Archiwum miesięczne

Ciszę się, że wspomnieliście tu o Władku Nadopcie, dzięki Wam poznałam niezwykle wartościowego człowieka, to dla mnie bardzo ważne w momencie, kiedy poszukuję swoich autorytetów i ideałów. Taka forma wolności, jaką przeżywał Majster Bieda mi nigdy nie będzie dana, ale cieszy mnie, iż wiem że takie życie jest możliwe – bardzo trudne, ale możliwe i szczęśliwe… i tylko najsilniejszym dane. Mam o czym marzyć… Trochę żal, że nie ma Go już z nami, ale tam na „niebieskich Połoninach” ma ukochaną wolność, której całe swe życie poswięcił. Może będą inni którzy pójdą jego śladem? Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję…Piosenkę pierwszy raz usłyszałam w radio będąc jeszcze w szkole podstawowej, nagrałam na kasetę i wiele razy wtedy słuchałam i nuciłam, nie znając dokładnie słów, nie wiedząc, kto jest ich autorem i kto śpiewa „Majstra Biedę” – do wczoraj, a dzisiaj poznałam bohatera i inspiratora tekstu…jestem pod wrażeniem autentyczności słów piosenki i legendy Władka. Szklą się oczy, niewypowiedziane słowa gardło ściskają…

Władku wielu harcerzy takich jak ja bedzie pamietalo o tobie ostatnio DH Motyl opowiadał nam o tobie bedziesz w moim sercu nie jako bezdmny biedak ale jako Bohater

Wspaniały widok! Uwielbiam zachody słońca!

… Tak przyszłam… Jak codziennie…Sprawdzić czy jesteś…:)

kiedy słońce zachodzi, swoim gasnącym światłem wydobywa z krajobrazu kształty zamknięte w ciemne kontury, dając naszej wyobraźni możliwości tworzenia. Dobrze być tu znowu:)

Wolna Grupa Bukowina jest wspaniała, a sam Bellon związany jest z moim miastem, zwał je Busko Busko a’la Baden Baden…

Dowiedziałam się właśnie, że Władek Nadopta zmarł przed czterema dniami… Uczę się nieustannie do egzaminu, więc dowiedziałam się dopiero teraz… ‘wiatrem niesiony odpłynął w przeszłość, Majster Bieda…’Dziwne uczucie… Po pierwsze śmierć chyba zawsze jest zaskoczeniem, bo teraz własnie dotarło do mnie, że nigdy w życiu nie przyszło mi do głowy, iż on może umrzeć. A po drugie, to choć często go widywałam na Rawkach, nie rozmawiałam z nim nigdy, wcale, zupełnie. Chyba nie potrafiłam przemóc nieśmiałości i wydawało mi się, że on jest zmęczony, że nie chce rozmawiać, woli być sam… Więc był dla mnie obcy. Obcy… A czuję się tak jakby odchodził ktoś znajomy… Czy to tylko ze względu na piosenkę? Czyżbym była aż tak egzaltowana?… Staram się sobie tłumaczyć to swoje… ‘wzruszenie’ (?) szacunkiem i sympatią dla niego, jako człowieka, wędrowca, przyjaciela wolności, natury, Bieszczadnika… Ale przecież go nie znałam osobiście. Więc skąd mogę wiedzieć jaki był? Z mieszanki opowiadań i własnych wyobrażeń?… Nie wiem… I tak… aż mi głupio.

Biorąc pod uwagę szerokość geograficzną na jakiej się znajdujemy, Trolle – a to skojarzenie podoba mi się najbardziej – nie wchodzą raczej w grę (chyba że jakieś zabłąkane lub podróżujące w celach turystycznych). Tak więc to czarne z rogiem i włosami, to raczej Bies lub Czad; pewnie jednak Bies… Każdy ma inne skojarzenia i bardzo bardzo dobrze… Podejrzewam, że jeden z moich kolegów, żółwiofil, powiedziałby, że widzi tutaj wielkie żółwiszcze, bo jemu zawsze Bieszczady kojarzyły się z żółwiami (?!) ;P… I takie falujące niebieskie Morze Bieszczadzkie? Ta fala w oddali, pod zachodzącym słońcem, tak znajomo wygląda… Tylko to z trawą, to chyba nie jest statek… trawa na pokładzie?… Cóż, wszystko jest możliwe… Więc po prostu Bieszczady – Po Prostu…

