Już któryś raz przyglądam sie temu zdjęciu … i im dłużej patrzę tym większy chaos tam dostrzegam … nie wiem dlaczego … przyroda za czymś goni, ściga się … a może ucieka …
Bardzo mi się podoba Twoja twórczość, komentuje pod ostatnim postem, ale najbardziej podobają mi się „wichrowe wzgórza”. Już nie mogę doczekać się zimy (ale takiej ładnej, którą ujmiesz w fotografii). Pozdrawiam. Ps. Trafiłam tu z bloga taka jestem, którego jestem współautorka.
Twoje fotografie (tak, fotografie, nie zdjęcia) mają w sobie to coś, że jak tylko się je ujrzy, aż się lepiej w oczy robi .. nie wiem, jakiś rodzaj ciepła, dobrej kompozycji, gry kontrastów i barw. i automatycznie klika się na nie prawym przyciskiem myszy „ustaw jako tło…” zazdroszczę a zarazem podziwiam, nieustannie. Pozdrawiam ciepło,Mincia
***JESTEM… W PŁASZCZU PODSZYTYM JESIENIĄ… JESTEM Z NOGAMI W ZIMNYM STRUMIENIU… JESTEM… Z MGŁY NAD POLAMI JESTEM… BO BYĆ MUSZĘ… KIEDY W KOŃCU WRÓCIZ I PO PROSTU MNIE PRZYTULISZ…*** Jak zwykle łagodnie pozdrawiam i jak zwykle opisuję wierszem wszak Twoje zdjęcia zawsze wywołują reakcję słowa u mnie a zwykłymi to za ubogo dla nich:)
Trzydzieści lat wstecz byłam tam z kimś kto już nie żyje, ale kto kochał tę miejcowość do szaleństwa za jej piękno. Rzadko można zobaczyć coś tak pięknego, jak dolinka rzeki Tabor. Dziękuję ci, że mogłam tam wrócić poprzez Twoją fotkę. Dziękuję, że znów zadrżało mi serce…
Cudowne zdjęcia, chociaż to nie to samo co realne ale niemalże tak samo cudowne! Pierwszy raz jestem na tym blogu i zdecydowanie nie ostatni. Pozdrowienia – taki blog, to jest to!
Wiesz-jesienia nie spaceruje…(pogoda mnie odstrasza)… no ale teraz chyba to zmienie. Rymanów i Rymanów Zdrój maja niesamowite krajobrazy i klimat. Wiem cos o tym… mieszkam tam od 21 lat. Najpiekniej jest na Kalwarii. Pozdrawiam. http://tam-gdzie-zachodzi-slonce.blog.onet.pl
No i co gdzie tu niby są te obrazki!Co?Ja na moim blogu to mam dużo obrazków!Wpadnij na niego oto jego adres:www.tajemniczy-sekretnik-eweli.blog.onet.pl
Oczywiście! Podoba nam się bardzo! To piosenka Wiesława Jarosza pt. „Pocztówka z Beskidu”.Chyba każdy, kto przeżył noc pod gwiazdami, w górach, przy ognisku, z gitarą, zna tę piosenkę. Jeżeli nie to może właśnie teraz się nią zainteresuje? Na pewno warto.Pozdrawiam
Uczylismy sie takiej piosenki mi sie podoba a wam?? ocencie :1Po beskidzie bładzi jesień, wypłakuje w dzeszczu łzy Na zgarbionych plecach niesie worek siwej mgłyPastelowe cienie kładzie zdobiąc rozczochrany lasNocą rwie w brzemiennym sadzie grona słodkich gwiazdZłotych gwiazd.ref: Jesienią góry są najszczersze, żurawin kluczem otwierają drzwiJesienią smutne piszę wiersze,smutne piosenki śpiewam ci2Po beskidzie bładzą ludzie kare konie w chmurach rżąŚwięci pańscy zamiast w niebie po kapliczkach śpiąKowal w kuzni klepie biede czarci wydeptuja traktW pustej cerkwi co niedziele żewnie śpiew wiatrPobożny wiatr..RefJesienią góry są najszczersze, żurawin kluczem otwierają drzwiJesienią smutne piszę wiersze,smutne piosenki śpiewam ci
Piękne wspomnienia mam z tym miastem związane … na wiosne jest tam niesamowicie kolorowo … ja byłam jesienią tamtego roku 14 listopada i choć wiał dość zimny wiatr też było pięknie … z pozdrowieniami … mroweczkab
