Archiwum miesięczne

Oj tak Carrmelito, chcielibyśmy życzyć sobie, by Tatry były „wyludnione”, ale już chyba nie w tej „epoce”. Obawiasz się, że dzisiejsze Tatry Cię rozczarują, ja nie chcę Cię zasmucać, ale z mną tak właśnie się stało. Mało po Tatrach chodziłam, było to zaledwie kilka szlaków, ale ludzi zawsze sporo. Do dziś nie zapomnę jak czekałam w kolejce, by wspiąć się na sam szczyt Giewontu, a tam tak ciasno, że nawet nie było sposobności, by na dłuższą chwilę przycupnąć i odpocząć – aparaty, flesze dzwoniące telefony komórkowe, liczne smsy i gwar – to głównie pozostało mi w pamięci z tej wyprawy. Głupio się przyznać, ale krzyż na Giewoncie większe robił na mnie wrażenie, gdy podziwiałam go z oddali, skrytego w groźnych, burzowych chmurach. Gdy do niego dotarłam był taki…”zagubiony”, obdarty ze swojego majestatu. Chciałabym odkryć go na nowo i inne wspomnienia z takiej wyprawy zachować. Marzą mi się też Czerwone Wierchy, z zazdrością patrzyłam na malutkich ludzików przemykających tymi szczytami. W tym roku w Tatrach byłam w połowie sierpnia – chyba szczyt sezonu wtedy przypadał, albo trafiłam w miejsce bardzo popularne wśród turystów. Gdy zbliżała się godz. 17.00 od Wodogrzmotów Mickiewicza ruszyła „procesja” chcących opuścić Park – dosłownie lawina ludzi, nigdy bym nie przypuszczała, że tyle może wędrować szlakami w ciągu dnia. Ale trzeba chyba zrozumieć, że każdy chce, choć trochę piękna gór doświadczyć, a ja wtedy byłam jedną z nich. Smutno mi było, że tak muszę z wszystkimi się tłoczyć, z zazdrością i tęsknotą patrzyłam na pojedyńczych łazików, którzy szli z plecakami pod prąd. Gdzieś na tym blogu Czado pozostawił takie spostrzeżenie…, gdy już wszyscy schodzą w dół do samochodów, łazienek z prysznicem, czy dyskotek on się nie śpieszy, bo jest u siebie – to jego dom i żal mu opuszczać góry (mam nadzieję, że nie „przeinaczyłam” myśli). Taki żal i mi zawsze towarzyszy tym bardziej, jeśli wiem że dopiero za rok będę mogła w góry powrócić. Chciałabym tak kiedyś nie być poganiana zachodzącym słońcem, nie śpieszyć się i nocne niebo móc przywitać na Połoninie lub w innym górskim zakątku. Nigdy nie biwakowałam w górach…wstyd się przyznać, nawet nie spałam w żadnym schronisku. Zawsze moje wędrówki były takie „na pętelkę” – wyjść z pkt. A obejść alfabet i wrócić do punktu wyjściowego, nad czym bardzo ubolewam, bo to zawsze strasznie ograniczało prawdziwe „łazikowanie” i pozbawiało tej wolności, której tyle się czuje patrząc na zdjęcia Waldka.Powracając do Tatr miejmy nadzieję, że „moda” na nie wkrótce minie, a wraz z nią te tłumy ludzi. A jak nie to pozostaje maj, wrzesień czy październik, które ostatnimi czasy zaskakują nas piękną pogodą.

Czado, takie cudowne światło, tyle razy znajduje, to i Tobie, nam – może się poszczęści…z pewnością takiego samego światła, co kiedyś już było nie odnajdziemy, bo nikt z nas, na powrót nie będzie mały, a świat na heraklitejską modlę się toczy…ale inne, równie piękne, które na długo pozostanie w pamięci – z pewnością tak. Trzeba wytrwale szukać, a mamy z kogo brać przykład Więc nie traćmy nadzieji, bądźmy cierpliwi, wytrwali i szukajmy światła, światełka, gdzie się tylo da. Pewnie, że to w przestrzeni napotkane robi największe wrażenie – mnajbadziej nęci i mami – szczególnie nas, „miastowych”, którzy za przestrzenią tak bardzo tęsknimy – ale nawet w „mroku” światełko dostrzeżone może być cudem.P.S. Carrmelito, czytając Twoje opowiadania domyślam się, że w „podpojach gór” jesteś dobrze zaprawiona.Ja w tym roku, bardzo chciałm zobaczyć Dolinę Roztoki – zainspirował mnie Rogaś z książki M. Kownackiej (dawna szkolna lektura) – ale nie doszłam, w dużym stopniu zniechęcili mnie – najpierw gigantyczny korek samochodów na Łysą Polanę a później ludzie, których tam tak dużo było. Może jeszcze do takich wędrówek nie dojrzłam…często się nad tym zasanawiam. No i cóż…zaraz przywitamy Nowy Rok 2007 – więc pozostając przy temacie – nie pozostaje mi nic innego jak tylko życzyć najpiekniejszego światła jakie tylko natura w sobie skrywa i by nam wszystkim drogi rozświetlało i do szczęścia prowadziło. Do Siego Roku…

