Jeszcze Polska…

Cześć!! także pasjonuję się zawodowym malowaniem pazurków. Ostatnio cały czas spoglądam http://www.makijaz.tv/ – co Ty na ten temat myślisz? Ja już dodałam na blogu do na blogu! xD

Tak, Młoda Polska jest bezkonkurencyjna ! To również moja faworytka do tytułu ‘Polskiej Duszy’.

A może , Ameli w pobliżu jest jakieś wysypisko śmieci i one tak żerują partiami, stadami ? U mnie na osiedlu też zdarzają się przeloty wron albo innych krukowatych ale wieczorem lecą w kierunku północno – wschodnim, pewnie nad Wisłę.

Waldku tak nas przyzwyczaiłeś, a przez to pewnie niechcący „rozpieściłeś” swoimi ostatnio licznymi fotografiami, że gdy teraz dłużej nie zabierasz nas na spacer to tęskno okropnie …za nowym spojrzeniem Przewodnika.Ja wiem, że jesteś bardzo zabiegany i w pośpiechu łapiesz oddech…. nie potraktuj tych słów jako ponaglenie – w żadnym wypadku – ja tylko tak… gdybym mieszkała za płotem, to bym się ukłoniła, Dzień Dobry powiedziała i o zdrowie zapytała, a że nie mieszkam… to piszę komentarz z serdecznymi pozdrowieniami P.S. Klawisz „odśwież” już mi się w klawiaturze zacina, ale to nieszkodzi… będę wciskała ctrl+R aż do skutku Trzymaj się… ciepło, mocno, dzielnie

…szczególnie teraz (o tej porze roku) dają o sobie dobitnie znać.Może sami zaobserwowliście owo „zjawisko” w Waszych miastach.Otóż dwa razy w ciagu dnia gigantyczne stado wron, kruków… dokładnie nie wiem czego – w każdym bądź razie „czarnych kawałków płaszcza” przelatuje nad moim blokiem: rano w okolicach godziny siódmej, a po południu kilknaście minut po zachodzie słońca – tak około szesnastej.Tak było w zeszłym roku, tak jest i teraz. I choć codziennie nie jestem w stanie tego sprawdzić, to wydaje mi się, że powtarza się to regularnie.A piszę, że dobitnie dają o sobie znać, bo po zachodzie, a szczególnie kiedy niebo zachmurzone, dobrze ich nie widać, ale słychać z daleka jak nadlatują. Jest ich naprawdę dużo – może nawet tysiące i nie sposób ogarnąc wzrokiem, bo znikają w ciemości zmierzchu… Przelatują nad blokiem około 5-8 min., po południu zawsze w kierunku Pn-Zach.I kiedy nawet słońca nie ma, bo niebo zachmurzone, to one „jak z zegarkiem w ręku” są punktualne. To jest dopiero organizacja, tyle na raz i tak zgranie w jednym kierunku.W zeszłym roku, to było bodajże w listopadzie jechałam tramwajem dosyć spory odcinek drogi wzdłuż pewnych „miejskich nieużytków”. I to tam właśnie odkryłam miejsce spotkań „czarnych kawałków płaszcza”. Całymi stadami obsiadły bezlistne już drzewa na odcinku jakiś 2 km. Drzewa, aż się uginały…wroniaste zleciały się pewnie z całego miasta i okolic… i nadal od centrum ciągnęły niewielkimi grupkami.Niesamowite to było… nie tylko tak olbrzymia ilość ptaków, ale też aura jaka temu spotkaniu towarzyszyła. Tego dnia był przepiękny zachód słońca – purpura nad purpurami, a one w swoich lśniących czarnym atłasem piórach na tle nieba, buchjącego rozżażonymi do czerwoności obłokami. A konary drzew dopełniały swoją graficznością, niskazitelnie wyrysowaną w zachodzacym słońcu, owo miękkie: czerwno-czarane połyskujące zjawisko….początkowo myślalam, że one w ten sposób zbierają się i odlatują na noc do lasu, by się tam schronić, a rankiem powracają do miasta na żer… ale to tylko hipoteza. Ostatnio było ich o wiele mniej i nie leciały już w „siną dal”, ale na skraju miasta zatoczyły olbrzymie koło i zawróciły.Czy któś coś może wie na ten temat. Po co i dlaczego to robią?Może zagląda tu jakiś ornitorog i wytłumaczy tą zagadkę?Czasmi gdy wyglądam przez okno, a one w zwartym szyku przemierzają nadmiejską przestrzeń, czuję sią jak gołębiarz, który wypuścił swoich „podopiecznych”, by rozprostowały skrzydła. Tak jak to Balcerkowa w „Alternatywach”… tylko mi brakuje kawałka ścierki, by kołować i kierunek czarnym lotnikom pokazywać P.S. Przepraszam za ewelntualne błędy… to godzina kiedy zaglądanie do słownika za bardzo nie pomoże.

