były łzy najpiękniejsze, łzy wzruszenia… Dziękuję bardzo bardzo bardzo… Tak z z głębi serducha… Dawno nie spotkało mnie nic tak miłego, dobrego… I znów nie wiem, co powiedzieć. Znów nie znajduję słów, tylko strzępki myśli. Ale czasem trzeba czuć, nie nazywać… Dziękuję…
To rzeczywiście wiosenna zieleń Chciałabym tam być – to najpiękniejsze kolory w roku Gdyby podążać za wiosną wyżej i wyżej w góry – można by ją zatrzymać na dłużej Piękne zdjęcie …
Na połoninach wiosna w pełni, a trawa ma kolor taki, jak na nizinach dwa miesiące temu. Zieleń jest świeżutka, niezakurzona, właśnie soczysta. Jeżeli oświetli ją popołudniowe słońce pod odpowiednim kątem jest bajkowa.A czy ja się poprawiłem w patrzeniu?Technika czyni postępy i pomaga pokazywać rzeczywidtość taką, jaka mi się jawi. Ładnie to napisałaś…
czy istnieje tak soczysta trawa? jeśli nawet nie w rzeczywistości to w twoich snach. chciałabym być krową na tej soczystej trawie, a potem… wilkiem, który ją zje… hehehehe… czyli bardzo soczyste zdjęcie, które wywołuje bardzo silne uczucia, albo ty się poprawiłeś w swoim patrzeniu albo ja się uwrażliwiłam (chyba raczej to pierwsze;)
mam słabość do Twoich zdjęć, a to jest dla mnie jakieś szczególne i wyjątkowe. .. mam je zawsze przed oczyma gdy uruchamiam komputer, to jak najmilszy widok w oknie zaraz po przebudzeniu…
Pejzaże są zabujcze, widac że wiesz co robisz. Jest tym wyrachowanie ale i nutka artysty. Jestem absolutnym amatorem , dopiero zaczynam trochę powazniej patrzeć na fotografię. Z paru twoich pomysłów napewno skorzystam.Gdybyś mógł zerknąć na moje początki na blogu http://aonang.blog.onet.pl i wrzucic parę uwag byłbym zobowiązany.Pozdrawiam
bardzo podobają mi się twoje zdjęcia, czy mogę niektóre z nich wkleic do moich notek na blogu? byłabym bardzo wdziecznawww.spalona.grzanka.blog.onet.pl
Takie widoki sprawiają, ze budzi sie we mnie chęć życia zabijana szarą codziennoscią i problemami, dzieki Czado!!! Ten blog to najpiękniejsze miejsce w jakim bywam na co dzień ) Serdecznie Cię pozdrawiam!!!
Tęsknię za takimi górami, właśnie za takimi, jak te na Twoim zdjęciu… Od razu przypomina mi się ‘mój’ zachód słońca na Caryńskiej. Nie miałam aparatu dobrego wtedy, więc trzeba było wszystko zapamiętać, ukochać to wszystko i zabrać ze sobą… To było coś najpiękniejszego, co kiedykolwiek widziałam… Staram się nie myśleć teraz o Bieszczadach, właśnie po to, żeby się nie rozpraszać, żeby się skupić całkowicie na nauce. Ale i tak przecież zaglądam tu do Ciebie kilkanaście razy dziennie… Cóż, Bieszczady nazywam Krainą Powrotów właśnie dlatego, że choć co roku planuję różne wyjazdy, zawsze w końcu wracam Tam. Nie potrafiłabym inaczej. Tak