Rozeszklił się tutaj jesienny oddech. Rozeszklił się tutaj sen jesiennych liści i cichy szept porannych mgieł. Można podobno kochać i nie wiedzieć o tym, można też płakać i nie czuć kropel łez. Można podobno iść i stać w miejscu…..a można zatrzymać się w zachwycie i trwać.Tak, jak właśnie we mnie rozwarło się południowe okno duszy i trwa w zadumie: nad tymi rozeszklonymi zwierzeniami jesieni…..Pięknie.Beth * mahtabi.blog.onet.pl
Oj, pasują do tej historii… Kiedyś napisałam wiersz pt. Impresja (21.04.05) – wydaje mi się, że pasowałby do tego widoku, zresztą pejzaż, który opisywałam był podobny…Pozdrawiam.
uuu, tylko jeden wiatrak?! tyle się ich naoglądałam, całe pola wiatrowe… Ale zdjęcie i tak ładne, mimo samotnego wiatraka A może właśnie w jego samotności tkwi urok…? http://www.moje-musicale.blog.onet.pl
a mi w oczach pojawiła się wilka bitwa średniowieczna. tabory wojsk i mknący na koniach rycerze. w powietrzu już czuć swąd wylanej krwi, chociaż nikt nie zginął.
Nie trzeba być fotografem, potrzebny tylko aparat. To był front atmosferyczny, który sprawił, że padało. Skojarzenie z wojną też… po jedenastym września sprawdzam datę publikacji.Pozdrawiam
Ciekawe skojarzenie… Front wojenny… Czy raczej front atmosferyczny…? Oba porównania równie ciekawe i obfite w konotacje… Zdjęcie bardzo ładne, dzisiaj widziałam nad moim domem podobny widoczek: pełno różowo-czerwonych chmur nad ciemniejącym horyzontem… Aż pożalowałam, że nie jestem fotografem… Pozdrawiam.
Nie wiem jak to robisz… ale nigdy nie przypuszczałam, że liść może mieć w sobie jednocześnie tak wiele perwersji i subtelności … kusi swoją barwą i naturalnością … mroweczkab …
Piękne zdjęcie – tym bardziej dla mnie – kogos, kto kocha cieple, sloneczne kolory i kto w jesieni widzi cos nad wyraz romantycznego… Moze ów jesienny romantyzm kryje sie właśnie w takim listku-uwodzicielu…?www.moje-musicale.blog.onet.pl
To, że jest w nim tyle słońca… Naprawdę umiesz wypatrzeć takie cudne, radosne widoczki… „Głupi listek”, a ileż tu radości, spokoju i pogody, tej duchowej… Pozdrawiam.
One naprawdę osiagają 1,5 m wysokosci…??? Niesamowite… U nas takich nie widziałam… W takim „lesie” naprawdę można zapomnieć chętnie wszystko… Pozdrawiam serdecznie.
jak wieżowce na manhatanie – no właśnie – skojarzyło mi się nim przeczytałam tytuł i zobaczyłam datę (takie wybiórcze spojrzenie), chyba myśleliśmy tak samo, pozdrawiam
Jak dłonie wyciągnięte do nieba … z radości, z tęsknoty … pierwszy raz widzę tego typu roślinę i zastanawiam sie co to jest … z pozdrowieniami … mroweczkab…
A dzisiaj dotykam nieba. Moim markotnym juz nieco, wczorajszym smutkiem. Dotykam nieba zdarzen – pieszcząc swoje zmysły siłą.Bo jesteś ze mną. Bo jesteś obok mnie. A dzisiaj wącham nieba. Moim rozmarzonym już nieco, dzisiejszym optymizmem.Dotykam nieba zdarzeń – pieszcząc swoje zmysły – miłością.Bo jesteś ze mną. Bo jesteś obok mnie. Beth * mahtabi.blog.onet.pl
Twój blog jest super obejrzalam fotografije z 2005 roku i jestem zachwyconawszystkimi z nch!!! Pozwoliłam sobie skopijować parę najładniejszych!!Fotografuj człowieku bo robisz to swietnie!!