Za każdym razem, gdy mam przestrzeń przed sobą, próbuję sobie wyobrazić jak mogło wyglądać to miejsce dziesiątki, setki, tysiace lat temu i jak będzie wyglądać w przyszłości. I chociaż jestem nieskończenie mały, to przecież jestem częścią Nieskończenie Wielkiego. Pewnie każdy tak ma, ale Prus o tym pięknie napisał… Dziękuję, że nam to wyszukałaś.

…znalazłeś Światło, dzięki, że się nim podzieliłeś, otwarło się niebo i stało się jaśniej…

Mam wrażenie, jakby I-sze zdjęcie było fotomontażem lub kolażem złożonym z dwóch obrazów: kolorowe, jesienne pola na dole widokówki oraz czarno-biała zima w lesie na przednówku w tle. Prawdopodobnie, gdy robiłeś zdjęcie, pierwszy plan był pod wpływem niemrawego światła słonecznego, a pagórki w oddali tkwiły w głębokim cieniu …Może sam dystans pomiędzy polem a zalesionymi pagórkami jest duży, a mgliste i wilgotne powietrze między nimi daje efek wyblakłego tła ?Co do II-go zdjęcia, to wydaje mi się, jakby mgły, unoszące się nad lasem miały za chwilę zamienić się w wiry, małe trąby powietrzne, które wciągną i wessają wszystko za sobą do nieba. Zniknie martwa i nierealistyczna polana, a wraz z nią senne, nagie drzewa zahipnotyzowane przez opary. W mgnieniu oka wszystko pochłoną łapczywe obłoki .

Zawsze jest jakiś promyk , który należy zauważyć…

Witam i uklony sle .Jestem oczarowana i zaczarowana. te chmury unoszace sie nad ziemia ,gorami i lakami. cudnie to uchwycone ,jakies magiczne/ to z serca plynie twojego……NIGDY NIE PRZESTAWAJ . ..zatrzymac sie nalezy i podziwiac ,marzac by ujrzec to jeszcze raz i kolejny….ja kocham gory i patrzec moge na takie piekne widoki bez konca….pozdrawiam serdecznie i w nowym roku zycze radosci. zyczliwosci ludzkiej i wszelkiego dobra…..elunia1

Z całego serca dziękuję Ci za piękne chwile wzruszeń,i Świątecznie Życzęserdecznych spotkań rodzinnychpukania do drzwi przyjaznych twarzy, dużo radości, serdecznych objęć, pocałunków,szczęśliwych wspomnień, aby Twoje święta były właśnie tymczym powinny być-odrobiną ciepła w środku zimy,światłem w mroku.Życzę nadziei,własnego skrawka nieba ,zadumy nad płomieniem świecy ,filiżanki dobrej , pachnącej kawy ,piękna, poezji, muzyki, odpoczynku, zwolnienia oddechu , nabrania dystansu do tego co wokół ,chwil roziskrzonych kolędą, śmiechem i wspomnieniami.Wszystkich bliskich jak najczęściej razem. I dobrych, spokojnych rozmów z nimi – pełnych uwagi, cierpliwości i uśmiechu,bo przecież :Każdy z nas jest Aniołemz jednym skrzydłem.Jeśli chcemy pofrunąć,musimy mocno się objąć.(Luciano De Crescenzo)I jeszcze pięknego, dobrego światła i Żebyś swoimi wzruszeniami Zechciał się z nami jak najczęściej podzielić daga