jakbym się bała, że kiedy nie przyjadę to One znikną i już ich nie zobaczę… Mam nadzieję, że w sierpniu też będę mogła tam świętować. A jeśli nie to będę szukać spokoju i nabierać sił. I nie myśleć o tym, co zostało ‘za mgłą’…Wiem, jak wiele osób nie zdało… I wiem jaka to jest tragedia, bo tak się stało w przypadku mojego kolegi… I aż mi głupio narzekać w takiej chwili. Cieszę się, że zdałam, że się udało i cieszę się, że Twój Syn już się nie musi obawiać Widziałam te niesamowite okrzyki radości wśród moich znajomych, którzy do ostatniej chwili nie byli pewni… A teraz są, i są szczęśliwi Ja bym się zapewne nie przejmowała swoimi wynikami, gdyby nie pokładane we mnie nadzieje rodziców, rodziny, przyjaciół. Nie okazują mi teraz rozczarowania i starają się mnie wspierać, ale to naprawdę po nich widać… A mnie właśnie to sprawia największą przykrość. Że Ich zawiodłam…Przede mną egzamin. Wiem, że nie będzie łatwo… Zależy mi na nim bardzo. Nie chcę po raz kolejny zawieść – to po pierwsze. A po drugie… niedawno zrozumiałam, że od najmłodszych lat zawsze wydawało mi się, że studia to będzie ‘czas spełnionych marzeń’… Studia, przyjaźń, miłość, rodzina, praca, dom… Szczęście. Wszystko tak, jak chciałam… A pierwszym takim spełnionym marzeniem miało być dostanie się na wymarzone studia. I nie wiem czemu dopiero teraz nagle mnie olśniło, że to przecież nie tak, że może być inaczej… Wiem, że nawet jak mi się nie uda to sobie poradzę, nie zginę… jak kotek – zawsze na cztery łapy Tylko będę potrzebowała chwilę czasu, żeby się przyzwyczaić…Najważniejsze to mieć swiadomość, że to co robimy, że to coś zwanego ‘naszym życiem’ ma swój sens i cel… I chyba wszystko sprowadza się to mojego motta (ostatnio trochę zakurzonego) – „dopóki walczysz jesteś zwycięscą”…
To zdjęcie zrobiłem aparatem analogowym (na negatywie). Ta mgła, to dym z retortów, w których produkuje się węgiel drzewny. W komputerze często zmieniam jasność i kontrast, rzadziej robię korektę barw. Nie pmietam jak było w tym przypadku.
Czarowne, magia…………… .Czy to zdjecie jest moze poprawione komputerowo? Czy moze ta chwila zostala zarejestrowana tak jak wygladala?Cudo!Jesli przsylasz zdjecia, to bylabym niezmiernie wdzieczna, gdybym znalazla je w swojej skrzynce.Oczywiscie rozmumiem, ze takich prosb masz mase, i z braku czasu ich tez nie spelniasz.marzena
Też mi sie skojarzyło z Afryką, ogólnie niezły klimat, po prostu NIESAMOWITY! Czy to jest wschód czy zachód słońca?? mi to bardziej wygląda na wschód, ale pewnie się mylę…
To co podoba mi się w Pańskich zdjęciach to fakt iż nie są one „modelowane”, ustawiane czy pozozwane… że pokazują piękno, a nie tylko kunszt techniki i popis autorski.