Romantyczna zadumana „Czarownica” oglada zachod slonca.

punkt siedzenia

Pamiętacie „Przyjaciela wesołego diabła”?? To pierwsze skojarzenie jakie mi przyszło na myśl, na widok tej skały, a ta trawa to zupełnie jak włosy na głowie

Zgadzam się z Tobą, Czado, że w życiu, jak i w fotografii nie chodzi o oswajanie świata ( Herbertowskiego ‘Kamyka’ ), ale o jego poznawanie i wyrażenie osobistej refleksji nad jego pięknem. W miarę możliwości bez negatywnej ingerencji w jego świat. Trzeba pozwolić Kamykowi być Kamykiem, a komarowi być komarem. Niech więc kamienie ranią moje dłonie, gdy się potknę nieostrożnie i przewrócę. Jak inaczej doświadczę naprawdę twardości skały ? Jak inaczej przekonam się o chłodzie, dumie i długowieczności kamienia ? Jak inaczej sprawdzę, na co stać moją kruchą ludzką, egzaltowaną, namiętną, chorobliwą i śmiertelną powłokę ? Jak zdobędę szacunek do komara, jeśli mnie nie ukąsi ? Jak poznam jego komarzą naturę ‘wampira’, jeśli nie poczuję, że pije moje ‘fałszywe ciepło’ ( z Herberta ). Trzeba doświadczyć natury, nawet kosztem bólu, żeby ją poznać i jej nie zaburzyć. Taki ból jest dobry, bo to ból istnienia !!! Myślę, że najistotniejsze w ww. wierszu p. Zbigniewa jest stwierdzenie: ‘Czuję ciężki wyrzut, kiedy go trzymam w dłoni’ ( o kamieniu ). I tu ~nenyan miał rację, że nie chodzi o kamień tylko o nas samych ! To nasze rozdwojenie pomiędzy ludzką potrzebą uczuć, emocji, nieuchronnością zmian i naszego przemijania a podziwem dla ładu, stoickiej harmonii i niezniszczalności świata. Choć Ziemia się przekształca, to jednak niezmiennie trwa … oczywiście w układzie odniesienia: Człowiek – Planeta. W innej skali można powiedzieć, że ‘Kosmos nie był brzemienny Ziemią, podobnie jak nasza planeta nie była brzemienna człowiekiem …’ ( nie wiem, czy wiernie zacytowałam ). Wniosek: Niech żyją komary !Na koniec mały wierszyk na cześć tego, co nieprzewidywalne i niosące zdziwienie filozofom:’Pewien nartnik Don Juan,Komarzyc zajadły fan,zabujał się w polnym kwiatku,na przekór komarzemu świadku’.Pozdrawiam wszystkich Niepokornych

Czado tymi słowami wyraziłeś i moją naturę aż mnie to zadziwiło, a z drugiej strony bardzo ucieszyło, że nie jestem sama w takim podejściu do przyrody, ludzi, tego co mnie otacza. Tylko wiele osób zarzuca mi, że mam wiecznie „przepraszające” podejście do życia i mogłabym czasami się powstrzymac. Ja jednak nie staram się zmieniac, dobrze sie czuję jeśli wokół mnie jest harmonia, ład i zgoda z całym światem.

nom takie takie nawet pikne …

Dziękuję za zainteresowanie. Chwilowo (mam nadzieję) bardzo trudno jest mi spełniać prośby o wysyłanie zdjęć w większej rozdzielczości. Ostatnio przeważnie jestem poza domem i tak będzie jeszcze przez dwa tygodnie. Będę jednak wrzucał fotki „z doskoku” .Pozdrawiam