W dniu Bożego Narodzenia;Dziś skaładamy ci życzenia,Aby raźniej w duszy było,Aby ci się dłużej żyło,Aby szczęścia i radości,Pomyślności i miłościZ życia nigdy nie ubyło,Aby ci się lepiej żyło.W życiu bez smutku i cierpienia,Oto moje są życzenia.Oraz szczęśliwego Nowego Roku

rajd, rajd beszczadzki rajd…czy to w sloncu czy to w mgle pozdrawiam cieplo

Masz bardzo fajny blog, piękne obrazki, naprawde piękne!!!!!!!!!!!!!!!!!!

jak wam tam dobrze, śnieg macie przynamniej…

To zdjęcie mojej duszy. Dziękuję. Wesołych Świąt Karpacki Wędrowcze!

Zazdroszczę

Nie przetrwamy, jeśli choć trochę nie zwarjujemy ! Twoje, Czado, szaleństwo jest naszym udziałem ! Ratuj się kto może i do łóżka marsz! Mój snobistyczny kot Kotowaty, stwierdził, pakując się przed klawiaturę, że mi chyba już totalnie odbiło, skoro o tej godzinie jeszcze siedzę na blogu. Pokornie więc zamykam zmęczone oczęta i idę spać, bo jutro nie obudzi mnie pluton egzekucyjny w składzie trzech budzików. Pod powiekami, niosę do poduszki obraz: polana na błękicie, fiołkowy śnieg na drodze, kołtun drzewa …. Dobranoc !

Po prostu extra!to co robisz jest swietne i tez bym tak chciala.Piekne zdjecia,no,cudne i tyle;P jak ja tesknie sa gorami..uhh…;> zazdroszcze ci tak pieknych widokow;P mam nadzije ze zdjec bedzie wiecej:P wpadnij tez do mnie http://www.mala1992.blog.pl pap;;*

mistrzostwo w kazdym calu. Gratuluje. jakiego sprzetu uzywasz?

To śnieg listopadowy. Powyżej 600 m.n.p.m. przechował się.

A skąd tyle śniegu nawiało?

Szalenstwo, ale wspaniale szalenstwo! Bo trzeba byc szalencem ( w najlepszym tego slowa znaczeniu ) , aby chcialo sie chciec- wstawac wczesnie, wedrowac dlugo, byc na polach w czasie gdy wieje zimny wiatr …I chyba wlasnie tego szalenstwa zwanego wolnoscia- najwiecej zazdroscimy. Bo tam nie ma owych glosnych ulic, pulsujacych autostrad. Jest cisza, spokoj a slychac tylko wiatr szumiacy w pochylajacym sie drzewie. Slowem- niech ten szal trwa wiecznie!

Chciałabym popływać w tych obłokach…

U Ciebie baśniowy piesiu, u mnie mniej poetycki rydwan, ale czy oba te skojarzenia nie sprowadzają się w podświadomości do jednego? Dopiero to sobie uświadomiłam, gdy przeczytałam o Twojej „Niekończącej się opowieści”.Wspomniany u mnie rydwan symbolizuje pragnienie czy tęsknotę za tym, by móc wtulić się w niebiański obłok, który nam tu do stóp się pochylił i popłynąć na nim tam…gdzie marzenia poniosą: nad górami, krainami…tam gdzie kres nie sięga…gdzie bajka się zaczyna.

Ojej! To pierwsze wygląda jakby przedstawiało wydmy piaszczyste! Niesamowite Przy okazji wesołych Świąt życzę i dalszych takich pięknych prac w nowym roku, na które z pewnością niecierpliwie będę czekała

Ten najgroźniejszy siedzi we mnie. Ciągnie mnie w bezkres, mami wolnością, obiecuje za następną górą jeszcze ładniejsze widoki…teraz… bo jutro już się nie potrzórzą… Szęśliwie marzną mi dłonie, nos i uszy, ściska z głodu w żołądku, zapada zmrok, więc przypominam sobie kim i gdzie jestem.Pozdrawiam

Błagam cie powiedz mi jak zająć chociaż by 3 miejsce w konkursie chcialbym wygrac tygodniowy pobyt w Rzymie i zaprosić tam Kolerzanke byłbym najszczęśliwszym chłopakiem na ziemi i to nie z powodu samej wycieczki ale z towarzystwa hehe pozdrawiam i zapraszam na http://swidnik.blog.onet.pl/ zakomętój jak mozesz pa

spotkanie nieba z ziemia

Poczułam się jak u siebie:) (zwlaszcza, że w mojej okolicy też są Przymiarki) ten sam klimat… Tylko śniegu nie ma… :/ Pozdrawiam.

