Zainteresowania: góry, narty, fotografia, od niedawna poezja
- nie wiem co mi się stało.
Trochę o fotografii – sprzęt:
Pierwsze zdjęcie: Druch
Kolejne: Ami
Więcej zdjęć: Smiena 8
Jeszcze więcej zdjęć: Siluet Elektro
Spełnione marzenie: Zenith TTL
Po smierci Zenitha: Canon EOS 50E, Sigma 28-200
W pogoni za wygodą: Canon G5
Po kompromisie pomiędzy tym co chciałbym, a co mogę: Canon 30D, EF17-85IS
Druch pamięta wczesne lata 70-te, zatem fotografuję długo. Znawcy sprzętu wiedzą, że profesjonaliści na ogół używają lepszych aparatów. Ma to szczególne znaczenie przy dużych powiększeniach zdjęć. Uprzedzając kolejne pytania:
Tak używam filtrów: połówkowy szary, polaryzacyjny, UV.
Przed publikacją obrabiam zdjęcia w komputerze – obracam, kadruję, poprawiam kontrast, czasem poprawiam kolor – wtedy gdy po odebraniu fotek z labu widzę co innego niż widziałem podczas naciskania spustu migawki. Skanuję negatywy w labie, używam niemal wyłącznie SUPERIA 400. Program komputerowy, to równie dobre narzędzie jak powiększalnik czy kuweta. Z kiepskiego zdjęcia i jednym i drugim trudno coś zrobić.
Nie uczyłem się fotografii w żadnej szkole – jestem amatorem, czy jak kto woli samoukiem. Lubię krytykę moich zdjęć. Dużo się w ten sposób nauczyłem.
Kocham góry i gdy tylko mogę gdzieś łażę.
Fotografuję, by nie zapomnieć i mieć to co kocham przy sobie.
Zacząłem publikować, bo ktoś kiedyś powiedział, że to grzech trzymać takie zdjęcia tylko dla siebie – uwierzyłem 
. Ale odkąd zacząłem prowadzić blog zmienił się moj stosunek do tych publikacji. Żywe słowo pod zdjęciem, daje mu nowy wymiar, budzi refleksje, stawia wyzwanie a nawet zobowiązanie. Za to co napisaliście jestem wielu z Was winien kolejne zdjęcia…(okropne to ostatnie zdanie, bo przecież sprawia mi to radość Dlatego jak tylko czas pozwoli i ktoś tu czasem zaglądnie będę publikował nadal.
Pozdrawiam i zapraszam
Waldemar Czado
P.S.
W lutym spotkało mój blog wielkie wyróżnienie: II nagroda w konkursie Blog Roku 2005 zorganizowanym przez Redakcję Onet Blog. Nie mnie oceniać czy się należalo.
Jeszcze raz dziękuję wszystkim, którzy na mnie głosowali, a szczególnie „mróweczce b”, która zgłosiła mnie do konkursu oraz Redakcji za organizację i nagrody.
Po konkursie blog znacznie zyskał na popularności co zaowocowalo znacznym wzrostem „komęcikuf”. Jeszcze wcześniej przyjąłem założenie nie kasowania żadnych wpisów na blogu, o ile nie godzą w czyjeś dobro, wmyśl hasła: „niech historii stanie się zadość”. Skoro „komęciki” są na blogach zjawiskiem powszechnym, to i umnie muszę być. Zresztą nie mam czasu ich usuwać. Na szczęście ostanio prawie wszystkie odleciały na blog Pana Premiera . Zanim to się jednak stało zniechęciły znaczną część moich stałych bywalców nad czym bardzo ubolewam. Poza tym raczej nic się nie zmieniło – przynajmniej tak bym chciał.