Hej! Komarzysko na kwiatku… Ja osobiście nia przepadam, za wszelkiego rodzaju robaczkami, chyba że są na zdjęciach A twoje zdjęcia są… hmmmm… nie nie napisze jakie są, bo znam chyba tylko jakieś banalne słownictwo, zupełnie nie nadające się do ich opisania… Więc pozostańmy przy zdaniu : „Twoje zdjęcia są …” I niech każdy skończy wg. uznania… Chciałam cię jeszcze przeprosić, za to, że tak żadko tutaj wpadam, ale wiesz jak to jest, koniec rku szkolnego, poprawianie ocen i w ogóle… Powiem ci tylko, że za każdym razem kiedy wchodzę na twojego bloga, tęsknię do wakacjii na wsi… A więc „Twoje zdjęcia są … „Pozdrawiam =*

Wróciłam… I pierwsze, co zrobiłam po dobraniu się do komputera, to było powędrowanie do Ciebie… Nawet jeszcze zanim zajrzałam do swojego internetowego Miejsca

A foto swoją drogą bardzo mi się podoba. Komar zmaga się ze swoim tornadem Odsapnąć by pewno chciał. A te kwiatki były swego czasu (lat temu dość sporo ) moimi ulubionymi kwiatkami – w ich kielichach strasznie lubią przesiadywać gromadnie takie malutkie czarne robalki, które rozłaziły się po cąłym stole jak przyniosłam do domu ‘bukiecik dla mamy’ hehe Nie ma to jak prezent od córci.

biedaczek sie uwiesli…. pieknie wygladaja skrzydelka w tym swietle.. i nawet komar moze byc piekny

Te zdjęcia sa naprade sliczne, weszłam tu pierwszy raz i zachwyciła mnie głebia kolorów i profesjonalność .Niektóre zdjęcia kojarzą się z impresjonizmem jakby były stworzone dla Moneta

Właśnie niedawno odkryłam, że to takie subtelne cuda mają największe znaczenie! Gratuluję Ci, że umiesz patrzeć i uchwycać! Ostatnio spacerowałam po okolicy, szukając, co by tu pędzlem zatrzymać… Tak, chcę nauczyć się widzieć… Pozdrawiam! Yoko-chan

W takim razie bardzo dziękuję:)

Filozofia, Herbert, kamyk… Pije poranna kawe ( bo u mnie 6 rano i czekam na kolejny upalny dzien, ktory spedze w domu). Tak – piekne to , co napisaliscie i zgadzam sie w zupelnosci. Kiedys dostalam kamien w postaci serca- tylko oszlifowany przez wode, a nie reka czlowieka. Trzymam go do dzisiaj… Sentymentalne? Moze. Co do zachwytu swiatem ,to cos tak jak z „Malym Ksieciem”… Kiedy dziecko widzi piekne kwiaty w oknach domu swojego przyjaciela, rodzic pyta- ile kosztowal ten dom i kim z zawodu sa rodzice przyjaciela … Zycie. Zachowajmy w sobie DZIECKO bez wzgledu na to- ile mamy lat.

=>

….chocby jednak..”.tyci tyci” …’nie podeszły’ byle narcyz….jesli masz a nie chcesz eksponować tego…..sluzę mailem..tylko powiedz ..ze masz….ja lubię takie nieporadne slabe i zwichnięte narcyze…bo mimo wszystko są zawsze takie dumne i powabne….one po prostu są!….

Muszę krótko… Filozofia Tak! Chciałbym, aby to co fotografuję pozostalo takim jak jest – niedotykalne, niezależne i dumne, jak herbertowski Kamyk. Nie chcę niczego oswajać… Komar nawet jak ukłuje, nie jest złośliwy, podobnie jak kamień, o który się potknę, więc nie mam o to niego do żalu, tylko do siebie, że nie byłem dość uważnym, nie potafiłem zgodnie współistnieć.