Super blog.Wiem ze jestes bardzo zajety ale prosze wejdz na mojego blogusia http://www.Tajemnice-swiata-ja.blog.onet.pl

W siną dal. . . .

O proszę… śnieg. A u nas (opolszczyzna) nie ma.

cudowne te fotki…. naprawdę, ta pierwsza szczególnie… bardzo mi się podoba,będę tu wchodzić częścej

A ta chmura to jak rydwan Boga, który tutaj „zaparkował”. Wysiadł, strzepnął z siebie trochę puchu białego i poszedł miedzą sprawdzić czy wszystko już u tych „nieboraków” gotowe, czy można sypnąć porządnie śniegiem i na dobre rozpocząć radosny czas Świąt. Na tym poniżej chmury, które uciekły szponom rosochatych drzew ze zdjęcia „Dziwne” z 26 listopada.Tam gotując się do ucieczki były jeszcze delikatnie pomarańczowe, a tu w tym pędzie ognistym aż iskrzą się z pośpiechu, a moożeee…to Anioły rozpaliły sobie ognisko i grzeją przemarznięte stópki, teraz sporo się muszą nachodzić, by zbłąkane dusze odnaleźć i do Świąt Bożego Narodzenia na właściwą drogę je sprowadzić.

Gdy patrze na fotografię od razu się odpręzam. Okropnie Ci zazdroszczę tego widoku : http://my-madonna.blog.onet.pl

Ta góra wygląda jak grzbiet jakiegoś potwora.NiesamowiteI i PIĘKNE,

bliżej zwyczajnośća w tle niewiarygodnezapraszamy na tę okoliczność do mniehttp://www.szafot.blogspot.com/

ja też lubie gwiazdozbiór oriona a najbardziej jego gwiazde betelgeze (ramię oriona) i rigla (stopę )

;( jaki potrzeba miec sprzet, zeby moc fotografowac gwiazdy??odp bardzo mi na tym zalezy… ps. sliczne zdjecie oriona, a masz gdzies moze fote labedzia?? pozdrawiam i czekam na odp. jesli to mozliwe alicja403.blog.onet.pl

Widzę, że mamy tę samą ulubioną konstelację.