Uwielbiam poranki w górach… w tym roku się chyba w góry nie wybiorę z wielu głupich przyczyn, ale poranki górskie uwielbiam i już cudne zdjęcie, ten nastrój…
mnie zawsze przeszywa dreszcz kiedy widzę taką mgłę.. pewnie z chęci poznania tego nieznanego, nieodgadnionego, niewidzialnego..ta rozmyta biel na zawsze zostanie dla mnieTAJEMNICĄ, Panią moich lęków, obaw i pragnień. Niesamowita siła przyciągania.. jest też jak jakiś wewnętrzny głos, dusza.. a może po prostu BIAŁA DAMA
PS. Jak już będziesz miał chwilę wytchnienia, i będziesz wszystkim zainteresowanym wysyłał swoje zdjęcia, prosiłabym bardzo bardzo strasznie o dołączenie Tego do mojej małej czarownej listy…
To, co zapamiętałam z zajęć rysunku, na których raz jeden się pojawiłam w instytucie plastyki w moim małym Dogville, to były słowa wykładowcy o… gumce i subtelnie niknącym ołówku… czyli o niedopowiedzeniu, magii i tajemnicy w obrazie; które wprowadzane są właśnie przez użycie owych specjałów……i tym zawsze była i jest dla mnie mgła w fotografii…Nie każde zdjęcie z mgłą w roli głównej mnie urzeka. Wbrew pozorom takie zdjęcie nie jest łatwo zrobić. Mnie się jeszcze nigdy nie udało… Ale po prostu nie wiedziałam, co powiedzieć, kiedy zobaczyłam tą Twoją fotografię… Zatkało mnie, a przecież przeważnie nie mam problemów z dobraniem odpowiednich słów… Ale są takie chwile, kiedy słowa, nazwy stają się ułomne, jak i ci, którzy je nadają… I tak właśnie jest teraz…Znów odrobina filozofii się wedrze do tych moich spostrzeżeń… Bo mgła zawsze kojarzyła mi się z czymś nieodgadnionym, z przyszłością nam nieznaną, z obawami, ale i z odrobiną dziecięcej ciekawości, z oczekiwaniem i niepewnością… A teraz, kiedy stoję na pewnym rozdrożu i najbliższe dni zadecydują może nie o całym moim życiu, ale wyznaczą pewien szlak na kilka kolejnych lat; właśnie To Twoje zdjęcie wydaje mi się szczególnie bliskie… Bo jest w nim odrobina niepewności, obaw, ale i pogody, spokoju, i nadziei… „…Był wieczór. Księżycowi brakowało więcej niż połowy.Chciało się czegoś, co było ogromnie daleko.Pod lasem podsuszone siano podjadały sarny.Spłoszone stopiły się z czarnym woskiem zarośli.Zmieszany stałem na ścieżce. Zmieniała się pogoda,z łąk podnosiła się mgła. Senne białe zasłony.I ja pobiegłem w tę mgłę……”
Ciszę się, że wspomnieliście tu o Władku Nadopcie, dzięki Wam poznałam niezwykle wartościowego człowieka, to dla mnie bardzo ważne w momencie, kiedy poszukuję swoich autorytetów i ideałów. Taka forma wolności, jaką przeżywał Majster Bieda mi nigdy nie będzie dana, ale cieszy mnie, iż wiem że takie życie jest możliwe – bardzo trudne, ale możliwe i szczęśliwe… i tylko najsilniejszym dane. Mam o czym marzyć… Trochę żal, że nie ma Go już z nami, ale tam na „niebieskich Połoninach” ma ukochaną wolność, której całe swe życie poswięcił. Może będą inni którzy pójdą jego śladem? Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję…Piosenkę pierwszy raz usłyszałam w radio będąc jeszcze w szkole podstawowej, nagrałam na kasetę i wiele razy wtedy słuchałam i nuciłam, nie znając dokładnie słów, nie wiedząc, kto jest ich autorem i kto śpiewa „Majstra Biedę” – do wczoraj, a dzisiaj poznałam bohatera i inspiratora tekstu…jestem pod wrażeniem autentyczności słów piosenki i legendy Władka. Szklą się oczy, niewypowiedziane słowa gardło ściskają…
Władku wielu harcerzy takich jak ja bedzie pamietalo o tobie ostatnio DH Motyl opowiadał nam o tobie bedziesz w moim sercu nie jako bezdmny biedak ale jako Bohater
Ja go znałam!!! Kogo pewnie zapytasz. Otóż Władka Nadoptę-Majstra Biedę. Rozmawiałam z nim i chyba zdąrzyłam sie zorientować że był najlepszym i najszlachetniejszym z ludz którzy żyją na świacie… płacze pisząc ten komentarz bo nie moge sie pogodzić z niesprawiedliwością świata…
Pewnie, że to górski troll dawno mnie tu nie było, wyjechałam sobie (m.in. w Bieszczady ) i teraz patrzę i widzę, ile mam do obejrzenia jak zwykle wszystkie zdjęcia są piękne i w każdym jest to coś, że jak się na nie patrzy, to czuje się zapach gór… Pozdrawiam serdecznie autora i skromnie zapraszam wszystkich do siebie na nowego bloga ze zdjęciami z Bieszczad… (http://tylko-tam2.blog.onet.pl nie są tak piękne, ale też „pachną”…
kiedy słońce zachodzi, swoim gasnącym światłem wydobywa z krajobrazu kształty zamknięte w ciemne kontury, dając naszej wyobraźni możliwości tworzenia. Dobrze być tu znowu:)
Dziękuję za sznurek… Jakąś godzinę temu znalazłam też ten sam artykuł na ‘gcnowiny’ i teraz już nie mam wątpliwości, co do swoich wzruszeń… Nie po przeczytaniu takich słów…PS. Piosenkę też znałam wcześniej… Wtedy myślałam, że jest fikcją… Jakie było moje zaskoczenie, kiedy po przybyciu na Rawki, ktoś mi podszeptał ‘to jest właśnie Majster Bieda’…’…I ruszyłeś sam na szlak, ten ostatni, ten najlepszy….’