Napisałam niedawno taki wiersz:delikatne kruche koloryrozkwitły na zielonym materiale łąkichwieją się w podmuchachfiglarnego tańcabrzęczącym adoratoromkłaniają się płatkamina palce smukłych łodygwspinając się uparciegdy liściastymi dłońmiprzytulają słońcecałe są zachwytemTwoje kwiaty przytulają niebo… Choć gdzieś w tle ja jakoś to słońce widzę mimo, że nie ma go w kadrze. Błękit jest taki jasny, letni, a te niezwykłe kwiaty-nie kwiaty lekkie i delikatne… Zachwycające… Jakby się modliły…Pozdrawiam.
Właśnie dzisiaj czy wczoraj…w każdym razie jakoś niedawno doszłam do wniosku, że bardzo się cieszę, ze mieszkam w Polsce, kraju 4-ech pór roku. I wszystko się pięknie zmienia, wiosna, lato, jesień, zima, łagodnie odchodzą gdy już zaczynają się nudzić i cudną metamorfozą przychodzi inny czas. Tak.
Zdjęcie zrobiłem wczoraj tj. 9 września. Ale to jeszcze nie jesień, to koniec lata. Większość drzew jest jeszcze zielona. Tylko pojedyncze listki są czerwone lub żółte przez co bardzo przyciągaja uwagę kontrastując z otoczeniem. Jeziorka duszatyńskie to magiczne miejsce, ale jesień tam będzie za miesiąc. Pozdrawiam
Zdjęcie robione teraz niedawno czy z jakichś ‘archiwów’? Zastanawiałam się ostatnio czy Beskidy już nabrały kolorów. Przypomniały mi się wędrówki w okolicy Jezior Duszatyńskich kilka lat temu i srebrne pnie buków na tle usłanego pomarańczowymi liśćmi zbocza. Tamten październik był słoneczny.
Twoje zdjęcia są naprawde cudne… Takie … hmmm… Artystyczne, piękne…Bardzo chciałabym umieszczać niektóre Twoje fotografie na moim blogu (www.pochylajacsienadEwangelią.blog.onet. pl), oczywiście, jeśli wyrazisz zgodę. Jedną już umieściłam – przy ostatnim rozważaniu. Jeśli jednak nie zgadzasz się – natychmiast usunę. Umieściłam Cię także w swoich linkach na moim blogu poetyckim http://www.olesia41.blog.onet. pl – o ile nie masz nic przeciwko temu.Pozdrawiam serdecznie. Na pewno będę Cię często odwiedzać.
***W PAŹDZIERNIKOWY ZMIERZCH KONCERT NA OPADŁE LIŚCIE PRZEKOMARZA SIĘ WIATR KRADNIE NAM CZAS… IMBRYK PARZY HERBATĘ – JESIEŃ U DRZWI IMBRYK PARZY HERBATĘ…. – JESIEŃ…*** Jak zwykle łagodnie..:)
Widząc to zdjęcie poczułam coś czego okreslić nie potrafię … powiem jedynie , że dzięki tym barwom i temu zdjęciu zrobiło mi sie lżej na sercu … dziekuję …-mroweczkab….