I Syriusza widać

O księżycowych oczach – zorzach – efemerycznym puchu i stimmungu…Czado!…będę się po raz kolejny powtarzała, ale kolory na Twoich zdjęciach wprawiają mnie w „niemy…?” zachwyt. Nie uważam siebie za osobę „monochromatyczną” i staram się subtelnymi i pięknymi kolorami otaczać, dostrzegać je w naturze a później na długo zapamiętać, ale…to jak Ty widzisz, jak postrzegasz ten świat…brakuje mi tu słów…Chyba jakieś „KSIĘŻYCOWE” albo inne „nieziemskie” oczy posiadasz…Fakt, że nigdy w górach o tej porze roku nie byłam i dużo jeszcze nie widziałam, ale takich zestawień barwnych, zupełnie nieoczekiwanych w danych porach dnia nawet bym sobie nie wyśniła. Mam w pamięci zimowe niebo z pierzastymi obłokami, których mięciutka materia odbija blask księżyca w pełni, ale jak pamiętam niebo było zawsze granatowe a jasne obłoczki bladożółte, ewentualnie trochę szarozielone w ciemniejszych miejscach – generalnie chłodny klimat.A Ty pokazujesz nam niebo, które nie jest granatową otchłanią tylko ciepławą brunatną materią a pasma chmur rozciągające się na jego powierzchni są rudawe, miejscami delikatnie pomarańczowe. Gdy pierwszy raz ujrzałam tę fotografię pomyślałam, że to jakieś ZORZE Twoje niebo nie jest przerażającym dramatem rodem z Drakuli (choć i takie są fantastyczne), ale dużo w nim łagodności i „gościnności” dla podziwiających gwiazdy. Spokojnie się na nie patrzy i bez starachu, że „coś” nas wciągnie w tę otchłań i nie pozwoli powrócić na ziemię. Bez drżęnia nóg możemy je godzinami kontemlować…I jeszcze korony drzew…wszyscy wiemy, że są to twrade, mocne gałęzie, które nie jedno przeszły i łatwo się nie ugną, a Ty pokazujesz nam, że zwieńczenia koron mogą być jak EFEMERYCZNY PUCH – jak dmuchwce w maju – jak brązowe futrko jakiegoś milusiego zwierzaczaka.I gwaizdy…ale ze mnie ciemnota…zanim przeczytałam tekst poniżej zdjęcia myślałm, że Syriusz to księżyc w pełni – wybaczcie mi moją niewiedzę i dziękuję czado, że oświecasz mnie i pomagasz nadrobić braki. O gwiazdach może innym razem napiszę…myśli nie chcą się sprecyzować…a tak w ogóle nic o nich nie wiem i dopiero tutaj dzięki Wam je poznaję.Kompozycja…o tym już nie będę pisała – jesteś czado w tym niedoścignionym mistrzem…Jest jeszcze taki mały fragmenicik obrazu, w środkowej części zdjęcia tuż pod Syriuszem, który zwrócił moją uwagę…O ile dobrze widzę to blask Syriusza nieśmiało oświetla łagodne pagórki i drzewa na horyzoncie – to „żywcem” wyjęty nastrój z obrazów epoki romantyzmu, tzw. STIMMUNG – „piękny, ciepły ton i wielka siła światła”.To malarstwo chrakterystyczne było dla XIX w., i najpełniej rozwinęło się w Niemczech, ale do nas też przywędrowało, bo w tamtych czasach nie miliśmy własnych Akademii Sztuk Pięknych i nasi artyści wyjeżdzali do Monachium, by tam zgłębiać tajniki sztuki. U nas to nastrojowe malarstwo określamy mianem luminizmu – i właśnie owy luminizm bije z Twoich Pejzaży Waldku…może nie dosłownie i nie w każdym ujęciu, bo przecież do brązów Twoje prace się nie ograniczają a czasami wręcz „buchją ferią barw”, ale to w jaki sposób światłem budujesz w nich nastrój odpowiada temu mlarstwu.Zresztą…może kiedyś już napisałam, że Pejzaże Czado to poezja malarstwa…Dzięki ostatnim publikacjom możemy chłonąć nie tylko dzienne, ale i nocne piękno górskiego „klimatu” Mimo, że „ciemno wszędzie, głucho wszędzie”, pokazujesz nam prawdziwe kolory nocy i jak się zdaje może na kolejnych „nocnych” zobaczymy więcej – że pejzaże ciemnością otulone mogą być też różnorodne i równie mocno potrafią chwycić za serce, jak te fotografowane za dnia – warto czasami zadzierać głowę…P.S. wpisując w google luminizm wyskakują hasła w wiekszości odnoszące się do baroku, Carravagia, itp. tam również operowano światłem, ale jest to głównie malarstwo mitologiczne bądź religjne nie zabardzo odpowiadajce pejzażom Waldka – jeśli znajdę właściwe – pejzażowe przykłady, wtedy podeślę link…zainteresowanymAle żem się znowu rozpisała, taka forma wypowiedzi chyba jest tu nie na miejscu, ale czasmi trudno się opanować…szczególnie gdy kilka dni obraz nowego pejzażu nie opuszcza jaźni a myśli na jego temat kłebią się i narastają…przychodzi wtedy chwila i mówię sobie…..”Aaa! napiszę dzisiaj już coś konkretnego”……i jak już się pozwoli refleksjom opuścić zkamarki umysłu to jak lawina prą naprzód niczym nie zatrzymane.Moją sytuajcę „wylewnego pisarza” pogarsza fakt, że jestem niedoszłą pianistką a pisanie na klawiaturze sprawia mi naprawdę przyjemność…i czasami szukam pretekstu, by zagrać długą sonatę Postaram się następnym razem opanować myśli i jedynie ich streszczenie wyrazić – ale obiecać tego nie mogę…Pozdrwaiam wszystkich ciepło…i czekam Waldku na księżyc w pełni, by już bez reszty oddać się marzeniom o elfach, nimfach i aniołach, które gdzieś są, tylko nie można ich tak łatwo odnaleźć, albo o Małym Księciu, który tam samotnie czyście swoje wulkany i pielęgnuje ukochaną maleńką różę.Pozdrawiam i dopinguję nocnym wyprawom…

siemka ;] właśnie ogłosiłam konkurs na mojim blogu. Twój … … blog ma bardzo duże szanse :] wiecej informacji na http://www.aania.blog.onet.pl

