Beskid Niski – w promieniach zachodzącego słońca

znow czuje to cieplo w srodku i oczy tego lakna i cialo tego pragnie od stop do glow nadzwyczajnoscia przesiakniete sa twoje zdjecia, choc niby tyle wnich zwyczajnosci przeciez naszej codziennosci ,czesto kroczymy przez to piekno ale ta pogon za zyciem i codziennoscia tak wiele nam odbiera tak rzadko unosimy glowe…zeby zobaczyc…przeciez to wszystko jest inas otacza i znamy to tak dobrze –jak milo to czuc

Przypadkowo przeczytalam „W plomieniach zachodzacego slonca”, i – wlasciwie tez pasuje.Te zdjecia sa nieziemskie, nie wiem, kto Ci pomaga je robic, ale jest tu na pewno iskra boza. A moze w czasie gdy tropisz najpiekniejsze mgnienia swiata, jakis aniol przycupnal na Twym ramieniu.Serdeczne pozdrowienia.katarzyna

Bardzo sobie cenię to zdjęcie i cieszę się, że patrzycie tak jak ja. Pozdr.

swietne