P.S. To Wy tworzycie wspaniały klimat wokół tych zdjęć patrząc na nie życzliwie, taktownie pomijając milczeniem to co słabe. Zostawiacie tu swoje emocje, skojarzenia, piękne słowa, wiersze. Potraficie widzieć, przeżywać. Jestem zaskoczony. oczarowany czasem wzruszony tym co czytam. Dziękuję i proszę o jeszcze. Jednak staram się mieć dystans do wysokich ocen moich prac. Jeśli uwierzę w swój rzekomy talent, uniosę się jak balon, pęknę z hukiem i nikt mnie nie pozbiera… Czy w moim życiu nastąpiła zmiana? Nie. Po prostu wakacje w tym roku nie były szczególnie udane, a teraz zmieniła się pogoda, otoczenie, światło i pewnie to jest powodem, że fotki są inne.
focia śliczna, ale notka po prostu mnie poruszyła ))) przyznaję, zdecydowanie za rzadko… ale tu zaglądam ))) i nigdy nie mogę nacieszyć oczek ))) dodaję do linków ))) pozdrawiam serdecznie i obiecuje zagladac czesciej ))))
witam! trafilam na Twoj blog przypadkiem i… jestem oczarowana…! zwlaszcza zdjecie powyzej jest piękne…! Postaram sie zapoznac z calym Twoim blogiem – na pierwszy rzut oka wydał mi sie magiczny i niezwykly…! Pozdrawiam goraco i w wolnej chwili zapraszam do siebie na http://www.moje-musicale.blog.onet.pl – troche inna tematyka, ale moze jednak Cie zainteresuje…?
Nie potrafię wskazać takiego zdjęcia. Z każdym jestem emocjonalnie związany, pamiętam dokładnie okoliczności w jakich powstało, a to nie pozwala obiektywnie oceniać.
Po prostu dech zapiera jestem tu dopiero 2 raz ale zdazlylam objrzec prawie wszystko!! Po prostu gratuluje talentu i dziwie sie ze sa to zdjecia amatora a nie znanego na calym swicie fotografa!Moglabym zadac jedno pytanie?? Które zdjecie wedlug samego autora jest najlepsze i najciekawsze pana zdaniem!!
Pędzę na tej karuzeli życia, pomiędzy wschodem i zachodem. Wysiadam tylko na chwilę, szukam w sobie resztek ciszy i spokoju, wspomaga mnie w tym kontakt z naturą no i oczywiście Twóje zdjęcia.
Hej pierwszy raz jestem na ttm blogu ale…..zamurowało mnie!!!! Musiałam zobaczyć wszystkie zdjęcia!! Są naprawdę naprawdę bardzo dobre.Potrafisz uchwycić w piękny sposób to co dała nam przyroda.masz naprawde wielki dar do robienie zdjęć i trzymaj tak dalej. dzięki nim w jakis sposób przemieszczam się i kojąco na mnie one wpływaja i za to Ci dziekuję.czekam zniecierliwoscią na nowe cuda natury.Pozdrawiam i tak trzumać siemanko!!!!!!
na wiosne przyszedł spóźniony przymrozek. Szkółkarz lał pół nocy wodę i nad ranem wyszło na zdjęciach coś niesamowitego. Krople wody zamienione w grudki, bryłki lodu. Rozrzucone po powierzchni, zwisające z bezlistnych gałązek. Piękne to było. I straszne.Tu jest inaczej, ale tak mi się skojarzyło.
PPS. A powyższe zdjęcie to bym tak prosiła bardzo bardzo na maila… Na nenyan@op.pl lub canis_lupus@op.pl bo ‘bezimienna spod ciemnej…’ się chwilowo całkowicie rozsypała. Tylko jeśli znajdziesz chwilę oczywiście. Bo wiem, że nie masz czasu i tak aż mi głupio prosić…Dobrej nocy…
PS. (czyli to co Pewien Radiowy Dziennikarz uważa za najważniejsze w każdym liście ;]) Wiesz Czado, od jakiegoś czasu mam takie wrażenie, że Twoja fotograficzna galeria jest takim wirtualnym bieszczadzkim schroniskiem dla nas wszystkich. Przychodzimy Tu znużeni, po przewędrowaniu nie jednej szalonej miejskiej drogi. Przychodzimy często (niektórzy nawet kilka razy dziennie ;])… Jedni zostają tylko chwilę. Inni, urzeczeni, mogliby już nie wychodzić. I choć nie znamy się przecież, to tak jak w Górach, znajdujemy drogi do siebie… Dzięki Tobie. I wracamy, wracamy, wracamy… I zawsze czeka Tu na nas Coś Pięknego A w talent uwierz Bo jak nie to jak na demokratyczne państwo przystało zrobimy głosowanie i wtedy nie będziesz miał już nic do powiedzenia ;] Co jak co, ale wydaje mi się, że należysz do takich osób, którym obrastanie w piórka absolutnie nie grozi I cieszę się… Dzięki temu wierzę każdej Twojej fotografii. Wiem, że są prawdziwe.
