Bywa w listopadzie

dziękuje za zawsze aktualne zaproszenie …. zawsze z niego korzystam ))) bo wiem że tutaj się nie rozczaruję pozdrawiam serdecznie

fantastyczna dynamika!

Świetne zdjęcia …www.fotorosinski.blog.onet.plPozdrawiam

pierwsze jest cudowne, takie dynamiczne. W ogóle… wszystkie są wspaniałe, ale szczególnie te dwa. Gratuluję. Jeśli chcesz, możesz obejrzeć moje zdjęcie (dopiero jedno). Postanowiłam, że skończę z komercyjną fotografią Zapraszam. http://www.ssstoryboard.blog.onet.pl

Zastanowiła mnie, Czado, dziwna, brzydka rzecz. Wydało mi się przez chwilę, że może wolałbyś zgromadzić w tym Miejscu miłośników fotografii, nie zaś zwyczajnych miłośników Gór. Że może kiedyś wolałeś? Czasem żałuję, że się tak bardzo na tym nie znam – Twoje fotografie WARTE są tego, by mówić o nich profesjonalnie…Z drugiej zaś strony – to przecież niesamowita rzecz, że nas tu tyle, zakochanych w Twoich Górach. Że nie potrzebujemy wiedzy, żeby widzieć i cieszyć się pięknem!Choć przecież to jasne – nie byłoby kolejnych obrazów, gdybyś nas tu nie chciał takich zwyczajnych

Przyśniły mi się Twoje zdjęcia… dlatego jestem.Dzisiaj po południu czytałam wpisy Gości i zaintrygowała mnie noc, o której wspomniała Carrmelita.Gdy po raz pierwszy zobaczyłam zdjęcia, wcale nie pomyślałam o nocy, a przecież mogłabym, bo tak na nich czarno w odległym planie. I później myśli nie dały mi już spokoju… męczyły natarczywie domagając się rozwikłania tajemnicy: czy to rzeczywiście noc… ale jak? Jak w nocy mogłeś sfotografować pędzące tumany śniegu, a jednocześnie iskierki płatków na przednim planie… i wszystkie źdźbła traw tak dobrze widoczne, które „żywioł z głowy rwie połoninom”…. Przecież tak potwornie wiało – to widać, to się czuje, a Ty zatrzymałeś wyrysowane bez drżenia gałęzie, które skupiły się, by było im raźniej podczas zawiei… i kłębowisko chmur w bezruchu – tak wyraźnie je widać… to nie mogła być noc. A znowuż dzień? z otchłanią na horyzoncie niczym czeluście bez dna – też wydaje się mało prawdopodobny…. około 24:00 zasnęłam… tak na trochę, znużona pilną pracą na jutro, a właściwie na dzisiaj.Przyśniło mi się, że leżę w tym śniegu i próbuję dociec prawdy. Nie jest mi zimno, żaden wiatr nie wieje… jest zupełna cisza i jasno – jak na Księżycu, a śnieg taki dziwny: lekki i suchy – każdy płatek osobno, nie zlepiają się, a rozsypują w podmuchu. Zbliżam się – czołgając, a później delikatnie chwytam w dwa palce pojedyncze trawki i „przesadzam” je na bok, by ich nie zniszczyć, a sobie zrobić miejsce… źdźbło po źdźble, by nic nie uszkodzić.I tak powolutku… coraz dalej.Chciałam przedrzeć się przez zaspy i dostać na sam koniec, by zobaczyć, dotknąć i sprawdzić, czy to rzeczywiście noc… nie udało się… gdy byłam już blisko sen nagle znikł, a ja… obudziłam się.Dziwny mój sen jak Twoje zdjęcia… dziwne te zdjęcia, jak w jakimś śnie, ale przecież…. nie wszystko musimy racjonalnie wytłumaczyć, prawda?I niech tak zostanie, niech będzie tajemnica… a z nią sny.Dobranoc P.S. Mam za zadanie sfotografować mój świat wewnętrzny – Twoje ostatnie zdjęcia idealnie go odzwierciedlają… są irracjonalne, pełne dramatu i niepokoju, a przestrzeń w nich jakby „na opak”.Powoli drogi się prostują, ale do ideału bardzo daleko.Pozdrawiam serdecznie

Po co robisz te piękne zdjęcia?Ile mozna tęsknić za tym uroczym światem.Skończ już z tym.

…, że wiatr, Okrutnik gwiżdże sobie pod nosem: ‘Hulaj dusza, piekła nie ma !’ i panoszy się w bieszczadzkiej głuszy. Wtedy właśnie, jak mówią, rozum śpi i rodzą się upiory… a może anioły …? Żywioł szaleje, wzbija srebrny kurz. Tlą się zbocza białą pożogą. Wiatr włosy z głowy rwie połoninom, tarmosi poszarpane sople traw. Istny śniegowy kołowrotek ! Biały szkwał na połoninach ! Wściekły Neptun chyba zabłądził w Bieszczadach ?Czy ten niesamowity, dziwny blask, bijący od zamarzniętych traw jest skutkiem odbicia światła księżyca, co wyjrzał nagle z zamieci ? Raczej nie …a może to, świeci ich biel pod wpływem jakiegoś zewnętrznego źródła światła ? Jak to się Czado, stało, że tak się udało … ?

….co czuję gdy patrzę na te fotografie…niech do mnie też zawita…powiedz jej tam w Bieszczadach by przyszła też w moje strony do mojej ‘wielkiej ziemi’ niech mnie przytuli swym zimowym płaszczem…bo teraz tak smutno bez dotyku, bez wyrazistej obecności ‘kogoś’ ,tak szaro…nich przykryje smutek, szarość swym bialutkim płaszczem przynosząc radość …

……….to tylko promienie światła się splątały na mroźnym wietrze i nie sposób już tego rozplątać…..i to tylko Ktoś mądrzejszy od nas powymyślał nasze dusze, nigdy nie mówiąc,że będzie łatwiej, nikt przecież nie obiecywał spokoju myśli ….ponad pejzażami świetlistych przestrzeni srebrnego świata…..jak włosy srebrne władcy naszego czasu…. snują się mgły i poświaty zimowego blasku, który chłodzi i ogrzewa….. światłem, co się spala…. w dni iluzjach i pragnieniach…..