Od pokoleń

Rzeczywiście, ta pora „po zmierzchu” ma specyficzne spojrzenie na świat i niepowtarzalne światło, jakby niczyje … Ta chwila nie należy już do dnia, ale jeszcze nie zaopiekował się nią wieczór. Może czeka, aż ktoś ją złapie w obiektyw ?

Myślę, że zachodzące słońce skrywa w sobie prawdziwą tajemnicę światła. Gdy żarząca kula znika za horyzontem coraz mniej jest słonecznego światła i jego oślepiającego blasku – zdawałoby się, że wtedy mniej widzimy. Ale tak naprawdę poświata jaką pozostawia po sobie nad horyzontem Helios sprawia, że wszystko co znajduje się na jej tle jawi się niezwykle wyraźnie. Wyostrzają się wszystkie kontury, motywy przyrody stają się bardzo kontrastowe, dostrzegamy wtedy najcieńsze gałązki, najmniejsze listki – drobne fragmenty, które za dnia są niedostrzegalne, umykają rozmyte intensywnością światła dziennego.I dlatego tak bardzo lubię zachody słońca, bo wtedy „odczytujemy” przyrodę na nowo, odkrywa wtedy przed nami swoje szczegóły.

bogactwo i złożone treści tych zdjęć sprawiają, że jak widać nie tylko mi – Carrmelito – przynoszą one nowe skojarzenia i refleksje, gdy po raz kolejny wchodzę na blog – mnie osobiście to bardzo cieszy, bo w swoim gadulstwie nie czuję sie osamotniona, tylko ciekawe co czado powie na te „dialogi myśli” ?

To zdjęcie przywołuje mi jeszcze na myśl motyw „wiecznej wędrówki” -wędrówki do nikąd, bez celu; albo inaczej!…cel byłby nie ważny, sama wędrówka byłaby celem samym w sobie. To pragnienie „zniewolonej betonem duszy”. A zamiast wózka Carrmelity – ciężki plecak na barkach, bagaż doświadczeń i wspomnień… I szłoby się tak w nieznane nie licząc się czasem w poszukiwaniu lepszego jutra, w poszukiwaniu radości istnienia…

…no i proszę, Czarodziej gdzieś zniknął…, na swojej bieszczadzkiej ścieżce we mgle, trochę stromej i magicznie mglistej, jak w życiu, a myśli chmurzaście splątane na nowo by chciały żeby czas się zatrzymał na chwilkę w czarodziejskim obrazie wieczoru albo świtu, lasu albo nieba chmurnego, Czarodzieju…..zatrzymam się TUTAJ i poczekam na czary…..

Przydałaby się jeszcze mała postać człowieczka na linii wzgórza, na tle nieba, który mozolnie ciągnie za sobą wózek pełen trosk i zmartwień … i mielibyśmy kompletny obraz Boskiego Aktu Tworzenia siódmego dnia, gdy Pan Bóg ocierał pot z czoła i zastanwiał się pod wąsem: ” Po kiego grzyba mi ten marudny, dwunogi Mądrala”.

Z przyjemnoscia ogladamy te widoki, bo nie wdarly sie w nich technika, wspolczesnosc, wysokie budynki i ped ku „wiekszemu, lepszemu, szybszemu”. Od pokolen …jest tutaj tak samo. I wlasnie – dzieki za to!

….by chmurność tamtych myśli ocalić od zapomnienia…dziękuję…