Fotki nie zmieniają się od światła,od cienia.Przynajmniej nie jest to diametralna zmiana. Czasem po prostu człowiek zauważy coś ciekawego, pięknego i z roślin zrobi takie coś.Ale to nie światło.
nic mi więcej nie potrzeba:)To podobnie jak „myśli/interferencja” wydaje mi się mocno nie Pańskie. W sensie odbiega normą od tego, co zwykle widzę tu. Od gór, łąk, pól…. Jest niesamowite, piękne… jest takie, że nie wygląda jak zwykła roślina, krzew, drzewo, cokolwiek innego, nie jest tylko „zieleniną”, ale jest też czymś dziwnym i tajemniczym. No wow Panie, wow:)(Ja bym miała prośbę, bo po tym tytule mi się nieba zachciało, jakby Pan kiedyś miał jakieś niebo i mógł „cyknąć” mu zdjęcie byłoby pięknie. Jeśli nie, to trudno:)
Witaj z kobietami podobno jest tak, że gdy coś zmienia się w ich życiu, często zmieniają wygląd lub uczesanie czy też kolor włosów…Ciekawie czy mężczyźni mają podobnie … Czyżby jakaś zmiana w życiu? Bo tutaj ciekawa )) Podoba mi się to odbicie świateł A tak poza tym pytaniem … Jaki masz obiektyw do zdjęć makro ??Pozdrawiam serdeczniucho
Jeszcze nie wzeszło słońce. Jeszcze nie… Jeszcze przez kilka chwil ten maleńki zielony Kopciuszek będzie tańczył w swojej srebrzysto-błękitnej biżuterii, w swoich ulotnych koronkach, przy szeptach drzew i strumieni, przy tej symfonii lasu, którą wyczarować mógłby tylko Beethoven, dla którego muzyka nie miała już dźwięku i była tylko kryształową struną marzenia. I potem wzejdzie słońce, wybije dwunasta… A my przyjdziemy na bal jak zawsze spóźnieni. Wielcy, nieokrzesani, niczym słonie w składzie porcelany. Kryształowego pantofelka nie tylko nie zauważymy, ale go jeszcze podeptamy… A wystarczyłoby tak niewiele; wstać zanim mgły podniosą się z doliny, pójść i przykucnąć, wstrzymać oddech, mówić szeptem… by nie spłoszyć tego małego cudu świata, który objawia się w ciszy…Zajrzałam Tu do Ciebie dzisiaj rankiem… i oniemiałam. Czy też jak to się potocznie mówi ‘zatkało mnie’ Patrzyłam szeroko rozwartymi oczami, nie mogąc wyjśc z podziwu… Bo są takie Zdjęcia, które potrafią zastąpić i tysiąc słów… Jak Ty bardzo musisz To kochać…
***Zasuszyłam dzisiaj łzy Niczym szklane paciorki babci Ponawlekam je na źdżbła traw Potem wieczorem, w blasku świec Będą się mienić i srebrzyć… Ot, i tyle zostało po Tobie…*** Łagodnie…:)
Zapachniało jesienią w Twoim wyjątkowym, wrażliwym świecie.Ale mi teraz zaparło dech….Pomilczałam chwilę, by kontemplować ten wyjątkowy sznur korali. Ten wyjątkowy naszyjnik niby nocą zmrożonych łez wiatru. Wydaje się, że jakiś Anioł