Dowiedziałam się właśnie, że Władek Nadopta zmarł przed czterema dniami… Uczę się nieustannie do egzaminu, więc dowiedziałam się dopiero teraz… ‘wiatrem niesiony odpłynął w przeszłość, Majster Bieda…’Dziwne uczucie… Po pierwsze śmierć chyba zawsze jest zaskoczeniem, bo teraz własnie dotarło do mnie, że nigdy w życiu nie przyszło mi do głowy, iż on może umrzeć. A po drugie, to choć często go widywałam na Rawkach, nie rozmawiałam z nim nigdy, wcale, zupełnie. Chyba nie potrafiłam przemóc nieśmiałości i wydawało mi się, że on jest zmęczony, że nie chce rozmawiać, woli być sam… Więc był dla mnie obcy. Obcy… A czuję się tak jakby odchodził ktoś znajomy… Czy to tylko ze względu na piosenkę? Czyżbym była aż tak egzaltowana?… Staram się sobie tłumaczyć to swoje… ‘wzruszenie’ (?) szacunkiem i sympatią dla niego, jako człowieka, wędrowca, przyjaciela wolności, natury, Bieszczadnika… Ale przecież go nie znałam osobiście. Więc skąd mogę wiedzieć jaki był? Z mieszanki opowiadań i własnych wyobrażeń?… Nie wiem… I tak… aż mi głupio.
Biorąc pod uwagę szerokość geograficzną na jakiej się znajdujemy, Trolle – a to skojarzenie podoba mi się najbardziej – nie wchodzą raczej w grę (chyba że jakieś zabłąkane lub podróżujące w celach turystycznych). Tak więc to czarne z rogiem i włosami, to raczej Bies lub Czad; pewnie jednak Bies… Każdy ma inne skojarzenia i bardzo bardzo dobrze… Podejrzewam, że jeden z moich kolegów, żółwiofil, powiedziałby, że widzi tutaj wielkie żółwiszcze, bo jemu zawsze Bieszczady kojarzyły się z żółwiami (?!) ;P… I takie falujące niebieskie Morze Bieszczadzkie? Ta fala w oddali, pod zachodzącym słońcem, tak znajomo wygląda… Tylko to z trawą, to chyba nie jest statek… trawa na pokładzie?… Cóż, wszystko jest możliwe… Więc po prostu Bieszczady – Po Prostu…
Nice Zawsze lubiłam przesiadywać na takich skalnych wypustkach (byle stabilnych ) i wpatrywać się w przestrzeń. Rzeczywiście wyłania się z tej skały jakaś japa z wielkim nosem
Pamiętacie „Przyjaciela wesołego diabła”?? To pierwsze skojarzenie jakie mi przyszło na myśl, na widok tej skały, a ta trawa to zupełnie jak włosy na głowie
Mam nadzieję, że się odwdzięczysz nahttp://bamboocha-yo.blog.onet.plPozdroffionka…
((((ale już bardzo niedługo 
)Ja nie wiem, ale Ty chyba trafiasz na same szalone łąki! 