Dobrze, w takim razie zacytuję… Ostrzegam, że to będzie długi fragment… „…Czy mówiłem już, że jedyne, czego nam trzeba, abyśmy stali się dobrymi filozofami, to zdolność dziwienia się światem? Jeśli nie, oznajmiam to teraz: JEDYNE, CZEGO NAM POTRZEBA, ABYŚMY STALI SIĘ DOBRYMI FILOZOFAMI, TO ZDOLNOŚĆ DZIWIENIA SIĘ ŚWIATEM.Zdolność tę posiadają wszystkie małe dzieci. Gdyby niemowlę umiało mówić, z pewnością wspomniłoby o tym, jak zadziwiający jest świat, na którym się pojawiło. Bo choć dziecko nie umie mówić, widzimy, z jakim zainteresowaniem wskazuje na wszystko dookoła i z jaką ciekawością chwyta przedmioty znajdujące się w pokoju.Kiedy dziecko zaczyna wymawiać pierwsze słowa, zatrzymuje się i woła „hau-hau” za każdym razem, gdy zobaczy psa. Często widzimy jak malec radośnie podskakuje w wózku i wymachując rączkami krzyczy: „Hau, hau! Hau, hau!” Nas, którzy mamy już trochę lat na karku, drażni być może taki zapał. „Tak, tak – to hau-hau – mówimy tonem ludzi znających życie – ale siedź spokojnie, bo inaczej wypadniesz z wózka”. Nie podzielamy zachwytów dziecka. Widzieliśmy już sporo psów.Być może taki szalony radosny popis odbędzie się kilkaset razy, zanim dziecko zdoła przejść obok psa nie tracąc głowy z radości. Jednak na długo przedtem zanim dziecko nauczy się poprawnie mówić – i na długo zanim nauczy się myśleć filozoficznie – świat staje się czymś zwyczajnym. (…) Ma to związek z przyzwyczajeniem. (Zapamiętaj to sobie!) Mały dzieciak nie jest pewien, co na tym świecie jest możliwe, a co nie. A jak jest z samym światem, Zosiu? Czy ŚWIAT jest możliwy?…Najsmutniejsze jest to, że dorastając przyzwyczajamy się nie tylko do prawa ciążenia. Przyzwyczajamy się jednocześnie także do świata jako takiego. Wygląda na to, że w czasie dorastania tracimy zdolność do dziwienia się światem. Tracimy wówczas coś bardzo istotnego, co filozofowie próbują powtórnie pobudzić do życia, bo gdzieś w głębi nas samych tkwi coś, co podpowiada nam, że życie jest wielką zagadką. Filozof nigdy nie zdoła tak naprawdę przyzwyczaić się do świata. Dla filozofów świat nadal pozostanie czymś nieprawdopodobnym, zagadkowym i tajemniczym. Wyobraź sobie, że pewnego dnia wybierasz się na wycieczkę do lasu. Nagle przed sobą, na ścieżce, dostrzegasz nieduży statek kosmiczny. Ze statku wychodzi mały Marsjanin, staje jak wryty i wgapia się w ciebie… Co byś wówczas pomyślała? Czy nie przyszłoby ci do głowy, że sama jesteś takim MARSJANINEM?…Krótkie podsumowanie: Z pustego cylindra zostaje wyciągnięty królik. Ponieważ królik jest olbrzymi, sztuczka trwa wiele miliardów lat. Na samych koniuszkach cieniutkich włosków króliczego futerka rodzą się ludzkie dzieci. Z tego miejsca potrafią się dziwić nieprawdopodobną czarodziejską sztuczką, chcą spojrzeć Czarodziejowi prosto w oczy… Ale z czasem są coraz starsze, wślizgują się coraz dalej w głąb króliczego futra. Tam już zostają. Czują się tam tak przyjemnie, że nigdy nie ośmielą się ponownie wdrapać na szczyt cienkich włosków. Jedynie filozofowie wyprawiają się w szaloną podróż ku ostatecznym granicom istnienia. Niektórzy z nich spadają, ale inni mocno wczepiają się we włosy i z góry wołają do ludzi. Ale nikt z ludzi zamieszkujących zaciszne połacie króliczego futra nie przejmuje się wołaniem filozofów.-Ach, cóż za awanturnicy! – stwierdzają.I kontynuują rozmowę: Czy możesz mi podać masło? Jak stoją dzisiaj akcje na giełdzie? Ile kosztują pomidory? Czy słyszałeś, że Lady Di. znów spodziewa się dziecka?…”To z „Świata Zofii”, Jostina Gaardnera, z książki, która dla mnie była jedną z tych, po których przeczytaniu jest się zupełnie innym człowiekiem… Ni to powieść, ni to wykład filozoficzny. Moi koledzy z klasy z pewnością by mnie wyśmiali, bo ich zdaniem powinnam w tym wieku cytować Liebnitza lub Kierkegaarda. Ale oni nie potrafią się dziwić. Nie zamieniłabym się z nimi. To właśnie ta książka, którą poznałam mając latek trzynaście, nauczyła mnie takiego spojrzenia: na świat – jak na Niesamowitość, a na życie – jak na Baśń… I dzięki temu chyba rozumiem Twoją interpretację „Kamyka”… Dla mnie ten wiersz zawsze był opowieścią nie o zdziwieniu, ale o… człowieku. Taka subtelna herbertowska ironia. Może też to załuga wspomnanej w liście Pani Dyrektor Przyjęcie za doskonałość niewyrażania uczuć, obojętności, chłodu… co prowadzi do tego, że coś się w nas buntuje, nie zgadza z tym, bo przecież trzeba śmieć się, bawić, kochać… Nie, nie można być ‘kamykiem, który nie da się oswoić…’ Ja właśnie tak rozumiem ten wiersz Ale to jest Herbert – moim zdaniem najlepszy polski poeta w całej historii naszej ojczystej literatury – i to wszystko wyjaśnia…