bowiem przysiadł na trawie, płacząć w samotności.Dostrzec taką samotność, dojrzeć taką pajęczą niemal czułość, dojrzeć taką wrażliwość wiatru, który nie miał odwagi strącić tych korali – to uklęknąć gdzieś wyżej niż cała reszta Nas.Masz w sercu jakiś płomień, który nie pali.Masz jakąś iskrę, która nie żarży.Masz wiatr, który nie smaga chłodem.Masz jakiś dar…..którego nie sposób opisać.To piękne. Wyjątkowe. Zupełnie niecodzienne….Zapraszam czasem do mnie: mahtabi.blog.onet.pl
….a ja pamietam z dzieciństwa ze mozna było kupić jarzębinę w lukrze….takie ‘groszki’…mniam….nigdy ich nie zapomnę!!!!!!..szeroki uśmiech …dla ciebie ..za zdjecie…))))))))))))))
„…jak chłop krowie…” Moja dawna ‘Pani od polskiego’ tak mawiała zawsze wtedy, gdy w sposób jak najprostszy i jak najbardziej niepedagogiczny ;]tłumaczyła nam, niekumającym trzynastolatkom, prawidła polskiej gramatyki. I zawsze potem prosiła, by to zostało między nami, bo ją inni poloniści prześwięcą albo z pracy wyrzucą Wiem, wszystko płynie, wszystko pięknie się przenika. Po miesiącu spadających gwiazd, następuje miesiąc spadających liści, głębokich barw i świetlistości więzionych w babim lecie i kroplach rosy. A Pan Zaklinacz Światła zostaje Panem Profesorem i znów ‘zaklina’ uczniów na szkolnych lekcjach…
Każde Twoje następne zdjęcie fascynuje mnie coraz bardziej … a to z jarzębiną jest niepowtarzalne w swej prostocie … pozdrawiam ciepło -mroweczkab.blog.onet.pl
„…jak chłop krowie…” … jakie celne i dokładne określenie. Oczywiście, że jest lato. I to nie moja wina, że borowiki rosną w lipcu, a jarzębiny dojrzewają już w sierpniu, a światło teraz bywa najlepsze.Problem w tym, że piszę to w pracy…
Korzystając z tego, że jest jeszcze LATO, i mam jeszcze odrobinę wakacji, wreszcie mogę się zaczytać „Szkołą fotografowania National Geographic” (piszą jak chłop krowie na granicy, więc mam jeszcze szanse coś z tego zrozumieć :]) I właśnie się dowiedziałam, że „fotografia” w dosłownym tłumaczeniu z greki znaczy „rysowanie światłem”… Czy nie pięknie?… Niby to takie oczywiste, a jednak nigdy na to nie wpadłam.I tak sobie pomyślałam, że o Twoich zdjęciach właśnie tak można powiedzieć, że każde z nich najpiękniej i najcieplej, dosłownie i metaforycznie, od płynnego tła, po pogodne cienie na kuleczkach jarzębiny, jest własnie światłem rysowane…
Nikt pewnie nie uwierzy, ze nie widzialam prawdziwej jarzebiny od wielu lat. Jednak po raz pierwszy spotkalam ja wlasnie tutaj w tamtym roku. I tak jakos wierzylam, ze i tej jesieni sie pojawi. Dziekuje ….