„Nie ma nic cenniejszego nad wartość dnia” i umacniam się w tym, gdy oglądam twoje zdjęcia..pokazujesz wiele piękna w naszym życiu codziennym…Ciesze się,ze trafiłąm na tego bloga, każde tu zaglądanie na pewno bedzie dodawało mi skrzydeł aż do Oriona…Moje ulubione gwiazdy to Kasjopea i Perseusz i to własnie Twoje zdjęcia przenoszą mnie do nich…Czy jak powiem ,ze ten blog jest swietny to bedzie to juz oklepane?Hmm…zatem powiem..ten blog jest tak niezwykły,ze niebieski poziomki przy nim nie mają szans…Z niezwykle niezwykła niezwykłoscią-pozdrawiam,:)

Juz raz byłam na twoim blogu, ale teraz przyszłam poraz drugi żeby jeszcze raz i owiele dokładniej obejrzeć adjęcia no tym blogu. Są poprostu świetne! Ja też lubie robic zdjęcia krajobrazom ale takich zdjęć jeszcze nie widziałam. No dobra kończę już moją wypowiedź wiem napewno że będę tu wpadać częściej, bo uwielbiam oglądać ładne zdjęcia. No dobra ruszam przeglądać Twoje archiwum

piękna dusza … piękne zdjecia

Piękne gwaizdy… Zabrzmi to dziwnie, ale chyba nawet nie miałam okazji zobaczyć takich na żywo.

Anioły, SDM i teraz ten Zaciszek tutaj:) I choć na chwilę robi się lepiej…PS.Jak znajdę uczelnię, gdzie można się edukować na angelologii, to wtedy będę piiiisać i piiisać Pozdrawiam:)

rewelacyjne…już wypowiedziałam życzenie…

Moj eks twierdził, że potrafię go wywieźć na Syriusza, a ja się zawsze z tego śmiałam, bo z wykładów z astronomii pamiętałam, że Syriusz to psia gwiazda…Ech, taka refleksja:)A pomysł z albumem bardzo dobry. Obawiam się jednak, ze, jak kazdy album, nie bedzie on na moja studencka kieszeń. No ale przeciez kiedys skoncze studia, hihii;)

Niech czado wybierze to jego Album, to być może jego…Opus Magnum, wierzę, że nas nie zawiedzie a nawet po raz kolejny zachwyci, byłaby to dla nas kolejna niespodzianka…ale oczywiście decyzja należy do niego i może rzeczywiście będzie chciał z naszej podpowiedzi skorzystać…ale ja nawet do 20- stu „koniecznych” nie będę potrafiła się ograniczyć w tym całym bogactwie…Trochę spóźniłam się ze swoim komentarzem, bo czado powyżej dał już odpowiedz

Blog Roku. Czy blog bedzie bral udzial w konkursie w tym roku?

Album? Byloby fajnie, gdyby ktos zdecydowal sie wydac, byloby jeszcze fajniej, gdyby mozna bylo kupic Twoje reprodukcje i to powiekszone. Ach, takie GDZIES TAM na scianie…

..siadanie do komputera nie miałoby sensu, gdyby Ciebie tu nie było…

Które zdjęcia powinny KONIECZNIE znaleźć się w albumie „Pejzaże karpackie”?

Niebo usmiecha sie do nas swoimi neonami gwiazd. A Ty sprawiasz, ze sa one na wyciagniecie reki. Tak daleko, tak blisko. Podobnie jak my- Twoi wierni przyjaciele blogowi. Niech bedzie pieknie!