fajen fotki:)

„…Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczyListek na wodzie albo krople rosyI wie, że one są – bo są konieczne.Choćby się oczy zamknęło, marzyło,Na świecie będzie tylko to, co było,A liść uniosa dalej wody rzeczne.Wiara jest także, jeżeli ktoś zraniNogę kamieniem i wie, że kamienieSą po to, żeby nogi nam raniły.Patrzcie, jak drzewo rzuca długie cienie, I nasz, i kwiatów cień pada na ziemie:Co nie ma cienia, istnieć nie ma siły…” Nie zgadzam się z Miłoszem, że ‘co nie ma cienia, istnieć nie ma siły’, choć myślę, że zapewne nie o taki cień dosłowny mu chodziło… Bo przecież cień to jest ten ślad, ulotny, nienamacalny, który zawsze nam towarzyszy, choć przecież nie zawsze jest widoczny… Może coś, co ma cień, to wszystko to, co nas porusza, co wzbudza w nas uczucia, zmusza do myślenia, co sprawia, że nie jesteśmy OBOJĘTNI… Może…W każdym bądź razie… ma znaczenie. Bo przecież ma swój cel… Może my go nie dostrzegamy, może dla nas jest niezauważalny. Ale to chyba jest właśnie wiara, taka ufność, że to, co nas spotyka nie jest tylko absurdem i zbiegiem okoliczności, ale ma nas czegoś nauczyć, pozwolić nam coś zrozumieć, uwrażliwić nas, czy też poddać próbie. Nie, nie mam na myśli przeznaczenia. Bo przeznaczenie nie pozostawia nam nawet tej odrobiny wolności, jaką jest możliwość wyboru. Zaprzecza więc wolnej woli… Tymczasem wszystko wobec czego stajemy twarzą w twarz, zawsze daje nam możliwość wyboru. Tak mi się przynajmniej wydaje… Stąd powtarzane przeze mnie często: nie ma przypadków… Zaczynam gadać od rzeczy I jeden zabłąkany komar, i jeden Czado z aparatem… i tyle przemyśleń.I jeszcze pewne słowa z takiej książki o filozofii, którą czytałam kilka lat temu, własnie mi się przypomniały, ale może o tym kiedy indziej… A może to kiedy indziej, powinno się przydarzyć przy okazji mojego pierwszego listu do Ciebie, bo to były słowa o Zdziwieniu… Do przeczytania i ‘zobaczenia’ za kilka dni…

odważnie sobie poczyna ten owad…

…Chciałoby się powiedzieć ŁAŁ ;D I to pomimo to, że ja mam raczej robaczkowstręt i nie przepadam za takimi komarzyskami… Rewelacyjne ujęcie, głębia ostrości… Ale przede wszystkim Oko… bo to, co takie niewielkie, schowane gdzieś w trawie przed naszymi spojrzeniami, dostrzec najtrudniej… Przeważnie przecież przechodzimy obok mimochodem, i nie zauważamy owego Microświata wokół nas… PS. Chyba się uzależniam…