***Zasuszyłam dzisiaj jesień w dużym glinianym wazonie kiedy popijam wieczorem kawę wtulona policzkiem w kota spoglądają na mnie wyrozumiale oczy czerwonych jarzębin…*** Pozdrawiam łagodnie:)
To piosenka Wiesława Jarosza pt. „Pocztówka z Beskidu”.Chyba każdy, kto przeżył noc pod gwiazdami, w górach, przy ognisku, z gitarą, zna tę piosenkę. Jeżeli nie to może właśnie teraz się nią zainteresuje? Na pewno warto.Pozdrawiam
tyle się ich naoglądałam, całe pola wiatrowe… Ale zdjęcie i tak ładne, mimo samotnego wiatraka 
))))))))))))))))))))))))))))))))))) dzięki>>
~Julc!@
31 Maj 2008 14:19
yyyyyyyyyyy…tam żadnego wodospadu niema :/ Boska fotka i pomyśleć ze mam kilka minut drogi pieszo do tego miejsca
~GUARDIANka
29 Październik 2005 18:33
Śliczne… pomyśleć, że gdy kompałam się w tym miejsu na wakacjach to nie dostrzegałam tego piękna…http://blindziara-bg.blog.onet.pl
~pigulkab@poczta.onet.pl
1 Październik 2005 21:51
Już któryś raz przyglądam sie temu zdjęciu … i im dłużej patrzę tym większy chaos tam dostrzegam … nie wiem dlaczego … przyroda za czymś goni, ściga się … a może ucieka …
~..::ania::..
30 Wrzesień 2005 18:07
po prostu dech zapiera cos pieknego!!!
~atiw
30 Wrzesień 2005 16:34
Chcilabym miec troche wiecej czasu w zyciu, zeby moc to wszystko zobaczyc. Dziekuje, ze moglam to zrobic dzieki Tobie. Hej!
~madziamilo@vp.pl
30 Wrzesień 2005 11:55
Bardzo mi się podoba Twoja twórczość, komentuje pod ostatnim postem, ale najbardziej podobają mi się „wichrowe wzgórza”. Już nie mogę doczekać się zimy (ale takiej ładnej, którą ujmiesz w fotografii). Pozdrawiam. Ps. Trafiłam tu z bloga taka jestem, którego jestem współautorka.
~Julia
30 Wrzesień 2005 00:28
Ukojenie dla oczu. A w oddali widac „sciane jesiennego wodospadu”. Cudne to ! Cudne …
~Jofa
29 Wrzesień 2005 19:42
Ha! Byłam, taplałam się w tej wodzie!
Tak, Wisłok jest przepiękny. W ogóle kocham te okolice, a bywam tam prawie co roku (w Puławach) 
.
~misia4
29 Wrzesień 2005 18:44
no piekne… nic wiecej nie umiem powiedziec…
~minerwa
29 Wrzesień 2005 16:23
Twoje fotografie (tak, fotografie, nie zdjęcia) mają w sobie to coś, że jak tylko się je ujrzy, aż się lepiej w oczy robi .. nie wiem, jakiś rodzaj ciepła, dobrej kompozycji, gry kontrastów i barw. i automatycznie klika się na nie prawym przyciskiem myszy „ustaw jako tło…” zazdroszczę a zarazem podziwiam, nieustannie. Pozdrawiam ciepło,Mincia
~olesia40@op.pl
29 Wrzesień 2005 00:06
pod ciężkim konaremw błyskach i zieleniachjestempłynęprzed siebiezałamuję wzburzone ramionanad losemco mknąć każe mi w dalbez odpoczynku…
~ufoemilka
28 Wrzesień 2005 22:41
~EVA(MOJA-TOSKANIA)
28 Wrzesień 2005 22:29
***JESTEM… W PŁASZCZU PODSZYTYM JESIENIĄ… JESTEM Z NOGAMI W ZIMNYM STRUMIENIU… JESTEM… Z MGŁY NAD POLAMI JESTEM… BO BYĆ MUSZĘ… KIEDY W KOŃCU WRÓCIZ I PO PROSTU MNIE PRZYTULISZ…*** Jak zwykle łagodnie pozdrawiam i jak zwykle opisuję wierszem wszak Twoje zdjęcia zawsze wywołują reakcję słowa u mnie a zwykłymi to za ubogo dla nich:)
~kingaa
28 Wrzesień 2005 21:15
hej fajny blog wpadnij do mnie an bloga z obrazakmi http://www.kingus144obrazki.blog.onet.pl fajusioenkie obrazki pozdrawiam