Piękne… Za każdym razem gdy zaglądam na twojego bloga, ogarnia mnie spokój i zapominam o troskach dnia codziennego…Z niecierpliwością czekam na następne zdjęcia

Orły, wylatujące „ze skał” widzieliśmy w ubiegłym roku. Cały ten, chodziliśmy z zadartymi głowami, wypatrywaliśmy.. Trafić wzrokiem orła, to przez czas jego lotu czuć moc pokanania wszystkiego. Wrony, kruki, kawki i sroki, które norweska sąsiadka nazywa ogólnie krukami, fruwały, siadały na gałęziach i chodziły zadowolone w skoszonych trawach, nie ciesząc..Wczoraj nad fiordem szybował.. kołował.., rozpostarł skrzydła, był i był.. Pierwszy i chyba ostatni w tym roku.. Zaczarowywał… Nie był Biały. Mimo to, serce pęczniało wzruszeniem. Zdawało się, że rozsypuje spełnione życzenia i ten, kto zdąży pochwycić…Przyniosłam wszystkim naręcze złapanych z nadzieją, że się spełnią…Napisałaś… dziękuję.Dziękuję też Przewodnikowi. W Jego obraz wpuszczam orła.

Och, Harasymowicz ! Ten to jest dopiero miłośnik wron i innych krukowatych. Gdzie nie spojrzę, z wersów wyzierają u niego ci smętni goście. Pozwolę sobie zacytować trochę z ‘malarskiej palety’ poety : ‘ I chmury sina, długa gałąź pełna wronich, czarnych rozhuśtanych gronprawie już mój dom nakrywa …”Jest nieruchomo i cicho dokoła, czasem tylko gawron jak marszałek coś zawoła.”Na gałązkach gawrony – kanonicy.”I rozpoznać już można góry niskie jak dach chatki,nad którym wrony, jak sczerniałe ze starości poszycie, wirują przy lada wietrze.” … jak czarne kawałeczki płaszcza unoszą się w górę wrony…’itp. … Prawda, że bez tych ptasich akcentów ‘Jeszcze Polska …’ nie byłaby Polską ?

śliczne fotki…

A mnie „noc wygania, noc przygania” jak mówiła Mama.

Nie skrywam, ale trudno jest pogodzić zarejestrowany przez aparat obraz z emocjami podczas fotografowania. Nie mogę odgonić myśli, że to co mnie wzrusza jest obiektywnie słabe lub źle ukazane… Zachwyca mnie też szarość mglistego dnia, starsza pani z sąsiedztwa idąca rano do sklepu, zmoknięta wrona na antenie przy kominie…

…..piernikami lukrowana w przedświąteczny czas… wyczekiwania na zapachy z dzieciństwa i radość, że to już… tylko Tutaj… Święta i klimat ..i ten spokój gdy dzień zamyka się powoli długimi ciepłymi smugami kładącymi rude blaski na jesiennej jeszcze ziemi okrywającej się znienacka srebrnym pyłem….. gdy myśli magnetycznym blaskiem choinkowych światełek zagarniają w moje progi moich bliskich…

…ile jeszcze „skrywasz” tak cudnych obrazów przed oczami tego świata?…ile tych pięknych chwil widziałeś, a ile jeszcze zobaczysz……ile jeszcze razy uzmysłowisz nam piękno Tej Ziemi……tyle razy Twoje fotografie utwierdzą mnie w przekonaniu, że nie chciałabym mieszkać nigdzie indziej na świecie, jak tylko TU…bo to Polska właśnie… dokładnie taka, jaką w myślach i sercu noszę.