Oriona najlepiej widać jesienią i zimą, gdy mróz i zimno. Czasem stoję w środku ogrodu (bo jest tam ciemno) w mroźny wieczór i patrzę na niego. Bardzo lubię ten gwiazdozbiór. Może dlatego, że potrafię go bezbłędnie i szybko odnaleźć, a może dlatego, że jest piękny po prostu. A to że myśl jest błyskawicą…celnie, bardzo trafiona uwaga:)wydaje mi się że ci którzy ti trafili i zachwycili się zostaną mimo wszystko, mimo twojego milczenia. Zdjęcia mówią same za siebie:)

Czado myślę, że zamieszczenie „blogowych rozmyślań” w mającym zaistnieć albumie będzie dla nas wyróżnieniem, czymś szczególnym… Myślę też, że masz do tego prawo – w końcu to Twoje Dzieła kreują te piękne myśli i nikt chyba nie będzie miał Ci za złe jeśli ujrzą światło dzienne (ale to moje zdanie w dobie „wszechobecnie” chronionych praw autorskich).Zgodzę się też z Tobą, że by w pełni oddać „tutejszy” klimat potrzebne są i blogowe komentarze…to jakie uczucia, wrażenia, skojarzenia wywołują w ludziach Twoje zdjęcia są nieprawdopodobne. Dużo można się z nich dowiedzieć, dużo nauczyć a czasami są słowem, którego brakuje, by wyrazić własne myśli (Carrmelita – „Stoję…”). Świadczą też o tym jak cenne i jak ważne są dla wielu z nas Twoje fotografie.Ja również przyłączam się do wspaniałego pomysłu wydania albumu. Zabrzmi to prozaicznie, ale te cudowne Pejzaże staną się trochę bardziej materialne…Inna sprawa, że internet jest z nami od niedawna a książka od wiek wieków i zawsze pewnym szacunkiem była darzona…przynajmniej tak jest u mnie…przynajmniej tak powinno być wszędzie.A internet i monitor,…jakie cuda by nie pokazywały to…trudno pałać miłością do szklanego ekranu – a do książki owszem. Jak na razie te „nowinki techniczne” choć niezastąpione, nie posiadają jeszcze „duszy” tak jak woluminy – może kiedyś..za ileś lat…I jeszcze jedna mała, ale trącająca egoizmem „sprawa”…otóż posiadając Album będziemy posiadali cząstkę Ciebie – Twojego Dzieła,…cząstkę tych wspaniałych miejsc, które odwiedziłeś a fotografie i refleksje blogowiczów (o ile się pojawią) będą trwały jeszcze przez długie lata i łatwiej będzie się tym pięknem z innymi podzielić.Pozdrawiam i trzymam kciuki, by Album wyśnionych pejzaży zaistniał

śliczne są te gwiazdy… na Twoich zdjęciach one są tak bardzo blisko… Ewa z „Pamiętników Adama i Ewy” mogłaby wplatać je sobie we włosy i byłaby szczęśliwsza

To było tak dawno temu, że Chrystus na krzyżu, na szczycie mogiły przechylił się bezsilnie pod wpływem czasu umęczonym czołem w kierunku parowu … a jednak rozmyty błękit trwa nad Nim niezmiennie, jak wtedy w te grudniowe noce w 1831 roku …takie pustkowie, a widać, że w okienku pomnika ktoś postawił kwiaty sztuczne lub prawdziwe, u podstawy barwią się gałązki, a po środku ( nie wiem, czy mnie wzrok nie myli ) płonie znicz ? Zapal i od nas świecę za dusze pokutne, Czado, gdy będziesz tak znowu. Ja też zabiorę ze sobą na szlak do plecaka lampki na jesieni.

1831 rok – wazna data w historii Polski. Bo my o nich pamietamy.

las jak z bajki…

Dzisiaj widzę surrealistycznie…opiewane buki są jak niebieskie wałeczki plasteliny, a pomiędzy nimi rdzawa tiulowa apaszka w kropki zieleni veronese’a….- notabene chiałabym taką mieć

fajne, ale to drugie chyba trochę nieostre

Światło zmierzchu po zachodzie słońca, jest z natury swej fioletowo-niebieskie. Jasnoszare o niebieskawym odcieniu pnie buków dobrze odbijają to światło wzmacniając efekt, który jest tym większy i późniejsza pora. Sporo zależy od kąta patrzenia – nie z każego kierunku tak to wygląda.Pozdrawiam

Wreszcie wiem, jak wygladaja luny w Bieszczadach

To prawda. Coś wisi w powietrzu,…ale jest nadzieja… między drzewami ścieżka…, dokąd?…Ty tylko mnie poprowadź …, nawet jeśli nie bardzo chcę pójść.

…jak srebrne wieczne wojsko, strzegące moich myśli niepewnie splątanych przed zagubieniem w codzienności…

tak bardzo, bardzo kocham las…