Gest

Przypomniał mi się wiersz Juliana Tuwima pt. :‘Dwa wiatry’‘Jeden wiatr – w polu wiał, drugi wiatr – w sadzie grał: Cichuteńko, leciuteńko, liście pieścił i szeleścił, Mdlał… Jeden wiatr – pędziwiatr! Fiknął kozła, plackiem spadł, Skoczył, zawiał, zaszybował, świdrem w górę zakołował I przewrócił się, i spadł na szumiący, senny sad, Gdzie cichutko i leciutko liście pieścił i szeleścił Drugi wiatr… Sfrunął śniegiem z wiśni kwiat, parsknął śmiechem cały sad, Wziął wiatr brata za kamrata. Teraz z nim po polu lata. Gonią obaj chmury, ptaki, mkną, wplątują się w wiatraki, Głupkowate mylą śmigi, w prawo, w lewo, świst, podrygi, Dmą płucami ile sił, łobuzują, pal ich licho!… A w sadzie cicho, cicho…’Mam nadzieję, że nie pomyliłam treści. Pamięć płata czasem figle, a szkolne apele rocznicowe to już prehistoria …

Myślę, że gdybyśmy choć w części ‘przeszkadzali’ Waldkowi tak błogo i sympatycznie jak Ty, to rzeczywiście nasz Gospodarz siedziałby na blogu non stop. I kto by wtedy robił zdjęcia ?

Obłoki jakby tańczące ku czci tego spokoju, tej ciszy.

Tak, najwyraźniej coś się Komuś rozsypało, kiedy w zamyśleniu machnął ręką…pozdrawiamAgnieszka

Wyszliśmy oboje na spacer. To niedziela i tylko niedziele są nasze. Ta dzisiejsza jest potwierdzeniem reguł, czyli wyjątkiem wszelkich tutejszych prawideł. Po stalowej barwie tygodnia malowanego późnym budzeniem się dnia, w połowie drogi powitalo nas słońce. Ktoś wziął wielkie sito mąki i przesiewał ją nad wyspowymi górami. Soczysta zieleń ostatni raz skoszonych traw, przymarzła a wraz z nią świerki, sosny i bezlistne, szaropienne brzozy Na lądzie – bez sita biel przywoływała niebo. Zaczął się taniec kolorów i fiord pochwycił je, nurzjąc w głębinach Przez godzinę jasny granat był przy sterach i odpłynął, nie mówiąc dokąd…W „Geście” nie ma fiordu, ale jest to obraz, który znalazłbyś tu.. w norweskich górach. To oznacza tylko jedno. Ty jeden jesteś uprawniony do zatrzymania się na jego brzegu. Potem odwrócenia się do niego plecami. Pójścia w góry po to, żeby pokazać jego życie tak daleko, jak tylko Ty potrafisz. Nie mówię, że po horyzont, bo zdarza się, że go nie ma. Zabiera go zaplatanie oceanu i chmur. Widzisz wszystkie odmiany stali na ścianie.Zostawiam Ci życzenie, byś mógł…Wiem, że każde Twoje zdjęcie to – droga szczególnego patrzenia, sztormu uczuć i żal, że czujesz te drogę sam niezależnie od tego, czy ktoś czeka na Twój powrót.Będę za Tobą szła, nie będę już do Ciebie pisać… nie mogę Ci przeszkadzać.

Siemx! Bardzo interesujący blog, szczerze mówiąc zaintrygował mnie. Ciekawe notki i zajeb!sty wystrój!=DZapraszam do mnie: http://www.olcia-everything.blog.onet.pl ZOSTAW COŚ…!PoZdRoOo…:*Sorki za SPAM!