. W zasadzie to to wszystko można przyrównać do gór, tak pięknie przez Czado fotografowanych, bo przecież zawsze najpierw trzeba się trochę pomęczyć, napocić w trudzie i mozole, zanim wejdzie się na szczyt i poczuje radość i satysfakcję, i zanim można spokojnie i lekko zejść w dół…”W życiu musi być dobrze i niedobrze. Bo jak jest tylko dobrze, to niedobrze.” 
Poprostu uwielbiam góry… szkoda, że nie mogę ich często odwiedzać…
~Baszka
29 Kwiecień 2007 13:36
Natrafiłam na to zdjęcie dopiero dzisiaj. Jest tak, jak zapamiętałam sprzed wielu laty. Dziękuję za to zdjęcie. Jest super.
~marzencjagd@interia.pl
2 Marzec 2006 18:08
Az dech zapiera w piersiach…….. brak słow………..Dzieki, dzieki i jeszcze raz dzieki.
~zofia
4 Luty 2006 18:27
Przypominają mi się baśnie z dzieciństwa -za górami ,za lasami …..na pewno to były te góry tak pięknie zasnute mgłą.
~didofanka
9 Wrzesień 2005 21:19
…Tego nie da się wyrazić słowami…to zdjęcie jest tak zachwycające, że zagościło na moim pulpicie…jesteś bardzo zdolnym człowiekiem, gdyż potrafisz to całe piękno świata (tj. gór) wspaniale ująć=) gratuluję talentu! Dodaję Cię do linków!!!!! =) pozdrawiam serdecznie, życzę samych sukcesów i jeszcze wielu, wielu takich zdjęć!
~kasia99911
4 Sierpień 2005 07:19
jak zobaczylam to zdjecie to pomyslalam ze musze je miec!!fajny blog pozdrowka3maj tak dalejwpadnij na http://www.kasia99911.blog.onet.plto jest moj 1 blog i niedawno go zalozylam papa
~Klarowna
3 Sierpień 2005 15:50
To jak obraz wyjety z marzeń..Śliczne…
~czado
2 Sierpień 2005 21:33
Bez przesady. Każdy może tam wejść. Problematyczne jest tylko czekanie na zmierzch, bo to oznacza biwak w górach (w parku nielegalny sic!) lub schodzenie w ciemności (z latarkami nie stanowi problemu).
~pigulkab@poczta.onet.pl
2 Sierpień 2005 19:32
Boże TEGO SIĘ POPROSTU NIE DA PRZEOCZYĆ ! GENIALNIE WYKONANE ZDJĘCIE ! GRATULUJE WYCZUCIA OBRAZU I OBIEKTYWU! ODDAM CO TRZEBA BY CHOC NA CHWILĘ SIĘ TAM ZNALEŹĆ !!!-mroweczkab.blog.onet.pl
~Ruda
1 Sierpień 2005 01:54
To zdjęcie wywołuje same pozytywne emocje. Jest piękne
http://optymistyczna-ruda1988.blog.onet.pl/
~Jofa
30 Lipiec 2005 12:47
Piękne zdjęcie.
W zeszłym roku miałam okazje po raz pierwszy przejść Bukowe i pokochałam to miejsce od piewrszego wejrzenia. W tym roku raczej mi się tam wybyć nie uda, ale przynajmniej powspominam przy ‘akompaniamencie’ Twoich zdjęć. 
~Julia
29 Lipiec 2005 16:21
Dzieki Tobie- tam jestesmy…
~Asia
29 Lipiec 2005 14:26
Nastrój… za zamkniętymi oczami zawsze chciałoby się widzieć taki krajobraz… pozdrawiam!
~Zielony_Motylek_
29 Lipiec 2005 14:01
tak wyglądał świat zaraz po stworzeniu…
~facet
29 Lipiec 2005 10:27
Przyznam się…ściągam każde twoje zdjęcie gór,… tylko do własnego użytku,ale nie mogę się oprzeć….. sam temat i … zdjęcia są tego warte! http://6579.blog.onet.pl